Spel IV

Oh, en nieuwe titel: Over een vis die dacht dat hij een fluitvogel was

[Issun]

Apart verhaal. Waarom sterft ze opeens zo gruwelijk?

Offtopic: En wil er iemand please nog wat commentaar geven op mijn verhaal? Danku.

[Geel]

Hmm.. appart verhaal indeed. En het was Kitten toch die Los riep?

[Issun]

Kun je misschien een andere titel bedenken? Bij deze heb je niet zoveel vrijheid omdat het gelijk al zegt waar het over gaat.

[Kitten]

ggcy8 schreef:

Hmm.. appart verhaal indeed. En het was Kitten toch die Los riep?

Tja, maar ik kwam er niet aan toe helaaz...

[Luts]

los

[Issun]

Leuk dat er nog iemand meedoet! ^^

[Luts]

Er was eens een vis, Blub, die eenzaam en alleen in zijn vissenkom rond zwom. hij woonde bij een man en een vrouw die bijna nooit thuis waren, maar dat veranderde ze kregen een kind. eerst vond Blub dat heel vervelend het kleine kindje hield maar niet op met huilen. en toen ze net kon staan graaide ze soms in de vissenkom omdat ze dacht dat daar de snoepjes in zaten. Blub was heel bang, en bleef de hele tijd in zijn mini-onderwater-kasteel bang voor het handje van het kleine meisje. toen Blub er na een jaar weer uit durfde te komen zonder dat hij gevoerd werd zag hij iets opmerkelijks. de vrouw was het meisje aan het voorlezen. Blub luisterde aandachtig want het boek zag er heel mooi en vrolijk uit. Het verhaal ging over een fluitvogel, die altijd vrolijk was en de hele wereld rondvloog en allemaal lieve vriendjes ontmoette. Dat wil ik ook dacht Blub en wist dat zijn leven heel erg zou veranderen. Hij zou nooit meer alleen zwemmen in zijn vissenkom, hij zou vrienden hebben, hij hoefde niet meer bang te zijn voor graaiende kleine handjes en zou de wereld ontdekken. Die nacht toen iedereen naar bed was, zwom Blub naar de oppervlakte van zijn vissenkom. Hij nam een sprint en sprong in één keer over de rand van zijn vissenkom heen. Hij probeerde net zoals de fluitvogel te fluiten maar het lukte hem niet. want hé, wat was dit nou een droge lucht kwam zijn lichaam binnen via zijn kieuwen. Blub kon fluiten in het water maar niet in de mensenlucht. Blub probeerde het nog een keer maar dit keer kreeg Blub geen zuurstof meer en viel als een baksteen naar beneden. De volgende morgen vond het kleine meisje Blub op de grond liggen. Huilend rende ze naar haar moeder met Blub in haar hand.

©Luts

[Luts]

ja verhalen schrijven is leuk, en de titel was zo vol met fantasie daar kon ik wel wat mee,
de volgende titel is: waarom mensen vliegen,vissen lopen en vogels graven

[Issun]

Löss!

[Issun]

Waarom mensen vliegen, vissen lopen en vogels graven

‘Nee! Je doet het helemaal fout.’
‘Hè? Hoe moet het dan?’
‘Hij heeft het je al zo vaak uitgelegd. Kijk, deze moeten zwemmen, ja?, deze moeten vliegen en die lange, die moeten lopen.’
‘Waarom die andere niet?’
‘Zo heeft hij het nou eenmaal gewild, ja?’
‘Hoe weet hij dat het goed is zo?’
‘Hij zag dat het goed was.’
‘Kun je me dan nog één keer uitleggen waarom het per se zo moet?’
‘Dit is de laatste keer, ja? Oké dan… kijk, dit zijn de vissen, die zijn voorbestemd om in de zeeën te zwemmen. Die zeeën heeft hij al gemaakt. Dit zijn dan de vogels, die met die snavels. Zij zijn voorbestemd om door de lucht te vliegen. En die laatste, dat zijn de mensen. Waarom hij die per se wil maken begrijp ik niet, het lijken me vrij nutteloze wezens, maar het is zijn wil en hij heeft gezien dat het goed was.’
‘En waarom moet ik dat allemaal regelen? Waarom moet ik regelen wie loopt, vliegt of zwemt?’
‘Dat wil hij nou eenmaal. Ik snap het ook niet.’
‘Oké dan. Dan ga ik het nu regelen. Deze gaan lopen, deze gaan vliegen en deze gaan zwemmen. Zo. Gedaan.’
‘Verdomme!’
‘Laat hem dat maar niet horen. Wat is er mis?’
‘Je hebt het fout gedaan! Vissen moeten niet lopen, sukkel, en mensen moeten niet vliegen!’

Nogal flauw eigenlijk, maar ik hoop dat iedereen hem begrijpt.

De nieuwe titel is: Hoog

[Luts]

lol verhaal van gemaakt, proficiat
had het niet beter kunnen bedenken
wil je a.u.b. ook ff reactie geven op mijn verhaal, alvast bedankt

[Anany]

Los..

