Kettingreactie III

...

dit is wel een beetje een dieptepunt zeg,
telkens maar weer over nutteloze dingetjes zeuren,
het leven heeft ook goeie kanten met vreugde en vrolijke kleuren,
ja ik weet die moet je ff zoeken,
het antwoord staat niet op wiki,
het antwoord zit in je hoofd,
het zit in datgene wat jou blij maakt,
je zult het vinden, dat is beloofd,
leven is niet leuk,
dat hoef je me niet meer te vertellen,
ik weet dat dat zo is,
maar er zijn wel hele kleine dingen,
die ik nu niet meer mis,
ik heb nu hobby's, dromen en ik blijft meestal ik,
dus laat gerust een snik,
maar kijk ook eens naar het leuke,
het is zeer zeldzaam, maar daardoor blijft het speciaal,

[Em.]

hihi, volgens mij moet je verder gaan met de laatste zin/regel van het gedicht!

'Maar daardoor blijft
het speciaal'

zo zei je dat. Over de momenten
dat we samen waren en je altijd
net wat teveel haast had, te snel, te
vlug, te veel gehouden van een
jongen die enkel in
leugens dacht.

Toch, ik herinner me bóven alle leugens
en nog vóór al het verdriet, hoe
blauw je ogen waren en de zeeën
die ik er in zag.

Ach cliché! Val toch dood, vervloek
het blauw en kleur mijn dagen rood.

[Ratatouille]

Vervloek het blauw en
kleur mijn dagen rood.
Niet het rood van de avonden,
want ik ben meer een ochtendmens.

Vervloek het groen en
kleur mijn dagen geel.
Niet het geel van de vruchten,
want ik ben meer een snackbarmens.

Vervloek het zwart en
kleur mijn dagen wit.
Niet het wit van de sneeuw,
want ik ben meer een zomermens.

Vervloek de kleuren en
gum de kleuren uit. Ik ben
niet meer dan een krabbel
en een kras.

Vervloek het tekenen van
mijn levenspad.

Dat doe ik zelf wel.

[Dingaantouwtje]

"Dat doe ik zelf wel mam" zei ik
toen d'r ogen vlamden en d'r hakken
tikten.

er viel een levenslange stilte.

[Miekje*]

Er viel een levenslange stilte
in het diepste van mijn hart.
Alles was doodstil, en ik,
vervuld van diepe smart,
verborgen in een stille hoek
met tranen, zwart als roet.

Met een onbeweeglijk lichaam
en een onbeweeglijke ziel
heb ik mezelf verloren,
mijn leven, heel fragiel,
is van mij weggegleden.

[Dingaantouwtje]

van mij weggegleden en
vervolgens bewaard en opgeborgen:
goede ideeën en nieuwe vrij-heid
blijheid (kleinzieligheid)

Nu als pruimen op hun droogrek
als pizza's die van bruin langzaam
zwart worden

ja, en nu heb ik ze nodig.

[Miekje*]

Ja, en nu heb ik ze nodig,
alles wat onbereikbaar leek.
Ja, stuk voor stuk heb ik ze nodig,
één voor één.

een voor een,
worden de mensen groot,
een voor een
krijgen ze levensnood,
ze willen leven,
ze willen vrijheid,
ze worden zelfstandig,
ze willen blijheid,
want leven is niet handig,
leven is een lastige sport,
leven is een uitdaging,
waar je steeds beter in wordt,
mensen willen verder gaan,
hun eigen keuze maken,
mensen die je goed verstaan,
laten je die dingen doen,
die mooie dingen uit je dromen
mensen die je slecht verstaan,
die willen je dwars bomen
maar nee,
opgeven?
dat kunnen mensen niet,
mensen zijn vastbesloten dat zij toch echt de belangrijkste zijn,
mensen weten zeker dat zij het goede voorbeeld geven,
mensen denken altijd: een ander voelt geen pijn,
maar bij sommige doet het echt pijn om mens te zijn.

