Schoolprestaties.

[Susanne]

Als het allemaal net eventjes niet meewerkt raak ik in een soort lichte depressie, vooral met school merk ik dit steeds meer bij mezelf. Als ik bijvoorbeeld 1 of 2 slechte cijfers gehaald heb krijg ik het benauwd.

Ten eerste doordat ik dan van m'n ouders (vader & stiefmoeder) de wind van voren krijg; ze zijn inderdaad erg prestatiegericht, ze willen gewoon een goede toekomst voor ons.

Ten tweede doordat ik al 18 ben; veel vrienden en ook anderen studeren op mijn leeftijd al, en ik moet 6vwo ook nog doen.

Ten derde omdat ik per se wil studeren, en het liefst zo snel mogelijk, heb absoluut geen zin in een HBO opleiding.. En ik wil gewoon niet blijven zitten, en op de een of andere manier krijg ik het idee dat dat gebeurd als ik een slecht cijfer terug gekregen heb.

Wie weet is het wel een stukje perfectionisme dat ik in me heb.
Ik heb gewoon zo'n idee dat ik niet wil blijven zitten en op mijn 20e pas beginnen met studeren, dat wil ik gewoon niet.

(Het is trouwens niet zo dat ik huilend m'n huiswerk maak of zo, ik zit er gewoon mee.)


Herkent iemand dit? Of heeft een idee hoe ik mezelf/het idee een beetje onder controle kan krijgen?

[phensicske]

Heb ik ook, maar dan niet om een slecht cijfer.
Mijn pc was kapot en daar stond dus al een deel op van mijn eindwerk. Ik dacht natuurlijk dat het allemaal weg zou zijn (maar de vriendelijke meneer heeft het mooi even op een andere harde schijf of zo gezet en dan terug..) en viel nog dieper dan mijn gewoon dipje.

Het zelfs maar zien liggen (de kladpapieren en zo)...ik draaide vlug mijn hoofd weg. Ik kreeg tranen in mijn ogen als mijn zus me er op aan sprak dat ik dringend eraan moest beginnen..

Waarom?

Idd, een vorm van perfectionisme, niet weer willen falen. Weten dat je het eigenlijk wel kan, maar het gewoon niet zien zitten om eraan te beginnen, omdat het misschien wel eens slecht zou kunnen tegenvallen.

Ik zit ook nog in het zesde (deed mijn vijfde opnieuw) en da's wel zwaar kl*te als je vrienden of de unif zitten of hogeschool.
Mijn vriendengroep is dus ook nogal geslonken, zou je kunnen zeggen.


Misschien helpt het je even te praten met je ouders/broer/zus/goede vriend(in), zodat zij je een wat realistischer kijk op alles kunnen geven.

Bedenk ook: lukt het niet, dan zijn er nog geen doden gevallen, é.

[littlegurl]

Ja ik herken het wel! Ben je ook altijd heel erg zenuwachtig voor de proefwerken? Dan kan het een soort van faalangst zijn. Het kan ook zijn dat je gewoon perfectionistisch bent wat je zelf al aangeeft. Ik heb dat ook, ik sta goed gemiddeld en toch ben ik bang dat ik blijf zitten of dat mijn cijfers niet hoog genoeg zijn zodat ik word uitgelood bij geneeskunde wat iki wil studeren.
Wat je er aan moet doen....daar zal ik ook wel achter willen komen!

[Daantje_0705]