[Anany]

Hoog,

Ze hebben het nooit begrepen, de andere meisjes, waarom Isabelle giechelde wanneer ze “Hij leve hoog” zongen. Waarom ze überhaupt nog kon lachen lachte. Iedereen dacht dat ze gek was en dat is maar goed ook gebleken, stel je voor dat de nonnen erachter zouden zijn gekomen. Dan zat ze nu nog steeds in het weeshuis opgesloten. Het was een donkere dag toen ze voor het eerst het grauwe gebouw zou aanschouwen waar ze nog zestien jaar zou verblijven. Je kan het ze niet kwalijk nemen, haar vader, een molenaarszoon die verliefd zou worden op een meisje uit een rijke familie en een kind bij haar verweken. Ongewenst natuurlijk, ze waren immers niet getrouwd over het standenverschil nog maar te spreken! Isabelle mocht van geluk spreken dat ze haar met een gebroken hart voor de deur van het weeshuis legden met een brief waarin gesmeekt werd goed voor haar te zorgen. Toch was ze er erg ongelukkig. Ze leek er niet bij te horen, bij de andere meisjes. Ze was kleiner en kwetsbaarder dan de ander meisjes. Maar ook mooier met haar lange blonde krullen en grote blauwe ogen. Ze hoorde de nonnen eens zeggen dat als ze haar het verstand niet consequent en met harde hand aan haar lieve kopie zouden brengen ze vast en zeker zou eindigen als een meisje van de straat. Jaar na jaar gingen voorbij en iedere dag waren de meisjes en de nonnen gemeen en iedere nacht huilde ze zichzelf in slaap. Tot ze op een nacht een stem hoorde. maar ze wist niet waar het vandaan kwam. Ze durfde mijn bed niet uit om te gaan kijken, immers als ze betrapt zou worden dan zwaaide er wat. Dus ze deed alsof ze het niet gehoord had en ging weer slapen. De volgende dag bleef ze alsmaar denken aan de mysterieuze stem en vroeg zich af of ze hem vannacht weer zou horen. Die nacht lag ze gespannen in bed en luisterde aandachtig tot ze plots de stem weer hoorde. Een jongensstem klonk zacht van boven haar, het leek wel een lied dat ze hoorde. Ze probeerde te horen wat hij zong maar het was te laat, de stem was weg. De volgende dag duwde ze haar laddertje dat ze gebruikte om boeken te pakken die hoog in de boekenkast stonden te pakken onder de plek waar ze dacht dat de stem vandaan kwam. De nonnen en de meisjes keken haar vreemd aan maar het kon haar niet schelen, ze was veel te opgewonden. Die nacht toen ze de stem weer hoorde klom ze voorzichtig op het trappetje en luisterde weer aandachtig. Het was dezelfde jongensstem die het lied zong over de sterren en de maan. “Ik leve hoog” hoorde ze hem het lied mee afsluiten en ze ging naar bed en dacht na over de dingen die hij zong. Over mooie plaatsen onder de sterrenhemel en viel met een glimlach in slaap. Vanaf die dag luisterde ze iedere nacht naar het lied van de jongen en giechelde iedere dag bij het koor wanneer er “Hij leve hoog” gezongen werd. Jaren gingen zo voorbij tot ze op haar zestiende verjaardag toen het lied afgelopen was en ze op het punt stond weer naar bed te gaan een geklop boven zich hoorde. “psst, meisje aan de hemeltrap, ik kom je redden!” Ze wist niet wat ze hoorde en viel bijna van het trappetje af. “help eens met die planken omhoog duwen” klonk de stem weer. Nog steeds niet helemaal van de schrik te boven duwde ze de planken omhoog. Wat ze toen zag zal ze nooit vergeten, de jongen die ongeveer even oud was als zij omringt door sterren en met een lieve glimlach op zijn gezicht stak zijn hand naar haar uit. Alles leek wel een droom toen hij haar het dak op hielp. “Het heeft me jaren gekost die planken stilletjes los te wrikken” sprak de jongen met een glimlach om zijn mond. “Zing je met me mee?”. Daar onder de sterrenhemel zongen ze samen het lied tot ze het tot slot afsloten met: “Wij leven hoog”.

[Anany]

Nieuwe titel: Liever Leven

[Changshan]

Issun schreef:

Nogal flauw eigenlijk, maar ik hoop dat iedereen hem begrijpt.

Schrijf het eens zo, dat God oorspronkelijk wilde dat mensen vliegen, vissen lopen en vogels graven, maar dat die engel (of wie het ook was, dat doet er niet toe) het toen verkeerd heeft gedaan en dat mensen gingen lopen, vissen zwemmen en vogels vliegen en pas de titel eraan aan. Misschien dat het nog wat geiniger is dan het nu al is. Misschien ook niet, trouwens.

