wat vinden jullie van euthanasie?

De titel zegt het al Graag jullie meningen!

P.S Als hier al een recent topic over geweest is, sluit hem dan maar

X

ik vind het goed.. als je zelf niet meer de mogelijkheid hebt een einde aan je leven te maken als je leven door lijden onhumaan is, vind ik het goed dat je daar hulp bij mag krijgen..

[rare kwast]

ik ben voor euthanasie.. zowel passief als actief
uiteraard moet het wel gaan om een uitzichtloze situatie

[Mariekje*]

Ik ben voor euthanasie, vooral wanneer het een uitzichtloze situatie betreft. Maar ik kan me ook wel andere situaties indenken waarin euthanasie mogelijk een (betere) oplossing is.

[mepsteen]

kei goed, houwen zo

[Anno 1986]

Ik ben voor, het probleem echter is dat het op sommige fronten nog tekort schiet.
Voor iemand met uitzichtloos psychisch lijden moet het ook mogelijk worden, uiteraard met strenge (hele strengen) wetten en regels.

Ik vind dat je psychisch lijden niet mag onderscheiden van lichamelijk lijden, ondanks dat je er niet atlijd evenveel van kunt zien als buitenstaander.

Grtjs.

[Meadow]

Voor.

[akumabito]

Zelfbeschikking is hawt...

YEAHHHH EUTHANASIE WHOOO!

Anno 1986 schreef op 17-12-2006 @ 19:26 :
Ik ben voor, het probleem echter is dat het op sommige fronten nog tekort schiet.
Voor iemand met uitzichtloos psychisch lijden moet het ook mogelijk worden, uiteraard met strenge (hele strengen) wetten en regels.

Ik vind dat je psychisch lijden niet mag onderscheiden van lichamelijk lijden, ondanks dat je er niet atlijd evenveel van kunt zien als buitenstaander.

Grtjs.

Grtjs trg.

[-SoloWolf-]

op het moment zit ik in de situatie dat euthanasie ter sprake komt voor mijn vader dus ik denk dat ik mijn mening hier ook maar eens neer zet...

Ten eerste, mijn vader heeft een ziekte die verder geen benamiong heeft gekregen... Het valt buiten de meeste hokjes van ms etc. De spierziekte heeft er na al de jaren voor egzorgd dat de gezondheid dermate slecht is dat mocht er iets gebeuren dan is het zo dat voor mijn vader geen volledig leven meer mogelijk is. Dit betekend dat hij aan zuurstofvlessen moet etc. en mijn vader zalpsygisch zo gek worden dat hij langzaam maar zeker krankzinnig zal worden...

Daarom hebben wij nu besloten om de papuieren aan te vragen die euthanasie mogelijk maken mocht er iets met mijn vader gebeuren. Als er iets zou gebeuren dan zou euthanasie niet mogelijk zijn zonder deze papieren...

Ik ben dus (mede doordat het zo dichtbij is) van mening dat euthanasie zeer zeker een goed ding is. Mensen die dusdanig gehandicapt raken of verghelijkbaar waardoor zij geen volledige functie meer kunnen spelen in hun leven moeten de mogelijk hebben om er voor kunnen kiezen voor euthanasie... Echter moet er wel een goede controle blijven op de echtheid van aanvragen want ik kan me voorstellen dat er een gigantische fraude kan worden gepleegd voor grote erfenissen etc. (worst Case Scenario...).

[Roosje]

Ik ben een groot voorstander.

Als in: waarom zou een mens niet mogen beslissen over zijn eigen leven? Dat is toch de achterliggende gedachte? Ik kan het misschien niet vergelijken met zelfmoord, maar het komt min of meer op hetzelfde neer. Je bent zelf degene die het recht heeft om te besluiten, want waarom zou iemand anders dat voor je doen?

