Oud 22-05-2004, 12:11
Verwijderd
Nou, dit is mijn verhaal. Alleen deel 1 komt er te staan, de rest hou ik lekker voor mijzelf

Commentaar is altijd welkom, maar wel graag beargumtenteerd als het nodig is. Veel plezier met lezen

‘’Ik schrok wakker, weer een droom. Uitgeput bleef ik nog even liggen, naschokkend van de nieuwe ervaring. Altijd dezelfde, en toch anders. Steeds herhalend, en toch verrassend. Een serie dromen, dat was het. Gewoon een grote tekenfilm, waar alles zich herhaalt. Coyote krijgt Roadrunner toch ook nooit te pakken, maar in iedere aflevering probeert hij het steeds weer, met een ander trucje. ‘’Waarom overkomt mij dit steeds, hebben anderen daar ook last van?’’ dacht ik. ‘’Vast niet, dit is te raar en normaal tegelijk, dit is echt iets voor mijn denken.’’ Ik keek naar buiten, maar de zon was nog lang niet te zien, het was nog donker. Ik wilde het licht aandoen, maar het lichtknopje zat niet op de goede plaats, de plaats die ik al jarenlang gewend was. ‘’Wat is dit voor onzin?!’’ wilde ik door mijn kamer heen roepen, maar ik kon niet verstaan wat ik sprak. Het leek wel alsof ik in een andere taal bezig was. Maar hoe kan ik dan controleren of ik de goede dingen zeg, of ik wel zeg wat ik denk?
Schijnbaar niet, want de lengte van de zinnen die ik denk en uitspreek kloppen niet. ‘’Nou is zeker de werkelijkheid ook omgevormd tot een droom?’’ zei ik tegen de muur, het enige wat nog vertrouwd overkwam. Ik wilde uit bed komen, maar de deken was loodzwaar als ik hem wilde bewegen. Als ik stil lag, was hij zo licht als een veertje en voelde ik hem bijna niet.

Toen probeerde ik mijzelf eronderuit te schuiven, maar mijn kussen was ineens een gloeiend hete vuurbol geworden. Ik dook snel weer terug onder de dekens, en het kussen was weer het zachte ding waar ik mijn hoofd altijd op te rusten leg. Het leek wel alsof mijn kamer mij binnen wilde houden, alsof ik ergens op moest wachten. Dus ik bleef liggen, en begon te piekeren over het waarom, maar ik kon geen reden vinden. Elk antwoord wat ik dacht te vinden riep meer vragen op. Dus als mijn kamer mij hier wil houden, waarom dan? Waar ben ik eigenlijk? Staat mij een groot gevaar te wachten? Wat doe ik hier? ! Maar die vragen vonden geen antwoord, ik lag niets te doen, ik lag niet, ik zweefde niet, ik deed niets. Ik kon niets doen, ik werd gedwongen om te blijven liggen. Ik probeerde mijn ogen te laten wennen aan het duister, maar het leek alleen maar donkerder te worden. Ik probeerde de deken te verplaatsen, en dat lukte een beetje. De deken leek minder zwaar dan eerst. Ik probeerde er weer onderuit te schuiven, en het kussen schroeide mijn rug weer, maar leek minder heet dan eerst.
Dit riep alleen maar meer vragen bij me op. Ik probeerde aan iets leuks te denken, maar wat is iets leuks? Het huisje boompje beestje idee? Waar ik nu ben? Dat wordt meer gevangenisje cactusje hellehondje. De omgeving kreeg steeds meer invloed op mijn gedachten. De verbazing sloeg om in depressie, en het werd steeds erger. Ik voelde me beklemd, alsof iemand al mijn vrijheid me ontnomen had. En toen gebeurde het…..

Have fun!
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 22-05-2004, 13:09
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Uh tja... Hmm...

Moeilijk...

Kijk, door dit eerste deel weet je niet wat er gaat volgen. Het echte verhaal moet nog komen. Dus veel commentaar kan ik hier niet op geven. Je hebt wel een fijne manier van schrijven en ook een leuk begin! Maar inhoudelijk weet IK daar niet zoveel op te zeggen.
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 13:18
Verwijderd
*schop* jij kent em al....
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 13:37
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Ja klopt. Maar ik doe net alsof ik het nog niet ken. Dat is wel zo eerlijk voor de rest van de mensen die hier een reactie willen posten. Anders verklap ik misschien iets.
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 14:21
Riantje
Riantje is offline
Ehmm tja... ten eerste jammer dat je alleen het eerste deel plaatst, want zo kan ik, zoals al gezegd is, niet echt een goed oordeel geven. Het begin is leuk geschreven, maar verder kan ik er gewoon weinig over zeggen. Je zou eigenlijk gewoon het tweede deel er moeten opzetten, want dan heb ik een beter oordeel. Hier heb je natuurlijk weinig aan

Trouwens even één dingetje: De aanhalingstekens aan het begin van de zin zijn raar, of ligt dat aan mij?
Naja
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 15:21
Verwijderd
nou, ligt niet aan jou, zie je zo wel
ut eerste deel telt 12 pagina's in Word....

Vervolg komt NU

Door het raam zag ik de eerste lichtstralen voorzichtig over de horizon heen kruipen. Binnen enkele minuten keek de zon over het randje heen, en begroette de wereld met warme stralen. Maar wat ik zag van de wereld was nog erger dan toen het donker was. Alles was van ijzer, overal stonden hoge ronde en vaag blauwe torens. De wolken zagen er dreigend uit, alsof het, grote rotsblokken waren die elk moment uit de lucht konden vallen. De deken voelde normaal, en ik kon hem naar believen verplaatsen. Ik deed het raam open en gooide de deken het raam uit. Het kussen verdween er meteen achterna. Maar in plaats van de snelle plof die ik zou moeten horen, hoorde ik niets. Ik keek uit het raam naar beneden.

Net zoals de deken en het kussen zag ik het matras niet landen Ik kon de grond ook helemaal niet zien. Hoe verder je naar beneden keek, hoe donkerder en mistiger het was. De zon leek niet genoeg energie te hebben om helemaal naar beneden te schijnen. Wat is dit voor een wereld? Ik keek mijn kamer in, maar dat was net de binnenkant van een ijzeren kubus. Kaal, saai en vooral leeg. Mijn matras lag op de grond. Dit kon toch niet de echte wereld zijn, of het ik een eeuw lang alleen maar liggen slapen. En, al mijn vrienden en familie dan? Waar zijn zij? Ik stond op, en onder mijn matras vond ik mijn kleren, alles overdekt met een metaalachtige glans. Ik trok ze aan, maar het voelde toch niet helemaal lekker. Ik zou helemaal in het zwart gehuld moeten zijn, en op kunnen lossen in het duister, maar nou glinster ik nog erger dan duizend gebroken spiegels. Ik begon met te vervelen in mijn kamer, en gooide mijn matras ook maar uit het raam. Ik zag ook het matras niet landen. De kamer had verder helemaal geen deur of andere opening, dus als ik uit deze kamer wilde, moest ik via het raam, wat dus een heerlijk duizelingwekkende val zou betekenen.
Ik ging op de metalen vensterbank zitten en keek uit over het landschap. Ik zag dat ik in een hoog gebouw zat, maar het was niet het hoogste. Boven mij waren ook nog verdiepingen, en ze leken allemaal even saai en kaal als het mijne.

Ik besloot om te proberen langzaam naar beneden te klimmen, en pakte de vensterbank stevig vast. Maar toen ik me wilde laten zakken, moest ik mijzelf haast duwen, er was bijna geen zwaartekracht. Ik liet los, en ik begon aan mijn vlucht naar beneden.
Ik had er niet bepaald zin in om uiteindelijk toch te pletter te slaan op de bodem, als die er was tenminste, dus ik hield me vast aan een halfvervallen ijzeren gebouw. Iedere keer liet ik me een stukje zakken, om vervolgens houvast te zoeken aan een van de uitstekende punten. Ik legde vele meters naar beneden af, maar het duurde zeker een uur voordat ik iets zag dat op bodem leek. Ik liet los, en sprong een laatste stuk naar beneden. Ik stond op de grond! Er was eindelijk weer bodem onder mijn voeten, en ik hurkte om de grond vast te pakken. Maar het was niets bekends, er lagen alleen kleine ijzeren bolletjes, ongeveer zo groot als knikkers. Ze waren al warm van de zon, die al een tijdje er op had geschenen. Het was dus niet donker beneden, best wel handig. Maar vergiste ik mij nou, of was de zon al bezig met ondergaan? De zon ging inderdaad onder, na een dag van 2 of 3 uur. ‘’Hoeveel uren zou de dag hier tellen?’’ vroeg ik mijzelf af, maar er was niemand die antwoord kon geven.
Ik besloot mijn ‘bed’ te zoeken, omdat ik er vrij weinig zin in had om op kleine ijzeren balletjes te gaan liggen. Maar er was geen spoor van mijn deken of matras of kussen. Ik bleef zoeken tot het helemaal donker was, maar ik vond niets.
veel plezier [update]

Laatst gewijzigd op 22-05-2004 om 15:58.
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 15:49
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Nou hier weer mijn commentaar.
Weinig gevonden eigenlijk. Best jammer.

Citaat:
de deken
Het deken toch?
Citaat:
Hoe verder je naar beneden keek, hoe donkerder het was. En mistiger.
"En mistiger" is geen echte zin, misschien kan je die plakken aan de vorige?
Citaat:
en gooide mijn matras ook maar uit het raam. Ik zag ook het matras niet landen.
Twee zinnen met "ook". Staat niet zo mooi. Misschien kan je ervan maken: Net zoals het deken en het kussen zag ik het matras niet landen.
Citaat:
De kamer had verder helemaal geen deur of andere opening, dus als ik uit deze kamer wilde, moest ik via het raam, wat dus een heerlijk duizelingwekkende val zou betekenen.
Ik vind dit een te lange zin. Hij loopt niet echt lekker. Maar iig, voor moest hoeft geen komma.

Oh ja, even tussendoor. Af en toe zet je voor "en" een komma. Hoeft niet. Behalve in een bepaald zinsverband, maar dat ga ik nu even niet uitleggen. Dus de komma's voor de meeste "ennen" moet je zelf even verbeteren. Zijn er een beetje veel namelijk.

Citaat:
Maar toen ik me wilde laten zakken, moest ik mijzelf haast duwen, er was bijna geen zwaartekracht.
Voor moest geen komma en ik zou zelf vanaf "er" een nieuwe zin beginnen. Maar aan jou de keuze natuurlijk.
Citaat:
‘’Hoeveel dagen zou de dag hier tellen?’’
Deze zin snap ik niet. Is het niet: Hoeveel uur zou de dag hier tellen?

Zo, genoeg mieren geneukt. Zeg maar of je het ermee eens bent.

