Verhalenwedstrijd: Geen Engelen

[Ieke]

Geen Engelen

Vol verwarring keek ze een beetje haastig om zich heen en draaide uiteindelijk een rondje om ook de andere kant en de hoeken van de kamer te kunnen bekijken. De ronde beweging van de draai deed het blonde, losse haar bewegen op een manier die velen als ‘dansen’ zouden hebben omschreven. Toch danste het haar niet, en zeker zijzelf niet. Haar voeten, klam van het zweet, terwijl ze juist ontzettend koud waren en aanvoelden, zou een afdruk hebben achtergelaten op de vloer indien deze van een ander materiaal zou zijn gemaakt als wat het was. Het rode tapijt was niet hoogpolig noch laag, was zacht genoeg om uren op te kunnen zitten en was door haar ouders boven zijl verkozen omdat het meisje dan niet te koud zou worden wanneer ze op de grond zou spelen.

Verwilderd inspecteerde ze de plastic wand aan de rechterkant van de kamer. De muur was bedekt met stroken van plastic die zover zij wist aan elkaar waren getimmerd. Wanneer het begon te schemeren of het licht zelfs helemaal de kamer had verlaten, viel er een dun streepje licht op dat plastic doordat het gordijn iets te klein was voor het raam. Wanneer het meisje dan naar op keek vanuit haar bed, en haar blik lang genoeg richtte op de muur, zag ze de spijkers bewegen als dansende mieren. Natuurlijk wist ze dat het slechts een spel van haar ogen was, dat de spijkers niet bewogen en al zeker geen andere gedaante aan zouden nemen, haar blik bleef echter onbewogen en ze staarde gewoonlijk een tijdje naar de zwarte vlekjes voordat ze zich aan de slaap overgaf.



Nu lag ze niet in bed, had ook maar de minste aandacht voor de spijkers en bleef maar ronddraaien om alles met een zekere frequentie te kunnen inspecteren. Haar keel werd dichtgeknepen door een machtig gevoel van een zekere misselijkheid en een steen nestelde zich in haar maag. Klamme handen zwaaiden door de lucht terwijl ze door de lucht tolde, uiteindelijk naast haar bed eindigend tegen de muur aan. Het allerliefst zou ze in de hoek gaan zitten zo ver mogelijk van het onheilspellende raam, gehurkt en de ogen stevig dicht, terwijl ze haar armen om haar hoofd zou houden alsof dat haar zou kunnen beschermen tegen wat zou gaan komen. Het bed verhinderde dat echter, geplaatst in de hoek en laag genoeg om te beletten dat ze in haar voor het gevoel veilige houding zou kunnen gaan zitten. Nu was ze alles behalve veilig en al te graag zou ze samensmelten met het rode tapijt of met de witte plastic muur, ze wou zo graag opgenomen worden door de lucht en verdwijnen uit deze vreselijke plek, situatie. Honderden keren had ditzelfde tafereel al plaatsgevonden, had ze dezelfde rare misselijkheid gevoeld, om maar niet te spreken van de kinderlijke angst die haar gehele denken overnam. Aan de grond genageld en tegen de muur aanstaand, haar ogen dichtknijpend hopend dat wat zij niet zou zijn haar ook niet zo waarnemen. Haar adem versnelde, druppeltjes bloed verschenen door het zenuwachtige bijten op haar roze lippen terwijl haar hoofd net zo begon te trillen als de rest van haar lichaam. De kou speelde haar parten, ze was nieuwsgierig wat zich buiten het raam bevond, maar was te bang om snel het gordijn op te tillen. De gedachte dat er iemand of iets anders buiten bij háár raam zat en op haar wachtte maakte dat ze verkrampte van angst. Ze kneep haar kleine ogen dicht en tranen verschenen. Geen parels of een gehele rivier, het was eerder twee klein beekjes van vocht dat zich nestelde een beetje naast haar ogen. Om te kunnen luisteren hield ze haar kleine hand voor haar mond, nog steeds lichtelijk huilend en nog steeds die steen in haar maag dragend die leek te groeien als een soort van agressieve kanker. Van buiten af kwam totaal geen geluid, slechts stilte vulde haar kamer. Stilte voor de storm.