Wel vind ik de euthanasieverklaring een goed punt. Dat je van tevoren moet vastleggen wanneer je wel/niet euthanasie wilt laten plegen. En ach, ik ben niet zo goed in mijn mening onderbouwen wanneer ik typ, maar ik weet wel dat ik vind dat euthanasie mogelijk moet zijn.

[wolvin_26]

Voor. Als we onze huisdieren een humaan einde bieden waarom mensen die anders creperen dan niet diezelfde humane behandeling geven?

[Meadow]

-SoloWolf- schreef op 18-12-2006 @ 12:14 :
op het moment zit ik in de situatie dat euthanasie ter sprake komt voor mijn vader dus ik denk dat ik mijn mening hier ook maar eens neer zet...

Ten eerste, mijn vader heeft een ziekte die verder geen benamiong heeft gekregen... Het valt buiten de meeste hokjes van ms etc. De spierziekte heeft er na al de jaren voor egzorgd dat de gezondheid dermate slecht is dat mocht er iets gebeuren dan is het zo dat voor mijn vader geen volledig leven meer mogelijk is. Dit betekend dat hij aan zuurstofvlessen moet etc. en mijn vader zalpsygisch zo gek worden dat hij langzaam maar zeker krankzinnig zal worden...

Daarom hebben wij nu besloten om de papuieren aan te vragen die euthanasie mogelijk maken mocht er iets met mijn vader gebeuren. Als er iets zou gebeuren dan zou euthanasie niet mogelijk zijn zonder deze papieren...

Ik ben dus (mede doordat het zo dichtbij is) van mening dat euthanasie zeer zeker een goed ding is. Mensen die dusdanig gehandicapt raken of verghelijkbaar waardoor zij geen volledige functie meer kunnen spelen in hun leven moeten de mogelijk hebben om er voor kunnen kiezen voor euthanasie... Echter moet er wel een goede controle blijven op de echtheid van aanvragen want ik kan me voorstellen dat er een gigantische fraude kan worden gepleegd voor grote erfenissen etc. (worst Case Scenario...).

Precies ja. Mijn schoonvader is onlangs overleden, en die zat ook in zo'n soort situatie. Hij had bijna tot euthanasie besloten, maar is toen toch nog natuurlijk overleden. Dus ik begrijp wat je zegt .

Een mooi gedeelte hiervan is dat als je bewust doodgaat, of daar rekening mee houdt, je heel goed en bewust afscheid kunt nemen. Dat heeft mijn vriend bijv. heel erg geholpen.

Heel veel sterkte de komende tijd.

[Zut Alors!]

Liever dat er een beetje toezicht op is dan dat ze de NS ermee lastig vallen. Daarnaast heb ik een hekel aan vertragingen

Ik ben echt verdomd blij dat het in Nederland mogelijk is.

Voor ja. En waarom? Omdat ik mn neef gelukkig nog een béétje zelf heeft mogen beslissen wanneer hij dood ging. (Hij was ziek.) En omdat mijn "opa" nu zit weg te kwijnen in een verzorgingstehuis terwijl hij niks meer kan, volgepompt wordt met voeding en medicatie om hem in leven te houden. Laat die man sterven. (Als ze dat allemaal niet deden, was hij allang dood geweest maar oke.)

Hmm, klinkt een beetje hard en cru zo, maar dat bedoel ik niet. Iig ik ben blij dat het er is omdat ik mensen zie/heb zien lijden (leiden?) waarbij dat eigenlijk niet nodig zou hoeven zijn.

[Poepkind]

Zut Alors! schreef op 18-12-2006 @ 17:47 :
Liever dat er een beetje toezicht op is dan dat ze de NS ermee lastig vallen. Daarnaast heb ik een hekel aan vertragingen

mee eens, plus dat het voor nabestaanden een stuk rlxter is dan dat je onder de trein jumpt.

[~> Eilidh <~]

Ik ben tegen. (Weinig tegenstanders hier). Waarom? Omdat ik het gewoon een vorm van moord vindt, alleen dan een beetje versluimerd.