[Kitten]

Liever leven

Zenuwachtig schoof Johannes de riem van zijn musket over zijn rechter schouder. Hij was al ruim een uur geleden in positie gekomen met zijn eenheid, het 65de Regiment “van Arnhem”, Bataljon van linie, No. 7. De kogels van de Franse kanonnen vielen nog ver voor hem. Toch voelde hij de grond onder zijn voeten trillen terwijl de zware kogels zich in de grond boorden. Zijn laarzen waren zwaar van de modder die onder zijn voeten was ontstaan terwijl eenheid na eenheid langs deze positie was gekomen. Volgens de Luitenant was het goed weer voor een gevecht. Het was eindelijk droog en de vijand zou niet zijn kanonnen ten volle kunnen benutten. Een hele geruststelling als je wist hoe gemeen zo'n metalen kogel kon stuiteren. Hij had gezien hoe het been van zijn sergeant was afgerukt door een kogel die vijftien meter voor het eerst was neer gekomen.
Een koerier op een paard reedt langs de lijn. De blauwe uniformen van de Nederlanders waren bruin met de modder en Johannes voelde zich opgelaten dat de Britten hen zo moesten zien. Het strakke rood van het uniform van de ruiter vulde hem met een onzichtbare jaloezie. Toch wist hij zeker dat een mooi uniform hem geen zier zou helpen op het slachtveld. De herinneringen aan de strakke kolom van de Fransen lag nog vers in zijn geheugen. Het prachtige wit van de uniformen was woest bevlekt toen hun musketvuur de lijnen neer maaiden. Modder en bloed bevlekte weldra de hele grond. Johannes had zelf zeker één man gedood. De soldaat was op hem af gestormd met zijn musket. Net op tijd was Johannes op zij gestapt en had de achterkant van zijn musket met al zijn kracht in het gezicht van de jongen geslagen. De botten waren gebarsten en bloed was over zijn hele uniform gekomen. De jongen was gelijk dood geweest. Johannes rilde. Normaal musketvuur was onpersoonlijk. Zelfs als hij zou mikken, had hij meer kans om niemand te raken dan wel. Hij deed liever zijn ogen dicht zodat het buskruit niet in zijn ogen prikte.
“Attentie!” de stem van Luitenant van der Velden was duidelijk te horen ondanks het geweld van de kanonnen. “Het regiment gaat naar het front! Schouder musket! Draai rechts! Voorwaarts mars!”
Johannes stapte naar voren op het moment dat zijn buurman voor hem dit ook deed. In perfecte colonne liep het regiment naar voren en met een flauwe bocht langs de heuvel die hen scheidde van het Franse leger. Voor hem was de grote boerderij te zien die werd verdedigd door de Schotse garde. De boerderij was gehuld in rook en de witte uniformen van de Franse soldaten omringde de positie. Johannes voelde zijn bloed koken. Hielden die knoflook stinkende uitvreters nooit op met het onderwerpen van andere landen? Slechts met moeite hield hij de pas netjes, want slechts met de juiste discipline zouden ze deze lijnen verslaan.
Plotseling klonk er achter hem een hoorn. Het was een cavalerie hoorn die de aanval inluidde. Even dacht hij aan de Lichte Cavalerie, maar tot zijn schrik zag hij de speren van de Franse cavalerie verschijnen, nog geen honderd meter van hem vandaan. Hij hoorde de luitenant roepen om het holle vierkant te vormen, maar al reeds stormde de woeste cavaliers op hen af. Johannes haalde zijn musket van zijn schouder en richtte deze op een van de eerste paarden. Met zijn rechter hand trok hij de kamer volledig op zijn vuur positie. Toen het beest nog slechts twintig meter weg was, schoot hij zijn bal af. Hij miste het paard, maar trof de ruiter in zijn nek.
De man tuimelde van zijn paard, maar Johannes had geen tijd om zijn overwinning te vieren. Nu waren de paarden overal en Johannes moest duiken om de sabel van een cavelier te ontwijken. Hij stootte zijn musket's bajonet uit terwijl hij weer omhoog kwam. Hij doorboorde het paard, maar tot zijn schrik kwam het beest neer op zijn benen. De pijnscheut trok door zijn lichaam als een kanonskogel. Om hem heen rende zijn regiment voor hun leven. Hij zag nog net hoe een cavelier naar hem toe kwam met getrokken sabel. Machteloos deed Johannes zijn handen omhoog.
Dapperheid en eer waren mooie dingen, maar hij wilde liever leven.

Volgende titel: Wakker worden

[Kitten]

Niemand? Moet ik een andere vervolg titel bedenken?

[Geel]

Uhu
Ik denk dat ik wel iets zou willen schrijven met een andere titel. Liever iets vrijers, minder definitief als 'wakker worden'.

[Kitten]

okey. Titel: Vrij

[fizzle-fluffy]

hihi

[Geel]

Kitten schreef:

okey. Titel: Vrij

Goeie!

Maarre.. voor nu: Los!

Als het heeel lang duurt voordat ik met het verhaal kom mag iemand anders hem ook schrijven hoor.

[Luts]

Kitten schreef:

Volgende titel: Wakker worden

he wist net een verhaal met wakker worden
maar ja regels zijn regels als iemand los roept moet je diegene de kans geven om een verhaal te schrijven (ook al is die nu dus veranderd in vrij)

[Geel]

Luts schreef:

he wist net een verhaal met wakker worden
maar ja regels zijn regels als iemand los roept moet je diegene de kans geven om een verhaal te schrijven (ook al is die nu dus veranderd in vrij)

Nee! Schrijf vooral een verhaal. Dit topic wordt al niet zo druk bezocht en ik denk niet dat de FB's het erg vinden als je voor deze keer je niet aan de regels houdt.

