[Verhalenwedstrijd] Elk eind is een begin

[flyaway]

Mila staart door haar raam naar buiten. Druppels vallen tegen het glas, maar ze ziet ze niet. Haar gedachten zitten ver weg. Hoe kon ze zo stom zijn? Waarom kon ze haar geduld nou weer niet bewaren?
Een traan rolt over haar wang. Ze schudt haar hoofd. Ze wil niet huilen! Het is haar eigen schuld.
Ze wilde hem niet kwijt. Ze weet niet waarom ze dat tegen hem zei. Het liefst zou ze hem nou opbellen om te zeggen dat het haar spijt, maar ze durft het niet. Ze is bang voor zijn reactie, bang dat hij haar niet meer wil. Groot gelijk heeft hij. Wat moet hij ook met haar?
Op haar bureau ligt een schrift. Hét schrift. Alle verhalen schreef ze daarin op, maar alles lijkt nu zo slecht. Alles waar ze eerst zo trots op was. Het liefst zou ze het nu weggooien. Toch doet ze het niet. Ze weet dat ze het ooit wel weer goed gaat vinden. Ooit…
Het lijkt zo ver weg. Het lijkt zo onwerkelijk, alsof ze nooit meer gelukkig zal worden.
Thijs, ik mis je.
Ze mompelt het in zichzelf. Ze wil hem terug. Ze kan gewoon niet zonder hem.
Ze pakt haar telefoon en toetst zijn nummer in. Zal ze het doen? Zonder na te denken drukt ze op het groene telefoontje, maar nadat de verbindingstoon heeft geklonken drukt ze snel weg.
Sorry, ik wil je wel bellen, maar ik durf het niet.
Ze legt haar telefoon weg. Ze heeft afleiding nodig. Zo wordt ze gek! Maar wat?
Ze wil niet op de computer. Ze weet zeker dat hij online is.
Ze kijkt weer naar buiten. Regen valt naar beneden. Bladeren waaien van de takken af, op het raam. Van dat uitzicht wordt ze niet bepaald vrolijk. Toch blijft ze kijken.
Ineens wordt de lucht verlicht en gelijk daarna klinkt een knal. Onweer, ook dat nog. Een rilling loopt over haar rug. Ze haat onweer. Het is mooi om te zien, zolang het maar niet vlak bij haar is.
Ze kijkt op haar wekker. Het is pas half 11. Ze heeft nog geen zin om naar bed te gaan. Slapen gaat toch niet lukken. Steeds weer speelt ze alles in haar hoofd af. Steeds weer hoort ze hoe hij haar smeekt te blijven. Waarom heeft ze niet naar hem geluisterd? Waarom niet nog een laatste kans?
Ineens gaat haar telefoon af. Ze schrikt op uit haar gedachten. Wie sms’t haar nu weer?
Ze kijkt op het schermpje van haar telefoon. Haar hart begint sneller te slaan. Trillend opent ze het sms’je.
Ik wil dit niet zo. Ik mis je. :(
Ze drukt hem weg. Ze wil hem nu niets terug sturen. Ze zou niet weten wat ze moet sturen. Ze kan moeilijk zeggen dat zij dit ook niet wil. Wat zal hij dan wel niet van haar denken?
Tranen stromen over haar wangen. Waarom? Waarom altijd bij haar?
Ze zet haar radio aan. Misschien vrolijkt dat haar wat op.

hold your letter in my frozen hand.
The last line was long, as long as it burns.
My look carries on.
With every word another feeling dies.
I'm left here in the dark, no memory of you.
I close my eyes. It's killing me
We die when love is dead
It's killing me.
We lost a dream we never had.
The world in silence should forever feel alone.
Cos we are gone and we will never overcome.
It's over now.

Een rilling loopt over haar rug. Dat nummer, ze heeft het de afgelopen tijd zoveel gedraaid. Waarom moet die nou net nu op de radio komen? Ze wil het nummer niet horen! Toch kan ze hem niet afzetten. Ze vind hem veel te mooi. In trance luistert ze naar het liedje. Allemaal beelden van de afgelopen tijd ziet ze weer voor zich. Ze wil terug naar dat moment, terug naar hem. Ze voelde zich zo goed bij hem. Het was allemaal zo vertrouwd. Ondanks alles wat ze heeft mee gemaakt. Ze had het gevoel alsof hij haar begreep, haar niets zou doen. En nu is ze hem kwijt, voor niets.
Ze heeft een hekel aan zichzelf. Ze verpest altijd alles! Ze verliest veel te snel haar geduld. Ze flipt om alles, ook al stelt het niets voor.
Allerlei gedachten komen in haar op. Ze wil niet meer leven, ze wil weg. Als ze toch niets goed kan doen, wat heeft het dan nog voor zin om te blijven leven? Ze kan niet leven zonder hem!
Ze kijkt rond in haar kamer. Heeft ze iets om het mee te doen? Iets scherps, ook al is het maar heel klein. Dan ziet ze een scheermesje liggen. Eentje die ze al heel lang niet meer gebruikt heeft. Zou het genoeg zijn om in een keer door te zetten? Ze pakt het scheermesje en zet het aan haar pols.
Sorry Thijs. Sorry dat ik niet kan blijven.
Ze drukt hard op het mesje. Bloed stroomt uit een klein sneetje over haar arm. Ze drukt nog harder. Alsjeblieft, laat dit snel afgelopen zijn.
Steeds meer bloed stroomt naar beneden en valt op de grond. Tranen lopen over haar wangen. Het doet pijn, maar ze moet doorzetten. De snee wordt dieper en dieper.
Ineens wordt alles zwart. Ze voelt zichzelf van haar stoel af glijden.

