Een dagje van een afdeling

[Eend]

Hard bonkte Amy op de kamerdeur van Tooske. “Half acht!” riep ze. Vandaag was het haar taak om iedereen te wekken. Ze had er een hekel aan. Je werd dan een kwartier eerder gewekt dan normaal door de nachtdienst, zodat je op je gemak je bed uit kon komen. “Okay!” riep Tooske slaperig terug en Amy liep naar de volgende deur. Weer bonkte ze. “Half acht!” riep ze weer en liep weer verder.
Vandaag had ze ochtend corvee met Dewi, maar die was altijd moeilijk uit haar bed te slepen. Amy liep de trap af en dekte de tafel voor zeven personen. S’ Ochtends at er maar 1 sociotherapeut mee.
Amy zette de waterkoker aan en ging naar boven om zichzelf aan te kleden. Douchen deed ze wel na het eten, dat haalde ze nu al niet meer. Ze deed haar haar goed en liep naar beneden. David en Sjoerd zaten al in de zitruimte de Large door te nemen en Mirjam had al een kop koffie gemaakt. Tooske zat een beetje onzeker allen op een bank. Ze was twee dagen geleden binnengekomen. Amy ging naast haar zitten. “Bevalt het een beetje hier?” vroeg ze. Tooske knikte. “Het is alleen best raar allemaal.” Zei ze verlegen. “Ach, in het begin is het even wennen, daarna niet meer. Misschien kunnen we als jij uit je eerste fase bent samen naar het winkelcentrum gaan? Je moet het willen hoor.” Glimlachte Amy. “Eerst ging ik altijd met iemand anders, maar die is net een week geleden met ontslag gegaan. Jij lijkt me wel gezellig om mee naar het winkelcentrum te gaan!”
Tooske knikte verlegen. “Lijkt me leuk.”
”Kom, dan gaan we alvast aan tafel zitten. De socio’s zijn denk ik wel klaar met de overdracht nu. En het is niet voor niets kwart over acht!” Amy en Tooske liepen naar de eettafels en schoven aan. Nog geen seconde later kwam sociotherapeut Jeroen de afdeling op lopen. “Eindelijk eten!” riep hij en liep naar de keuken. “Wie was er van plan thee te zetten?”
Amy schoot overeind. “Godver! Dat vergeet ik weer he!” zei ze en liep pissig naar de keuken. “He! Amy! Die taal gebruiken we hier niet!” zei Jeroen. “Jaaaaahaaaa, ik weet het, maar alles mislukt gewoon altijd bij mij!” zei Amy Geïrriteerd.
“Leg mij eens uit waarom de thee vergeten een mislukking is? Het is juist iets om te vieren!” zei Sjoerd, die helemaal niks mee thee had. “Hou jij je er eens buiten of ik laat je verplicht een kop thee opdrinken.” plaagde Jeroen hem. “Ja hoor! Jeroen is er weer!” zuchtte Sjoerd. “Ja, en waag het niet te zeggen dat je het gezellig vindt met mij erbij!” lachte Jeroen. Jeroen was altijd een van de gezelligste socio’s en iedereen genoot altijd van zijn aanwezigheid.
Amy zette de thee op tafel en ging weer op haar plaats zitten. “Zo, mag ik een momentje stilte?” vroeg Jeroen en gelijk werd heel de groep stil. “Eet smakelijk.” Zei hij wanneer de jongeren die bidden uitgebit waren. De jongeren aten een verse boterham en dronken thee of water. “David, jij zit toch in de A2?” vroeg Jeroen. David knikte. “Hoe laat begint de A2?”
“Om half tien.” Zei David en nam een slok van z’n melk. De A2 was 1 van de therapie groepen van de kliniek.
Terwijl ze zaten te eten kwam Dewi slaperig binnenlopen. “Sorry dat ik zo laat ben, mag ik er nog bij?” vroeg ze.
”Dat is de taak van de jongeren om dat te beslissen.” Zei Jeroen. “Je weet zelf wel wat de regels hier zijn.”
“Ik vind dat je er niet meer bij mag en dat je de corvee maar alleen moet doen. Anders leer je nooit op tijd te komen!” zei David. “Ach, hou je mond joh!” beet Dewi hem toe. “Ik zeg toch alleen maar wat ik vind joh!” zei David pissig. “Ik ben het wel met hem eens.” Zei Sjoerd. “Jij komt elke ochtend te laat, dus ik vind zelfs dat je een wel wat grotere taak erbij mag krijgen.”
”Nou, je hoort het. Ik geef je de ochtendcorvee en de middagcorvee. Ook wil ik dat je de rest van de week gewoon op tijd bij het ontbijt komt, anders moeten er andere maatregelen genomen worden.” Zei Jeroen en schonk wat thee in.
Dewi draaide zich kwaad om en rende de trap op. “Godverdomme!” riep ze en smeet de deur dicht.
Jeroen wachtte tot iedereen uitgegeten had en vroeg weer een momentje stilte. “Een goede bekomst!” werd er naar dat momentje geroepen. “Een goede toekomst.” Zei Sjoerd.
”Wie heeft er allemaal ochtend medicatie?” vroeg Jeroen, terwijl hij samen met de jongeren de tafel afruimde. Dewi, Sjoerd en Tooske staken een hand omhoog. Jeroen ging naar het medicatiehok en haalde de plank met de medicatie doosjes en de medicatiemap tevoorschijn. Hij gaf Dewi, Sjoerd en Tooske hun medicatie en bracht alles weer weg.
“Jij gaat toch voor het eerst de groep in vandaag?” vroeg Mirjam aan Tooske. Tooske knikte. “Naar welke?”
”Ik geloof naar de A2 of zoiets.”
”Ow, ja! Dan kom je bij David, Amy en mij. Het is een hele gezellige groep.” Legde Mirjam haar uit. “Ik wil je wel begeleiden als je dat wilt?”
Weer knikte Tooske.
Om half tien gingen David, Amy en Mirjam naar de groep. Tooske werd door de groepsbegeleidster Emma ingelicht over hoe het in z’n werk ging.

