Studenten en eenzaamheid

[Student22]

Hallo,

Ik ben een student van 20 jaar en zit in het tweede jaar van mijn studie, op het HBO.

Vroeger was ik erg verlegen. Daardoor heb ik op de lagere en middelbare school weinig vrienden gemaakt. Ik was bang om met mensen te praten en hechtte veel waarde aan wat men van mij dacht.

Momenteel gaat het beter. Ik ben meer uit mijn schulp gekropen en ga met plezier naar school. Ik vind het makkelijker om met mensen te praten, ze wat te vragen, een grapje te vertellen etc. Toch is mijn sociale netwerk niet heel groot. Enerzijds vind ik dit jammer omdat ik graag mensen om me heen heb en ik denk dat ik wel een leuke jongen ben. Goed, iets stiller dan de gemiddelde student maar ik denk dat ik toch goed met mensen overweg kan en dat men het ook wel leuk vindt met mij te praten en dingen te doen. Anderzijds houdt iets me tegen: ik hecht minder waarden aan wat anderen van mij denken maar toch heb ik het gevoel dat dit mij tegenhoudt in het ondernemen van sociale activiteiten, zoals lid worden van een club (ben niet zo van het uitgaan).

Dat brengt me bij het volgende: ik zou niet willen zeggen dat ik eenzaam ben, maar ik ben wel vaak alleen. Nou ben ik eens gaan zoeken op het internet en kwam ik tegen dat meer mensen, studenten, hier last van hebben. Ik zag ergens staan dat er meer studenten eenzaam zijn dan bejaarden. Dit komt mede doordat er een bepaald beeld van studenten bestaat: veel drinken, uitgaan, feesten enzovoorts. Daarbij komt ook dat er een taboe op het onderwerp heerst: het is niet stoer om te zeggen dat je eenzaam bent. Gevolg dat mensen het voor zich gaan houden en zich meer en meer terugtrekken.

Nou vroeg ik me af: zijn hier studenten die zich eenzaam voelen en wat versta je onder eenzaamheid? Wat zou je willen dat er veranderd om de situatie voor jou beter te maken? Ook ben ik benieuwd of jullie denken of dit taboe te doorbreken is, en zoja, hoe?

Ik vind het in zekere zin jammer dat hier niet echt actie in ondernomen wordt. Ik snap het wel, doordat er een taboe op het onderwerp is: je kunt moeilijk zomaar een bijeenkomst opzetten en zeggen dat studenten die zich eenzaam voelen zich aan kunnen melden. Dat doen ze niet omdat men zich daarvoor schaamt. Ik zou het ook niet doen, maar denk dat het wel zou kunnen helpen om erover te praten met anderen. Anderzijds vind ik het wel je eigen verantwoordelijkheid. Tuurlijk kan het lastig zijn, maar eigenlijk moet je gewoon uitgaan, van op je kamer blijven zitten leer je geen nieuwe mensen kennen.

Wat ik ook tegenkwam, is dat sommige studenten ook opzoek zijn naar mensen waarmee ze goede gesprekken kunnen voeren en waar iets meer diepgang in zit. Ik vroeg me af, wat verstaan jullie onder ‘’vrienden’’. Ik heb het eigenlijk altijd al een lastig begrip gevonden, wanneer kun je iemand een vriend noemen? Is een vriend iemand die je vaak ziet, waar je mee uitgaat, waar je veel mee deelt, die jou eens trakteert? Kortom: wat is jullie definitie van ‘’vrienden’’ (of ‘’vriendschap’’)?

[Daantje_0705]

Ik vind het te ver gaan om te zeggen dat ik eenzaam was in mijn studententijd maar ik had het echt nodig om te wonen in een studentenhuis met gedeelde voorzieningen. Ik kan er niet goed tegen om de hele dag geen mensen om me heen te hebben en dan is een studio ofzo niet geschikt als je lange tijd moet studeren voor tentamens en weinig weg bent. Hoe woon jij?

[Michael-M]

Eenzaamheid dat kan ik niet zeggen nee. Wel merk ik dat je op een gegeven moment merkt dat activiteiten met altijd dezelfde vrienden minder leuk worden. Ik merk dan wel dat ik een groter sociaal netwerk wil om andere mensen met andere interesses te ontmoeten.

[Pluis]

Ik heb me in mijn eerste jaar wel eens behoorlijk eenzaam gevoeld. Ik ging ver van huis wonen, en alle nieuwe mensen die ik ontmoette waren toch minder vertrouwd dan de mensen die ik thuis al jaren kende. Ik heb het opgelost door gezellige dingen te gaan doen met mijn jaargenoten (2 goede vriendinnen waar ik al sinds dag 1 van de studie veel mee omga) en door bij een (studenten)sportvereniging te gaan.
Ik heb ook niet veel vrienden nodig om me goed te voelen. Ik heb 3 hele goede vrienden, en die spreek ik niet eens elke dag. Al is het nu ook wel anders omdat ik al een paar jaar samenwoon met mijn vriend en dat heeft een einde gemaakt aan alle eenzaamheid

[Student22]

Daantje_0705 schreef:

Ik vind het te ver gaan om te zeggen dat ik eenzaam was in mijn studententijd maar ik had het echt nodig om te wonen in een studentenhuis met gedeelde voorzieningen. Ik kan er niet goed tegen om de hele dag geen mensen om me heen te hebben en dan is een studio ofzo niet geschikt als je lange tijd moet studeren voor tentamens en weinig weg bent. Hoe woon jij?

Ja, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ik denk dat je ook beter presteert als je mensen om je heen heb waar je energie uithaalt. Ik vond het eigenlijk wel frappant om te lezen, ik dacht dat ik een ''uitzondering'' was, maar blijkbaar voelen meer studenten zich weleens alleen. Ik woon bij mijn ouders.

Michael-M schreef:

Eenzaamheid dat kan ik niet zeggen nee. Wel merk ik dat je op een gegeven moment merkt dat activiteiten met altijd dezelfde vrienden minder leuk worden. Ik merk dan wel dat ik een groter sociaal netwerk wil om andere mensen met andere interesses te ontmoeten.

Waarom vind je dat activiteiten met dezelfde vrienden minder leuk wordt? Mag ik vragen, zijn het echte vrienden, of meer stapmaatjes? Naar wat voor mensen ben je opzoek?

Pluis schreef:

Ik heb me in mijn eerste jaar wel eens behoorlijk eenzaam gevoeld. Ik ging ver van huis wonen, en alle nieuwe mensen die ik ontmoette waren toch minder vertrouwd dan de mensen die ik thuis al jaren kende. Ik heb het opgelost door gezellige dingen te gaan doen met mijn jaargenoten (2 goede vriendinnen waar ik al sinds dag 1 van de studie veel mee omga) en door bij een (studenten)sportvereniging te gaan.
Ik heb ook niet veel vrienden nodig om me goed te voelen. Ik heb 3 hele goede vrienden, en die spreek ik niet eens elke dag. Al is het nu ook wel anders omdat ik al een paar jaar samenwoon met mijn vriend en dat heeft een einde gemaakt aan alle eenzaamheid

Ja, snap ik. Overgang van middelbaar naar hoger onderwijs kan groot zijn. Ik vind het wel interessant wat je zegt: liever ''weinig'' vrienden, maar goede, dan halve vrienden en ontzettend veel. Maar stel, je wil uitgaan, ga je dan met je goede vrienden of kennisen? Of maakt dat niet uit?