Nu over het verhaal zelf. Ik vind dat je goed de omgeving beschrijft. Ik heb een goed beeld gekregen van waar hij zich bevond. Alles zie ik helemaal voor me. Goed gedaan!
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 15:54
Verwijderd
Citaat:
duivelaartje schreef op 22-05-2004 @ 15:49 :
Nou hier weer mijn commentaar.
Weinig gevonden eigenlijk. Best jammer.


Het deken toch? [Sorry, ik zeg gewoon de deken....]

"En mistiger" is geen echte zin, misschien kan je die plakken aan de vorige? [Mja, zou kunnen, maar nou is het bedoeld om nadruk te geven, maar dat kan mss ook op een andere manier]

Twee zinnen met "ook". Staat niet zo mooi. Misschien kan je ervan maken: Net zoals het deken en het kussen zag ik het matras niet landen. [okee, danku]

Ik vind dit een te lange zin. Hij loopt niet echt lekker. Maar iig, voor moest hoeft geen komma.[okee, bedankt]

Oh ja, even tussendoor. Af en toe zet je voor "en" een komma. Hoeft niet. Behalve in een bepaald zinsverband, maar dat ga ik nu even niet uitleggen. Dus de komma's voor de meeste "ennen" moet je zelf even verbeteren. Zijn er een beetje veel namelijk. [weet ik, maar zie zijn vooral bedoeld als pauze voor de lezer(es), ik vin dat gewoon beter staan.]


Voor moest geen komma en ik zou zelf vanaf "er" een nieuwe zin beginnen. Maar aan jou de keuze natuurlijk. [Kan inderdaad, ik zal dr over denken ]

Deze zin snap ik niet. Is het niet: Hoeveel uur zou de dag hier tellen? [Klopt.. ligt eraan hoe je het op wilt vatten...]

Zo, genoeg mieren geneukt. Zeg maar of je het ermee eens bent. [mjahws, dr is in ieder geval commentaar gevonden]

Nu over het verhaal zelf. Ik vind dat je goed de omgeving beschrijft. Ik heb een goed beeld gekregen van waar hij zich bevond. Alles zie ik helemaal voor me. Goed gedaan! [tot uw dienst ]
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 16:16
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
de·ken2 (de ~, ~s)
1 rechthoekig kleed tot beschutting tegen de kou [in België gewoonlijk: het] => dek


Bron: Van Dale Taalweb
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 16:18
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Oh okej, de deken dan.
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 16:53
Riantje
Riantje is offline
Haha wist ik veel---->12 blz in word
En dat noem je het eerste deel
Ben ik benieuwd hoe lang dit verhaal gaat worden.
Maarja even over de inhoud. Origineel verhaal.
Ik zag inderdaad hier en daar een rare zin, maar dat heeft duivelaartje allemaal al verbeterd.
Tjonge, khoef niks meer te doen hier joh
Het enige dat ik verder kan zeggen is: snel een nieuw stuk plaatsen!
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 17:01
Verwijderd
Citaat:
Riantje schreef op 22-05-2004 @ 16:53 :

Het enige dat ik verder kan zeggen is: snel een nieuw stuk plaatsen!
het wordt iets van 240 pagina's

Ik had geen zin om steeds op dezelfde plaats te blijven, dus ik sprong op het muurtje, wat niet zo moeilijk was door de lage zwaartekracht. Ik sprong naar het volgende muurtje, dat ongeveer vijf meter verderop lag. Die lage zwaartekracht was best wel handig. Ik bleef doorspringen totdat ik iets zag bewegen. Een klein zwart diertje schoot de hoek om, en ik rende erachteraan. Het was een kat, die goed met de zwaartekracht kon omgaan. In enkele seconden was het beestje tot boven aan een gebouw gesprongen. Ik volgde het zo goed en zo kwaad als het ging. Het bleef wachten als ik achterop lag, dus ik dacht dat het bedoelde dat ik het moest volgen. Waarheen zou deze kat mij brengen?

Het antwoord kwam snel, want ik zag al snel iets groens opdoemen, veel groen, heel veel groen.
Een bos! De kat had mij naar een bos toe gebracht. Daar zullen waarschijnlijk nog meer levende dieren zijn. Misschien was er ook wel voedsel, ik had al best wel een tijdje honger. Het voelde alsof ik het hele bos wel kon leeg eten. Ik had de kat niet meer nodig om de weg te vinden. Dolgelukkig dat er ook nog iets normaals was in deze vreemde plaats sprong ik van gebouw tot gebouw, en bereikte uiteindelijk het bos. De wind streek door mijn haar, en rook lekker fris. Ik hoorde water kabbelen dus ik rende nog iets verder het bos in. Het kostte steeds meer inspanning om door te blijven rennen. Het leek wel alsof de zwaartekracht weer normaal was geworden, en daar was ik best blij om, want ik had al genoeg verhalen gehoord van ruimtereizigers die bijna al hun spieren kwijt waren door lage zwaartekracht. Ik testte mijn stem, en die was ook weer normaal. Alles leek normaal.

Het geluid van het water kwam steeds dichterbij, en ik kon het al bijna proeven. De fijne waterdruppeltjes verkoelden mijn gezicht, en toen zag ik het, ik stond onder aan een gigantische waterval. In het water bewogen vissen zich, niet bewust van mijn aanwezigheid. Achter me hoorde ik een geluid, een takje brak. Ik keek achterom, maar ik zag niets. Meer takjes braken, en ik hoorde een vaag gegrom. ‘’Er zijn dus toch andere dieren, die mij misschien wel eens willen opeten.’’ verzuchtte ik. Maar waarom kan ik het beest dan niet zien? Is het onzichtbaar of zoiets? Dan zie ik ook niet wanneer het aanvalt, en wanneer ik me moet verdedigen. Het grommen bereikte zijn hoogtepunt en ik zette me schrap.’’

David pakte zijn boekenlegger en legde het op de bladzijde waar hij gebleven was. Hij sloeg zijn boek dicht en legde het op de vensterbank. ‘’Dat is een goed boek, echt goed,’’ fluisterde hij. Hij deed zijn lampje uit, en probeerde te slapen. Toen hij na een kwartier merkte dat hij de slaap niet kon vatten, ging hij rechtop zitten, en pakte zijn boek weer. Hij streek met zijn hand over de rug van het boek en bekeek het nog eens goed. De kleine gouden lijntjes, die een golvend patroon vormden, staken goed af tegen de zwarte grondkleur. In ivoorwitte letters stond er op de voorkant: ‘’Bevindingen’’
De schrijver stond niet vermeld, nergens in het boek. David dacht aan wat voor een persoon het geschreven zou kunnen hebben, want er zouden maar vrij weinig van zulke talenten rondlopen. Hij legde het boek weer neer en dacht na. ‘’Ook al is de wereld die hij beschrijft mooi, er is geen wereld zoals de wereld waar ik ben als ik droom. Want daar zie ik wel wat boeiendere dingen dan ijzeren torens. Daar zie ik Mieke….’’ Hij kende haar nog niet zo lang, maar ze leek helemaal fantastisch te zijn. Haar mooie haar, en haar fantastische lach, die zag hij elke keer weer terug als hij aan haar dacht. Ook al ontkende ze het, ze was bijzonder mooi, en belangrijker, ze was een echte schat. Er waren maar weinig mensen die zo lief waren als zij was, in ieder geval, die hij kende. Hij hield van haar.‘’Jammer dat ik haar nog niet zo vaak gezien heb, ik zou haar graag eens echt ontmoeten,’’ dacht hij. En dat zou ook gaan gebeuren, als het aan hem lag, zo snel mogelijk.

have fun again [update]

Laatst gewijzigd op 22-05-2004 om 17:23.
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 17:19
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Je geeft een leuke wending aan je verhaal! Opeens komt de lezer erachter dat het vorige stuk gewoon maar een verhaal uit het boek was. Apart apart. (Ja ja bekent woord )

Weer even mierenneuken! (Is echt lekker. )
Citaat:
En daar zijn waarschijnlijk nog meer levende dieren. En er zal hopelijk ook voedsel zijn, want ik had al best wel een lange tijd honger.
Twee keer een zin beginnen met "en". Staat niet zo netjes. Uberhaupt een zin met "en" beginnen vind ik niet zo mooi, maar dit is weer mijn mening.
Citaat:
Ik hoorde water kabbelen, dus ik rende nog iets verder het bos in, dat hoe langer hoe zwaarder werd.
Deze zin leest niet prettig. Dat "dus" past er niet. En dan plak je er weer naar de komma een stuk zin achter. Niet erg prettig.

Ik vind wel je manier van schrijven in de 2e/3e alinea iets inzakken. Het wordt een beetje simpel en wat saai, maar in de 4e alinea pak je het weer op. Mooi mooi!
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 17:26
Verwijderd
Okee, updated
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 17:29
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
goed zo
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 17:38
Een Tweeling
Avatar van Een Tweeling
Een Tweeling is offline
Ziet er goed uit Grim, ben zeer benieuwd naar de wereld die je beschreef! Ik hou wel van dit soort verhalen. Ik wil wel meer lezen!

(ps. kijk ook eens bij mijn beginsel van een fantasyverhaal, misschien vind je het wel wat.)
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 17:43
Verwijderd
Citaat:
Een Tweeling schreef op 22-05-2004 @ 17:38 :
Ziet er goed uit Grim, ben zeer benieuwd naar de wereld die je beschreef! Ik hou wel van dit soort verhalen. Ik wil wel meer lezen!

(ps. kijk ook eens bij mijn beginsel van een fantasyverhaal, misschien vind je het wel wat.)
Okee bedankt, maar je moet maar zien en tips geven dan... Dit verhaal staat even in de ijskast, ben even inspi loos en heb ut al druk zat.

Ik ga zeker kijken

en nee, dat is geen wereld volgepropt met seksmerries enzo iig nog niet
Met citaat reageren
Oud 22-05-2004, 21:59
Verwijderd
David zat uren overeind, hij zag de maan opkomen, haar gebruikelijke route volgen en weer ondergaan. Maar het ging aan hem voorbij, hij was met zijn gedachten ergens anders.
Hij wist dat hij veel mensen kende, die hij nog nooit echt ontmoet had, maar hij zou ze echt een keer gaan ontmoeten, dat had hij zichzelf beloofd. Hij sprong overeind, en zette de computer aan, die op zijn kamer stond. De muis gleed naar de plaats waar zijn foto’s opgeslagen stonden. Hij wist welke hij wilde aanklikken, en deed dat ook snel. Niet dat hij haast had, maar hoe sneller hij kon zien, hoe beter. Al gauw was hij verzonken in gedachten, waaruit hij oversprong naar dagdromen. Hij was moe geworden van al het denken en dagdromen, en viel op het toetsenbord in slaap.
De zon kwam op, en straalt zonnig zijn kamer in. Het computerscherm weerkaatste het zonlicht, en dat wekte David. Hij leek nog steeds afwezig te zijn, maar al snel kwam er weer een levendige blik in zijn ogen. Het werd tijd voor hem om zijn tas in te pakken, en naar school te gaan. Hij pakte zijn tas in, en liep naar de badkamer, waar hij zijn tanden poetste, en zijn haar deed. Hij moest nog even wennen aan zijn nieuwe kapsel, zijn haar was de dag ervoor geknipt. Hij miste zijn lange haar, hij vond dat stekeltjes hem niet stonden. Toen hij klaar was, liep hij naar de keuken, waar hij zijn brood smeerde. Hij hoorde zijn vader beneden komen en groette hem. ‘’Je komt steeds later, pap’’ zei hij ‘’Het is al 6 uur!’’ ‘’Dat geldt ook voor jou, David,’’ zei zijn vader, ‘’Je begint lui te worden, je slaapt teveel.’’
David zei maar niets, en at zijn brood op.

