Gekraak

[Antoni]

Vandaag zag ik haar weer: de jonge vrouw met de glanzend bruine krullen en gitzwarte ogen. Ze liep weer dezelfde winkel binnen als gisteren. Volgens mij werkt ze daar. Eergisteren was ze er niet, maar volgens mij was het toen zondag. De winkel is dicht op zondag, op één keer in de maand na, maar dan is het zo druk met mensen dat ik haar sowieso over het hoofd zie. Koopzondag heet dat volgens mij. Daarnaast hoor ik 's zondags altijd stemmen galmen in mijn hoofd. Hoe lang geleden zou het geweest zijn dat ik haar voor het eerst zag? Of beter gezegd: dat ze me voor het eerst opviel? Ik zie vanaf hier iedere dag mensen, ontzettend veel. Ik zou het niet vreemd vinden als ik erachter kom dat ik iedereen van de stad al gezien heb. De meeste van hen bezoeken mij al lang niet meer. Ze zijn aan mij gewend geraakt. Ze zien me niet eens meer staan. Zij wel, maar dat zal waarschijnlijk ook ooit veranderen. Vandaag bleef ze even voor de winkel staan terwijl ze naar me keek, de deurklink in haar hand. Na een gefixeerde blik van een paar seconden, liep ze de winkel binnen. Ik denk dat ze achter de kassa staat. Ze kiezen altijd mooie mensen uit voor achter de kassa. Zo denken ze meer te verkopen of op zijn minst meer bezoekers de winkel binnen te krijgen. Ik heb staan tellen en sinds ze daar werkt zijn er inderdaad meer klanten naar binnen geweest. Niet opvallend veel, maar toch aardig wat. Ik weet natuurlijk niet zeker of dat door haar komt. Misschien hebben ze de prijzen naar beneden gehaald of is het assortiment uitgebreid. Ik weet het niet. Ik wou dat ik naar binnen kon, maar dat gaat niet. Ik heb het geprobeerd. Ik weet het, dat is dwaas, maar proberen kan geen kwaad. Ik heb toch niets beters te doen.

---

Ik was helemaal in de wolken vandaag. Ze at een broodje, voor me op de trappen. Ik kon haar zo aanraken. Ik hoop dat ze het vaker doet. Nooit eerder heb ik haar voor sluitingstijd naar buiten zien komen. Het zal wel door het goede weer komen dat ze nu buiten at. Of zou ze ruzie hebben met haar collega's? Ik hoop het niet. Ik wil dat ze daar blijft werken. Die winkel is het winkeltje waar ik het beste zicht op heb. Ze hebben daar ook niet zo'n irritante zonwering waardoor ik het raam niet kan zien. Soms staat ze bij het raam. Dan zet ze een bord neer waarop ze geschreven hebben. Ik denk dat het reclame is.
Toen ze haar broodje op had, gooide ze het servetje netjes in de afvalbak. Daar houd ik van: netheid. Het liefst zie ik alles schoon. Ik heb al te vaak last gehad van graffiti spuitende jongelui die mijn muren volkladden. Haar servetje ligt nu in mijn afvalbak. Ik noem het mijn afvalbak, maar eigenlijk hoort hij niet echt bij mij. Toch ben ik het als een deel van mezelf gaan beschouwen, omdat hij mijn straat zo mooi schoon houdt. Soms zijn er mensen die toch hun afval laten rondslingeren, terwijl ze nooit ver van mijn afvalbak zijn. Ik zal mensen nooit begrijpen.

