[Verhaal] De sage van Leukoplastiloslaat

Oh, muze, schenk me nu de stem om te vertellen over de sage van Leukoplastiloslaat, de onbezongen en onbezonnen held uit de Trojaanse oorlog. Geef me de wijsheid om te vertellen van zijn vele daden, zijn talrijke werken en zijn meervoudige strapatsen. Geef me de kracht om tijdens deze lofzang op zijn afwezige heldenmoed niet ter aarde te storten van pure verveling. Bij voorbaat dank, muze.

Zeus, Grieks oppergod en parttime stier en godinnenverleidster, liet op een schone lentemorgen in het pantheon zijn oog vallen op een zeer schoon schepsel dat hij op de aarde onder zich in het vizier kreeg. Het wezen zwom vol gratie door frisse en heldere plassen aan de voet van een waterval en terwijl de kleine druppels in haar haar glinsterden in de zon, klom ze de waterkant weer op, zich niet bewust van de zichtbaarheid van haar gracieuze rondingen. Zeus was direct tot over zijn goddelijke oren verliefd, veranderde zich pardoes in een stier en zette zich neder op het aardoppervlak. Hij sprak het lieflijke wezen aan en nog voordat zij kon vluchten was ze al bezweken aan de charmes van de sierlijke god die voor haar stond. Daar de lente in de lucht was, duurde het slechts negen maanden voordat uit de ontmoeting een zoon werd geboren die de rest van zijn leven zou luisteren naar de naam Leukoplastiloslaat en die een beslissende rol zou spelen in de Trojaanse oorlog.

Al ver voor zijn geboorte zorgde Leukoplastiloslaat voor problemen. Zeus, ontwaakt uit zijn liefdesroes, werd bij terugkeer in het pantheon stevig te kakken gezet door de andere goden. Hij mocht dan oppergod zijn, maar misschien juist daardoor had hij zich moeten bekleden met een zekere waardigheid, in plaats van zijn lusten te laten botvieren als de eerste de beste mestkever. Bovendien was het feit dat Zeus zich te buiten was gegaan niet het enige probleem. Hij deed dat wel vaker en eerlijk gezegd was er geen van de goden die aanspraak kon maken op enige vorm van zedelijkheid. Het nekschot voor Zeus was dat, bij het hervinden van zijn zinnen na de amoureuze ontmoeting, hem de schellen van de ogen vielen en hij zag dat het wonderschone wezen niets anders was dan een vogelbekdier. Een bijzonder lelijk vogelbekdier, in feite.

Zeus schaamde zich zo voor zijn daden dat hij er bijna gebukt onder ging en aangezien de toen nog ongeboren Leukoplastiloslaat het bewijs van zijn slippertje was, deed hij er alles aan om het bestaan van het kind te verbergen. Het moment dat Leukoplastiloslaat geboren werd, kwam Zeus opnieuw naar de aarde, opnieuw in de gedaante van een stier. Het vogelbekdier keek hem niet-begrijpend aan en toonde geen enkel verzet toen Zeus haar pasgeboren kind wegnam om het bij de slakkenherder Posotheus onder te brengen. Posotheus nam de voogdij van Leukoplastiloslaat op zich en beloofde plechtig het kind op te voeden tot een trots en Grieks krijger en zijn afkomst nooit te vertellen aan wie dan ook. In ruil daarvoor maakte Zeus alle slakken op aarde tot de slome, slijmerige dieren die het nu zijn, in tegenstelling tot de razendsnelle, bijtende en furieuze monsters van gemiddeld vierhonderd kilo die het tot die tijd waren. Posotheus was zo blij als een kind, totdat hij ontdekte dat er voor slakkenvlees opeens veel minder markt was na de wonderlijke transformatie. Zodoende groeide Leukoplastiloslaat op in armoede bij de goede slakkenherder.

Reeds in zijn vroege jeugd bleek Leukoplastiloslaat, de halfgod en halfvogelbekdier, een bijzondere gave te hebben. Zo was hij de enige in de geschiedenis van de oudheid die het voor elkaar kreeg om een kudde slakken op hol te laten slaan. Posotheus, die voor de komst van zijn pleegzoon zijn tijd verdeed met het temmen van wilde slakken en het spelen op zijn panfluit, bracht de dagen nu door met zijn handen in het haar, smekend om genade van alle goden die hij kende. Leukoplastiloslaat merkte wat voor een verdriet hij zijn voogd aandeed en daar hij meende dat Posotheus zijn werkelijke vader was, besloot hij hem op te beuren. Met pijl en boog ging hij op pad om een pracht van een trofee te schieten. De kop van een majestueuze ram leek Leukoplastiloslaat wel iets om boven het haardvuur van zijn thuis te hangen. Posotheus zou er vast blij mee zijn. Echter, de goden waren nog niet klaar met zich mengen in het bestaan van Leukoplastiloslaat, want het ongeluk volgde hem op de voet.