[LiefsvanHier]

Ik zat gisteren na te denken, en het is misschien een beetje een kromme redenatie maar,

mensen plegen zelfmoord, en ja, het is raar om te zeggen dat dat ongestraft kan, want dat kan, je kan diegene immers niet meer straffen. Maar voor mensen voor wie het fysiek niet eens mogelijk is om zelfmoord te plegen is het tegenwoordig zo moeilijk om euthanasie te 'krijgen'. Die mensen verdienen het haast om dood te gaan, zij die zo ontzettend lijden. En mensen die dus wel fysiek in staat zijn om dit zelf te doen, kunnen het lot in eigen handen nemen.

Ergens vind ik dit heel oneerlijk, maar het is meer een gevoel dan dat ik het kan verwoorden.

euthanasie is een zogenaamd gevoelig onderwerp, maar ik begrijp eigenlijk niet waarom. niemand wil toch een kutleven? wel vind ik de regelgeving moeilijk... wanneer kun je voor iemand anders beslissen dat diens kwaliteit van leven "onder niveau" is?

[coopergirl]

sterrenmeisje schreef op 22-12-2006 @ 22:34 :
euthanasie is een zogenaamd gevoelig onderwerp, maar ik begrijp eigenlijk niet waarom. niemand wil toch een kutleven? wel vind ik de regelgeving moeilijk... wanneer kun je voor iemand anders beslissen dat diens kwaliteit van leven "onder niveau" is?

Euthanisie is een tamelijk ethisch dilemma..

coopergirl schreef op 22-12-2006 @ 23:18 :
Euthanisie is een tamelijk ethisch dilemma..

idd

ik ben voor. het is je eigen leven.

ik vind het moeilijk te begrijpen waarom zoveel mensen ertegen zijn, en dan bedoel ik niet vanwege geloof, maar om andere redenen. we gaan onszelf toch niet massaal laten slachten oid? zo diep is het land toch nog niet gezonken?

tja.

[Ieke]

~> Eilidh <~ schreef op 22-12-2006 @ 20:15 :
Ik ben tegen. (Weinig tegenstanders hier). Waarom? Omdat ik het gewoon een vorm van moord vindt, alleen dan een beetje versluimerd.

Het uitzetten van de beademingsapperatuur als dat iemand in leven houd is dan ook moord?
En zo ja, moet je dan het leven van die persoon wel eindeloos willen rekken alleen omdat het een vorm van moord is?

Tuurlijk is het een vorm van moord, maar zou het daarom niet mogen? Of je het zelf wil is uiteraard je eigen keuze, maar moet jij (terwijl je gezond bent en je absoluut nog niet dood wil nu) anderen verbieden het wel te laten doen?
Het einde van het leven kan echt een lijdensweg zijn, laat de mensen die dat willen daar iets eerder een einde aan maken zodat ze nog minder hoeven te lijden. En wel op een menswaardige manier, niet voor de trein springen oid (wat die mensen overgens al vaak niet eens meer kunnen)

[wolvin_26]

~> Eilidh <~ schreef op 22-12-2006 @ 20:15 :
Ik ben tegen. (Weinig tegenstanders hier). Waarom? Omdat ik het gewoon een vorm van moord vindt, alleen dan een beetje versluimerd.

Dus moeten we mensen die toch doodgaan maar laten creperen? Mijn oom had maag-darm-kanker. Het einde van die ziekte betekent dat de ontlasting er via de mond uitkomt, moet je dat een mens aandoen? Zou jij dat willen?

[~> Eilidh <~]

Ieke schreef op 23-12-2006 @ 01:47 :
Het uitzetten van de beademingsapperatuur als dat iemand in leven houd is dan ook moord?
En zo ja, moet je dan het leven van die persoon wel eindeloos willen rekken alleen omdat het een vorm van moord is?

