[Vervolg]Achter de gele deur #2

[Eend]

Ze hoorde het slot opengedraaid worden en daarna stond haar behandelaar in de ruimte met twee sociotherapeuten. Hij begon te vragen hoe het ging en wat er gebeurd was, maar zoveel kon ze niet herinneren. “Mag ik er uit?” vroeg ze. “Dat ligt er aan of je afspraken kunt maken met ons.” Antwoordde haar behandelaar. Femke knikte. “Die kan ik maken.”
“Oké. Ik denk dat het een goede afspraak zal zijn als jij even aangeeft wanneer het niet lekker gaat, zodat de sociotherapie daar rekening mee kan houden. Is dat een goede afspraak?”
Ze knikte.
“En nog een goede afspraak zal zijn, dat je geen rare dingen gaat doen, zoals weglopen en agressief gedrag vertonen.”
Weer knikte ze. “Maar dat is wel moeilijk…” mompelde ze er achteraan.
“Dat is goed, dat je dat aangeeft, want zo kunnen we daar ook rekening mee houden.”
“Mag ik nu dan terug naar de open afdeling?”
“Nog één ding. Marcus, die nieuwe jongen, bied je hem even je excuses aan? En ook aan Frederique?”
“Die Marcus begon zelf!” hapte Femke gelijk.
“Dan nog, het is geen reden om een bord in zijn richting te gooien.”
“Dat is niet eerlijk! Hij zat me zelf uit te dagen! Hij draaide de deur op slot, waardoor ik op mijn kop kreeg…”
“Je kreeg kritiek, omdat je tegen de deur aan stond te trappen.”
“…en vervolgens zet ie met opzet de tv harder wanneer ik zei dat het niet mocht.”
“Femke, hoorde je wat ik zei?”
“Nee.”
“Ik zei, dat je kritiek kreeg toen hij de deur op slot had gedraaid, omdat jij tegen de deur aan stond te trappen.”
“Dan nog, het is niet eerlijk, dat hij er zonder kleerscheuren vanaf komt!”
“Daar zijn wij voor om daarover te oordelen, niet jij.”
“Nou, ik bied niet mijn excuses aan, aan iemand, die zelf evengoed fout zat!”
“Dan zul je hier nog even moeten blijven, Femke.”
“Dat is toch niet eerlijk!” Femke merkte dat ze weer haar zelfcontrole aan het verliezen was.
“Het is ook niet eerlijk om een bord tegen je hoofd aan te krijgen.”
“Je wilt het gewoon, hè? Dat ik hier zit? Dan zit ik maar opgeborgen!”
“Nee, hoor, ik heb liever dat je op de open afdeling zit, omdat je veel te sterk bent om hier te zijn.”
“Nou, laat me er dan gewoon heen gaan! Ik zal niet met borden gooien.”
“Dat klopt, want die afspraak heb je net met me gemaakt. Het gaat mij er om, dat jij je excuses aan gaat bieden en dat je toegeeft dat je een fout gemaakt hebt.”
“Ik heb helemaal geen fout gemaakt.” zette ze door.
“Femke, ik geef je nog even bedenktijd en dan kom ik straks wel terug. De deur blijft open, zodat je altijd bij de socio’s aan kunt kloppen als er iets is en je gewoon naar de wc kunt. Zolang jij die afspraak niet kunt maken, zal je hier moeten blijven. Tot straks, Femke.” Zei haar behandelaar en liep de kamer uit.
“Hé! Dat is niet eerlijk! Sukkel!” zei ze en begon te huilen. Ze voelde zich gebroken. Het was juist allemaal zo goed gegaan. Was dit wat haarbehandelaar wilde? Dat ze zou breken en dat ze haar fout toe zou gaan geven? Stond het niet in verbinding met haar verkrachting? Moest ze toe gaan geven, dat het niet haar schuld was? Moest ze dingen toe gaan geven? Moest ze juist dingen gaan zeggen, die zo verkeerd voelden? Was dat die machtstrijd die ze hier al vanaf het begin had gevoerd?
Plotseling begreep ze het en sprong direct op. Snel liep ze naar het kantoor waar haar behandelaar nog even na zat te praten met de sociotherapeuten. Vlucht bonkte ze op de ruit. Eén van de sociotherapeuten deed open. “Wat is er?” vroeg hij. “Mag ik heel even mijn behandelaar nog even spreken? Ik denk dat ik het snap!”
De sociotherapeut keek om en haar behandelaar knikte en stond op. Femke vertelde wat ze net ontdekt had en dat ze haar excuses aan wilde bieden. Haar behandelaar gaf haar een pluim. “Goedzo meid, heb je nog heel even? Dan neem ik je zo direct mee naar de open afdeling. Pak maar even wat te drinken.” zei hij en deed de deur weer dicht. Femke was blij, ze had het eindelijk door. Ze moest aan dingen toe gaan geven om uit haar cirkeltje te kunnen komen. Femke was zo trots op zichzelf, dat ze de rest van de dag helemaal niet meer negatief kon denken. Marcus kon haar gestolen worden. Zolang zij zich niet met hem bemoeide, kreeg alleen hij op zijn kop en kon zij hem van een afstandje uitlachen. Vrolijk deed ze haar avondcorvee en liet ze haar humeur niet afpakken, omdat er nog allemaal prut in het afwaswater bleef ronddrijven. Nee, zij had een grote stap gemaakt en daar kon niets of niemand nog verandering in brengen!

