Ellie's friend

[lunatheawesome]

Hoofdstuk 1
Ellie Johnson was een 10 jarig meisje. Ze had stijl zwart haar dat tot haar middel rijkte en ze had grote, zwarte ogen die je soms bleven aanstaren. Die ogen hadden kleine Ellie al vaak in de problemen gebracht. Een keer had Meneer Dickens, haar privé-leerkracht, haar een opstel van 10 pagina’s laten schrijven omdat hij vond dat ze hem aanstaarden. In werkelijkheid was Ellie gewoon aan het dagdromen, maar als je ogen zo groot zijn als de haren word er al vaak van je gedacht dat je aan het staren bent. Verder had ze een enorm bleke huid, die er door haar donker haar nog bleker uitzag, dit kwam haar wel eens van pas, vaak kon ze de verpleegster wijsmaken dat ze erg ziek was, terwijl ze in feite altijd zo bleek was.
Om acht uur in de ochtend werd Ellie door een van de kamermeisjes gewekt, een half uurtje later werd ze aan de ontbijttafel verwacht. Ze at altijd alleen haar boterhammen met choco op, haar ouders hadden het altijd erg druk. Maar Ellie had niets te klagen vonden haar ouders, ze kon alles krijgen wat ze maar wou. Ellie dacht hier niet zo over, Ellie voelde zich vreselijk alleen. Ze had helemaal geen vrienden, want ze ging het huis haast nooit uit, ze ging ook niet naar school, want ze kreeg privéles.
Na het ontbijt ging Ellie in bad en vervolgens werd ze aangekleed. Ze mocht haar eigen kleren niet kiezen, als ze dat wel zou mogen zou ze gewoon in een jeansbroek rondlopen in plaats van die zwarte jurkjes en witte rokjes waar ze nu mee opgescheept zat. “We vinden het belangrijk dat je er netjes bijloopt” hadden haar ouders geantwoord toen Ellie vroeg of ze haar eigen kleren niet mocht kiezen. Ze vroeg zich af waarom het hun iets kon schelen, ze zagen haar toch bijna nooit.
Ondertussen was het al bijna half 10, hoogtijd dus voor Ellie om naar de les te gaan. Vandaag stond er eerst Geschiedenis op het programma. Ze haatte dit deel, Meneer Dickens kon zelfs het leukste, meest interessante onderwerp ooit, slaapverwekkend saai maken. Hij praatte continu in monotoon en meer dan de helft van de tijd las hij gewoon dingen uit boeken voor. Ellie wist maar al te goed dat hij zijn werk niet graag deed en dat hij deze baan gewoon had aangenomen omdat het goed betaalde. Ze had al vaak aan haar ouders gevraagd of ze geen andere leerkracht mocht, maar elke keer hadden ze haar gezegd dat ze tevreden waren met Bennedict, zo noemde zij meneer Dickens. Het ergste was dat hij een enorme hekel aan Ellie had, hij noemde haar ‘rotverwend nest’ en als ze een vraag niet kon beantwoorden ‘domme gans’. Rot – en duivelskind waren ook een van zijn favorieten. En dat waren nog maar enkele voorbeelden van wat hij dat arme kind allemaal noemde. Ellie had op haar beurt ook een doodhekel en meneer Dickens. Ze was dan ook niet beschaamt om dat te laten zien.
Na een paar uurtjes in de hel was het eindelijk tijd voor Ellies favoriete moment van de dag: lunch! De kok, Elliot Spirelli, was een van de enige mensen waar Ellie het een beetje mee kon vinden in het hele huis. Meneer Spirelli vond Ellie ook erg aardig, elke zondag bakte hij een bananencake die Ellie tijdens het ontbijt met heel veel plezier oppeuzelde. Ze hield ervan om voor de lunch nog snel even in de keuken te gaan kijken hoe meneer Spirelli de rest van het personeel afblafte. “Noem jij dat getoast brood?!” “Wat moet dat nu weer voorstellen?” “Wie probeer jij te vergiftigen?”.“Dat is toch niet afgewast? Opnieuw!” waren uitspraken die je vaak hoorden.
“Aah, Ellie, fijn je weer te zien” verwelkomde meneer Spirelli haar toen ze de keuken binnenwandelde. “Hoi meneer Spirelli” zei ze. “Mmmh wat ruikt het hier lekker” merkte Ellie op. “Dat zal vast de bananencake zijn die je ruikt”. “Het is toch geen zondagochtend?” vroeg Ellie verwart. “Nee, maar ik dacht dat het wel eens leuk zou zijn om je te verassen, maar als je liever-“ “nee, nee” onderbrak Ellie hem “Ik vind het fantastisch, je had al die moeite niet moeten doen” “Moeite”. Het is helemaal geen moeite kleine meid. Normaal gezien zou Ellie het vreselijk vinden als iemand aar een kleine meid zou noemen, maar wanneer hij het deed maakte het haar niet zo veel uit. De manier waarop hij het zei maakte ook een verschil. Bij hem had het iets lief, maar wanneer iemand anders het zei had het vaak iets kleinerend.
