Handboek Moord en Doodslag

[Vlooienband]

Omdat ik geloof dat hij in het topic van Type niet erg veel aandacht krijgt, haal ik het plaksel en cement uit de kast en maak er een speciaal topic voor aan.




Handboek Moord en Doodslag


Handboek Moord en Doodslag, module zeven, hoofdstuk twee, paragraaf negen: dood uw wederhelft.

‘Gefeliciteerd, u wilt doorzetten en lid worden van club Moord en Doodslag. Moord twee luidt als volgt: het doden van uw wederhelft. Deze simpele, doch belangrijke taak moet uw tweede taakmoord zijn. Meestal wordt dit alleen uitgevoerd, onder het mum van vergelding voor alle kussen, knuffels en opgestelde regels. Er zijn echter uitzonderingen, bijvoorbeeld wanneer...’
“Wanneer de wederhelft een bloedbroeder is. Dan kan de commissie besluiten er een buitenstaander bij te betrekken. Dit mag als de zij het verzoekt. Willen aspirant-leden dit, moeten zij een schriftelijk verzoek indienen. Rattengif in het eten en de bekende val van de trap zijn effectief, maar niet origineel. Grootse, creatieve originaliteit wordt beloond met tien extra punten. Lotte, wat ben jij in vredesnaam van plan? Waarom heb je zo’n boek, wat moet je hier mee?”
“Wát doe jij hier?!?”
“Het... Het is ook mijn kamer... Ik zocht alleen de... Euh... Het... Ik zocht mijn...”
“Nou? Wat moet je?”
“Boek,” zegt Tessa zachtjes terwijl ze naar haar boek wijst. Meteen krijgt ze het naar haar hoofd geslingerd, met de boodschap dat ze snel uit de kamer moet gaan. Terwijl ze haar verontschuldigingen stamelt, raapt ze De Noodzaak, van Stephen King, op. ‘Als Lotte dingen leest over het vermoorden van de wederhelft, blijf ik bij haar uit de buurt. Ik zal Nila vannacht bij me houden, die vindt mij aardiger dan Lot. Wanneer ze iets probeert... Hap! Zij zal me beschermen,’ neemt Tessa zich voor.

Beneden gekomen gaat ze in een stoel zitten lezen. Gedurende twee uur blijft het stil in huize Jonkers. Het meisje is het voorval met haar zus bijna vergeten als ze opschrikt door een krassend geluid.
“Nila?” Onrustig kijkt Tessa om zich heen. Ze hoopt dat de grote Duitse Herder kwispelend te voorschijn komt, met het bot in de bek, maar nee. Het gekras wordt alsmaar luider en wordt een ritmisch geschraap over het tapijt. “Lot? Ben jij dat?”
Voorzichtig kijkt Tessa over de rugleuning, in de richting van het geluid. Dan, als ze half in de stoel staat, vliegt een schim langs haar gezicht en voelt ze fijne naalden in haar wangen priemen. Wild slaat Tessa om zich heen, in een poging haar belager weg te meppen. “Ga weg, donder op, griezel,” gilt ze in paniek.
“Haha! Wat ben jij een schijtluis, zeg! Bang voor een kat... Stomkop.”
“Trut! Hou dat rotbeest bij je, laat hem iemand anders krabben!”
“Niet zo gemeen praten over Sade, dat vind hij niet leuk. Laat hem zijn plezier hebben, het zijn maar een paar krasjes, da’s alles. Je overdrijft weer.”
Met betraande tranen ogen kijkt Tessa haar tweelingzus aan. Het bloed druipt van haar wangen en maakt de bladzijden van het boek rood.
“Nou, ga je daar zitten wachten tot je het onder hebt gebloed of wat,” wordt Tessa afgesnauwd. Kordaat staat ze op, loopt ze naar haar zus toe en doet haar mond open. “Jij, jij, jij...” Het zit allemaal zo goed in haar hoofd, zo perfect, zo vinnig, maar elke keer als ze haar zus de les wil lezen, klapt ze dicht. “Laat ook maar. Lotte, soms wil ik dat je mijn zus niet bent,” zegt ze, terwijl ze zuchtend naar de keuken loopt. Als Tessa het bloed van haar gezicht spoelt, is Lotte is weer boven, zonder enig blijk van wrok. “Rotzus,” zeggen beide meiden tegelijk.