Nadat ze met heel de afdeling Goede tijden slechte tijden hadden gekeken, kwam het fris op tafel. Het werd reuze gezellig en iedereen was in een goed humeur. Ze deelden avontuurlijke verhalen en ook wat ze allemaal voor streken uit hadden gehaald op school. Ook de sociotherapeuten deden mee. Er was alleen één iemand die de hele tijd afwezig was geweest en dat was Remco. Hij had moeite met zijn ontslag, die de volgende dag zou plaatsvinden. Toch was dit een handige situatie voor de groep, omdat ze met z’n allen een boekje gingen maken en allemaal iets voor hem opschreven. Femke zal hem wel missen, maar was blij voor hem, dat hij na een aantal maanden al met ontslag mocht.

[zus]

Souris schreef op 07-03-2005 @ 09:37 :
weer erg goed en aangrijpend

Ik zat met ingehouden adem te lezen

[dark*dizzie*]

zus schreef op 07-03-2005 @ 16:43 :
Ik zat met ingehouden adem te lezen

idem

haarbehandelaar>>>>haar behandelaar

[I C U]

Hm... Weer heftig, en goed!

“Je doet je best maar, pokke wijf!” zei ze en zonder dat ze het ook maar even besefte, pakte ze een bord en smeet het in de richting van Frederique, die vluchtig moest bukken om het bord te kunnen ontwijken

Vluchtig hoort naar mijn gevoel niet in deze zin niet mooi...

Ik zag net dat je nog een stuk had gepost. Ga ik nu ff lezen!

Edit: En dat laatste stuk is ook goed!

[adri1200]

je spaart alles zeker op


het was weer top eendje

[Eend]

I C U schreef op 07-03-2005 @ 17:31 :
Hm... Weer heftig, en goed!


Vluchtig hoort naar mijn gevoel niet in deze zin niet mooi...

Ik zag net dat je nog een stuk had gepost. Ga ik nu ff lezen!

Edit: En dat laatste stuk is ook goed!

Ja, ik zat ook meer te denken aan 'vlug'. Het gekke was dat ik er op dat moment niet op kwam

[Droomz]

Het was weer een waar genoegen om te lezen

[Eend]

Eend schreef op 07-03-2005 @ 13:49 :
Mag ik vragen waarom het aangrijpend was?

[edit] even de ergste spellingsfouten verwijderd [/edit]

lol, wie heeft mijn t in een d veranderd?

Hier in ieder geval een vervolg:

Zenuwachtig keek ze uit het raam, wachtend op Ria en Ad. Het was alweer zaterdagochtend en vandaag zou ze met Ria en Ad langs de Ikea gaan om spullen te gaan kopen voor haar nieuwe kamer. Ergens vond ze het geweldig om een kamer te krijgen, die ze zelf in mocht richten, maar aan de andere kant wilde ze de kliniek helemaal niet verlaten, hoe mooi haar nieuwe plek ook mocht zijn. Ze was hier zo gewent. Als haar kamer helemaal af was, dan zou ze in de afbouwfase terecht komen. Dan zou ze niet alleen op woensdagmiddag en zaterdag en zondag overdag naar de boerderij gaan, maar in het weekend ook een nachtje blijven slapen. Daarna zal ze ook op woensdag blijven slapen en zal ze een apart programma krijgen, gericht op de maatschappij. Femke vond het maar niks, want voor haar gevoel was ze in de kliniek opgegroeid en was ze nog lang niet klaar om uit de veilige armen van de kliniek bevrijdt te worden.
Na enkele minuten zag ze een grote bestelbus de parkeerplaats op komen rijden. Het was dat ze haar pleegouders zag zitten, want anders had ze nog steeds staan wachten, totdat Ria en Ad haar op kwamen halen. Ze liep naar het kantoortje en vroeg of ze haar verlofmedicatie mocht hebben. De sociotherapeuten wensten haar veel plezier en met een glimlach liep ze naar buiten. Ze wilde genieten van het dagje shoppen en niet bang zijn voor wat komen zal.