“Vanaf vandaag hebben we er een nieuw meisje bij in de groep. De mensen van de afdeling kennen haar al een beetje. Ik hoop dat jullie haar zullen helpen met de dingen die ze nog niet weet. Het is leuk als we elkaar even voor gaan stellen. Wie begint?” legde Emma uit. “Ik begin wel.” Zei Maikel. “Ik ben Maikel en ben 15 jaar. Ik zit hier nu zo’n vijf weken in therapie en heb hier al veel geleerd en ik hoop dat jij dat ook gaat doen. Ik hoop dat je het een beetje naar je zin krijgt bij ons.”
Ook Sarah stelde zichzelf voor. De jongeren van de afdeling zeiden wel een welkoms groetje, maar Tooske wist toch al wie ze waren.
De A2 begon met de dagopening. De groep bewerkte de doelen die ze voor die week gesteld hadden en keken tot hoeverre ze gelukt waren. De jongeren gaven zichzelf plusjes en minnetjes voorde dingen die ze gedaan of niet gedaan hadden. Verder bespraken ze wat ze die dag nog gedaan hadden en toen ze tijd over hadden, deden ze nog een ronde galgje. Daarna hadden ze een kwartiertje pauze en kregen ze rollenspel. Ze moesten kleine korte toneelstukjes opvoeren over hun zelf verzonnen lastige situaties. Daarna hadden ze weer een kwartier pauze en kregen ze creatieve therapie. Daarbij was de opdracht om met z’n allen een zon op een groot vel papier te zetten met zes kleuren verf. Alle kleuren moesten gebruikt worden. Bij deze opdracht ging het om de samenwerking en de rolverdeling. Uiteindelijk werd het een mooie zon en waren de jongeren trots op hun werk. Toen was het alweer kwart over twaalf en mochten de jongeren van de afdeling naar de afdeling toe om te eten en de jongeren van de dagbehandeling naar de kantine van de dagbehandeling.

