02-11-2004, 16:02
|
|
|
Het barst van de vraagtekens, dat weet ik, maar tis meer
bedoelt als aanzet tot schrijven oid, dan dat je alles vraag voor vraag moet gaan beantwoorden. Hoewel dat ook mag, natuurlijk.   Heb jij op dit moment hulp? En zoja; wat voor vorm? Uit het reguliere circuit (welke?), of alternatieve (welke?). Hoe bevalt het, en hoelang heb je het al? En in hoeverre heb je er wat aan, heb je het gevoel vooruit te gaan, stabiel te blijven of juist achteruit? En voor de mensen die hulp gehad hebben; wat voor soort hulp heb je gehad, hoelang, wat ben je ermee opgeschoten, en heb je er nog steeds profijt van? Is er genoeg aandacht besteedt aan verder gaan ná de hulp (bijv nazorg oid?), en zoja, op welke manier? Wat ik me ook afvraag is; wat waren/zijn jouw redenen om hulp te zoeken? Heeft je omgeving je er min of meer toe gedwongen, of ben je op eigen initiatief hulp gaan zoeken? Hoe sta jij tov hulp (zoeken), en hoe gaat je omgeving ermee om? (gaan ze er überhaupt wel mee om, of vertel je het niet?) Wat waren/zijn jouw verwachtingen ervan? Voor de mensen die geen hulp hebben; heb je het niet nodig, of juist wel? En als het het laatste is; wat weerhoudt je ervan die hulp te zoeken?
__________________
Drie.
Laatst gewijzigd op 02-11-2004 om 16:11. 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
02-11-2004, 16:11
|
|
|
ik heb laatst intake gehad bij de studentenpsych...
eindelijk durfde ik hulp te zoeken na ongeveer 3 jaar... twas gewoon een grote stap... nu hopen dat het nut heeft..
__________________
> Zou het leven ook een eigen kijk op mij hebben? <
|
|
02-11-2004, 16:26
|
|
|
|
ik heb zelf hulp gehad bij BJZ en maatschappelijk werk. Ben door BJZ jammer genoeg door gestuurd, m'n hulpverleenster was super aardig en ik kon echt goed met haar praten en ze kwam ook verder met me. Maar ze mocht me niet verder helpen i.v.m met het soort hulp dat ik nodig heb.
Toen maatschappelijk werk, dat was werkelijk een verschrikking. Ik ben daar na twee gesprekken weg gegaan, want het was te erg voor worden. Ze stelde dingen vast die gewoon niet klopte. Legde de schuld heel erg bij m'n ouders terwijl ik het deels ook bij mezelf leg. Waarschijnlijk had ik te hoge verwachtingen bij maatschappelijk werk naar BJZ Nu dus geen hulp, hoewel ik het wel weer zou willen proberen. Maar dat wil nog niet echt lukken. Maar hopelijk heb ik binnenkort een kamer in Groningen en dan zal het allemaal wel makkelijker worden en anders misschien toch maar terug naar Maatschappelijk werk. Waarom ik hulp wil? Omdat het gewoon niet goed gaat, ja soms een dag hooguit een week, langer niet. En er heel veel gebeurtenissen onverwerkt zijn, die ik gewoon ver weg heb gestopt. Voor de buitenwereld altijd een dik masker op, 1 groot toneelspel. Niemand die het merkt, zelfs ik weet niet meer wat m'n masker is en wat ikzelf ben. Eigenlijk wil ik mezelf weer terug vinden. en bovenal stoppen met am. Als ik weer hulp krijg dan weet ik wel dat ik iig er voor ga zorgen dat m'n motivatie beter is en stabieler is. Ondanks dat het vooral negatief is heb ik er wel van geleerd, geleerd na te denken over mezelf en van een afstandje naar mezelf kijken maar ik kan nog niet wat veranderen in m'n gedrag ofzo. Ook heb ik geleerd dat hulp alleen zin heeft als je het echt wil en je de hulpverlener kan vertrouwen en hem/haar ook vertrouwd lang verhaal 
|
|
02-11-2004, 17:06
|
|
|
Ik heb bijna een jaar hulp gehad van een psycholoog. Maar het heeft niet geholpen. Ik voelde me eerder nog rotter als ik bij haar vandaan kwam. Ik vertrouwde haar niet en wilde dus ook niks persoonlijks vertellen en het eindigde er bijna altijd mee dat ik alles fout had gedaan.. Het was onderdeel van een revalidatieprogramma en er was maar een psycholoog dus naar een andere kon ik ook niet. Ben nu ongeveer een maand gestopt en had in die periode helemaal geen zin in zulke hulp. Maar ik begin nu te beseffen dat het misschien toch wel heel erg hard nodig is, omdat het zo echt niet goed gaat. Alleen die stap om er naar toe te gaan is zo ontzettend groot. Dat durf ik nu nog niet.
|
|
02-11-2004, 17:29
|
|
|
Ja, ik heb op dit moment hulp. Ik volg nu al een jaar dagbehandeling (reguliere circuit dus). Het bevalt inmiddels niet meer zo goed, hoewel ik het vroeger wel erg prettig vond (door de fusie is het allemaal een stuk slechter geworden en ik kom ook dichter bij mijn einddatum in de buurt) Ik heb er wel wat aan, maar eigenlijk alleen aan SVT, doelengroep, school en mentorgesprekken. Ik heb het gevoel dat ik stabiel blijf en af en toe wat vooruit ga.