Ad vertelde haar, dat ze de bus hadden geleend, omdat ze dan alle spullen mee konden nemen. Ria had al een mooie kleur geel voor haar muren uitgezocht en liet het door Femke goedkeuren. Voor het eerst voelde ze zich echt belangrijk en eindelijk stond ze eens in het middelpunt. Ook Alice en Rick waren mee gekomen en met z’n drietjes zaten ze op de achterbank. Valerie en Mitchel waren vandaag heel de dag bij hun sportvereniging in de sporthal, dus die vonden het niet erg dat ze niet mee konden. “Ik heb echt leuke dingen gezien in het krantje! Dat zul jij vast ook wel leuk vinden.” Zei Alice en liet haar een paar plaatjes zien in de folder. “Hoe vind je dit bed?” zei ze en wees een willekeurig bed aan. Femke keek er naar, maar het maakte haar niet zoveel uit. “Als het matras maar niet zo hard is als in de kliniek!” lachte ze. Alice begreep haar wel. Zij had ook op die keiharde matrassen moeten slapen. “Hebben ze er nog steeds geen nieuwe matrassen? Och, die dingen waren toch zo hard! Ik had gewoon een extra deken, zodat ik wat zachter lag.”
Toen ze eenmaal bij de Ikea aankwamen, zochten ze allemaal leuke dingetjes uit. “We hebben meestal maar een beperkt bedrag voor een nieuwe bewoner, maar jouw ouders hebben ons een bijlage gegeven, dus je kunt nu bijna alles kopen wat je zou willen.” Legde Ria vriendelijk uit. Al snel zag Femke een leuke kast, waar behalve ruimte voor kleren, ook nog aparte hokjes voor boeken of andere frommeltjes was. Daarbij zocht ze nog een leuk klein tafeltje en een leuk bed met beddengoed. Wat dat betreft moest ze weer helemaal overnieuw beginnen. Ook kocht ze nog een bordeaux vloerkleedje voor bij haar bed. Ze had dan wel gele vloerbedekking, maar ze vond het wel leuk bij de bordeaux rode lamellen passen. Zelf had ze ook nog behoorlijk wat geld gespaard, want ja, uitgeven kon ze het toch niet. Ze had ruim genoeg geld om een tv en een cd-speler te kunnen veroorloven. Van het geld van haar ouders was nog wat over voor een computer met een computertafel, zodat ze ook kon internetten op haar kamer. Ze zocht ook nog wat leuke dingetjes voor aan de muur en daarna gingen ze wat eten bij het restaurant. “Jullie zijn echt typisch vrouwen. Jullie hebben gewoon ruim een uur gedaan om een leuk bed te vinden. Wij mannen nemen gewoon iets wat comfortabel ligt, maar bij jullie moet het natuurlijk ook bij de rest van de meubels passen.” Grapte Rick. “Wat is daar nou mis mee? Wij hebben tenminste smaak!” nam Femke het voor haarzelf op.
“Nou, zo lelijk is mijn kamer niet.”
Toen Femke een blik met Alice wisselde wist ze al genoeg. “Vast niet.” Spotte ze en nam een hap van haar gehaktballetje. Met een volle bestelbus reden ze terug naar de boerderij. Tot Femke’s grote verbazing had Ria haar kamer al geverfd. “Wat is het leuk geworden zo!” riep ze enthousiast en liep naar het raam. Ze keek naar de buitenmanege waar Max en Indy los liepen. “Als we tijd hebben en jij zin hebt, mag je nog wel even rijden.” zei Ria. “Maar ik heb mijn rijspullen niet bij me.”
“Dat geeft niet, ik heb nog wel een rijbroek liggen.”
“Gaaf man! Jullie zijn echt lief!” glimlachte Femke. Ze voelde zich goed en had eigenlijk helemaal geen zin om rond acht uur terug te gaan naar de kliniek. Gelukkig was het nu pas half twee en had ze nog een hele dag.
Terwijl ze samen met Rick en Alice haar spullen in elkaar zette, kwam Ria langs met drinken en wat lekkers. Ondertussen hadden ze de grootste lol, omdat Rick per ongeluk het verkeerde deel van de kast aan een plank had vastgemaakt, waardoor ze alles nu weer even uit elkaar konden halen. “Jammer dat je nog geen cd-speler hebt, dan hadden we muziek op kunnen zetten!”
“Ja, die gaan we morgen halen, want dan is het koopzondag in Rotterdam.”
“O, beter! Maar hé! Ik haal mijn cd-speler wel even!” zei Rick en liet Alice de rest van de kast weer uit elkaar schroeven. Even later kwam Rick terug met een cd-speler, die vrolijke muziek af begon te spelen. Na drie kwartier hadden ze eindelijk de kast in elkaar.
“Waar wil je hem hebben?” vroeg Rick.
“Ik zou het niet weten.”
“Oké, dan zetten we hem gewoon even tegen de muur aan en beginnen we alvast aan het bed.” Zei Alice en samen met Rick en Femke tilden ze de kast op en begonnen ze aan het bed.
Rond half 6 waren ze eindelijk klaar met alles en konden ze gelijk aan tafel.

