Het gevoel dat ik niet meer belangrijk voor hem ben.

[RedRibbon]

Beste lezers,

Al bijna 9 maanden ben ik nu samen met mijn vriend. Ik woon thuis bij mijn ouders, en hij, nadat hij een aantal maanden alleen heeft gewoond, woont nu ook weer bij zijn ouders. We wonen 4 uur treinreizen van elkaar vandaan. Mijn vriend heeft ook ADHD (en iets van autisme).

We kennen elkaar al heel lang via een game, 5 jaar geleden zagen we elkaar voor het eerst, en toen al was er ''iets'' tussen ons. Omdat we toen geen relatie konden hebben, zijn we altijd goede vrienden gebleven. Hij ging zijn weg, en ik de mijne. Totdat we dus weer, om de af en toe krabbels en chat heen, echt contact kregen via sms en bellen. Toen we weer afspraken om bij te kletsen was het duidelijk, wij horen bij elkaar.

Hij had toen een relatie, en heeft die toen ook verbroken. Wij waren samen, en waren smoor op elkaar. Hij belde elke dag, smsjes vlogen me om de oren. Hij deed alles voor mij, en hij maakte dat ik me heel bijzonder en geliefd voelde. Hij belde altijd om zomaar even af te spreken, en kwam dan naar mijn school om mij op te halen en wat te gaan drinken en te kletsen. Ik had echt het gevoel dat er iemand op mij zat te wachten met liefde, dat ik heel belangrijk was in het leven van mijn vriend.

Toen kwam het, dat hij alleen in het huis was, waar hij eerst met zijn relatie in woonde.
Een poos daarna, raakte hij zijn baan kwijt.
Toen begon het eigenlijk, dat hij de hele dag die game zat te spelen.
Dit heeft een aantal maanden geduurd, totdat hij het gewoon alleen niet mee redde, en hij bij zijn ouders ging wonen.

Nu is dat ''jagen op een meisje'' allemaal een stuk minder (logisch, dat is normaal dat dat iets afzwakt, het vele bellen en smsen en kleffen). Maar ik zit nu toch wel op zo'n punt, dat ik twijfel of hij nog wel verder met me wil.

Als ik hem nu sms, is het altijd maar afwachten of ik iets terug krijg, en zelfs soms savonds vragen of hij het smsje wel gehad heeft (die hij dan wel heeft gehad, maar gewoon niet terug smste). Uit zichzelf smst hij nauwelijks/niet.
Wil ik hem spreken, kan ik het beste kijken of hij in de game online is, of bellen (als hij zn telefoon bij zich heeft)

Vraag ik hem om mij te bellen, vergeet hij dat vaak.
Zelf belt hij mij eigenlijk niet meer.

Nu net ook op de chat, ik ben de hele dag weggeweest, en moest naar het ziekenhuis.
Ik vraag hem om mij even te smsen als hij klaar is met eten, zodat ik hem kan bellen.
Hij zegt nog dat dat goed is.

Ik krijg geen berichtje..

Ik kijk in de game, en ja, meneer is online en is met andere mensen aan het kletsen.
Ik vraag hem of ik hem soms niet meer hoefde te bellen?
Zegt hij dat hij heeft zitten wachten bij de telefoon, en dat ik maar niet belde.
Dat hij dacht dat ik zou bellen als IK klaar was met eten...
Ik ben een beetje pissig, en log uit dat spel...

Belt hij me op, waarom ik zo raar doe ineens, en dat ik onredelijk doe en het komt erop neer dat het mijn schuld is. Hij is heel erg boos, zegt dat hij hier geen zin in heeft, en dat zijn beltegoed op raakt, en hangt op.

Ik begin te huilen, ik ben heel erg in de war en ik hou daar echt niet van! Zomaar ophangen als er ruzie is!

Krijg ik een sms van hem, dat hij mij niet meer belt vanavond, maar dat hij het morgen probeert. Dat behandel ik hem tenminste normaal.

Ik ben zo stom om hem te gaan bellen ook, en krijg de wind van voren dat ik niet zo onzeker moet zijn omdat ik door mijn ex niet goed behandeld ben (wat er niets mee te maken heeft, dat ging over liegen, niet over gebrek aan aandacht)
Puntje bij paaltje, zit ik snikkend mijn excuses aan te bieden.
Terwijl ik later eigenlijk pas bedenk, dat het helemaal niet mijn schuld was.
Dan ook nog sluit hij gehaast af, ''ik moet nu echt ophangen, de mensen in de game hebben me nodig''
Dan voel je je geliefd en belangrijk ...