Wat verstaan jullie eigenlijk onder ''eenzaamheid''?

[Pluis]

Dat uitgaan is een beetje lastig te verwoorden. Ik ben niet een enorm feestbeest, dus je doet mij geen plezier met een kroeg vol harde muziek en sociale druk om dronken te worden. Maar samen met een paar vrienden in een rustig kroegje onder het genot van een drankje gezellig kletsen en ouwehoeren vind ik prachtig. En dat slap ouwehoeren kan ik ook wel met vreemden, dat hoeven echt niet mijn beste vrienden te zijn.

en onder eenzaamheid versta ik de behoefte aan genegenheid/contact dat niet oppervlakkig is/ een goed gesprek en dat op dat moment niet (genoeg) kunnen krijgen. En dat kan zijn als ik alleen ben, maar ook wanneer ik met een groep mensen ben (zelfs als ik ze ken) en me geïsoleerd voel. Omdat ik niemand iets te vertellen heb, of het gevoel heb dat het niemand kan schelen wat ik te vertellen heb. Of, in vervelender gevallen, als je genegeerd wordt.

[Tochjo]

Student22 schreef:

ik dacht dat ik een ''uitzondering'' was, maar blijkbaar voelen meer studenten zich weleens alleen

Uit onderzoek blijkt dat bijna één op de vijf studenten zich regelmatig alleen voelt.

[Student22]

Tochjo schreef:

Uit onderzoek blijkt dat bijna één op de vijf studenten zich regelmatig alleen voelt.

Dat had ik inderdaad ook gelezen. Vind het wel opmerkelijk. Helemaal omdat je niets over dit onderwerp hoort.

Pluis schreef:

Dat uitgaan is een beetje lastig te verwoorden. Ik ben niet een enorm feestbeest, dus je doet mij geen plezier met een kroeg vol harde muziek en sociale druk om dronken te worden. Maar samen met een paar vrienden in een rustig kroegje onder het genot van een drankje gezellig kletsen en ouwehoeren vind ik prachtig. En dat slap ouwehoeren kan ik ook wel met vreemden, dat hoeven echt niet mijn beste vrienden te zijn.

en onder eenzaamheid versta ik de behoefte aan genegenheid/contact dat niet oppervlakkig is/ een goed gesprek en dat op dat moment niet (genoeg) kunnen krijgen. En dat kan zijn als ik alleen ben, maar ook wanneer ik met een groep mensen ben (zelfs als ik ze ken) en me geïsoleerd voel. Omdat ik niemand iets te vertellen heb, of het gevoel heb dat het niemand kan schelen wat ik te vertellen heb. Of, in vervelender gevallen, als je genegeerd wordt.

Ja, inderdaad, daar herken ik me ook wel in. Ik ga liever ook naar wat rustigere plekken, in plaats van drukke feestjes waar het stampvol mensen is.

Mooie definitie van eenzaamheid!

[arPos]

Als we het er toch over hebben;

Je weet niet hoe lang ik er tegen gehikt heb om dit uberhaupt hier op dit forum te planten vanwege de soms toch erg nare respons van bepaalde mensen maar ja...

Kijk ik ben helemaal niet verlegen en heb zat vrienden gemaakt vroeger, ik ben zo te zien het tegenovergestelde van jou, door de jaren heb ik vaker en vaker teleurstelling meegemaakt wat me niet alleen een groot wantrouwen tegenover anderen heeft gegeven maar mezelf ook juist meer heeft doen terugtrekken, iaw ik ben sociaal capabel maar kies ervoor niet het gesprek aan te gaan.

Overigens niet de enige reden; terug beschouwend ben ik simpelweg te vaak verhuisd om ergens te aarden.

Ik zou niet weten wat te doen, als je vriendelijk probeert te zijn tegen random personen kijken ze je aan alsof je de horlepiep op je hoofd aan het dansen bent, niemand doet nog wat "op straat" en in je eentje "uitgaan" is ook zo gezellig, vooral als je al niet van massas en bedompte hokken houdt

Wat ik er aan doe, al jaren en jaren probeer ik me te focussen op persoonlijk succes (goed dit duppie wordt geen kwartie maar dan maken ze maar een 24 cent stuk) alleen merk ik dat dat minder en minder motiverend genoeg werkt, en sterker tot een aantal complexe psychische problemen heeft geleid.

wel denk ik dat er gradaties zijn... er zullen studenten zich alleen voelen maar ondertussen in het weekend naar pap en mams gaan terug naar de heimat... en anderen die een rigoreuzer verlies hebben op dat gebied.

Het is niet zo zeer het alleen zijn als het niet hebben van een speciaal iemand die er "altijd" voor je zal zijn.

De gedachte dat je zou kunnen overlijden en dat je er 3 weken ligt voor iemand het uberhaupt opvalt is een deprimerende gedachte... och hij is vast varen...

Dat je ondanks alle moderne middelen van communicatie dagen en weken voorbij ziet gaan zonder dat iemand jou aanspreekt... ja dat is pijnlijk...

Ik geloof niet dat ik in mijn studententijd eenzaam was. Integendeel, de laatste twee jaar op de middelbare waren kut omdat ik mijn klas en oude school achter me had moeten laten en het absoluut niet klikte op de nieuwe. Op de hogeschool waren er weer zat toffe mensen, zat ik in de studentenvereniging, deden we dingen, bleef ik logeren op kot (woonde zelf niet zo ver, maar moest wel met de auto, niet zo handig als je een cantus hebt ). Supertof en gezellig. Ik had 2 hele goeie vriendinnen en daarnaast ook wel een stel vrienden waarmee ik vaak dingen deed, allemaal door de studentenvereniging. Buiten de vereniging met de rest van de opleiding had ik niet zoveel contact. Daarnaast had ik ook nog vrienden in mijn eigen dorp, dus dat zat wel goed.

En niet dat het alleen maar feesten en/of zuipen was, ik heb met die goede vriendinnen ook vaak gewone avondjes gehad, pakjesavond gehouden (Belgen leren wat dat is ), Expeditie Robinson gekeken enzo, beetje chillen bij elkaar, praten, hangen. Nu was die opleiding wel Grafische en Digitale Vormgeving, dus wat artistieker, dus ik vond al snel wat gelijkgestemden wat mij betreft. Je had ook nog de richting Commercieel (beide richtingen waren samen begonnen met Drukken onder Grafische Bedrijven) en met die mensen had ik dus echt stukken minder een klik.


Vrienden voor mij... mensen waar ik op kan rekenen en met wie ik fijne dingen kan doen. Die aan mij denken en andersom. Niet altijd, niet 24 op 24 en niemand kan altijd klaar staan als je een probleem hebt, dat verwacht ik niet. Ik kan bij verschillende mensen terecht met verschillende problemen op verschillende momenten. Zonder elkaar elke dag/week/maand tezien/bij elkaar om de hoek te wonen. Mensen die ik graag gelukkig wil zien en andersom.

