Oud 26-09-2012, 20:28
Phaent
Phaent is offline
Allereerst: ik ben 18 jaar, woon bij mijn ouders, volg een studie en meer doe ik eigenlijk niet. Ik heb geen vrienden of passies en zit verder maar thuis wat voor me uit te staren. Ik leef nu in een zwart gat en ik heb niet het idee dat ik er snel uit zal komen. Ik ben er nog nooit zo slecht aan toe geweest als nu. Even tussendoor: ik gebruik op (af en toe) alcohol na geen drugs en gebruik alleen slaappillen als medicijn.

Ik zie vrijwel overal tegenop en voel me eigenlijk nooit meer goed. Ik takel steeds meer af, zowel geestelijk als lichamelijk (ik ben naar de dokter geweest met mijn klachten, daar werd geen lichamelijke oorzaak gevonden). Ik kan niet fatsoenlijk meer nadenken en mijn geheugen en concentratievermogen zijn niks meer waard. Communiceren met anderen gaat daardoor alleen nog met veel moeite en zonder spontaniteit. Zo kost het me erg veel energie om nog normale zinnen te formuleren of om überhaupt op iets te komen om te zeggen. Alledaagse dingen, denk hierbij aan lezen of zelfs gamen, worden steeds lastiger. Met mijn studie, die eigenlijk niet te hoog gegrepen voor mij zou moeten zijn, heb ik erg veel moeite. Ik schat de kans groot in dat ik het eerstvolgende examen al niet ga halen en ik het dit jaar niet vol ga houden. Ik heb er helemaal geen motivatie meer voor. Ik voel me erg belemmerd, het voelt alsof mijn IQ met de dag afneemt. Daarnaast voel ik eigenlijk weinig meer, op spanning, leegheid en frustratie na. Ik ben mijn emoties verloren, lijkt het wel. Ik ben vervreemd van mezelf en van mijn omgeving en ik heb het gevoel steeds meer in een waas te leven. De oorzaak hiervan is denk ik deels dat ik mezelf niet accepteerde en mijn oude persoonlijkheid eigenlijk verdrongen heb. Ik heb veel te veel nagedacht en te weinig mijn gevoel gevolgd. Ik leef nu eigenlijk in mijn hoofd.

Naast deze geestelijke klachten gaat het lichamelijk ook neerwaarts. Ik ben altijd extreem moe, ongeacht de duur en kwaliteit (alhoewel die nooit meer niet al te goed is) van mijn slaap. Tegenwoordig heb ik door slaappillen gelukkig wel weer een normaal slaapritme en slaap ik een redelijk aantal uren, maar dat terzijde. Ik begin er steeds ongezonder en vermoeider uit te zien; ik heb een grauwe kleur in mijn gezicht, heb enorm wallen, een uitgedroogde, oudogende huid en mijn haar wordt steeds dunner, grauwer, futlozer en volgens mij begint het nu langzaam uit te vallen. Dit doet mij toch wel veel, omdat ik de afgelopen tijd juist hard aan mijn uiterlijk gewerkt heb en ik er nogal geobsedeerd door ben geworden. Ik schaam me nu dus ook erg voor mijn uiterlijk. Ik ben me sowieso te bewust van mezelf en ik ben erg gericht op hoe ik overkom op anderen. Dit heb ik altijd al gehad, maar de laatste tijd is dit alleen maar erger geworden. Ik voel me verder ook ongezond en meer dood dan levend.

Ik denk dat ik het afgelopen jaar veel te veel heb nagedacht en gepiekerd. En zoals ik al eerder aangaf, heb ik mezelf en daarbij mijn manier van denken compleet veranderd het afgelopen jaar. Ik heb mijn emoties dus als het ware verdrongen. Ik heb nu geen idee hoe ik verder moet, het lijkt zo uitzichtloos. Het liefst zou ik stoppen met mijn studie en me voor de rest van mijn leven opsluiten in mijn kamer.