Ik heb hulp gezocht op advies van mijn huisarts, omdat ik al langere tijd allemaal lichamelijke klachten had waarvoor geen oorzaak voor gevonden kon worden. Het initiatief kwam van mijn huisarts maar ik reageerde er positief op, ik ben zeker niet gedwongen. Ik vind de hulp wel oke denk ik, ik klaag er vaak over maar eigenlijk valt het best mee. Mijn omgeving leeft voor een groot deel ook in de zorgwereld (ouders komen ook op gesprek, vrienden die in de zorgwereld zitten ect.) Mijn verwachting was dat ik uit mijn depressie zou komen en dat is gelukt. Verder hoopte ik weer het meisje te kunnen zijn die ik was voor de middelbare school, en dat is ook gelukt.
|
|
02-11-2004, 17:38
|
|
Verwijderd
|
Ik zit op dit moment in een hulpgroep bij het Jeugd-RIAGG. Ik ben hiergekomen na drie gesprekken bij BJZ.
Het is nou vijf keer geweest en het bevalt me (nog) niet. Ik vind het erg moeilijk om dingen uit mezelf te zeggen en daarom heb ik het idee dat ik niks (actief) doe aan mn problemen. Ik heb er op dit moment nog niks aan, ik voel me erg rot (niet altijd). Ik heb hulp gezocht eigenlijk vooral omdat een vriendin heel erg aandrong en ook mn moeder uit eindelijk. Toen ik toch hulp zocht had ik zelf ook door dat het zo neit langer ging. Mijn omgeving gaat er niet mee om eigenlijk. Er word niks over gezegt, heb het ook aan twee mense nzelf verteld (vriendin,moeder). Maja er word thuis niks over gezegt en dat vind ik vervelend net of ze het niks intereseert ofzo. Maja... Ik denk dat ik te hoge verwachtingen had en dat ik miss daarom (nog) neit echt te spreken ben over de hulp. Nou ben ik ook pas net begonnen natuurlijk en kan het ook nog niet geholpen hebben, ik hoop aan het einde wel vooruit te zijn gegaan. Gr. Kir
|
|
02-11-2004, 18:19
|
|
|
Ik heb al een flinke tijd (een jaar?) psychotherapie.
Het was in eerste instantie bedoeld om van m'n jaloezie af te komen, maar het is nauw verweven met de dood van m'n vader. Daar praten we dus ook over. Ik ga er 1 keer in de 2 weken heen, ongeveer.
__________________
Tsja
|
|
02-11-2004, 18:32
|
|
|
ik heb een afspraak gehad voor faalangst bij de psycholoog maar hij vond niet dat het verder nodig was
ik denk er nu over om naar een haptotherapeut te gaan.. mijn vriendin heeft er best wel veel aan *niet voor faalangst in dit geval* ik moet wel de stap zetten wat ik eigenlijk niet durf..ik denk soms dat ik het niet nodig heb en dan weer wel... ik weet het niet
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
02-11-2004, 18:52
|
|
|
|
Kzit al vijf jaar in de hulpverlening. En heb niet het gevoel dat ik er nou al veel geleerd heb. Ik heb psychotherapie gehad, cognitieve gedragstherapie en bij een groep met lotgenoten gezeten. Ik ga nu een deeltijdbehandeling volgen, hopelijk heb ik hier wat aan
__________________
het veiligste is om te doen waar je bang voor bent
|
|
03-11-2004, 10:28
|
|
|
ik heb een paar gesprekken gehad met een psychologe een tijdje geleden. Wat ik aan mezelf merkte was dat ik in gedachten alleen nog maar bezig kon zijn met mn problemen en met de dingen die ik met mn psych. besprak. Had echt het gevoel dat ik met niks anders meer bezig kon zijn. Kennen jullie dat gevoel?