“Eet er nog iemand mee buiten jij?” vroeg meneer Spirelli. “Nee” antwoorde Ellie “alleen ik”. Ook tijdens de middag konden Ellie haar ouders geen tijd vrij maken om met haar te lunchen. Soms gebeurden het wel eens dat er een nanny mee at of iemand anders, maar dat was vandaag niet het geval. Nu ze er over nadacht, het was al even gelden dat ze nog een nanny gehad had. Ach, haar ouders hadden het waarschijnlijk te druk om iemand nieuw te zoeken. De laatste nanny had Ellie weggejaagd. Ze had eerst spinnen en ratten in het huis losgelaten en dan hat ze gedaan alsof te was aangevallen door zo’n rat. De nanny was het huis uitgelopen en sindsdien hebben ze haar nooit meer teruggezien. Buiten Ellie zelf was er niemand die wist hoe het kwam dat de nanny plots weg was. Haar ouders hadden het nog niet eens door dàt ze weg was, het was Ellie een raadsel of ze nu wel al een vermoeden hadden.
“Wel dan mag je van mij wel in de keuken eten, anders zit je daar zo alleen” dat was wat Ellie zo fijn vond aan meneer Spirelli, hij leek de enige te zijn die niet wou dat ze zo vaak alleen was. Een vriend was hij natuurlijk niet, want hij werd door haar ouders betaald, maar het was op z’n minst iemand die aardig deed tegen haar. “Dank je, dat is zo aardig” antwoorde ze. Als de taart klaar was, nam Ellie een bord en gaf meneer Spirelli haar een stuk. De taart was nog warm, maar dat was nou net waar ze van hield. Dat wist meneer Spirelli. Jammer genoeg kwam er een einde aan de lunch. Na de lunch was het weer tijd voor les. Nu had meneer Dickens bedacht om haar te martellen met wiskunde.
“Domme gans, kan jij nu niets doen” blafte meneer Dickens toen Ellie niet kon vertellen hoeveel 8 maal 7 was. Nu denk je misschien, wat is er zo moeilijk aan zeven maal acht. Wel, Ellie was nog maar tien jaar en wiskunde was nu niet haar sterkste punt. Ellie was veel beter in talen, later, als ze volwassen was, wou Ellie een schrijfster worden. Ze schreef zal best veel voor een meisje van haar leeftijd. Elke dag pende ze wel zo’n 5 pagina’s vol in haar dagboek. Buiten schrijven hield ze ook erg veel van tekenen, en ook daar was ze best goed in. Enkel wiskunde lag haar niet zo goed. “Sorry meneer, maar ik ben gewoon niet erg goed in wiskunde” ze Ellie voorzichtig. Meneer Dickens slaakte een zucht, “Dat is geen excuus, tegen morgen heb je al de tafels geleerd” “Allemaal?” vroeg Ellie verbaast. Ze wist dat meneer Dickens sadistisch was al het op huiswerk aankwam, maar dit, dit was gewoon te veel. “Ja, allemaal. Morgen overhoring. En O wee als je er eentje niet kent” waarschuwde hij haar. “Verdwijn nu uit mijn ogen” riep hij naar Ellie, die snel naar haar kamer vertrok.
Ellie had een hekel aan haar kamer. Hij was wel groot, maar alles was in prinsessen thema. Dat vond haar moeder passen bij een meisje van haar leeftijd. Maar ze had een hekel aan de roze muren, paarse meubelen en haar wit hemelbed. Ellie was niet zo’n meisje, meisje ze hield meer van piraten en dino ’s. Maar dat was natuurlijk niet net voor een 10 jarig meisje. Nee, ze moest doen alsof ze van prinsesjes en elfjes hield. Jak.
In plaats van haar wiskunde boek open te slaan, sloeg ze haar dagboek open en ze begon te schrijven. “Liefste Alice” Begon ze, ze had haar dagboek Alice genoemd omdat ze een enorme fan was van Alice in Wonderland, ze had de film wel 1000 keer gezien en het boek al zo’n 20 keer gelezen. Het was haar lievelingsboek. Zeker het theekransje en de onjaardag vond ze leuk. Vandaag was het haar onjaardag, en de dag daarna en… Maar volgende week was ze jarig, dan werd ze 10 jaar. Ellie hield best wel van haar verjaardag. Het was, op kerst na, de enige dag dat haar ouders thuisbleven. En meneer Spirelli bakte altijd een reusachtige slagroomtaart. Ja, verjaardagen waren leuk. Ze kreeg ook altijd een prachtig cadeau. Ze mocht kiezen wat ze maar wou. Vorig jaar had ze voor een Alice in Wonderland jurk gevraagd. Mama was zou ontroerd dat ze voor een kleedje vroeg dat ze er meteen 5 kocht. Ellie wist wat ze dit jaar wou hebben: een vriend. Zie je, ook al heb je veel geld en kan je alles krijgen wat je wil, een vriend blijft toch het ding dat je het meeste nodig hebt.
