Vraag om tip bij duidelijkheid diagnose

Hoi allemaal,

Ik zal even mijn verhaal posten. Ik zal dan graag een tip van jullie krijgen.

Ik loop nu een aantal maanden bij een psych. De gesprekken lopen redelijk, en langzaam, beetje bij beetje, stapje voor stapje, gaat het wat beter. Daarmee bedoel ik dat ik iets beter met mezelf om leer gaan.

Dat is leuk om te posten, maar er is iets dat me best wel bezighoud. Ik heb namelijk een aantal symptomen (zeker 5, op zijn minst 2 middelen die ik misbruik) die bij Borderline horen en ik herken mezelf erin. Nu zijn die symptomen er al een paar jaar, ze zijn in die paar jaar ook opgebouwd of verergerd.
Dus niet dat ik nu in een of andere crisis zit en denk…”Hé, daar lijk ik op… Volgens mij heb ik Borderline.”

Nu heeft m’n psych een keer aangekaard dat ik een aantal patronen had… toen stopte ze met die zin… Oké…kan…
Maar later zag ik een boekje… onder mijn mapje… Ik ben soms gods- nieuwsgierig… dus ik denk ik kijk even…

Ik schrik me te pleuris. Daar staat Marsha M. Linehan… Denk je dat ik niet weet waar “die vrouw voor staat”?!!! Ik denk… dat kan natuurlijk, maar misschien heeft ze ook wat andere therapieën. Nou, dat dacht ik eigenlijk niet, dat hoopte ik. Ik "wist al genoeg...
Ik denk… dan check ik even de voorkant/ kaft… Wat staat daar, verd***e: Borderline.
Ik schrik me nog harder te pleuris. Wat een teringzooi dacht ik. En waar gaat mijn mapje tussen???? NATUURLIJK TUSSEN DAT BOEK.. IN HAAR LA.
Paniek!!! “Ik wil bevestiging! Ik eis bevestiging! Kutwijf, zeg het trut… Ik haat je!!! Maar laat me niet in de steek. Help me! Zeg ja of nee!” --- zo gaat (/ ging het toen) het dan in mijn hoofd.

Ik heb niet graag een “stempeltje” (vanuit de maatschappij), maar ik wil gewoon weten of ik dat heb of niet. En ik weet wel dat dat “stempeltje” (vanuit de professionals) staat voor zaken die je belemmeren, maar daarom is het zo belangrijk (voor mij) te weten wat je belemmerd (en dus te weten of je een “stempeltje” waard bent). Zo kan je ook gericht aan de slag om er wat aan te doen. Ook thuis, zonder bijzijn van de professional.

Maar ik heb van haar nooit echt antwoord gehad, van wat er nu is. Ik heb het ook niet gevraagd… en durf het eerlijk gezegd (bijna) niet te vragen. Vandaar mijn vraag om tips om het toch te vragen.

(ps.: dit is de eerste keer dat ik een forum open.. dus ik ken alle techniekjes nog niet. Dus als er iets vaags gebeurt… dan ben ik het)

Groetjes,
Kimmini

Je hebt het recht om te weten wat een arts denkt dat je wel of niet hebt, of eigenlijk om alles te weten wat een arts professioneel over je denkt, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik denk dat 't het makkelijkst gaat als je gewoon vertelt dat je dat boekje bij jouw mapje hebt zien liggen en dat je je nu afvraagt of ze denkt dat je borderline hebt, en dat je zelf daar ook al jezelf in herkende. Het was misschien niet de bedoeling dat je dat boekje zou zien, maar gebeurd is gebeurd en ik verwacht niet dat je psych boos op je zal worden of iets dergelijks.

[Nona]

Je zou inderdaad gewoon kunnen vertellen wat er gebeurd is en dan vragen naar verdere feedback. Maar houd er rekening mee dat ze misschien niet open is geweest omdat ze daar een goede reden voor had. Zo kunnen mensen, als ze een diagnose krijgen, zich soms helemaal naar het boekje gaan gedragen. Heb je vijf van de acht symptomen, ga je er opeens meer vertonen omdat je (misschien onderbewust) weet dat de andere drie er ook bij horen.
Dus vraag ook naar de reden om het niet te zeggen. En richt jezelf op vooruitgang, niet op wie je volgens het boekje zou moeten zijn.

In ieder geval bedankt voor de reacties...
Maar het is al een tijdje geleden dat ik dat zag... dat ben ik een beetje vergeten om er neer te zetten.

Maar ik vind het nog steeds eng om daar feedback op te vragen, misschien juist omdat het een tijdje geleden is. Ik weet dat ik recht heb op alle informatie.

Hmm... nu ik erover nadenk weet ik niet eens wat voor soort therapie ik volg. (Op DAT boekje stond Dialectische Gedragstherapie en de 4 "behandel"punten die daarbij aan bod komen zie ik eigenlijk wel terug in mijn therapiegesprekken, als ik eraan terugdenk.)
Zal ik eens vragen.

Ik heb trouwens wel een keer sneaky (met de bedoeling van wel of geen bevestiging) gevraagd of ik eens een soort verslag over mezelf á therapievoortgang kon krijgen.
... Nou... dat was misschien niet zo handig, want dan konden er wel eens verkeerde interpretaties e.d. instaan, volgens haar. Dat kan ik dan wel aangeven zei ik tegen haar, nadat ze dat had gezegd een gesprek NA mijn aanvraag. Klinkt alweer wat ontlopend.

Ik snap wel dat ze het bijv. om goede redenen niet zegt. Zoals Kruimel zegt dat men als het ware naar de diagnose gaat leven, dat komt inderdaad voor. Dat weet ik.

Een reden zou kunnen zijn dat ik een hulpverlenende- kant- studie doe. Misschien wil ze niet dat ik door iets van een stempeltje mijn hele leven omgooi. Maar goed, ze heeft wel aangegeven dat er genoeg hulpverleners zijn die ook in therapie zijn geweest.

En ik wil me zeker richten op vooruitgang. Ik loop mezelf al genoeg in de weg.

Groetjes,

Kimmini