Hij doet gewoon nooit meer spontaan iets liefs, krijg nooit meer een lief smsje, of dat hij wilt weten hoe het met me gaat.
Als ik hem daarop wijs, dat ik twijfel of hij nog wel van mij houd, krijg ik 1 lief berichtje..
En daar moet ik het de rest van, eigenlijk tot ik weer ga zeuren, maar mee doen. (maar ik vraag er nu niet meer om...belachelijk is het toch ook)

Ik vraag me echt af of hij mij nog wel belangrijk vind.
Dat ik moet smeken om een smsje, aandacht, of een lief gebaar, klopt toch niet?
Het is toch gewoon goed fatsoen om je lief even te laten weten hoe en wat?

Ik ben absoluut niet afhankelijk van hem. En ik claim hem helemaal niet.
Maar is het zo raar dat ik savonds even lekker met mijn lief wil kletsen, en dat ik het leuk vind om te weten dat mijn vriend aan mij denkt en om mij geeft?

Ik heb hem heel erg geholpen in moeilijke periodes, en ben er altijd voor hem. Menig vrouw was al gillend uit een relatie met hem weg gerend als ze weten hoe veel problemen hij heeft. Maar ik niet, ik geef om hem, ik help hem en ik wil dat het goed komt.

Hmm, sorry voor het lange verhaal, maar het voelt zo goed om even alles eruit te gooien!

Het komt er dus op neer, dat mijn vriend mij weinig tot geen aandacht geeft.
Ik weet zeker dat als ik niet sms of bel, ik ook niets van hem hoor.
Het enigste wat hem interesseert is zijn game.
Zelfs als hij weet dat ik naar het ziekenhuis ben geweest, kan ik pas vertellen hoe en wat als ik hem zelf bel. Zelf smsen of bellen hoe het gaat doet hij niet.
Ik ben vaak verdrietig en boos, en ik voel me niet meer geliefd door mijn vriend.

Als we bij elkaar zijn, is hij wel heel erg lief, en voel ik ook dat hij om me geeft. Maar juist omdat we zo van elkaar weg wonen, is contact door de weeks ook belangrijk. En als het dan zo gaat, komen de twijfels, zo erg, dat ik er zelfs heb over na gedacht of IK dit zo nog wel volhoud....

Ik hoop dat jullie een beetje begrijpen wat ik bedoel, en ik zou graag jullie mening willen horen..

*edit: Nog even voor de duidelijkheid, het zijn allemaal kleine dingetjes, die ik steeds opkrop, en dan in 1x is het teveel. Ik ben echt geen zeur miep. Ik wou dat ik het beter uit kon leggen..

[Dvine]

Oh jeetje, deja vu.

Ik heb een vrijwel identieke situatie gehad, voor mij was de uiteindelijke oplossing het uit te maken. Iemand die meer aandacht besteedt aan een game dan aan zijn meisje is het niet waard, een relatie draait om wederzijdse liefde en aandacht. En dat is hier klaarblijkelijk niet het geval.

Ik raad je aan om in ieder geval dit in real life met hem te bespreken. Leg hem uit dat je zo niet verder kunt en dat jij ook je behoeftes hebt. Als dit niet een soort van wake-up call is voor hem dan is hij je gewoon niet waard.

[Batave]

Ja, mijn broer heeft bijna iets soortgelijks gehad. Minder extreem, maar hij is gestopt met spelen(ik weet niet precies welk spel je bedoelt, maar ik neem aan World of Warcraft) voor zijn vriendin met name. En ik denk dat hij nu gelukkiger is.

En wat Dvine al zegt, als hij meer waarde hecht aan een spel dan aan jou, is hij jou niet waard.

Huh wat moet je nou met een sukkel die een spel belangrijker vindt dan jij

[RedRibbon]

Het gaat inderdaad om World of Warcraft Batave, en ik speel het zelf ook als ik na school thuis kom, het liefst eventjes een uurtje ofzo ter ontspanning, omdat ik het leuk vind.
Maar hij ''moet'' spelen uren en uren, omdat de andere mensen hem ''nodig'' hebben.
Hij praat er echt over of dat het zijn werk is. Zijn wereld.

