Humor: Johannes de Doper

[Green Day]

Wat ik jullie nu ga vertellen, zal sommigen van jullie wellicht schokken. Niet zo zeer omdat het hier gaat om een nieuwe waarheid, of omdat dit verhaal feiten op de markt brengt, waar de meeste van jullie nog niet eens in jullie dromen van gehoord hebben, maar eerder omdat het gaat om een van de meest onomstreden figuren uit de bijbel: Johannes de Doper

*Hier ruimte voor een lichtelijk serene doch argwaanwekkende stilte*

Ik ga, anders dan de bijbel doet, jullie het ware verhaal vertellen over Johannes de Doper. Nee, ben niet bang, mijn zusje’s voorstel om een verhaal te schrijven over een aan de Dope verslaafde Johannes heeft het niet gehaald. Simpelweg omdat dat de waarheid niet is. Wat de waarheid wel is? Tja, wie zal het zeggen, ik kan jullie slechts mijn waarheid aanbieden. Iets wat ik dan ook doe.

Nog een waarschuwing: als je (streng) Christelijk bent, bepaal dan zelf of je dit verhaal gaat lezen. Met JC wordt niet gespot, simpelweg omdat hij dezelfde initialen heeft als de andere Messias Johan Cruijff en een aantal van mijn neefjes. Andere figuren worden minder gespaard.
Kijk jezelf dus diep in de ogen aan ( dit kan in iedere willekeurige spiegel of winkelruit) en stel jezelf de vraag: “kan ik dit aan?”


Wanneer je eenmaal de streep over bent gegaan, kun je niet meer terug…….



--------------------CHRISTIANITY LINE< DO NOT CROSS>----------------------------------------------------------------------------------------------------



Het gebeurde allemaal zo'n 2000 jaar geleden in een dorpje genaamd Gazastad.Een dorpje gelegen in het Judeaanse hooggebergte. Judea was ten tijden van die tijd net zoals de rest van het huidige Israel, Romeins grondgebied. De Romeinse soldaten die in Gazastad gepositioneerd waren hielden zich echter vrij afzijdig van de bewoners, iets wat dit verhaal dat ik je nu vertel ten goede zal komen, want hadden de Romeinen beter toezicht gehouden op het dagelijkse dorpsgebeuren, dan was het volgende vast nooit gebeurd.



In Gazastad woonde een arme man ( eigelijk woonden er 2371 arme mannen in het dorp, maar om ze nu allemaal toe te lichten in dit verhaal, dat gaat me te ver). Zijn naam luidde Johannes. Vanwege het feit dat Johannes bakker was noemde iedereen hem Johannes de Bakker. Iets wat hij niet erg vond, hij was immers de enige bakker in het dorp en hij droeg de naam dan ook met trots. Johannes had twee zonen, de één Janus genaamd en de ander heette Leen.
De oudste van de twee, Janus, woonde bij zijn moeder. De twee zonen waren het slachtoffer geworden van de scheiding van hun ouders. De ex-vrouw van Johannes had bij het Romeins gerechthof tijdens de scheiding met succes een verzoek ingediend om tenminste één zoon en 70 % van de inkomsten van Johannes mee naar haar nieuwe huisje te mogen nemen. Ze koos haar oudste zoon uit, omdat hij inmiddels 18 was geworden en dus volgens de VN-rechten van het kind mocht werken. Zo kreeg ze extra inkomsten binnen. Al die inkomsten gingen, zoals je wel zult begrijpen, op aan de bouw van een nieuw zwembad. Dit zwembad hoorde trouwens bij een villa en een Romeinse centurion ( legercommadant). Het lag in de planning dat ze drie maanden nadat ze gescheiden was, ze zou trouwen met deze zelfde centurion, maar of dat ook gebeurde, dat verteld dit verhaal niet.