“Etenstijd” riep Karen, het kamermeisje. O nee, was het echt al 6 uur, dacht Ellie bij zichzelf. Ze moest nog haal maaltafels leren. “Ik kom eraan” riep ze snel. Ach, pech voor Dickens, dacht ze wij zichzelf. Bij het avondeten waren haar ouders wel bij, maar veel werd er nooit gezegd, niets eigenlijk. Haar ouders vonden dan je moest eten en rust en dus mocht er geen woord gezegd worden. Ellie begreep niet hoe die 20 telefoontjes die ze meestal nog kregen voor rust zorgde, maar ze had de beslissing genomen zich er niet druk in te maken. Ze kon er toch niets aan veranderen. Vandaag stond er eend met appelsien op het menu, daar hield Ellie van. Ze had dan ook een licht vermoeden dat meneer Spirelli gekozen had wat ze gingen maken. Toen gebeurde er iets wat Ellie nog nooit had meegemaakt. Haar ouders vroegen haar iets, tijdens het eten. “Wat wil je voor je verjaardag?” vroeg haar moeder. “Een vriend” antwoorde Ellie zeker. “Een vriend?” vroeg haar vader “Is er echt niets anders wat je graag wil hebben?” “Nee ik weet het zeker, ik wil een vriend” antwoorde ze. “Goed goed, we zullen een vriend voor je kopen” stelde haar moeder haar gerust. De rest van de maaltijd verliep zoals altijd in stilte, maar met heel wat telefoontjes, waarbij haar ouders de eetzaal uitliepen en even later weer terugkwamen.
Na het avondeten ging Ellie weer in bad, ze hield van in bad gaan, meestal las ze dan. Ellie geloofde ook dat als je iets al liggend of zittend kan doen, je het best ook zo kan doen. Sommige mensen zouden het luiheid noemen, maar… oké, misschien was dat het wel. Toen het water koud geworden was kwam Ellie het bad eindelijk uit. Haar boek had ze uitgelezen. Nu was het tijd om te gaan slapen. Ze moest erg vroeg gaan slapen. Haar ouders vonden nachtrust erg belangrijk. Maar wat ze niet wisten was dat Ellie altijd nog tekende na het kamermeisje haar in bed had gestopt. Meestal ging ze pas rond 1 uur slapen, wat erg laat was voor een bijna 10 jarig meisje. Maar vanavond spendeerde ze al haar haar tijd aan haar maaltafels. Ze wou niet nog eens in de problemen komen. Zeven maal zeven is 49, 5 maal 3 is 15. Zo ging het de hele avond en nacht door. Rond 2 uur vielen haar oogjes bijna dicht. Ze besloot dat het wel goed was geweest. Ellie ging naar haar bed, om te slapen.
De volgende dag was bijna net het zelfde als die ervoor, zo ging het altijd. Best saai, vond Ellie. Dat zou jij ook vinden, niet? Ellie was erg gestrest voor haar overhoring, wat zou hij doen als hij merkte dat ze er niets van kende? Tijdens de lunch kreeg ze bijna geen hap door haar keel “at is er mis meisje” vroeg meneer Spirelli bezorgd. “Anders heb je altijd zoveel eetlust”. Toen was het tijd voor de overhoring. “Ik mag hopen dat je geleerd hebt” zei meneer Dickens. Ik had wel geleerd, maar ik was er zeker van dat ik er niets meer van wist. “Neem een cursusblad” beval hij “en noteer”. Zeven maal acht, negen maal drie, zeven maal negen, drie maal acht, vier maal zes en zo ging het nog een tijdje door. Tot Ellies grote verbazing wist ze bijna elke som op te lossen en ze was er zeker van dat ze ze bijna allemaal juist had. “Duidelijk niet geleerd” zei meneer Dickens terwijl hij een blik op haar blad worp “ 4 fouten, vier!”. Ellie deed haar best om schuldbewust te kijken maar stiekem vond ze dat ze het best goed gedaan had. Maar zijn idee van “goed” was niet hetzelfde als dat van haar. “Ga maar weg” zei meneer Dickens, iets wat verassend vriendelijk voor hem klonk. Ellie was blij dat ze eindelijk verlost was van haar vreselijke privé-leerkracht. Ze vroeg zich af of het er ook zo aan toe ging op een gewone school, zat ze maar op een gewone school, dan had ze vrienden. Maar daar ging snel verandering in komen, want ze kreeg een vriend voor haar verjaardag. Ellie kon bijna niet meer wachten tot het zover was . De volgende dagen gebeurde er niet veel, buiten dan het kamermeisje dat was flauwgevallen toen ze een muis zag.
Ellie zag niet wat er nu zo erg was aan een muis, ze vond ze best wel schattig. Het waren dan ook haar lievelingsdieren. Het was gebeurt op vrijdagochtend, het kamermeisje wou Ellie wekken, maar toen Ellie na een kwartier haar kamer nog niet uit was besloot ze een kijkje te nemen. Ze lag nog gewoon te slapen, dus trok het kamermeisje Ellies dekbed omhoog in de hoop dat ze zou wakker worden. Maar wat lag daar naast de kleine Ellie? Een muis, een echte levende muis. Het kamermeisje gaf een gil waar Ellie vrijwel meteen van wakkerschoot. Toen, net toen Ellie haar ogen opendeed, viel het makermeisje flauw. Ze ging snel hulp halen en al snel stond de helft van het personeel rond haar bed. “Uit de weg” zei de dokter toen hij aankwam. “Kunnen we haar niet beter op het bed leggen” stelde iemand voor. “Nee” antwoorde de dokter “we moeten haar zo weinig mogelijk verplaatsen, maar je kan wel een nat washandje gaan halen”. Er ging snel iemand eentje halen. Je vraagt je misschien af waarom iedereen er zo’n drama van maakte, maar er gebeurde nu eenmaal niet veel in Ellies’ huis. Ze schaamde zich ervoor, maar ze vond het best wel spannend, zo iemand die flauwvalt, maar ze vond het wel jammer dat door al die drukte de muis die blijkbaar naast haar lag weer naar zijn holletje was weggevlucht.