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 26-09-2012, 20:32
Pluis
Avatar van Pluis
Pluis is offline
Ga terug naar je huisarts en kaart aan wat je hier nu vertelt. Dus niet alleen de lichamelijke vage klachten, maar ook het "in je hoofd leven" en dat je het liefst de hele dag opgesloten in je kamer zou willen zitten. Laat je vervolgens doorsturen naar een psycholoog want dit zijn wel problemen waar je wat mee moet doen.
__________________
"Haar linker borst is groter, evenals haar rechter"
Met citaat reageren
Oud 26-09-2012, 20:41
Phaent
Phaent is offline
Ik heb vrijwel alles wat hier staat al verteld aan mijn huisarts. Waarschijnlijk ga ik binnenkort naar een psycholoog, al heb ik een beetje mijn twijfels aan het nut ervan.
Met citaat reageren
Oud 27-09-2012, 20:29
Verwijderd
Heej,

Heb je verhaal gelezen, Je zit echt in een kut situatie!
Je moet (en ja dat is mega moeilijk) de knop omzetten!.
Niet langer piekeren, Ga bijvoorbeeld lekker naar buiten een
stukje hardlopen, het kan zijn dat je een haat hebt aan sport,
maar doordat je hebt gesport, heb je adrenaline in de lijf,
wat een goed gevoel geeft! Ga bijvoorbeeld lekker met je vader
of broer, zus, zusje neef ( wie dan ook) lekker naar de bios,
Wat mij misschien nog wel het verstandigste lijkt is:
Bel een psycholoog op, Nu denk je vast: Ik ben niet gestoord,
daar wil ik niet heen, maar praten helpt echt! Ze kijken daar
precies naar wat je dwars zit, en zorgen dat je dingen die
niet belangrijk zijn, je daar niet meer over nadenkt!
Je moet hier echt snel aan gaan werken! Anders ga je hier kapot
aan! Dat moet je echt niet doen! Het zou echt zonde zijn als je een jaar
op school over moest doen!
Nog even over je uiterlijk: Of je nou knap bent of niet: het gaat erom
WIE je bent en niet HOE JE ERUIT ZIET!
Probeer bij mensen uit je klas ook al mag je ze niet: gewoon ff te vragen hoe
het met ze is! Je zult zien dat ze het leuk van je vinden dat je dat uit jezelf vraagt!
Probeer spontaan te zijn, maar vergeet nooit: BE YOURSELF!
Succes!!!!!!!!! Voor vragen of tips: je mag me echt altijd mailen!
Succes en sterkte, kweet dat alles weer goed komt!
XXX
Met citaat reageren
Oud 27-09-2012, 21:07
Verwijderd
Citaat:
Ik heb vrijwel alles wat hier staat al verteld aan mijn huisarts. Waarschijnlijk ga ik binnenkort naar een psycholoog, al heb ik een beetje mijn twijfels aan het nut ervan.
Goed van je Ik kan me voorstellen dat je twijfelt of het nut heeft, maar wat mij tijdens een eerste bezoek heel erg geholpen heeft was het idee dat ik elk moment kon stoppen of weg kon gaan als het me niet aan stond. Mijn ouders (ik was nog vrij jong en zij gingen mee naar het eerste gesprek) waren daar destijds heel duidelijk in: Als deze man je niet aanstaat, dan geef je dat aan en gaan we weg. Als je vanaf het eerste moment denkt dat dit niet degene is die jou kan helpen, dan kunnen we meteen omkeren. Je kunt net zo lang zoeken tot je iemand gevonden hebt bij wie het goed voelt om alles neer te leggen. Probeer bij de psych eerlijk te zijn en open te staan voor wat hij zegt. Succes
Met citaat reageren
Oud 27-09-2012, 21:22
Phaent
Phaent is offline
Citaat:
Heej,