Zet mn vraag hier maar eventjes bij als het hier niet goed staat lees ik het wel. Groetjes oceangirl
__________________
(f) Dream as if you'll live forever (f) | ♥ Katje houdt van acrobaatje ♥
|
|
03-11-2004, 10:50
|
|
Verwijderd
|
hoi
Ik loop sinds juni van dit jaar bij een psycholoog ik heb de hulp nooit zelf gezocht. Ongeveer een jaar geleden op de midelbare school merkte mijn lerares dat er iets aan de hand was en die stuurde me naar een counselor op school. Daar ben ik heen gegaan maar ik durfde daar dus niet veel te vertellen na een tijd durfde ik het wel en ze stuurde ze me naar een schoolpsycholoog en die stuurde me naar de huisarts voor een verwijzing naar profesionele hulpverlening van daaruit ging ik naar Jeugdzorg en die stuurde me weer door naar het GGZE. Zo is het bij mij gedaan en het helpt nog niet zo goed. Groetjes P
|
|
03-11-2004, 11:15
|
|
|
ik heb hulp gehad. ben er welgeteld 2 keer geweest en daar zat 2,5 maand tussen waarin in geen contact heb gehad met de instantie. Ze hadden na de intake gezegd dat ze het in de teambespreking (die 5 dagen later zou plaatsvinden) zouden bespreken en dat ze me dan iig een week later zou bellen voor de volgende afspraak. Ik heb een maand gewacht, en toen zelf gebeld. T (mijn hulpverleenster) was er toen niet, en ze zou terugbellen, wat ook niet is gebeurd. 1,5 maand later werd ik weer gebeld voor een afspraak. Ik was er op tijd maar kon pas na 1 uur en een kwartier wachten binnenkomen, om vervolgens 10 minuten te praten. Ze had het namelijk druk... In die 10 minuten is er niks nieuws gezegd of gedaan. Daarna heeft het nog een tijd geduurd waarin ik nog had gebeld en er niks is gedaan. Daarna heb ik opgebeld om te zeggen dat ik me af wil melden.
^^ bovenstaande is een heel negatieve ervaring, maar voor de mensen die overwegen hulp te gaan zoeken: laat dit je ajb niet afschrikken hoor, het lijkt me niet dat dit de normale gang van zaken is namelijk
__________________
Dit is een coole sig.
|
|
03-11-2004, 11:21
|
||
|
Citaat:
Ik heb overwogen om terug te gaan, maar eigenlijk wil ik dat ook niet. Niet omdat de behandeling zo onprettig is, maar omdat ik zelf mijn problemen op wil kunnen lossen. En het woord nazorg ken ik niet (bij wijze van spreken), maar dat is ook niet echt nodig geweest.
__________________
I like my new bunny suit
|
|
|
03-11-2004, 12:02
|
|
|
Ik heb op dit moment zo'n driekwart jaar psychotherapie. Ik heb er nog steeds een gemengd gevoel over. Aan de ene kant denk ik wel dat het me helpt en zet ik steeds meer stapjes vooruit, maar aan de andere kant zijn er zoveel dingen om over te praten dat een hoop blijft liggen. Ik denk dat ik meer had gehad aan een wat intensievere therapie, maar ik mocht niet meer terug naar dagbehandeling omdat dat niet gebruikelijk was binnen de instelling.
Afgelopen kerst ben ik een week opgenomen geweest op een crisisafdeling en daarvoor heb ik een half jaar dagbehandeling gehad. Tot nu toe ben ik het meest tevreden over de dagbehandeling, omdat ik daar het meest aan gehad heb. Ik zou graag zien dat mijn psychotherapie me wat meer vooruit hielp, maar dat zit er volgens mij niet in. Ik heb zelfs het gevoel alsof ik langzaam het eindstation van de therapie aan het benaderen ben. Als dat inderdaad zo is ga ik hulp via de alternatieve weg zoeken, want er moet nog genoeg aan mij gebeuren. Goed gaat het zeker niet. Liefs, Laura
__________________
Ik vertelde de psychiater dat ik stemmen hoorde. Hij zei mij dat ik goede oren had. - Herman Finkers
|
|
03-11-2004, 21:45
|
|
|
hmm.. ik heb één tot anderhalf jaar therapie gehad, geloof ik. ik weet niet meer precies hoe lang het duurde, maar wel dat het tot juni 2003 heeft geduurd. ik had wekelijks gesprekken, voornamelijk vanwege am en nog wat andere bijkomstigheden. ik weet nog steeds niet precies waar ik voor behandeld ben, aanvankelijk dachten ze aan borderline, maar dat was het toch niet. ik ben in juni 2003 gestopt omdat ik per sé op kamers wilde gaan wonen en omdat ik daarom dacht dat mn ouders me niet zouden laten gaan als ik niet 'klaar' was met therapie. ik was intussen al min of meer gestopt met am, mn vriend heeft me daarbij eigenlijk het meest geholpen en niet de therapie. ik weet niet of ik nu al helemaal weer tof ben, ik heb nog steeds neigingen maar het intussen bijna nooit meer gedaan. ook ben ik niet meer zo bang voor vreemden en heb ik niet meer zo'n behoefte aan aandacht als vroeger. ik weet niet of dit allemaal het gevolg is van mijn therapie; voor mijn gevoel ben ik er gewoon overheen gegroeid, want toen ik stopte met therapie, was ik echt nog niet in orde.
__________________
"ég gaf ykkur von sem varð að vonbrigðum.. þetta er ágætis byrjun"
|
|
03-11-2004, 21:50
|
|
|
Ik heb geen hulp gehad, wil het wel heel graag, maar ik durf gewoon niet de stap te zetten. Ik ben als de dood dat alles weer boven komt als ik het vertel tegen een psycholoog of ander vertrouwenspersoon. Ik heb al een keer bij de huisarts gezeten om me door te laten verwijzen, maar op het moment dat ik moest vertellen wat er aan de hand was verzon ik een of ander kwaaltje om ermee weg te komen...