[igfy]

in het begin van mijn studententijd was ik wel eenzaam. Ik had weinig vrienden over van de middelbare school en vond niet echt aansluiting bij mijn studiegenoten. Ik ben toen juist heel bewust wel bij een studentenvereniging gegaan en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Niet alle verenigingen zijn gefocust op uitgaan, er zijn genoeg verenigingen die dat wat minder zijn, of die zich bezighouden met een bepaalde activiteit (sport, muziek, cultuur, spelletjes, enz). Je hoeft dan niet met iedereen goede vrienden te zijn, maar vindt wel mensen die hetzelfde leuk vinden als jij...

[TOMMYHILFIGERRR]

Over het studentenleven kan ik (nog) niet meepraten, maar je vraag 'Hoe definieer je 'een vriend'?' vind ik wel erg interessant.

Ik heb vier erg goede vrienden, die ik niet eens elke dag spreek. Maar buiten dat heb ik een stuk of 20 andere vrienden. Ja, ik hoor jullie al denken: 'Maar Tommyhilfigerrr, denk je nu echt dat dat allemaal goede vrienden zijn?'
Nee, dat denk ik niet.
Het woord is 'goed' is erg moeilijk te definiëren. Ik ben niet zo lang geleden tot de conclusie gekomen dat je niet 'goeie' en 'minder goede' vrienden hebt, maar dat je simpelweg verschillende soorten vrienden hebt. (En nee, ik ben geen persoon die mensen snel in categorieën opdeelt)
Die vier vrienden zijn mijn matties, mijn soulmates, mensen bij wie ik mijn volledige zelve kan zijn en op wie ik altijd kan rekenen. Die zestien anderen (een schatting, heb ik niet geteld, hoor) vervullen simpelweg een andere rol in mijn leven. Daar zitten mensen tussen die fantastische, absurde eigenschappen hebben, maar voor geen haar te vertrouwen zijn. Nu weet ik ook wel dat ik met hen eerder een stapje in de wereld zal zetten dan er mijn diepste geheimen aan onthullen. Andere vrienden zijn eerder stil en verlegen, maar daar kan ik eindeloze diepe gesprekken mee voeren. Enzovoort.
Het is vooral belangrijk dat je je vrienden (al zou iemand anders mijn relatie tot die personen geen vriendschappen noemen, maar 'kennissen', maar goed: de naam die je eraan geeft is wel het minst belangrijk) goed leert inschatten. Ik zou ook nooit die 'feestvrienden' uit het niets huilend opbellen als ik ergens mee zit. Dat is gewoon raar.
Ik vind het echt schitterend dat ik zoveel verschillende soorten vrienden heb, dat maakt me open en divers. Ik heb in feite verschillende vriendengroepen, al blijf ik altijd trouw aan die vier personen, met wie ik overigens alles kan doen (ruwweg: zuipen en geheimen vertellen)
Hoe ik dit nu omschrijf, lijkt mijn theorie rozengeur en manenschijn. Dat is het ook. Ik ben een realistisch persoon en ik weet dat dit is hoe ik ben, hoe ik naar de wereld kijk en wat mij persoonlijk gelukkig maakt.

Fjoe.

[Student22]

arPos schreef:

Als we het er toch over hebben;

Je weet niet hoe lang ik er tegen gehikt heb om dit uberhaupt hier op dit forum te planten vanwege de soms toch erg nare respons van bepaalde mensen maar ja...

Kijk ik ben helemaal niet verlegen en heb zat vrienden gemaakt vroeger, ik ben zo te zien het tegenovergestelde van jou, door de jaren heb ik vaker en vaker teleurstelling meegemaakt wat me niet alleen een groot wantrouwen tegenover anderen heeft gegeven maar mezelf ook juist meer heeft doen terugtrekken, iaw ik ben sociaal capabel maar kies ervoor niet het gesprek aan te gaan.

Overigens niet de enige reden; terug beschouwend ben ik simpelweg te vaak verhuisd om ergens te aarden.

Ik zou niet weten wat te doen, als je vriendelijk probeert te zijn tegen random personen kijken ze je aan alsof je de horlepiep op je hoofd aan het dansen bent, niemand doet nog wat "op straat" en in je eentje "uitgaan" is ook zo gezellig, vooral als je al niet van massas en bedompte hokken houdt

Wat ik er aan doe, al jaren en jaren probeer ik me te focussen op persoonlijk succes (goed dit duppie wordt geen kwartie maar dan maken ze maar een 24 cent stuk) alleen merk ik dat dat minder en minder motiverend genoeg werkt, en sterker tot een aantal complexe psychische problemen heeft geleid.

wel denk ik dat er gradaties zijn... er zullen studenten zich alleen voelen maar ondertussen in het weekend naar pap en mams gaan terug naar de heimat... en anderen die een rigoreuzer verlies hebben op dat gebied.

Het is niet zo zeer het alleen zijn als het niet hebben van een speciaal iemand die er "altijd" voor je zal zijn.

De gedachte dat je zou kunnen overlijden en dat je er 3 weken ligt voor iemand het uberhaupt opvalt is een deprimerende gedachte... och hij is vast varen...

Dat je ondanks alle moderne middelen van communicatie dagen en weken voorbij ziet gaan zonder dat iemand jou aanspreekt... ja dat is pijnlijk...

Dank je wel voor het delen van je verhaal! Ik denk dat het juist goed is dat je dat doet, want dit is de enige manier om dit taboe te doorbreken.

Ik denk dat iedereen sociale contacten nodig heeft en dat het heel belangrijk is voor je leven. Wat je zegt over digitale communicatiemiddelen, daar kan ik me wel in vinden. Ik merk ook dat als ik vrienden niet contact, dat er vrijwel niets gebeurd. Aan de andere kant denk ik, wat doe jij eraan om met anderen in contact te komen? Ik denk altijd dat het initiatief (ook) bij jezelf moet liggen, jij wil per slot van rekening iets.

Wat ik uit je verhaal opmaak, is dat je wel sociaal bent, maar er niet zoveel mee doet. Waarom? In het verleden heb je misschien vervelende dingen meegemaakt, maar als je zelf geen inzet toont, wordt het misschien moeilijk om van anderen dat wel te verwachten. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik snap echt hoe moeilijk het kan zijn.

De maatschappij individualiseert. Tja, geen goede ontwikkeling maar ik denk dat het moeilijk tegen te houden is. Mensen zijn steeds meer met zichzelf bezig, en kijken minder om naar anderen. Ik herken wat je zegt, zeker over het uitgaan. Je krijgt al snel een stempel opgedrukt, heb ik gemerkt.

Ik denk toch dat je moet proberen meer ''onder de mensen'' te komen. Hoe moeilijk het ook is en hoe goed het ook is dat je trots kan zijn op je successen, toch zijn sociale contacten heel belangrijk. Ben je bang om alleen te blijven?