Langzaam en o zo voorzichtig plaatste ze haar verkleumde voet voor de ander, als een muis die wakende katten moest laten slapen om zo veilig naar huis te komen. Het meisje was echter al thuis, het huis waar ze was opgegroeid en tevens het huis waar ze elke nacht werd lastiggevallen door hetgeen wat zich buiten bevond. Nu stond ze vlakbij het dichte raam en probeerde rustig te ademen zodat niemand haar aanwezigheid zou merken. Slechts het gordijn stond nu nog tussen haar en wat het dan ook was wat er buiten was, maar op de één of andere manier kon ze zich niet bedwingen. Zachtjes en behoedzaam raakte haar vinger het felrode gordijn, waarna ze die weer super snel terugtrok.

Hoe zonnig de dag ervoor ook geweest was en hoe blij ze zich ook voelde, de dag zou altijd weer overschaduwd worden door de beangstigende nacht met zijn nachtelijke demonen die het meisje zouden teisteren. Het was een soort van nachtelijk ritueel die verwacht werd maar waar nooit aan werd gewend, elke nacht was een klein stukje hel.



Nog eenmaal ging haar hand uit naar het gordijn maar trok hem snel terug, ze beet op haar de linkerkant van haar onderlip terwijl ze velletjes van haar vingers aftrok. Ze trok ze eraf omdat eraf scheuren onmogelijk was omdat ook de nagels al zover mogelijk waren verwijderd als je dat zelf kon doen. Soms had het te maken met de nacht, maar heel vaak was het gewoon een zenuwtrekje of een handeling uit verveling. Het vel om de nagels heen deed aan alsof het de huid van een biggetje was, meer roze dan de rest van de vinger en lichtelijk glanzend, mits de wonden natuurlijk genezen waren, want heel soms waren ze dat. De nacht echter, kwam altijd.



Niet met moed maar eerder uit domme nieuwsgierigheid tilde ze heel even het gordijn een klein stukje open. De stilte van zojuist geleden was meteen verdwenen. Handen met lange spitse nagels, eerder de klauwen van een monster, graaiden tegen het raam aan en ook een wang was tegen het glas aangedrukt. Kwijl druppelde langs de doorzichtige grens. Het tikken van de nagels, het leken er wel miljoenen te zijn, was een doordringend geluid, ontzettend irritant als het gedaan zou worden door haar broertje, maar ondenkbaar angstaanjagend wanneer je jezelf bedenkt dat het veroorzaakt wordt door iets verschrikkelijks wat buiten op jóu wacht. Niet iemand anders, slechts jij.

Ze deinsde verschrikt terug, de ogen wijd opengesperd terwijl haar mond vertrok door de wurgende huiver die werd gezaaid in haar hoofd. Het gordijn viel weer terug op zijn plaats toen het meisje begon te rennen, met de armen zwaaiend en langs het bed en de muur zwenkend. De versnelde ademhaling en trillende stem zorgden voor een ijzingwekkend geluid toen ze om haar moeder riep. “MAMMMMM? MAMMMMM!?” Gezwind keek ze om zich heen en wist dat er niemand was die haar zou kunnen helpen. Een nog grotere angst dan daarvoor overviel haar en half huilend holde ze de trap op die tegenover haar kamer stond en naar de zolder zou leiden. De traptreden waren niet dicht aan elkaar verbonden maar slechts aan de zijkant waardoor er een gapend gat gecreëerd werd tussen elke tree. Tussen elke tree zou één van de vervaarlijke klauwen haar koude, kleine enkel kunnen grijpen en haar meeslepen de oneindige duisternis in, terwijl ze tevergeefs zou schreeuwen om hulp. Met grote stappen om de grijpgrage klauwen te kunnen ontwijken, onhandigheid en toch met grote vaart sprintte ze houten trap op, haar hand langs de reling gaand. Het aanhoudende steeds versnellende tikken verhoogde haar hartslag en haar respiratie. Als een spast bewogen haar armen en hoofd ongecontroleerd en krampte ze af en toe ineen. De prop in haar buik zorgde nog steeds voor aanhoudende misselijkheid en tezamen met de ontmannende waas die haar denken overnam moest ze een ware show zijn geweest als het intentioneel zou zijn geweest.