“Is Sjoerd er al?”vroeg Mirjam aan Jeroen toen ze de afdeling op kwam lopen. “Ja, hij was al bezig met de tafel dekken.”
”Okay.” Glimlachte Mirjam en liep naar de woonruimte om Sjoerd te versterken bij het corvee.
Om half een kon iedereen aan tafel. “Welke socio eet mee?” vroeg David. “Ik denk Judith, omdat Jeroen vanochtend al mee had gegeten.” Antwoordde Amy.
”Ah, nee, niet Judith!” jammerde Dewi. “Ach, het leven is hard.” Grapte Sjoerd.
“Ja, sommige socio’s ook.” Spotte Dewi.
”Wat is er mis met socio’s?” vroeg Judith toen ze binnen kwam lopen. “Niks, jullie zijn altijd zooooooooo vriendelijk.” Plaagde Sjoerd haar. Judith knipoogde en schoof aan tafel. Weer kwam het momentje stilte.
’s Middags mochten de jongeren ook tosti’s maken, dus het was altijd feest voor ze. Deze keer werd er alleen niet gedold bij elkaar. Dat mocht nooit van Judith. Volgens Judith moest alles precies zo als de regels. Niet meer en ook niet minder. Dat is waarom de meesten een hekel aan haar hadden.
“Sjoerd en Dewi, jullie zitten toch in de B1, toch?”vroeg Judith. Beide knikten ze. “Okay, dus jullie moeten kwart over 1 pas beginnen. En de rest?”
“Wij hebben school, dus beginnen om 1 uur.” Zei Amy.
“Oja, dat is waar. Tooske? Jij hoeft volgende week pas naar school toch? Dus voor jou moeten we even een middagprogramma maken.”
Tooske knikte. Bij het woord middagprogramma zakte ze al een beetje in elkaar. Ze had helemaal geen zin om nog wat uit te voeren. Ze was moe van haar eerste therapie dag en wilde eigenlijk alleen nog maar op haar kamer zitten, maar ze kende Judith nou wel zo goed dat dat onmogelijk was bij haar.
”Hey! Moest Dewi geen corvee doen nu?!” vroeg David. Dewi kreeg opeens een grijns op haar gezicht getoverd. “Dan doet ze gewoon de rest van de corvee.” Zei Judith terwijl ze een boterham smeerde. De grijns van Dewi werd gelijk minder groot. “Heeft er iemand middagmedicatie?” vroeg Judith. Niemand gaf antwoord. “Judith?” vroeg Amy. “Mag ik mijn zonodige medicatie?”
”Waarom heb je het nodig dan?”
“Gewoon, ik heb weer spanningen.”
”Heb je een afleidingsplan?”
Amy knikte. “Ja, die heb ik, maar nog niet gedaan.”
“Als je dat nou eerst even doet en om 1 uur even verder kijkt hoe het dan gaat. Dan kunnen we verder kijken, okay?”
Amy knikte weer. “Mag ik nu dan even van tafel?” Judith keek haar even aan. “Je weet wat de regels zijn. Je moet ’s middags een kwartier aan tafel zitten.”
Amy knikte en liep van tafel. Gelukkig had ze al een kwartier aan tafel gezeten. Ze liep naar haar kamer en wilde ff snel een douche nemen in een kwartier tijd, want ze moest zo weer op school zijn. De spanning overwon haar en ze liet zich door de spanning lijden. Ze sloot zichzelf op in de douche en schopte een aantal keer tegen de deur op. “Verdomme!” schreeuwde ze en trapte weer een paar keer. Ook sloeg ze met haar vuisten tegen de muur, totdat ze de pijn goed kon voelen. Daarna zakte ze langzaam op de grond. Ze had niet eens zin meer om te douchen. Ze deed de deur open en liep naar haar kamer. Daar zette ze de muziek hard aan en ging in een hoekje zitten met haar knieën hoog opgetrokken en haar armen er om heen geslagen. Ze wiebelde wat heen en weer.
Rond een uur werd er op de deur geklopt. “Amy?” klonk de stem van Jeroen. “Rot op!” schreeuwde ze. “Amy, als er wat is weet je wat je moet doen he?”
”Rot op!” schreeuwde ze en begon met de eerste de beste dingen die ze tegen kwam tegen de deur aan te gooien.
De deur ging open tot op een kiertje. “Amy, mag ik even binnenkomen?” vroeg Jeroen. Amy keek hem fel aan. “Je doet je best maar.” Jeroen zei niks en kwam binnen. Hij ging op de stoel bij het raam zitten. “Ben je al met je spanningsplan aan de gang gegaan?” Amy plofte weer in het hoekje.“Het lukte niet. Het lukte me verdomme niet!” riep ze. “Amy? Probeer eens rustig te worden. Je weet wat de gevolgen kunnen zijn.”
“O, jullie willen me zeker weer in de time-out kamer gooien! Dat is gewoon wat jullie willen!” schreeuwde ze en stond op. “Ga weg!” Ze liep naar de deur toe en begon er tegen te trappen. “Ga weg!”
“Stop met het getrap tegen de deur!” zei Jeroen streng. “Nee!” schreeuwde Amy. “Dan wil ik dat je nu meegaat naar beneden en zul je voor vandaag op de gesloten afdeling moeten gaan zitten.”
”Ik wil niet!” schreeuwde ze en trapte harder. Jeroen liep naar de deur en probeerde hem open te doen, maar ze bleef trappen. Op dat moment begon ze ook tegen Jeroen te schreeuwen en stond in een aanvals houding. Jeroen drukte op zijn alarm, waardoor een socio van de gesloten afdeling en Judith aan kwamen rennen. Er werd besproken dat ze tot de volgende dag op de gesloten afdeling zou gaan moeten blijven. Amy weigerde alsnog mee te werken. Zo kwam het dat ze door Judith en Jeroen vastgehouden moest worden en naar beneden werd gebracht.
De sociotherapeut van de gesloten afdeling deed de deur open, zodat ze de gesloten afdeling op konden. Daarna sloot ze hem en deed de time-out open en hielp mee Amy er in te brengen.
Daarna werd de deur gesloten en kunnen de socio’s van de open afdeling weer terug gaan.
Amy schreeuwde en trapte het uit. Ze wilde daar niet zijn. Ze wilde naar huis, maar ze had een Rechterlijke Machtiging, dus dat kon niet. Ze voelde zich machteloos en klein. Het liefst had ze dat iemand even een arm om haar heen sloeg, maar in plaats van dat, zat ze zich hier doodmoe te trappen in een hok waar alleen een matras lag.

Op de open afdeling zat alleen Tooske nog. De rest waren allemaal naar de therapiegroep en naar school. Tooske had al het geschreeuw en gebonk van Amy gehoord en was nu zelf ook licht gespannen. Ze had een kop thee gepakt en zat nu aan een van de grote ronde eettafels.
Jeroen had haar zien zitten en kwam zelf met zijn kop koffie naast haar zitten. “Bevalt het een beetje hier?” vroeg hij. Tooske dook een beetje in elkaar. Ze had een hekel aan die rechtstreekse aandacht. “Een beetje. Het liefst zit ik gewoon thuis. Alleen dat willen mijn ouders niet meer…”
Jeroen merkte op dat ze het er moeilijk mee had. Tooske slikte. “Ik voel me klote.” Liet ze er uit vallen. “Waarom? Wat voel je? Misschien kun je er iets tegen doen?” Tooske haalde haar schouders op. “het is alsof ik amper kan ademen en er een hele erge druk op m’n buik ligt. Af en toe ben ik ook heel duizelig en ik weet niet. Het is alsof ik gewoon liever dagenlang in m’n bed wil liggen in plaats van te leven.”
“Heb jij een spanningsplan?”
“Nee…”
“Wie is jou mentor?”
“Weet ik niet…”
Jeroen ging op de lijst kijken wie haar mentor was. Achteraf bleek hij het zelf te zijn. “Zullen we samen een spanningsplan in elkaar zetten? Dat halen we nog net voor de overdracht.” Zei hij. “En dan kan de avonddienst hem voor je in elkaar zetten.” Tooske knikte.
Samen maakten ze gezellig met een koekje een stappenplan, dat ze kon gaan volgen als ze die spanningen had, zodat ze de baas kon worden over die spanningen en zichzelf niks aan ging doen.
Daarna moesten Jeroen en Judith naar de overdracht. Daar besproken ze met de avonddienst wat er die dag gebeurd was en wie waar last van had gehad.