Die avond kon Ellie maar niet in slaap vallen, ook niet na haar nachtelijke tekenpartij. Het werd 2 uur, 3, 4… Ze bleef gewoon maar denken aan haar verjaardag die de volgende dag voor de deur stond. Het was vooral haar cadeau waar ze naar uitkeek. Ze had nog nooit in haar hele leven een vriend gehad, maar daar zou vanaf morgen verandering in komen. Dan zou ze een vriend hebben. Iemand met wie ze haar geheimen kon delen, waarmee ze de gekste avonturen kon beleven. Iemand die voor haar zou klaarstaan, en zij voor hem. Waar zou je vrienden kopen, vroeg ze zich even af. Ach, haar ouders wisten altijd alles te vinden, dit zal wel geen uitzondering zijn. Hoe zou haar vriend heten? Of zou ze dat zelf mogen kiezen? Zou hij verpakt zijn? Deze en nog duizenden andere vragen galmde door haar hoofd. Rond 6 uur viel ze eindelijk in slaap. Ellie had een nachtmerrie. Ze droomde dat haar ouders haar verjaardag vergeten waren en dat ze gewoon gaan werken waren. Ze was helemaal alleen. Ook al de bediende waren verdwenen. Zelfs meneer Spirelli. Ellie ging wanhopig op zoek naar een vorm van leven en het gigantische huis. Maar ze vond niemand, zelfs de muizen die ze soms zag waren er niet. Ze was echt moederziel alleen. Toen begon haar hand te bloeden en er was niemand die er iets aan deed, toen verschenen haar ouders en haar oren begonnen ook te bloeden, toen haar mond en ogen. Maar haar ouders bleven daar gewoon staan, ze probeerde haar niet eens te redden, ze bleven haar gewoon aanstaren. Toen ging haar moeders gsm af. Ze nam op en weg was ze, gewoon weg. Niet veel werd haar vader ook gebeld. Ze kwamen niet meer terug, Ellie was weer alleen. Ze bloedde nog steeds, wat als ze dood ging gaan? Maar was ze dan wel dood? En wat dan nog, dacht ze, er zou toch niemand zijn die het zou merken. Niemand gaf iets om haar. Zelfs haar bloedeigen ouders niet. Ze ging zitten op de grond, ze was te zwak geworden om noch recht te staan. Zou ze hier echt sterven? En… hoe zou het zijn, de dood, zou allen dan gewoon zwart zijn of zou er echt zoiets bestaan als hemel enhal. En waar zou zij dan bellanden. Vast in de hel, dacht Ellie. Dat had meneer Dickens haar al zo vaak verzekerd. Duivelskind, zei hij dan, jij hoort thuis in de hel. Branden zul jij daar. Nu ze erover nadacht klonk het best wel grappig. Branden in hel, hoe kwamen ze erop? Maar de hemel, zou dat dan een plaats voor haar zijn? Want, even eerlijk, had ze ooit iets goeds gedaan? Oke, ze misdroeg zich meestal niet en ze was ook niet erg brutaal, behalve dan soms tegen meneer Dickens, maar dat telde niet vond ze, maar nu ze er verder over nadacht, wat kon ze fout doen? Haar ouders waren nooit thuis, waardoor ze zich aan bijna geen regels moest houden. Ellie brak haar hoofd over wat er nu met haar zou gebeuren, en of ze wel of niet in de hel zou bellanden, al die al bestond. Het bloeden werd steeds erger. Het wou haast niet stoppen. En toen werd alles zwart. Ellie had alles natuurlijk gedroomd, ze had helemaal niet bijna doodgebloed, ze was kerngezond. En daar was ze erg dankbaar voor. Ze kon zich haar droom nog tot in de puntjes herinneren en was er wat van slag door. Zouden haar ouders haar echt zo in de steek laten? Ja, vast wel. Maar als ze in het echt zou doodbloeden, bedacht ze, was er altijd nog het personeel die haar zou helpen en er een dokter zou bijhalen. Net zoals ze gedaan hadden bij dat kamermeisje dat flauwviel. Ellie keek op haar klok en zag dat het nog maar 6 uur ’s ochtends was. Ze deed haar nachtlampje uit en besloot nog wat verder te proberen slapen. Deze keer viel ze in een diepe, nachtmerrie loze, slaap. Toen ze ontwaakte herinnerde ze zich niets meer over haar enge droom, maar wist ze wel weer welke dag het was. Het was haar 10de verjaardag. Vandaag ging ze haar vriend krijgen!

