[Verhaal] Ronnie het medium

Ik had iets goed te maken wegens die column van een paar dagen terug en bovendien had ik al een poos een idee in mijn hoofd. Vanmiddag is dat eindelijk uitgegroeid tot een verhaal.

- - -

Het was zo’n dag waarop de wereld naar zure, rotte tomaten rook. Mijn kleren waren doordrenkt van de aftershave die mijn neus zouden moeten afleiden, maar deze truc had ik al zo vaak toegepast, dat die alcoholische parfumlucht even erg was als rotte tomaat. Ik probeerde zo weinig mogelijk te snuffelen terwijl ik met mijn vriendin door de zonnige stad liep. Het gevolg was dat ik soms snuivend adem moest halen omdat ik teveel op mijn ritme lette. M’n vriendin vroeg waar ik mee bezig was, waardoor ik nog stiller probeerde te ademen uit angst te zuchten. Hand in hand een zucht slaken was immers hetzelfde als zeggen dat je haar haat en haar daarna in het gezicht spuwen, redeneerde zij. Juist op het moment dat mijn gezichtsveld wegens zuurstofgebrek terrein moest inleveren aan hoofdpijn en donkere vlekken, kwam ik hem tegen. Ronnie.

Ronnie had ik al een aantal jaar niet gezien. De laatste keer was op een afscheidsfeest van onze middelbare school waar ik me verveeld had. Ik ergerde me uit jaloezie aan iedereen die wel plezier kon maken en probeerde onderwijl mezelf aan te praten dat dit alles beneden mijn stand was. Terwijl het natuurlijk veel meer zo was dat ik sociaal te onvermogend was om plezier te maken.
Ronnie had daar nog strakke en hippe kleren aan. Ik kon nooit mijn ogen van zijn tepels houden, ook al deed ik zo mijn best. Het leek alsof Ronnie als antwoord probeerde zijn tepels nog harder te maken. Onder zijn strakke, blauwe shirt droeg hij een broek van brandbaar materiaal waar de hoezen waar ik mijn slaapzakken in stop van gemaakt zijn. Ik kreeg kippenvel toen ik er aan dacht. Zijn haar leek als enige functie te hebben om de enorme klodders gel bij elkaar te houden. Als hij kaal was geweest, had hij een geleiachtige taart van geel slijm op zijn kop gehad, maar ach, dat ziet er ook niet uit, moet hij gedacht hebben. Dan maar een kapsel.
We waren niet echt vrienden, maar Ronnie was dronken, dus kwam hij op me af. Ik haalde mijn hand uit mijn zak, maar bedacht me dat dat niet nodig was. Daarom krabbelde ik nonchalant wat aan mijn elleboog om daarna de hand weer terug in de zak te doen. Ik leunde wat achterover, zette mijn rechtervoet iets meer naar buiten, daar ik de neuzen van mijn schoenen altijd naar elkaar liet kruipen als ik niet oplette. Ronnie sloeg met een grote hand op mijn schouder, waardoor mijn zorgvuldig geconstrueerde houding als een kaartenhuis in elkaar stortte. Ik veegde het bier van mijn hand, terwijl hij in mijn oor schreeuwde of ik het naar mijn zin had.
Ik weet niet of ik geantwoord heb, maar het maakte Ronnie toch niet uit. Hij vroeg direct of ik al een meisje gescoord had. Meisjes scoren kwam erop neer dat je met ze zoende en ik had een hekel aan die term. Waarschijnlijk omdat niet zoveel meisjes met mij wilden zoenen. Dit idee kreeg ik natuurlijk pas later, want op het moment zelf had ik alleen het geruststellende maar knagende idee dat dit alles beneden mijn stand was, en dat ik de laatste man op aarde was die vrouwen met respect behandelde en alleen zoende als er daadwerkelijke, achttiende-eeuwse liefde-voor-altijd in het spel was. Deze mening had overigens geen invloed op mijn puberale pornocollectie, of op mijn toenmalige, hopeloze verliefdheid op het zusje van mijn huidige vriendin.
Ik antwoordde vast wel iets, maar Ronnie schreeuwde alleen maar “drie!”, hield vier vingers op en verdween alweer van mijn zijde.