Tuurlijk is het een vorm van moord, maar zou het daarom niet mogen? Of je het zelf wil is uiteraard je eigen keuze, maar moet jij (terwijl je gezond bent en je absoluut nog niet dood wil nu) anderen verbieden het wel te laten doen?
Het einde van het leven kan echt een lijdensweg zijn, laat de mensen die dat willen daar iets eerder een einde aan maken zodat ze nog minder hoeven te lijden. En wel op een menswaardige manier, niet voor de trein springen oid (wat die mensen overgens al vaak niet eens meer kunnen)

Een leven rekken hoeft niet, maar niet voortijdig beëindigen. En omdat het een vorm van moord is, vind ik het niet mogen. Moord is al verboden in de wet dus vind ik dat euthanasie ook verboden mag worden voor anderen. Lijden is erg, maar moorden ook en dat moet gewoon niet legaal zijn.

[~> Eilidh <~]

wolvin_26 schreef op 23-12-2006 @ 03:28 :
Dus moeten we mensen die toch doodgaan maar laten creperen? Mijn oom had maag-darm-kanker. Het einde van die ziekte betekent dat de ontlasting er via de mond uitkomt, moet je dat een mens aandoen? Zou jij dat willen?

Het klinkt misschien hard, maar hoe hard iemand ook lijdt, vind ik nog niet dat je iemand daarom mag vermoorden. Het is niet dat ik mensen liever ziet pijn lijden (integendeel natuurlijk), maar ik zie euthanasie echt als moord en dat is het hele punt (dus niet vanuit geloofsovertuiging).

~> Eilidh <~ schreef op 23-12-2006 @ 12:15 :
Het klinkt misschien hard, maar hoe hard iemand ook lijdt, vind ik nog niet dat je iemand daarom mag vermoorden. Het is niet dat ik mensen liever ziet pijn lijden (integendeel natuurlijk), maar ik zie euthanasie echt als moord en dat is het hele punt (dus niet vanuit geloofsovertuiging).

Maar is moord in dit geval dan wel zo erg? Want dan zou zelfmoord ook strafbaar moeten worden (is toch immers ook een vorm van moord).
Iemand doodmaken is moord, want zo noemen we dat nou eenmaal. Er is alleen een verschil in iemand vermoorden die daar zelf niet van afweet, die niet lijdt en op een mensonwaardige manier en iemand vermoorden (dat woord klinkt heel hard) die daar zelf om heeft gevraagd, wiens leven echt uitzichtloos is (terminaal kanker bv), met goede afspraken (ook met de directe omgeving) en op een verantwoorde manier. (Dus niet wurgen, schieten oid.)
Euthanasie blijft zo dus moord, maar gezien de omstandigheden en de manier waarop wat mij betreft goed.

[Zut Alors!]

sonho schreef op 23-12-2006 @ 12:36 :
Maar is moord in dit geval dan wel zo erg? Want dan zou zelfmoord ook strafbaar moeten worden (is toch immers ook een vorm van moord).

Zelfmoord is ook strafbaar.

edit: toch niet

Oh dat wist ik niet. Foutje...

[wolvin_26]

~> Eilidh <~ schreef op 23-12-2006 @ 12:15 :
Het klinkt misschien hard, maar hoe hard iemand ook lijdt, vind ik nog niet dat je iemand daarom mag vermoorden. Het is niet dat ik mensen liever ziet pijn lijden (integendeel natuurlijk), maar ik zie euthanasie echt als moord en dat is het hele punt (dus niet vanuit geloofsovertuiging).

Mag ik vragen of jij van dichtbij hebt meegemaakt dat iemand lag te creperen?