De zolder was groot en ruim, met aan de twee zijkanten twee kruipruimtes, beiden geopend. Ze konden afgesloten worden met een soort van houten plank die je dan in de schroten ervoor kon schuiven, en stonden schuin tegen de muur aan geplaatst. Ze stond vlak voor een van de kruipruimten, vlakbij de wasmachine en keek met dichtgeknepen keel toe naar de trap. Op dat moment hoorde ze iets van rechts. Het schuine dakraam stond op een kier terwijl het tikkende geluid steeds meer dichterbij kwam. Als een bezetene vloog ze naar de rechterkant van de zolder en met een klik sloot ze het raam, net op tijd. Juist op dat moment stormde er iets op de trap. De prop in haar maag leek zo groot als zij zelf, als een maniakale dief rende zij heen en weer op zoek naar een plaats waar ze zich zou kunnen verstoppen en ontsnappen aan het vreselijke wat vast en zeker zou komen. Links en rechts, nergens was een plek te vinden die haar zou beschermen. Ze waalde eerst met haar hoofd en vervolgens met haar hele lichaam, snel maar haast geruisloos in haar zoektocht die abrupt gestopt werd toen er iets bij trap verscheen. Een bekend gezicht verscheen na de aanblik van bruin haar en heel even stopte haar hart toen ze realiseerde dat het haar moeder was die haar zou gaan redden. Als een politie die geacht werd zijn wapen ook na diensttijd te dragen, al dan niet in een enkelholster, hield ze twee honkbalknuppels vast in haar sterke handen. Één drukte ze in de handen van het meisje en de twee wisselden een voor even geruststellende blik.



Ook zij was er elke nacht, al wist zij er later helemaal niets van af. Nooit zou zij weten dat zij elke nacht, al dan voor heel even, een beetje hoop gaf aan het kleine meisje met de bange ogen en blote voetjes. Haar moeder ging vlakbij het trapportaal staan en zwaaide een aantal keer met wapen, waarmee elke nacht de strijd werd aangekondigd. Nog steeds kampend met de misselijkheid en de waas schrok ze elke nacht weer zo dat het kleine beetje hoop ontstaan bij de aankomst van haar moeder, compleet en razendsnel verdween. Het naderde en haar moeder kon het niet tegenhouden, hoe heldhaftig ze ook streed om haar dochter te protegeren. Door de tranen heen leek alles een beetje vaag, maar het naderbij komen kon niet onopgemerkt aan haar passeren. Ze trachtte net als haar moeder te zwaaien met de knuppel, om alles wat sowieso zou gebeuren nog even uit te stellen. De knuppel bewoog zich niet zoals die van haar moeder, die bewoog zich snel, krachtig en zelfs een beetje gracieus, alsof zij een strijdende engel was, die van het meisje was traag en ze voelde zich eerder een lompe, slome en tevens zwakke boer. De zwaai die ze maakte ging zo langzaam dat het ook maar niet een heel klein beetje onder de indruk was. Angst overschaduwde de moed die ze toch al nooit echt bezeten had, langzaam opende haar kleine hand zich waarna de knuppel, haar laatste, slome redding op de grond viel. Het maakte het typische geluid van vallend hout en rolde weg. Tranen stroomden uit haar half dichtgeknepen ogen, terwijl ze zachtjes maar onbeheerst naar achter strompelde. De muur, het einde van de zolder, verhinderde haar van nog verder gaan. Grijs en donkerheid vulde de ruimte om haar heen, maar het hield een zekere afstand. Ze temperde haar gesnik en angstkreten en slechts stilte vulde de koude zolder. De aanwezigheid van het was stil, geruisloos, maar overduidelijk en zenuwslopend. De wanhoop en angst namen de overmacht en gaf over aan haar neigen tot overgeven. In het hoekje van de zolder, gevuld met grauwheid die al net zo benauwend was als de continuerende vreselijke misselijkheid en de angst die door haar lichaam gierde, zat ze dan, gehurkt, met haar hoofd tussen haar knieën, de armen beschermend over het hoofd gevouwen. Bang kneep ze haar ogen voor één laatste keer dicht, hard bijtend op haar onderlip, wachtend op het naderende onheil.


Elke nacht weer.