Dvine, ik heb hem vertelt dat ik er nog niet klaar mee ben, en er nog verder over wil praten, maar dan inderdaad face to face, en niet over de telefoon of chat. Al vraag ik me af of het werkt, waarschijnlijk eventjes, en dan is het weer hetzelfde...eigenlijk moet hij gewoon van dat spel af. Een baan vinden en van dat spel af. Hij kan zich niet beheersen, en moet dus ook die game niet spelen. Maar ja...dat moet hij doen omdat hij het wilt doen voor mij, niet omdat ik het hem opleg.

Het voelt gewoon echt zo klotn Freyja.
Ik geef zo veel om hem, ook al lig ik soms te piekeren in mijn bed waarom ik toch zo van hem houd. En dan denk ik weer aan de dagen dat ik bij hem ben, en dat ik dan wel zo gelukkig met hem kan zijn. En dat hij me weer vlinders in de buik geeft.
Het is echt heel moeilijk, en uit te leggen is het bijna niet. Elke ander had ik ook voor gek verklaard, maar als je eenmaal diegene hebt gevonden waar je ontzettend veel om geeft, laat je die niet zo snel meer los.

[DmCraanen]

Ik speel het ook en iedereen die meer tijd daarin stopt dan in een vriendin is een nolifer en moet opdonderen

verder OT:

wel naar voor je, maar ik ben toch van mening dat je een ultimatum moet stellen - game eruit of jij eruit. (minder spelen is bij WoW geen optie. dat werkt niet). Ik heb er zelf voor gekozen zodra ik iets had met mijn vriendin om ermee te kappen. 2 maandjes terug weer begonnen omdat ik de sfeer altijd wel gezellig vond en speel nu 3 a 4 uur in de week. Mn vriendin gaat wel ALTIJD voor welke game dan ook.

[WolterB]

Hij is verslaafd aan die game, dat lijkt me wel duidelijk en heeft voor zichzelf de virtuele wereld daar harder nodig dan de real-life wereld waar jij voor hem deel van uitmaakt. Ik denk dat dat pas weer kan veranderen als hij af gaat kicken van het spel en als hij dat niet wil dat er dan weinig meer te redden is in je relatie.

[x-spekkie-x]

WolterB schreef:

Hij is verslaafd aan die game, dat lijkt me wel duidelijk en heeft voor zichzelf de virtuele wereld daar harder nodig dan de real-life wereld waar jij voor hem deel van uitmaakt. Ik denk dat dat pas weer kan veranderen als hij af gaat kicken van het spel en als hij dat niet wil dat er dan weinig meer te redden is in je relatie.

Mee eens.

Bovendien vergooit hij nu ook zijn leven, door verslaafd te zijn aan dat spel en daardoor geen baan te zoeken of een baan te kunnen vasthouden.

[SiemdeCyper]

Ehmm, ik mis een heel groot onderdeel in je verhaal. Namelijk dat hij autisme heeft.
Ik weet niet in welke vorm hij het heeft en hoe zwaar, maar het kan wel degelijke een grote verklaring zijn voor zijn gedrag.

Ik herken wel een paar dingen in je verhaal (zelf familie met autisme).
Is hij op zichzelf gaan wonen direct met die ex van hem? Of woonde hij al op zichzelf daarvoor?
Door het vertrekken van die vriendin kan er namelijk een heel groot stuk structuur weg zijn gevallen, waardoor hij dingen niet meer overziet en gaat 'spoken'. Te laat naar bed, te veel gamen, afspraken vergeten en als iemand hem daar dan op aanspreekt, totaal niet weten wat hij fout heeft gedaan, gewoon omdat hij niet op een rijtje heeft.

Autisten kunnen in dit soort 'slechte' periodes, als ik het zo mag noemen, het klinkt zo, omdat hij weer terug naar zijn ouders moest etc., heel erg lang achter computers blijven hangen, dat spook gedrag vertonen en vooral veel afspraken vergeten.