Ik durf echt niet 
|
|
04-11-2004, 11:51
|
|
|
Ruim 5 jaar ben ik nu in behandeling bij het RIAGG. Buiten de kantooruren -dus tijdens de crisisdienst- kwam ik terecht bij een SPV-er. Daar heb ik enige tijd ego-versterkende therapie gehad zonder het gevoel te hebben dat er iets in de positieve richting veranderde. Vervolgens belande ik bij een psychologe, psychiater, psychologe en nu uiteindelijk al weer een jaar bij een.... Psychiater. Daar volg ik een jaar eens per week dynamische psychotherapie..
Wat betreft de intensiviteit sluit ik me aan bij Aragnabite haar bevindingen. Tevens ga ik al vijf jaar eens per twee weken naar een paranormaal genezer. Voor mijn gevoel heb ik daar vele malen meer aan dan dat het reguliere circuit mij heeft geboden (so far). Ik ervaar het wel als zijnde vervelend dat psychiater erg negatief ten opzichte van het alternatieve circuit staat. Hij zegt dat daardoor de therapie die hij geeft minder effectief zal zijn und so weiter... Toen ik vertelde eveneens bij een homeopatische arts langs te willen gaan, was de reactie helemaal vervelend. Hij wil dat ik de keuze tussen regulier of alternatief maak, terwijl ik met beiden op een andere manier aan mijzelf werk. Hoewel ik trouw elke donderdag -zo dadelijk- naar psychotherapie ga, heb ik nog steeds niet het gevoel dat ik er wat aan heb. Hij geeft na een jaar nog steeds aan geen 'beeld' van me te hebben. Niettemin probeer ik er openminded heen te gaan, 'wie niet waagt, wie niet wint...' Thans ben ik plus/ mines 18 (tegenstrijdige) diagnoses rijker en begint de hulpverlenerstaal 'al' eigen te worden..
__________________
Just because you're paranoid doesn't mean they're not out to get you.
|
|
04-11-2004, 13:06
|
|
|
Op het moment heb ik geen hulp (en zelfs niet nodig
), maar ik heb wel eens bij een psychotherapeut gelopen, meerderen zelfs. Eenmaal was intensief 1 op 1 contact, toen ik nog gepest werd, met een mannelijke psychotherapeut. Dat heeft mij naar mijns insziens niet geholpen, en daarom ging ik daaarna verder in groepstherapie om sociale vaardigheden te trainen. Zat ik daar tussen 6 a 7 jongens die elke dag klasgenoten in elkaar trapten, terwijl ik nauwelijks durfde te praten...werkte dus ook niet. Allebei mijn ouders zijn psychotherapeut, en uiteindelijk heb ik mijzelf altijd kunnen helpen. Ook bij mijn recente lichte depressie om mijn ex.. Ohwjah dan was er nog dat intake gesprek bij het RIAGG. dat beviel ook niet... Ik accepteer hulp dan ook wel moeilijk, en vraag het nooit, maar tot nu toe ben ik uit de diepste dalen gekomen op eigen kracht. Maar nie iedereen is zo sterk, denk ik.
__________________
Come on complain, before I miss you.......*professioneel topic killer*
|
| Ads door Google |
|
04-11-2004, 14:19
|
|
|
Heb jij op dit moment hulp? En zoja; wat voor vorm? Uit het
reguliere circuit (welke?), of alternatieve (welke?). Hoe bevalt het, en hoelang heb je het al? En in hoeverre heb je er wat aan, heb je het gevoel vooruit te gaan, stabiel te blijven of juist achteruit? Ja, ik heb reguliere hulp van de GGZ en ik heb nog een psychiater bij de Jeugdzorg. Bij de GGZ bevalt het me helemaal niet en bij de Jeugdzorg is het wel ok. Ik heb al vanaf mijn 15de hulp bij de jeugdzorg en vanaf mijn 18de bij de GGZ. Bij de jeugdzorg had ik altijd het gevoel dat ik vooruit ging en bij de GGZ heb ik het gevoel dat ik er totaal niks aan heb. Dat ik slechts een nummertje voor ze ben. Ik word ook constant overgeplaatst e.d. Het is gewoon zuigend in Gouda. En voor de mensen die hulp gehad hebben; wat voor soort hulp heb je gehad, hoelang, wat ben je ermee opgeschoten, en heb je er nog steeds profijt van? Is er genoeg aandacht besteedt aan verder gaan ná de hulp (bijv nazorg oid?), en zoja, op welke manier? Ik heb al vanaf mijn 15de gesprekken en heb 6 opnames gehad. Ik ben er erg veel mee opgeschoten qua leefpatroon en geestelijk voel ik me ook veel beter. Er is niet echt hulp voor nazorg bij mij. Zodra ik niet meer bij mijn psychiater van Jeugdzorg kan komen ga ik stoppen. Aan de GGZ heb ik geen ene reet. Heb nu ook al twee afspraken 'vergeten'. Ik zie het nut ervan niet meer. Wat ik me ook afvraag is; wat waren/zijn jouw redenen om hulp te zoeken? Heeft je omgeving je er min of meer toe gedwongen, of ben je op eigen initiatief hulp gaan zoeken? Hoe sta jij tov hulp (zoeken), en hoe gaat je omgeving ermee om? (gaan ze er überhaupt wel mee om, of vertel je het niet?) Wat waren/zijn jouw verwachtingen ervan? Eerst dwong mijn omngeving me telkens, maar later ben ik op mijn eigen houtje mijn eigen pad gaan uitkiezen. Mijn omgeving is zeer tevreden met mijn hulp. Ik ben heel erg veranderd en een neef van mijn moeder voelde zichzelf ook niet goed, maar toen hij zag hoe ik met de hulp en medicatie vooruit ging, heeft hij er ook voor gekozen en met hem gaat het nu ook goed.