[Kitten]

Ik probeerde dit net te lezen, maar het is een heel lang stuk voor een 'introductie' die je ons geeft. Het ziet er nu heel erg uit als een 'blok' tekst.

Bij de intro moet je je ook bedenken dat het belangrijk is om de aandacht van de lezer te vatten. Je schrijft: "Ellie Johnson was een 10 jarig meisje. Ze had stijl zwart haar dat tot haar middel rijkte en ze had grote, zwarte ogen die je soms bleven aanstaren."

Waarom ga ik dit lezen? Wat gaat mij motiveren om meer te weten te komen over dit meisje?

Ook moet je letten op hoe je de hoek van je verhaal kiest: Je begint met een beschrijving. Zou zij zichzelf ooit zo voorstellen? Het lijkt me niet. Zou een ander haar zo beschrijven? Misschien wel. Als een ander het verhaal verteld, dan zal de 'innerlijke persoon' van het meisje zijn afgesloten voor de lezer.

Kijk zelf je post eens na en probeer te bedenken hoe een ander dit zou lezen.

[lunatheawesome]

Kitten schreef:

Ik probeerde dit net te lezen, maar het is een heel lang stuk voor een 'introductie' die je ons geeft. Het ziet er nu heel erg uit als een 'blok' tekst.

Bij de intro moet je je ook bedenken dat het belangrijk is om de aandacht van de lezer te vatten. Je schrijft: "Ellie Johnson was een 10 jarig meisje. Ze had stijl zwart haar dat tot haar middel rijkte en ze had grote, zwarte ogen die je soms bleven aanstaren."

Waarom ga ik dit lezen? Wat gaat mij motiveren om meer te weten te komen over dit meisje?

Ook moet je letten op hoe je de hoek van je verhaal kiest: Je begint met een beschrijving. Zou zij zichzelf ooit zo voorstellen? Het lijkt me niet. Zou een ander haar zo beschrijven? Misschien wel. Als een ander het verhaal verteld, dan zal de 'innerlijke persoon' van het meisje zijn afgesloten voor de lezer.

Kijk zelf je post eens na en probeer te bedenken hoe een ander dit zou lezen.

Dank je voor dit advies! Ik hou er echt van als mensen me gewoon eerlijk zeggen wat ze er van vinden ;D dit was tijdens nanowrilo geschreven, dus niet bepaald goed ofzo

maar echt bedankt, ik ga er ZEKER op letten