[fizzle-fluffy]

ggcy8 schreef:

Goeie!

Maarre.. voor nu: Los!

Als het heeel lang duurt voordat ik met het verhaal kom mag iemand anders hem ook schrijven hoor.

Ik vind een week lang, dus ik pak hem af!
(Als je al bezig was mag je hem best alsnog posten en dan geldt jouw nieuwe titel want jij was eerder met los roepen maar ik wil ook graag een verhaaltje schrijven )


Vrij
Niets anders bewoog, dan een hoopje in een hoekje. Ineengefrommeld, bewoog het ritmisch, het hoopje probeerde zich vast te klampen aan deze wereld om niet in een andere te verdwijnen.
Één spleet tussen de zware natuurstenen, die muren vormden, liet licht door. Het zou nog anderhalf uur duren voor het licht op het hoopje zou vallen.
Want natuurlijk was het hoopje niet zomaar een hoopje. Het was een meisje. Ze had haar knieën opgetrokken onder haar hemd, haar armen tegen haar borst geklemd, haar hoofd gebogen, haar ogen gesloten. Haar haar sliertte om haar lichaam heen als touwen die haar bonden. Ze kon bewegen, zich een meter verplaatsen. Dan zou ze in de zon zitten. Dan zou ze in het licht zitten. Maar ze wachtte tot het licht naar haar kwam. Stil wachtte ze af. Ze bewoog niet. Bijna niet - want ze ademde. Haar hart pompte, haar longen zogen hoopvol de stoffige, muffe lucht in.

Het duurt zo lang. Ze zit daar maar. Het is zo koud, uit de zon. Meisje, ga toch in het licht zitten, warm je aan de zon, warm je aan haar stralen, laat de zengende zomerhitte je huid branden, toe, kom naar het raam!
Maar ze wacht en het licht wendt zich tot haar, met een tempo dat duidt op meer geduld dan één zo'n mensenkind in een leven ooit kan vergaren. Maar ze is een geduchte tegenstander. Immers, het zonlicht trekt naar haar toe en zij verroert geen vin.

Dan lijkt ze te bewegen. Niet alleen haar longen en haar hart, en haar hongerige maag en haar pijnlijke darmen en haar versteende nieren en haar verarmde bloed bewegen, maar ook haar verslapte spieren, haar verdroogde huid, haar pijnlijk koude botten bewegen. Ze opent zich.
Het licht is bij haar gekomen. Ze richt haar gezicht moeizaam op naar de spleet in de muur - die je raam zou kunnen noemen, daar er niets is in haar cel dat meer raam is dan die spleet - ze zuigt het zonlicht op. Ze is als een bloem onder een rots, die zich versterkt en volzuigt zodra iemand de rots optilt.
Maar zo gauw het licht precies op haar schijnt en ze helemaal gehuld is in warmte en licht en hoop en geluk, valt een schaduw.
Als een lappenpop zakt ze in elkaar, terug naar haar ineengedoken houding.

Een kraai zit in het raam. Hij belemmert haar en het zonlicht van hun ontmoeting, die eens per etmaal plaatsvindt. Met glimmende kraaloogjes kijkt hij haar aan en hij zegt: 'Meisje, wat wacht je? Kom naar het raam! Je bent sneller dan het licht, je bent slimmer dan het licht, kom naar het raam!'
Ze beweegt niet. Geen ontkenning, geen teken dat ze de vogel hoort. Hoort ze de vogel? Vogels praten niet. Ze is vast bang dat ze naar een andere wereld gezogen wordt.

De kraai kruipt wat dichterbij. Hij probeert een reactie te ontlokken. Hij gaat zelfs op haar hoofd zitten, knabbelt haar oren, gaat naast haar zitten om haar handen te pikken - maar dan kan de zon haar weer zien. Het licht krijgt haar weer in zijn greep en ze begint te bewegen. Als een beeld dat tot leven komt. Heel langzaam richt ze zich op. Haar handen bewegen, haar hoofd beweegt.

Ze grijpt de kraai. De kraai smeekt, de kraai gilt, maar met een eenvoudige beweging breekt ze zijn nekje. Ze bijt zijn kop af, trekt zijn veren uit en steekt ze in haar haren.
En het worden steeds meer veren, haar armen worden bedekt met veren, haar voeten worden poten, haar hemd valt af, haar blonde haren rukt ze uit haar hoofd en strooit ze tussen het stro op de vloer, waar ze tot stro worden. Wraak zal ze nemen, wraak! Ze zal vrij zijn! Sterk zet ze af, alsof ze niet honderd jaar ineengedoken heeft gezeten, wachtend op de zon. Nu vliegt ze naar het raam, naar de zon. Ze draait zich nog één keer om.
Het ravenlijkje ligt niet meer in de hoek waar ze het achterliet. In die hoek zit een klein jongetje, ineengedoken. Hij zal honderd jaar zitten wachten, op de zon en op een domme vogel.