Mutant schreef:

Ik geloof niet dat ik in mijn studententijd eenzaam was. Integendeel, de laatste twee jaar op de middelbare waren kut omdat ik mijn klas en oude school achter me had moeten laten en het absoluut niet klikte op de nieuwe. Op de hogeschool waren er weer zat toffe mensen, zat ik in de studentenvereniging, deden we dingen, bleef ik logeren op kot (woonde zelf niet zo ver, maar moest wel met de auto, niet zo handig als je een cantus hebt ). Supertof en gezellig. Ik had 2 hele goeie vriendinnen en daarnaast ook wel een stel vrienden waarmee ik vaak dingen deed, allemaal door de studentenvereniging. Buiten de vereniging met de rest van de opleiding had ik niet zoveel contact. Daarnaast had ik ook nog vrienden in mijn eigen dorp, dus dat zat wel goed.

En niet dat het alleen maar feesten en/of zuipen was, ik heb met die goede vriendinnen ook vaak gewone avondjes gehad, pakjesavond gehouden (Belgen leren wat dat is ), Expeditie Robinson gekeken enzo, beetje chillen bij elkaar, praten, hangen. Nu was die opleiding wel Grafische en Digitale Vormgeving, dus wat artistieker, dus ik vond al snel wat gelijkgestemden wat mij betreft. Je had ook nog de richting Commercieel (beide richtingen waren samen begonnen met Drukken onder Grafische Bedrijven) en met die mensen had ik dus echt stukken minder een klik.

Vrienden voor mij... mensen waar ik op kan rekenen en met wie ik fijne dingen kan doen. Die aan mij denken en andersom. Niet altijd, niet 24 op 24 en niemand kan altijd klaar staan als je een probleem hebt, dat verwacht ik niet. Ik kan bij verschillende mensen terecht met verschillende problemen op verschillende momenten. Zonder elkaar elke dag/week/maand tezien/bij elkaar om de hoek te wonen. Mensen die ik graag gelukkig wil zien en andersom.

Mooi dat je studententijd mooi was! Je hebt dus veel gehad aan een studentenvereniging?

igfy schreef:

in het begin van mijn studententijd was ik wel eenzaam. Ik had weinig vrienden over van de middelbare school en vond niet echt aansluiting bij mijn studiegenoten. Ik ben toen juist heel bewust wel bij een studentenvereniging gegaan en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Niet alle verenigingen zijn gefocust op uitgaan, er zijn genoeg verenigingen die dat wat minder zijn, of die zich bezighouden met een bepaalde activiteit (sport, muziek, cultuur, spelletjes, enz). Je hoeft dan niet met iedereen goede vrienden te zijn, maar vindt wel mensen die hetzelfde leuk vinden als jij...

Weet je of er een lijstje is waar je kan zien welke vereniging zich waar op focust?

TOMMYHILFIGERRR schreef:

Over het studentenleven kan ik (nog) niet meepraten, maar je vraag 'Hoe definieer je 'een vriend'?' vind ik wel erg interessant.

Ik heb vier erg goede vrienden, die ik niet eens elke dag spreek. Maar buiten dat heb ik een stuk of 20 andere vrienden. Ja, ik hoor jullie al denken: 'Maar Tommyhilfigerrr, denk je nu echt dat dat allemaal goede vrienden zijn?'
Nee, dat denk ik niet.
Het woord is 'goed' is erg moeilijk te definiëren. Ik ben niet zo lang geleden tot de conclusie gekomen dat je niet 'goeie' en 'minder goede' vrienden hebt, maar dat je simpelweg verschillende soorten vrienden hebt. (En nee, ik ben geen persoon die mensen snel in categorieën opdeelt)
Die vier vrienden zijn mijn matties, mijn soulmates, mensen bij wie ik mijn volledige zelve kan zijn en op wie ik altijd kan rekenen. Die zestien anderen (een schatting, heb ik niet geteld, hoor) vervullen simpelweg een andere rol in mijn leven. Daar zitten mensen tussen die fantastische, absurde eigenschappen hebben, maar voor geen haar te vertrouwen zijn. Nu weet ik ook wel dat ik met hen eerder een stapje in de wereld zal zetten dan er mijn diepste geheimen aan onthullen. Andere vrienden zijn eerder stil en verlegen, maar daar kan ik eindeloze diepe gesprekken mee voeren. Enzovoort.
Het is vooral belangrijk dat je je vrienden (al zou iemand anders mijn relatie tot die personen geen vriendschappen noemen, maar 'kennissen', maar goed: de naam die je eraan geeft is wel het minst belangrijk) goed leert inschatten. Ik zou ook nooit die 'feestvrienden' uit het niets huilend opbellen als ik ergens mee zit. Dat is gewoon raar.
Ik vind het echt schitterend dat ik zoveel verschillende soorten vrienden heb, dat maakt me open en divers. Ik heb in feite verschillende vriendengroepen, al blijf ik altijd trouw aan die vier personen, met wie ik overigens alles kan doen (ruwweg: zuipen en geheimen vertellen)
Hoe ik dit nu omschrijf, lijkt mijn theorie rozengeur en manenschijn. Dat is het ook. Ik ben een realistisch persoon en ik weet dat dit is hoe ik ben, hoe ik naar de wereld kijk en wat mij persoonlijk gelukkig maakt.

Fjoe.

Een heel ander inzicht, grappig om te lezen. Het is maar net wat je behoeften is. Dit is denk ik een mooie balans. Maar waarom zou je met ''die andere 20 vrienden'' omgaan als je vier goede vrienden heb?

[arPos]

Je vraagt dingen die ik van mezelf nog maar ent echt begin te begrijpen maar zal mn best doen/

Student22 schreef:

Dank je wel voor het delen van je verhaal! Ik denk dat het juist goed is dat je dat doet, want dit is de enige manier om dit taboe te doorbreken.

Ik denk dat iedereen sociale contacten nodig heeft en dat het heel belangrijk is voor je leven. Wat je zegt over digitale communicatiemiddelen, daar kan ik me wel in vinden. Ik merk ook dat als ik vrienden niet contact, dat er vrijwel niets gebeurd. Aan de andere kant denk ik, wat doe jij eraan om met anderen in contact te komen? Ik denk altijd dat het initiatief (ook) bij jezelf moet liggen, jij wil per slot van rekening iets.

Bij een aantal mensen was ik altijd degene die langs kwam, het is/was altijd prima als ik er ben en het is/was altijd prima als ik er niet ben, in zekere zin heb ik keuzes gemaakt die me afzonderen van andere mensen, zo ben ik verhuisd voor mijn opleiding en ben ik werk gaan doen waarvoor ik in het buitenland ben, mensen zijn dan gewoon niet met je bezig.
Ik merkte daaraan dat ik daar dan ongelukkig van werd dan stop ik een tijdje met er zelf achteraan gaan en merk ik dat dat niet ertoe lijdt dat die personen wel aan me denken, dit zijn mensen die dicht bij me staan en zeker van me houden (zoals o.a. mn zusje) en vermoed geen opzet in zekere zin.

wat mensen over mij zeggen en wat in zekere zin waar is is: ahh die nout daar hoef je niet zo op te letten die komt er wel; en dat klopt ik heb plichtsbesef en eer, kan goed doelen formuleren en concreet er na toe werken maar wat men welleens vergeet is dat ondanks dat je dat misschien kan dat niet perse is wat je gelukkig maakt.