[Em.]

Bij sommigen doet het
echt pijn om mens te zijn:

je kent ze in twee soorten
van verdriet, de één huilt alle
nachten om wat ze van de
wereld ziet: grauw verlaten leeg. Haar
woorden rollen traag, bestaan uit:
masker, drempel, voetenveeg. Ze is
de schaduw van de schaduw zelf
en heeft nog nooit een lief gehad.

De ander heeft last van haar
te grote lichaam in haar te
kleine huid, een omhulsel, een
cocon die haar steeds steviger
omsluit. Ze is volgestopt met alles
wat de eerste nooit heeft gehad, elke
dag opnieuw wordt ze iets dikker van-
binnen, tot ze knapt.

Soms gaan ze naar de dokter of naar
de psycholoog, die trekken een
slangetje van de ander naar de één.

En kijk! Al gauw verdwijnt de
spanning op de huid van nummer twee,
je ziet zelfs wat rimpels en ze kijkt haast weer
tevree. Wat blijkt? De leegte van de eerste
(die was tot dan toe amper te zien) had alles
vacuüm getrokken en zo een beetje
weggezogen bovendien.

Al snel staan ze weer buiten, gezond en
wel, de ander is zelf wat afgevallen en de
één roept (voor het eerst hardop)
'dankjewel!'

Mooi, Em!

idd erg goed!!

[Ratatouille]

Great!

'Dankjewel!'

Ha, zoals ik ooit geleefd had,
de benen had genomen en
nooit meer wat vernomen had.

Ik leefde toen met mijn
bezittingen op mijn rug en
zonder tandenborstel.

Een sweater, een sok
(de ander was ik kwijt)
daar moest ik het mee doen.

Zo leefde ik, lang en
ongelukkig. Vier
onderbroeken, twee
groene wanten.

Zonder vingers.

Mijn vingers zaten er nog,
weliswaar blauwer dan
de rest van mijn hand,
maar ze waren daar, oud en
vertrouwd.

Ha, zo leefde ik,
om precies te zijn mijn leven,
gelukkig en volkomen goed.

Dankjewel, voor die tijd die me
zo weinig goed deed, maar geweldig was.
Ik ben nu veranderd:

diep weggestopt in een vergrijsd
bejaardentehuis (zonder backpack,
maar met tandenborstel) lees ik
mijn autobiografie.

Mijn autobiografie - een hoopje letters
op een hoop gegooid en nooit meer teruggevonden
vergeten dat ze bestonden en later
kregelig weer opgemerkt.

[Em.]

Later kregelig weer opgemerkt: de spinnen-
webben, draden die gedraaid om lantaarnpalen
waren blijven steken, dode hoeken en
vliegerpapier.

Monsters van crèpepapier en luchtige elfjes
zijn succesvol getransformeerd in stof, vuil
grijs, uitgeschoten met de lijm.

Vlekken en onvolkomenheden op je ooit
glitterkunsten, had je ze toen gezien op
je vliegende bezem, je heks met
scheve mantel?

Of was het de tijd die de magie liet
verdwijnen, je prins op witte paard omgetoverd
in accountant-met-baard (wel een lieve
hoor, maar toch) en toen ook het stof
maar neerdaalde, want vorstelijk was
het

allang niet meer.

hmm. ;/

[Ratatouille]

Allang niet meer, allang nooit meer.
Wat niet meer? Nooit meer dat en
niet meer wat.

Ik dat, zat, gat. Zwart gat, oneindig
diep, niets. Allang niets meer, ik was
geen. Kon ik geen zijn, zonder een
om mij heen?