Nog kauwend liep hij de woonkamer in, plofte op de bank neer, en zette de televisie aan. Hij zapte wat, en zette de televisie weer uit, er was niets leuks te zien.
Hij vloog weer overeind, en vroeg zich toen af of hij rusteloos begon te worden. ‘’Misschien toch maar een keer slapen,’’ dacht hij. Hij keek op de klok, en vond dat het tijd was om te gaan. Hij pakte zijn tas, en nam afscheid van zijn vader, die op dat moment ook vertrok. De rest lag nog te slapen.
‘’Verdomde basisbaby’s ook, die moeten pas superlaat op school zijn,’’ mompelde hij en liep de achtertuin door. Hij gooide de poort open, en reed zijn fiets naar buiten. Toen hij de poort weer dicht had gedaan, sprong hij op zijn fiets, voelde of hij alles bij had. Toen hij er zeker was dat hij zijn sleutels en portemonnee in zijn zakken had, reed hij aan. Hij wist dat hij veel te vroeg was, maar dat maakte hem niets uit. Dan had hij was tijd voor zichzelf, buiten, in de kou. Hij keek hoe hij mooie wolkjes maakte met zijn adem, maar hij was zo geconcentreerd bezig, dat hij voorbij de afslag reed waar hij moest zijn. Hij keek om, en terwijl hij ‘’fucking bullshit’’ prevelde, stak hij de weg over en sloeg de straat in. Toen hij bij de plaats was waar hij op zijn vrienden zou wachten, stapte hij van zijn fiets, en deed zijn tas af. Het was rustig in de straat, en hij leunde tegen een lantaarnpaal. In een snelle beweging sprong hij van de paal weg, en gaf het een klap met zijn elleboog. Hij wist dat hij altijd meer pijn zou hebben dan die paal, maar dat maakte niets uit. Het zou handig zijn als zijn vuisten gewend zouden zijn om iets te raken dat harder was dan lucht. Hij speelde nog even door, en wisselde zijn slagen af met schoppen. In zijn ooghoek zag hij iets bewegen, in zijn richting.

Het was Amanda, zijn grote vriendin, en waarschijnlijk zijn beste vriendin. ‘’Hoi,’’ zei hij.
‘’Hallo,’’ groette ze terug. Ook zij stapte van haar fiets af, en ze liep naar hem toe. Hij stak zijn hand uit, en zij pakte hem, en kwam dichterbij. Hij sloeg zijn armen om haar heen en knuffelde haar. Zij deed hetzelfde. Hij liet haar los toen hij de rest van zijn vrienden aan zag komen rijden, en pakte zijn tas. Amanda sprong op haar fiets, en hij deed hetzelfde. Ze reden aan.

Eenmaal op school aangekomen deed hij zijn fiets op slot, en liep naar de garderobe om zijn jas op te hangen. ‘’Jow Daaf!’’ hoorde hij. Het was Jeroen, zijn beste vriend. ‘’Hey Jeroen, hoesi?’’
‘’Het gaat, zoals het gaat natuurlijk. Het is een relaxte dag vandaag, maar vijf uur.’’
‘’Inderdaad, waaronder twee tussenuren, en natuurlijk levensbeschouwing.’’ David haalde lang uit met zijn stem.
Jeroen lachte: ‘’het wordt vast weer fantastisch, zoals die gast zijn klassen onder controle houdt.’’
David zag de schittering in zijn ogen, en wist dat dat veel goeds beloofde, voor de leerlingen dan.

en zoals altijd onverwacht [update] Btw, Word is het niet altijd met jou eens

Laatst gewijzigd op 23-05-2004 om 11:38.
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 23-05-2004, 11:10
Millroy
Avatar van Millroy
Millroy is offline
über verhaal grim
Maareuh, als Belg weet ik niet wat niet-uren zijn, of wat Levo is.
Even uitleggen?
Verder vind ik het leuk dat er jongerentaal tussen staat, heel herkenbaar .
Keep it up, en stuur, als dat mag/wil de volle versie eens door.
Afwisseling van de leerstof (binnen 3 weken examens)!
__________________
I can say what I want to, even if I'm not serious. Just kidding!
Met citaat reageren
Oud 23-05-2004, 11:15
Verwijderd
Citaat:
Millroy schreef op 23-05-2004 @ 11:10 :
über verhaal grim
Maareuh, als Belg weet ik niet wat niet-uren zijn, of wat Levo is.
Even uitleggen?
Verder vind ik het leuk dat er jongerentaal tussen staat, heel herkenbaar .
Keep it up, en stuur, als dat mag/wil de volle versie eens door.
Afwisseling van de leerstof (binnen 3 weken examens)!
Niet-uren : uren die niet serieus worden genomen en niet worden beschouwd als belangrijk
Levo = godsdienst

tot uw dienst, er komt straks meer

Grim
Met citaat reageren
Oud 23-05-2004, 11:28
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Leuk weer! Niet echt foutjes nu, maar meer iets over je zinnen enzo...
Citaat:
David zat uren overeind, hij zag de maan opkomen, haar gebruikelijke route volgen, en weer ondergaan.
Je propt in bijna elke zin komma's. Het lijkt alsof je probeert lange zinnen te maken, maar dat is nergens voor nodig. Na "overeind" een punt en dan weer een nieuwe zin beginnen leest prettige. Maar das een kwestie van smaak.
Citaat:
De zon kwam op, en straalt zonnig zijn kamer in.
Kan iets zonnig stralen?
Citaat:
Hij miste zijn langer haar
Het is "lange haar" of "langere haar".
Citaat:
‘’Je wordt laat, pap’’ zei hij ‘’Het is al 6 uur!’’
"Je wordt laat, pap" Dit klopt niet denk ik. Tenminste, ik ken het niet.
En na "zei hij" even een komma doen!
Citaat:
Hij zapte wat, en zette de televisie weer uit, er was niets leuks op.
"Er was niets leuks op" past niet in de rest van je schrijven. Je kan beter doen: er was niets leuks te zien. Of iets in de die richting. Dat "op" staat niet mooi.
Citaat:
reed hij aan
(Ik zal het wel weer niet kennen.)
Citaat:
Ze reden aan.
Weer. Volgens mij mis ik iets in m'n woordenschat, dit ken ik niet. Zeg het maar als het wel bestaat, dan trek ik me bij deze terug!
Citaat:
en liep naar de garderobe, om zijn jas op te hangen.
Voor "om" hoeft geen komma. En een pauze lijkt me nou niet nodig hier.
Citaat:
‘’Inderdaad, waaronder twee niet-uren, en natuurlijk levo.’’ David haalde lang uit met zijn stem.
Ik zou de woorden niet-uren en levo niet gebruiken. Veel mensen (ook de niet-belgen snappen het niet hoor) weten niet wat dat betekent. Niet-uren zijn tussenuren? En levo is gym?
Citaat:
Jeroen lachte: ‘’het wordt vast weer fantastisch, zoals die gast zijn klassen onder controle houdt.’’
"het" met een hoofdletter.

Zo genoeg "geneukt" voor deze keer. Nu even inhoudelijk:
Mooi verhaal! Juist de 'jongerentaal' houdt het een beetje leuk en zorgt voor afwisseling. Leuk leuk!
Met citaat reageren
Oud 23-05-2004, 11:33
Verwijderd
Citaat:
duivelaartje schreef op 23-05-2004 @ 11:28 :

Kan iets zonnig stralen? JA
Ik zou de woorden niet-uren en levo niet gebruiken. Veel mensen (ook de niet-belgen snappen het niet hoor) weten niet wat dat betekent. Niet-uren zijn tussenuren? En levo is gym?
Nu even inhoudelijk:
Mooi verhaal! Juist de 'jongerentaal' houdt het een beetje leuk en zorgt voor afwisseling. Leuk leuk!
Aanrijden : begin van het rijden zelf? Naja, zal wel brabants zijn ofzo.

Mja, Levo is godsdienst, maja, zeker alleen gebruikt in brabant ofzo, het staat voor levensbeschouwing.

xal de rest ff herzien, bedankt voor het neuken
Met citaat reageren
Oud 23-05-2004, 11:36
Riantje
Riantje is offline
Even nog over het derde deel dat ik net gelezen heb (Tjonge, wat ga jij snel met het plaatsen, hou het niet meer bij )
IK vond de eerste alinea's van iets mindere kwaliteit dan de andere twee delen, het werd daar allemaal wat kinderlijker als je snapt wat ik bedoel. Daarna gaf je er inderdaad een hele leuke wending aan met dat boek.
Ik ga snel het volgende stuk ook maar lezen !
Met citaat reageren
Oud 23-05-2004, 11:39
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Citaat:
Grim schreef op 23-05-2004 @ 11:33 :
Aanrijden : begin van het rijden zelf? Naja, zal wel brabants zijn ofzo.

Mja, Levo is godsdienst, maja, zeker alleen gebruikt in brabant ofzo, het staat voor levensbeschouwing.

xal de rest ff herzien, bedankt voor het neuken
Ah nu weet ik het weer. Das volgens mij brabants.
Ok, ik had het fout met het zonnig stralen.
Levo... hmm wij zeggen op school altijd lb voor levensbeschouwing. Mja.

Bij het vervolg ga ik weer "neuken" hoor.
Met citaat reageren
Oud 23-05-2004, 11:42
Verwijderd
Graag gedaan en nou komt een heel lang stuk, laten we zeggen de rest van deel 1







School ging helemaal aan hem voorbij, hij was er niet bij. Zijn hoofd werd bestuurd door een vreemde macht, die hem steeds aan bepaalde personen liet denken. Zoals aan Mieke, die echt lief leek te zijn, maar hij had haar nog niet ontmoet. Of Daniëlle, waar hij sinds korte tijd erg veel voor voelde. Hij vond zijn denken maar vreemd. ‘’Waarom steeds denken aan twee of meer meisjes, wanneer er eigenlijk maar één hoort te zijn?’’ vroeg hij zich vaak af. Het leek wel alsof hij niet kon kiezen, maar dat kon hij wel. Hij bleef tenminste realistisch, en bekeek wat de mogelijkheden waren. Mieke wist niet precies hoe hij was, ze kende hem wel een beetje, maar je leert pas iemand kennen als je hem of haar in het echt ontmoet. Daarom zou internet het ook nooit winnen van het echte leven, iets waar zijn moeder nogal bang voor was. Ze vreesde dat iedereen alleen maar achter zijn computer zou zitten, en niemand in het echt zou zien. Ze zou gelijk kunnen hebben, maar David geloofde er niet zo in.