Heb je verhaal gelezen, Je zit echt in een kut situatie!
Je moet (en ja dat is mega moeilijk) de knop omzetten!.
Niet langer piekeren, Ga bijvoorbeeld lekker naar buiten een
stukje hardlopen, het kan zijn dat je een haat hebt aan sport,
maar doordat je hebt gesport, heb je adrenaline in de lijf,
wat een goed gevoel geeft! Ga bijvoorbeeld lekker met je vader
of broer, zus, zusje neef ( wie dan ook) lekker naar de bios,
Wat mij misschien nog wel het verstandigste lijkt is:
Bel een psycholoog op, Nu denk je vast: Ik ben niet gestoord,
daar wil ik niet heen, maar praten helpt echt! Ze kijken daar
precies naar wat je dwars zit, en zorgen dat je dingen die
niet belangrijk zijn, je daar niet meer over nadenkt!
Je moet hier echt snel aan gaan werken! Anders ga je hier kapot
aan! Dat moet je echt niet doen! Het zou echt zonde zijn als je een jaar
op school over moest doen!
Nog even over je uiterlijk: Of je nou knap bent of niet: het gaat erom
WIE je bent en niet HOE JE ERUIT ZIET!
Probeer bij mensen uit je klas ook al mag je ze niet: gewoon ff te vragen hoe
het met ze is! Je zult zien dat ze het leuk van je vinden dat je dat uit jezelf vraagt!
Probeer spontaan te zijn, maar vergeet nooit: BE YOURSELF!
Succes!!!!!!!!! Voor vragen of tips: je mag me echt altijd mailen!
Succes en sterkte, kweet dat alles weer goed komt!
XXX
Sporten is inderdaad wel goed, al is het wel echt lastig om de motivatie te vinden om dat wekelijks te blijven doen. Psycholoog ga ik binnenkort heen. Bedankt voor je bemoedigende reactie in ieder geval.
Met citaat reageren
Oud 27-09-2012, 21:24
Phaent
Phaent is offline
Citaat:
Goed van je Ik kan me voorstellen dat je twijfelt of het nut heeft, maar wat mij tijdens een eerste bezoek heel erg geholpen heeft was het idee dat ik elk moment kon stoppen of weg kon gaan als het me niet aan stond. Mijn ouders (ik was nog vrij jong en zij gingen mee naar het eerste gesprek) waren daar destijds heel duidelijk in: Als deze man je niet aanstaat, dan geef je dat aan en gaan we weg. Als je vanaf het eerste moment denkt dat dit niet degene is die jou kan helpen, dan kunnen we meteen omkeren. Je kunt net zo lang zoeken tot je iemand gevonden hebt bij wie het goed voelt om alles neer te leggen. Probeer bij de psych eerlijk te zijn en open te staan voor wat hij zegt. Succes
Dat zal ik doen, bedankt voor je advies.
Met citaat reageren
Oud 28-09-2012, 19:36
Kesa
Kesa is offline
Het is een goede stap van je dat je naar een psycholoog gaat om erover te praten. Daarnaast kun je zelf natuurlijk ook de knop om gaan zetten, zoals ,scholiermavo' al vertelde. Je studeert, en jouw studie zal vast een studievereniging hebben. Ga daar eens wat socializen en probeer daar wellicht wat meer mee te doen. Ga eens wat dieper in jezelf graven en kijk waar je interesses liggen, zodat je ergens een hobby uit kunt maken en ga daar mee aan de slag. Ga op zoek naar mensen die dezelfde interesses hebben als jij. Of ga op zoek naar een bijbaan, waar je ook eveneens weer nieuwe mensen kunt leren kennen enz.

Betreffende communicatie: dat is gewoon een kwestie van meer praten. Als vanzelf zul je zien dat je na verloop van tijd weer het vermogen hebt om goed te communiceren met anderen. En dat hoeft niet eens zozeer met mensen van jouw studie te zijn, maar klets gewoon een keertje over iets leuks met je ouders, om maar een voorbeeld te geven.

Probeer weer wat positiever in het leven te staan. Laat het negatieve weg en probeer de positieve dingen van iets in te zien. Wanneer je positiever over dingen gaat denken en optimistischer wordt, zul je zien dat je wat opgewekter wordt. En dat zal ook uitwerken op jouw eigen uitstraling.