“Heb je nog zin om zo te rijden?” vroeg Ria na het eten. “Ja, eigenlijk wel.” Antwoordde Femke. “Oké, dan pak ik even die rijbroek voor je.” zei Ria en verdween naar boven.
Even later zat Femke weer op de rug van Indy. Weer kon ze er enorm van genieten.
Nadat ze een half uurtje met haar had gereden kwamen Ad en Ria kijken. “Je kan goed rijden, meid.” zei Ad bewonderend. “Heb je wel eens een galopswissel gedaan?”
Femke schudde haar hoofd. “Galoppeer maar aan en verander daarna van hand. Je zit nu in de linker galop, maar probeer op het diagonaal eens de omgekeerde hulpen te geven. Dus de hulpen voor de rechtergalop.”
Femke volgde zijn advies op en merkte na een vreemde sprong van Indy, dat ze inderdaad omgesprongen was in de andere galop. Ze vond het wel lastig, maar het was haar toch maar mooi gelukt! Van Ad kon ze nog eens wat gaan leren.

Rond acht uur werd ze weer afgezet bij de kliniek. Het verlofsgesprek was niet zo moeilijk als de vorige keer en dat voelde wel fijn. Toch voelde ze zich steeds depressiever worden nu ze terug was. Ze voelde zich schuldig, omdat ze zo had genoten van vandaag, omdat ze het in de kliniek altijd veel leuker had gevonden. Was dit ook weer een stukje van haar leven, dat ze toe moest laten? Iets waar ze zich voor open moest gaan stellen, zodat ze er niet op afgestraft zou gaan worden? Ze durfde het niet en ze mocht het niet toe laten. Het was te eng, te groot, te mooi om waar te zijn. Nee, het kon niet.
Om tien uur keek ze in haar eentje CSI, want Jeffrey zat op zijn kamer en de rest was met verlof. Na CSI besloot ze maar naar bed te gaan, want zo gezellig was het niet op de afdeling.

[I C U]

Eend schreef op 07-03-2005 @ 23:11 :
Ja, ik zat ook meer te denken aan 'vlug'. Het gekke was dat ik er op dat moment niet op kwam

Dat heb je weleens
En dat nieuwe stuk is weer

Alleen heb je ergens overnieuw staan, en dat staat zo lelijk!

[Eend]

I C U schreef op 08-03-2005 @ 15:59 :
Dat heb je weleens

Ja, dat je niet op de meest simpele woorden kunt komen, haha

[Redhair]

Wel goed dat het wat beter met haar gaat!

[Vogelvrij]

Redhair schreef op 08-03-2005 @ 16:28 :
Wel goed dat het wat beter met haar gaat!

Ja, vind ik ook

Waarom kijkt iedereen CSI, dat vind ik nu echt zo'n walgelijk programma

[Eend]

Vogelvrij schreef op 08-03-2005 @ 16:33 :
Ja, vind ik ook

Waarom kijkt iedereen CSI, dat vind ik nu echt zo'n walgelijk programma

Lol, je moet wat op zaterdagavond 10 uur

[zus]

Vervolg..

[Eend]

ik wachtte op gemotiveerden

[Souris]

ja kom maar weer op
*wilt verder lezen*

[zus]

Eend schreef op 22-03-2005 @ 21:15 :
ik wachtte op gemotiveerden

en ik op jou..

[light fighter]

ik wil ook wel weer een vervolg

[Roosje]

Souris schreef op 22-03-2005 @ 23:11 :
ja kom maar weer op
*wilt verder lezen*

[Eend]

zus schreef op 23-03-2005 @ 06:51 :
en ik op jou..

lol

Hmmja, moet er wel weer in gaan komen

[shadorea]

doe dat maar eens dan

[Eend]

Jahaaaaaa

Ik heb alleen momenteel geen Microsoft office, dus ik kan niet verder schrijven Moest nmlk windows opnieuw installeren.

[Zut Alors!]

Zo. 'K moest weer even wat verhaaltjes teruglezen. Weer een hoop gebeurd, ik kan het gewoon niet bij houden zo hard gaat het. Maar het steekt écht netjes in elkaar (alleen dat van die paarden, die kennis heb ik allemaal niet hoor, dat links en rechts gallopperen )

maarja, ik wacht nu dus ook weer met spanning op het vervolg

[Sketch]

Ik ga 'm vanavond helemaal lezen.

[Eend]

Zut Alors! schreef op 28-03-2005 @ 19:24 :
Zo. 'K moest weer even wat verhaaltjes teruglezen. Weer een hoop gebeurd, ik kan het gewoon niet bij houden zo hard gaat het. Maar het steekt écht netjes in elkaar (alleen dat van die paarden, die kennis heb ik allemaal niet hoor, dat links en rechts gallopperen )

maarja, ik wacht nu dus ook weer met spanning op het vervolg

Zo snel ga ik momenteel niet
En ach, die paardenpraat is maar een bijzaak Het is niet echt een belangrijk detail, want het verhaal draait er verder niet omheen

[Roosje]

Nee, maar het is wel grappig, want zomaar ineens (nouja, ineens) word je doodgegooid met changementen enzo. Haha, op de manege is een paard dat niet rechtsom wil galopperen en dan changeert hij altijd.

[Eend]

Roosieh schreef op 29-03-2005 @ 19:50 :
Nee, maar het is wel grappig, want zomaar ineens (nouja, ineens) word je doodgegooid met changementen enzo. Haha, op de manege is een paard dat niet rechtsom wil galopperen en dan changeert hij altijd.

