|
Ik sta op en meteen voel ik het. Het gevoel is niet verdwenen, het zit er nog. Ik voel me machteloos in mijn strijd. Mijn strijd tegen mijn eetstoornis en tegen mijn depressie. Hoe kan ik in godsnaam ooit geluk vinden? Een antwoord op alle vragen die mij bezig houden krijg ik niet. Ik heb geen zin om achter de computer te kruipen, geen zin om door te leven, geen zin om ook maar iets te doen. Dan neem ik een besluit. Ik pak mijn fiets en rijd naar het kanaal, waar ik me een paar dagen geleden ook bevond. Ik fiets op een slakke tempo langs het bewegende, golvende water wat me een gevoel van rust geeft. Zodra ik op een punt ben gekomen waar ik besluit niet verder te gaan, draai ik om en stap af. Met mijn fiets aan de hand loop ik dezelfde weg terug. Een fietser passeert me en vraagt me of ik moe ben. Ik stel hem gerust en zeg dat er niets aan de hand is. Hij fietst door. Ik vraag me af wat hij zal denken van me. Een meisje van bijna 14, lopend langs het kanaal, met haar fiets in haar hand. Normaal? Mij kan het niets schelen, ik voldoe al lang niet meer aan dingen die als normaal worden beschouwd. Ik loop een stukje verder, starend naar de golven die ritmisch bewegen. Alsof ze het hebben ingestudeerd. Een al wat oudere man en vrouw rijden langs me. De man roept: "Issie kapot?" Ik schud mijn hoofd. Ook deze man zie ik denken. Zijn gedachten houden me bezig. Kan het me dan toch meer schelen dan ik dacht? Ik wil graag aardig gevonden worden. Graag voldoen aan de wensen van een ander. "Wanneer ga je eens aan je eigen wensen voldoen, Marleen" Klinkt een stemmetje in mij. Ik duw hem weg. Vandaag geen zin in dialogen met mijzelf. Ik loop verder. De trapper van mijn fiets schuurt de hele tijd langs mijn benen, maar er mee zitten doe ik niet. De zon op mijn tere huidje, het water zachtjes golvend. Ik voel me goed, ondanks dat ik me eigenlijk slecht voel. Logica, logica..
Ik stap weer op mijn fiets. "Doe je dit voor jezelf of voor de mensen die je anders raar aankijken?" Klinkt dat betweterige stemmetje ook nu weer. Ik probeer het te negeren, maar mijn gevoel zegt al genoeg. "Stap dan toch af!" Roept het in me. Ik blijf fietsen. Langzaam en genietend van het water, dat zachtjes tegen de rand op klotst. Bij een bankje stop ik. Ik ga niet zitten, ik staar alleen. Starend naar het water. Het mooie heldere water. Ik luister naar het geklots. Telkens in het zelfde tempo. Ik voel me rustig. Het water brengt rust voor mij.. Langzaam sta ik op. Ik voel me genoeg opgeladen om er weer even tegen aan te kunnen. Dan pak ik mijn fiets en rijd naar huis..
|
21-06-2001, 15:03
Adverteren