De lagere goden, die al tijden jaloers waren op Zeus, zijn onvermoeibare libido en voornamelijk op de wijze waarop hij dit libido telkens weer wist te bevredigen, hadden een boos plan gesmeed. Inspelend in Zeus' nimmer aflatende lust naar stervelingenvlees, hadden zij een pop gemaakt van hooi en gras die er schoner uitzag dan Europa en Aphrodite bij elkaar. Deze pop plaatsten zij op aarde in de buurt van het huis van Posotheus. Het onvermijdelijke gebeurde en Zeus veranderde zich in een stier, daalde neer bij de beeldschone pop en vroeg of zij hier vaker kwam. Precies op dat moment kreeg Leukoplastiloslaat de fraaie stier in het oog en vuur hij een pijl met alle macht die hij in zich had. De vlucht van de pijl werd door de boze goden beïnvloed waardoor het schot het hart van de stier doorboorde. Met een diepe grom stortte Zeus ter aarde. Hij richtte zijn kop nog eenmaal op, keek zijn moordenaar aan en met een blik vol herkenning, schrik en woede vervloekte hij Leukoplastiloslaat als zijn zoon.

Leukoplastiloslaat was hevig geschrokken van deze gebeurtenis en snelde zich naar het huis van Posotheus. Daar aangekomen vertelde hij het verhaal en Posotheus voelde aan zijn Griekse water dat de tijd rijp was om Leukoplastiloslaat te vertellen over zijn bijzondere afkomst. Hij vertelde hoe Zeus een vogelbekdier had verleid en hoe Leukoplastiloslaat geboren was uit die samenkomst. Hij vertelde hem over Leukoplastiloslaat als baby bij hem gebracht was en hoe Leukoplastiloslaat, hoe je het ook bekeek, niet alleen de oppergod van de antieke oudheid het leven uit geschoten had, maar dat hij tevens zijn bloedeigen vader, die hem ook nog eens nooit had willen erkennen als bloedeigen zoon, had vermoord.

Leukoplastiloslaat was zo ontdaan door dit voorval dat hij besloot Posotheus voorgoed te verlaten. Hij dankte de man voor zijn goede zorgen, nam afscheid van zijn favoriete slak Harrypotokus en trok de wijde wereld in. De wijde wereld zat echter niet op de komst van Leukoplastiloslaat te wachten. Daar staken de boze goden wel een stokje voor. Snodos, de god van het gemeen handenwringen en Gniepos, de god van het akelig lachen, sloegen elkaar kameraadschappelijk op de schouders en besloten nog wat te sollen met de arme Leukoplastiloslaat. Ze lieten hem de talrijke avonturen beleven waarvan ik u al eerder vertelde in Leukoplastiloslaats meest favoriete plakplaatjesboek: nu met alle officiële avonturen! Voor nu is het genoeg om te zeggen dat Leukoplastiloslaat op een kwade morgen wakker werd in een kroeg met een bonkende koppijn en zijn handtekening onder een formulier van het Griekse leger. Daags daarna werd hij per boot overgebracht naar de landerijen rond Troje om, samen met andere ongelukkigen, te vechten in de Trojaanse oorlog. Het hoe en waarom was Leukoplastiloslaat in het geheel niet duidelijk, maar na een stevige draai om de oren van de ronselaar, hield hij het zwijgen en roeide hij mee met de anderen.

In het Griekse kamp liepen verschillende helden rond, zoals Aias en Achilles. Leukoplastiloslaat probeerde meerdere keren een handtekening te krijgen van één van deze helden maar sinds zij bij het leger waren, waren ze wat schuw wat betreft het schrijven van hun naam. Leukoplastiloslaat gaf echter niet op en volgde de twee helden bij alles wat zij deden. Snodos en Gniepos, de twee vervloekte goden, gnuifden dat het een naam had en hoefden bijna niets meer te doen. De arme Leukoplastiloslaat was heel goed in staat om volledig zelfstandig op zijn treurige ondergang af te stevenen.

Op een goede morgen werden Aias, Achilles en een keur aan andere helden allemaal bij elkaar geroepen. Leukoplastiloslaat verstopte zich, met een kleitablet in zijn hand, achter een tent in de buurt. Hij kon het gesprek dat plaatsvond niet goed volgen, maar toen de helden in rotten van drie allemaal een groot, houten paard met een strik erom in marcheerden, sloop Leukoplastiloslaat er achteraan. Voor het paard stond echter een kapitein op wacht die het nut van Leukoplastiloslaats aanwezigheid in het paard, of het nut van Leukoplastiloslaat in het algemeen, niet kon zien. Beteuterd ging Leukoplastiloslaat terug naar zijn slaapplaats in het hooi.