Nadat hij zichzelf door de zes uur durende dag had gesleept was hij uit, en het was weekend.
Hij liep naar de fietsenstalling, en gooide zijn fiets van het slot. Hij stapte op zijn fiets, en leunde tegen een ijzeren balk aan. Jeroen had zich snel bij hem gevoegd, en ze reden naar huis. Ze praatten wat, over het algemeen over niets. Ze kenden elkaar al lang, en er was niets wat ze nog echt van elkaar moesten weten. Geen van beide wilde ook energie verspillen aan de vragen over nutteloze feitjes.
Natuurlijk kenden ze elkaars pincode. Onderweg leek het David of hij werd gevolgd door iets. Hij keek om, maar zag niets. Het fietspad was leeg en rustig. Jeroen merkte niets, behalve dat David nogal rusteloos was. ‘’Wat zit je dwars, je doet zo paranoïde.’’ vroeg hij. ‘’Hmmm nee er is niks,’’ antwoordde David, ‘’Ik heb vannacht alleen een beetje weinig geslapen, en het lijkt alsof een of ander villijn creatuur mij volgt. Verder is alles oké’’ ‘’Als jij het zegt,’’ antwoordde Jeroen met een stem alsof hij hoogleraar was op de universiteit van Harvard. David moest lachen om deze uiterst lachwekkende imitatie, en een deel van zijn zorgen verdween. Toen werd hij weer ernstig: ‘’Maakt niet uit, als dat creatuur mij nog steeds volgt slacht ik het af en jij krijgt de kop.’’
‘’Whatever you say, officer,’’ zei Jeroen. Hij zag de kruising al, waar David en hij opsplitsen, en ieder hun eigen weg gingen. ‘’Nou, ik zie jou nog wel, maandag of zo,’’ zei David. ‘’Dat is goed, ik zie je.’’

Al gauw was David thuis. Hij hing zijn jas aan de kapstok, en gooide zijn tas eronder. Hij liep de woonkamer in: ‘’hoi mam.’’ Er kwam geen reactie. Hij rende naar boven, en riep nog een keer.
Nog steeds geen reactie. Hij liep weer naar beneden, en keek of er ergens een briefje lag. In de keuken vond hij er één.

‘’Hoi Daaf, ik ben even met je broertje naar de winkel, en daarna gaan we naar oma, jij kan ook komen als je zin hebt, nou, als je wilt zie ik je wel verschijnen.
Groetjes
Je moeder ’’

‘’Hmmm, oké, dus ze zijn weg’’ dacht David. ‘’Dan kan ik eens goed gaan computeren.’’
Hij pakte een zak chips en een fles sinas, en liep met zijn buit naar boven. Hij zette zijn computer aan, en trok de zak chips open. De fles sinas ging niet veel later open. Hij ging helemaal op in het spel dat hij speelde, waarbij hij met een oud vliegtuig andere oude vliegtuigen moest kapotschieten. Toen hij enkele missies verder was, begon het hem te vervelen, en hij sloot af. Hij bleef nog even zitten op zijn stoel, kijkend naar de lege fles en de lege zak chips. ‘’Damn, straks kan ik vanavond niets meer op,’’ dacht hij. Hij liep naar beneden, waar hij zijn moeder in de keuken tegenkwam. ‘’Hoi Daaf, het eten is bijna klaar, ga jij even tafeldekken?’’ vroeg ze. Niet lang daarna begonnen ze aan het avondeten.
David kreeg nog best veel op, vond hij zelf, maar hij zat echt vol, en begon moe te worden.
Na het eten ging hij meteen naar boven, om verder te lezen in zijn boek.

‘’Plotseling kreeg ik een enorme duw in mijn rug, ik klapte voorover, met mijn gezicht in het zand.
Het gegrom was nu zo dichtbij dat ik de adem van het beest kon voelen. De warme lucht streek langs mijn nek. Ik bleef stil liggen, wachtend op de doodsbeet, die het beest, wat het dan ook was, absoluut zou geven.
Een warme ruwe tong likte mijn nek, en ik huiverde. Wat probeerde dat beest nou te doen? Wilde het mij doodlikken? Passende methode om te sterven, maar het zou wel erg lang duren.
Ik krabbelde overeind, en draaide me om. Voor mij zat de zwarte kat, alleen leek het iets groter te zijn geworden. Ik streek het over de rug, en de kat spinde. Misschien zou ik het beestje toch een naam moeten geven, ook al blijft het niet lang bij mij. Ik dacht lang na, want een naam verzinnen voor zo’n machtig beest als een kat was niet makkelijk. Het moest iets mysterieus zijn, zo mysterieus als de ogen, die diepgroen waren, met een gouden glans eroverheen. Vele namen passeerden mijn gedachten, Deriam, Akrevev, Prowl en ga zo maar door. Maar er was niets dat echt bij de kat paste.
Maar toen schoot me een naam te binnen, die ik nog kende van een oud boek uit mijn ‘normale wereld’. Het was Daru. En dat paste precies bij de lenige zwarte verschijning, met klauwen als doornen en tanden als messen. ‘’Daru,’’ fluisterde ik ‘’Zo ga je heten, Daru.’’ Daru spinde, en gaf kopjes tegen mijn enkel. Ik aaide hem, en ondertussen keek ik eens rond. Er was hier genoeg water, maar was er ook eten? ‘’Daru, weet jij eten hier?’’ vroeg ik. Daru liep een stukje van me af, en bleef staan. Ik liep naar Daru toe, en volgde hem toen hij weer opsprong om verder te lopen. Hij bracht me naar een open plaats in het bos, waar het vol stond met fruitbomen. ‘’Bedankt Daru, ga jij maar iets voor jezelf vangen.’’ Daru sprong de bosjes in, en ik hoorde hem zich met grote snelheid van mij verwijderen. Ik plukte wat fruit, en proefde het. Het smaakte goed, veel beter dan in de echte wereld.
Ik bleef eten tot ik vol zat, en ging toen op zoek naar Daru. Ik zag hem uitgestrekt over een grote tak hangen, hij leek te slapen. Ik besloot hem niet te storen, en ging de omgeving verkennen.

Het viel me op dat de tweede dag veel langer duurde dan de eerste, als dat al een dag te noemen was. Ik klom in een boom, en klom door tot aan de top. Ik keek naar de hemel, en er kwam licht van twee kanten. Aan de ene kant ging er een zon net onder, terwijl er op dat moment een andere op kwam. Ik wist niet wat aantrekkelijker was om te zien, de zonsopgang, die vergezeld werd door een blauwige gloed, of de zonsondergang, die met gepast rood onderging. Ik wisselde zo eens af, en vond het een boeiend schouwspel. Toen de ene zon eenmaal onder was, en de zonsopgang zijn blauwe gloed was verloren, hoorde ik geritsel onder me. Het kwam steeds dichterbij en ik zag de zwarte staart van Daru nog wegschieten. ‘’Helaas Daru, ik heb je al gezien.’’ riep ik. Bijna verveeld kwam de kat achter een tak vandaan, en ging naast me zitten. ‘’Weetje Daru,’’ zei ik, ‘’Het ligt niet aan jou, maar ik zou hier graag iemand zien waarmee ik echt kon praten.’’ Daru keek naar me op, spinde een keer, en ik bleef wachten tot Daru misschien iets zou zeggen als: ‘’dan had je daar ook om kunnen vragen.’’ Maar hij bleef stil. Ik moest maar aan het idee wennen dat er niets was dat tegen mij kon praten.

Zo leefde ik enkele dagen met Daru, en we trokken van gebied naar gebied. Maar het begon me te vervelen in deze wereld, en ik verlangde terug naar mijn oude wereld, met de auto’s, het drukke stadsleven, en de mensen die tegen je praatten. Daru begreep mij niet, die was alleen het leven in de bossen gewend, met een enkele trip naar de verlaten stad. Die wist niet hoe het was om door een drukke winkelstraat te lopen, hoe het was om het verkeer aan je voorbij te zien gaan. Daru was gewoon anders, te anders. Op een dag kwamen we tijdens onze trektocht bij een stenen put, wat mij verbaasde, omdat het leek alsof hier nog nooit een mens was geweest. Maar wie zou zeggen dat het een mens was die deze put gebouwd heeft? Misschien was het wel iets anders. En door iemand anders gebouwd. De put stond leeg, en ging oneindig diep. Daru sprong op de rand en bewoog zijn kop steeds naar het binnenste van de put. ‘’Moet ik daarin?’’ vroeg ik. Daru leek het te bevestigen. ‘’Kom ik via deze put weer thuis?’’ vroeg ik daarna. Daru leek alweer te knikken.

Hij leek te weten dat ik niet meer hier wou zijn, en had me naar deze put gebracht, dat waarschijnlijk een portaal was naar ‘mijn’ wereld. Ik liep naar Daru toe, en aaide hem nog een paar keer. ‘’Ik zal je missen, braaf beest,’’ zei ik. Ik was behoorlijk gesteld geraakt op Daru, hij had mij de weg gewezen in deze wereld, en was mijn enige vriend hier. ‘’Maar jij dan? Jij blijft hier achter, alleen,’’ riep ik. Daru miauwde, de eerste keer dat ik dat van hem gehoord had, en uit de struiken kwam een andere kat. Het liep op Daru af en gaf hem een kopje. ‘’Oké, nu ik weet dat je hier niet in je eentje achterblijft, kan ik met gerust hart vertrekken,’’ zei ik met half verstikte stem. Ik ging op de rand van de put staan, en sprong erin. Ik viel met hoge snelheid, terwijl ik van boven de klaagzangen hoorde van de twee katten, Daru en zijn partner, die nu alleen achterbleven in die vreemde wereld. De put versterkte het geluid en dat gaf het een spookachtig effect, iets wat ik nooit zou vergeten. Alles werd zwart…..’’
Het boek leek daar te eindigen, er bleven nog een paar blanco pagina’s over. David klapte het boek dicht en haalde zijn boekenlegger eruit. Hij vond dat het boek vlug was gestopt, dat het einde te snel was. Hij bleef nog even over het boek piekeren, en viel uiteindelijk in slaap.