Johannes ging ondertussen aardig onder de te betalen alimentatie door. Hij en zijn zoon Leen leefde van het zelf gemaakte brood en van water dat afkomstig was uit een put die bij Johannes in de tuin stond. Je zult je misschien afvragen of Johannes geen voedsel kon kopen met het geld dat hij overhield aan de verkoop van brood. Nou om je de waarheid te vertellen, Johannes was zo geschokt door de scheiding, dat hij besloot troost te zoeken in de drank. Al zijn overgebleven geld ging hier aan op. Johannes' humeur kreeg een aardige klap te verwerken, want men kon vanaf dat moment Johannes slechts in twee staten aantreffen. Ladderzat en strontzat ( Johannes hield niet van huisdieren en deed dus niet aan katers). Logisch gevolg hierop was dat Johannes al snel lid werd van de AA ( Akelige Apfelkorn-verslaafden).
'Goed voorbeeld doet volgen', moet Leen gedacht hebben en hij stopte zonder dat Johannes het wist met zijn studie hogere informatica aan de universiteit van Gazastad. Hij verruilde het luie schoolleven voor een energiek leven vol partijen en feesten. Hij hield zich vanaf dat moment op in de niet al te gure kringen van criminele dorpsgenoten en al snel ging het bergafwaards met de net 17 jaar geworden Leen. Aangezien er veel gedronken werd op die feesten deed hij vrolijk mee en verder snoof hij alsof hij een Volendammer was. Leen werd de schande van de familie, maar aangezien de familie na de scheiding nog maar uit 2 personen bestond en pa ook niet bepaald een modelburger was, was er verder niemand te vinden die daar moeilijk over deed.



Eind goed al goed? Ja, bijna had ik deze zin ter afsluiting kunnen gebruiken. Echter, op een morgen ergens in April (of was het Mei?) toen Johannes wakker werd, gebeurde het ongelooflijke. Johannes was nuchter! De kater die hij zolang had proberen af te weren, was eindelijk gekomen. Met een brak gevoel stapte Johannes uit bed. In een poging zijn behoefte naar drank te voedde, greep hij naar het geldbuideltje dat onder zijn bed lag. Het buideltje voelde verdacht licht aan.....Johannes keek er in en zag dat was hij al vreesde. Het buideltje was leeg. Johannes keek verschrikt om zich heen, want hij wist wat dit betekende. Van nu af aan was het over met de drank! Althans, tot vanavond wanneer er weer geld was binnengekomen van de bakkerij. Die gedachte stelde Johannes gerust.



Wel voelde hij zich erg zwak en zelfs een beetje misselijk. Om dat nog maar niet te spreken over de barstende koppijn die hij moest trotseren, terwijl hij door zijn huis zwalkte. Dit alles was voor Johannes genoeg om te doen besluiten de bakkerij voor vandaag gesloten te houden. Hij zou niets bakken of verkopen. Dan moest hij wel eens waar NOG langer wachten op geld en dus ook drank, maar het was niet anders. Omdat Johannes nu niets te doen had, besloot hij zijn post door te nemen. Hij liep zijn huis uit om zijn brievenbus te legen. Dat viel niet mee, want Johannes was door de het effect van de drank niets anders gewend dan zich sloffend voor te bewegen en terwijl hij zich naar de voordeur verplaatste nam hij 3 vloerkleden en een cd-rek mee. Nadat hij zich van deze had verlost, stapte hij zijn huis uit.



Daar werd hij opnieuw met een schok geconfronteerd. Zijn brievenbus was weg! Daar waar ooit een brievenbus had gestaan lag nu een berg van iets wat nog het meest op oud papier leek. Johannes stond voor een groot raadsel.


Hij besefte dat deze papieren troep zijn voortuin niet veel goed zou doen en hij begon het papier op te ruimen. Halverwege de opruiming, kwam plots de brievenbus te voorschijn. Johannes stond voor een nog groter raadsel en pas toen hij een van de stukken oud papier pakte begreep hij wat er aan de hand was. Zijn adres stond op dit papier.
Het was een brief. Net zoals de rest van het oud papier uit brieven bestond. Nu klopte de term oud papier hier wel, want de datum op de brieven gaven aan dat de brieven maanden geleden hier gepost waren.
Johannes herrinerde zich nu dat het al weer maanden geleden was sinds hij voor het laatst zijn post had doorgekeken, zo had de drank hem bezig gehouden. Johannes voelde er weinig voor de post allemaal door te werken en aangezien hij en een piromaneese bui verkeerde, haalde hij een toorts uit zijn huiskamer vandaan en hij stak de brieven in de hens. 'Eind goed, al goed' Zo sprak Johannes, maar hij kon er niet verder naast zitten.



Juist toen hij naar binnen wilde gaan viel zijn oog op een stuk papier dat uit de zak van zijn wambuis bungelde. 'Jezus Christus, het zit me ook niet mee vandaag!' Vloekte hij, terwijl hij naar de brief keek, die duidelijk per ongeluk tijdens de opruiming in zijn zak was beland. Hij haalde de brief uit zijn zak om deze op de brandstapel te gooien. Toen pas viel zijn oog op de naam van de zender van de brief die op de envelop prijkte.