De Ronnie van nu zag er heel anders uit. Zijn haar was lang en warrig, zijn kleding wijd, kleurrijk en slobberig en hij had een baard die niet de bedoeling was. Eerlijk gezegd wist ik niet wie hij was en mijn vriendin wilde net een opmerking over hem maken, toen hij op mij af kwam.
“Ik weet wie jij bent”, zei hij langzaam.
“Ik denk dat ik ook weet wie jij bent”, lachte ik onzeker.
“Wij hebben bij elkaar op de middelbare school gezeten… ik ben Ronnie, herken je me nog?”
“Ja, ja! Natuurlijk! Ronnie! Da’s een poos geleden”, en heel wat meer zeker dan jaren ervoor haalde ik mijn hand uit mijn zak en bood hem aan.
Hij wapperde afwijzend met zijn handen. “Nee man, da’s slecht voor mijn karma! Ik weet toch helemaal niet welke aardstralen er in je huizen?”
Ik schudde begrijpend mijn hoofd. “Oh, ok… Sorry. Oh, en dit hier is mijn vriendin, Evelien.” Als hij mijn hand niet wilde, dan misschien mijn vriendin wel, grapte ik met mijzelf. Vreemd genoeg schudde hij haar wel de hand. Ze heeft vast betere aardstralen dan ik. Ik wilde hem net vragen wat hij allemaal gedaan had de afgelopen jaren, zodat we snel weer verder konden, maar Ronnie onderbrak me.
“Zeg,… zullen we ergens wat drinken ofzo? Dan kunnen we wat bij praten.”
Ik keek voor hulp bij mijn vriendin. “Ja, ik vind het goed”, zei ik, terwijl ik hoopte dat zij nog een smoes kon verzinnen. In plaats daarvan knikte ze bescheiden en gingen wij op pad. Ronnie kende nog wel een leuke ‘toko’ in de buurt en met leuk bedoelde Ronnie irritante, zweverige muziek op de achtergrond en veganistische drankjes.

Ik trommelde met mijn handen op tafel en met mijn voeten op de vloer. Ik hoopte dat Ronnie snel zijn verhaal zou vertellen, dan konden we weer verder. Direct weggaan met de smoes dat ik een afspraak vergeten had, was geen optie. Evelien zou waarschijn zeggen dat ik toch helemaal geen afspraak had en bovendien was ik toch wel benieuwd welk verhaal deze Ronnie aan de Ronnie van vroeger zou verbinden.
Gelukkig stak hij snel van wal. “Nou, ik ben dus medium geworden. Best oké, op zich.”
“Medium?”, vroeg mijn vriendin. “Bedoel je dat je in de toekomst kan zien?”, suggereerde ik.
“Nee, niet de toekomst. Ik zal je een beetje vertellen hoe het gegaan is, da’s toch makkelijker.” Ik leunde achterover in mijn rieten stoel en probeerde de muziek te negeren. Ik hield niet zo heel erg van panfluiten en walvissengekreun.
“Nou, het begon allemaal toen ik klaar was met de middelbare school. Je weet misschien wel dat ik economie ging doen toen. Het ging allemaal best aardig, maar er was niet veel aan. Als ik er nu aan terugdenk kan ik me niet voorstellen hoe ik het uithield met die lui daar. In ieder geval; ik had op een dag een tentamen en plotseling kwam het tot me, als in een soort visioen, weet je. Ik wist een bepaalde vraag niet en bam!, daar was het. Mijn geestesoog vloog door een tunnel en ik zag het zo voor me!” Ronnie hield een dramatische pauze.
“Uhm, wat?”, vroegen wij allebei.
“Ik zag voor me,… de bladzijde in het boek waar het antwoord op de vraag stond. Ik had twee dagen ernaar zitten staren om het te leren, en nu zag ik het opeens weer. Ik heb die toets niet afgemaakt, maar ben direct naar buiten gegaan. Ik sprak willekeurige mensen aan en vroeg ze of ze mij vragen wilde stellen over het verleden. Sommige vroegen naar de Slag bij Nieuwpoort en ik wist gewoon dat dat 1600 was! Anderen vroegen wat er gisteren in Amerika gebeurd was, ik antwoordde zo het laatste nieuws over de president! Andere grapjassen wilde weten wat voor weer het was en als een weerman die door de tijd kan reizen, kon ik zo uitleggen dat het over het algemeen zonnig was, maar dat er ook buien waren gesignaleerd. ‘dertien tot vijftien graden’; ik floepte het er zo uit. De mensen wisten niet wat ze hoorden, maar ik wel. Ik was een paranormaal begaafd medium dat het verleden kon voorspellen.”