Dit nacht werd hij gewekt door een vreemd geluid. Het leek op het kwaken van een eend, maar een stuk hariger. Nieuwsgierig als hij was, ging Leukoplastiloslaat op onderzoek. Hij volgde het geluid totdat hij bij de waterkant van het kamp was en voor zijn ogen stond een middelmatig vogelbekdier. Wonderbaarlijk genoeg bleek het dier te kunnen praten, want het vertelde Leukoplastiloslaat dat het zijn moeder was, over hoe zijn vader en zij elkaar ontmoet hadden en dat het van het grootste belang was dat hij mee zou gaan in het houten paard om de aanval te saboteren. Het was immers de bedoeling van de goden om de Trojanen te redden van de Grieken, maar nu de oppergod dood was, moest het eigenlijke werk door een halfgod gedaan worden. Die taak, vertelde het vogelbekdier, rustte nu op de schouders van Leukoplastiloslaat. Ontdaan van deze onthullingen liep Leukoplastiloslaat door het kamp. Hij zag niet hoe het vogelbekdier naderhand veranderde in twee gedaanten, waarvan er één akelig lachte en waarvan de ander zijn handen wrong.

Leukoplastiloslaat besloot gehoor te geven aan de boodschap van zijn moeder en sloop, toen de kapitein niet oplette, het paard in. Binnen in het houten monster lagen veel mensen slapend verspreid. Leukoplastiloslaat besloot van de gelegenheid gebruik te maken en kroop dicht tegen één van de helden aan. Als hij geen handtekening kon krijgen, dan maar een besmettelijke ziekte. Bovendien was dat nog persoonlijker ook, vond Leukoplastiloslaat.

Bij het gloren van de morgen kwam het houten paard in beweging. Ze werden naar de stad Troje gereden om, zo werd verteld door de anderen, aldaar een uitval te doen. Wanneer alle soldaten opeens naar buiten zouden komen en tegelijk de muren zouden bestoken, zouden de Trojanen vast niet meer weten wat ze moesten doen. Leukoplastiloslaat herinnerde zich terstond de opdracht die zijn moeder hem gegeven had en zocht naar een manier op het paard te saboteren. Hij zag aan de achterkant van het bouwsel de klep zitten die bij de muren van Troje open zou moeten vallen om de soldaten een uitgang te verschaffen. Direct kreeg hij een idee. Hij haalde een pleister van zijn voet, die hij een dag eerder had gekregen nadat hij op een egel was gaan staan, en plakte daarmee de de deur stevig dicht. Stilletjes sloop hij weer terug naar de andere soldaten.

Troje lag onderaan een heuvel en toen het paard eenmaal op gang was gekomen en de kapitein schreeuwde dat het luik opengemaakt moest worden, ramden een paar helden met hun brede schouders tegen de deur. Deze bleef echter gesloten, met hoeveel heldenkracht ze ook probeerden de boel te forceren. Niemand zag de verraderlijke pleister van Leukoplastiloslaat en het paard maakte steeds meer vaart. Op een gegeven moment probeerde niemand meer de deur open te beuken, maar hield iedereen zich stevig vast en steeg er een kakofonie van angstkreten op uit het paard. Niet veel later knalde het houten gevaarte door de poorten van Troje om op de binnenplaats tot stilstand te komen. Leukoplastiloslaat kroop overeind en haalde pleister van de deur af om deze weer terug te plakken op zijn pijnlijke voet. Direct viel de deur open en onder het mom van beter laat dan nooit, stormden de soldaten het paard uit en slachten zij de nietsvermoedende Trojanen af als waren zij slakken. Troje was gevallen en Griekenland won de Trojaanse oorlog.

Over de verdere avonturen van Leukoplastiloslaat is niet veel bekend. Sommigen zeggen dat hij zelf een held werd en overal moedig strijd voerde tegen wilde slakken. Anderen menen dat hij geschiedschrijver werd en campagne voerde voor het hernoemen van de Trojaanse oorlog naar de Griekse oorlog, omdat zij toch gewonnen hadden. Weer anderen menen dat Leukoplastiloslaat het bedrog van zijn nepmoeder later doorkreeg en zich uit verdriet op zijn zwaard liet vallen. De enigen die weten wat er werkelijk met Leukoplastiloslaat, de onbezonnen en onbezongen held van de Trojaanse oorlog gebeurd is, zijn de goden Snodos en Gniepos, die nog altijd lachend en handenwringend het pantheon bekleden.

LUH-3417

[homehapero]

leuk alweer
met enkele goedgepklaatste mopjes ook

Ik heb de eerste drie alinea's gelezen en de eerste helft van de vierde. Het is veel te dik geschreven. Ga eens doen wat Reynaert zei, over serieuze verhalen schrijven met een welgemikt grapje, in plaats van een stapel lukraakgemikte grapjes presenteren als een verhaal.

[Little Sister]

LUH-3417 schreef op 27-10-2006 @ 14:54 :
en vuur hij een pijl met alle macht die hij in zich had.

Erg leuk verhaal. Goed geschreven in de stijl van de oude Grieken en leuke namen. Maar hoort het in de bovenstaan zin geen verleden tijd te zijn?

En dat het dik geschreven is, hoort bij de stijl van een dergelijk verhaal.

Little Sister schreef op 29-10-2006 @ 11:58 :
En dat het dik geschreven is, hoort bij de stijl van een dergelijk verhaal.

Dat zal best. Het ging me er meer om dat LUH-3417 bijna altijd aan de dikke kant schrijft. Hij mag van mij wel eens iets anders proberen.