De jongeren zaten ondertussen met z’n allen in de woonkamer een spelletje te doen. Party&Go was het slachtoffer geworden. Sjoerd moest alsmaar uit gaan beelden, terwijl de anderen vol leedvermaak toekeken. “Wilt er iemand warme chocomelk?” vroeg Mirjam, die met een doosje chocoladepoeder aan kwam zetten. Dat kon er bij de meesten wel in.
“Waar is Amy eigenlijk?” vroeg David zich af. “Heeft ze een gesprek met haar behandelaar of zo?”
“Ze is naar de gesloten afdeling gegaan.” Wist Tooske te vertellen. “Alweer? Het gaat volgens mij niet echt lekker met haar de laatste tijd…” zei Sjoerd. De anderen waren het er mee eens. “Kom, laten we het spel even af maken, voordat ik moet gaan corveeën.” Zei David om de sfeer een beetje goed te houden.
De jongeren maakte het spel af en ruimden het op.

David en Tooske dekten de tafels en haalden het eten op uit de algemene keuken. De avonddienst, Ed en Lennard, kwamen er ook bij zitten. “Wat gaan we eten?” vroeg een nieuwsgierige Dewi. David haalde het folie van de schalen af en keek wat er onder zat. “Gekookte aardappels, rundervinkjes, sla en jus.” Zei hij. “Dat zijn toch slavinkjes?” vroeg Sjoerd. “Och, dan zijn het slavinkjes. Als ze maar eetbaar zijn.” Vond David. “Waar staat de melk?” vroeg Mirjam. “Die is op. Er is niet genoeg besteld vannacht.” Zei David. “Wie had er de bestellijst?!” vroeg Mirjam. Dewi keek haar onschuldig aan. “Ja, die heb ik. Ik had zes melk besteld, maar er zijn er maar vier gekomen.” Zei ze.
”Dan kan het zijn, dat er niet genoeg op voorraad was. Er is vanmiddag weer gebracht, dus ik zal wel ff twee pakken halen.” Zei Ed en stond op.
“Zullen wij dan maar alvast een momentje stilte houden?” vroeg Lennard. “Maar niemand bidt hier. Alleen Amy doet dat, maar die is er nu niet.” Jammerde Sjoerd. “Toch wil ik een momentje stilte.” Zei Lennard en gelijk bleef iedereen even stil.
Na het momentje stilte werd het eten opgeschept en kwam Ed weer terug met twee pakken melk.
De discussie aan tafel ging over het feit of het nou rundervinkjes of slavinkjes waren. Er werd weer veel lol gemaakt, maar toch werd het niet te druk.
”Wie krijgen er vanavond eigenlijk allemaal bezoek?” vroeg Lennard aan de groep.
”Ik….” Zei Sjoerd. “Klinkt ook niet enthousiast.” Zei Lennard. “Ik wou net zeggen.” Sprong Ed hem bij. “Nee… Ik ben ook niet enthousiast. Ten eerste moet ik dan verplicht thee zetten van mijn ouders en ten tweede heb ik helemaal geen zin om ze te zien.”
“Misschien kun je ze opbellen om te vragen of ze een keertje niet langs willen komen?” stelde Mirjam voor. Sjoerd haalde koppig zijn schouders op.
Ondertussen haalden de corveeërs de borden op en pakten de pakken vla van de kar af.
Gezellig aten ze het toetje op en hielden weer een momentje stilte. Sjoerd bracht zn spullen naar de keuken en ging naar zijn kamer. Tooske en David wasten alles af en om half zeven kwam iedereen weer bij een.
Ze hadden nu de avondbespreking in de woonkamer. Mirjam was de voorzitter en Sjoerd de notulist. Er werd in de avondbespreking besproken of er nog dingen kapot waren op de afdeling of dat je die avond iets gezelligs met z’n allen wilde doen. Ook werd er besproken wat je die avond nog ging doen, zodat als je spanningen had, je daar altijd op terug kon vallen.
Om kwart voor zeven werd het nieuws op gezet en om zeven uur was er een bezoekuur. “Ah, toe! M’n bezoek is er al, mag ik het nieuws niet een keertje overslaan? Het boeit me toch geen reet wat er verder op de wereld gebeurd!” jammerde Sjoerd. “Je weet wat de regels zijn Sjoerd.” Zei Ed. “Ja, maar…”
”Geen gemaar Sjoerd. Het is hier een regel, dat we met z’n allen naar het jeugdjournaal kijken. Als je er mee zit, kom je dat later maar melden, maar nu kijk je gewoon mee!”
“Jemig! Waar slaat dat op!” zei Sjoerd en trapte tegen de tafel aan. “Sjoerd, wil je even normaal doen? Over een kwartiertje kan je bij ze zijn.”
Sjoerd zweeg maar. Hij had er altijd moeite mee, als iets zo dicht bij kwam en hij er niet bij kon komen. Dan was het voor hem moeilijk om zich te beheersen. Het had dan ook geen zin om dan kwaad op hem te worden, want dan werd hij alleen maar afgestrafd.
Om zeven uur rende Sjoerd naar zijn bezoek toe. “Hij had er toch helemaal geen zin in?” vroeg Tooske verbaasd. “Ach, dan ken je Sjoerd nog niet. Hij heeft wel vaker van dat soort uitvallen, hehe.” Glimlachte Mirjam. Mirjam ging maar naar haar kamer. Even lekker een uurtje op bed liggen deed wonderen bij haar. Ook de rest ging maar op hun kamer zitten. Buiten was het te koud en echt zin om in de huiskamer te hangen hadden ze ook niet. Wel bleven Dewi en David boven op de gang hangen. Normaal gesproken mocht dat niet, maar de sociotherapeuten hadden nou toch pauze.