[~> Eilidh <~]

sonho schreef op 23-12-2006 @ 12:36 :
Maar is moord in dit geval dan wel zo erg? Want dan zou zelfmoord ook strafbaar moeten worden (is toch immers ook een vorm van moord).
Iemand doodmaken is moord, want zo noemen we dat nou eenmaal. Er is alleen een verschil in iemand vermoorden die daar zelf niet van afweet, die niet lijdt en op een mensonwaardige manier en iemand vermoorden (dat woord klinkt heel hard) die daar zelf om heeft gevraagd, wiens leven echt uitzichtloos is (terminaal kanker bv), met goede afspraken (ook met de directe omgeving) en op een verantwoorde manier. (Dus niet wurgen, schieten oid.)
Euthanasie blijft zo dus moord, maar gezien de omstandigheden en de manier waarop wat mij betreft goed.

Moord is altijd erg, in elk geval, in elke context. Een verantwoorde manier voor moord bestaat in mijn ogen niet.

[~> Eilidh <~]

wolvin_26 schreef op 23-12-2006 @ 13:02 :
Mag ik vragen of jij van dichtbij hebt meegemaakt dat iemand lag te creperen?

Dat mag en dat heb ik meegemaakt ja. Ik denk dat iedereen wel eens zoiets heeft meegemaakt. Ik heb het een keer in familiekring meegemaakt, en twee keer in kennissenkring meegemaakt. Daarnaast werk ik in een verpleeghuis waar je ook de nodige ellende meemaakt. En natuurlijk is het beroerd om iemand zo te zien lijden. Ik begrijp heel goed hoe het is. Maar moorden mag niet, onder geen enkele omstandheden. Het enige wat je kunt doen is psychologische troost bieden en pijnstillers geven voor zover deze nog kunnen helpen. En hopen op een snelle natuurlijke dood.

[Ieke]

~> Eilidh <~ schreef op 23-12-2006 @ 12:13 :
Een leven rekken hoeft niet, maar niet voortijdig beëindigen. En omdat het een vorm van moord is, vind ik het niet mogen. Moord is al verboden in de wet dus vind ik dat euthanasie ook verboden mag worden voor anderen. Lijden is erg, maar moorden ook en dat moet gewoon niet legaal zijn.

Het uitzetten van de machines waar iemand anders nog jaren mee zou kunnen leven is dan toch net zo goed moord?
En wat is het geven van morfine voor pijn dan als je weet dat dat de dood ook kan bespoedigen? Als ze het niet gehad zouden hebben zouden ze nog een aantal dagen langer hebben kunnen leven. Dat is niet bij iedereen zo, maar het kan zeker.

Deze moorden verzoeken de gene zelf om en zijn aan hele strenge regels en afspraken gebonden. Het kan niet zomaar en die mensen gaan toch al op korte termijn dood. Een wezenlijk verschil met iemand op straat nu neersteken.
Heb je wel enig idee hoe gruwelijk het einde kan zijn voor mensen die zo ernstig ziek zijn? Ze gaan toch al dood en je kan ze nog een paar dagen/weken laten verrekken met veel pijn en nare dingen waar geen enkele verlichting (morfine) tegenop kan. Kan je die mensen niet de kans geven dat niet te hoeven meemaken? Moet je ze zo laten lijden (en met hen de omgeving). Als ze het zelf heel graag willen vind ik er niks mis mee, mits het aan de voorwaarden voldoet. Een hond heef je ook een spuitje als het voor het dier niet meer te doen is. Het is toch belachelijk dat het dan voor een mens niet zou mogen die er bovendien nog zelf over moet beslissen?

[wolvin_26]

~> Eilidh <~ schreef op 23-12-2006 @ 13:53 :
Dat mag en dat heb ik meegemaakt ja. Ik denk dat iedereen wel eens zoiets heeft meegemaakt. Ik heb het een keer in familiekring meegemaakt, en twee keer in kennissenkring meegemaakt. Daarnaast werk ik in een verpleeghuis waar je ook de nodige ellende meemaakt. En natuurlijk is het beroerd om iemand zo te zien lijden. Ik begrijp heel goed hoe het is. Maar moorden mag niet, onder geen enkele omstandheden. Het enige wat je kunt doen is psychologische troost bieden en pijnstillers geven voor zover deze nog kunnen helpen. En hopen op een snelle natuurlijke dood.

