Het geheime leven van meneer JP (van vorig jaar)

[Fgank]

Het geheime leven van Meneer J P
Door Frank Herbergs

Hoofdstuk 1:
Ik zal maar bij het begin beginnen en mezelf eerst even voor stellen. Mijn naam is J P, ik ben 57 jaar oud en ik ben vernoemd naar mijn oudoom Jan Peter een vooraanstaand politicus in de vroege jaren van deze eeuw. Ik woon in een flatje even buiten Amsterdam tegenover een mooi park waar ik mijn oude dag ’s zomers graag doorbreng. Ik ben op zoek naar een spontane vrouw van rond de 50, die graag binnen en buiten is.
Ik hoop U hiermee voldoende te hebben ingelicht,

Hoogachtend,
Dhr. J P

“Waardeloos, ik had nooit gedacht dat het schrijven van een contactadvertentie zo moeilijk zou zijn.” En met een woeste beweging scheurt Meneer J P de brief in tweeën.
Hij staat op van de keukentafel, die door gebrek aan ruimte ook als werkbank dient, en loopt door de schuifdeur naar zijn balkonnetje. Vanaf hier heeft hij een mooi uitzicht over het park en het daarachter liggende meertje. Als sinds zijn pensioen, 7 jaar geleden, brengt hij in deze flat zijn oude dag door.
De kat van de bovenbuurvrouw zit op zijn balkon, “Dat stinkbeest zit hier altijd” roept hij boos, “Deze keer help ik je wel even van mijn balkon af.” Hij pakt de kat en gooit hem omhoog richting het balkon van de bovenbuurvrouw, helaas is zijn kracht in de loop der jaren drastisch achteruit gegaan en komt de kat niet hoger dan zijn hoofd. En met een laatste “miauw” gaat de kat de stoep die 5 verdiepingen lager ligt met een flinke snelheid tegemoet. Meneer J P kijkt tevreden naar beneden en zingt vrolijk: “Die zien we nooit meer, Terug!” Hij stapt de kamer weer in en schuift de deur dicht. Hij loopt naar zijn bureau en kijkt op zijn dagplanning. (copyright Frank Herbergs)
“11 uur, tijd voor de boodschappen.” In de gang pakt meneer J P zijn boodschappentas op wieltjes en stapt zijn flatje uit de gang op. Hij neemt de lift naar de begane grond. Buiten aangekomen kijkt hij nog eens goedkeurend naar het tamelijk platte lichaam van de kat van de bovenbuurvrouw. Hij neemt zoals gewoonlijk de tram om de hoek die hem via het park naar de supermarkt brengt. Zo’n 500 meter voor de supermarkt merkt hij iets vreemds op, midden op straat staan honderden mensen met spandoeken en borden. “Ze protesteren tegen een strenger asielbeleid.” Hoort Meneer J P van een man achter hem.
De tram komt tot stilstand, maar de halte ligt zeker een straat verderop. “Wegens een demonstratie zal de tram niet verder rijden, U wordt verzocht onmiddellijk uit te stappen en te voet uw weg te vervolgen.” Meneer J P is woedend, nog nooit van zijn leven is de tram te vroeg gestopt en hij zal er voor zorgen dat het nu ook niet gebeurt. Met driftige passen loopt Meneer J P naar de trambestuurder en schreeuwt tegen hem: “Jij gaat er NU voor zorgen dat die tram bij de goede halte aankomt en anders kom jij niet meer thuis!”
De trambestuurder duwt Meneer J P richting de uitgang en zegt: “Deze tram zal niet verder rijden, U wordt verzocht nu de tram te verlaten.” Meneer J P raakt de controle over zichzelf kwijt en slaat de trambestuurder vol in zijn gezicht.


Hoofdstuk 2:
Een week later loopt er weer een grote groep mensen door die straat, een stille tocht, voor de omgekomen trambestuurder die door een 57-jarige man dood was geslagen nadat hij de tram stopte omdat een demonstratie verderop in de straat de rails blokkeerde.
Meneer J P zet de televisie uit en kijkt door het raam en de tralies naar buiten.
Veel kan hij niet zien, alleen de binnenplaats met het basketbalveldje en de hoge betonnen muur met prikkeldraad. “de verdachte wordt veroordeeld tot een celstraf van 8 jaar waarvan 2 jaar voorwaardelijk” de uitspraak blijft maar in Meneer J P’s hoofd ronddreunen.