Met Amy ging alles heel wat beter dan die middag. Ze had net even een gesprekje gehad met een socio van de gesloten afdeling. Ze mocht waarschijnlijk toch deze avond terug naar de open afdeling met de voorwaarde, dat ze het zou melden als het niet goed ging, zodat ze dan een nachtje op de gesloten afdeling kon rusten. Op de gesloten afdeling kreeg vandaag niemand bezoek, dus zaten ze met z’n allen muziek te luisteren.
Om acht uur kreeg Amy te horen, dat ze terug mocht naar de open afdeling. Opgelucht liep ze met de socio mee naar de open afdeling. Ze zei de socio gedag en ging bij de rest in de woonkamer zitten. “Amy!” riep David enthousiast. “Hoe gaat het?”
”Ja, wel beter Dan vanmiddag, hehe.” Grinnikte Amy. “Goede tijden slechte tijden begint zo. Wie wil dat ook zien? Meeste stemmen gelden!” tot de spijt van de jongens staken alle vier de meiden hun hand op. De jongens besloten maar een potje met elkaar te gaan kaarten.
Ook Lennard en Ed kwamen in de woonkamer zitten en om half negen werd er fris gedronken met een koekje erbij. “Mag ik een gesprekje?” vroeg Amy aan Lennard. “Ja, tuurlijk. Waar wilde je gaan zitten?” vroeg hij. Amy haalde haar schouders op. Lennard was haar mentor en ze was altijd blij als hij er was. Hij gaf haar net iets meer vertrouwen dan de andere sociotherapeuten bij haar deden. “Kantoortje dan maar?” Amy knikte. Stilletjes liep ze achter Lennard aan.

“Waar wilde je het over hebben?” vroeg hij, toen ze alletwee in het kantoortje zaten. “Ik weet niet wat ik met m’n spanningen moet doen. Het Spanningsplan werkt er gewoon niet tegen en het gaat telkens weer mis.”
”Heb je al een Nieuw spanningsplan gemaakt en gebruikt?”
Amy knikte. “Hij is al twee keer verandert sinds ik hier op de open afdeling ben. Ik word gewoon gek van die angsten en die spanningen!”
“Heb je het er al over gehad met je behandelaar?” Weer knikte Amy. “Hij zei, dat anders misschien mijn medicatie verhoogd moet worden of juist verandert moest worden. Dat zou ik het volgende gesprek te horen krijgen.”
“En wanneer is dat gesprek?”
“Volgende week dinsdag.”
“Hmmz… Dat schiet ook niet op. Als jij nou even een briefje schrijft voor je behandelaar over je spanningen en angsten, dan zal ik dat morgen met hem overleggen in de PM-bespreking, want ik heb morgen toch ochtenddienst en om nou af te wachten tot volgende week vind ik te lang duren.”
Amy knikte. “Ik zal er zo gelijk aan beginnen.” Zei ze. “Heb je nog iets te melden?” Amy schudde haar hoofd. Lennard dacht even na. “Ik ook niet voor zover ik weet en anders hoor je het morgen wel van me. Als ik jou was zal ik maar lekker vroeg gaan slapen, want je hebt een enorm zware dag achter de rug.” Weer knikte Amy en beide liepen ze het kantoortje weer uit. Amy ging gelijk naar haar kamer. Aan dat briefje kwam ze niet eens toe. Ze nam een lekkere douche en dook haar bed in. Ook de andere jongeren lagen allemaal voor half elf in bed. Ze gingen daar nog wat lezen of gingen nog even een vriend bellen.
Het was voor de sociotherapeuten een rustige avond. Ze brachten hem daarom ook maar door op het kantoor van de geslotenafdeling en werden om half twaalf afgelost door de nachtdienst. Lennard maakte nog even z’n laatste ronde langs de kamers van de jongeren. Alleen Amy en Tooske sliepen. Hij gaf Sjoerd nog even zijn zonodige medicatie, omdat hij last van spanningen had. Daarna besprak hij samen met Ed en de nachtdienst wat er die dag allemaal gebeurd was op de afdeling en wie al sliepen en wie niet. Waar extra gekeken moest worden en wat ze misschien konden verwachten. Ook moesten er nog een aantal dingen uitgeprint worden, maar dat was allemaal de taak van de nachtdienst…

'k vind het een goed (en interessant) verhaal, 'k heb nog wel ff wat te zeiken :

Zei hij wanneer de jongeren die bidden uitgebit waren.
Volgens mij is 'gebit' niet goed...wat het wel is, weet ik ook niet precies.