Citaat:
De oorzaak hiervan is denk ik deels dat ik mezelf niet accepteerde en mijn oude persoonlijkheid eigenlijk verdrongen heb. Ik heb veel te veel nagedacht en te weinig mijn gevoel gevolgd.
En wellicht is het een optie om jouw oude persoonlijkheid toch weer terug te halen, als je je daarmee wél prettiger voelde. Maar waarom accepteerde jij jezelf niet? Alles wat je hier opsomt geef je aan als gevólg van het feit dat jij jezelf niet accepteerde, dus dat zal een reden hebben...
Met citaat reageren
Oud 29-09-2012, 00:12
Phaent
Phaent is offline
Citaat:
Het is een goede stap van je dat je naar een psycholoog gaat om erover te praten. Daarnaast kun je zelf natuurlijk ook de knop om gaan zetten, zoals ,scholiermavo' al vertelde. Je studeert, en jouw studie zal vast een studievereniging hebben. Ga daar eens wat socializen en probeer daar wellicht wat meer mee te doen. Ga eens wat dieper in jezelf graven en kijk waar je interesses liggen, zodat je ergens een hobby uit kunt maken en ga daar mee aan de slag. Ga op zoek naar mensen die dezelfde interesses hebben als jij. Of ga op zoek naar een bijbaan, waar je ook eveneens weer nieuwe mensen kunt leren kennen enz.

Betreffende communicatie: dat is gewoon een kwestie van meer praten. Als vanzelf zul je zien dat je na verloop van tijd weer het vermogen hebt om goed te communiceren met anderen. En dat hoeft niet eens zozeer met mensen van jouw studie te zijn, maar klets gewoon een keertje over iets leuks met je ouders, om maar een voorbeeld te geven.

Probeer weer wat positiever in het leven te staan. Laat het negatieve weg en probeer de positieve dingen van iets in te zien. Wanneer je positiever over dingen gaat denken en optimistischer wordt, zul je zien dat je wat opgewekter wordt. En dat zal ook uitwerken op jouw eigen uitstraling.



En wellicht is het een optie om jouw oude persoonlijkheid toch weer terug te halen, als je je daarmee wél prettiger voelde. Maar waarom accepteerde jij jezelf niet? Alles wat je hier opsomt geef je aan als gevólg van het feit dat jij jezelf niet accepteerde, dus dat zal een reden hebben...
Socializen is voor mij op dit moment niet echt weggelegd, omdat ik gewoon te veel door mijn klachten (geheugen- en concentratieproblemen, extreme vermoeidheid, mezelf vervreemd voelen etc.) belemmerd word. Niet zo zeer een kwestie van te weinig spreken denk ik, al speelt dat misschien ook wel wat mee. Hetzelfde geldt eigenlijk voor hobby's. Ik vind sowieso bijna niks meer echt leuk. Helaas. Met mijn ouders praat ik vaak genoeg, maar ook dan heb ik er last van (natuurlijk). Positief in het leven staan lukt me in deze situatie ook niet echt. Ik heb een tijdje met behulp van een boekje geprobeerd een positieve levenswijze te ontwikkelen, maar ik denk dat dat pas kan als ik mentaal en lichamelijk weer een beetje normaal kan functioneren. Wel berationaliseer ik vrijwel alles, al speelt dat juist ook weer mee in mijn klachten (verdrongen emoties en vervreemdheid).

Mijn oude persoonlijkheid terughalen, ja...ik zou willen dat dat kon, maar ik ben gewoon veranderd, een ander mens, en dat moet ik accepteren. Toch wil ik wel gewoon weer normale emoties voelen en me niet in deze mate vervreemd van mezelf voelen. Ik probeer daarom ook juist weer wat meer emoties toe te laten en wat minder na te denken.