Haha, eigenwijs ding! Wij hebben een Fjord en die weigert een bepaalde galop (weet nou niet of het links of rechts is), maar dan gaat ie zo enorm lopen vervelen, haha! Zie je al die kleine machteloze meisjes op die bollerd zitten

[Eend]

Toen ze vanuit de verte naar het kantoortje van de sociotherapeuten van haar afdeling liep, zag ze al dat Franka en Mark dienst hadden. Franka zat achter de computer iets uit te typen en Mark zat met zijn kopje koffie de krant te lezen. Zenuwachtig klopte ze op de glazen ruit van de kantoordeur en zag dat Mark even wat tegen Franka zei en daarna naar Femke toe kwam. “Hé, Fem, waarmee kan ik je helpen?” vroeg hij, nadat hij de deur open had gedaan.
“Ik durf niet.” antwoordde ze zachtjes.
“Wat durf je niet?”
“Op verlof, ik durf het niet, ik bedoel, ik kan het niet. Het mag niet!”
“Zullen we even in de spreekkamer gaan zitten?”
Femke knikte en een paar tellen later zaten ze tegenover elkaar in de spreekkamer. “Vertel eens, waarom durf je niet op verlof?” vroeg Mark, terwijl hij haar luisterend aankeek.
“Ik durf het wel, maar ik kan het niet.”
“Waarom kan je het niet?”
“Ja, weet ik veel!”
“Dat weet ik niet. Als ik dat had geweten, was ik een IQ-test geweest.”
Femke glimlachte flauw. “Het lukt me gewoon niet.”
“Wat houdt je tegen?”
Ze haalde haar schouders op. “Angst…denk ik.”
“Angst? Zijn er dingen gebeurd, die jou die angst geven?”
“Nee.”
“Is het een angst voor jezelf? Dat je jezelf iets aandoet?”
Ze zweeg en staarde naar de grond.
“Femke? Ga je jezelf iets aandoen?”
Weer zweeg ze. Ze kon nou twee dingen doen. Ze kon ja zeggen en dan niet op verlof hoeven gaan. Of ze kon nee zeggen en dan moest ze wel gaan.
“Nee.”
“Tot nu toe was het toch leuk op verlof? Het was misschien wel moeilijk, maar dat is te begrijpen. Je wordt zomaar in een wildvreemd leven gegooid.”
Femke knikte. “Weet je? Vroeger had ik een heel ander beeld over mijn toekomst.”
“Ik denk dat we dat allemaal wel een beetje hebben. Ik wilde vroeger vrachtwagenchauffeur worden en moet je me nu zien? In plaats van dat ben ik nou een sociotherapeut.”
“Dat zijn ook wel twee uiterste van elkaar.” Lachte ze.
“Da klopt, maar ik ben er tevreden mee. Man, wat moet ik nou op een vrachtwagen? Met mijn Renaultje heb ik het soms al zwaar!”
“Weet je? Ik ga gewoon! Maar als het moeilijk wordt, mag ik dan terug komen?”
“Ja, dan moet je gewoon even bellen.”

Trots keek ze haar kamer in. Alle meubels stonden nu op z’n plek, haar computer was aangesloten en heel haar kamer was ingeruimd. Tevreden keek ze uit het raam. Het uitzicht over de weilanden en de koeien en paarden die er stonden te grazen, maakten haar rustig. Hoe kon ze nou niet op verlof gedurfd hebben? Het was hier fantastisch!
Ze liep naar beneden en kwam daar Rick tegen. “Hoe bevalt je kamer?” vroeg hij. “Goed.” Antwoordde ze. “We gaan vandaag buiten barbecuen, hoe vind je dat?”
“O, dat is wel lekker!” zei ze en liep met Rick mee naar buiten. De zon scheen lekker fel en de twee paarden stonden met z’n tweetjes in de weide bij de achtertuin.
“Zin in een ritje?” vroeg Alice aan haar. “Kan jij rijden dan?” vroeg ze verbaasd.
“Och, ik kan het wel, niet zo perfect als Ad en Ria hoor, maar ik kan het wel. Ik doe het alleen niet zo vaak. Maar vandaag is het heerlijk weer voor een buitenrit en omdat Ria en Ad naar het centrum zijn voor de boodschappen, hebben ze mij gevraagd of ik Indy en Max wilde rijden.”
“Oké, is goed.”
“Ik ga wel op Indy hoor, Max is me wat te goed, haha!”
“Ik heb nog nooit op Max gezeten.”
“Iedereen kan op Max, hij is zo mak als een lammetje. Alleen ik ken niet al die basisdingen en die heb je bij Max wel nodig.”
“Nou, ik ben benieuwd!”
Samen haalden ze de paarden uit de wei en zette ze vast aan het hek. Ze haalden wat borstels over hun vacht heen en zadelden de paarden op. Net toen Alice op wilde stappen, zette Indy het op een lopen, waardoor Femke haar met Max moest gaan vangen. Bij de tweede poging lukte het Alice om op de rug van Indy te klimmen.
“Welke richting gaan we op?” vroeg Femke. “Ik ken wel een leuk meer met een strand, waar je lekker kunt rijden.” Antwoordde Alice en samen reden ze richting de bossen. Bij het meertje aangekomen lieten ze de paarden wat drinken en galoppeerden ze wat rondjes over het strand.
Toen ze terugkwamen werden ze opgewacht door Mitchel en Valerie die klaar stonden met de tuinslang. Vlak nadat ze het erf opgekomen waren, werd de tuinslang vol op ze gericht. De paarden, die best bezweet waren, vonden het niet eens erg, maar Femke en Alice waren erg verrast door het koude water.
Na het afzadelen spoten ze de bezwete paarden af met water en lieten ze daarna los in de bak, zodat ze lekker in het zand konden rollen.