---


Ze zit nu al meer dan een week lang iedere middag voor me, op de trappen. Jammer genoeg zie ik dan alleen haar rug en haar glanzend bruine krullen. Ik zie veel liever haar gezicht. Ik denk dat ze een jaar of twintig is, maar ik ben slecht in schatten. Ik weet al niet eens meer precies hoe oud ik zelf ben. Ik heb haar gezicht nooit erg goed kunnen zien, maar wel goed genoeg om te weten dat het heel mooi is. Ik wou dat ik dichterbij haar kon komen, maar dat gaat niet. Anderen kunnen dat wel. Dat wist ik altijd al natuurlijk, maar vandaag heb ik het werkelijk moeten aanzien. Eerder zat ze altijd in haar eentje op de trappen, voor mij, haar broodje te eten. Vandaag was dat anders. Ze kwam samen met een man de winkel uit. Ze liep samen met hem uit mijn zicht om een broodje te halen. Ze kwam samen met hem terug om het broodje voor me, op de trappen, te eten. Ze moest erg om hem lachen. Ik weet niet wie hij is. Misschien is hij haar broer. Dat hoop ik, maar ik denk het niet. Hij lijkt niet op haar, met zijn blonde haar en witte huid. Ik mag hem niet. Hij sloeg na een tijdje een arm om haar heen. Ik kraakte zachtjes.

---

De man is volgens mij al twee weken niet meer in mijn straat geweest. Ik heb er erg op gelet en zelfs goed in elke auto geprobeerd te kijken, al ging dat niet altijd even goed vanaf deze hoogte. Ik denk niet dat hij een auto heeft. Laatst had hij een fiets. Die zette hij tegen de winkel, waarna hij zelf naar binnen ging; voor haar natuurlijk. Hij koopt nooit wat in de winkel, want hij heeft nooit een tas bij zich. Tot twee weken geleden was hij er iedere dag, op één keer in de week na, maar dan is zij er ook niet. Dan weet ik dat het zondag is. Maar nu is hij al twee weken niet meer in de winkel geweest. Hij zal wel een drukke baan hebben. Of zou ze ruzie met hem hebben? Ik hoop het. Ik zie ze niet graag samen, maar toch wil ik dat zij het fijn heeft. Ze ziet er nog altijd gelukkig uit, dus ik denk niet dat ze pijn heeft. Ik zal nooit echte pijn ervaren.

---

Hij was er weer. Ze zaten weer samen op de trappen, voor mij. Zij moest huilen. Waarom weet ik niet, maar het kwam niet door hem. Hij troostte haar in zijn armen. Ik zag hoe hij een lok haar uit haar gezicht wreef. Ik zag hoe hij over haar betraande wangen streek. Ik heb het allemaal gezien. Hij hield haar stevig vast en praatte in haar oor. Ik hoorde niet wat hij zei. En al had ik het gehoord, ik kan hun taal toch niet verstaan. De taal die ze spreken is anders dan ik gewend ben. Zij is anders dan het geluid van de wind of het tikken van de regen. Soms denk ik woorden te horen en te verstaan als ik slaap, maar dat is denk ik mijn verbeeldig. De vogels versta ik wel, al hebben zij geen idee. In de zomer als het druk is hoor ik de stemmen van mensen in me. Ze galmen dan en stijgen naar mijn hoofd. Ik beeld me dan in dat ze het tegen mij hebben, maar dat is natuurlijk niet echt zo. De woorden kan ik nooit ontcijferen. Ik heb het geprobeerd. Ik weet het, dat is dwaas, maar proberen kan geen kwaad. Ik heb toch niets beters te doen.
De mooie jonge dame en de man hebben een uur op mijn trappen gezeten. Dat is langer dan normaal. Ik denk dat ze de tijd vergeten waren. Als ze zich had omgedraaid en mij had aangekeken had ik haar kunnen vertellen hoe laat het was, maar dat deed ze niet. Ze had veel te veel aandacht voor haar verdriet en de man die haar troostte. Ik mag hem niet. Ik wou dat ik zoals hij was.