Geen, toch alleen, zonder een
om mij heen. Van mij maar een.

van mij is er maar een,
in werkelijkheid alleen,
in fantasie sociaal,
in fantasie vol magie,
in gedachten normaal,
in werkelijkheid apart,
altijd mezelf,
altijd ik,
altijd vrolijk,
altijd met een lach,
maar dat denk jij!
ik ben niet zoals je ziet,
ik ben 600x een andere duck,
ik ben een gekke griet,
ik ben een eigen stuk,
een stuk van mijn kunst,
want wat mijn kunst is,
dat is het overleven,
van deze hel van een leven,
proberen lach te geven,
aan dit rotleventje van mij,
want nee, niets maakt mij blij,
kunst, en 2 mensen,
de steden en de graffiti,
dat zijn mijn wensen,
dat is waar ik van geniet
en nee jullie mensen,
jullie kennen mij niet

[Geel]

Wat een cliché zin om mee te beginnen.

---

Jullie kennen me niet zoals ik
wil dat jullie mij
zouden kennen
moeten willlen is
verplicht, het zou wel
moeten.

Het zou wel moeten, door te gaan,
om te kijken, stil te staan,
weg te geven, door te leven,
in te springen, bocht gaat uit -

het zou wel moeten, soms te denken
aan wat niet meer achterligt
of wat niet meer voor ons ligt.
We plukken kruimels van de grond
waar het koud is, ongezond.

Het zou wel moeten, soms wat zeggen,
soms wat zwijgen, soms wat doen.
Opzij te stappen en te kijken
wie door onze sporen gaan.

[flyaway]

Wow Etmakas! Wat een vooruitgang de laatste tijd! Heel goed

[Em.]

Wie er door onze sporen
gaan, zouden beter een kaart
meenemen en hun baard
laten staan.

Herinner ik me de kille ogen dan
jij wel de zweethanden en
het glibberig ongeluk. Was ik
een trein dan overschreed ik
de maximumsnelheid

en waren alle overgangen stuk.

[Noinin]

waren alle overgangen stuk
de bomen gebroken
bladnerven en zaadsporen ten spijt
bedorven, klem ik in mijn hand mijn gedachtes

terug, leeg is deze herfstlucht, ruik
hoe het rot zoet weg in kou, stil
nu mijn vlees en sus mijn kwabben;
ik wil tomeloos tot stagnatie komen

maar snavels rooien mijn huiden, krijsen dat
bast versnippert tot schors, schors
tot stof, vlagen die mijn oogvocht drogen
blind incubeer ik in cellulose, concludeer dat

fotosynthese mij opnieuw heeft bedrogen.

Dat fotosynthese me opnieuw heeft bedrogen
de magnetron zijn leugens heeft gelogen
de zwaartekracht is weggevlogen.

Ik pluk de bloemen van de takken
die zwaar zijn van het lenteweer,
maar het is nog winter. We wachten op de zomer.

Je wilt door tijd en plaats heen zakken
maar wacht nog op het lenteweer;
het blijft maar winter. Wordt geen zomer.

Soms, als je het raam doorkijkt,
en wacht op stilte in de straten,
dan zie ik dat je ouder lijkt
oud en in de steek gelaten.

oud en in de steek gelaten,
dat ben jij,
ik wil niet meer met je praten,
je bent een heks van een mens,
ja echt een heks,
jij stomme mentor-ex
een heks van een vrouw,
ik dacht dat het allemaal,
wel goed zat met jou,
ik vertelde je over problemen,
en dacht dat het wel goedkomen zou,
maar nee jij bent vrouw,
die mij niet mocht,
gooide heel mijn leven in een andere bocht,
je hebt vanalles beloofd,
maar mij van mijn hulp beroofd,
je gunt me geen tweede kans,
gunt me geen nieuw leven,
nee, jij wilde mij niets goeds geven,
je hebt tegen me gelogen,
me ontzettend bedrogen,
me pijn gedaan,
teleurgesteld,

Offtopic: dit gedicht is waargebeurd

[Noinin]

OT: De mijne ook.

[Ratatouille]

De mijne ook, wilde ik bijna zeggen, totdat
de wereld stopte met draaien en ik op een
been stond te tollen. Daar ging ik dood.