Ja, en hopen dat patienten niet zelf hun pillen gaan opsparen om er zelf een eind aan te maken.

[Ieke]

wolvin_26 schreef op 23-12-2006 @ 13:59 :
Ja, en hopen dat patienten niet zelf hun pillen gaan opsparen om er zelf een eind aan te maken.

Ook absoluut geen prettige dood zonder de garantie dat je er ook echt aan zult sterven.

[wolvin_26]

Ieke schreef op 23-12-2006 @ 14:03 :
Ook absoluut geen prettige dood zonder de garantie dat je er ook echt aan zult sterven.

Inderdaad daarom juist.

[~> Eilidh <~]

Ieke schreef op 23-12-2006 @ 13:58 :
Het uitzetten van de machines waar iemand anders nog jaren mee zou kunnen leven is dan toch net zo goed moord?
En wat is het geven van morfine voor pijn dan als je weet dat dat de dood ook kan bespoedigen? Als ze het niet gehad zouden hebben zouden ze nog een aantal dagen langer hebben kunnen leven. Dat is niet bij iedereen zo, maar het kan zeker.

Deze moorden verzoeken de gene zelf om en zijn aan hele strenge regels en afspraken gebonden. Het kan niet zomaar en die mensen gaan toch al op korte termijn dood. Een wezenlijk verschil met iemand op straat nu neersteken.
Heb je wel enig idee hoe gruwelijk het einde kan zijn voor mensen die zo ernstig ziek zijn? Ze gaan toch al dood en je kan ze nog een paar dagen/weken laten verrekken met veel pijn en nare dingen waar geen enkele verlichting (morfine) tegenop kan. Kan je die mensen niet de kans geven dat niet te hoeven meemaken? Moet je ze zo laten lijden (en met hen de omgeving). Als ze het zelf heel graag willen vind ik er niks mis mee, mits het aan de voorwaarden voldoet. Een hond heef je ook een spuitje als het voor het dier niet meer te doen is. Het is toch belachelijk dat het dan voor een mens niet zou mogen die er bovendien nog zelf over moet beslissen?

Het uitzetten van machines vind ik in principe ook niet goed nee. In zo'n situatie is het vaak dat de patient toch niet meer lijdt. Moord is moord en hoe erg de situatie ook is, euthanasie is geen verantwoorde oplossing. Wat doen voorwaarden er dan nog toe. Als je 'ze gaan toch al dood' als argument gebruikt, kun je alles toelaten. Dan kan je ook iemand met een pistool neerschieten. Iedereen gaat dood.

~> Eilidh <~ schreef op 23-12-2006 @ 15:10 :
Het uitzetten van machines vind ik in principe ook niet goed nee. In zo'n situatie is het vaak dat de patient toch niet meer lijdt. Moord is moord en hoe erg de situatie ook is, euthanasie is geen verantwoorde oplossing. Wat doen voorwaarden er dan nog toe. Als je 'ze gaan toch al dood' als argument gebruikt, kun je alles toelaten. Dan kan je ook iemand met een pistool neerschieten. Iedereen gaat dood.

dit voelt een beetje als tegen een muur praten voorstanders van euthanasie vinden het iemand helpen, tegenstanders vinden het moord. dat valt toch niet te verenigen

Ik vind dat het moet kunnen. Als je weet dat je nog maar kort te leven hebt en je leven ondraaglijk wordt, dan vind ik dat je moet kunnen beslissen om 'er uit' te stappen.

Je kunt iemand dmv machines (heel) lang in leven houden, maar je kunt je afvragen of een dergelijk leven idd nog wel een leven is.

En idd, iets als morfine geven tegen de pijn (wat vaak het enige is dat nog een beetje helpt, als het al helpt) zou je dan ook kunnen zien als moord.

Is iemand laten lijden beter dan iemand zelf de keus geven over wat hij of zij wil? Ik vind van niet.