Hoofdstuk 3:
De jaren verstrijken en de dag van Meneer J P’s vrijlating breekt aan.
“Tijd om dit stinkende hok te verlaten” zegt Meneer J P tegen zichzelf,
En met een strakke blik loopt hij achter de cipier aan richting de uitgang,
richting de vrijheid. Nadat Meneer J P zijn paspoort en portemonnee bij de balie had opgehaald aarzelde hij even of hij wel naar buiten wilde. Zou de wereld nog wel hetzelfde zijn als de wereld voor zijn verblijf in de cel? Zou men nog wel Nederlands praten? Waren de Duitsers nog niet het Oosten des land binnengevallen? Zouden de Friezen in de tussentijd een staatsgreep hebben gepleegd? “Rustig maar J P, de wereld zal heus nog wel dezelfde zijn als de wereld voor je gevangenschap, doe de deur maar open en ga de vrijheid tegemoet.” Zei een stem in zijn hoofd. Meneer J P opende de deur en schrok zich kapot. Voor hem stond een persoon in een geel pak met dikke rode strepen, abnormaal lange blauwe schoenen, een wit gezicht, felrode lippen, een oranje kapsel en een verraderlijke glimlach. Meneer J P deed hard zijn best niet flauw te vallen.
“Zouden de Aliens dan toch onze planeet hebben overgenomen?” raasde het door zijn hoofd. Maar als dit een Alien zou zijn zou het er een zijn die goed zijn talen had geleerd, In het Nederlands zei hij tegen Meneer J P dat hij een CellenClown was, hij zou de gevangenen weer laten lachen. Dit vond Meneer J P wel een aardig idee, gezien het feit dat de gevangen met z’n tweeën op één cel zitten. Met z’n tweeën kan het best leuk zijn, tenzij je medegevangene een bolletjesslikker met een gigantische taalachterstand is. Want dan zijn de gesprekken toch van korte duur. “ Hoe lang jij hier al zitten ben?” “Pardon, volgens mij is Uw zinsopbouw toch niet helemaal correct. Het is de bedoeling dat U het onderwerp vooraan in de zin zet, en U zou wat aan uw persoonsvormen moeten doen. “Jij bek dicht houden jij mij niet zeggen gaan wat ik moet doen!” “zoals u wenst…”
Maar daar had Meneer J P nu geen last meer van. Hij had besloten dat hij op pad zou gaan wereld rond, om er zeker van te zijn dat alles nog hetzelfde zou zijn.
“Op naar Amsterdam” zei meneer J P tegen zichzelf.
Zoals gebruikelijk nam hij de dichtstbijzijnde tram, richting het centrum deze keer.
Toen hij de tram binnenstapte merkte hij al meteen een verandering op, er was een politieagent mee in de tram. “Wat zou er gebeurt zijn dat er een politieagent mee was in de tram?” vroeg hij zich af. Eenmaal in het centrum kocht Meneer J P direct een krant bij een kleine kiosk aan de overkant van de drukke tramhalte. Voorop de krant stond een groot artikel over de steeds kleiner wordende olievoorraden in het Midden-Oosten, en hoe de Verenigde Staten probeerde die kleine hoeveelheid olie die er nog was in zijn handen te krijgen, Niks nieuws.
Meneer J P besloot te voet de stad te gaan onderzoeken. Wandelend door de straten van Amsterdam merkt hij iets op wat hem nog niet eerder was opgevallen. Wanneer hij door de ruiten van dure winkels keek zag hij slechts blanke weldoorvoede Nederlanders, in geen enkele boetiek was een allochtoon of kleurling te bekennen.
Dit verbaasde Meneer J P, hij stapte een dure kledingzaak binnen en legde zijn probleem voor aan één van de medewerkers, de medewerker zei slechts: “Als die lui nou eens hun best zouden doen bij het zoeken naar werk en het leren van de taal zouden ze ook hier kunnen komen winkelen, maar ze verdommen het.” De tamelijk linkse Meneer J P was het hier absoluut niet mee eens maar ging niet in discussie, hij had immers wel belangrijkere dingen te doen. Hij vervolgde zijn weg door de straten, op weg naar de Dam. Toen hij daar aankwam zag hij tot zijn grote verbazing dat het Paleis op de Dam verdwenen was. Het door hem o zo geliefde paleis was ingeruild voor een Bentley garage. Meneer Foppe was woedend, maar toch liep hij richting het gebouw om het verder te onderzoeken. De garage werd beheerd door de heer H. Heinsbroek, een echte Bentley-fan.
Het gebouw zag er duur uit, de wanden bestonden helemaal uit glas met af een toe een grijze pilaar om het dak te dragen. Toch was Meneer J P er snel op uitgekeken.
Hij zou deze mooie Meidag niet laten verpesten door een belachelijk kapitalistische yup.
Deze maand zouden ook de parlementsverkiezingen plaats gaan vinden, overal waren posters, kaarten en aanplakbiljetten van politieke partijen te vinden. Partijen waar Meneer J P nog nooit van gehoord had, maar waarvan hij graag meer te weten zou willen komen.
Het verwerken van al die nieuwe dingen vergde veel energie van Meneer J P, dus ging hij op zoek naar een slaapplaats. Het Victoria Hotel was het dichtstbijzijnde hotel las hij op een plattegrond. Het hotel was niet moeilijk te vinden, via een paar kleine zijstraatjes en een aantal drukke kruisingen kwam hij aan bij het hotel. Voordat Meneer J P het hotel betrad keek hij even in een spiegelende ruit om zeker te weten dat hij er fatsoenlijk uit zag. Hij liep de trappen van het hotel op en maakte zijn entree via een prachtige glazen draaideur. Een portier groette hem vriendelijk en wees hem de receptie. Voordat Meneer J P een kamer ging boeken liep hij eerst een paar rondjes door de hal. Deze was prachtig versierd met veel goud en mooie schilderijen. Maar wat Meneer J P vooral de mond deed openvallen was de schitterende marmeren vloer, nog nooit van zijn leven had hij zo’n mooie vloer gezien. Het liefste zou hij er even op willen liggen, gewoon de hardheid en de schoonheid van het marmer ervaren met heel zijn lichaam. Maar dat zou geen slim plan zijn als hij nog graag een kamer zou willen krijgen.Hij zette het idee uit zijn hoofd en liep naar de receptioniste. Met een glimlach van oor tot oor bediende de receptioniste hem en wees ze hem de weg naar de lift. De vriendelijkheid waarmee hij verdiend werd wees hem erop dat de receptionistes in de dure hotels qua karakter gelukkig niet waren veranderd. Via een lange, ook weer prachtige gang kwam hij bij zijn kamer, nummer 303 stond op een gouden bordje. Zijn kamer was werkelijk prachtig en het bed was zo mooi gedekt, alsof één van de zwaar onderbetaalde, geïmporteerde schoonmaaksters er met een strijkijzer over heen was gegaan. De badkamer was ook geheel naar zijn wensen. Na een drankje uit de minibar viel Meneer J P met een gerust hart, maar een verward hoofd in een diepe slaap.

