Okey voor het vervolg komt heb ik hier mijn verhaal nog een keer, maar dan de foutjes verbetert (bedankt Grim
) Dusss kom maar op met het commentaar
"En dan is het nu tijd voor Saskia!!", hoor ik de man op het podium zeggen. Mensen klappen. Zou dat voor mij zijn? Opeens durf ik niet meer. driehonderd mensen, dat is een heel zaal vol. Daar kan ik niet voor optreden. De andere kandidaten kijken mij vragend aan. Sommigen vol medelijden, anderen vol verachting. Ik weet niet wie ik het meeste haat. Ik weet het niet meer. Wat doe ik hier? Ik moet hier weg. Ik weet niet hoelang ik hier sta, vlak achter het gordijn. Ik hoef maar een paar passen naar voren te doen. Een paar passen en dan is het definitief. Het voelt alsof ik mijn eigen graf had gegraven. Ik hoor gemompel uit de zaal. De mensen vragen zich af waar ik blijf. Ik hoor voetstappe en vraag me af of de mensen weggaan. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Het is Ruud. Hij omhelst me en kust me op mijn voorhoofd. Ik voel me veilig in zijn armen. "Je kan het Saskia. Je kan het", fluistert hij in mijn oor. Ik voel me vreemd. Blij, maar ook een soort verader. Hoe kan ik hem nou teleurstellen? Die gedachte geeft me nieuwe moed. Ik kus hem terug en doe een paar passen naar voren. Voor mij staat een microfoon. Een zaal vol mensen. Ik kijk naar achteren. Ruud geeft een bemoedigend knikje. Dan besef ik, met hem kan ik de hele wereld aan. Hij is mij altijd trouw geweest. Nog nooit heeft hij een belofte verbroken. Dit is mijn belofte aan hem. Die belofte zal ik niet breken. Ik kijk nog eenmaal de zaal in voor ik mijn ogen sluit en begin te zingen. De eerste paar seconden onzeker, alsof ik het publiek vraag om toestemming. Langzaam open ik mijn ogen en dan zie ik ze. Mijn ouders op de eerste rij. Ze knikken. Ze beantwoorden mijn vraag. Ik begin met zingen, zoals ik nog nooit gezongen heb. Mijn stem is overal in de zaal te horen. Krachtig, maar toch zacht en zuiver. De rest gaat vanzelf. Eigenlijk kan ik er alleen maar van genieten. Tot op het moment dat ik mijn laatste woord heb gezongen, is het doodstil in de zaal, maar dan klinkt er een daverend applaus. Ik kijk naar Ruud maar hij staat niet meer achter me. Hij zit voor me, in de zaal. Hij klapt het hardst van allemaal. De roosjes vliegen me om de oren en ik maak een diepe buiging. Ik voel me intens gelukkig. Ik had voor een volle zaal opgetreden. Dat dat me zou lukken, had ik niet gedacht. Nog een laatste buiging en een kushandje naar Ruud voordat ik het podium afloop. Achter het gordijn zie ik de andere kandidaten. Degene die me eerst vol verachting aankeken, gunnen me nu geen blik waardig. Is het jaloezie? Degenen die me vol medelijden aan hadden gekeken, kijken nu blij. Eéntje steekt haar duim op. Ze komt op me af. Eigenlijk wil ik doorlopen naar Ruud, maar iets weerhoud me ervan. Ik draai me om. Ze lijkt een tikje zenuwachtig, maar toch vol zelfvertrouwen. "Hoi, ik eh... ik wilde je dit geven", zegt het meisje en ze drukt me een klein vierkant pakje in mijn handen. Het is ingepakt met gouden inpakpapier. Ik weet niet wat ik ermee moet. "Bedankt", zeg ik, maar ik kan mijn verbazing niet onderdrukken. Dan zie ik Ruud. Ik ren op hem af en omhels hem met het pakje nog in mijn hand.
"Je was geweldig!", zegt hij enthousiast. Ik bedank hem.
"Ik eu, ik kleed me even om. Ik zie je over een kwartier bij de uitgang oke?".
"Ik wil ook wel met je mee naar binnen hoor!", zegt Ruud met een ontdeugende blik.
"Nee dank je, ik red me wel!". Hij kijkt me verdrietig, ietwat beledigd aan, maar draait zich dan langzaam om en loopt richting de uitgang. Snel doe ik de deur van mijn kleedkamer dicht. Ik draai me om en dan zie ik het meisje dat me het pakje gaf. Ik voel het bloed met topsnelheid door mijn aderen stromen. Ik wil dat ze weg gaat maar aan de andere kant ben ik ook nieuwsgierig. Ik draai me om en wil de deur open doen. "Nee wacht!", roept het meisje verschrikt. "Ga niet weg!". Ik twijfel, maar mijn nieuwsgierigheid wint het van de afkeer en dus besluit ik nog even te blijven. Een grote glimlach vormt zich op het gezicht van het meisje.
--
xx sharon
oja... hoe bedoel je dat precies met het onder elkaar zetten als er wat gesproken wordt? heb ik dat zo goed gedaan?