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
|
04-11-2004, 16:38
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Uiteindelijk ben ik gegaan, en al die wisselende ideeen die ik er over had (zo van 'Is het nou wel nodig?' 'Zal het me wel helpen' 'Waarom zou ik eigenlijk gaan?'), waren helemaal niet ter sprake of interessant. Persoonlijk lijkt me een haptotherapeut wel een heel positief iets voor faalangst (al is dat per persoon en per therapeut anders natuurlijk). Sowieso kan ik er geloof ik wel een hoop positiefs over vertellen..  Maar wat ik hiermee wilde zeggen was: Neem je tijd, ga er heen wanneer je denkt dat het goede moment is(, maar wachten tot je een ons weegt zal dan opzich ook niet werken..) Je hoeft niet bang te zijn dat je klachten 'niet erg genoeg zijn' in ieder geval. Want daar gaat het daar totaal niet over. Dat 'in kaders plaatsen' is daar niet op die manier.
|
|
|
04-11-2004, 20:26
|
|
|
Ik wil graag hulp, want ik weet bijna helemaal zeker dat ik ocs heb (dwangneurose) en heb ook last van paniekaanvallen en de dokter kan dan wel zeggen dat het misschien aan mijn hormonen ligt, maar misschien dat ik wel ergens meezit zonder dat ik t doorheb, dus zit er toch steeds vaker aan te denken om echt hulp te zoeken...alleen vindt het toch erg eng om die stap te nemen. Heeft hier iemand misschien ook hulp geozcht met deze problemen en wat heeft t opgeleverd?
__________________
* Boeh *
|
|
05-11-2004, 21:34
|
|
Verwijderd
|
ik heb nu een aantal jaren hulp. Op het riagg heb ik hele aardige therapeuten en psychiaters gehad. ik vond het fijn maar het hielp niet genoeg.
de dagbehandeling waar ik gezeten heb heb ik leren praten over problemen enzo. de jeugd-crisis afdeling ( in de zelfde kliniek) heeft me goed door een paar crisissen heen geholpen. dan heb ik nog een keer op de paaz gezeten en dat is me zeer slecht bevallen. de hele dag niks anders te doen dan nadenken over mijn dood... daar werd ik dus echt niet beter. dan heb ik nog het afgelopen halfjaar op een (open)adolescenten afdeling gezeten (woensdag ontslagen ). wat ik hier heel goed vond was dat ze al mijn klachten serieus namen en alles bij elkaar een plaatje probeerde te vormen van mijn problemen, alles werd onderzocht. verder heb ik er helaas niet echt veel geleerd. tussendoor heb ik nog op een crisisafdeling gezeten, tussen volwassenen... ik had liever op de jeugd-crisis gezeten maar daar was geen plaats. de mensen die er werkte waren wel heel aardig en hebben me ook best goed door de crisis heen geholpen.in heb begin werd ik heel erg gepushed om hulp te zoeken. uiteindelijk was dat wel goed. ik was wel bereid om mee te werken, alles een kans te geven. alleen bij de crisissen was het altijd een hele strijd om mij opgenomen te krijgen. in een crisis had ik geen hoop meer op verbetering. vaak hebben ze moeten dreigen met gedwongen opnames en 1x hebben ze me ook daadwerkelijk een IBS uit moeten schrijven. op het moment gaat het wel goed, maar ik ben bang dat ik nog niet genoeg geleerd heb om een crisis te voorkomen. daarom ga ik waarschijnlijk nog in dagbehandeling op een gespecialiseerde afdeling. hopen dat dat goed helpt en ik nooit meer in een crisis beland!!!
|
|
05-11-2004, 22:56
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
|
05-11-2004, 23:18
|
||
|
Citaat:
Ik durf gewoon die stap niet te zetten en vind het stiekem toch raar om hulp te zoeken voor zoiets stoms (en ja, ik weet ook wel dat het niet klopt wat ik zeg, maar gevoelsmatig is het wel zo). Ach ja, wie weet over een aantal jaar
__________________
Ik ga links want ik moet rechts. En we gaan nog niet naar huis.
|
|
|
06-11-2004, 12:48
|
|
|
ik heb nu drie kwart jaar contact met een psychotherapeut, daarvoor heb ik ongeveer een half jaar contact gehad met een dramatherapeut. het gaat allemaal niet zoals ik zou willen... het duurt allemaal zo lang... en ik heb niet het gevoel dat ik vooruit ga.. maar dat ligt meer aan mezelf dan aan de therapie denk ik...