De brief kwam van de universiteit waarop zijn zoon Leen zat. Hij was benieuwd wat er in zou staan, want het was een algemeen bekend iets, dat de universiteit vanwege bezuinigingen alleen in gevallen van nood brieven verstuurde.
Johannes opende de envolop en haalde een stuk papyrus eruit. Hij begon te lezen:



Bevestiging uitschrijving studie.

Geachte jonge heer Leen,

Bij deze krijgt u een bevestiging toegestuurd van de door u aangevraagde geslaagde uitschrijving van u betreffende de studie Hogere Informatica

met vriendelijke groet,

Pytagoras

Leermeester en beroepsfilosoof,

Universiteit Gazastad



Terwijl Johannes dit las werd plots van alles voor hem duidelijk. Zijn zoon was gestopt met zijn studie. Zijn zoon was een nietsnut geworden. Iemand die alleen maar feesten afstruinde en misbruik maakte van drank. Plots kreeg de zak poedersuiker die Leen iedere avond na school mee naar huis nam ook een hele andere betekenis.....

'Verdomme', vloekte Johannes. Hij wist niet welke emotie hij voorrang moest geven. De kwaadheid jegens zijn zoon die zijn levenslot op het spel had gezet, of de lichte paniek die hij ervaarde omdat hij nu al bijna acht uur niets meer gedronken had. Hij besloot voor het eerste te gaan, omdat het al erg lang geleden was sinds hij voor het laatst kwaad was geweest op iemand. Het werd weer eens tijd om ouderwets kwaad te zijn.

Juist toen Johannes besloot over te gaan op een brainstormsessie over wat te doen met de door hem niet zo geachte jonge heer Leen, kwam diezelfde jonge heer Leen de voortuin binnen gewandeld. Hij was net thuisgekomen van één van zijn dagelijkse porties doorzakken.
Hij begroette zijn vader toen hij hem op het tuinpad zag staan. Eigelijk had hij verwacht dat zijn vader hem terug zou groeten met een gegorgel ( wanneer Johannes zat was, kwam hij meestal niet verder dan gegorgel), maar in die goede oude tijd telde "eigelijk" nog niet. En dus toen Leen een poging deed om langs zijn vader te geraken die nog altijd als een blokade op het tuinpad geposteerd stond, kreeg hij te maken met de vuist van zijn vader. De vuist miste in eerste instantie Leen, maar dat gold niet voor de voet van Johannes die gelijktijdig naar Leen trapte. Leen verloor door de trap, die hem vol op de knie raakte, zijn evenwicht en viel voorover vol op zijn gezicht. Johannes deed een poging om met een katachtige snoekduik, eentje van het soort Hulk Hoogan, bovenop Leen te landen, maar doordat Leen zich nog net op tijd wist weg te rollen, was het nu Johannes’ beurt om met zijn gezicht vol het grind van het tuinpad te toucheren. Leen krabbelde overeind, keek nog een keer verward naar zijn vader en zette het toen op een rennen. Wat zijn vader overkomen was, wist hij niet, maar hij was nuchter en clean genoeg om in te zien dat zijn vader geen hemelse plannen met hem had. Johannes zag zijn vluchtte en dit was voor hem het teken om overeind te komen en de achtervolging in te zetten. Zo rende vader en zoon de Bakker op die vroege middag in Mei ( of was het April?) door Gazastad, de een in de poging om de andere een paar nieuw ingestelde wetten bij te brengen, de ander in een poging om dit te voorkomen. De twee rende dwars door het dorpscentrum, langs de diverse warenhuizen, door diverse krottenwijken, langs de tempel van Jupiter om uiteindelijk uit te komen bij een visvijvertje. Deze lag op zo’n manier gepositioneerd zodat wie aan de overkant wilde geraken, wel gedwongen was, het vijvertje over te steken. Aangezien Leen geen andere keuze had, sprong hij in het koele water en hij begon te zwemmen. Johannes zag dit alles en sprong eenmaal bij het water aangekomen ook in de plomp. Hij vergiste zich echter in de diepte van het vijvertje en beide benen raakte de bodem. Een dwarslaesie bleef hem bespaart, een nieuwe woedeaanval niet. Gelanceerd door deze reïncarnatie van zijn woede-uitbarsting zette hij al lopend de achtervolging in. Doordat Johannes ooit nog als soldaat gediend had in het Romeinse leger ( in die tijd bestond er nog zoiets als dienstplicht) had hij veel meer spiermassa dan Leen en het inhalen van zijn zoon koste hem dan ook niet veel moeite. Eenmaal zijn zoon ingehaald, pakte hij hem bij zijn haren en hij begon Leen systematisch onder te dompelen. Als zijn zoon drank wilde hebben dan kon hij het krijgen ook, maar dan wel in de vorm van water, dat via de neusgaten en mondopening langs zijn luchtpijp, al stromende, zijn longen vol liet lopen. Dat zou hem vast wel leren, om niet zijn familie tot schande te maken. Hij, Johannes, zou hem heus niet vermoorden, hij zou er hoogstens voor zorgen dat zijn zoon een trauma rijker zou worden. Of nou ja, als het niet anders kon dan moest hij hem toch maar verdrinken. Zo dacht de inmiddels helemaal tot Basket Case verworden Johannes bij zichzelf. En hij dompelde Leen voor de zoveelste keer kopje onder, ditmaal er nog niet zeker van, of Leen ooit nog van de verse lucht zou mogen proeven…..
En toen verrichtte HIJ, overigens onbewust, zijn volgende wonder.