Vanuit een hoge toren midden in de zee, vliegt een musje eindelijk naar de zon, eindelijk vrij.

Waarom heeft het musje een zwarte veer in haar snavel?



______

(Eventuele) nieuwe titel:

Tijdloos

[flyaway]

Wooow ik krijg de kriebels van jouw verhaal Omdat het mooi is, maar ook erg luguber. Knap gedaan!

[fizzle-fluffy]

dankje!

[Issun]

Wow, onzettend leuk bedacht.

[fizzle-fluffy]

Dankje!

[Geel]

Oo.. fizzle toch! Mijn titel stelen!
Grapje hoor. Ik vind het niet erg dat je de titel hebt gebruikt en ik vind je verhaal errrrg mooi!

Ik ga straks als ik thuis ben alleen wel mijn eigen versie van Vrij posten. En dan mag de volgende verder met de titel die jij hebt gegeven.

[fizzle-fluffy]

sorry! Je zei dat iemand anders hem mocht als je er lang over deed.. het topic leeft in elk geval weer een beetje

[Geel]

Haha, ik vind het helemaal niet erg hoor! En ik ben blij dat dit topic weer een beetje leeft.
Ik had natuurlijk beloofd om mijn verhaal hier te posten. Het is een heeeeeel erg experimenteel verhaal dus vat het niet te serieus op.

Vrij

Sneeuwvlokjes zijn blijkbaar allemaal uniek, geen twee sneeuwvlokjes lijken op elkaar. Alleen is er echt geen onderscheid te maken tussen sneeuwvlokjes als je ze samenpropt tot een sneeuwbal. Zo zijn ook mensen. Het zijn mensen die op zo veel fronten op elkaar lijken dat de verschillen miniem worden, tenminste als je ze niet van te dichtbij bekijkt. Van een afstandje gekeken stel ik me voor dat de mensheid een grote bol van een of andere vloeibare stof is die ergens en nergens rondzweeft. In die grote bol gebeurt er van alles, maar dat laat de bol niet merken aan de buitenkant. Nieuw leven is een druppel die op de bol valt en óf samensmelt met de bol óf afgekaatst wordt erdoor. Als het nieuw leven samensmelt is de individualiteit ervan hopeloos verloren, net zo verloren als degene die de tranen van zijn geliefde gaat zoeken in de oceaan of degene die zandkorreltjes gaat sorteren met het blote oog. Meestal heeft de bol een aantrekkingskracht op nieuw leven waardoor alles wat nieuw is zich samenvoegt met de oude, maar als de bol afgeleid is en het nieuwe leven niet ziet aankomen, kan het zijn dat de druppel afgekaatst worden en dan is er nieuw, vrij leven.

Ik stel me voor dat vrijheid is dat je anders bent. Er zijn geen positieve of negatieve kanten aan het anders zijn. Alleen beseft men dat niet zo vaak. Meestal probeert het nieuwe leven dat niet de kans heeft gekregen om op te lossen in het alles aan te passen zodat het toch nog vermengt raakt in de bol. Alsof rook dat hopeloos probeert zich te vermengen met lucht, proberend niet op te vallen. Soms lukt het maar meestal ook niet. Als het niet lukt, begint men onderscheid te zien tussen de positieve en de negatieve kanten van het anders zijn, kanten die er helemaal niet zijn, die bedacht zijn door de mens zelf om te verklaren waarom het zo moeilijk is om ergens bij te horen. Blijkbaar is het eng om vrij te zijn, blijkbaar is het makkelijker om een deel uit te maken van een geheel, al slokt dat geheel je in het geheel op. Als het wel lukt om jezelf te verliezen meent men daarmee blij te zijn, sommigen zelfs voor zo lang dat ze nooit doorhebben dat ze hun ‘andere’ kant onderdrukken. Doch, er zijn van die figuren die het wel (op tijd) doorhebben dat ze niet gevangen hóeven te zitten, dat ze de mogelijkheden hebben om vrij te zijn, anders te zijn.

Die mensen, samen met de mensen die sowieso niet proberen om hun vrijheid in te ruilen voor bossen vol geschreven regels, en universums vol ongeschreven, zijn vrij. Ze kúnnen niet alleen doen wat niet stereotiep is, immers dat kan iedereen, maar ze wéten dat ze het kunnen. Het maakt niet uit dat je telepathische krachten hebt als je niet wéét dat je ze hebt. En om te weten wat je kunt moet je loslaten van het gewone, vechten voor je vrijheid. Gelijkheid is voor mietjes.

---

Ik heb nu weinig tijd dus er kunnen wat typo's in zitten, lees daar maar overheen

Nieuwe titel (die van fizzle dus): Tijdloos

[Kitten]

Los!