Veel mensen die ik ken die op dat soort vlakken niet slagen en dus "hulp- of contactbehoevender" zijn gelukkiger zijn dan ik ookal spelen ze niets klaar, men herkent de last die ze hebben en spelen daarop in, ik zal dat heel zelden tonen, en kan dan moeilijk van anderen verwachten dat ze dat weten, zelfs al vertel ik het ze letterlijk.

Wat ik uit je verhaal opmaak, is dat je wel sociaal bent, maar er niet zoveel mee doet. Waarom? In het verleden heb je misschien vervelende dingen meegemaakt, maar als je zelf geen inzet toont, wordt het misschien moeilijk om van anderen dat wel te verwachten. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik snap echt hoe moeilijk het kan zijn.

Nee het is ook heel paradoxaal want aan de ene kant heb ik een sterke behoefte aan socialiteit echter ik wordt ook snel ongemakkelijk in sociale situaties zoiets moet voor mij een ideaal benaderen waarin het sociaal maar persoonlijk is, ik kan goed tegen thuissituaties (zooitje vrienden dat soort dingen) maar erg slecht tegen groepen en massas maken mij hysterisch.

Wat ik zoek qua sociaal is niet rondhangen met maatjes tho, ik ben wat dat betreft te oud geworden maar behoefte aan zelf een sociale situatie opbouwen in de vorm van een gezin is iets wat schuurt.

wat ik daarmee bedoel is dat ik ondanks dat ik eenzaam was daar tijdens mijn studietijd geen last van had, ik was straatarm op dat moment mijn vader was recentelijk overleden en als ik niet op school was (hetzij vrij hetzij spijbelen) was ik aan het werk om rond te breien wat de IBgroep verziekte (in de vorm van dat het 2 jaar duurde voor de aanvullende beurs rond was) ik heb vanaf mijn 16de simpelweg geen tijd gehad voor al te veel sociaal gedoe.

De maatschappij individualiseert. Tja, geen goede ontwikkeling maar ik denk dat het moeilijk tegen te houden is. Mensen zijn steeds meer met zichzelf bezig, en kijken minder om naar anderen. Ik herken wat je zegt, zeker over het uitgaan. Je krijgt al snel een stempel opgedrukt, heb ik gemerkt.

Ik denk toch dat je moet proberen meer ''onder de mensen'' te komen. Hoe moeilijk het ook is en hoe goed het ook is dat je trots kan zijn op je successen, toch zijn sociale contacten heel belangrijk. Ben je bang om alleen te blijven?

Het is niet dat ik niet onder de mensen kom, misschien in de klassieke zin wel dat ik niet een cafe instap maar met mijn 26 jaar ben ik bijvoorbeeld al in 70% van alle europese landen meermaals geweest, het probleem is dat sociale contacten zelfs al ga ik naar een cafe o.i.d. platonisch zijn; ik ben niet verlegen en kan prima spreken maar ik geef mijzelf niet bloot in zon gesprek mensen zullen moeten forceren willen ze op persoonlijk vlak een connectie maken en dat gebeurt niet omdat ze daar zichzelf ook voor open moeten stellen.

Het resultaat is dan vaak een leuk gesprek maar geen langdurige verbinding.

Dan zaken als werk bijvoorbeeld, veel mensen doen daar contacten op maar bij mij zijn er 2 redenen waarom dat niet gebeurt; 1 mijn werk is erg autoritair, alles wordt bepaald door rangen en standen en dat vergt depersonalisatie en 2. ik breng een grote scheiding aan in werk en prive, i.a.w. ik ben op de werkvloer geen mens maar een professional.

Dan ben ik bang om alleen te blijven; Ja wel maar ik schat in dat dat niet gebeurt tenminste ik vind mezelf best lollig en ik heb meegemaakt dat anderen mits zij zelf een bepaald karakter hebben mij ook erg lollig in de omgang vinden dus eens in de tijd kom ik heus wel mensen tegen waarmee ik wat heb en dat zijn vaak heel waardevolle vriendschappen en relaties

[123anoniem1234]

Ja. Ik voel me wel eens eenzaam. Ik voel me niet echt thuis op de universiteit/in de stad, terwijl ik best een redelijk (maar beperkt) sociaal leven hier heb opgebouwd. Mijn jaargang van de studie is erg hecht, ik kan het met iedereen goed vinden en heb een hele goede vriendin gevonden met wie ik alles kan delen. Bij de sportvereniging voel ik me ook heel erg op mijn gemak en heb ook zeker vrienden gemaakt, maar dit is allemaal oppervlakkig en vooral gezellig en voor de sport. Ik noem ze nu vrienden, maar ze zijn niet te vergelijken met de mensen die ik mijn echte vrienden noem.

Ik heb geen contact meer met mensen van de middelbare school en heb wat dat betreft best een beperkte vriendengroep (alleen studiegenoten en team/clubgenoten). Ik ben niet iemand die van feesten houdt en populair is, maar ook niet iemand die altijd alleen zit en tegen wie niemand praat. Ik ben een beetje average denk ik en dan aan de saaie kant. Ik heb denk ik een beetje hetzelfde als arPos, veel mensen denken 'oh, die komt er wel' en die zullen niet zo snel aan me vragen of ze me kunnen helpen of wat dan ook en soms is dat wel vervelend.

Ik denk dat er best wel veel studenten zijn die zich regelmatig eenzaam voelen. Dit valt en staat natuurlijk met de klik die je hebt met de mensen om je heen (huis/studie/vereniging), maar ook met hoe je zelf in je vel zit, of je je thuis voelt, of je op je gemak bent, of je de studie leuk vindt, of je heimwee hebt, maar vooral of je gelukkig bent. En ik denk dat daar ups en downs in zitten en dat dit best normaal is. Pas als je je continu eenzaam voelt, is er echt iets aan de hand. Zoals ik het nu heb, momenten dat ik me kut en eenzaam voelt (vooral als ik alleen ben in mijn kamer, soms de hele dag), maar ook momenten dat je met gezellige mensen bent, verstand op nul en gewoon een beetje genieten van het leven (als ik op het sportveld sta, of met vrienden een film kijk) is het wel te handelen. Tuurlijk, als je je kut voelt, wil je gewoon mensen om je heen die echt om je geven, maar als ik het gezellig heb met mensen die niet per se om me geven zoals close friends, maar er wel voor me zullen staan als het echt nodig is en gewoon gezellig tegen me doen dan is het ook wel prima.

Student22 schreef:

Mooi dat je studententijd mooi was! Je hebt dus veel gehad aan een studentenvereniging?

Ik denk niet dat ik echt eenzaam zou zijn geworden zonder de studentenvereniging, omdat ik niet op kot zat, kon ik makkelijk door de week nog bij mijn vrienden van in het dorp aan en dat gebeurde ook regelmatig. Maar wat school en het plezier daar betreft, heb ik er echt veel aan gehad. Maar het waren ook toffe mensen waar ik graag mee om had gegaan als we niet samen door een studentendoop waren gekropen. Als ik aan de andere kant van het land had gewoond en wel op kot had gezeten, denk ik wel dat me dat van vereenzamen zou hebben gered, al zit ik vaak genoeg graag alleen

[igfy]

Student22 schreef:

Weet je of er een lijstje is waar je kan zien welke vereniging zich waar op focust?