’s Avonds liggen de twee in hun bedden. Onder het avondeten, een bestelde pizza, had Lotte sorry gezegd. Ze vond het oneerlijk van zichzelf, had ze ook verteld.
Denkend aan het excuus en het vreemde boek, besluit Tessa nog een poging te doen om over Lotte’s boek te praten. “Lot? Ben je wakker?”
“Natuurlijk. Waarom slaap jij niet? Normaal slaap je al heel snel.”
“Ik zat te denken... Dat boek dat jij vanmiddag las... Waar is dat van?” Na een kleine stilte gaat bij het onderste bed een nachtlampje aan en rommelt Lotte wat. “Hier,” zegt ze terwijl ze wat op Tessa’s bed gooit. Ze klimt in het bovenste bed en samen kijken de twee de wat vergeelde pagina’s door. “Het is een handboek. Van club Moord en Doodslag.”
“Moord en Doodslag?”
“Gaaf, hè? Hier, ze hebben allerlei leuke dingen, waaronder schietwedstrijden en een jaarlijkse reis naar Praag.” Met grote ogen kijkt Tessa haar zus aan. Praag, in Tsjechië? “Daar zijn zo veel gave winkels! Nog stoerder dan Hes van Zweden,” roept ze enthousiast uit. “Ik weet het, maar je moet een aantal dingen, waaronder tien moorden, doen om in de club te komen. Echt, het is niet makkelijk.”
Bedenkelijk kijkt Lotte Tessa aan. Haar om hulp vragen kan, maar... Nee, dat niet. Als ze mee wil doen, moet ze het zelf aanbieden. Alsof zij telepatisch verbonden met elkaar zijn, biedt Tessa haar hulp aan. “Samen kunnen we veel leukere dingen doen. Maar zeg, ga je mij... Er stond wat over het vermoorden van een wederhelft.”
“Mijn wederhelft, jij weet toch wel wie dat is? Da’s Michèl. Samen zouden we... Met z’n tweeën kunnen we het gemakkelijk doen.”
“In het boek staat dat hij de tweede wordt. Wie is de eerste?”
“Wie denk je?”
Geschrokken gaat Tessa rechtop zitten. Vader was naar een congres, maar moeder? Ze hoort zo onderhand toch thuis te zijn? “Is het... Moe... moe... moeder?” Speels duwt Lotte haar zus, terwijl ze haar geruststelt. “Natuurlijk niet. Denk nou eens goed na... Je weet het wel, kom op.” Een grote frons verschijnt op Tessa’s gezicht. Ze kijkt haar zus serieus aan en noemt de naam van Lieke, Lotte’s beste vriendin. “Goed zo. Ik wist dat je het wist.” “Maar... Waarom?” Met een zucht legt ze het uit: “Meis... Ik heb jou toch? Jij bent mijn vriendin. Zullen we het samen doen?”
“Oké.”