[Kitten]

Tijdloos

Tom klom langzaam uit de schacht waar hij het grootste deel van de dag had lopen bikken op de dinosaurus botten die daar verborgen lagen in de steen. Hij stofte zijn broek af en keek over het terrein dat zich voor hem uitstrekte. De woestijn was leeg, op de kleine collectie witte tenten na. Kleine figuren liepen rond de tenten en een kolom van rook dreef langzaam zijn kant op. Hij rook de verrukkelijke geur van kip en rijst. Met een glimlach op zijn gezicht, daalde Tom af naar de tenten en ging zitten aan een van de tafels. Vandaag was het niet zijn beurt om te koken, dus kon hij gewoon gaan zitten. De namiddag was heet, ondanks de frisse wind en hij dronk met een grote teug van de fles water die op de tafel stond.

Tijdens het eten overlegde Tom met zijn mede onderzoekers over de vreemde botten die hij had gevonden. Dr. Henry was de gehele dag bezig geweest met het onderzoeken van de botten. “We hebben duidelijk van doen met een soort Hadrosaurus. Ik denk een Shantungosaurus,” zei dr. Henry bedachtzaam. “Ik weet het zeker als we een deel van zijn schedel kunnen vinden. Denk je dat je morgen tijd gaat hebben om de schedel uit te graven, Tom?”

“Ik denk dat me dat wel lukt,” antwoordde Tom. “Ik heb al de achterkant van de schedel vrijgemaakt vandaag en het lijkt er op alsof de schedel niet vergroeid is met het omliggende stuk rots.”

Daarmee was de discussie gesloten en at iedereen rustig verder.

De volgende ochtend was Tom al weer vroeg in de schacht aan het werk. In zijn kleine ruimte was er net voldoende ruimte voor hem, zijn lamp en een kleine collectie gereedschap waarmee hij langzaam de zachte steen verwijderde. De schedel lag los. Het was een ongebruikelijke manier om een schedel te vinden, aangezien normaal de schedel zich in de steen voegde, in plaats van om de schedel heen.

In het schamele licht zag Tom plotseling dat er krassen op de schedel zitten. Diepe krassen. Krassen die hij niet gemaakt kon hebben. Tom pakte zijn licht en hield het dichter bij. De krassen waren niet alleen diep, maar ze waren daarnaast ook nog eens modern. Ze volgde niet het type beschadiging dat hij zou verwachten bij een schedel die versteende. In plaats daarvan zat er zand in de groeven, alsof iemand de schedel als een steen in een muur had gemetseld. Langzaam trok Tom de schedel vrij uit zijn ruimte. De schedel gaf mee en Tom moest zich vrij worstelen om de schedel om hoog te duwen uit de spleet.

Een muffe geur kwam tevoorschijn uit het gat van de schedel. Tom liet zich zakken en zag tot zijn verbazing dat er een holte achter de schedel zat. Hij haalde zijn lamp naar beneden en hield deze voor het gat. In de ruimte lag een mummie. Een kleine bundel met lappen en een masker. Langzaam duwde Tom zijn handen naar binnen en pakte de mummie vast. De mummie kwam makkelijk los en naar hem toe. Tot zijn grote verbazing was de stof nog schoon (hoewel een beetje stoffig). Het hele lichaam kwam uit de holte en tot zijn grote verbazing hield Tom een baby in zijn handen.

Het kindje was dood, maar nog helemaal zacht. Voorzichtig pakte Tom het masker van het gezicht en hield zijn adem in toen hij het gezichtje van het kind zag. Het was nog helemaal perfect. Sterker nog, het was niet eens verdroogd, of verkleurd. Het kindje had een gezonde blos op de wangen en de huid was zo zacht als je bij een baby zou verwachten. Hoewel de kleren duidelijk duizenden jaren oud waren, was dit kindje tijdloos gebleven. In de rots, om wat voor reden dan ook, was het begraven en leek geen dag voorbij te zijn gegaan. Het was onmogelijk om zijn nieuwsgierigheid te bedwingen en hij hield het kleine borstje aan zijn oor.

Stilte.

Het kon niet anders, want dit kind was al duidelijke jaren dood. En toch… Hij hield de baby weer bij zijn oor. Hij had het idee dat zijn hart stil kwam te staan toen zijn gehoor het kloppen van een klein hartje hoorde.

Volgende titel: Gitaar

[Issun]

Los!

Ik lees 'm zo.

EDIT: Mooi verhaal.

EDIT2: Ggcy8, niemand had nog op jouw gereageerd. Ik vind het wel mooi bedacht.

[Issun]