Hij opende zijn ogen, en keek rond. Hij hing gewichtloos in het niets. Hij zag geen muren, er was geen licht, behalve een donkerblauwe gloed die overal vandaan kwam, maar die was te zwak om er iets mee te kunnen doen. Dus dit was het. Dromen. Hij bewoog zich, precies op de manier zoals hij zichzelf aanstuurde. Geen storende fout, die steeds terugkwam, en niet verwijderd wilde worden.
Dus hij droomde, lucide. Lucide dromen is dromen als je helemaal de controle over jezelf hebt, dat je de droom kan sturen wanneer en hoe je wilt, in beperkte mate. Het was een hele nieuwe dimensie aan het dromen, en David zat er voor het eerst in. ‘’Oké, dan zullen we eens proberen wat ik allemaal ermee kan.’’ Terwijl hij die woorden dacht, verschenen ze voor hem in zachte witte letters, zodat hij het ook kon lezen, in plaats van ze alleen in zijn hoofd te ‘horen’. ‘’Wow, dat is waanzin,’’ dacht hij, en die letters gleden ook door de kamer, in een lichtblauwe kleur, totdat ze uiteindelijk uiteenspatten, als zeepbellen. David concentreerde zich, en ineens zag hij zijn woonplaats onder zich. Hij daalde een stukje, en de huizen begonnen duidelijker te worden, hij zag de dakpannen stuk voor stuk zitten.
Hij zweefde een stukje, en schrok daarvan. Deed hij dat echt? Hij probeerde het nog eens, en daar ging hij weer, net iets sneller. Hij oefende een beetje, en al gauw wist hij hoe hij moest vliegen.
Hij had al vaak over het vliegen gedroomd, maar dit was de eerste keer dat hij er echt controle over had. Op een redelijke snelheid vloog hij over zijn dorpje, en zocht naar herkenningspunten. Hij zag de kerk en vloog er een paar rondjes omheen. Vanuit daar ging hij naar de plaats waar hij vroeger woonde. Toen hij onderweg was, zag hij de gangetjes onder zich, waar hij vaak oorlogje had gespeeld. Zijn oog viel op twee groepjes jongens, die van twee kanten een gangetje ingingen. Hij bleef wachten om te kijken wat ze gingen doen, zouden ze nu nog steeds oorlogje spelen?

In het gangetje liep een meisje. David zag dat ze donkerblond haar had, en ze was niet zo heel erg groot. Ze was alleen. Hij keek naar de derde mogelijkheid, midden ik het gangetje kon je een bocht nemen, en dan was je in een langer stuk, dat je kon aflopen en dan weer op een T-splitsing uitkwam.
Het tweede groepje jongens stond bij de tweede T-splitsing, zag hij. Zij kon ze nog niet zien, omdat ze net achter het hoekje stonden. Ze sloeg het langere stuk in, en de val klapte dicht, met het gedempte geluid van snelle voetstappen. David zag de opzet, maar bleef wachten, hij wist immers niet zeker of ze echt van plan waren wat hij dacht da ze van plan waren. Het scenario was perfect; op een rustig tijdstip in een toch al zo rustig dorpje iemand in de val lokken, door middel van de gangetjes. Hijzelf had het vaak genoeg gedaan, maar toen was hij een stuk kleiner, en was het alleen om een groepje soldaatjes van het vijandelijke team ‘dood’ te schieten. Maar nu waren de groepjes nogal oneerlijk verdeeld, maar één meisje, tegen een stuk of tien jongens. David besloot te landen op een van de garages, die zorgden voor de ene muur. De andere muur was een bakstenen afbakening van tuinen.
David zag hoe één van de jongens een lang touw uit een tas haalde, en toen was de bedoeling helemaal duidelijk. Het groepje achter het meisje kwam van hun plek af, maar ze gingen alleen staan.
Het groepje voor het meisje liep het lange stuk in. Het meisje vertrouwde het zelf ook al niet en draaide om. De andere groep liep nu ook het gangetje in, en ze was omsingeld. De jongens maakten tempo, en ze waren al snel bij het meisje in de buurt.

David wist dat als hij zich ermee wou bemoeien, dat die tijd snel kwam. Hij keek rond op de daken, en zag een lange stok liggen. Hij zweefde ernaartoe en pakte het. Het was een afgebroken bezemsteel, en was nog goed te gebruiken. Over het algemeen vond hij vechten met wapens zwak, maar wanneer hij zich ermee zou bemoeien zou het dus tien tegen een worden. En onder zulke omstandigheden kon hij best wat hulp gebruiken.

Een jongen, waarschijnlijk de leider, pakte het meisje stevig bij haar arm. ‘’Laat me los!’’ riep ze, maar de jongen was dat niet echt van plan. Hij riep: ‘’nu!’’ en de anderen schoten op haar af. Maar dat was ook het signaal voor David om in actie te komen. Hij sprong van het dak af en landde tussen de jongens en het meisje. Iedereen bleef stokstijf stilstaan. ‘’Laat nu maar los,’’ zei David. ‘’Je hoorde wat zij zei.’’ ‘’Ik hoop dat de rest nu hoort wat ik zeg,’’ antwoordde de jongen die het meisje vast had. ‘’Want ik zeg nu, dat jij in elkaar geslagen moet worden,’’ vervolgde hij. Iedereen keek naar David, wachtend op een reactie. ‘’Nou doe dan,’’ riep de leider en iedereen vloog op David af, terwijl de leider het meisje in bedwang hield. Een andere jongen trok zich terug uit het gevecht en pakte het touw, om de armen van het meisje samen te binden.

David zag alles in vertraging aankomen, en hij reageerde snel. Hij plantte zijn stok in de maag van de grootste jongen, en bewoog hem naar de muur toe. De jongen klapte ertegenaan, en zakte in elkaar.
Meteen daarna bewoog hij zijn elleboog naar achteren, en die trof doel. Een derde jongen sloeg, maar David leunde achterover, en de vuist miste hem. Zijn knie miste echter niet, en dat was nummer drie.
Dit alles gebeurde in een oogwenk, maar David begon toch aan terrein te verliezen. Ook al had hij vaak genoeg geoefend, toch was hij niet echt opgewassen tegen vier anderen. Hij sprong en zette zich af tegen de muur. In de lucht leek alles te vertragen, hij zag alles aan hem voorbij gaan. Een jongen die uithaalde met zijn voet, maar hem op een paar centimeter na miste. Hij zag ook hoe de armen van het meisje bijna helemaal vastgebonden zaten, en het leek wel alsof er in hem een vuur werd ontstoken. Zijn vechtlust was tot een maximum gegaan, en David was snel geworden. Hij schopte de dichtstbijzijnde jongen in zijn maag, en die viel achterover tegen een ander aan.

Hij begon ze goed zat te worden en rekende een voor een met ze af. Toen niemand meer overeind stond draaide hij zich om, naar de twee jongens die bezig waren met het meisje verder vastbinden.
Hij nam een aanloop en sprong, met zijn been uitgestrekt richting de leider van het verachtelijke groepje. Zijn voet raakte de nek, en de leider tuimelde voorover. De andere jongen had geen moed meer en rende weg. David ging niet achter hem aan, hij was van latere zorg. Hij pakte het meisje op en sprong op het dak van een garage. Toen pas zag hij wie het was, het was Chrissy, een meisje uit zijn klas.
‘’Wat doe jij hier, in dit verlaten oord?’’ vroeg hij.
‘’Nou, ik was vanuit een vriendin van me onderweg naar het winkelcentrum en dacht dat ik zo een stukje kon afsnijden, maar zonder jou was dat een minder leuke ervaring geworden,’’ zei ze, terwijl ze het touw van haar armen afhaalde. ‘’Bedankt.’’
‘’Was geen moeite,’’ zei David. ‘’Maar laten we hier weggaan, voordat alles weer wakker wordt.’’
Chris knikte, en maakte aanstalten om aan de andere kant van de garage af te springen, maar David hield haar tegen: ‘’ik weet een snellere manier, maar dan moet je me wel vasthouden, als je het niet erg vindt.’’ ‘’Waarom?’’ vroeg ze.
‘’Nou, als ik wil gaan vliegen, heh, dan is het wel handig als je me vasthoudt bij het opstijgen.’’
‘’Oké, maar hoe wou je gaan vliegen?’’
‘’Hmmm, met een beetje inspanning lukt dat wel. Zo ben ik hier gekomen,’’ vervolgde hij.
Ze sloeg haar armen om hem heen, en David steeg een stukje. ‘’Lukt dat denk je?’’ vroeg hij.
‘’Ja, moet te doen zijn,’’ antwoordde ze.
David vloog langzaam iets hoger, en zette toen koers naar het winkelcentrum.
Onderweg begonnen ze een gesprek, omdat het nogal lang duurde voordat ze bij het winkelcentrum zouden zijn.

‘’Ga jij echt in je eentje lopend naar het winkelcentrum?’’ vroeg David.
‘’Ja, dat was ik wel van plan, ik had afgesproken met een paar vrienden.’’
‘’Het is maar waar je zin in hebt,’’ besloot hij toen hij het begin van het winkelcentrum zag, en zette wat vaart erop. ‘’Hoe hard kan jij eigenlijk?’’ vroeg ze lacherig.
Hij dacht even na. Even later zei hij: ‘’dat is nu de afstand niet meer waard.’’
‘’Hmmm, maar we kunnen toch nog wel een rondje vliegen, ik heb pas afgesproken over een kwartier,’’ zei Chrissy terwijl ze op haar horloge keek. ‘’Vliegt dit niet irritant voor jou?’’
‘’Hmmm, jouw aanwezigheid maakt veel goed,’’ antwoordde hij met een knipoog.
‘’Zullen we dan eens echt hard gaan?’’ vroeg ze. David zette er het gas op, en ze schoten door de lucht. ‘’We zullen maar even hoger vliegen, want anders knallen we nog tegen een kerk op of zo,’’ zei hij, en hij steeg tot naar de wolken. Hij voelde hoe Chrissy hem stevig omklemde. ‘’Hoogtevrees?’’ vroeg hij. ‘’Ja, eigenlijk best wel, maar jij bent er nou, en ik denk niet dat je me laat vallen,’’ zei ze.
‘’In welke zin?’’ vroeg David. ‘’Letterlijk of figuurlijk?’’
‘’Beide.’’