Ik weet dus niet in hoeverre, na het lezen van je verhaal, het aandeel in het autisme ligt en in hoeverre dat daadwerkelijk ligt in dat hij geen interesse meer in je heeft. Volgens mij moet je er sowieso vanuit gaan dat autisten om de zoveel tijd hun ups en downs hebben en dat die vrij extreem kunnen zijn.

Maar goed, dit is veel speculatie van mij. Ben benieuwd of jij je ergens in kunt herkennen of dat jij zijn autisme in dit probleem kunt plaatsen.

Sterkte

[Batave]

DmCraanen schreef:

Ik speel het ook en iedereen die meer tijd daarin stopt dan in een vriendin is een nolifer en moet opdonderen

verder OT:

wel naar voor je, maar ik ben toch van mening dat je een ultimatum moet stellen - game eruit of jij eruit. (minder spelen is bij WoW geen optie. dat werkt niet). Ik heb er zelf voor gekozen zodra ik iets had met mijn vriendin om ermee te kappen. 2 maandjes terug weer begonnen omdat ik de sfeer altijd wel gezellig vond en speel nu 3 a 4 uur in de week. Mn vriendin gaat wel ALTIJD voor welke game dan ook.

Hier sluit ik me bij aan.

[Dvine]

Bij mijn ex was het ook WoW. En hij was er mee obsessed. Mijn huidige vriend en ik spelen het ook, maar we spelen het met mate. Hij werkt, ik studeer en we doen ook nog veel meer andere dingen samen dan alleen dat spel spelen.

[Sade]

Simoen schreef:

Ehmm, ik mis een heel groot onderdeel in je verhaal. Namelijk dat hij autisme heeft.

Kan me wel gedeeltelijk vinden in het verhaal van Simoen. Vind het zelfs voor iemand met ADHD en/of een vorm van autisme een beetje makkelijk om het te gooien op het verlies van structuur, maar denk wel dat beiden stoornissen een groot effect hebben op hem (en dus ook zijn relatie met jou). Misschien een idee om dat eerst eens goed met hem (proberen) te bespreken.

Dan ook nog sluit hij gehaast af, ''ik moet nu echt ophangen, de mensen in de game hebben me nodig'' :

Dit is zo triest dat het lachwekkend is. Doe jezelf een lol en dump die gast.

[igfy]

Ik speel zelf ook WoW, maar echt niet vaker dan een paar uur per week. Ik kan begrijpen hoe zo'n game structuur kan geven aan iemand die dat op dat moment niet heeft. Het vervelende is dat deze structuur virtueel is en dus niet echt. Ik denk dat je hem hiermee toch moet confronteren, want op deze manier vergooit hij zijn leven, zoals eerder is dit topic al gezegd is. Het belangrijkste is dat hij zelf moet inzien dat het een probleem is dat hij zoveel speelt, anders zal hij er niet mee willen stoppen...

Heb je eigenlijk ook contact met zijn ouders en wat vinden zij ervan? ze moeten toch wel doorhebben dat hun zoon de hele dag zit te gamen en veder niet echt op zoek is naar een nieuw huis of een baan. Misschien dat als andere mensen het onderwerp ook aansnijden dat het voor hem wat duidelijker wordt...

[Volk]

N00dles schreef:

Dit is zo triest dat het lachwekkend is. Doe jezelf een lol en dump die gast.

Dat kan ik me opzich nog wel voorstellen. Vaak is het in dat soort games zo dat je met een hele groep afspreekt om iets te doen op een bepaald moment. Draag je daar niet je steentje aan bij dan kun je het voor heel de groep verpesten. En aangezien hij al had gezegd dat hij haar pas morgen wou spreken en zij hem toch belt snap ik dat dat ergernis opwekt, vooral omdat hij ook verplichtingen heeft naar zijn teamgenoten toe. Kwestie van minder van dat soort afspraken maken...

Ik kan me ook heel goed voorstellen dat hij dat soort dingen doet als hij juist niet bij haar is. En dat hij het gevoel heeft het goed te doen omdat hij als ze samen zijn toch heel lief is voor haar.

Ik zou gewoon een keer irl met hem praten en hem vertellen dat het voor jou op die manier niet door kan gaan. Dat jij iets mist in de relatie dat heel belangrijk voor je is. Leg hem uit dat als hij jou dat niet kan geven jij genoodzaakt bent de relatie te verbreken.