Gitaar

Mijn vingers dansen. Rechts de moonwalk, links een ingewikkelde dans zonder naam, op en neer over de langwerpige dansvloer die is versierd met snaren. Mijn vingers dansen, op de muziek die ze zelf maken, die ze zelf voortbrengen vanuit hun vloeiende danspassen. Springend en glijdend en samen en alleen, en soms stil terwijl hun tegenhangers aan de andere hand nog doorgaan. Ze dansen over de ladders der pentatoniek en hun dans verschilt van majeur tot mineur, van septiem tot kwint.
Een zakenman met briefcase bekijkt mijn dans en knikt mee op de maat. Hij heeft lange vingers, dansvingers.
Munten weerkaatsen het vroege zonlicht. Ik haal ze nooit uit de hoed; ik leef niet van mijn straatmuziek. Bovendien wekt een hoed vol geld een indruk van waardering en populariteit. De zakenman haalt zijn portefeuille tevoorschijn en voegt een blinkende munt bij de anderen. De man bedankt me en ik bedank hem.
Geleidelijk komen er meer mensen in de grote winkelstraat, hun aantal stijgt met het stijgen van de zon. Kletsend, schreeuwend, pratend, winkelend, luisterend, instemmend mompelend, wandelend, allerlei soorten mensen die allerlei soorten geluid voortbrengen en ik zit hier met mijn gitaar, proberend boven de herrie uit te komen; ik probeer de mensen te laten horen wat muziek echt is, niet het soort muziek waar de rebellerende jongeren naar luisteren. Ik ben de luchtbel in het geluiddichte water, de stilte in het oerwoud, de wind die huilt om Mary.
Aan de andere kant van de straat begint een jongen zijn gitaar uit te pakken. Meteen identificeer ik zijn instrument: een goedkope telecaster, bruingeel, twee elementen, tremolo. Een wat duurdere versterker. Ik probeer tevergeefs te achterhalen waar zijn plectrum vandaan komt. De jongen ziet mij kijken en kijkt terug, ik zie hoe hij mijn gitaar niet herkent en zich vervolgens weer op zijn eigen instrument richt.
Hij geeft zijn gitaar de eerste slag, die altijd ietwat hulpeloos krakende eerste slag. Hij begint zijn eerste lied. Het is een populair liedje, je hoort het vaak op de radio’s die dagelijks onbeschaamd over de straat schallen, de troep wordt met harde stoten uitgekotst. Al snel heb ik het akkoordenschema ontcijferd. E, A, B mineur, Fis.
Vervolgens zet hij opnieuw in, nu in D mineur. Ik laat hem eerst even zijn gang gaan. Niet slecht. Ik luister naar de tonen en een paar seconden later sta ik mee te spelen, we spelen samen door de massa mensen heen. De jongen kijkt verrast op, ik knik, hij speelt door.
Ik geef een aanzetje, een soort uitnodiging voor de dans. De jongen neemt mijn uitnodiging aan. Stuntelend en struikelend begint hij zijn eigen dans; hij kent de dansvloer, maar het ontbreekt hem aan passen. Ik laat de jongen een paar minuten doorgaan, terwijl ik hem intussen begeleid in D mineur. Ik geef een teken en de jongen kijkt op.
Ik begin mijn dans. Ik neem de plaats in van de jongen, die zich strompelend van de dansvloer verwijdert om mij begeleiding in D mineur te geven. Ik begin eenvoudig, ik pas trucjes toe die de jongen waarschijnlijk ook kent, zodat hij zich nog enigszins op zijn gemak voelt. Geleidelijk aan verandert het briesje dat mijn handen vormen in een stevige wind. Steeds sneller, ingewikkelder. Ik gebruik danspassen die de jongen, die beduusd zijn akkoorden aanslaat, waarschijnlijk nooit zal leren.
Het duurt even voordat ik merk dat er een aantal voetgangers staan te kijken naar ons samenspel. Ik pak mijn gitaar beet, gooi hem in de lucht en speel door terwijl de gitaar is omgedraaid in de positie waar linkshandigen in spelen. Ik grinnik als ik zie hoe de ogen van de jongen groter en groter worden. De mensen die om ons zijn samengedromd klappen in hun handen en lachen geamuseerd. De voetgangers in deze straat willen niet slechts muziek, maar ook entertainment. Een waterval van nikkel stroomt in mijn hoed, het getik van op elkaar vallende munten wijkt af van de maat. De jongen krijgt slechts een paar muntjes.
Ik probeer de jongen duidelijk te maken dat het tijd is voor het einde. Ik dans van hoog naar laag en eindig in een oneindige grondtoon. De jongen probeert nog om met iets spectaculairs af te sluiten, maar gebruikt de verkeerde tonen, de verkeerde passen.
Ik buig begeleid door geklap en gejuich voor mijn publiek. Met mijn gitaar op de rug loop ik door de mensenmassa, die zich als een enorme school sardientjes door de straat beweegt, naar de overkant van de straat, naar de jonge gitarist. Ik knik en laat een paar munten in zijn hoed vallen.
‘Het was een duet,’ zeg ik. ‘dus jij verdient ook wat. Blijf dansen.’
Het enige wat de jongen doet is naar me staren. Hij staart naar mijn gitaar, die hij niet thuis kan brengen, naar mijn vingers, die verweerd zijn van het dansen. Ik geef hem een klopje op zijn schouder en begeef me terug naar mijn plekje. Even is het stil.

Nieuwe titel:
Stoffig

[Issun]

Moet ik een ander woord verzinnen? En comments pl0x!