Nadat ze een tijdje hadden rondgevlogen vond David dat het weer tijd was om Chrissy af te zetten bij het winkelcentrum. Hij vloog ernaartoe, in een rustig tempo, want hij had geen haast, absoluut niet.’’
Hij landde op een plaats waar het rustig was, zodat niet meteen iedereen zag dat hij gevlogen had.
Chrissy liet hem los, maar knuffelde hem nog geen seconde later. ‘’Nog steeds bedankt, dat je me hebt gered, als ik iets kan doen voor je, laat het me dan weten.’’
Ze sloot het geheel af met een honingzoete kus op zijn wang.
‘’Nou, ehm… graag gedaan,’’ zei David, een beetje verlegen door de omhelzing en de kus.
Plotseling hoorde hij het luchtalarm, of iets wat erop leek. Opeens wist hij het, het was het geluid van zijn wekker. Hij schoot overeind. ‘’Verdomme! Waarom staat dat ding in het weekend aan?’’ murmelde hij toen hij het ding een enorme stomp gaf, en vervolgens de stekker uit het stopcontact trok.
David bleef nog even liggen, nadenkend over zijn droom. Hij wist helemaal wat er gebeurd was.
Na een tijdje piekeren vond hij dat het tijd was om op te staan, weer asociaal vroeg, door die stomme wekker.
Hij kleedde zich aan en ging naar beneden. Er was verder niemand op, dus het was lekker rustig. Hij besloot om zijn ontbijt te gaan maken, en pakte brood, boter en hagelslag uit de kast.
Hij begon met zijn brood te smeren, terwijl hij een vrolijk wijsje floot. Toen hij klaar was, gooide hij zijn boterhammen op een bord, en liep ermee naar de computer. Hij installeerde zich achter het ding, en nam een hap van zijn boterham. Toen de computer opgestart was, waren al zijn boterhammen op, en hij had genoeg gegeten. Hij surfte een beetje op het internet, omdat niemand in zijn MSN-lijst online was. Mieke was nog steeds op vakantie, maar die zou rond deze tijd wel terug moeten komen. Hij had er zin in, om haar weer te zien, maar waarom eigenlijk? Hij was niet verliefd, of, in ieder geval, hij dacht van niet.
En anders zou hij waarschijnlijk toch niets met haar krijgen, de afstand was gewoon te groot. Hij had het er wel voor over, elke twee weken een keer naar haar toe gaan om haar te zien, maar hij wist niet zeker hoe hij dat met zijn inkomen moest regelen. Elke twee weken treinen kostte net iets te veel geld.

Opeens kwam hij op de site van een vriend van hem, die hele goede verhalen schreef. Hij klikte op de ‘verhalen’ link, en hij zag dat er een nieuw verhaal klaar was. Na zijn beroemde ‘PotD’ serie, had hij lang gewacht op een nieuw verhaal. En eindelijk, daar was het. ‘De verdwijning van Wouter S.’ heette het. David las het verhaal, dat een stuk langer was dan de andere verhalen, en dat mocht ook wel, na al die tijd. Rechtsonder zag hij een venstertje knipperen, er kwam eindelijk iemand online. Het was Jeroen, en hij nodigde hem uit om weer eens op hun favoriete gamesite te komen, ChaosofKings.com.
Hij ging er naartoe en speelde wat, maar zijn aandacht lag bij het verhaal. Toen hij het uit had, was hij vastbesloten om het verhaal van Stefan, zo heette zijn vriend, te gaan promoten. Maar hij had ook gezien dat zijn verhaal niet helemaal klaar was. ‘’Aargh, damn Stefan, kan dat niet sneller?’’ dacht hij.
‘’Je bent nou al sinds 11 augustus bezig, en het is nou 5 maart. Heb je last van een writersblock of zo?’’

Er kwam een tweede persoon online, en David zag dat het Sandra was. ‘’Koel, die heb ik lang niet meer gezien.’’ dacht hij. Hij klikte het venstertje aan, en begon met typen.
‘’Hoi,’’ typte David.
‘’Haaay lieffiej,’’ typte ze terug. ‘’Alles goed?’’
‘’Uiteraard, en met jou ook?’’
‘’Jaah, maar ik moet weer gaan.’’
‘’Daaaag xxx ik hou van juh’’
‘’Ik ook van jou xxx’’

‘’Zonde,’’ dacht hij, en ging verder met CoK.
Na even gespeeld te hebben, hoorde hij iemand beneden komen. Het was zijn broertje.
‘’Vechten?’’ vroeg David toen hij hem zag. Zijn broertje schudde nee, en ging televisie kijken. ‘’Mietje’’ dacht David. Hij begon deze dag maar saai te vinden, want er was niet echt iets te doen.
‘’Dan maar mail kijken,’’ dacht hij, en ging naar zijn Postvak In. Er was één nieuw bericht, van Chrissy.
‘’Ow God, Nee. Nooit. Dit kan echt niet. Nee. Nee. Nee!’’ schreeuwde hij steeds harder in zichzelf, toen hij het bericht gelezen had. Hij herhaalde de mail nog een keer voor zichzelf zodat hij zeker wist dat hij geen fouten zou maken:
‘’ Hoi David
Nog bedankt van gisteren, ik heb er gisteravond nog over nagedacht wat er gebeurt zou zijn zonder jou, en toen wist ik pas hoe dankbaar ik je echt ben. Het was ook keileuk dat we nog een stukje gevlogen hadden, het ging echt superhard. Maar, ehm, eigenlijk vroeg ik me af of je zin had, om vandaag naar mij toe te komen, je weet waar ik woon. Mail je even terug hoe laat je komt, als je dat wilt natuurlijk…

Daaaaaaaag, xxx
Ik hou van jou

Chrissy.

‘’
Het was toch maar een droom? Hoe wist Chrissy dan wat er in zijn droom gebeurd was? Had zij die droom ook gedroomd? Maar, als het maar een droom was, waarom bedankt ze me dan zo, en dan ook nog in het echte leven? Of is dit ook een droom?
De vragen maalden hem in zijn hoofd, en hij wist er geen antwoord op. Hij besloot terug te mailen dat hij zou komen om twee uur. Toen hij dat gedaan had besloot hij alles nog eens te overdenken.
‘’Dus, als zij het weet van mijn droom, dan heeft zij hem waarschijnlijk ook gedroomd. Maar hoe kan het dan dat wij beiden de droom helemaal herinneren? ‘’
Alweer een nieuwe vraag, hij begon er moe van te worden. Chrissy had weer teruggestuurd, dat het kon en dat ze op hem zou wachten. ‘’Oké, dan zal het zo gaan,’’ dacht hij nog.

Om halftwee was hij helemaal rusteloos, hij wist niet meer wat hij nou echt bij haar moest doen, of waarom. Hij wist nog dat het om een droom ging, zijn droom, maar schijnbaar ook het hare. Hij besloot om alvast maar aan te gaan fietsen, zodat hij gewoon op zijn gemak alles kon overdenken, alweer.
En dan was hij tenminste bezig met iets. Hij liep naar de kapstok en pakte zijn jas, groette alle huisgenoten vaarwel, en liep naar de achtertuin. Het regende een beetje. David veegde zijn zadel schoon, of liever gezegd, droog, want dat was de uiteindelijke bedoeling. De poort ging open, en de poort ging weer dicht. David stond buiten en was klaar om te gaan.

‘’Fietsen om tot rust te komen, Tuurlijk,’’ dacht hij, hij werd er alleen maar nerveuzer van. Hij was niet bang voor Chrissy of zoiets, dat zeker niet, maar toch had hij een slecht voorgevoel. Hij luisterde naar de regen die op de straat tikte, en zijn kapsel vernietigde. ‘’Ook dat nog,’’ gromde David toen en een regendruppel in zijn oog kwam, waardoor hij bijna tegen een tegemoet komende auto aan knalde.
Maar David had goed gelezen wat er gebeurt als je wordt aangereden door een auto. Hij had namelijk een verhaal gelezen van een vriend van Stefan, die vreemd genoeg, Robert heette. In dat verhaal stond kundig doch bloederig beschreven wat er zou kunnen gebeuren als je je geduld niet houdt, en zonder kijken of luisteren de straat probeert over te steken. De auto toeterde vervaarlijk.

Hoe dichter hij bij het huis van Chrissy kwam, hoe energieker hij werd, wat door de spanning kwam.
Hij wist niet helemaal zeker meer of hij wel zou moeten gaan, maar hij had het al toegezegd, en er was geen weg terug. Hij begon met zijn energie om te zetten in snelheid, en in no time was hij bij haar huis. Hij keek op zijn horloge, ‘’Damn, te vroeg,’’ zei hij. Hij besloot te wachten totdat het echt twee uur was voordat hij zou gaan aanbellen. Hij werd namelijk nog niet verwacht. Hij stapte van zijn fiets af, en zette het op slot. Nog tien minuten….
Toen de tien minuten voorbij waren, liep hij het pad op richting de voordeur, en toen hij daar was belde hij aan. Ze deed zelf open. ‘’Je kan je fiets achterom zetten hoor, als je dat wilt,’’ zei ze.
‘’Hmmm, nee, dat hoeft niet, mijn fiets wordt echt niet gestolen hoor, hij al te oud, en er zit een te goed slot op,’’ antwoordde hij, ‘’en, het allerbelangrijkste, die fiets is van mij, en daarom wil niemand hem hebben.’’

‘’Nou, ik zou hem wel willen, alleen al omdat hij van jou was,’’ zei ze met een knipoog. ‘’Kom verder.’’
David stapte voorzichtig naar binnen, hij moest nog even wennen aan de nieuwe situatie. Voor zijn droom had Chrissy hem altijd een beetje genegeerd, en nu nodigde ze hem uit naar haar huis.
‘’Niet zo verlegen joh,’’ zei Chrissy lachend toen hij verlegen om zich heen keek. ‘’Nergens voor nodig.’’ David hing zijn jas op, en volgde Chrissy naar de woonkamer. Ze pakte zijn hand, en trok hem dichterbij. David sloeg een arm om haar middel en knuffelde haar. ‘’Chris, hoe wist jij allemaal wat ik gedroomd had?’’ vroeg hij. ‘’Dat weet ik niet, ik had niet het gevoel dat het een droom was,’’ antwoordde ze. ‘’Maar dat moet wel, want jij zou nooit in het echt kunnen vliegen.’’
‘’Hmmm, nee, ik denk het ook niet.’’
‘’Maar, was het voor jou een droom?’’
‘’Nee, ook niet echt, ik wist precies wat ik moest doen, en hoe, ik werd niet gevoerd door een stroming die vaak mijn dromen bepaald.’’
‘’Het was in ieder geval heel lief van jou,’’ zei ze, en ze gaf hem een kus.
‘’Ik doe mijn best.’’ David glimlachte gelukkig.

‘’Ik weet niet waarom,’’ begon ze, zichtbaar verlegen, ‘’Maar ik denk dat ik verliefd op je ben.’’
‘’En dat door een droom?’’ vroeg David ongelovig.
‘’Ja, ik denk het wel…’’ antwoordde ze. ‘’vind je dat erg?’’
‘’Tuurlijk niet, alles kan je overkomen in je dromen, en soms heeft dat ook effecten voor als je wakker bent,’’ antwoordde hij, en drukte haar tegen zich aan. Hij hoorde haar ademhaling rustiger worden.
Ze keek naar hem op, met een verliefde blik, en David kreeg moeite om niet te blozen.
‘’Hou jij van mij?’’ vroeg ze ineens. David voelde zich koud en warm tegelijk worden, de vraag overviel hem. ‘’Ja… ik hou van jou, maar niet zoals jij van mij houdt..’’ antwoordde hij tenslotte.
‘’Ach, maakt niet uit joh, het is gewoon fijn om te weten dat jij van mij houdt, zullen we op de bank gaan zitten?’’
David stemde in.