__________________
Niet zoals het toen was, maar zoals het nu is, is het altijd anders dan hiervoor....
|
| Advertentie |
|
|
|
06-11-2004, 13:45
|
||
|
Citaat:
Nu ga ik al een eindje naar de groepstherapie. Ik vind het echt wel leuk om te gaan, maar het komt er vooral op neer dat ik de anderen raad geef en nooit eens iets vertel over mijn problemen of frustraties. Maar indirect helpt het me wel. Toch kom ik nog steeds geen stap verder met het 'ocd-probleem' dat ik heb. Misschien moet ik het nog eens overwegen een andere vorm van hulp te zoeken. Ik durf het gewoon niet in de groep smijten, want het is mogelijk dat ik niet meer zal kunnen gaan doordat mijn uurroosters veranderen en dan weten mensen iets persoonlijks over me, waar ik me toch wel wat over schaam. Homeopathie wil ook wel eens helpen, maar alweer niet tegen de ocd...
|
|
|
06-11-2004, 22:14
|
|
|
Ik heb een halfjaar ongeveer hulp gehad bij het RIAGG i.v.m met depressie en het ging op een gegeven moment niet meer dus ben ik doorverwezen naar het RIAGG. Maar ik wil nooit, maar dan ook nooit meer hulp. Ik zal toch niet meer kunnen toegeven dat het weer slechter gaat én daarmee ook dat het geen goed idee was om te stoppen met therapie en medicatie...
Maarja zeg iedereen dat het goed met je gaat en ze nemen het met opluchting aan, dus jah...
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
|
07-11-2004, 10:10
|
|
|
ik ga al een paar maandjes 2x per week naar de schoolpsycholoog voor thuisproblemen, faalangst en voor mijn problemen in communicatie met anderen.
Ben echt blij dat ik de stap gezet hebt. Ik heb het gevoel dat het wel werkt; ik heb oefeningen gekregen voor mn faalangst en mn psycholoog probeert samen met mij wat oefeningen te bedenken waardoor ik beter kan gaan communiceren . Aan de thuisproblemen valt niks te doen, maar het lucht wel op erover te praten.Een paar vriendinnen weten dat ik naar de schoolpsycholoog, maar ik heb het mn ouders niet verteld en dat ben ik ook niet van plan te doen.
__________________
Je weet dat je iets gemist hebt wanneer je na je vakantie Nederland weer in wil en er staat een bord: "World ends here! Go back!"
|
|
07-11-2004, 10:17
|
|
Verwijderd
|
Ik heb hulp gehad voor depressies en ES. Eerst bij het Riagg, heb ik drie verschillende hulpverleners gehad. Het klikte niet, ik schoot er niks mee op en ging er met steeds meer tegenzin heen. Dus ben er mee gestopt.
En tijd later ben ik in het ziekenhuis naar een psychiater gegaan, dat was een heel aardige vrouw, de gesprekken waren prettig en ik voelde me op mn gemak. Helaas ging zij naar een ander ziekenhuis, en toen ben ik ermee gestopt. Ik had er geen zin meer in, weer een ander leren vertrouwen, weer het hele verhaal opnieuw vertellen. Als ik het over had mogen doen zou ik niet naar het Riagg zijn gegaan. Het is (vind ik) heel onprofessioneel, en ik snap niet hoe sommige mensen daar kunnen werken. Zo slecht gewoon. Ik schaam me er wel voor, ik doe zelf SPH, de opleiding om hulpverlener te worden (alhoewel ik dat niet wil hehe). Maar mensen krijgen steeds minder vertrouwen in hulpverleners, en dat is best heel jammer.
|
|
07-11-2004, 11:56
|
|
Verwijderd
|
Heb jij op dit moment hulp? En zoja; wat voor vorm? Uit het
reguliere circuit (welke?), of alternatieve (welke?). Hoe bevalt het, en hoelang heb je het al? En in hoeverre heb je er wat aan, heb je het gevoel vooruit te gaan, stabiel te blijven of juist achteruit? Ja, ik heb momenteel hulp. Ik heb gesprekken bij een psychologe (patriculier, niet via GGZ of Jeugdzorg oid). Het bevalt me prima, ik ben bij haar pas 2x geweest, daarvoor ongeveer 5 maanden bij het GGZ denk ik. Ik merk nu nog niet veel vooruitgang, maar bij het GGZ ging alles achteruit, dus slechter kan het nooit worden! Wat ik me ook afvraag is; wat waren/zijn jouw redenen om hulp te zoeken? Heeft je omgeving je er min of meer toe gedwongen, of ben je op eigen initiatief hulp gaan zoeken? Hoe sta jij tov hulp (zoeken), en hoe gaat je omgeving ermee om? (gaan ze er überhaupt wel mee om, of vertel je het niet?) Mijn exvriend (was toen nog mn vriend) vond dat het zo niet langer kon, en heeft me min of meer gedwongen hulp te zoeken bij de huisarts. Die heeft me doorverwezen. Ik stond er negatief tegen over, zeker na dat gedoe bij het GGZ, maar ja, niet iedereen is het zelfde, dat moet ik me maar voor ogen houden. Hoe mijn omgeving er mee omgaat? Wel goed denk ik. Geloof niet dat mijn oma's het weten, mijn ene oom en tante wel. Daar kan ik er goed mee over praten. Op mijn werk weten ze het ook, ze zijn superlief voor me. Nieuwe mensen wil ik het liever niet vertellen, ze denken vaak zo met een vooroordeel dan over je. Mocht ik er last van krijgen in het contact met hen, dan vertel ik het wel. Wat waren/zijn jouw verwachtingen ervan? Ik had niet echt verwachtingen, maar hoopte wel dat ze me zouden helpen op een normale, haalbare manier. Dit is bij het GGZ niet gelukt, mede doordat het niet klikte tussen mij en mijn hulpverleenster, om dr zo maar te noemen. Nu gaat het beter, en ik verwacht van mijn psychologe dat ze me helpt en steunt, en naar me luistert en me degelijk advies geeft
|
|
07-11-2004, 16:20
|
|
|
|
't Valt me eigenlijk op dat het veelal niet klikt tussen de hulpvrager en de hulpverlener...