[Luts]

fizzle-fluffy schreef:

Ik vind een week lang, dus ik pak hem af!
(Als je al bezig was mag je hem best alsnog posten en dan geldt jouw nieuwe titel want jij was eerder met los roepen maar ik wil ook graag een verhaaltje schrijven )

geeft niet hoor ik vond de titel (wakker worden) heel leuk. maar ik heb het verhaal veder niet uitgewerkt heb op de fiets nog wel een verhaal eromheen bedacht maar ik was ook helemaal vergeten het er op te zetten dus geef ik je groot gelijk om veder te gaan na een week
---
stoffig lijkt me ook een leuke titel maar ik weet niet of die wel in productie komt als ik echt een basisverhaal er voor bedacht heb roep ik los en niet weer zoals eerst ooh leuke titel daar wil ik wel een verhaal over schrijven

[Kitten]

Stoffig

Het boek op mijn schoot ligt open op pagina 153. Ik heb het opgegeven. Al 153 pagina’s lang lees ik over de dagelijkse beslommeringen van een enigszins demente oma die haar kinderen een voor een aan het vergeten is. De dagen lijken steeds meer op elkaar en het enige wat de schrijver ook maar lijkt te bereiken is dat ik sterk ga overwegen om niet oud te worden. Niet voor de eerste keer vraag ik me af waarom ik het boek ook al weer gekocht heb; omdat het was aangeprezen? Omdat de schrijver zo geweldig was? Omdat Mark van de overkant me vertelde dat ik het echt moest lezen? Omdat het zo goed in de etalage lag en ik een boekenbon in mijn broekzak had branden?

Nee, niets van dat alles. Ik had het niet gekocht voor die redenen. Ik had het gekocht omdat ik me schaam. Mijn boekenkast is geen pracht van literatuur. Geen grote titels op mijn planken. Geen Mulish, Haasse of zelfs Giphard. Daarom heb ik dit boek gekocht: om een Grote Naam bij mijn collectie te plaatsen.

Want mijn boekenplanken staan vol. Met grote namen van mijn leven. Niet van ‘Den Hooooge Literatuur’, maar van fantastische verhalen. Schrijvers die mijn fantasie prikkelen, mij uit de sleur van alledag halen en mij plaatsen waar ik hoor te zijn: met beide benen op de grond, en met mijn hoofd in de wolken. Ik kan uren lopen door de werelden waar monsters en avonturiers grootse avonturen beleven. Ik kan de held zijn met het zwaard of de bijl. Mijn helden heten Robin Hobb, Terry Goodkind en Karin Miller. Misschien geen literatuur, maar mijn grote helden. Mijn grote schrijvers.

Het boek van de demente oma ligt nu in de hoek. Al vier maanden. Van buiten net zo als het van binnen is: Stoffig.

De volgende titel: En we noemen haar Luts

[Kitten]

Nog geen reacties Moet ik een nieuwe titel opvoeren?

[Issun]

Doe maar. >.< Ik heb nu even geen fut om te schrijven maar met een nieuwe titel krijg ik misschien weer inspiratie.

[Geel]

Ooh, had ik maar meer tijd om te schrijven. Het is niet echt dat ik geen ide(e)ën krijg bij de titels, maar gewoonweg dat ik geen Los! durf te zeggen omdat ik geen tijd heb om te schrijven.

Misschien als het wat rustiger wordt op school en het leven.

[fizzle-fluffy]

Ik wil wel iets schrijven maar hier kan ik op dit moment weinig mee.

[Mevrouw Lul]

fizzle-fluffy schreef:

Ik wil wel iets schrijven maar hier kan ik op dit moment weinig mee.

Same here!

[Kitten]

Nieuwe titel: Vrije val

[Mevrouw Lul]

Los!

(Maar het is nog vroeg haha, hmm ben benieuwd wat er uit komt...)

[Mevrouw Lul]

Vrije val

Ik woon hier nu al 273 dagen en al die tijd heb ik niets van de buitenwereld gezien. Natuurlijk heb ik hier en daar wel wat geluiden opgevangen en zo nu en dan klopte er iemand ongeduldig op de deur. Voor de rest heb ik hier echter een tamelijk geisoleerd bestaan gekend.
Het is me hier prima bevallen. Een vrijstaande woning, van alle gemakkelijk voorzien. Van meet af aan is het duidelijk geweest dat ik hier niet kan blijven. Dat is nou eenmaal 'part of the deal'. Over niet al te lange tijd zal ik met geweld mijn huis uitgejaagd worden en zodra ik mijn hielen gelicht heb, zal de leefwereld die mij zo vertrouwd is geworden zonder pardon worden afgebroken.
Wanneer ik precies gehaald word, weet ik niet. Ik wacht het vol spanning af. Tot die tijd geniet ik nog even van de warme moederschoot en maak ik me op voor een vrije val het leven in.

___________________________________________________________

Nou goed, het is nog vroeg . Nieuwe titel: Weg.

[Luts]

Kitten schreef:

De volgende titel: En we noemen haar Luts

ooh wat lief dankje wel

Weg.

Je was maar even weg. Een week of twee zag ik je niet, ik dacht wel aan je maar eigenlijk wou ik je het liefst vergeten. De dagen leken weken, alles duurde veel te lang.
Ik mis je, ik wil je niet kwijt hoewel ik soms wel het goeveel heb dat ik altijd je hand moet blijven vasthouden, anders ben je zo weer weg.
Je bent er weer. Maar hoelang blijf je deze keer bij mij?

Volgende titel: Pijnlijk