De volgende dag gaat de tweeling, eender gekleed in korte, zomerse jurkjes, naar Michèl. Terwijl Lotte achterom gaat, belt Tessa bij de voordeur aan. “Michèl, hoi. Ik heb je gemist,” zegt ze, terwijl ze hem een kus geeft. “Hey, Lotte. Hoest met mijn schatje? Heeft de kat je te pakken gekregen?”
“Sade moest in bad, dat haat hij. Het gaat goed met me. Zijn je ouders?” Ze kijkt hem wellustig aan. “Waa... Waarom,” stamelt hij verbaasd. “Nou, gekkie, omdat ik seks wil. Neuken, weet je wel?” Snel pakt hij haar hand en leidt hij haar naar de woonkamer. Voorzichtig wordt ze op de bank gezet en met de woorden “Geef me vijf minuten,” rent hij naar boven. Een vreugdekreet en het geluid van openslaande kastdeuren klinken vanuit zijn kamer.
Wanneer Lotte op de parterre deur klopt, staat ze op en laat haar zus naar binnen. Beide meiden glimlachen, de handtasjes controlerend. “Merkte hij wat,” vraagt het rechter meisje. De linker antwoordt ontkennend: “Nee. Hij is onwetend.” Ze geven elkaar een kus en nemen voor even afscheid.
Tessa gaat verveeld op de bank zitten spelen met haar lange, zwarte haren. Dan stommelt Michèl naar beneden en neemt een enigszins belachelijke, doch stoere pose aan, terwijl hij uitnodigend naar zijn kamer wijst. “Na u.”
Sierlijk loopt Tes richting de varkensstal waar ‘haar’ geliefde al zijn bladen, video’s, cd’s en zijn computer stalt. Het bed is slordig opgemaakt. “Heb je een condoom,” vraagt ze.
“Uh, ja, hier ergens. Ik pak het wel even.” Zuchtend doet Tes haar handtasje open en haalt er een klein, rood pakje uit. “Alsjeblieft.”
Terwijl Michèl zijn T-shirt en jeans uitdoet, kust hij Tes onhandig. Met zijn sterkte handen knijpt hij in haar kont. Zij doet het jurkje uit en al vrijend vallen ze op het bed. Het gekus en geknuffel wordt sneller en heviger. “Michèl, lieverd, we hebben geen haast. We hebben alle tijd van de wereld. Je ouders komen toch nog lang niet thuis en als ze dat wel doen... Zullen zij vast en zeker begrijpen dat we niet gestoord willen worden.” Even stopt hij, waarna hij knikt en verder gaat met het kussen van haar lichaam. “Je hebt... Veel gelijk. We hebben alle tijd.”
Zijn handen strelen haar buik en langzaam, maar zeker haar borsten. Friemelend aan de BH kust hij Tessa nog intenser, die na enige tijd haar hoofd afwend. “Het lukt je niet, die BH hè,” zegt ze, terwijl ze hem zelf uitdoet. Ze laat een hand in zijn boxershort glijden.
“Hey Michèl”
Hij schrikt op. “Tessa? Lotte, wat doet zij hier?”
Tessa kijkt hem glimlachend aan, met haar hand nog in zijn broek. “Wat is er? Vind je het niet gezelliger, met z’n drieën?”
“Ja Michèl, toe nou. Tessa heeft gelijk.”
“Tessa,” vraagt hij verbaasd. “Maar.. Jij bent Tessa toch,” stamelt hij, het spoor bijster. “Wat doen namen er toe...” Ze loopt naar het tweetal toe en laat het jurkje soepel van haar schouders glijden. “Michèl, kus me,” zegt ze terwijl ze haar zus een knipoog geeft.
Een ogenblik denkt hij na en allerlei wetten van ethiek schieten door zijn hoofd, tezamen met het erotische idee van seks met een tweeling. Na enkele beslissende seconden nemen zijn puberale gedachten nemen de overhand. Terwijl Tessa zijn buik kust, tongt hij met Lotte.
Michèl ligt op het bed en de twee meiden zitten bovenop hem. De een bijt zachtjes in zijn lippen en de ander speelt liefjes met zijn penis.
Dan stoppen ze. “Hè, waarom gaan jullie niet door,” wil hij weten. “We hebben een verrassing, een extra iets, wat het nóg leuker maakt. Een glimlach verschijnt op Michèls’ gezicht, hij is blij.
De tweeling pakt hun handtasjes en haalt er touw uit. Hijgend van opwinding schouwt Michèl het allemaal aan. Lotte bindt zijn handen vast aan het hoofdeinde van het bed, terwijl haar zus zijn voeten vastmaakt.
Uit het tasje haalt Lotte een veertig centimeter lange dolk te voorschijn, waarna Tessa hetzelfde doet. De dolken zijn eender. Inmiddels begint Michèl ongerust te worden. “Wat zijn jull,” begint hij. Meteen kapt een zus hem af. “Black Prince, zo heet dit model. Mooi, hè?”
Een sok wordt in de mond van het slachtoffer gedaan en de meiden aaien hem in door zijn haren. Michèls’ pupillen verwijden zich, wanhopig probeert hij te schreeuwen. Slechts een angstig, protesterend gemurmel brengt hij voort. Schaterlachend pakken de zussen de dolken stevig beter en snijden langzaam in zijn buik. Het bloed laat niet lang op zich wachten. Lotte geeft hem een zorgzame kus op zijn voorhoofd. “Dank je, liefje. Ik wist dat je me mijn plezier niet zou ontzeggen.”
Liefkozend aait haar zus over zijn bebloede buik. “Je bent zo lief voor Lotte, dat is braaf,” zegt ze nuchter. “Het is inderdaad erg braaf van hem.” Michèls’ ogen flitsen van de ene zus naar de andere. Hij snapt het niet meer, dit hoort niet! Wanhopig poogt hij zich los te maken, maar het heeft geen zin. Bij scouting leerden de meiden knopen leggen, een vaardigheid die ze goed hebben benut.
“Lieve zuster, na jou,” zegt Lotte. Trots kijkt ze haar zus aan, wetend dat Tessa dit ongelofelijk waardeert.
Met een siervolle steek verdwijnt de dolk in zijn buik. Meteen volgt Lotte het voorbeeld op. Ze kijken elkander glimlachend aan. Tessa zet het fototoestel op de zelfontspanner en gaat weer op het bed zitten. Met een kus op elkanders lippen wordt dit ritueel bezegeld en vastgelegd op camera.
Kleren worden aangetrokken en de camera, dolken en touwen worden weer in de tasjes opgeborgen. Terwijl de tweeling het huis uitloopt, om vervolgens naar huis te gaan, vraagt Tessa hoe de volgende beschrijving luidt.
“Dood uw naasten.”
“Oh. Oké. Wanneer komen pa en ma thuis?”
“Snel genoeg,” antwoord Lotte met een glimlach.





Voor zij die willen weten hoe de Black Price dolk er echt uitziet:
http://zwaarden.ingali.com/daggers/d...lackprince.gif

[Anne]

Ziek!

Ik kan me goed in het verhaal inleven, dat is toch wel een beetje eng.