Ze plofte op de bank, en David ging naast haar zitten. Ze pakte zijn hand, en kneep er zachtjes in.
David voelde al zijn nervositeit wegstromen, en schoof een stukje naar haar toe. Ze glimlachte, en streek over zijn arm, waardoor David een tinteling in zich voelde, die steeds verder omhoog kroop, naar zijn hoofd. Zou hij nou ook verliefd worden? Hij sloeg zijn armen om haar heen, en kuste haar.
Chrissy kon zich niet meer inhouden, en knuffelde hem stevig. Ze glimlachte, en ging een beetje tegen hem aanliggen. David aaide haar armen, en drukte haar tegen zich aan. ‘’Het is wel een enorme schat,’’ dacht hij. ‘’Maar ze zal nooit de mijne zijn, niet zolang Mieke er is.’’ Waarom dacht hij steeds aan Mieke? Hij wist zelf ook dondersgoed dat het waarschijnlijk nooit wat zal worden.

Chrissy luisterde naar zijn ademhaling, die heel rustig ging, alsof hij in slaap was gevallen. Ze keek naar hem op, en inderdaad, hij had zijn ogen gesloten. ‘’Zou ik hem?’’ vroeg ze zichzelf af. Ze besloot eerst even te wachten, misschien zou hij zijn ogen straks wel weer open doen, en het lag zo lekker, tegen zijn borst aan….
David voelde beweging, maar hij had nog geen zin om zijn ogen te openen. Hij voelde naar haar hoofd, en streek door haar mooie haren. Hij voelde hoe ze ervan genoot, en ging ermee door.
‘’Zou ik inderdaad bij haar moeten horen?’’ dacht hij. ‘’Ik heb nu wel een kans, als ik verkering wil hebben, kan dat nu. Maar, met haar? Het voelt allemaal zo vreemd.’’ Zijn gedachten gingen steeds sneller, en uiteindelijk kon hij er niet meer tegen, en hij opende zijn ogen, terwijl hij zijn hoofd schudde.
Chrissy kwam half overeind, en aaide zijn wang. Hij bracht zijn gezicht dichter bij het hare, en gaf haar zachtjes een kusje op haar lippen. Ze gaf er een terug, en liet het wat langer duren. Haar tong streek langs zijn lippen, die een stukje opengingen. Haar tong ontmoette het zijne, en streek er zachtjes langs. David voelde zich warm worden, en hij zoende nog even door. Toen keek hij haar aan, en glimlachte.

Hij gaf haar zachtjes een duwtje, zodat ze tegen de leuning van de bank lag. Hij aaide haar armen, en gaf haar kusjes. Ze drukte hem tegen zich aan, en aaide zijn rug. Ze bleven nog even bij elkaar, maar het ging niet verder dan zoenen, en daar was David best wel blij om, hij voelde zich nog niet helemaal klaar voor meer, en hij wist ook niet of dat met haar moest zijn. ‘’Maargoed, als zij het wil, wie ben ik dan om dat te weigeren?’’ besloot hij. Hij keek op zijn horloge, en zag dat het al best wel laat begon te worden. Hij haalde zachtjes haar armen van hem af, en hij stond op. ‘’Het wordt tijd om te gaan, het is al vijf uur,’’ zei hij. Chrissy stond ook op, en was zichtbaar teleurgesteld. ‘’Jammer dat je niet langer kan blijven.’’
‘’Jaah, vind ik ook, maar ik moet echt gaan.’’
Hij omhelsde haar, en gaf haar een paar kusjes in haar nek.
Toen liep hij naar de kapstok, en pakte zijn jas. Ze liep naar hem toe om hem zijn afscheidskus te geven, en David nam haar in zijn armen.
‘’Tot later, ik hoop heel snel,’’ zei ze.
‘’Dat hoop ik ook,’’ zei hij, maar hij had een vreemd gevoel dat het niet zo was.

Alles begon tegelijk, alsof hij in een winkel stond waar radio’s werden verkocht, en dat al die radio’s aan stonden. Vreselijke herrie. Tot overmaat van ramp begonnen er ook nog één of twee liedjes zich af te spelen, alsof dat er nog niet meer bij kon.
‘’For the lack of searching I can’t seem to find, can’t seem to find one…’’
‘’I am becoming... Hurt myself today, it’s all for you...’’
David herkende vaag de liedjes, en de stemmen, maar hij kon er verder niets meer.
Plotseling vervaagde ieder geluid, en David zag de voordeur open gaan. Jeroen liep naar buiten, Chrissy stond nog in de deuropening. ‘’Weet je, jij bent echt veel leuker dan David!’’ zei ze.
‘’Dat kan ook nooit zo moeilijk zijn!’’ antwoordde Jeroen. En David stond daar maar, versteend.
Hij kon zich niet bewegen, al zou hij dat willen. ‘’Zou ik nou ook onzichtbaar zijn?’’ vroeg hij zich af, maar er was niets dat hem antwoord zou geven.

Hij was schijnbaar niet zo onzichtbaar als hij dacht, want Jeroen kreeg hem in het oog, en hij riep Chrissy. ‘’Chris! Moet je eens komen kijken, hier is die verrader, hij staat ons af te luisteren!’’
Chrissy kwam dichterbij, haar ogen stonden koud en hard toen ze hem bekeek. ‘’Kan je hem niet gewoon kapotslaan?’’ vroeg ze. ‘’Natuurlijk kan ik dat,’’ antwoordde Jeroen, en hij gaf David een stomp in zijn maag. David viel achterover, en kwam hard neer op de straat. ‘’Wat is er nou, klein patsertje? Kom je niet meer overeind?’’ spotte Jeroen, en hij pakte David op, met verbazende veel kracht. David voelde zich tegen een geparkeerde auto aan klappen. ‘’En nou ook nog geparkeerde auto’s gaan slopen? Ik zal je eens leren wat slopen is.’’ Jeroen scheen zich helemaal uit te leven, en hij scheen ook niet moe te kunnen worden. ‘’Als dit een droom is, laat mij dan nu wakker worden,’’ prevelde David, maar hij zat nog steeds vast in die droom.

‘’Wil je nou weg uit je droom? Jij was toch de meester van dromen besturen?’’ Chrissy lachte hem hatelijk uit, en ze stapte op hem af. Jeroen hield zijn armen vast, alsof dat iets uit zou maken. David voelde zich helemaal verlamd, en hij kon geen uitweg meer bedenken, er was simpelweg geen einde.
Chrissy sloeg hem, met platte hand op zijn gezicht. ‘’That is going to leave a mark,’’ lachte Jeroen, en draaide zijn armen een stukje op, totdat hij ze voelde knappen. Chris sloeg hem nog eens, en David voelde het bloed langs zijn lippen stromen. ‘’Ik heb geen zin meer om mijn energie aan deze loser te verspillen’’ zei Chrissy, en ze liep weg. ‘’Kom je mee?’’ vroeg ze poeslief, maar David wist al dat die klank niet voor hem bedoeld was, maar voor zijn beste vriend…

Alles vervaagde, en David leek in een nieuw scenario te komen, waar er dus nieuwe kansen waren.
Hij kon alleen nog steeds niet vliegen. Hij bekeek de plaats waar hij was goed. Hij stond in een straat, met te weinig stoep, en een geasfalteerde weg. Het was er erg rustig, op een paar ritselende blaadjes na hoorde hij niemand. Hij liep een stukje op en neer in de straat, en besloot om alles goed in zich op te nemen. Achter hem hoorde hij een deur open gaan, en hij keek om. Achter hem stond Mieke…
‘’Wie ben jij? Wat is er met je gebeurd?’’ vroeg ze, met een bezorgde blik in haar ogen.
‘’Ik…ik ben net in elkaar geslagen,’’ antwoordde hij. Ze herkende hem niet, en dat zag hij als een voordeel. Wat als zij net zo als Jeroen of Chrissy zou reageren? Mieke bekeek hem eens goed, en stak haar hand uit naar zijn gezicht. David deinsde achteruit, bang voor de klap.
‘’Dit is echt ernstig fout, kom mee naar mijn huis, dan lap ik je even op,’’ zei ze en ze stak haar hand uit. ‘’Ehm, oké, als jij het goed vindt…’’ hakkelde hij, en ze glimlachte. Het was de mooiste glimlach die hij ooit had gezien. Hij pakte haar hand en volgde haar naar haar huis.

Even later zat hij in haar badkamer voor de spiegel zijn wonden te bekijken. Ze hadden hem goed aangepakt, want zijn mond en kin zaten helemaal onder het bloed, en zijn ogen waren opgezet en blauw. Dus daarom herkende ze hem niet. Hij pakte een washand die ze hem had gegeven en maakte hem nat met de kraan. Hij keek haar aan, door de spiegel heen, ze keek terug, en leek niet eens verlegen te zijn….
Toen David weer een beetje opgelapt was, herkende ze hem eindelijk. ‘’David? Ben jij dat?’’ riep ze uit. ‘’Ja, helaas wel,’’ zei hij waarop hij een zucht liet volgen. ‘’Jammer dat je me zo moet zien, zo zie ik er dus niet helemaal op mijn best uit.’’
‘’Maakt niets uit hoor, heb je die jongen wel goed aangepakt?’’
‘’Nee, ik was gewoon helemaal verlamd, ik kon niets doen.’’
Toen ze zijn bedroefde gezicht zag, probeerde ze hem een beetje op te beuren: ‘’Dat is toch vreselijk goed van je, dat je hem niet terug geslagen heb, ik bewonder je daarom.’’
Ze sloeg een arm om hem heen, en drukte hem tegen zich aan. David sloeg zijn arm om haar heen, en knuffelde haar. Toen hij weer losliet vroeg ze: ‘’Maar, hoe kom jij hier? Jij woont toch een heel eind naar het zuiden?’’