---


De maan was vol vannacht. Daarnaast was er ook geen wolkje aan de lucht, dus ik kon hem prachtig zien. De hele nacht heb ik naar hem staan staren. Ik piekerde. Ik dacht zo hard na dat ik de duiven wakker maakte met mijn gesteun. Ze koerde door mijn gedachten heen, maar daar had ik maar even last van. Het was zelfs een beetje fijn om te weten dat ik niet de enige was die niet sliep. De duiven piekeren niet. De duiven hebben het beter. De duiven worden ook nooit zo oud als ik ben. Maar in hun korte bestaan maken zij meer mee dan ik ooit zal beleven. Ik kan niet vliegen. Ik niet eens lopen, niet kruipen. Ik moet hier blijven staan. Soms vlieg ik in gedachten mee met mijn duiven. Dan neem ik een kijkje voorbij de horizon. Dan zie ik waar de zon opkomt. Soms kijk ik dan achterom en zie ik mezelf staan; een oude reus verscholen tussen hoge winkels en kantoorgebouwen. Sinds ik haar voor het eerst gezien heb, nu een maand of twee geleden, vlieg ik vaker met de duiven mee. Soms vlieg ik er zelfs alleen op uit. Dan heb ik de duiven niet nodig. Dan vlieg ik tot boven de wolken. Dan kijk ik neer op de stad en zie ik mezelf als een kleine stip tussen het wolkendek. Ik voel me dan zo vrij, maar neerslachtig tegelijk. Ik weet dat ik nooit werkelijk zo vrij kan zijn.
Vannacht piekerde ik over mijn bestaan. Ironisch als het is geloof ik niet in een God. Ik ben door mezelf geschapen en geconstrueerd door anderen. Dat is mijn religie, maar zeker weten doe ik het nooit. Ik vraag me af wat de toekomst mij brengt, hoe lang ik nog zal zijn wie ik ben. Ik vraag me af wat er met me gebeurt als men ooit besluit mij neer te halen. Ik ben al eerder een deel van mezelf kwijt geraakt. Waar dat nu is weet ik niet. Als ik alles kwijt raak, zal ik dan niets meer weten?

---

Vandaag heb ik haar niet gezien. Dat komt omdat het zondag was. De winkel is dicht op zondag, op één keer in de maand na; dan is het koopzondag. Ik vraag me af wat ze op zondag doet. Ze is vast bij die blonde man. Ik mag hem niet. Misschien lopen ze wel samen door het bos. Ik kan het bos vanaf hier zien, in de verte. Nog voorbij de gebouwen, tegen de horizon, zie ik grote groene kruinen. Ik ben er ooit met mijn duiven heengevlogen, maar ik kon me er weinig bij voorstellen. Ik zal nooit in een bos komen. Ik moet hier blijven staan. Zou ze nog steeds verdriet hebben? Ik hoop het niet. Ik wil dat ze gelukkig is.
De stemmen galmden weer door mijn lichaam, naar mijn hoofd toe. Ik weet niet precies wat ze zeggen, maar ik denk dat het gebeden waren. Hadden ze het misschien tegen mij? Ik houd niet van de luide muziek die ze spelen of het gefluister en geschuifel. Nooit zal ik weten waar ze het over hebben, want de taal die ze spreken is zo anders dan ik gewend ben.

---

Sorry, ik was begonnen met lezen maar haakte af na drie stukjes, toen ik zag dat het nog zo lang was. Het boeit me niet zoveel dat ik het uit wil lezen.

[tropical_breeze]

ik vind het mooi!

Ik bleef de hele tijd geboeit en het riep allerlei vragen bij mij op...

Ik vind het jammer dat die vragen niet beantwoord worden, daardoor vind ik dat het een beetje een zwak einde heeft...
Maar voor de rest vind ik het goed, mooie schrijfstijl!

[Antoni]

@Mala: Dat is jammer, Mala, zowel voor jou als voor mij.

@tropical_breeze: Ik ben blij dat je het mooi vindt. Met name dat je mijn schrijfstijl opmerkt, waardeer ik, omdat ik het meer om de stijl dan om de inhoud geschreven heb. En met welke vragen zit je nog? Misschien kan ik ze nu nog beantwoorden voor je!