Evelien en ik bleven even naar hem staren. Hij glimlachte gelukzalig en voldaan, zag toen onze blik en daagde ons uit. “Kom op, vraag maar wat over het verleden! Ik weet het allemaal! Ik heb die gave, weet je.”
“Ok.” Ik dacht na. Ik weet niet wat ik moest denken van zijn verhaal. Aan paranormale zaken had ik nooit veel aandacht besteedt en eerlijk gezegd had ik ze altijd maar van de hand gewezen, met het idee dat het oplichters waren, die teerden op de zak van de goedgelovigen. Maar Ronnies verhaal klonk werkelijk ongelooflijk. De macht om het verleden te voorspellen. Als het echt zo was, dan was Ronnie echt iemand met een unieke gave. Hoe zou ik hem op de proef kunnen stellen zonder hem teveel te beledigen?
Voor ik een antwoord had, kwam mijn vriendin met een vraag. “Ok,… wat heb je gisteren dan gegeten?”
Ronnie dacht even na, legde zijn handen op tafel en sloot zijn ogen. Hij gnuifde en snoof alsof hij het huis van de biggetjes wilde omblazen, maar na een korte tijd kwam zijn borstkas weer tot rust. Tot mijn grote verbazing had ik niets van zijn tepels gezien.
“Bloemkool!”, zei hij vastbesloten, “Bloemkool met een sausje, en een bal gehakt. En aardappels natuurlijk, want bloemkool zonder aardappels is als bloemkool zonder sausje; een halve waarheid.”
Mijn mond zakte open. Dit was werkelijk niet te geloven. Hij kon het echt! Die verdomde Ronnie, die ik altijd gezien had als een saaie slampamper, kon gewoon het verleden voorspellen!
“Ok, nu wil ik”, riep ik als een klein kind. “Uhm… vertel me eens, Ronnie, uhm… welk aandeel vorige week het meest gezakt is!”
Ronnie ging weer door zijn ritueel en knalde het er zo uit: “Laurus supermarkten”.

Evelien en ik waren zo onder de indruk van Ronnies kunsten dat we zonder er bij na te denken ingingen op zijn uitnodiging om bij hem thuis te eten. Pas toen we door de schemerende stad liepen, besefte ik dat we waarschijnlijk een onmogelijke, macrobiotisch verantwoorde maaltijd zouden krijgen, maar dat nam ik voor lief. Ik wilde echt alles weten over het verleden en Ronnie was een echt wonder. Tijdens de wandeling bestookten wij hem met vragen; over of hij wel eens detectivewerk deed, of hij op televisie kwam, of hij er veel geld mee verdiende, of hij mensen kon afpersen ermee, maar Ronnie bleef bescheiden. Hij zei dat hij zijn gave had te danken aan de Keltische god Lir en dat hij die niet wilde vertoornen. Evelien en ik liepen daarna met voorzichtige pas over de straatstenen en vroegen niet veel meer.

Ronnies huis was een rommelig appartement. Twee muren waren ingenomen door enorme boekenkasten die overvol waren. Voornamelijk geschiedenisboeken, zag ik in een oogopslag, maar ik was op weg naar het toilet. In plaats van de tweede deur links, nam ik er één rechts en ik vond mezelf in een donkere, muffe kamer. Ik grabbelde voor een lichtschakelaar naast de deur en vond een touw. Het was niet het toilet, maar ik was nieuwsgierig. Alles wat met Ronnie te maken had, fascineerde me eindeloos. Het licht floepte aan en ik zag eindeloze archiefkasten, verdeeld in verschillende rijen, zodat er paden tussen waren ontstaan. Ik trok de eerste lade open en zag dat er allemaal oude kranten in zaten. In een tweede en derde ook. Daarna geloofde ik het wel en rende ik alsnog naar het toilet.
Weer terug zei ik tegen Ronnie dat ik verkeerd gelopen was en zijn verzameling kranten tegengekomen was. “Waarvoor heb je die eigenlijk?”
“Oh, in het begin had ik die nog om te controleren, of ik wel echt goed voorspelde. In een krant staan dingen als het weer en de beurs en aangezien dat de twee zaken zijn die de mens het meest interesseren als het om tijdsoverschrijding gaat, leek het me verstandig die te bewaren. Nu heb ik het niet echt meer nodig, maar ach.”
Ik knikte begrijpend en aaide, diep onder de indruk, over mijn kin. Evelien keek met glimmende ogen naar Ronnie. Ik volgde haar blik en zag hoe Ronnie glimmend terugkeek vanuit zijn wazige maar machtige ogen. “Dit vind je vast lekker”, zei hij tegen ons.