Het is goed geschreven, het leest lekker en snel, maar soms vind ik het toch net iets te langdradig. Maar dat komt omdat ik op dit moment zelf van de 'kort maar krachtig' verhalen ben, dat zal wel weer veranderen denk ik. Trek je daar dus maar niets van aan. Wel ben je af en toe vraagtekens vergeten in vraagzinnen, dat is zonde. Verder is het !

[Vlooienband]

Anneee schreef:
Ziek!

Ik kan me goed in het verhaal inleven, dat is toch wel een beetje eng.

Het is goed geschreven, het leest lekker en snel, maar soms vind ik het toch net iets te langdradig. Maar dat komt omdat ik op dit moment zelf van de 'kort maar krachtig' verhalen ben, dat zal wel weer veranderen denk ik. Trek je daar dus maar niets van aan. Wel ben je af en toe vraagtekens vergeten in vraagzinnen, dat is zonde. Verder is het !

Waar? Ik heb de tekst een stuk of zeven à acht keer nagelezen, dan mag dat eigenlijk niet meer zo zijn...

Tof, je kan je inleven. Da's geweldig.

Welke stukken vind je langdradig?

[Anne]

Scimmia schreef:
Welke stukken vind je langdradig?

De moordscène. Ik hou daar toch niet zo van, geloof ik. Het begin vond ik trouwens, had ik nog niet gezegd, heel, heel erg goed! Het trekt aandacht, het houdt aandacht vast... ik vond het echt heel goed!

Over vraagtekens. Deze zin vond ik:

“Merkte hij wat,” vraagt het rechter meisje.

En over deze zin twijfelde ik een beetje. Ik vond het raar staan.

“Waa... Waarom,” stamelt hij verbaasd.

Dat was het.

[Vlooienband]

Volgens mij klopte dat wel
Moordscène langdradig? Hm, ik ga daar over nadenken.

Wat een vreemd verhaal.

Qua stijl en spelling heb ik niet veel aan te merken, want dit zit doorgaans goed voor elkaar bij jou, maar ik heb wat vraagtekens bij de inhoud.

Ik weet dat je ervan houdt om de lezer te schokken met je karakters en hun daden. Moord en doodslag is daar natuurlijk het ultieme middel voor en zeker wanneer het vanuit een handboek gedaan wordt door twee jonge meisjes.

We worden geschokt, maar ik het voelt voor mij goedkoop aan. De enige reden die de twee hebben om te moorden, is omdat ze bij die 'club' willen komen. Wij weten niets van die club, zij ook niet en kennelijk is hij niet zo belangrijk. Het gemak waarin de ene zus zich in deze moordpartijen bij de ander voegt verbaast mij toch.
Je kan karakters mysterieus maken door hun motivaties niet te geven en bij moorden is dat best grappig, maar jij beschrijft die twee van binnenuit. Het is dan nog beter om helemaal niets te zeggen over het hoe en waarom dan zo'n slappe motivatie te geven. Het maakt voor mij de karakters meteen tot karakters, en niet personages. Ik kan ze niet meer serieus nemen en raak daarom ook niet geschokt door je tekst. Dat vind ik jammer, en jij denk ik ook.

Trouwens, was dit een inzending voor de ideale moord of de ideale dood? Vermoord worden tijdens de seks met twee jonge meisjes zal door sommige mensen niet als een onaangename dood gezien worden.

LUH-3417

[Type]

LUH-3417 schreef:
Trouwens, was dit een inzending voor de ideale moord of de ideale dood? Vermoord worden tijdens de seks met twee jonge meisjes zal door sommige mensen niet als een onaangename dood gezien worden.

LUH-3417

Dat ligt er dan maar net aan hoe ze eruit zien he...

Maar idd, een leuk verhaal, hoewel iewat... oppervlakkig op sommige punten. Wat vreemd.

LUH-3417 legt het wat beter uit...

[Ieke]

Ik vind het heel mooi en goed. Leest lekker, ik vind het zeker niet langdradig. Ook vind ik het juist leuk dat de enigste reden is om te moorden dat ze bij de club willen, maar om dat te willen moet je al flink gestoort zijn.

"Moord twee luidt als volgt: het doden van uw wederhelft. Deze simpele, doch belangrijke taak moet uw derde taakmoord zijn."
Je zegt dat dit moord 2 is, maar daarna heb je het over de 3e taakmoord. Het sattan een beetje vaag.

"Nog stoerder van Hes van Zweden,"
Ik denk dat het hier "dan moet zijn, vanwege de vergelijking.

Alsof zij tegepatisch verbonden met elkaar zijn, biedt Tessa haar hulp aan.
Telepatisch.

[Vlooienband]

Jullie hebben gelijk. Dit moet beter, zo is het niet meer dan flut. Andere titel, andere motieven. Hoewel, een andere titel? Misschien. Morgen staat het hier.