Hoofdstuk 4:
De volgende ochtend werd Meneer J P vroeg wakker door het geklop van een bediende op zijn deur. “Wilt U thee of koffie meneer?” “Ik hoef niets dank U.” “graag gedaan”.
Meneer J P stapte uit bed en liet het bad vollopen. In zijn flatje had hij geen bad, dus was het voor hem een waar genot om weer eens in bad te zitten. Na een half uur was het tijd om te gaan ontbijten. In de ontbijtzaal werd hij weer vriendelijk ontvangen door een jongedame die hem naar zijn plek wees. Er was eten in overvloed en Meneer J P had veel trek, tot drie keer toe vulde hij zijn bord met croissants en andere heerlijke broodjes.
Tevreden ging hij na zijn ontbijt weer de stad in. Hij had bij de receptie een aantal folders meegenomen met daarin de route’s naar toeristische plekken in Amsterdam.
De eerste toeristische plek die Meneer J P wou gaan onderzoek was Madam Tussaud, een eigenaardig museum waarin een soort van wassen godenbeelden van bekende mensen werden neergezet.(copyright Frank Herbergs)
Eenmaal in het museum zag hij veel nieuwe personen, zijn instinct zei hem dat het hoogstwaarschijnlijk popsterren waren. Gezien de naam van de zaal waar de beelden in stonden “popsterren”. Veel van de vrouwelijke beelden waren zeer schaars gekleed, wat Meneer J P een vreemd gevoel gaf. Hij wist niet of hij het nou leuk zou moeten vinden of dat hij het zou moeten verafschuwen.
De wassenbeelden werden hem iets te veel en dus verliet hij met snelle passen het museum. Bij het Monument op de Dam stond hij even stil. “Gelukkig is het monument nog steeds hetzelfde.” zei hij tevreden tegen zichzelf.
Het Paleis op de Dam had hij al eerder onderzocht, nog nooit eerder was hij zo geschrokken. Meneer J P merkte dat de tijd niet stil stond en gezien zijn drukke dagplanning moest hij snel weer op pad gaan.

Van Amsterdam had hij nu wel genoeg gezien. Ondanks zijn plan om meer musea en monumenten te bezoeken nam hij een tram naar Amsterdam Centraal en stapte op de trein naar Nijmegen.

(alleen lezen, dit is te slecht voor misbruik)

[emi]

Tsjah, ik kende het al hea

Maar anyway, het is en blijft wel een leuk verhaaltje