De jongeren aten een verse boterham en dronken thee of water
Ik vind dat 'vers' wat raar staan...

Dewi, Sjoerd en Tooske staken een hand omhoog
Twee regels daarvoor was Dewi naar boven gerend, ze was er dus niet meer.

Dat is waarom de meesten een hekel aan haar hadden.
Is in de tegenwoordige tijd, terwijl de rest in de verleden tijd is.

“Wilt er iemand warme chocomelk?"
Het is 'wil'.

"Ja, wel beter Dan vanmiddag, hehe.”
"Het Spanningsplan werkt er gewoon niet tegen en het gaat telkens weer mis.”
”Heb je al een Nieuw spanningsplan gemaakt en gebruikt?”
'Dan', 'Spanningsplan" en 'Nieuw' zonder hoofdletter.

[Vlooienband]

Hai Eend,

Leuk geschreven, het heeft nog wat aanpassingen hier en daar nodig, maar dat heb ik bij spelling en stijl beschreven.
Het hele verhaal speelt zich in een inrichting(?) af, wat voor een? dat is me volledig onduidelijk.

Een uitleg in het verhaal zou prettig zijn. Nu moet de lezer gissen naar dingen als spanningsplan, middagmedicatie e.d.

Het verhaal zelf is goed. Probeer echt goed te letten op hinderlijke herhaling van zinsdelen, ik heb één stukje eruit gevist, maar er stond verderop, bij het moment waarop Amy flipt weer herhaling van zinsopbouw.

Het boeide me.

Spelling en stijl:

Schrik niet van de hoeveelheid gezeur, je heb een grote lap tekst geschreven, dat vraagt een grote reactie. Als ik jou was, zou ik je tekst controleren op Hindelijke herhaling, uitleg:
Sommige zinsdelen hebben allemaal dezelfde samenstelling-> onderwerp - persoonsvorm - ander zinsdeel of geen zinsdeel meer. Dan heb je één zin die dit ritme doorbreekt en daarna ga je weer op de oude voet verder. Dit leest echt niet prettig. Een voorbeeld, wat leest fijner:
Toen ik vanochtend opstond ging ik de honden zo snel mogelijk uitlaten. Jazz en Sam, ze stonden al te kwijlen op mijn kussen. De eerste verkocht ik een rotschop, omdat het kleine schattige pupje dondersgoed weet dat hij niet op MIJN kussen mag kwijlen. Ik schoot in mijn spijkerbroek en hield mijn T-shirt, waar ik de hele nacht in had geslapen, aan. Toen de honden me naar buiten trokken sloeg de kou me om mijn oren. Het was winter, geen zomer. Verdoem het leven op de Mont-Blanc.

Toen ik vanochtend opstond ging ik de honden zo snel mogelijk uitlaten. Jazz en Sammy stonden bovenop mijn kussen te kwijlen. Ik verkocht de eerste een rotschop, omdat het pupje dondersgoed weet dat hij niet op MIJN kussen mag kwijlen. Ik schoot in mijn spijkerbroek en hield mijn T-shirt, waar ik de hele nacht in had geslapen, aan. De honden trokken me naar buiten en de kou sloeg me om mijn oren. Het was winter, geen zomer. Verdoem het leven op de Mont-Blanc.

De meeste mensen kiezen, zonder te twijfelen voor het eerste stuk. Dit komt omdat de zinsopbouw hier regelmatig wordt afgewisseld.

"Vandaag had ze ochtend corvee met Dewi, maar die was altijd moeilijk uit haar bed te slepen."
Het woord "maar" staat er niet mooi bij.

"S’ Ochtends at er maar 1 sociotherapeut mee."
Correct gebruik van hoofdletters: 's Ochtends.

"dat haalde ze nu al niet meer."
Mijn persoonlijke, perfectionistische instelling zou het woord "nu" hier niet willen zien.

"Ze deed haar haar goed en liep naar beneden. David en Sjoerd zaten al in de zitruimte de Large door te nemen en Mirjam had al een kop koffie gemaakt. Tooske zat een beetje onzeker allen op een bank. Ze was twee dagen geleden binnengekomen. Amy ging naast haar zitten."
Geen mooie afwisseling van zinsopbouw. Je begint de zin een lange tijd met het onderwerp. Dit leest niet prettig.

"maar die is net een week geleden met ontslag gegaan."
Ik geloof niet, dat deze zin klopt.

"“Godver! Dat vergeet ik weer he!”
weer, hé

"en liep pissig naar de keuken."
Een woord als "pissig" is grof. Je kan je personages erg laten vloeken, maar de verteller hoort over het algemeen braaf te zijn, meen ik. Als ik jou was, verving ik "pissig" door "kwaad".

"He!"
Hé

"(...) Amy Geïrriteerd."
Geïrriteerd hoeft geen hoofdletter te hebben.

"Zei hij wanneer de jongeren die bidden uitgebit waren. De jongeren aten een (...)"
Vervang de tweede 'de jongeren' voor 'zij'. Anders heb je hindelijke herhaling.
Ook is de eerste zin een kromme zin. Probeer 'em eens te herschrijven.