Ik wist het zeker, met een been hoog-
geheven en een hand laaggehouden, daar
zo zou ik sterven, precies zoals ik stond.

Ik tolde en ik tolde, terwijl de grond onder mij
niet bewoog. Kan je draaien om je as en
de grond niet zien bewegen?

Ik zou daar sterven in een cirkel, dus ik zou
daar ook weer opstaan uit de dood. De cirkel is rond
en na regen komt zonneschijn.

Gelukkig, ik leefde nog.

Ratatouille schreef:

De mijne ook,

Gelukkig ik leefde nog, dacht ik
gestoken door duizend messen
en ik vroeg me af of het bloed,
van woordenpijn ook rood is

Ik wist het niet,
maar ik dacht dat het zwart was.

[Em.]

Maar ik dacht dat het zwart was, je ogen,
je pupillen, je bodemloze oneindigheid
en alles was dubbelop omdat het dieper
dan diep was, zwarter dan zwart.

Een oeverloos meer een onbezonnen
dronkenschap op het eindeloos
zwart - zwart, zwarter dan het
laatste graf of de nacht van de nacht.

En dan, tegenstellingen genoeg, noem
de leugens wit je ogen rood van verdriet
en wit, wit zijn de ogen, de pupillen van
jou (na beter kijken) van een blinde
die niet ziet.

stiekem dacht ik deze stijl afgezworen te hebben! ;x

wie niet ziet,
wie niet hoort,
wie niet wordt gestoord,
die heeft een rustig leven,
ergens op een boerderij,
maar zo rustig leven,
dat is niets voor mij,
ik wil drukte, geluiden en herrie,
maar waarom dat weet ik nie,
ik vind het anders altijd zo stil,
zo koud en zo kil,
al is het maar een sirene,
of een hoop gegil,
dan is het tenminste niet stil

Dan is het tenminste niet stil,
met stemmen in je hoofd, ja dat,
dat wat je eigenlijk niet wil.

De ene zegt dit, de andere weer
iets anders, je weet niet
wat je moet doen.

En toch, toch is het niet erg, niet
vreselijk, maar eigenlijk wel fijn.
Want met al die stemmen, hoef je
nooit alleen te zijn.

Nooit alleen te zijn,
de wens die ze gisteren had
maar sinds vandaag
wist ze, dat alleen zijn

een leugen was

[Geel]

Eel leugen was wat ik wilde,
want je waarheid was niet.

Je gepraat gefluister en geschreeuw,
getier en gladde praatjes, over alle
boegen heen gegooid, altijd aandacht,
maar je wist, niemand bleef.

Want, je loog nooit,
want liegen zei te veel.

[ZitriN]

Want liegen zei te veel.
Maar dat heb ik liever dan mijn lucht
kasteel verbrijzeld, verbijsterend
is het niet? Hoe zelfs de achtergelaten
vaat een illusie kan zijn, en dat we praten
over later over blauwe gordijnen
in de woonkamer; ik heb liever
dat je liegt, we blijven samen
en jij houdt nog steeds van mij.

[Ratatouille]

Jij houdt nog steeds van mij,
je hield houdt en hebt gehouden
van alles om mij heen.

'Aura!' brulde je naar me.
'Hoera?' brulde ik terug.

Je lachte, je hield van me,
ik hield nog steeds niet

van jou. Jij houdt alles,
maar het hout sneed niet
aan twee kanten.

aan twee kanten,
zijn meningen van het probleem,
aan twee kanten,
zijn mensen met gelijk,
ieder probleem heeft twee kanten,
met in het midden een hoge dijk,
waardoor niemand het met elkaar eens kan zijn,
en ik maar weer over mn hart strijk,
want als het opgelost is,is het veel te fijn,
dan is er tenminste niets meer aan de hand.

[Bright Blue]

Ik weet, niet zo goed, maar ik wou hem toch posten.

Niets meer hand,
eerder een blok
aan mijn been.