[Thinus]

ik ben het ook met simoen eens je moet er rekening mee houden dat hij autistisch is. zolang jij bij hem blijft en je je excuses aanbied voor iets wat niet jouw schuld is heeft hij niet in de gaten dat hij iets verkeerd doet en ziet hij niet dat je het er moeilijk mee hebt. maak het uit of zeg dat je het uit wil maken misschien dat hij dan een beetje wakker geschud word.

en meer aandacht aan een spel besteden dan aan je vriendin kan echt niet.

Volk schreef:

Dat kan ik me opzich nog wel voorstellen. Vaak is het in dat soort games zo dat je met een hele groep afspreekt om iets te doen op een bepaald moment. Draag je daar niet je steentje aan bij dan kun je het voor heel de groep verpesten. En aangezien hij al had gezegd dat hij haar pas morgen wou spreken en zij hem toch belt snap ik dat dat ergernis opwekt, vooral omdat hij ook verplichtingen heeft naar zijn teamgenoten toe. Kwestie van minder van dat soort afspraken maken...

Inderdaad, wat dat betreft kun je het vergelijken met voetballen. Het is maar een spel, maar een wedstrijd is wel een sociale verplichting. Alleen dan flexibeler, want je kunt bij WoW best beslissen dat je maar eens in de twee weken meedoet aan een raid of instance.

RedRibbon, heb je al duidelijk aan hem uitgelegd wat precies het probleem is, en wat je van hem verwacht? Ik denk dat dat een belangrijke eerste stap is. Mensen voelen dat vaak minder goed aan dan anderen van hen verwachten, en dat hij autistisch is helpt daarbij ook niet echt.

[Sade]

Zeg maar gerust, dat helpt daarbij helemaal niet.

[Daantjer]

Autism+WoW=Adiction
maarja, al hij meer aandacht heeft voor wow dan voor jou is er iets mis, ik speelde zelf vroeger WoW, maar mijn vriendin ging altijd voor, zelfs gewoon vrienden gingen altijd voor, maak het online uit als je samen in een raid/instance zit met zijn vriendjes erbij, dat is leuk voor zijn sociale wow-status /cry haha en /Y ROFLMAOWPIMP ook maar eens recht in zijn gezicht en dan /laugh en /moon en dan krijg je een spektakel, ga dan uit de instance en bel hem op en feliciteer hem met het feit dat het uit is en dan heb je het direct officieel gemaakt.
Maarja dat is dan ook wel weer heel zielig voor hem.

[Batave]

daantjer schreef:

Autism+WoW=Adiction
maarja, al hij meer aandacht heeft voor wow dan voor jou is er iets mis, ik speelde zelf vroeger WoW, maar mijn vriendin ging altijd voor, zelfs gewoon vrienden gingen altijd voor, maak het online uit als je samen in een raid/instance zit met zijn vriendjes erbij, dat is leuk voor zijn sociale wow-status /cry haha en /Y ROFLMAOWPIMP ook maar eens recht in zijn gezicht en dan /laugh en /moon en dan krijg je een spektakel, ga dan uit de instance en bel hem op en feliciteer hem met het feit dat het uit is en dan heb je het direct officieel gemaakt.
Maarja dat is dan ook wel weer heel zielig voor hem.

Achievement complete: Embarrassing Break-Up

[Daantjer]

Batave schreef:

Achievement complete: Embarrassing Break-Up

Hoe veel achievement points krijg je voor die achievement of geen punten, in ieder geval vind ik dat er een hele goede reward aan vast mag zitten zoals de titel: Hearthbreaker ofzo, misschien allemaal wel een goed ideetje voor Blizz

[Batave]

daantjer schreef:

Hoe veel achievement points krijg je voor die achievement of geen punten, in ieder geval vind ik dat er een hele goede reward aan vast mag zitten zoals de titel: Hearthbreaker ofzo, misschien allemaal wel een goed ideetje voor Blizz

[cenerentola]

Wat een lang verhaal zeg, kan iemand het voor me samenvatten? Ik heb echt geen zin om het helemaal te lezen.

ze heeft het gevoel dat ze niet belangrijk meer is voor haar vriend

[cenerentola]

Snatch schreef:

ze heeft het gevoel dat ze niet belangrijk meer is voor haar vriend

Dan moet ze tegen haar vriendje zeggen, dat hij wat meer aandacht aan haar moet besteden. Als hij dat niet doet, dan moet ze maar een punt achter haar relatie zetten.