Wij waren compleet in de macht van Ronnie en het was dus logisch dat we zouden blijven slapen. Ik lag in een oud bed met mijn handen achter mijn hoofd en dacht na over de ongelooflijke gave die mijn oud-schoolgenoot had. Hoe zou het zijn om dat te kunnen? Als ik er alleen al aan dacht duizelde het me. Ik zou zonder moeite af kunnen reizen naar het verleden en alles wat ik wilde weten zo zien. Of lezen, want Ronnie zei dat zijn visioenen vaak als een soort krantenbericht of boekbladzijde tot hem kwamen. Mijn vriendin stapte uit het smalle bed. “Wat ga je doen, schat?”
“Oh, ben je nog wakker? Ik ga, uhm… even naar het toilet.”
Ik antwoordde niet en dacht weer verder. Ik dacht dat ik als eerste maar eens terug zou gaan naar mijn schoolfeest. Ik was benieuwd wat ik gezegd had tegen Ronnie als antwoord op zijn vragen. Ok, ik had hem waarschijnlijk gezegd dat ik het echt leuk vond, maar wat betreft het ‘scoren’ van meisjes? Ik grinnikte. Ik had geen meisjes gescoord op die avond, ook al had ik het wel geprobeerd. Er waren immers een paar meisjes uit mijn klas die konden rekenen op mijn eeuwige, romantische liefde en één van hen was het zusje van Evelien. Ik zag de twee zusjes een jaar na het examen weer in een kroeg en ze leken zoveel op elkaar, dat ik familiair tegen Evelien deed en haar zonder veel moeite versierde. Per abuis eigenlijk, maar het bleek een goede vergissing.
Althans, van mijn kant. Had zij het eigenlijk toen geweten dat ik haar aanzag voor haar zusje? Ik wist het aan het einde van de avond, maar had ik het haar gezegd? Ooit? Ik kreeg het koud toen ik besefte dat ik misschien nooit tegen haar had gezegd dat ik op haar verliefd was geworden omdat ik dacht dat ze haar zusje was. Was dat echt zo? Ik moest het weten, maar kon het natuurlijk niet vragen; stel dat het echt zo was. Ik zat rechtop in bed. Maar natuurlijk! Ronnie!
Ik stoffelde in boxershort en met vieze sokken over de vloer. Ronnie zou er vast wel begrip voor hebben als ik hem wakker maakte en een vraag stelde. Ik gleed uit op de gang en moest me vasthouden aan een deur. Voorzichtig maar gehaast schuifelde ik naar Ronnies slaapkamer en trok ik na een korte klop de deur open.

Evelien zat naakt bovenop Ronnie. Alweer viel mijn mond open van verbazing. Ik klampte me vast aan de deurpost en kon niets uitbrengen. Evelien keek geschrokken en angstig naar mij.
“Hey”, zei Ronnie lachend, “mij kun je niet verwijten dat ik je vriendin gescoord heb. Ik kan alleen het verleden doen, weet je. Geen toekomst.”
“Ja, dat was natuurlijk ook weer zo”, stamelde ik, en verdronk in zijn eindeloze tepels.

- - -

LUH-3417

[Vogelvrij]

Ik vind je inleiding te lang en je eindzin vind ik raar.

Juist op het moment mijn gezichtsveld wegens zuurstofgebrek terrein moest inleveren aan hoofdpijn en donkere vlekken, kwam ik hem tegen.

Daar mis je een dat, geloof ik.

“Ok,… wat heb je gisteren dan gegeten?”

