Het is alweer een tijd aan de gang en gaat het weer steeds slechter. Elke keer als ik in een depressie raak, houdt ik niet voor mogelijk dat het nog erger kan worden. Na een paar weken is dus alweer het tegendeel bewezen.
Ongeveer een maand geleden begon ik een interesse te krijgen in de zogenaamde high-school killers. Tieners die zoveel haat in zich dragen en al die haat en mogelijkerwijs ook frustatie er in 1 keer uitgooien door tot ekztreem geweld over te gaan. 3 van deze tieners wekten mijn interesse heel erg. Eric Harris, Dylan Klebold en Kip Kinkel. Ik heb uren lang allerlei verschillende recensies, teksten, psychiatrische rapporten en dergelijk over Kip Kinkel gelezen. Het fascineerde me heel erg en ik zag ook zeer veel overeenkomsten tussen Kip en mijzelf. Hij haatte zichzelf, had geen eigenwaarde, was zwaar depressief, had een gebroken hart..etc Het enigste wat hij wel had en ik niet is interesse in wapens en ekzplosieven.
Ik begin me steeds meer als Kip te voelen, neem afstand van kinderen waar ik op school af en toe weleens mee om ging. Fantaseer steeds meer over het toepassen van geweld op mensen. Ook weer emotionele uitbarstingen, uit het niets komt ineens een intense woede. Vroeger kon ik het nog wel onder controle houden, maar de controle wordt steeds minder. Vandaag zat ik tijdens een tentamen een gevecht met mezelf te voeren. Het tentamen zelf boeide niet meer, er was zo'n drang om mensen te gaan slaan of schoppen, na iets van 20 minuten was het gevoel helemaal weg. Even later kwam er weer verdriet boven, weer had ik er moeite mee om rustig te blijven en niet al teveel op te vallen tussen alle andere leerlingen.
Als laatst vervaagt de realiteit, het wordt steeds moeilijker om het verschil te zoeken tussen een realiteit en een droom. Alles lijkt nep, alsof het alleen in mijn gedachte er is en in werkelijkheid is er dan helemaal niks.
Ik laat 't voorlopig hier ff bij.....als er mensen zijn met nog advies of iets dergelijks, gaat uw gang en reageer