Nadat Alice en Femke een douche genomen hadden, hielpen ze Ria mee in de keuken. Ook daar werd het één dolle boel. Vlak voor het eten kwam Ad met een grote dierenvervoersbox aanlopen. “Ze hebben hier al een paar dagen rondgelopen om te wennen, hoor, maar we hopen dat je blij met ze bent.” Zei Ad en gaf de box aan Femke. Toen Femke de box opende zag ze haar twee katten Miepie en Stip zitten. Ze pakte ze allebei beet en gaf ze beide een dikke knuffel. “Dankjewel!” zei ze met tranen in haar ogen en liet de katten vrij rondlopen. Terwijl Stip alles nieuwsgierig bekeek, bleef Miepie bij Femke zitten. “Ze heeft je duidelijk gemist!” zei Ria en legde wat vlees op de barbecue.

Die avond werd ze weer terug gebracht naar de afdeling. Ze had het ook wel een beetje gehad. Er was zoveel gebeurd, dat ze het moeilijk vond om alles te beseffen. Miepie en Stip waren gewoon weer bij haar en ze had een heerlijke buitenrit gemaakt met de paarden, maar toch voelde ze zich weer niet echt lekker. Om negen uur werd ze door Esmé naar boven gestuurd om wat te ontspannen. Ondanks dat ze het niet leuk vond, is ze toch maar gegaan. Het was wel fijn om weer even alleen op haar kamer te zijn. Ze zette de muziek aan en sloot haar ogen.
Om half tien besloot ze om weer even naar beneden te gaan. Tot haar verbazing zat Martine in de huiskamer. “Mag je weer naar de open afdeling?” vroeg ze nieuwsgierig. “Ja, om even te wennen, goed hè? Ik word echt gek op de gesloten afdeling. Alleen de socio’s zijn wel relaxt daar.”
“Ja, ik ken het.” Zei Femke en ging bij haar op de bank zitten. “Morgen weer therapie en ik heb daar helemaal geen zin in!”
“Nou, wees blij. Ik kan momenteel niet eens naar therapie, omdat de socio’s vinden dat ik er nog niet klaar voor ben.”
“Dat vonden ze bij toen ook. Echt vervelend is dat. Alsof ze heel je leven kunnen beslissen!”
“Ja, inderdaad!”
“Hé, Jeffrey.” Zei Femke toen Jeffrey binnen kwam lopen. Hij zag er vermoeid en somber uit en liet zich in de bank tegenover Femke en Martine zakken. “Gaat het?” vroeg ze. Jeffrey schudde zijn hoofd. “Mijn hond is vandaag ingeslapen…” zei hij en er vormden gelijk weer tranen in zijn ogen. Het duurde dan ook niet zolang, voordat hij opstond en naar zijn kamer rende.
“Ah, dat is echt zielig voor hem.” zei Martine.
“Ja, best wel. Ik voel me nu best wel lullig, omdat ik vandaag mijn katten terug gekregen heb.”
“Heb jij je katten terug?! O, wat beter man! Waar zijn ze nu?”
“Op de boerderij.”
“Boerderij?”
“Och ja, dat heb jij allemaal gemist. Ik ben geplaatst in een pleeggezin op een boerderij hier in de stad. Het is daar best wel leuk. Ik heb nu dus mijn katten terug en er zijn cavia’s en paarden. Echt relaxt.”
“O, hé! Ken jij dan Valerie? Ze is dertien jaar.”
“Daar zit wel een Valerie ja.”
“Dat is het zusje van een vriendin van mij. Echt zielig wat die allemaal mee heeft moeten maken, maar dat is aan haar om dat aan jou te vertellen.”

[light fighter]

super vervolg

[Eend]

light fighter schreef op 30-03-2005 @ 15:49 :
super vervolg

Toch wel? Ik was er zelf niet echt helemaal tevreden over Maar ben blij dat ie goed gekeurd is

[farai]

Eend schreef op 30-03-2005 @ 23:26 :
Toch wel? Ik was er zelf niet echt helemaal tevreden over Maar ben blij dat ie goed gekeurd is

Is ie zeker. Van die katten en die hond maakt het btje ontroerend en das leuk om lezen op de vroege ochtend. Naja, ik ben een dierenliefhebster.

