Verschillen tussen mensen in een relatie, positief of negatief?

[ilse]

Ik weet niet zo goed hoe ik het zal verwoorden maar het gaat om het volgende. Hoe veel verschillen in levensstijl kun je mee omgaan in een relatie? Wanneer zeg je, dit verschil is te groot of te belangrijk om een relatie aan te gaan? Dan doel ik op verschillen in cultuur, dingen die je daarvan niet kent en/of niet begrijpt. Of verschillen over in wat voor fase in je leven je bent, in geloof, muzieksmaak, in manier van met geld omgaan als je bijvoorbeeld samenwoont of weet ik het al dan niet meer waarin je in de basis verschilt.

Dus eigenlijk.. Hoeveel verschillen kun je mee omgaan? En hoe kijk je tegen die verschillen aan? Zijn verschillen een verrijking van je relatie of een struikelblok? En wanneer zeg je, dit is een te groot verschil, hier begin ik niet aan?

Ik ben benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken!

[Catch]

Ik denk dat dat gevoelsmatig is. De jongen met wie ik nu omga verschilt teveel om verliefd op te worden bijvoorbeeld, dat ligt aan zijn manier van doen en misschien ook intelligentieniveau, maar dat neemt niet weg dat hij verder erg leuk is. Maar in mijn onderbuik voelt het niet altijd goed en daarom blijft het bij scharrelen. Als iemand heel anders met geld omging dan ik (en ik dat eigenlijk anders zou zien), of echt een heel andere levensovertuiging heeft zou het misschien al niet eens tot een relatie komen. Ik heb overigens ook ervaren dat je eenmaal in een relatie dezelfde onderbuikgevoelens kunt krijgen als je bijvoorbeeld uit elkaar groeit en er dingen gaan wringen.

Echte cultuurverschillen zou ik denk ik niet kunnen handelen in een relatie, ik zoek iemand die wel bij me past. Maar dat is natuurlijk ook persoonlijk.

[ilse]

Shit heel verhaal getypt, verkeerde knop, alles kwijt. Maar goed, overnieuw dan.

In mijn vorige relatie leken we in heel veel dingen op elkaar. We hadden een beetje dezelfde achtergrond, vanuit sociaal-economisch niveau van ouders, vanuit het niet opgroeien met een bepaald geloof, bepaalde manier van met situaties omgaan, het precies passen in de vriendengroep etc. Ik vond dit heel fijn, nieuwe situaties zijn eng voor mij en op deze manier kwam in ieder geval de basis overeen. We werkten dat we elkaar leerden kennen ook bij hetzelfde bedrijf, dus gewoon veel gemeen. Tuurlijk waren er ook verschillen, maar de basis was gewoon redelijk gelijk.

Nu speelt er bij mij iets met een jongen, waarmee ongeveer alllles verschilt... Cultuur, geloof, dat al om te beginnen. Een 'hekel' hebben aan huisdieren terwijl mijn 3 katten mijn alles zijn, heel makkelijk geld uitgeven en het maar irritant vinden als iemand toch rekening moet houden met het niet thuis wonen en de maandelijkse kosten etcetera. Dat is waarom ik me afvraag of er ook gewoon te grote verschillen kunnen zijn, dingen waarvan je van tevoren al weet dat je daar niets aan kunt veranderen. Pff, ik weet al niet wat ik zou moeten koken als hij komt eten dus dat ontwijk ik steeds.. Ik voel me gewoon constant niet op mijn gemak bij hem, word zenuwachtig omdat ik niet weet hoe hij bepaalde dingen ziet en wat hij verwacht. We zijn absoluut gek op elkaar en we hebben het superfijn samen, maar ik ben toch bang dat ik me nooit goed zal kunnen voelen in zijn wereld.. Dat het te ver uit elkaar ligt. En dan voor nu de twijfel of ik daar dan nu niet beter mee kan stoppen voordat het nog moeilijker wordt.