Dit verschilt denk ik per stad. In Groningen stond er een lijstje op de website van de universiteit voor culturele verenigingen en studentenverenigingen en kon je op de website van het sportcentrum een lijst van sportverenigingen vinden. Ik ben zelf eerst bij een kleine studentenvereniging gegaan en van daaruit kwam ik in contact met een koor en een toneelgroep waar ik lang bij heb gezeten. De meeste vrienden die ik nu heb, heb ik daar gemaakt.

[Student22]

Ik merkte daaraan dat ik daar dan ongelukkig van werd dan stop ik een tijdje met er zelf achteraan gaan en merk ik dat dat niet ertoe lijdt dat die personen wel aan me denken, dit zijn mensen die dicht bij me staan en zeker van me houden (zoals o.a. mn zusje) en vermoed geen opzet in zekere zin.

Dus het contact kwam steeds maar van één kant?

Nee het is ook heel paradoxaal want aan de ene kant heb ik een sterke behoefte aan socialiteit echter ik wordt ook snel ongemakkelijk in sociale situaties zoiets moet voor mij een ideaal benaderen waarin het sociaal maar persoonlijk is, ik kan goed tegen thuissituaties (zooitje vrienden dat soort dingen) maar erg slecht tegen groepen en massas maken mij hysterisch.
Wat ik zoek qua sociaal is niet rondhangen met maatjes tho, ik ben wat dat betreft te oud geworden maar behoefte aan zelf een sociale situatie opbouwen in de vorm van een gezin is iets wat schuurt.

Dat heb ik ook! Ik kan ook niet zo goed tegen massa's of horden vol met mensen, kleine groepen vind ik leuker. Ik denk wel dat je altijd een ''buitenbeentje'' zal blijven als je hier niet aan meedoet. Begrijp me niet verkeerd, want ik zal ook nooit naar feestjes gaan waar honderden mensen op af komen maar het is wel een beetje de tendens dat je snel raar gevonden wordt als je niet meedoet. Ik vind dat niet voor de duidelijkheid, maar ik denk dat ''men'' dat algemene beeld heeft. In wat voor opzicht word je ongemakkelijk van sociale situatie? Dus je bent opzoek naar een relatie?

wat ik daarmee bedoel is dat ik ondanks dat ik eenzaam was daar tijdens mijn studietijd geen last van had, ik was straatarm op dat moment mijn vader was recentelijk overleden en als ik niet op school was (hetzij vrij hetzij spijbelen) was ik aan het werk om rond te breien wat de IBgroep verziekte (in de vorm van dat het 2 jaar duurde voor de aanvullende beurs rond was) ik heb vanaf mijn 16de simpelweg geen tijd gehad voor al te veel sociaal gedoe.

Dat is wel lastig! Heb je het gemist? Want misschien zou je die tijd nu nog kunnen inhalen.

Het is niet dat ik niet onder de mensen kom, misschien in de klassieke zin wel dat ik niet een cafe instap maar met mijn 26 jaar ben ik bijvoorbeeld al in 70% van alle europese landen meermaals geweest, het probleem is dat sociale contacten zelfs al ga ik naar een cafe o.i.d. platonisch zijn; ik ben niet verlegen en kan prima spreken maar ik geef mijzelf niet bloot in zon gesprek mensen zullen moeten forceren willen ze op persoonlijk vlak een connectie maken en dat gebeurt niet omdat ze daar zichzelf ook voor open moeten stellen. Het resultaat is dan vaak een leuk gesprek maar geen langdurige verbinding.

Dus je bent een beetje gesloten? Is dat gewoon je karakter of durf je niet open te zijn? Ik denk dat ''vrienden maken'' niet lastig is, in de zin van, wanneer ben je iemands vriend? Als je in de kroeg een beetje staat te praten en je hebt een leuk gesprek dan ben je nog niet iemands vriend. Ik denk dat je elkaar daarvoor vaker moet zien en dat je beide moet investeren in een relatie. Maar stel, je staat in de kroeg, en je hebt een leuk gesprek met iemand, vraag je diegene dan zijn nummer om nog een keer af te spreken? Op die manier kan je bijvoorbeeld wat opbouwen.

Dan zaken als werk bijvoorbeeld, veel mensen doen daar contacten op maar bij mij zijn er 2 redenen waarom dat niet gebeurt; 1 mijn werk is erg autoritair, alles wordt bepaald door rangen en standen en dat vergt depersonalisatie en 2. ik breng een grote scheiding aan in werk en prive, i.a.w. ik ben op de werkvloer geen mens maar een professional.

Kun je daar geen balans in vinden? Ik snap dat vrienden worden met je baas lastig is, maar je hebt toch ook gewoon collega's die gelijken zijn? Of snap ik dat verkeerd? Wat voor werk doe je als ik vragen mag?

Dan ben ik bang om alleen te blijven; Ja wel maar ik schat in dat dat niet gebeurt tenminste ik vind mezelf best lollig en ik heb meegemaakt dat anderen mits zij zelf een bepaald karakter hebben mij ook erg lollig in de omgang vinden dus eens in de tijd kom ik heus wel mensen tegen waarmee ik wat heb en dat zijn vaak heel waardevolle vriendschappen en relaties

Dat is mooi!

]Ja. Ik voel me wel eens eenzaam. Ik voel me niet echt thuis op de universiteit/in de stad, terwijl ik best een redelijk (maar beperkt) sociaal leven hier heb opgebouwd. Mijn jaargang van de studie is erg hecht, ik kan het met iedereen goed vinden en heb een hele goede vriendin gevonden met wie ik alles kan delen. Bij de sportvereniging voel ik me ook heel erg op mijn gemak en heb ook zeker vrienden gemaakt, maar dit is allemaal oppervlakkig en vooral gezellig en voor de sport. Ik noem ze nu vrienden, maar ze zijn niet te vergelijken met de mensen die ik mijn echte vrienden noem.

Ben je net aan het studeren? Wat zou je willen in je contact, blijven de gesprekken oppervlakkig? Ik denk meer mensen met dit probleem te maken hebben op de universiteit dan op een hogeschool. Op de universiteit moet je denk ik meer zelf doen en als je een grote studie doet, is de kans groter dat je verzuipt in de mensen.
Ga je weleens met studiegenoten uit of wat drinken?

Ik heb geen contact meer met mensen van de middelbare school en heb wat dat betreft best een beperkte vriendengroep (alleen studiegenoten en team/clubgenoten). Ik ben niet iemand die van feesten houdt en populair is, maar ook niet iemand die altijd alleen zit en tegen wie niemand praat. Ik ben een beetje average denk ik en dan aan de saaie kant. Ik heb denk ik een beetje hetzelfde als arPos, veel mensen denken 'oh, die komt er wel' en die zullen niet zo snel aan me vragen of ze me kunnen helpen of wat dan ook en soms is dat wel vervelend.

Waarom zou je saai zijn als je niet van feestjes houdt? De één vindt dit leuk, de ander dat. Waarmee zou je hulp willen? Ik snap goed dat je dat vervelend vindt! Ik heb ook weleens dat ik denk ''mensen zouden mij ook weleens kunnen aanspreken en moeite kunnen doen voor een gesprek''. Aan de andere kant, ik vind dat je zelf net zo verantwoordelijk bent voor een (goed) gesprek als je gesprekspartner. Jij zult zelf ook moeite moeten doen voor een gesprek en je moeten interesseren voor de ander. Desondanks dat snap ik goed dat als jij het gevoel heb dat je dat wel doet, en er komt weinig uit de ander, dat dat ook demotiverend werkt. Althans, dat heb ik.

