(Ik moet nu écht eens opruimen, ik moest eerst mijn toetsenbord uitgraven...)
Sinds een paar weken heb ik geen dagbehandeling meer. Anderhalf jaar lang, vier dagen per week. En nu ineens nog maar 1 gesprekje van een half uur per week.
Ik mis de groep, voel me eenzaam. En ik doe het toch ook wel goed. Doe m'n best om er iets van te maken, maar het valt me zwaar. De herfst helpt sowieso niet mee...
Vandaag is mijn vader-pappa-verwekker-dader jarig. Ik heb hem een sms gestuurd om hem te feliciteren. Zakelijke tekst, afstandelijk medium, maar wel contact; een toenadering van mijn kant. Hopelijk krijgt hij geen hoop. Dat gezeik altijd, hij doet alsof het ooit nog echt goed en gezellig kan worden tussen ons.
Ik denk van niet, en ik veroordeel mezelf voor die gedachte, want je kunt nooit weten...wie weet kunnen we ooit nog wel goed met elkaar omgaan. Maar wil ik dat wel, na wat hij gedaan heeft?
Het raakt me als anderen liefdevol of trots over hun ouders/vader praten. Word er stil van. Verdrietig, boos en cynisch. Koud van binnen. En midden in die kou staat een groot verlangen. Geef me liefde, warmte, veiligheid, geborgenheid. Ik wil ouders, een thuis, een plek om te zijn.
Mijn lijf is ook eenzaam. In de groep knuffelde ik veel. Nu helemaal niet meer. Lijfhunker. Het voelt leeg, en die leegte probeer ik op te vullen met warme koffie, eten, eten, eten, kopen, eten en slapen.
In therapie heb ik nooit echt aan m'n eetgedrag gewerkt. Durf er nauwelijks naar te kijken, maar ik ga er in elk geval niet echt leuk mee om.
In de bieb een boek gereserveerd over emotie-eten. Durf ik het op te gaan halen? En durf ik er vervolgens ook echt mee aan de slag? Zou wel moeten, met een BMI van 32. (gadverdamme)
Ik zorg niet zo goed voor mezelf, schrijf weinig, reflecteer weinig. Maar als ik dan eenmaal begin, houd ik niet meer op
Klinkt er negatief allemaal, maar er zijn ook goede dingen.
Ik doe m'n best.