Tsja.. Ben benieuwd hoe anderen met verschillen omgaan

[Lente]

Waarom praten jullie niet met elkaar? Hoe kun je zo gek zijn op iemand terwijl je je niet op je gemak voelt bij hem? Hoe kun je iemand zo leuk vinden als je niet eens over zulke dingen kan praten en heel gewoon kan vragen wat hij bijvoorbeeld wel en niet eet?

Ik wil geen relatie met iemand die heel andere overtuigingen heeft dan ik. Ik heb het geprobeerd, vond een tijdje iemand leuk die ontzettend gelovig is en ik geloof niet. De verschillen zijn te groot en je kan elkaar niet overtuigen, je zal dan over alles strijd hebben. Bij belangrijke beslissingen zal altijd iemand toe moeten geven en nooit ben je allebei helemaal blij met wat je samen besluit. Dat wil ik niet. Moet ik er wel bij zeggen dat dat met die jongen heel vervelend ging, hij deed zich anders voor dan hij was en daardoor moet ik nu even niks van gelovige mannen weten

[ilse]

Pff moeilijk uitleggen, ik voel me wel op m'n gemak bij hem maar word er heel zenuwachtig van, dat ik me afvraag of ik het wel goed doe ofzo. Bij alles.
Het niet praten, daar heb je helemaal gelijk in.. Ik ontwijk het zelf ook moet ik eerlijk zeggen. Ben vooral bang dat ik domme dingen vraag enzo..

Maar dit zijn ook precies de vragen die ik mezelf stel hoor vooral het niet praten, terwijl ik wel een prater ben.

En kan me voorstellen dat je dan niets van gelovige mannen moet weten!

Edit: hij is zelf niet echt met geloof bezig, doet alles wat daarvan niet mag en het interesseert hem weinig. Zijn familie verder alleen wel. Maar goed. T gaat niet per se om mijn situatie, maar om wat voor verschillen wel en niet onoverkomelijk zijn.

[Akhlys]

Verschil in levensfase en levensovertuiging zijn voor mij meestal wel breekpunten geweest. Ik heb 2 jaar met iemand gehad die helemaal into anarchisme was, terwijl dat juist compleet haaks staat op mijn eigen manier van tegen dingen aankijken zoals bijv. politiek. Ook heb ik met iemand gehad die behoorlijk gelovig was, maar in mijn ogen vooral hypocriet gelovig. Mijn mening daarover is dan ook heel sterk.

Verder heb ik gemerkt dat ik levensfase toch wel erg belangrijk vind. Ik ben veel bezig met nadenken over m'n toekomst en ben er dan ook serieus mee bezig. Daarom heb ik toch wel wat moeite met mensen die vooral in het "nu" leven en vooral lang leve de lol en "serieus zijn kan wel als ik oud ben".

Verder vind ik mezelf niet zo moeilijk, al schijnen anderen daar anders over te denken

Er zitten nogal wat verschillen tussen mijn vriend en mij, bedenk ik me nu. Hij is opgegroeid in een gezin met ouders die veel ruzie maakten en de buitenkant -uiterlijk vertoon- erg belangrijk vonden (en nog steeds vinden). In zijn thuissituatie werd nooit iets uitgesproken. Mijn ouders hebben helemaal niks met 'de buitenkant' en vinden het dan ook totaal niet belangrijk hoe anderen over hen denken. Mijn schoonouders wel. Verder is hij al zes jaar fultime aan eht werk, na negen jaar over een universaire studie te hebben gedaan en hij woont al vijftien jaar op zichzelf. Ik heb net een mbo-opleiding afgerond, na een pauze van twee jaar. Ik begin zometeen aan een hbo-opleiding en ga voor het eerst op mezelf wonen. Hij heeft het financieel erg goed, maar als ik erbij kom wonen gaat er toch eth een en ander veranderen. Hij zegt 'Ik heb geen negen jaar over een opleiding gedaan om nu op een houtje te bijten'. Mijn omgaanmetgeldskills zijn erg slecht, maar ik vind wel dat ik het moet leren. Daar komt waarschijnlijk uit voort dat er veel goedkope shit in huis komt, omdat ik het leuk vind om te kijken hoe ik zo goedkoop mogelijk uit kan zijn. HIj vind dat minder grappig, vanwege wat ik al eerder benoemde.
Hij is absoluut geen prater en gaat ruzies het liefste uit de weg. Maar omdat ik dat weiger te laten gebeuren -ik vind dat er in een gezonde realtie ruzie thuishoort-, leert hij langzaam ruzie maken nu. HIj heeft het liefst hele groep mensen om zich heen, terwijl ik echt een einzelgänger ben en heerlijk kan genieten van alleenzijn. Hij is een stadsmens, ik heb meer met de natuur dan mijn huizen en straten.