Iemand een idee hoe dat komt?
|
|
07-11-2004, 16:28
|
||
|
|
Citaat:
zijn; een verschil in verwachtingen, onbegrip, het niet op één lijn zitten, gevoel hebben niet serieus genomen te worden, te snel te (moeten) gaan, als er een rem is om te praten enz, enz. Denk ook dat dat vrijwel altijd van beide kanten komt of kan komen... En ook wanneer iemand onder druk van ouders/omgeving hulp zoekt is de kans dat het niet goed klikt redelijk aanwezig; een gebrek aan motivatie is hoe dan ook niet bevordelijk voor hulp denk ik.. (er zijn bijv ook mensen die proberen alles tegen te werken om maar zo snel mogelijk ervan af te komen ed) Zoiets.
__________________
Drie.
|
|
|
07-11-2004, 17:58
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
07-11-2004, 18:24
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
07-11-2004, 18:24
|
|
|
|
counselor
psycholoog psychologe psychotherapeute psychiater psychotherapeute gehad nu bij: haptotherapie komt nog: sociaal psychiatrisch verpleegkundige
|
|
07-11-2004, 19:15
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
mag ik vragen hoe het komt dat je veel verschillende soorten hulp hebt gehad? Klikte het niet, werkte het niet?
|
|
| Ads door Google |
|
07-11-2004, 19:26
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
07-11-2004, 19:27
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
 Sterkte ermee iig (})
|
|
|
07-11-2004, 19:33
|
|
|
ik heb nu (nog) geen hulp want ik stribbel tegen maar me ouders vinden dat ik naar de psycholoog moet vanwege een verkrachting (zie sexualiteid)
maar ik moet het niet zo want ik heb het zelf allemaal niet gevolgt omdat ik onder hypnose was (  jaja raar he)maar ik heb er zelf eigenlijk helemaal geen moeite mee. 
__________________
elinuhh!
|
|
07-11-2004, 21:36
|
|
Verwijderd
|
Ik heb geen hulp, ben wel een tijdje langs een mw geweest, maar dat deed me niets. Die man vond het leuker om zelf te praten dan om naar mij te luisteren en ik vertrouwde hem niet omdat mijn moeder ook naar hem gaat. Daarom ben ik ermee gestopt. Toch had in het begin ook niet het idee dat ik het nodig had,maar omdat iedereen de hele tijd zei dat ik het wel zwaar zou hebben, ging ik maar. Dat zijn dus een paar verloren uren geworden.
Blijkbaar werkt zoiets niet voor mij en zoals ik nu dingen oplos, gaat het prima. Ik weet niet wat mij tegen houd hulp te zoeken, misschien het idee dat ik het niet nodig heb. Waarschijnlijk komt het wel als ik niet meer goed kan functioneren enzo. zover is het nog lang niet.
|
|
08-11-2004, 09:25
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Mensen bij het GGZ krijgen een cliënt toegewezen. Zij krijgen hun geld toch wel, door de enorme wachtlijsten, zijn zij verzekerd van een vast inkomen en een volle agenda. Als jij naar een patriculier gaat, dan moeten die oprecht geïnteresseerd zijn, want als jij weg loopt, is er misschien geen volgende die jouw plaats opvult. Klinkt logisch, maar ik weet het niet
|
|
|
08-11-2004, 12:12
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
09-11-2004, 19:07
|
||
|
|
Citaat:
Maar ook de anderen hun verklaringen klinken wel logisch, maar dan denk ik dat jij (of je huisarts eigenlijk )eerder de kern van het probleem ziet.Ik had dat ook wel bij het GGZ dat ik me niet echt als een persoon behandeld voelde, maar eerder als één van de zovelen waar zo vlug mogelijk een etiket dient op geplakt te worden. Ook waren ze heel stipt in hun tijdsschema, waardoor je je ook vragen begint te stellen...(en nog zo'n dingen) Laatst gewijzigd op 09-11-2004 om 19:09.
|
|
|
09-11-2004, 19:44
|
|
|
Ik zit bij de maatschappelijk werkster van school voor m'n sociale fobie.
