[verhaal] nooit meer dansen

[oeski]

Dit is een begin van een verhaal, maar ik weet niet of ik er verder mee moet gaan. Wil je please ff zeggen wat je ervan vindt??.

Het was een groepje van tien. Na schooltijd oefenden ze samen met de docente drama, mevrouw Keizer. Mary zat er ook bij en genoot van elke minuut. Het vrije bewegen over de vloer… Dansen was meer dan een hobby voor haar, als ze danste voelde ze zich vrij en kon ze de hele wereld aan. Dan maakte het niet uit of het regende of de zon scheen, ze was vrij van al haar zorgen! Ze oefenden al een paar weken voor een voorstelling die ze zouden geven in de aula van de school. En zij had de hoofdrol gekregen! Ze zeiden dat ze erg goed kon dansen en er echt uitblonk. Prachtig vond ze die complimentjes, daardoor stortte ze zich steeds meer op het dansen.
De wereld draaide om haar heen, nee zij draaide om de wereld heen! Pirouette na pirouette…
‘Mary we beginnen weer vanaf de diagonaal.’ klonk het.
‘Ja mevrouw,’ ze stond weer stil. Even had de wereld op een gigantische draaimolen geleken waar zij in zat, maar nu stond alles weer stil. Ze liep naar de diagonaal en sloot achteraan. Even was het doodstil, maar toen klonken de eerste noten van de muziek. Voor haar bewogen de meisjes naar voren terwijl zij nog moest wachten… De fluit klonk, nu mocht zij. Eerst rustig maar na mate de muziek wilder werd sprong ze en maakte wel duizend pirouettes. Ze vloog van de ene kant van de zaal naar de andere kant. Het ging goed en nog even en dan kwam het stuk waar ze mocht improviseren.
‘Dan mag je laten zien wat je in je hebt.’ zei mevrouw Keizer dan altijd lachend tegen haar. Nog maar even…,
Opeens werd de muziek afgezet. Mary keek achterom, opeens was de betovering van het dansen verbroken en stond ze weer in de aula.
‘Oké meiden, dat was het weer voor vandaag.’ zei mevrouw Keizer. ‘Mary je solo doen we morgen, dus dan hebben de andere een dagje vrij, oké?’ Iedereen knikte en mevrouw Keizer pakte uit haar tas een stapeltje papieren. ‘Maar voordat jullie gaan wil ik nog even jullie aandacht. Jullie weten dat de voorstelling volgende week al is, dus heb ik bestelformulieren voor de kaartjes gemaakt. De kaartjes kosten een euro per stuk, en je mag er maximaal vijf bestellen.’ een paar meisjes keken haar verbaasd aan. ‘Dat is in verband met de hoeveelheid mensen die er van de school mogen komen.’ legde mevrouw Keizer uit. ‘Er is een maximum van honderd en er moeten ook nog andere mensen mogen komen behalve jullie familie. Ja ik weet het, ik had ook liever gehad dat het anders kon, maar honderd mensen is al heel veel.’ Ze deelde de papieren uit en Inge liep naar Mary toe.
‘Hoeveel denk jij dat je er gaat bestellen?’ vroeg ze. Mary haalde haar schouders op. ‘Ik heb ze wel alle vijf nodig,’ vervolgde Inge. ‘en eigenlijk had ik mijn tante ook beloofd dat ze mocht komen kijken en nu weet ik geeneens of dat wel kan. Zeg, als jij kaartjes overhoudt, mag ik die dan?’ Mary knikte. Inge was haar beste vriendin. Ze had een grote familie en als het even kon nam ze die allemaal mee naar een voorstelling van haar.
Ze kleedden zich om en liepen naar hun fietsen.
‘Jij bent echt zo goed!’ zei Inge tegen Mary. ‘Je hebt de hoofdrol en een solo en iedereen is laaiend enthousiast. Echt Mary, je moet eens auditie doen bij het conservatorium. Wedden dat je wordt aangenomen, ze laten zo’n talent als jij echt niet liggen!’
‘Nou moet je niet overdrijven hè!’ antwoordde Mary lachend.
‘Nee echt!’ zei Inge terwijl ze wegfietsten. ‘Ik vind in ieder geval dat je het eens moet proberen. Lijkt het jou dan niet geweldig?’
‘Natuurlijk wil ik dat, maar ik weet het niet… Ik ben al niet zo goed in school, en als ik niet beter mijn best doe blijf ik zitten!’
‘Ja, maar als je nu even heel goed gaat leren?’
‘Ik ben niet zoals jou.’ antwoordde Mary. ‘Als ik leer doe ik er meestal een uur over voordat ik het eindelijk onthoud en jij kent het al in vijf minuutjes.’
‘Maar ik kan weer niet zo goed dansen als jij.’
Mary zweeg. Was zij nou echt zo’n talent zoals iedereen zei? Als ze op tv dansers zag en zag hoe goed zij het deden, vielen al haar optredens in het niets.
‘Hé tot morgen hè!’ Inge sloeg rechtsaf.
‘Tot morgen.’ Mary fietste langs de dijk tot ze bij haar huis aankwam. Het was vijf uur. Ze parkeerde haar fiets en opende de achterdeur. Haar moeder was al bezig met koken.
‘Hoe ging het?’ vroeg ze.
Goed,’ Ze hing haar jas aan de kapstok en liep naar boven naar haar kamer. De geur van het eten was zo sterk dat haar hele kamer ernaar rook. Ze opende haar raam en keek uit over het weiland dat achter hun huis lag. Twee vogels buitelden door de lucht, volkomen vrij. Zo voelde zij zich ook als ze danste, zo vrij als een vogel. Ze haalde het papier uit haar rugtas waarmee ze de kaartjes kon bestellen voor de voorstelling. Ze legde het op haar bureau. Inge had zoveel kaartjes nodig, en zij? Ze kon de hare wel aan Inge geven, ze had ze toch niet nodig! Ze wierp een woedende blik op het papier. Hoe moest ze dit nou verklaren aan mevrouw Keizer? Vorige keer had ze gezegd dat haar familie een familiedag had en daarom niet kon komen, maar ze kon nu toch niet weer met hetzelfde smoesje aankomen? Ze had nu zelfs de hoofdrol en het laatste dat ze wilde was een meelijwekkende blik van iemand omdat haar ouders niet waren komen kijken. Uit haar tas haalde ze haar danskleren en haar wiskundespullen. Was ze maar zo goed in wiskunde als Inge! Dan was dit allemaal niet nodig geweest.
‘Mary, eten!’ klonk het van beneden. Ze stopte haar danskleren weg en liep haar kamer uit.