We verschillen dus echt wel heel veel. Hoe het bij ons goed gaat, is door heel erg veel te praten. Heel Erg Veel. Over van alles. Door te weten waar bepaalde gewoontes vandaan komen, is het makkelijker accepteren en/of loslaten. Daarnaast weet ik altijd dat hij dingen niet doet om mij te pesten, maar omdat hij het zo gewend is. Ik denk dat dat bij ons echt het belangrijkste is. We praten over alles en zijn daardoor heel close, maar kunnen ook elkaar ook heel erg goed loslaten en zien waar het schip dan strand. Wat bij ons in ieder geval heel erg speelt, is dat we absoluut niet in de weg willen staan bij elkaars ontwikkeling. Ik moet me nog veel ontwikkelen en hij laat me dat ook zelf uitzoeken. Meestal

[Hawahaai]

Qua denken over basisdingen zijn we hetzelfde. We hebben dezelfde normen en waarden, vinden dezelfde dingen belangrijk of juist onbelangrijk en denken vaak hetzelfde over mensen. Verder zijn we redelijk verschillend. Ik ben heel gedreven, hij denkt wat makkelijker. Hij houdt ervan om nieuwe snufjes te kopen, terwijl ik 10 keer nadenk voor ik geld uitgeef. Maar ook daar is wel een middenweg in te vinden. Het enige waar we elkaar echt niet in kunnen vinden, is muzieksmaak.

[Volk]

Voor mij is het belangrijk dat we hetzelfde toekomstperspectief hebben. Ik kan niet met iemand zijn die later 5 kinderen wil en blij is met 1 uitje in de maand. Mijn vriend en ik hebben aan de ene kant heel verschillende achtergronden met de grote overeenkomst dat we allebei uit disfunctionele gezinnen komen. Verder heb ik heel goed voor ogen wat ik wil en ben ik nooit bang mijn mond open te trekken voor dat wat ik wil, maar dat komt helemaal door hoe ik ben opgevoed. Mijn vriend was eerst meer van het conflict uit de weg gaan (ook vanwege zijn gezinssituatie). Gelukkig doet hij dat nu amper meer, want ik kan daar niet tegen en heb hem dat in het begin van de relatie goed laten merken. Hij heeft nooit dicipline aangeleerd gekregen en weet niet zo goed hoe met geld om te gaan. Ik wel. Hij is heel rustig en passief, denkt dagen na voor hij een mening formuleert, en is soms een beetje een doemdenkertje, terwijl ik eigenlijk uitbundig en assertief ben, heb snel een mening klaar en neem vrijwel nooit de moeite mijn mening te nuanceren, ik ga graag uitdagingen aan, ben graag actief bezig en zie in alles het positieve. Ik ben dus eigenlijk heel anders dan mijn vriend. Maar het gaat allemaal heel goed, en dat komt omdat we over alles kunnen praten en we ons veilig voelen bij elkaar. Als ik bij hem ben ben ik thuis.

Voor mij zou het een breekpunt zijn als hij echt echt echt kinderen zou willen. Ik denk dat een andere vrouw hem dan gelukkiger kan maken. Of als ik het gevoel zou hebben over bepaalde dingen niet met hem te kunnen praten.

Naar mijn mening houden verschillen het interessant en zijn het dingen die bij de persoon waar je van houd horen. Zolang je niet het gevoel hebt jezelf te verraden door met een persoon te zijn die anders is is er geen probleem denk ik.