Ik denk dat er best wel veel studenten zijn die zich regelmatig eenzaam voelen. Dit valt en staat natuurlijk met de klik die je hebt met de mensen om je heen (huis/studie/vereniging), maar ook met hoe je zelf in je vel zit, of je je thuis voelt, of je op je gemak bent, of je de studie leuk vindt, of je heimwee hebt, maar vooral of je gelukkig bent. En ik denk dat daar ups en downs in zitten en dat dit best normaal is. Pas als je je continu eenzaam voelt, is er echt iets aan de hand. Zoals ik het nu heb, momenten dat ik me kut en eenzaam voelt (vooral als ik alleen ben in mijn kamer, soms de hele dag), maar ook momenten dat je met gezellige mensen bent, verstand op nul en gewoon een beetje genieten van het leven (als ik op het sportveld sta, of met vrienden een film kijk) is het wel te handelen. Tuurlijk, als je je kut voelt, wil je gewoon mensen om je heen die echt om je geven, maar als ik het gezellig heb met mensen die niet per se om me geven zoals close friends, maar er wel voor me zullen staan als het echt nodig is en gewoon gezellig tegen me doen dan is het ook wel prima.[/QUOTE]
Tuurlijk, veel mensen zullen zich weleens eenzaam voelen. Als het structureel wordt, is het probleem groter. Op z'n tijd alleen zijn is ook niet erg, maar als je vaak alleen bent en je dat zelf vervelend vind, ja, dan is dat naar. Woon je in een studentenhuis of nog bij je ouders? En zit je vaker alleen dan je lief is?

Mutant schreef:

Ik denk niet dat ik echt eenzaam zou zijn geworden zonder de studentenvereniging, omdat ik niet op kot zat, kon ik makkelijk door de week nog bij mijn vrienden van in het dorp aan en dat gebeurde ook regelmatig. Maar wat school en het plezier daar betreft, heb ik er echt veel aan gehad. Maar het waren ook toffe mensen waar ik graag mee om had gegaan als we niet samen door een studentendoop waren gekropen. Als ik aan de andere kant van het land had gewoond en wel op kot had gezeten, denk ik wel dat me dat van vereenzamen zou hebben gered, al zit ik vaak genoeg graag alleen

Dus thuis blijven wonen heeft je ook wel goed gedaan? Mooi.

igfy schreef:

Dit verschilt denk ik per stad. In Groningen stond er een lijstje op de website van de universiteit voor culturele verenigingen en studentenverenigingen en kon je op de website van het sportcentrum een lijst van sportverenigingen vinden. Ik ben zelf eerst bij een kleine studentenvereniging gegaan en van daaruit kwam ik in contact met een koor en een toneelgroep waar ik lang bij heb gezeten. De meeste vrienden die ik nu heb, heb ik daar gemaakt.

Mooie opsteker! Ik heb een site gevonden voor mijn eigen stad, dus kan daar nu mee aan de slag

[123anoniem1234]

Ben je net aan het studeren? Wat zou je willen in je contact, blijven de gesprekken oppervlakkig? Ik denk meer mensen met dit probleem te maken hebben op de universiteit dan op een hogeschool. Op de universiteit moet je denk ik meer zelf doen en als je een grote studie doet, is de kans groter dat je verzuipt in de mensen.
Ga je weleens met studiegenoten uit of wat drinken?

Ben eerstejaarsstudent, maar heb hiervoor een jaar in het buitenland gestudeerd. Niet te vergelijken, omdat dat echt meer voor het plezier en de ervaring was, maar daar voelde ik me veel beter en bijna nooit eenzaam. Wat ik zou willen in contacten? Inderdaad wat meer diepte, dat je mekaar echt beter leert kennen, maar toch ook een gevoel van genegenheid. Niet per se dat iemand steeds tegen je zegt hoe aardig je wel niet bent, maar wel dat mensen wat vaker laten blijken dat ze om je geven. Ik ga wel eens met teamgenoten wat drinken, heb met studiegenootjes wel eens een gezellig avondje. Echt uit ga ik niet zo vaak, maar hoef ik ook niet per se. Gezellige avondjes samenzijn mag van mij best vaker dan nu.

Waarom zou je saai zijn als je niet van feestjes houdt? De één vindt dit leuk, de ander dat. Waarmee zou je hulp willen? Ik snap goed dat je dat vervelend vindt! Ik heb ook weleens dat ik denk ''mensen zouden mij ook weleens kunnen aanspreken en moeite kunnen doen voor een gesprek''. Aan de andere kant, ik vind dat je zelf net zo verantwoordelijk bent voor een (goed) gesprek als je gesprekspartner. Jij zult zelf ook moeite moeten doen voor een gesprek en je moeten interesseren voor de ander. Desondanks dat snap ik goed dat als jij het gevoel heb dat je dat wel doet, en er komt weinig uit de ander, dat dat ook demotiverend werkt. Althans, dat heb ik.

Ik denk omdat het een beetje de norm is onder studenten. Zo komt het tenminste, op mij over. Ik weet dat ik zelf ook mijn best moet doen om gesprekken en/of vriendschappen aan te gaan. Ik probeer dat ook zeker wel. Vaak lukt het ook wel om een leuk gesprek te beginnen, maar om echt op vreemde mensen af te stappen is niet echt mijn ding.

Tuurlijk, veel mensen zullen zich weleens eenzaam voelen. Als het structureel wordt, is het probleem groter. Op z'n tijd alleen zijn is ook niet erg, maar als je vaak alleen bent en je dat zelf vervelend vind, ja, dan is dat naar. Woon je in een studentenhuis of nog bij je ouders? En zit je vaker alleen dan je lief is?

Ik woon in een studentenhuis. Helaas niet echt een hecht huis (iedereen zit altijd op zijn kamer en de meesten zie ik alleen als we samen eten, dat doen we namelijk wel). Volgend jaar ga ik ergens anders wonen en gelukkig heb ik al iets gevonden. Hopelijk is het daar wat gezelliger!

Soms zit ik misschien iets vaker alleen dan ik zou willen. Maar dat komt vooral doordat de studie ontzettend zelfstandig is. Weinig contacturen, veel projectwerk wat dan wel in groepen is, maar toch ook grotendeels individueel. Ik denk eigenlijk ook dat ik meer van mensen om me heen houd dan anderen. Ik hou wel van gezelligheid, gesprekken of lekker in de huiskamer zitten.

[Student22]

Ben eerstejaarsstudent, maar heb hiervoor een jaar in het buitenland gestudeerd. Niet te vergelijken, omdat dat echt meer voor het plezier en de ervaring was, maar daar voelde ik me veel beter en bijna nooit eenzaam. Wat ik zou willen in contacten? Inderdaad wat meer diepte, dat je mekaar echt beter leert kennen, maar toch ook een gevoel van genegenheid. Niet per se dat iemand steeds tegen je zegt hoe aardig je wel niet bent, maar wel dat mensen wat vaker laten blijken dat ze om je geven. Ik ga wel eens met teamgenoten wat drinken, heb met studiegenootjes wel eens een gezellig avondje. Echt uit ga ik niet zo vaak, maar hoef ik ook niet per se. Gezellige avondjes samenzijn mag van mij best vaker dan nu.