[p-chez]

Hoe kom je op zo'n onderwerp.. ik zou zoiets nooit kunnen verzinnen

Anyways, ik vind 't mooi dat je de sferen beschrijft. Zoals met de geur van het eten, en de weilanden met volgels e.d.
Mooi gedaan.

[stroopwafel]

doorgaan

mis. kan je iets duidelijker zijn waarom haar ouders niet meegaan naar de voorstelling
(ik denknamelijk dat ik het begrijp )

stroopwafel schreef:
doorgaan

mis. kan je iets duidelijker zijn waarom haar ouders niet meegaan naar de voorstelling
(ik denknamelijk dat ik het begrijp )

Haar ouders gaan toch niet mee, omdat ze de kaartjes liever aan haar vriendin geeft (correct me if I'm wrong)

Maar waarom wil ze dan niet dat haar ouders niet komen?

Maar verder heel mooi verhaal, en zeker doorgaan!

[punkyfish]

'nooit meer dansen' is een boek, een mooi boek! ik weet zo gauw even niet van wie, maar hij is wel koel...

[Kat]

vleermuissie schreef:

Haar ouders gaan toch niet mee, omdat ze de kaartjes liever aan haar vriendin geeft (correct me if I'm wrong)

Maar waarom wil ze dan niet dat haar ouders niet komen?

Maar verder heel mooi verhaal, en zeker doorgaan!

t liijkt mij dat ze haar kaartjes het liefste aan haar ouders geeft, maar dat dat om de een of andere reden niet kan. en dat ze dan denkt dat haar vriendin er me4er aan heeft, omdat die haar hele famillie wel 'kan' uitnodigen...

maargoed, ik vin hem heel goed, zeker doorgaan.

[heavinly]

punkyfish schreef:
'nooit meer dansen' is een boek, een mooi boek! ik weet zo gauw even niet van wie, maar hij is wel koel...

Ja idd, is een heel mooi boek.. ook geen idee meer van wie.

Ik vind dit echt een goed verhaal (worden), ben benieuwd hoe het verder gaat!