Moet die je niet ik zijn?

Verder vind ik hem geniaal Een stuk beter dan die column van je Hoewel het best een lang stuk is, heb ik hem gewoon in één keer gelezen en heb me niet verveeld

Ik vind 'm ook tof, maar raakte wel in de war door dat wat heb je gister gegeten,, maar een foutje op z'n tijd mag natuurlijk : )

Na de beginzin hield ik het niet meer.

Bedankt voor de reacties.

Over het eten van gisteren; het moet echt zijn 'wat heb je gisteren dan gegeten'. In zijn situatie zou het logischer zijn als de hoofdpersoon vroeg wat hijzelf gegeten had, omdat dat tenminste een echte uitdaging is voor Ronnie, maar onze held is kennelijk niet zo heel erg kritisch. Of gewoon heel dom.

Ik mis inderdaad een 'dat' in die zin. Zal hem er meteen in fixen.

Grimm, hoe kwam het? Toen ik die zin schreef, had ik het nare gevoel dat ik al eerder één of zelfs twee verhalen had begonnen met een tomatenlucht. Ook last van een déjà-vu?

LUH-3417

[Roosje]

Is gappig. Leuk verhaal! Ik moest alleen steeds een losse alinea lezen, want het is druk op MSN. Magoed, leuk.

[Vogelvrij]

LUH-3417 schreef op 25-04-2005 @ 22:48 :
Bedankt voor de reacties.

Over het eten van gisteren; het moet echt zijn 'wat heb je gisteren dan gegeten'. In zijn situatie zou het logischer zijn als de hoofdpersoon vroeg wat hijzelf gegeten had, omdat dat tenminste een echte uitdaging is voor Ronnie, maar onze held is kennelijk niet zo heel erg kritisch. Of gewoon heel dom.

Ik mis inderdaad een 'dat' in die zin. Zal hem er meteen in fixen.

Grimm, hoe kwam het? Toen ik die zin schreef, had ik het nare gevoel dat ik al eerder één of zelfs twee verhalen had begonnen met een tomatenlucht. Ook last van een déjà-vu?

LUH-3417

Maar pver die tomatenlucht vond ik dus een wat minder stukje Hoezo ook tomaten, hoe kom je erbij?

En ik vind het maar raar, wat heb je gisteren dan gegeten, maar ook wel weer humoristisch. Toch zou ik hem andersom doen, maar goed

LUH-3417 schreef op 25-04-2005 @ 22:48 :

Grimm, hoe kwam het? Toen ik die zin schreef, had ik het nare gevoel dat ik al eerder één of zelfs twee verhalen had begonnen met een tomatenlucht. Ook last van een déjà-vu?

Ik kan het me zo niet herinneren, maar je stijl is vaak wel zo dat je beginzin de toon van je verhaal zet (zie ook 'R de piratenhond'). De openingszin was dan ook leuk om te lezen, hij nodigde me echt uit om de rest te lezen.
Na iedere alinea weer even terug naar boven, een kruis slaan en je beginzin herlezen

Ik heb last van deja-vu's ja

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 26-04-2005 @ 15:38 :
En ik vind het maar raar, wat heb je gisteren dan gegeten, maar ook wel weer humoristisch. Toch zou ik hem andersom doen, maar goed

Ik denk niet dat jij de grap van het verhaal helemaal snapt...




Ik vind het weer typisch LUH, weer briljant. Vandaar dat ik ook nog geen commentaar had geleverd

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 26-04-2005 @ 15:41 :
Ik denk niet dat jij de grap van het verhaal helemaal snapt...

Jawel, al was ik de clou alweer vergeten toen ik die post schreef

Danke,

Die tomatenlucht is autobiografisch. Misschien ligt het aan de streek waar ik woon. Westland (sinds het jaar tweeduizend niet meer 'Het westland', maar onuitsprekelijk genoeg 'Westland') is een streek met veel tuinders waarvan een flinke hoeveelheid zich toegelegd hebben op tomaten.
Heel soms als ik ergens naar toe fiets, dan ruit de lucht gewoon naar zure, rotte tomaten. Dat vond ik zo raar, dat ik al vanaf het moment dat ik het als zodanig benoemd had, er een verhaal mee wilde beginnen. Vandaar dus.

LUH-3417