Wat doe je nu? En wat heb je gedaan? Waardoor komt het dat je je vorig jaar minder eenzaam voelde? Misschien moet je zelf een keertje voorstellen om wat leuks te gaan doen, weet niet of je dat nu al doet maar ik denk dat mensen dat leuk zouden vinden!

Ik denk omdat het een beetje de norm is onder studenten. Zo komt het tenminste, op mij over. Ik weet dat ik zelf ook mijn best moet doen om gesprekken en/of vriendschappen aan te gaan. Ik probeer dat ook zeker wel. Vaak lukt het ook wel om een leuk gesprek te beginnen, maar om echt op vreemde mensen af te stappen is niet echt mijn ding.

Daar hebben meerdere last van! Dat ligt zeker niet aan jou. Maar waarom is op vreemden afstappen niet echt jou ding? Ben je bang dat je niet uit je woorden komt of dat ze je niet leuk vinden?

Ik woon in een studentenhuis. Helaas niet echt een hecht huis (iedereen zit altijd op zijn kamer en de meesten zie ik alleen als we samen eten, dat doen we namelijk wel). Volgend jaar ga ik ergens anders wonen en gelukkig heb ik al iets gevonden. Hopelijk is het daar wat gezelliger!

Da's jammer ja! Heb je geen klik met iemand en is het tijdens het eten wel gezellig? Misschien kun je een keer voorstellen om wat met z'n alle te doen; film kijken, spelletjesavond etc.?

Soms zit ik misschien iets vaker alleen dan ik zou willen. Maar dat komt vooral doordat de studie ontzettend zelfstandig is. Weinig contacturen, veel projectwerk wat dan wel in groepen is, maar toch ook grotendeels individueel. Ik denk eigenlijk ook dat ik meer van mensen om me heen houd dan anderen. Ik hou wel van gezelligheid, gesprekken of lekker in de huiskamer zitten.

Heb je je groepje zelf gekozen? Zitten daar wel mensen in die je leuk vindt? Misschien kun je voorstellen om wat met z'n alle te gaan drinken? Bij mij is het vaak zo dat je hele andere gesprekken hebt als je in een andere setting zit dan school. Of samen werken aan een taak.

Om meer mensen te ontmoeten kun je misschien bij een studievereniging? Er zijn er zoveel, er zit vast wel iets tussen wat je leuk vindt.

[123anoniem1234]

Student22 schreef:

Wat doe je nu? En wat heb je gedaan? Waardoor komt het dat je je vorig jaar minder eenzaam voelde? Misschien moet je zelf een keertje voorstellen om wat leuks te gaan doen, weet niet of je dat nu al doet maar ik denk dat mensen dat leuk zouden vinden!


Daar hebben meerdere last van! Dat ligt zeker niet aan jou. Maar waarom is op vreemden afstappen niet echt jou ding? Ben je bang dat je niet uit je woorden komt of dat ze je niet leuk vinden?


Da's jammer ja! Heb je geen klik met iemand en is het tijdens het eten wel gezellig? Misschien kun je een keer voorstellen om wat met z'n alle te doen; film kijken, spelletjesavond etc.?


Heb je je groepje zelf gekozen? Zitten daar wel mensen in die je leuk vindt? Misschien kun je voorstellen om wat met z'n alle te gaan drinken? Bij mij is het vaak zo dat je hele andere gesprekken hebt als je in een andere setting zit dan school. Of samen werken aan een taak.

Om meer mensen te ontmoeten kun je misschien bij een studievereniging? Er zijn er zoveel, er zit vast wel iets tussen wat je leuk vindt.

Vorig jaar studeerde ik in Amerika. Daar ging ik heen voor de ervaring en hoefde ik niet zo nodig serieus aan de studie als nu (doe nu een technische opleiding). Ik denk dat dit een stukje stress/een barrière weghaalde. Bovendien heb ik daar gelijkgestemden leren kennen. Mensen met wie ik echt vriendschappen heb opgebouwd. Maar helaas zitten die nu een paar duizend kilometer verderop

Ik stel vaak genoeg dingen voor en ik ben ook vaak degene die uitjes en activiteiten organiseert. Dit wordt ook zeker wel gewaardeerd, maar het is niet zo dat anderen in mijn directe omgeving denken van 'hee, jij organiseert altijd leuke dingen, zal ik nu een keer wat doen?'.

Op vreemden afstappen? Tsja, ik denk dat het inderdaad is dat ik bang ben dan anderen me niet leuk vinden? Geen idee, ik kom eigenlijk niet super vaak in situaties waarin ik alleen ben op een feestje oid.

In mijn huis is het tijdens het eten vaak wel gezellig, verder heb ik al een aantal keer geprobeerd een huisactiviteit te beginnen, met nul respons. Gelukkig ga ik volgend jaar in een ander huis wonen en daar heb ik heel veel zin in

Mijn projectgroep heb ik niet gekozen. Zit met vier jongens waar ik het op zich wel mee kan vinden, maar niet echt een super goede band mee heb. Misschien is het inderdaad een leuk idee om iets anders te gaan doen als teambuilding.

Studievereniging heb ik eigenlijk geen tijd voor door mijn drukke studie, maar ook doordat ik zo ontzettend veel sport. Daar kan ik echt mijn energie kwijt en gelukkig heb ik een leuk team. Ik merk dat het steeds leuker wordt nu ik ze leer kennen en dat ik ook steeds meer mensen begin te herkennen. Ik denk dat het settelen een beetje tijd nodig heeft. Iets meer dan vorig jaar bijvoorbeeld. Anyways, ik denk dat ik volgend jaar al een stuk minder alleen zal zijn omdat ik dan ergens anders ga wonen en meer mensen ken enzo.

[OnderOns]

Hallo allemaal,

Omroep Brabant wil graag aandacht besteden aan het onderwerp 'eenzaamheid onder jongeren'. Daarvoor willen we een item maken waarin een of meerdere personen hun verhaal doen. Ben jij eenzaam of heb je eenzaamheid ervaren en ben je bereidt mee te werken? Stuur dan een mail naar onderons@omroepbrabant.nl. Ook voor meer informatie kun je een mail sturen. We houden uiteraard rekening met je privacy.

Alvast bedankt!

OnderOns schreef:

Hallo allemaal,

Omroep Brabant wil graag aandacht besteden aan het onderwerp 'eenzaamheid onder jongeren'. Daarvoor willen we een item maken waarin een of meerdere personen hun verhaal doen. Ben jij eenzaam of heb je eenzaamheid ervaren en ben je bereidt mee te werken? Stuur dan een mail naar onderons@omroepbrabant.nl. Ook voor meer informatie kun je een mail sturen. We houden uiteraard rekening met je privacy.

Alvast bedankt!

Ook gewoon dezelfde domme fout blijven maken in al je posts. Sterk