[Eend]

~oceangirl~ schreef op 31-03-2005 @ 09:19 :
Is ie zeker. Van die katten en die hond maakt het btje ontroerend en das leuk om lezen op de vroege ochtend. Naja, ik ben een dierenliefhebster.

Ik ook
Heb vandaag weer mijn caafs in de tuin rond laten lopen en ik kreeg spontaan geld aangeboden en toen heb ik een boomstammenhuisje en een boomstammen tunnel voor ze gekocht Ik kan helemaal genieten als ik die beesten zo lui in de zon zie liggen!

[Eend]

“Trut, geef hier!” riep Jeffrey toen Mirthe zijn pet afpakte. Vermoeid en chagrijnig keek Femke toe hoe Mirthe in haar drukke bui op de vroege ochtend, de pet van Jeffrey afpakte. Met haar hoofd op haar handen gesteund, volgde ze Mirthe door heel de huiskamer. Ze zag hoe Jeffrey steeds bozer werd en hoe leuker Mirthe het vond. Femke vond het dan ook niet haar taak om die twee te waarschuwen, dat er een socio aan kwam lopen. Vermaakt keek ze toe hoe de twee een waarschuwing van Felix kregen en normaal aan tafel moesten komen ontbijten. Ze vond het haast jammer dat het schouwspel nu voorbij was. Helaas moest Mirthe naast haar komen zitten en werd ze nu bekogeld door stukjes hagelslag. Eerst probeerde ze het te negeren, maar toen Mirthe door bleef gaan, pakte ze het pak hagelslag en liet ‘m boven het bord van Mirthe leeglopen. Terwijl de rest nog niet echt besefte wat er gebeurde, zat Mirthe beteuterd naar haar boterham met worst én hagelslag te kijken. Terwijl Femke het lege pak bij het bord neerzette, rende Mirthe huilend weg.
“Wat gebeurde er nou?” vroeg Felix verbaasd aan Femke. Femke, weer met haar hoofd leunend in haar handen, keek hem net zo verbaasd aan en haalde haar schouders op. Jeffrey probeerde lachend een blik met Femke te wisselen, maar ze negeerde het. Vandaag had ze geen zin om te praten, al zou ze het straks wel bij therapie moeten gaan doen. Ze had een hekel aan de maandagochtend. Er bestond niks erger dan die ene ochtend. Nou, ja, misschien de boterham van Mirthe dan op dit moment.
“Schoot ze uit met de hagelslag?” vroeg Felix, die nog steeds een beetje verbaasd was.
“Nee, kijk, er ligt worst onder.” Zei Marcus en schraapte met zijn vork alle hagelslag aan de kant. Maar er was niemand, die vertelde dat Femke het had gedaan. “Heeft ze dat zelf gedaan?” vroeg Felix. De groep zweeg. “Het lijkt me vreemd, maar het zou kunnen.” Antwoordde Jeffrey.
“Eten jullie verder? Dan ga ik even langs Mirthe.” zei Felix en liep weg. “Iemand nog wat hagelslag?” vroeg Femke, terwijl ze in de lach schoot. Ach, eigenlijk viel die maandagochtend nog wel mee! De middag zal erger worden wanneer Felix er achter kwam, dat zij het gedaan had.