[Batave]

cenerentola schreef:

Dan moet ze tegen haar vriendje zeggen, dat hij wat meer aandacht aan haar moet besteden. Als hij dat niet doet, dan moet ze maar een punt achter haar relatie zetten.

[Daantjer]

cenerentola schreef:

Dan moet ze tegen haar vriendje zeggen, dat hij wat meer aandacht aan haar moet besteden. Als hij dat niet doet, dan moet ze maar een punt achter haar relatie zetten.

Maar dan wel online voor de achievement of gewoon omdat het kan

[Sade]

cenerentola schreef:

Dan moet ze tegen haar vriendje zeggen, dat hij wat meer aandacht aan haar moet besteden. Als hij dat niet doet, dan moet ze maar een punt achter haar relatie zetten.

Beatrix heeft gesproken

[fizzle-fluffy]

Oei, herkenbaar! WoW is inderdaad een ontzettend gevaarlijk spel, mensen die zich niet kunnen inhouden en zich niet kunnen beperken tot een paar uurtjes per week, moeten het niet spelen. Want het is zeker niet okee dat hij het belangrijker vindt dan jou!
Mijn moeder speelt het ook en ze speelde het ook een periode teveel - toen had ze inderdaad een moeilijke, structuurloze periode op haar werk - maar als ik haar nodig had dan kwam ze echt wel achter dat scherm vandaan. Als dat niet meer lukt dan is het tijd om de stekker eruit te trekken. Ofwel uit de computer, ofwel uit de relatie. (Met je moeder kan dat natuurlijk niet, maar met je vriendje wel).
Succes ermee, ik hoop dat je stappen kunt en durft te ondernemen om je situatie te verbeteren!

[Volk]

Ben wel benieuwd naar hoe het nu met TS en vriend is...

[Mark]

Ik heb alle reacties niet gelezen, dus misschien zeg ik iets wat al is gezegd.

Het klinkt heel hard, maar je bent voor je vriendje niets meer geworden dan een object. Iets wat hij kan gebruiken wanneer hij het nodig heeft. World of Warcraft is zijn verslaving, daar doet hij zijn best voor, als hij daarin succesvol is, voelt hij zich goed. De moeite die hij vroeger in jou stak, om je te veroveren, steekt hij nu in de game. Hij wil in game erkend worden voor zijn inzet. Die erkenning vinden maar weinig gamers, omdat ze allemaal daar naar op zoek zijn. Het is hetzelfde als een jongen/meisje dat je heel leuk vindt, maar die je niet kunt krijgen. Hij of zij wijst je niet af, zodat je altijd het gevoel hebt dat het mogelijk is. Je blijft je best ervoor doen, je steekt al je energie er in. Zo is het ook met die gamers.

Oftewel, hij heeft jou destijds veroverd, nu ben je "vanzelfsprekend", iets wat je kunt gebruiken wanneer je dat wilt. Je bent als een game die op de plank staat, omdat er een nieuwe versie uit is, die nog uitgespeeld moet worden.

Groeten, Mark.

[Batave]

fizzle-fluffy schreef:

Oei, herkenbaar! WoW is inderdaad een ontzettend gevaarlijk spel, mensen die zich niet kunnen inhouden en zich niet kunnen beperken tot een paar uurtjes per week, moeten het niet spelen. Want het is zeker niet okee dat hij het belangrijker vindt dan jou!
Mijn moeder speelt het ook en ze speelde het ook een periode teveel - toen had ze inderdaad een moeilijke, structuurloze periode op haar werk - maar als ik haar nodig had dan kwam ze echt wel achter dat scherm vandaan. Als dat niet meer lukt dan is het tijd om de stekker eruit te trekken. Ofwel uit de computer, ofwel uit de relatie. (Met je moeder kan dat natuurlijk niet, maar met je vriendje wel).
Succes ermee, ik hoop dat je stappen kunt en durft te ondernemen om je situatie te verbeteren!

Je moeder? O.o

OT: Ik speel zelf nog steeds af en toe World of Warcraft, maar slechts als tijdverdrijf. Als vrienden / vriendin vraagt om wat af te spreken doe ik dat dan wel altijd.