Terwijl Johannes nog vlijtig bezig was met het verdrinken van zijn zoon, hoorde hij plotseling iets wat nog het meeste leek op een kuch. Hij moest zich vergissen, zonet was nog niemand in de wijde omgeving te zien geweest en hij had ook niemand horen aankomen.
Hij hoorde het gekuch nogmaals, nu luider: “AHUM”
Johannes, die zijn gezicht naar het water toe had gedraaid, hief zijn hoofd op en zag nu degene die hem had toegekucht. Het was een man, niet veel ouder dan 30 jaar en gekleed in een aantal doeken die door een touw bij elkaar gehouden werden. De man knikte naar hem. “Goede dag mijnheer, de naam is Christus, Jezus Christus, ik ben hier net aangekomen met een aantal leerlingen van me en ik ben op zoek naar een herberg waar ik de nacht zou kunnen doorbrengen. Zou u misschien weten waa…” De man, kennelijk Jezus Christus genaamd, hield in toen hij zag waarmee Johannes bezig was. “Met wat voor een heidens gebruik, houd u zich hier bezig?” De vraag was scherp en direct. Dat had Johannes ook door en hij besloot dat hij snel een reden moest verzinnen voor dat wat hem nu bezig hield. En dus bedacht Johannes een reden, die ons tot op de dag van vandaag, nog bezig houd met het ritueel onderdompelen van onze kinderen in het water des heiligheids, .
” Ik ehm, ik doop mijn zoon. Ja, dat doe ik.”
” U wat?!”
” Ik doop mijn zoon, u weet wel, zo treed hij toe tot het geloof dat u predikt, hij maakt er als het ware deel van uit. Snapt u?” zei Johannes, die in hart en nieren aanhanger was van de Hebreeuwse goden.
” En God vind dit goed?” was de wedervraag van JC
Johannes, die door had dat dit gesprek veel vergde van zijn creativiteit en fantasie, antwoorde met een “ Ik heb hem nog nooit horen klagen, in ieder geval”
JC ademde diep in, ademde diep uit en zei vervolgens de zin die de gehele geschiedenis in wording bepaalde: “ Als je klaar bent met je zoon, zou je mij dan willen dopen? En zou je het mij dan daarna willen leren? Ik denk dat dit doping-ding wel eens aan zou kunnen slaan.”
” Natuurlijk” antwoordde de lichtelijk verwarde Johannes, terwijl hij de inmiddels blauw aangelopen Leen boven water haalde.

Diezelfde dag nog, werd Johannes door de burgers van zijn dorp verkozen tot doper van het dorp, een functie die hij net zelf had uitgevonden. Vanaf nu was hij de uitvoerder bij dopingen van mensen en schepen. Werk dat hem veel geld opleverde en daardoor kon hij stoppen met zijn bakkerij en zich bezighouden met zijn uitvinding: de doop. Van nu af aan zou hij bekend staan als Johannes de Doper, een figuur die de loop van de geschiedenis een frisse wending gaf.