“Hoe was je weekend?” vroeg Emma, de groepsleidster, aan Femke.
“Was wel leuk.” Antwoordde ze kort.
“Nog leuke dingen gedaan?”
“Ja, ik heb paard gereden en gebarbecued. En ik heb mijn katten terug!”
“O, echt? Dat is wel heel erg mooi, want je katten heb je erg gemist.”
Femke knikte. Eigenlijk was haar leven helemaal niet zo erg als het leek. Al was dat soms wel erg moeilijk om te geloven.
Na deze dagopening hadden ze creatieve therapie met Harry. Ze moesten zichzelf in een dier kleien. Erger had niet gekund. Op wat voor dier leek zij? Op een gans? Ja, haar kont in ieder geval wel. Haar dier kreeg dus de kont van een gans. Omdat ze haar benen al een tijdje niet geschoren had, besloot ze de vacht van een konijn te nemen. Ach, en als ze toch de vacht had, kon ze net zo goed de oren er ook bij doen. Op dit moment leek haar kleibeeld op een vreemde vogel met de oren van een konijn, alleen dan mislukt. Ze maakte er nog wat pootjes aan en zette het beeld daarna voor zich neer en pakte een deegroller. Daarna sloeg ze met volle kracht het beeldje in elkaar, totdat de klei weer helemaal plat op haar plankje lag. “Dit ben ik.” zei ze trots en besloot haar handen te gaan wassen. “Bijzonder, maar wat voor dier is het?” vroeg Harry. “Een platvis met wat fantasierijke delen.” antwoordde Femke. Harry begon te lachen en pakte een blok van gips en gaf haar een klein mesje. “Misschien is dit meer geschikt voor jou.”
“O, ja, vast, maar wat moet ik er mee?”
“Er een dier uit schrapen, zonder het kapot te slaan of te gooien.”
Ze zuchtte en ging weer zitten. Ze had nog een half uur de tijd, maar er kwam niks meer uit dan een iets kleiner blok. Ze had netjes van alle kanten 1 cm afgehaald. “Sorry, maar ik kan dit gewoon niet.” Zei ze en keek naar de anderen. Ze zag hoe Ester een varken met een enorm dikke buik aan het maken was. “Dat is pas een vet varken. Die heeft wel iets van jou. Nou, ja, alleen die neus dan.” Grapte Femke, maar niemand kon er om lachen. Harry wist ook niet echt meer wat hij met haar aanmoest en liet haar maar op een paar waarschuwingen na, helemaal links liggen. Voor Femke was het punt van verveling aangebroken, maar dat hield al snel op toen ze merkte dat ze best snel rondjes op haar stoel kon gaan zitten draaien.
Haar groepsgenootjes wierpen haar geïrriteerde blikken en Harry vond dat ze beter even buiten uit kon gaan wapperen. Zo besloot ze even in het gras van de tuin van de dagbehandeling te gaan liggen zonnen. Haar diskman zette ze hard aan, zodat ze het vrolijke gefluit van de vogeltjes niet hoefde te horen.
Na een kwartiertje kwam Ester naast haar zitten. “Jezus man, wat ben jij vervelend vandaag!” lachte ze. Femke opende haar ogen en keek haar aan. Daarna zette ze haar diskman uit en haalde de dopjes uit haar oren. “Valt toch wel mee?” vroeg ze verbaasd.
“Och, ik kan er wel om lachen, alleen de rest van de groep niet.”
“Tja, dat is mijn probleem niet. Ze zullen de eerste niet zijn vandaag.”
“Hoezo?” vroeg Ester nieuwsgierig en kwam naast haar liggen. Ze vertelde wat er die ochtend was gebeurd met de hagelslag en Mirthe.
“Zo maak je inderdaad geen vrienden, nee.” Lachte Ester. Beiden stonden ze op en liepen naar het lokaal voor Sociale Vaardigheidstraining. “Hier zul jij nog een hoop kunnen leren.” Spotte Ester en Femke glimlachte flauw. “Ik zal jou als voorbeeld nemen!” zei ze en liep naar binnen.

[adri1200]

top

ik ben net begonnen met lezen (ben nu op de helft) en het leest echt fijn! een zeer mooi verhaal en het beschrijft heel goed hoe het er in een kliniek aan toe gaat. alleen heb ik nooit een knuffol gehad van een socio .

er zijn wel een paar kleine dingetjes waar ik me soms aan irriteer. in het begin maakte je soms wat rare tijdssprongen, eerst beschrijf je alles van uur tot uur en voor je het weet ben je ineens een jaar verder. en verder vind ik de herhaling van *grote gele deur* een beejte irritant. na een keer weet je wel dat die deur groot en geel is. maar misschien doe je dat om de titel wat meer naar voren te laten komen ofzo.

nja, ik moet gewoon niet zeiken, het is een goed verhaal! *gaat vlug verder met lezen*

damn, nou heb ik alles gelezen! ik wil meer !

[kroot]

We want more!!

[dead person]

Was helemaal vergeten dat je een deel 2 had... dus vandaag mee begonnen en weer super tof!

[zus]

Joehoe, ben je er nog?

Het is echt mooi geschreven...
Je verhaal doet me denken aan een boek over een meisje wat sneed en in de mallemolen van tehuizen terecht kwam. Alleen in dat boek waren de behandelaars de slechteriken. Daarom vind ik het ook wel leuk om eens iets over de goede kant te lezen...

Ga zo door eend

We want more !!!

[Nijn*]

Mooi geschreven weer, smacht naar vervolg!

[zus]

Lukt het schrijven nog? XX

[Eend]

Nou, op dit moment bevind ik me in dezelfde situatie als dat Femke heeft gezeten Ik heb niet echt veel schrijftijd zeg maar

[dark*dizzie*]

jammer, ik mis je verhaal

[Eend]

Hmm...als je nou heel veel klachtbrieven naar de Robert Fleury stuurt, mag ik misschien eerder met ontslag

[Nijn*]

Eend schreef op 01-05-2005 @ 14:27 :
Hmm...als je nou heel veel klachtbrieven naar de Robert Fleury stuurt, mag ik misschien eerder met ontslag

Nou Eendje, waar blijft zijn adres? Grapje, doe er maar net zo lang over te herstellen als je zelf nodig hebt. Wij blijven toch wel je fans. Sterkte

[Droomz]

Nijn* schreef op 01-05-2005 @ 23:26 :
Wij blijven toch wel je fans.

Idd.
Doe maar rustig...haasten is nergens goed voor

[Eend]

Thnx Heb op dit moment een RM, dus njah

[Souris]

gaat het al weer beter?
wacht nog steeds met smart af op het vervolg

[Eend]

Ik zit nog steeds in de kliniek, maar ik zal eens kijken. Ik heb nu toch niks te doen

Ik merk dat ik er helemaal uit lig Blegh, moet ik t helemaal gaan lezen