Probeer cijfers voluit te schrijven.

"Ik zit hier nu zo’n vijf weken in therapie en heb hier al veel geleerd en ik hoop dat jij dat ook gaat doen."
Ik zit hier nu zo’n vijf weken in therapie, heb hier al veel geleerd en ik hoop dat jij dat ook gaat doen.

"Daarna hadden ze weer een kwartier pauze en kregen ze creatieve therapie. Daarbij was de opdracht"
Hinderlijke herhaling van het woord 'daar'.
Vervang 'daarbij' door 'De opdracht was'

"Beide knikten ze."
Beiden

"(...) nou wel zo goed dat dat onmogelijk was bij haar."
Dat dit

"Er is vanmiddag weer gebracht, dus ik zal wel ff twee pakken halen.”
Afkortingen in een verhaal? Je schrijft, je typt geen steno.

“Je weet wat de regels zijn Sjoerd.” `
(...) zijn, Sjoerd

"Geen gemaar Sjoerd"
gemaar, Sjoerd

"(...) uitvallen, hehe."
hèhè

”Ja, wel beter Dan vanmiddag, hehe.”
Dan zonder hoofdletter, hehe moet hèhè zijn.

”Heb je al een Nieuw spanningsplan gemaakt en gebruikt?”
Nieuw zonder hoofdletter

"Hij is al twee keer verandert"
Het en veranderd.

"Hij zei, dat anders misschien mijn medicatie verhoogd moet worden of juist verandert moest worden"
Kromme zin. Lees hem eens na en plaats de komma ergens anders.

"Ik ook niet voor zover ik weet en anders hoor je het morgen wel van me"
Ik ook niet, voor zover ik het weet.

"Als ik jou was zal ik maar (...)"
Als ik jou was, (...)

"(...) knikte Amy en beide liepen ze het (...)"
Beiden

"Ze gingen daar nog wat lezen of gingen nog even een vriend bellen."
Tweede 'gingen' weghalen. Hinderlijke herhaling.

Leonoor schreef:
[B]
Zei hij wanneer de jongeren die bidden uitgebit waren.
Volgens mij is 'gebit' niet goed...wat het wel is, weet ik ook niet precies.
B]

gebeden

Inderdaad interessant om te lezen! Goed dat je het hier hebt neergezet.

Myself! schreef:
gebeden

Dat dacht ik al, maar 'k wist het niet zeker, en ik dacht 'voor ik domme dingen ga zeggen'.

[Eend]

Jullie hebben allemaal gelijk
Vooral bij de positieve dingen
Bij de gebit, gebeden gedoe, kwam ik zelf dus ook niet uit

Hier is een uitleg van het verhaal, dat voor mij gezien heel logisch is, maar voor anderen die niet op die afdeling hebben gezeten niet.

Het speelt zich af in een jeugd psychisch centrum, waar jongeren zaten om therapie te krijgen om wat makkelijker met hun problemen om te kunnen gaan.

Een spanningsplan/stappenplan is een plan uit stappen die je kunt doen als je gespannen bent, zodat je afleiding krijgt.

Middag-, ochtend-, avond medicatie is gewoon simpelweg, de tijd wanneer je de medicatie in neemt. Als je je medicatie 's ochtends in neemt, noem je dat ochtend mediactie en 's middags heet dan middagmedicatie enz.
Ook zonodige medicatie komt in het verhaal voor. Dat is medicatie die je alleen in neemt als je het echt nodig hebt.

Een sociotherapeut is een therapeut die heel de dag op de afdeling is en een beetje de zorgende rol over je neemt.

De overdracht is een soort kleine bespreking waarbij de ene dienst met de opvolgende dienst bespreekt wat er gebeurd is en of er nog wat dingen moeten gebeuren.

Een RM is een rechtelijke machtiging. Jongeren worden door de rechter uit huis geplaatst en in een kliniek geplaatst voor een bepaalde tijd.

De PM is een kleine vergadering die de sociotherapeuten elke ochtend, behalve in de weekenden, met de behandelaren hebben.

Ik heb ook in het verhaal verteld over twee verschillende afdelingen. De open en de gesloten afdeling. Op de open afdeling zitten de wat zelfstandigere jongeren, die er klaar voor zijn zelfstandig de therapie te volgen en redelijk tot goed voor zichzelf kunnen zorgen.
Op de gesloten afdeling zitten de wat ziekere jongeren. Om een groot voorbeeld te geven: Jongeren die door medicatie rustig worden gehouden, zodat ze niet de hele tijd bang hoeven te zijn. Dat hoeft dus niet in elk geval zo te zijn. Ik gaf een groot voorbeeld. MAar het zijn voornamelijk jongeren die nog niet aan therapie toe zijn of alleen de doe-therapie. Dus creatief en PMT (Psycho Motorische Therapie) dat is een soort van gym.