”Wat gebeurde er met zijn zoon?” hoor ik jullie nu denken. Leen hield, zoals in de bedoeling lag van zijn vader, een trauma over aan zijn wateravontuur. Maar: “2 maal lithium per dag in de mond, dat houdt je zwak, willoos en (on)gezond” en dus kwam ook met Leen ( na een 3-jarig abonnement met het RIAGG te hebben afgesloten) weer goed. Hij nam uiteindelijk de bakkerij van zijn vader over, kwam er achter dat de meubels in zijn bakkerij antiek waren en verkocht deze, om vervolgens met het verdiende geld een eigen meubelzaakje op te zetten. Hij was geen bakker meer en dus liet hij zijn naam veranderen naar Bakker, Leen Bakker. Dat klonk verfrissend, zo plachte hij altijd zelf te zeggen. Of zijn meubelzaak ooit nog een succes geworden is, dat vertelt dit verhaal niet.

[Caelis]

Hij was geen bakker meer en dus liet hij zijn naam veranderen naar Bakker

[Green Day]

Caelis schreef op 26-07-2003 @ 00:02:
Hij was geen bakker meer en dus liet hij zijn naam veranderen naar Bakker

IPV De Bakker...het lidwoord geeft aan dat iemand een bepaald beroep uitoefend..en anders klopt het verhaal niet meer

[Fladdergeval]

Hm, sorry, maar ik vind dit niet echt grappig... Excuzes-moi
(En hoewel ik helemaal niet gelovig ben, vind ik het toch niet helemaal correct om zoiets te schrijven... Sorry!)

[Caelis]

Er zitten zeker leuke dingen in, maar ik vind de toon veel te gemaakt grappig. Echt zo van 'en kijk hier eens dames en heren! In de volgende ronde bieden wij u aan; nog betere grappen, vernieuwde formules....' nou ja, je snapt me wel Een beetje TellSell-achtig.

Maar het idee op zich is leuk en het leest wel lekker

[3rd Rock]

idee leuk. verhaal leuk. haal alleen ff wat van die lange do not cross line weg. dit verneukt de layout....
1 ding vind ik wel vervelend, of nou ja vervelend, vooral irri. het verhaal speelt 2000jaargeleden... maar er waren wel cd-rekjes? en pythagoras was wat eerder..... laat dan de tijd helemaal buiten beschouwing....

[Vlooienband]

Geinig verhal. Het verveelt in ieder geval niet, da's positief. Leuk bedacht.

Wel wat opbouwend gemierenneuk:

De laatste zin van de eerste alinea ("De Romeinse ... nooit gebeurd") is erg lang. Die staat misschien beter als je 'em in drie delen doet. Ook heb je drie keer achter elkaar dezelfde zinsconstructie: onderwerp - persoonsvorm - ander zinsdeel. Dit leest niet lekker.
Cijfers staan mooier als je ze voluit schrijft. nu is het inderdaad nogal bezopen om drieëntwintighonderdeenenzeventig te schrijven, maar zewventig kan makkelijk voluit geschreven worden. Het procent-teken ook, trouwens.
"dat verteld dit"
Vertelt.
"( Akelige Apfelkorn-verslaafden)."
De spatie tussen het eerste haakje en "Akelige" hoort hier niet te zijn.
Je taalgebruik is wel leuk. Beetje grof en toch fatsoenlijk, leuk en lekker om te lezen.
"Johannes herrinerde"
herinnerde.
"'Eind goed, al goed' Zo sprak Johannes, maar hij kon er niet verder naast zitten."
Het hoort te zijn: 'Eind goed, al goed,' zo sprak Johannes, maar hij kon er niet verder naast zitten.
Toch vind ik die zin niet lekker lopen.
"'Jezus Christus, het zit me ook niet mee vandaag!' Vloekte hij"
Het hoort te zijn: 'Jezus Christus, het zit me ook niet mee vandaag,' vloekte hij.
Gesproken dingen kan je beter op een nieuwe regel zetten, dat staat mooier.
Je zinnen zijn af en toe echt te lang. Probeer een limiet van drie regels maximaal per zin te stellen.
"De twee rende "
renden
"was de wedervraag van JC" en "in ieder geval?
Interpuntctie.
"? Natuurlijk? antwoordde"
hoort te zijn: ? Natuurlijk,? antwoordde

Hulde!

Vooral het einde van het verhaal waarin Leen zijn achternaam in Bakker verandert en een meubelzaak begint!

[Kerz]

Haha, dit is grappig.

Hij is ook dik twee jaar oud en gesloten.

LUH-3417