Waarom ik mezelf niet accepteerde? Tja. Vroeger dacht ik eigenlijk niet zo vaak over mezelf na, vond ik alles wel best, was ik wel erg naïef, wereldvreemd en emotioneel en impulsief ingesteld. Toen kwam er een periode dat ik erg veel over mezelf na ging denken en besloot dat ik eigenlijk helemaal niet tevreden was, ik vond mezelf een kneus e.d. Ik besloot mezelf aan te passen en dacht dat ik aan iets positiefs begon. Ik deed dit echter op de verkeerde manier en sloeg ook nog eens door; ik veranderde mijn gedrag, mijn gedachten en uiterlijk. Ik dacht voortaan langer na over keuzes en berationaliseerde vrijwel alles (nog steeds dus) en ging me verder ook gewoon anders voordoen dan ik werkelijk was. Ook in mijn hoofd deed ik me anders voor als het ware, voor mezelf. Uiteindelijk zag ik in dat dit wel een beetje triest was en ben ik weer wat meer tot mezelf gekomen, maar toch was ik al erg veranderd qua manier van denken en uiteindelijk ook gedrag. Emoties ben ik kwijtgeraakt, mensen om mij heen snapten natuurlijk niks meer van me en ik keek met spijt terug naar wat ik gedaan had. Uiteindelijk ben ik (naar mijn idee) depressief geraakt, is alles een stukje erger geworden en zijn de andere geestelijke en lichamelijke klachten erbij gekomen. Een beetje een raar en niet te volgen verhaal misschien.. En ik weet ook niet zeker of ik de juiste oorzaken en gevolgen heb benoemd, maar ik denk dat het hier een beetje door komt. Misschien zit ik er ook wel voor een groot deel naast.

Bedankt voor je reactie in ieder geval. Iedereen nog bedankt voor zijn reactie.

Laatst gewijzigd op 29-09-2012 om 00:40.
Met citaat reageren
Oud 29-09-2012, 14:37
Kesa
Kesa is offline
Citaat:
Hetzelfde geldt eigenlijk voor hobby's. Ik vind sowieso bijna niks meer echt leuk.
Met de instelling ,,Ik vind toch niets leuk, dus een hobby zoeken is op dit moment niet voor mij weggelegd'' zul je niet verder komen. Je hebt een positievere blik nodig, een frisse wind, zodat je vanzelf weer wat nieuws in je leven kan gaan ontdekken. Wat meer optimisme in plaats van pessimisme is iets wat jij nodig hebt . Maar dat gaf je zelf ook al zo'n beetje aan.

In zoverre dat gaat denk ik wel te begrijpen wat je bedoelt. Lastig.. een gesprek met de psycholoog kan misschien een nieuwe stap zetten.
Met citaat reageren
Oud 29-09-2012, 23:03
Phaent
Phaent is offline
Ja, misschien ook wel, al vind ik dat wel echt moeilijk in deze situatie. Ik hoop dat de psycholoog me goed kan helpen.
Met citaat reageren
Oud 03-10-2012, 00:01
Verwijderd
Ik zou er toch ook echt op aandringen om een bloedonderzoek te krijgen. Gewoon voor de zekerheid. Dan weet je iig zeker dat er niet iets lichamelijks is wat dit veroorzaakt. Verder is die psych een goed idee! Hopelijk heb je daar wat aan. En als je nieuwe vrienden zoekt, ik denk dat er een heleboel mensen hier, wel met je willen msn'en hoor. Ik vind het zelf iig altijd erg tof als ik er een beetje voor iemand kan zijn.

Take care! Latersss
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
De Kantine zou jij je eigen baby doden?
sinaasbei
16 16-06-2011 02:00
Psychologie Lucht je hart topic deel 130
Eend
490 14-06-2008 14:17
Liefde & Relatie beetje uitzichtloos...
evanescence
23 29-06-2005 22:30
Huiswerkvragen: Klassieke & Moderne talen enquete over euthanasie
AlopiA
8 15-04-2003 21:09
Verhalen & Gedichten Een uitzichtloos bestaan
sublime
1 28-03-2003 10:27
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap euthanasie moet legaal worden, zonder gezeik
anonieme_teddybeer
42 04-12-2002 19:19


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 20:37.