Je hints zijn te luid,
Je bent niet zoet maar
veel te veel gekruid.

Mijn smaak ben je niet.

Mijn smaak ben je niet,
had ik dat maar geweten

dan had ik de gele lolly,
met banaansmaak gekozen.

Maar nu heb ik jou, rode
lolly met aardbeismaak

En je valt best mee

[fizzle-fluffy]

En je valt best mee,
nu we elkander kennen.
Jij kan best rennen,
ik kan best mennen.
Maar je benen zijn te lang,
je manen zijn te lang,
mijn lontje is te kort.

[Geel]

fizzle!

[Dingaantouwtje]

Geel schreef:

fizzle!

[Jefar]

Grappig dit

omdat ik niet verwacht dat de laatste 3 post als gedichten bedoeld zijn
dit verhaal is dat van mijn broertje, en dit gedicht is ook niet zo goed

mijn lontje is kort,
de rede ervoor lang,
als je geboren wordt,
is iedereen blij,
maar niet bij mij,
ik huilde en huilde,
was niet stil te krijgen,
over een stoornis bleven ze maar zwijgen,
ik zat bij de kleuters en de juffrouw vond me druk,
maar mn ouders hoopte op goed geluk,
toen zat ik in groep 3,
en de juf begreep het nou,
ze dacht dat ik autisme hebben zou,
mn ouders schrokken en begrepen niet waarom,
want zoiets als autisme dat sloeg in als n bom,
na lang en lang praten, had de juf ze over gehaald,
en had ik het stickertje adhd behaald,
toen zat ik in groep 5, en het liep alweer mis,
nee, pddnos dat is wat er is,
dus had ik die sticker ook opgehaald,
een andere school dat was de oplossing,
in eerste instantie een verlossing maar,
op de nieuwe school moest ik teveel verduren,
dus besloten ze me naar n andere school te sturen,
nu eindelijk na al die jaren, zit hij waar hij hoort,
en word hij door niemand meer gestoord.

[Bright Blue]

Wordt hij door niemand meer gestoord,
zelfs zijn ongestoorde muziek miste de klanken.
Hij zocht onder banken, vieze prullenbakken,
maar nergens vond hij, wat hij zocht kon
alleen de dood hem geven.

[Geel]

Wat hij zocht, kon alleen de dood hem geven.
Want hoe vind je nou je toekomst, als je al
aan het sterven bent? Hoe vind je nou geluk
als je alles al hebt verbruikt? Wanneer is
het weer goed, als alles nooit verkeerd was?

als alles nooit verkeerd was,
en alles altijd goed,
dan weet niemand meer,
waar men over zeuren moet,
zijn het de problemen met geld,
de opwarming van de aarde,
of het zinloos geweld,
altijd word de klachtenlijn gebeld,
nooit eens denken,
ach ik doe eens vrolijk,
ach ik doe eens gek,
nee, als alles altijd goed was,
wist niemand nog zijn plek,
of het is de moeder je man,
die je soms wel schieten kan,
of het is je kind dat je ff niet zind,
altijd is er wel iets,
waar over wordt geklaagd,
nooit is er niets

Nooit is er niets,
want er is altijd iets.
Ga je kijken wat er is in niets
dan blijkt dat onmogelijk want
dan is er iets.

[Dingaantouwtje]

En dan is er iets. Of niet zozeer iets, ik
bedoel het is een kriebel, een paar seconden
extra lachen en een onbewust hartje in een schrift:
wel iets maar het mag niet iets, bedoel ik, omdat nouja
wij samen en jij plus ik, we waren nooit: zullen we zijn? Het
wás een spelletje, heeft er al iemand gewonnen? Ben ik een
winnaar of ben jij een verliezer en gaan we samen naar de bioscoop?

Ik hoop dat ik een kusje krijg na je knuffel.

met welke zin moeten we nu verdergaan??

[Dingaantouwtje]

De laatste zin is gewoon

Ik hoop dat ik een kusje krijg na je knuffel.