Ik herken dit heel goed. Ik doe nu 6VWO N&G en ik heb heel veel moeite met mn talen (vooral Frans 1 en Duits 1 maar ook Engels). Afgelopen toetsweek moest ik mijn laatste toets van Duits maken (we krijgen twee toetsen, een die een keer telt en een die twee keer telt en dat is dan je eindcijfer). Voor mijn eerste toets had ik een 6 dus ik moest minimaal een 5.3 halen voor een voldoende. Ik was al heel lang aan het oefenen met mn examenbundel maar het lukte gewoon niet. Toen had mn docente me opgepept door te zeggen dat ze nog nooit onvoldoendes had gehad voor Duits 1 als eindcijfer en een 5.3 vond ze echt wel haalbaar. Voor mn toets had ik een 4.5........
Toen moest ik herkansen want anders wist ik al zeker dat ik een onvoldoende had voor mn eindlijst. Ik weer geoefend met mn examenbundel, toets besproken met mn docente (ze dacht dat het geen zin meer had om te oefenen, en als ik nog ging oefenen dan pakte ze mn examenbundel af omdat ik me op ging zitten fokken), signaalwoorden nog geleerd en veel voorkomende dingen in de vraagstelling enzo. Ik had een 5.0 voor m'n herkansing. Ik baalde er echt zo van, was er echt kapot van, heb er echt om lopen huilen. Het was zelfs zo erg dat ik niet terug mocht naar de les van mijn docente voordat ik weer enigszins positief kon denken. ik kan het gewoon niet hebben dat ik nu al een onvoldoende heb op mijn eindlijst en als Duits niet lukt, lukt Frans al helemaal niet (heb een 4.2 nu en moet dus minstens een 6.3 erbij halen voor een voldoende). Ik zag het daarna dus ook echt even niet meer zitten. Eerst had ik echt zo'n baalgevoel, was ik boos op mezelf en verdrietig tegelijk omdat ik er zoveel aangedaan had. Maar nu heb ik echt zo'n gevoel van 'so what als ik zak, tis nog best gezellig op school'. Natuurlijk hoop ik ook wel dat ik slaag maar het kan me niet zoveel meer schelen.

Veel over mezelf maar misschien dat je nu het gevoel hebt dat je niet de enige bent die zich zo voelt

ken ik ja zeker... ik zit nu in 4 vwo natuurstroom
vorige tentamen week was een ramp:
eerst mn wiskunde b cijfer: 5.4
toen mn natuurkunde: 4

aan mn oudersverteld, na lang praten besloten dat ik E&M ga doen.
toen kreeg ik mn economie cijfer terug: 5.5 gaat opzich wel maar ik ging hem herkansen.
ik heb een uur of 6 geleerd op de herkansing das redelijk lang.. maar ik snapte van de 25 vragen mss 4 vragen. de rest heb ik maar wat ingevuld.
Ik kon dus wel janken... na de vakantie krijg ik mn cijfer terug. maar ik denk eigenlijk dat ik die niet wil weten.

[Susanne]

Dankje voor de reacties, helaas heb ik er niet zoveel aan, zover was ik zelf ook al

[FoxyRoxy]

ik mag mezelf gelukkig prijzen. school is juist het enige dat redelijk goed lijkt te gaan.

ik kan ook niet helpen ofzo Succes ermee

[Daantje_0705]

Susanne schreef op 29-02-2004 @ 16:39:
Dankje voor de reacties, helaas heb ik er niet zoveel aan, zover was ik zelf ook al

Sorry, ik had niet begrepen dat je ook nog tips wilde om te zorgen dat je er wat beter mee om kan gaan. Bij mij zelf werkt het erg goed om niet al te erg me er op te fixeren dat ik perse moet slagen. Ik heb nu voor mezelf bedacht dat ik het helemaal niet zo erg vind als ik zak. Het is toch nog best gezellig op school en studeren kan altijd nog.

Je geeft zelf aan dat je perse wilt gaan studeren en het liefst ook zo snel mogelijk. Maar denk er ook eens aan dat je altijd nog kan gaan studeren en bedenk voor jezelf dat je in het ergste geval kan zakken en dan doe je het jaar gewoon nog een keer over. Dat klinkt nu misschien erg maar ik had zelf ook tijd nodig om aan dat idee te wennen. Ik ging er altijd wel van uit dat ik zou slagen, van dat idee moet je afstappen. Natuurlijk ben ik blij als ik slaag, maar als ik zak is dat ook geen ramp. Studeren kan altijd nog.

[phensicske]

phensicske schreef op 28-02-2004 @ 20:08:
Misschien helpt het je even te praten met je ouders/broer/zus/goede vriend(in), zodat zij je een wat realistischer kijk op alles kunnen geven.

Bedenk ook: lukt het niet, dan zijn er nog geen doden gevallen, é.

Dit waren mijn tips...

Dus vooral (zoals die persoon hier boven me ook al zegt) een andere (meer realistische) kijk op de zaken nemen.

ik ben zelf heel erg perfectionistisch, en merk dat dus ook reacties op m'n eigen cijfers. Een 6 bij iemand anders, heel goed! Maar als ik het zelf heb, ben ik er totaal niet blij mee Terwijl ik gewoon blij moet zjin met dat ik een tentame gehaald heb, En ergens ben ik ook wel blij dat ik het gehaald heb, maar niet met het cijfer zelf.