‘’Ja, dat dacht ik ook, ik weet ook niet hoe ik hier kom. Ik denk dat dit gewoon een droom is.’’
‘’Zou goed kunnen, maar wat vind je eigenlijk van mij?’’ David verwachtte de vraag al, had een antwoord klaar. ‘’Heel lief, echt heel lief, maar waarom vraag jij het, jij verdwijnt straks toch weer in mijn gedachten?’’
‘’Ja, ik denk het wel, maar ik wist al dat je goed over mij denkt, ik wou het je alleen horen zeggen’’
‘’Oké…’’ zei David ‘’Deze droom wordt hoe langer hoe vreemder…’’
Ze praatten nog wat, en David was al een beetje bekomen van de radicale verandering in het gemoed van Chrissy en Jeroen. Mieke dacht dat het zijn grootste angst was, en dat zou ook best wel eens kunnen kloppen. Hij wilde zijn beste vriend nooit verliezen, ze hadden samen al teveel meegemaakt.
Maar inderdaad, zoals Mieke zei: ‘’hebben ze redenen om je te gaan haten?’’
Niet dat hij wist, maar wie was hij nou helemaal. David, scholier, gast met vreemde gewoontes, vreemde dromen. Hij bewoog zich ongemakkelijk, hij vond het tijd om op te stappen.
‘’Mieke, ik vind het echt fantastisch om bij jou te zijn, maar ik denk dat ik moet gaan, het is tijd voor mij om weer wakker te worden…’’ zei hij, en kreeg een kleur.
‘’Hmmm, ja ik denk het ook, weet je al hoe je uit je droom komt?’’ plaagde ze.
Ze had absoluut geen idee hoe erg ze het grote probleem aanstreepte….
Hij omhelsde haar, en bedankte haar voor haar hulp.
Toen hij weer buiten stond had hij geen idee hoe hij weer in zijn woonplaats moest komen, of hoe hij weer wakker moest worden. Hij liep maar wat rond, verdwaald, in een stad die hij niet kende. Plotseling werd hij verblind door een enorme lichtbol, die zijn licht naar alle kanten op straalde.
De andere mensen op straat leken niets te merken, maar David dus des te meer. Hij liep op de bol af, zijn ogen beschermend met zijn handen. Toen zag hij dat het geen bol was, maar een cirkel.
Hij stak zijn hand erdoorheen, en het voelde warm aan, maar het deed geen pijn. David probeerde erdoorheen te kijken, maar dat lukte alleen toen hij zijn hoofd erin stak. Wat hij zag verbaasde hem…

Hij zag zichzelf, slapend, in zijn kamer, met het blauwe behang en de Misfits-posters. Alles stond er, precies op de goede plaats. David stapte door het portaal, en hij was weer in zijn kamer, maar in zijn bed sliep al iemand anders, hijzelf. ‘’Oké, ben ik dan een geest of zoiets?’’ vroeg David zich af, en bewoog zijn hand richting de muur, en hij ging steeds sneller. Hij sloot zijn ogen omdat hij de pijn verwachtte, maar hij voelde geen weerstand. Toen David zijn ogen weer voorzichtig opendeed, was zijn hand weg. Voorzichtig trok hij zijn arm terug, en zijn hand zat nog op de plaats waar hij hoorde te zijn. Hij had dus door de muur heen geslagen. ‘’Uh, oké, dus zo werkt dat.’’ zei hij.
Toen hoorde hij achter zich geluid, en hij keek over zijn schouder. De andere David stond achter hem, in vechthouding. ‘’Wie ben jij?’’ vroeg hij. ‘’Ik ben het deel dat jij mist,’’ antwoordde David. Hij draaide zich om, en keek recht in de ogen van zijn evenbeeld. Ineens werd alles zwart, en hij voelde zich herenigd worden met zijn lichaam.

David opende zijn ogen, en keek rond. ‘’Is dit weer een andere plaats?’’ vroeg hij zich af. Toen herinnerde hij zich dat deze plaats er verdacht veel uitzag als zijn kamer, en hij was meteen op zijn hoede. ‘’Ben ik nou nog steeds een geest en is dit nog steeds een droom?’’ vroeg hij hardop. Hij keek rond, en kreeg toen zijn blauwe muren in de gaten. ‘’Au, godverdomme, stomme pokkemuur!’’ schreeuwde hij nog geen seconde later….

David zat rechtop in zijn bed, hij was weer terug, in zijn eigen lichaam. Hij zag zijn vertrouwde blauwe muren, zijn bureau, met al zijn bureaucratische papieronzin erop. Hij zag zijn computer, die er nog altijd even goed uitzag als hij nooit gedaan had. Met een tevreden glimlach bekeek hij de verdere ravage in zijn kamer. Hij gooide zijn deken van zich af, en rilde even. Het was toch best wel koud in zijn kamer, maar dat zou misschien wel komen doordat het raam open stond. Hij stond op en kleedde zich aan. Vervolgens ging hij achter zijn computer zitten, en zette het aan. Terwijl de computer opstartte ging hij alvast alles klaarmaken om eens goed hard muziek te kunnen luisteren. Niet gewoon hard, maar echt snoei- en snoeihard. Hij plugde de koptelefoon in zijn geluidbox, en zette de volumeknop alvast wat verder open. De computer was opgestart, en hij zocht meteen naar zijn favoriete band. Toen hij die gevonden had, zette hij de koptelefoon op, en liet alles afspelen.
‘’We are the wakeful, wry, and watchful, we’re awaiting. Deadless ones,’’ schalde het door de koptelefoon. Hij stond op van zijn bureaustoel, met de koptelefoon nog op. David liep naar het raam, en keek naar buiten. Het was mistig, en hij kon nog net het dak van de buren zien, dat maar tien meter verderop lag.



Ja, ik ben asociaal etc. maar ik ben ook een luilakje dus jullie moeten alles maar in één keer lezen
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 23-05-2004, 13:19
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Zo, dat is geen kort vervolg. Maar hier komen weer wat foutjes:
Citaat:
Nadat hij zichzelf door de zes uur durende dag had gesleept was hij uit, en het was weekend.
Na "gesleept" een komma en twee keer "was" in de zin staat niet zo mooi. Misschien zoiets: en kon hij van het weekend gaan genieten.
Citaat:
Hij liep naar de fietsenstalling, en gooide zijn fiets van het slot.
Je kan je fiets niet van het slot gooien, alleen maar halen. (Of dit is weer brabants...)
Citaat:
Natuurlijk kenden ze elkaars pincode.
Nutteloze zin. Slaat op niks. Kan je beter weglaten.
Citaat:
Verder is alles oké’’
Puntje na "oké" vergeten.
Citaat:
’Hoi Daaf, ik ben even met je broertje naar de winkel, en daarna gaan we naar oma, jij kan ook komen als je zin hebt, nou, als je wilt zie ik je wel verschijnen
Poef, lange zin. Gooi de komma's eruit en zet er punten voor neer: Hoi Daaf. Ik ben even met je broertje naar de winkel en daarna gaan we naar oma. Jij kan ook komen als je zin hebt. Nou, als je wilt zie ik je wel verschijnen.
Citaat:
en trok de zak chips open. De fles sinas ging niet veel later open.
Staat niet zo mooi, twee keer open. Ik weet niet of je het kan veranderen, maar ik stoorde me er een beetje aan. Verder niet fout ofzo!
Citaat:
Ik bleef stil liggen, wachtend op de doodsbeet, die het beest, wat het dan ook was, absoluut zou geven.
"Wat het dan ook was" staat niet mooi. Misschien weghalen en beest voor ding of zoiets vervangen.
Citaat:
die diepgroen waren, met een gouden glans eroverheen.
Komma na "waren" weg.
Citaat:
‘’dan had je daar ook om kunnen vragen.’’
"Dan" met hoofdletter!
Citaat:
Geen storende fout, die steeds terugkwam, en niet verwijderd wilde worden.
Komma na "terug kwam" weg.
Citaat:
midden ik het gangetje kon je een bocht nemen
Ik = in
Citaat:
en dan was je in een langer stuk, dat je kon aflopen en dan weer op een T-splitsing uitkwam.
Komma voor "dat" weg.
Citaat:
Ze sloeg het langere stuk in, en de val klapte dicht, met het gedempte geluid van snelle voetstappen.
Komma voor "met" weg.
Citaat:
David zag de opzet, maar bleef wachten, hij wist immers niet zeker of ze echt van plan waren wat hij dacht da ze van plan waren.
De komma na "wachten" moet een punt worden. En "hij" met een hoofdletter nu. Da = dat.
Citaat:
’nu!’’
Hoofdletter...
Citaat:
pakte het touw, om de armen van het meisje samen te binden.
Komma voor "om" weg.
Citaat:
‘’ik weet een snellere manier, maar dan moet je me wel vasthouden, als je het niet erg vindt.’’
ik = Ik
Citaat:
‘’Oké, maar hoe wou je gaan vliegen?’’
wou = wilde. Tenminste, dat staat mooier.
Citaat:
‘’dat is nu de afstand niet meer waard.’’
"dat" met hoofdletter.
Citaat:
‘’Nog steeds bedankt, dat je me hebt gered, als ik iets kan doen voor je, laat het me dan weten.
Moet worden: Nog steeds bedankt dat je me hebt gered. Als ik iets kan doen voor je, laat het me dan weten.
Citaat:
Hij was niet verliefd, of, in ieder geval, hij dacht van niet.
Na "of" geen komma
Citaat:
‘’Koel, die heb ik lang niet meer gezien.’’
Nu je toch veel jongerentaal gebruikt, verander dan koel even in cool.
Citaat:
Nog bedankt van gisteren. Ik heb er gisteravond nog over nagedacht wat er gebeurt zou zijn zonder jou en toen wist ik pas echt hoe dankbaar ik je ben.
Kijk even in de quote hoe ik het heb verbeterd.
Citaat:
Maar, ehm, eigenlijk vroeg ik me af of je zin had om vandaag naar mij toe te komen. Je weet waar ik woon.
Kijk hier ook even in de quote.
Citaat:
‘’vind je dat erg?’’
Vind is het. (Hoofdletters )
Citaat:
Het was er erg rustig, op een paar ritselende blaadjes na hoorde hij niemand.
Bij "op" een nieuwe zin beginnen. Lijkt me mooier. Hoeft niet hoor.
Citaat:
Hij keek haar aan, door de spiegel heen, ze keek terug, en leek niet eens verlegen te zijn….
Bij "ze" een nieuwe zin beginnen. En bij die 4 punten aan het einde even 1 weg halen. Er horen er altijd maar 3.
Citaat:
‘’Ja, ik denk het wel, maar ik wist al dat je goed over mij denkt, ik wou het je alleen horen zeggen’’
Bij "ik wou" een nieuwe zin beginnen en gelijk even wou in wilde veranderen.
Citaat:
Toen David zijn ogen weer voorzichtig opendeed, was zijn hand weg.
De komma voor "was" mag weg.
Citaat:
David zat rechtop in zijn bed, hij was weer terug, in zijn eigen lichaam.
Bij "hij" een nieuwe zin beginnen. (Echt, jij gebruikt teveel komma's. )

Zo, oef, dat was het. Over die ", en" heb ik maar niet meer gezeurd, want als ik die aaaaallemaal moest gaan verbeteren. *sorry *

Verder:
Leuk verhaal! Af en toe moet je wel even goed opletten of je in een droom of werkelijkheid zit, maar dat maakt je zelf vaak al snel duidelijk. Goed gedaan. Leuke afwisseling en ik ben benieuwd hoe het verder gaat. (Ja ja, hier niks op zeggen graag )
Met citaat reageren
Oud 23-05-2004, 13:50
Verwijderd
Ach, zal ik de rest ook ff posten?
Met citaat reageren
Oud 23-05-2004, 13:51
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Nee dat laat je! Iig daar haal ik geen fouten meer uit.
Met citaat reageren
Oud 23-05-2004, 19:35
Verwijderd
Okee
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Winnaar Columnwedstrijd: De negertjes in Afrika en onze honger
Verwijderd
16 05-06-2004 01:03
De Kantine Wat staat er onder je control+v?
fractuur
499 06-04-2004 16:22


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 22:13.