Een mentor is eigenlijk een persoonlijk begeleider. Je kan het vergelijken met een mentor van je op school. Hij is gewoon leraar, maar toch zorgt ie toch wat persoonlijker voor je dan de rest van de leraren. Zo zit dat dus ook op deze afdeling. Het is een gewoone sociotherapeut, maar toch zorgt hij meer persoonlijker voor je. Hij doet de meeste dingen samen met je. Zo als in dit verhaal een goed voorbeeld is van het stappenplan/spanningsplan. Ik had zelf bijvoorbeeld ook een gevoelsregistratie die ik elke dag bij moest houden. Dan moest ik op vaste tijden invullen hoe ik me voelde en dat dan nabespreken met m'n mentor.
Ook vond ik het dan fijn om gewoon 1 persoon te hebben waar ik even mee kon spreken. Natuurlijk kun je ook altijd bij de andere sociotherapeuten terecht.

Een behandelaar is je psychiater of psycholoog. Hij heeft de echte leiding over je. Hij geeft je de medicatie en legt ook je ouders en de sociotherapeuten uit hoe ze met je om moeten gaan en wat je nou hebt.

Dagbehandeling is eigenlijk alleen het therapie gedeelte van een opname. Daarbij volg je dus alleen de therapie en niet het therapie programma van de afdeling.

Volgens mij heb ik nu wel bijna alles. Als ik iets vergeten ben, moet je het gewoon vragen

[Vlooienband]

Nog iets: Je hebt het de hele tijd over jongeren, terwijl ze soms nogal kinderachtig doen (zon tekenen, jeugdjournaal kijken). Was het je bedoeling om hen kinderachtig over te doen komen?

[Eend]

scimmia schreef:
Nog iets: Je hebt het de hele tijd over jongeren, terwijl ze soms nogal kinderachtig doen (zon tekenen, jeugdjournaal kijken). Was het je bedoeling om hen kinderachtig over te doen komen?

het klinkt misschien kinderachtig, maar dat is juist helemaal niet zo.
Je moet het zo zien, dat jongeren die op de afdeling zitten qua gedachtes in de war kunnen zijn. Een jeugdjournaal is dan beter te volgen dan een gewoon journaal.
Zo'n zon tekenen is niet op zo'n klein velletje, maar echt op een groot vel van 8 lestafels groot. Het is dus een heel werk om dat met z'n allen helemaal vol te maken.
Zo komen de therapie dingen naar voren zoals: Rolverdeling, samenwerking, hoe gaat de zon worden enz. Dat zijn allemaal dingen wara mensen op de afdeling moeite mee hebben. Die zijn dus niet zo zelfsprekend als mensen die dolblij hun vwo diploma halen en gaan studeren, en verder totaal geen grote psychische problemen tegen komen. De jongeren die in een kliniek zitten, hebben vaak ook net een psychose achter de rug of zitten er midden in. Je kan het zien als buitenbeentje die worden begeleid naar de binnenwereld.

Scimmia schreef:
Nog iets: Je hebt het de hele tijd over jongeren, terwijl ze soms nogal kinderachtig doen (zon tekenen, jeugdjournaal kijken). Was het je bedoeling om hen kinderachtig over te doen komen?

komt misschien heel kinderachtig over, maar bij mij op de afdeling worden er ook zulk soort dingen gedaan, je weet niet half hoe leuk dat kan zijn! ik heb al heel veel getekend, geschilderd en spelletjes gedaan daar, kinderachtig is het zeker niet! het is een vorm van afleiding en op de gesloten afdeling keken we meestal jeugdjournaal omdat dat gewoon korter is, is makkelijk te concentreren en dan hadden we die avond meer tijd over voor leuke dingen.

[PsychoBoy]

“Wilt er iemand warme chocomelk?"
Het is 'wil'.

dit kan niet???
tuurlijk wel.
Wilt en Wil kan allebei!

[Vlooienband]

Eend, me blackrose, het was dan gewoon onwetendheid van me. Weer wat geleerd. Jolijt.

PsychoBoy schreef:
Wilt en Wil kan allebei!

Maar niet in die zin.

"Wilt er iemand warme chocolademelk?" is het zelfde als "Wil je warme chocolademelk?" volgens mij en als het ww voor 'je' staat (oftewel, in een vraag), dan komt er achter de stam van het werkwoord geen -t.

[PsychoBoy]

Oh op zo'n manier,
tja.. ik moet je wel gelijk geven..
Ben nog maar 12 weetje,
haha..

[Eend]

Scimmia schreef:
Eend, me blackrose, het was dan gewoon onwetendheid van me. Weer wat geleerd. Jolijt.

Zo leer je nog eens wat

[LiViNg EnD]

k heb em gelezen... en k herken het helemaal niet... k ben zelf ook opgenomen geweest (precies 10 maanden) en daar ging het er veel harder aan toe...

[Eend]

LiViNg EnD schreef:
k heb em gelezen... en k herken het helemaal niet... k ben zelf ook opgenomen geweest (precies 10 maanden) en daar ging het er veel harder aan toe...

Dat kan Ligt er maar net aan hoe die kliniek werkt en wat voor jou het doel van de opname is.
Ik heb ook in een kliniek gezeten waar het er hard aan toe ging, maar daar ben ik ook niet lang gebeleven, omdat ik dat niet aan kon.
In deze kliniek ging het er af en toe ook wel hard aan toe hoor, maar er zijn gewoon ook leuke momenten geweest.
Ook kan het aan de sfeer van de groep liggen hoe de socio's er tegenover staan. Wij hadden ook elke woensdagmiddag een bespreking waarbij we het over de sfeer hadden. Dat hielp onwijs