Ik weet niet wat je er aan kan doen, iig ik weet niet wat ik er bij mezelf aan kan doen. Ik zal gewoon moeten leren accpeteren en leren blij te zijn ook met lagere cijfers.

[phensicske]

Nog iets:

Op mijn stage had ik 65%, een hele teleurstelling.

MAAR toen zei mijn begeleider dat dit voor mij een hele goede stage is, want dit was niet zo vanzelfsprekend met mijn persoonlijkheid.

Dus ben ik nu eigenlijk wel tevreden met die stage.

Staar je dus niet blind op die cijfers, maar denk hoe je die punten behaalde.

[Maarten]

Ik had het vroeger ook, maar heb het inmiddels niet meer

[forumfreakie]

Ik denk dat een heleboel mensen dit wel hebben. Het heeft inderdaad wel te maken met perfectionisme, maar dat is natuurlijk niet erg slecht want ik begrijp best dat je wil gaan studeren. Ik denk dat het heel erg moelijk is om af te leren je zoveel zorgen te maken, hoewel het weinig zin heeft. Je kan je er wel heel veel zorgen over maken maar je cijfers worden er niks beters van.

Gewoon nadat je een slecht cijfer hebt gehaald ff flink van je afsporten...dat werkt altijd.

Divine Desire schreef op 29-02-2004 @ 19:49:
ik ben zelf heel erg perfectionistisch, en merk dat dus ook reacties op m'n eigen cijfers. Een 6 bij iemand anders, heel goed! Maar als ik het zelf heb, ben ik er totaal niet blij mee Terwijl ik gewoon blij moet zjin met dat ik een tentame gehaald heb, En ergens ben ik ook wel blij dat ik het gehaald heb, maar niet met het cijfer zelf.

Ik weet niet wat je er aan kan doen, iig ik weet niet wat ik er bij mezelf aan kan doen. Ik zal gewoon moeten leren accpeteren en leren blij te zijn ook met lagere cijfers.

Jeetje wat herkenbaar. Ik heb dat ook. Voor mezelf moet ik minimaal eigenlijk een 8 halen voordat ik tevreden ben. Nu heb ik voor mn luistertoets engels een 8,2 waar ik wel tevreden mee ben, maar voor mn franse luistertoets een 7,7 en dan baal ik dat ik geen 8 had, want het scheelde maar 1 fout.
Ik zie erg op tegen de examens, bang om het niet te halen. Ben toen op faalangstcursus gegaan. Wat bij mijzelf wel eens helpt als ik niet zo'n goed cijfer heb voor mn gevoel, is kijken wat de rest heeft. Bijvoorbeeld bij een leertaak biologie had ik een 6 en een 6,5 en mijn lerares vertelde dat ze erg slecht waren gemaakt en er veel 1en waren. Nou dan geeft het me toch wel een goed gevoel in plaats van een zware teleurstelling. Met economie, het vak waar ik zo slecht in ben en alle jaren hiervoor een 4 of lager voor haalde, heb ik nu een 7,7 gehaald (het een na hoogste van de klas) en een 6,5 (het hoogste van mijn klas, want er waren weer veel 3en en 4en gevallen). Dat doet me dan goed. Als ik zo slecht ben in zo'n vak en ik haal dan toch een voldoende zeg ik tegen mezelf: niet zo zeuren, vorig jaar en daarvoor haalde je alleen maar onvoldoendes. Dat helpt ook wel een beetje.
Ook probeer ik soms te kijken van: wat heeft de persoon in mijn klas die altijd zulke goede cijfers haalt? Zit ik daar dichtbij dan ben ik blij. Of ik kijk naar de personen die heel slechte cijfers altijd halen (of gewoon de persoon die dat keer het slechte cijfer haalde) en kijk hoeveel ik daarboven zit.. Dat voelt ook wel goed.
Een paar jaar terug heb ik heel veel slechte cijfers gehaald. Mijn moeder zeurde alleen maar over dat ik harder moest werken enzo, toen heb ik haar uitgelegd dat ik dat helemaal niet fijn vind en dat ze me beter kan stimuleren door blij te zijn als ik een goed cijfer haal dan als ik een 6 haal en ze zegt: ja, is voldoende, maar dat kan beter natuurlijk!

Naja, allemaal onzin weer gelult en je zult er vast niets aan hebben, maar dacht: ik typ t gewoon ffies neer.
Kus,
Ilona