[oeski]

Dat mijn titel een boektitel was wist ik niet... Dus de titel ga ik nog maar ff veranderen.
Thnx trouwens voor al jullie reviews! *bloos*
Ik heb er nu weer een vervolg bij geschreven. Ik weet niet of het goed is, maar hier is het in ieder geval.

Mary prikte wat met haar vork in haar aardappels.
‘Kind, is er iets?’ vroeg haar moeder.
‘Nee mam, er is niets.’ antwoordde ze.
‘Weet je het zeker? Je hebt nog geen hap gegeten, ging de bijles wiskunde niet zo goed?’
‘Nee, ik zei toch dat er niets was!’ snauwde Mary.
‘Zeg, je hoeft me niet zo af te bekken hoor, ik stelde een normale vraag. Als er dan toch niks is kan je net zo goed je bord leegeten.’
Mary wierp haar moeder een minachtende blik toe. Stel dat ze het gewoon zei? Wat zou haar moeder dan antwoorden? Ze zou in ieder geval zeggen dat ze maar moest bellen dat ze niet naar de voorstelling kon.
Ze nam nog een hap, het smaakte naar niets.
En haar vader dan? Wat zou die doen? Hij zou haar naar boven sturen, maar verder wist ze niet. Het enige wat ze wel zeker wist dat ze het in ieder geval niet ging vertellen.
Ze at door, het smaakte naar niets, naar leeg. Haar ouders waren al klaar met eten, maar wachtten geduldig tot zij ook klaar was. Te geduldig als het aan Mary lag. O, haar ouders waren van die geduldige mensen, als je tenminste deed wat zij wilden.
Toen ze klaar was ruimde ze zwijgend haar bord op en liep naar boven. Ze wilde haar ouders gewoon even niet meer zien.
Zouden ze het dan ooit begrijpen? Zouden ze ooit inzien dat school niet het enige was waar je tijd in kon steken?
Ze deed het raam op haar kamer dicht. De vogels vlogen nog steeds vrij door de lucht. Kon zij maar zo vrij zijn, mócht ze maar dansen. Ze zette een cd op en danste op het ritme van de muziek. Ze droomde weg. Ze droomde dat haar ouders bij een van haar voorstellingen kwamen kijken en glimlachten. Een glimlach was al genoeg voor haar. Ze hoefde geen bloemen en cadeaus, was een glimlach nou echt te veel gevraagd? Ze hoorde haar moeder van beneden roepen.
‘Mary, wil je nog een toetje?’
‘Ja, ik kom eraan!’ Wilde ze wel een toetje? Och, wat maakte het ook uit. Ze slofte de trap af naar de keuken. Haar vader en moeder zaten al aan tafel.
‘We hebben nog maar even op je gewacht,’ zei haar vader. ‘Dat is wel zo gezellig.’
Ze glimlachte. Zwijgend lepelde ze de vla op. Haar moeder probeerde de stilte te verbreken.
‘En hoe was het op school?’
‘Goed,’ antwoordde ze alleen maar. ‘Mam?’ vroeg ze toen toch maar. ‘Mag ik misschien weer op dansles? Ze zeggen dat mevrouw Keizer bij ons op school heel goed dansles geeft. En vroeger zeiden ze toch ook dat ik het best wel goed kon?’
‘Mary, hier hebben we het al zo vaak over gehad.’ zuchtte haar moeder. ‘Je school is nou eenmaal belangrijker. Het gaat al niet zo goed met je cijfers, en je doet al twee keer in de week bijles. Wil je later geen goede toekomst?’
‘Mam, ik wil dansen!’
‘Ze is nog jong, ze begrijpt het nog niet.’ zei haar vader. ‘Laat nou maar zitten.’
‘Ik ben jong ja!’ riep ze boos. ‘En ik mag toch wel op dansles? Ik was er toch goed in!’
‘Rustig nou maar,’ suste haar moeder. ‘Zorg er nou maar eerst voor dat je een goed rapport hebt. Als je een voldoende voor wiskunde staat praten we nog wel eens verder.’
Mary stond woedend op. Met haar ouders viel niet te praten. Snapten ze nou niet dat ze niet goed was in wiskunde. Ze wilde dansen! Boos liep ze naar haar kamer, en smeet zichzelf op haar bed. Ze huilde ja, omdat haar ouders haar die ene glimlach niet wilde geven.

[Sasbeest]

Mooi mooi mooi!

En nu is t ook duidelijk waarom haar ouders niet naar de voorstelling kunnen komen

ikke13 schreef:
Mooi mooi mooi!

