Hier is even een fragmentje uit een verhaal wat ik heb geschreven. Misschien snap je er weinig van, maar ik wilde het toch even delen. Je ne sais pas pourquoi. Commentaar = welkom!
----------------------------------------------------------------------
Even lijkt het alsof de zon eeuwig blijft schijnen. Niet zo lang. Maar lang genoeg. Het is af. Jazeker. Nu gaat ze het vertellen. Niet meer bang. Nooit meer. Toch voelt ze schokken van onzekerheid door haar lichaam gaan. Als ze maar niet te laat is.
Zachtjes de deur achter zich dicht makend beseft ze wat ze aan het doen is. Ze heeft hem nooit meer gezien sinds de zomer zonder zorgen. Zo noemt ze het graag, want ja, toen was ze gelukkig. Het was niet erg om naast elkaar te zitten, je kon lachen en huilen. Maar nu, het is anders. Geen blik in elkaars ogen. En dat al zo lang niet meer. Ze wou dat ze hem aan kon kijken. Dan begreep ze tenminste wat hij voelde. Het raden was aan haar overgelaten, een klein gokje of hij voelde wat zij ooit ook had beleefd. Intenser. Dat zeker, zo intens dat woorden tekort schoten. Of misschien te veel gezegd? Even grijpt ze met haar handen in het haar en schudt de onzekerheid van zich af. Nee niet nu. Ze hoefde alleen aan te bellen, een blik in zijn ogen was genoeg om te weten wat hij voelde. Dan kon zij ook rustig vertrekken. Ze kon niet weg gaan zonder afscheid te nemen van degene waar je het meest van houdt. Onvoorwaardelijk. Ook al heb je diegene al een tijdje niet gezien. Dat maakte niets uit, ze hield van het leven op herinneringen. Die waren tenminste niet zo somber en grijs. Nee, die gloeiden helemaal vol met liefde en vriendschap. Een glimlach verschijnt rond haar mond. Daar hield hij van, haar zien lachen. Langzaam opende ze haar ogen en keek opzij. 'Goeiemorgen', fluisterde ze. Tranen biggelden zachtjes over zijn wang. Ze is terug. 'Goeiemorgen' zei hij met moeite. Hij keek naar buiten en zuchtte, 'Goeiemorgen'.
__________________
Used to be: D@MP | Wat jouw dromen zijn, interesseert me niet.
|