Langzaam opent ze haar ogen. Vaag ziet ze een paar mensen boven zich hangen. Wat is er gebeurd? “Mila?” Die stem. Die stem komt zo bekend voor, maar ze herinnert zich even niet van wie. “Mila, ben je wakker?” Ze voelt een hand door haar haar gaan. “Mam?” Haar stem klinkt vreemd. “Mam, het spijt me.” Weer komen er tranen in haar ogen. Ze durft haar moeder niet aan te kijken. Wat zou ze nou van haar denken? “Mila. Ik ben zo blij dat je nog leeft. Waarom heb je het gedaan? Wat is er aan de hand met je?” Ze kijkt naar haar moeder en ziet dat ze huilt. “Mama. Het spijt me echt. Ik kan het je nu niet vertellen, ik durf het niet. Kan je dat begrijpen?” Haar moeder knikt aarzelend. “Moet ik wat voor je meenemen van thuis? Ik ga toch je vader even ophalen. Die weet nog van niets.” Even denkt Mila na. “Mijn telefoon. Zou je die mee kunnen nemen?” Bijna smekend kijkt ze haar moeder aan. Ze moet een sms’je naar Thijs sturen. Hij moet weten wat er met haar aan de hand is. “Is goed. Ik ga nu even snel.” Zonder nog iets te zeggen, zonder een afscheid, loopt haar moeder weg. Mila kijkt haar na. Een schuldgevoel overspoeld haar.
Mama, het spijt me dat ik je zo teleur heb gesteld.
Ze is moe. Haar ogen vallen bijna dicht. Ze kijkt om zich heen. Naast haar ligt een meisje te slapen. Wat zou die hebben?
Dan valt ze in slaap…
“Mila, hier is je telefoon.” Dankbaar kijkt ze haar moeder aan. Dan ziet ze nog iemand naast haar staan, haar vader. “Hoi pap.”zegt ze verlegen. Hij zegt niets terug. Hij kijkt haar alleen maar kwaad aan. “Mam, dank je.” Even glimlacht haar moeder.
Een uur lang heeft ze preken aan moeten horen over hoe stom het is wat ze gedaan heeft. Ze wist niet wat ze terug moest zeggen. Natuurlijk weet ze dat het dom is, maar haar ouders weten niet waarom ze het wilde doen!
Als haar ouders eenmaal weg zijn, pakt ze haar telefoon en begint te typen.
Sorry dat ik niets meer van me liet horen. Ik lig in het ziekenhuis. Ik kan niet zonder jou leven, ik wil dood.
Voordat ze zich kan bedenken drukt ze op verzenden. Ze legt haar telefoon weg. Hij zal haar toch niet meer terug sms’en.
Net als ze weer bijna in slaap is gevallen gaat haar telefoon af. Ze pakt hem op en leest snel het sms’je.
Waarom heb je het gedaan? Ik wil niet dat je dood gaat. Als je gaat, ga ik mee. Alsjeblieft, ik smeek je. :( Ik kan niet zonder je.
Ze leest het sms’je nog een paar keer door. Dan drukt ze op antwoorden.
Ik ook niet zonder jou. Dat is juist de reden dat ik dit wil…
Ze trilt. Ze wil hem terug. Ze is bang. Weer krijgt ze een sms’je
Ik wil je terug! :(
Haar hart gaat als een gek te keer. Toch stuurt ze niets terug. Ze wil zeker weten dat hij het meent.
Ze legt haar telefoon weg en doet haar ogen dicht. Ze moet even slapen. Ze is zo moe.

“Mila?” Weer een bekende stem. Slaperig doet ze haar ogen open. Ze ziet een beetje wazig. Naast haar bed zit iemand. Even doet ze haar ogen weer dicht. Dan schiet ze overeind. “Thijs!” Tranen staan in haar ogen. Hij is gekomen, speciaal voor haar.
“Hoe wist je in welk ziekenhuis ik lag?” Ze laat zich weer achterover zakken. Rechtop zitten is zwaar.
“Ik heb je ouders gebeld. Ik heb ze gelijk alles uitgelegd. Je hoef niets meer stiekem te doen. Ze vinden het niet erg!” Even schrikt ze. Hij heeft haar ouders gebeld. Zouden ze kwaad zijn geweest?
“Wat… wat hebben mijn ouders gezegd?” Ze durft het bijna niet te vragen. Toch wil ze het heel graag weten.
“Eerst werden ze kwaad. Maar toen ik uitlegde waarom je het niet eerder durfde te vertellen begrepen ze het wel. We hebben heel lang gepraat. Ze wilden alles over me weten. Toen vroegen ze of ik gisteren al naar hun toe wou komen. Dan kon ik daar blijven slapen en zouden ze me dan naar het ziekenhuis brengen.”
Ongelovig kijkt ze hem aan. Hoe heeft hij dat gedurfd? Al die tijd heeft ze voor haar ouders verzwegen dat ze een vriend had. Ze zouden het niet erg gevonden hebben dat ze een vriend had, maar ze zouden wel moeite gehad hebben met het leeftijdsverschil.
“O Thijs. Het spijt me zo!” Ze kijkt hem aan. Zijn ogen zijn vochtig. Hij buigt zich over haar heen en geeft haar een kus.
“Ik wil voor altijd bij jou blijven.”