En nu is t ook duidelijk waarom haar ouders niet naar de voorstelling kunnen komen

ja, idd
enn, t is echt een mooi verhaal
*wilt meer*

Mooi mooi mooi!

En nu is t ook duidelijk waarom haar ouders niet naar de voorstelling kunnen komen

vleermuissie schreef:

ja, idd
enn, t is echt een mooi verhaal
*wilt meer*

ikke ook

Hm, goed verhaal, alleen voor mij een beetje euhmz.. Nouhja, ik heb precies hetzelfde, alleen kan ik waarschijnlijk nooit meer dansen om een andere reden.. Maar daarom niet minder leuk om te lezen, herken wel een paar dingen, zoals het gevoel dat je krijgt dat je danst.

*zucht*

[stroopwafel]

Jewel schreef:
Hm, goed verhaal, alleen voor mij een beetje euhmz.. Nouhja, ik heb precies hetzelfde, alleen kan ik waarschijnlijk nooit meer dansen om een andere reden.. Maar daarom niet minder leuk om te lezen, herken wel een paar dingen, zoals het gevoel dat je krijgt dat je danst.

*zucht*

spijt me voor je

zie vorige reactie(-waarom ouders gedoe)

stroopwafel schreef:
zie vorige reactie(-waarom ouders gedoe)

Haar ouders kunnen niet komen, omdat ze niet weten dat hun dochter danst. Als de ouders dan naar de voorstelling komen, weten ze dat ze stieken danst. (ik denk tijdens de 'wiskundebijlessen'?)
De dochter mag niet dansen, omdat haar cijfers dan nog lager worden. (volgens de ouders dan)

[Dark Enchantress]

Doorgaaan

[stroopwafel]

vleermuissie schreef:

Haar ouders kunnen niet komen, omdat ze niet weten dat hun dochter danst. Als de ouders dan naar de voorstelling komen, weten ze dat ze stieken danst. (ik denk tijdens de 'wiskundebijlessen'?)
De dochter mag niet dansen, omdat haar cijfers dan nog lager worden. (volgens de ouders dan)

dat snap ik, eerder als jou zelfs

stroopwafel schreef:

dat snap ik, eerder als jou zelfs

waarom dan "zie vorige bericht"?
In je 'vorige' bericht vroeg je waarom de ouders niet konden komen

[oeski]

Hier is weer een vervolg. Hopelijk wordt het zo wat duidelijker. Ook al denk ik dat iedereen het nu ongeveer wel begrijpt. Hoop ik dan, schrijf denk ik nogal verwarrend.
Ieder geval hier is het:

Ze had een so Frans gehad, wat ze natuurlijk weer had verknald. De vorige dag had ze zich ook niet kunnen concentreren. Ze was maar vroeg naar bed gegaan, maar had de slaap niet kunnen vatten. Alles wat ze deed kon ze niet of mocht ze niet van haar ouders. Deed ze nog gewoon iets omdat ze het leuk vond en het mocht? Ze had zich deze dag wel ziek willen melden, maar ze had ook geen zin in de overbezorgdheid van haar moeder. Maar nu kon ze haar zorgen weer even van haar afzetten en mocht ze weer dansen. Inge bleef kijken, dat deed ze meestal als Mary haar solo oefende.
‘Zo, je vaste toeschouwer is ook weer aanwezig zie ik?’ glimlachte mevrouw Keizer.
‘Ja, ik moet opletten dat mijn vriendin niet te veel wordt gekweld door haar danslerares.’ antwoordde Inge.
‘Dan moet ik dus oppassen. Nou Mary, laten we dan maar beginnen als het tenminste van Inge mag?’
‘Ik sta het toe,’ zei Inge met een uitgestreken gezicht.
De muziek begon en Mary droomde weer weg. Bij elke klank wist ze wat ze moest doen, het was zo vertrouwd. De muziek zou niet opeens zomaar veranderen, ze voelde zich veilig en danste en danste…
Na afloop kreeg ze een applausje van Inge. Mary straalde, voor haar gevoel ging het geweldig. Mevrouw Keizer vond dat ook, maar had nog een paar tips.
‘Mevrouw Keizer?’ vroeg Inge.
‘Ja wat is er?’
‘Ik heb hier het bestelformulier. Ik had ze wel alle vijf nodig.’ Inge lachte.
Maar Mary’s blijheid verdween en ze moest weer aan haar ouders denken. Ze dachten dat ze nu bij wiskundebijles zat. Waarom moest ze toch liegen? Het liefst was ze eerlijk, maar dat zou betekenen dat ze niet meer naar dansles zou mogen. O, waarom had zij dit nou weer?’
‘Mary…? Mary?’ klonk het opeens. Het was mevrouw Keizer.
‘Uh, sorry wat zei u?’
‘Stond je weer te dromen meis? Ik vroeg of je het bestelformulier al bij je had.’
‘Nee…, ik heb het thuis nog niet laten zien.’ stamelde ze.
‘Zorg maar dat ze het op tijd te zien krijgen, want anders kunnen ze misschien geeneens. Alhoewel iedere ouder heeft wel een gaatje om zijn dochter de hoofdrol te zien dansen.’ Mevrouw Keizer glimlachte naar haar, ze dacht dat ze Mary een plezier deed met deze woorden maar het omgekeerde was waar.
Steeds werd Mary eraan herinnerd dat ze iedereen voorloog. Dit kon ze toch niet eeuwig volhouden? Ze perste een glimlach op haar gezicht en liep samen met Inge naar het lokaal waar ze zich altijd omkleedden.
‘He, weet je dan nog niet hoeveel mensen er komen kijken? Ik bedoel, weet je al hoeveel kaartjes je nodig hebt?’ vroeg Inge.
Mary keek Inge aan. Ze had geen zin meer om tegen haar te liegen. Nooit hadden ze geheimen voor elkaar gehad, en nu… Ze kon het niet meer. Ze veegde een traan weg, niet huilen, niet nu!
‘Mary, wat is er?’ Inge sloeg bezorgd een arm om haar heen. ‘Hé, heeft het iets te maken met die kaartjes?’
Ze kon het niet helpen, nu Inge zo aandrong had ze geen zin meer om nog verder te liegen. Ze vertelde het hele verhaal. Dat ze vroeger op dansen zat, maar dat haar cijfers maar bleven dalen en ze uiteindelijk van haar moeder eraf moest, omdat het ten koste van haar cijfers zou gaan. En over mevrouw Keizer die dansles gaf op school, ze had het niet kunnen weerstaan. Die zogenaamde bijles kwam goed uit, maar hoelang kon ze het nog volhouden? Mary verwachtte dat Inge boos op haar zou zijn omdat ze haar de hele tijd had voorgelogen, maar ze bleef rustig bij haar zitten en troostte haar.
‘Je moet het toch echt aan je ouders vertellen.’ zei Inge toen Mary weer een beetje gekalmeerd was. ‘Ze komen het anders uiteindelijk toch wel te weten, en ze kunnen het beter van jou zelf horen.’
‘Maar ze begrijpen het niet!’ antwoordde Mary. Nee, ze begrepen haar nooit. Inge wist niet hoe dat was, haar familie was altijd trots op haar.
‘Ik denk toch dat je het moet zeggen.’
‘Ja, maar niet voordat de voorstelling is geweest. Anders mag ik daar geeneens heen.’
Ze zwegen.
‘Ik weet het ook niet,’ zei Inge uiteindelijk. ‘Kom op,’
Ze liepen naar buiten. De vogels zongen en de zon scheen vrolijk op hen. Een mooie dag, een mooie dag met veel ellende.


’s Avonds opende Mary haar kamerraam en keek uit over het weiland. Er was zoveel rust en vrijheid. Ze was blij dat ze het aan Inge had verteld. Ze hoefde nu tenminste niet meer tegen haar te liegen. Mary hoorde de krekels en zag de konijnen over het grasveld racen. Op de een of andere manier vond ze het nou minder erg. Haar ouders konden haar moeilijk verbieden helemaal nooit meer te gaan dansen. Ze zette een cd op en danste met de muziek mee.
Toen het liedje was afgelopen rende ze naar beneden en gooide de achterdeur open. Ze rende de tuin door totdat ze het hek bereikte dat hun tuin van het weiland scheidde. Ze klom eroverheen en danste het weiland door. Een prachtiger decor was er bijna niet. De vogels begeleidden haar met hun gezang en Mary was gelukkig.

[stroopwafel]

vleermuissie schreef:

waarom dan "zie vorige bericht"?
In je 'vorige' bericht vroeg je waarom de ouders niet konden komen

maar er staat ook (-ouders gedoe) bij omdat ik dat dus snapte


leuk, doorgaan etc.