__________________
¤Hate It Or Love It¤
|
|
10-11-2004, 15:31
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Bij mij kwam dat behandelmensje standaard een kwartier te laat, en dan ging ze niet nog 15 minuten langer door, maar stopte er na 45 minuten (officeel een uur) gewoon mee. En ze moest steeds mijn dossier er bij pakken om te zien waar ik precies mee zat etc. Als ze dat nou zou doen in die 15 minuten dat ze steeds te laat is! En ze wilde me niets uitleggen van de 'stoornissen' die ze me toewees. Mja, ach, ben nu veel beter af, en heb veel slechte verhalen, maar ook een aantal goed, over het GGZ gehoord. Is maar net wie je treft denk ik...
|
|
|
10-11-2004, 21:11
|
|
|
|
op dit moment geen hulp en ook niet gehad....
of ik er nu een reden voor heb...nee...vind ik...mijn vriend denkt daar misschien anders over...... ik zou niet snel hulkp willen hebben...hooguit van mijn vriend zelf of andere mensen die ik vertrouw...maar het meest vertrouw ik nu mijn vriend...vandaar 
__________________
I'm fluffy wuffy
|
|
10-11-2004, 21:31
|
||
|
|
Citaat:
Die psychiater die ik had in het GGZ kwam ook altijd te laat en wist meestal niet eens waarover ik het had en dan moest ik weer alles opnieuw gaan vertellen.
|
|
|
11-11-2004, 21:48
|
|
|
Ik heb 'hulp' gehad maar ik heb meer hulp gehad aan mijn ouders en vrienden en kat.
Dat psychische gedoe slaat gewoon niet aan bij mij. Nu eens in de anderhalve maand ofzo een gezinstherapie bij psycholoog. verder niet
__________________
"Of course you can't understand anything i'm saying, but that's cool cause i'm still saying it."
|
|
13-11-2004, 23:35
|
||
|
Citaat:
ik heb wel hulp gehad.via eerst riagg en nu ggz.vanaf mn 12 de tot eingelijk een paar maanden geleden. ik heb gesprekken apart gehad ik heb in therapie gezeten en ben opgenomen geweest in een rehabilitatie centrum. ik ben er eerlijk gezegt niet veel mee opgeschoten!voor de rest pb me met de vraag er bij!
__________________
nobody is perfect, I'm nobody!
|
|
|
14-11-2004, 14:29
|
|
|
Wat voor soort hulp heb je gehad?
Maatschappelijk werk op school. Hoelang? Ik denk iets langer dan een half jaar. Wat ben je ermee opgeschoten? Dat ik het een plek heb gegeven en er over kan praten, zonder in huilen uit te barsten... Heb je er nog steeds profijt van? Ja, redelijk... Is er genoeg aandacht besteedt aan verder gaan ná de hulp (bijv nazorg oid?) Nee, dat hoefde van mij verder niet. Wat waren/zijn jouw redenen om hulp te zoeken? Voor mij was het vooral een reden, omdat ik veel huilde, zowel bij mijn vriend als op school. Toen ik eenmaal in de klas begon, ben ik hulp gaan zoeken. Heeft je omgeving je er min of meer toe gedwongen, of ben je op eigen initiatief hulp gaan zoeken? Niemand heeft mij gedwongen, maar een meisje uit mij klas heeft het me wel als tip gegeven, die heb ik toen aangenomen... Hoe sta jij tov hulp (zoeken), en hoe gaat je omgeving ermee om? Ik vind het goed dat er hulp is, vooral als je ziet hoeveel mensen er gebruik van maken! Hulp zoeken is niet altijd even makkelijk en ik vind het knap van de mensen die echt in therapie zijn! Wat waren/zijn jouw verwachtingen ervan? Mijn verwachtingen waren vooral een persoon die je begrijpt, of iig probeert te begrijpen en dat je daardoor makkelijker praat en het zo verwerkt.
__________________
|Whatever tomorrow brings, I'll be there! With open arms and open eyes!| Yeah!
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Studeren |
Opleiding kiezen, maar welke.. 12bambi34 | 5 | 14-11-2015 12:36 | |
| Nieuws, Achtergronden & Wetenschap |
Geestelijke gezondheidszorg voor jongeren gaat uit de zorgverzekering PetitieJeugd | 39 | 31-10-2013 13:01 | |
| Psychologie |
Het-grote-lucht-je-hart-topic #159 kroot | 480 | 08-12-2010 15:37 | |
| Drugs & Alcohol |
Wat wil jij met wiet? jgrolleman | 31 | 13-05-2006 17:06 | |
| Psychologie |
Borderline (BL) MisterDJ | 10 | 11-05-2005 06:11 | |
| Verhalen & Gedichten |
[casus] Fantôme | 3 | 19-04-2005 10:04 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 12:21.
Adverteren