~> Eilidh <~ schreef op 23-12-2006 @ 13:53 :
Maar moorden mag niet, onder geen enkele omstandheden.

Waarom niet?
Euthanasie mag niet, want je vindt het moord. Okee, dat kan ik begrijpen. Maar dan ben ik wel benieuwd naar wat je precies slecht vindt aan moord en waarom alle vormen van moord automatisch slecht zouden zijn.

[Al Murphy]

Maar ik denk niet dat je de grootste ethische bezwaren vindt bij iemand die zelf kiest voor euthanasie, meestal in een later stadium van zijn of haar ziekte.

De discussie is al heel wat moeilijker wanneer iemand door ziekte, pijn en lijden zelf niet meer zo'n beslissing kan nemen. Ook bij minderjarigen zit je met een veel ingewikkelder ethisch vraagstuk. Wanneer kan men beslissen tot euthanasie over te gaan? Wie kan en mag zo'n beslissing nemen, of eventueel tegenhouden?

En ook als het over morphine gaat zit je met zo'n moeilijk geval. Letterlijk is het geen vorm van euthanasie wanneer iemand die terminaal ziek is systematisch een verhoogde dosis toegediend krijgt. Toch weet 'iedereen' dat wanneer je in die fase terecht gekomen bent, dat het dan niet meer lang zal duren. Je hoort me niet vertellen of dat al dan niet ook onder euthanasie valt, maar dit is wel een stap/beslissing die het medisch team kan nemen op eigen initiatief.

** "Als we onze huisdieren een humaan einde bieden waarom mensen die anders creperen dan niet diezelfde humane behandeling geven?"
Ik denk niet dat je beslissingen over een terminaal ziek familielid op dezelfde manier moet aanpakken als hoe je om gaat met een ziek konijn.

[Dinalfos]

Waarom niet? Het uitgangspunt blijft hetzelfde: compassie. Dat het een mens betreft maakt alleen de procedurele benadering anders. Je hoeft echt niet bang te zijn dat mensen hun familielid 'even snel een spuitje' willen geven. Zo gaat dat niet eens bij konijnen, laat staan bij familieleden.

[Dexter_M]

Voor, heb hetzelf meegemaakt met me vader, zoveel pijn niet normaal niks hielp dus dit was het beste anders was het een ppar uur later toch over geweest. en nu heeft die zelf kunnen kiezen

[wolvin_26]

~> Eilidh <~ schreef op 23-12-2006 @ 15:10 :
Het uitzetten van machines vind ik in principe ook niet goed nee. In zo'n situatie is het vaak dat de patient toch niet meer lijdt. Moord is moord en hoe erg de situatie ook is, euthanasie is geen verantwoorde oplossing. Wat doen voorwaarden er dan nog toe. Als je 'ze gaan toch al dood' als argument gebruikt, kun je alles toelaten. Dan kan je ook iemand met een pistool neerschieten. Iedereen gaat dood.

feit blijft dat er veel mensen zonder machines gewoon dood waren gegaan. Dus waarom die machines voor mensen die toch nooit meer beter worden? Dat kan ook nooit de bedoeling van een goddelijke macht zijn.

[Al Murphy]

Dinalfos schreef op 23-12-2006 @ 22:25 :
Waarom niet? Het uitgangspunt blijft hetzelfde: compassie. Dat het een mens betreft maakt alleen de procedurele benadering anders. Je hoeft echt niet bang te zijn dat mensen hun familielid 'even snel een spuitje' willen geven. Zo gaat dat niet eens bij konijnen, laat staan bij familieleden.

Sowieso is het niet aan zomaar iedereen om over euthanasie bij een mens te beslissen. Ik ben in de meeste gevallen voor euthanasie, maar ik vind ook dat daar sprake moet zijn van goede en professionele begeleiding. Ook achteraf kan daar nog behoefte aan zijn. De naaste familie kan wat mij betreft tot euthanasie adviseren (misschien ook beslissen), maar enkel in samenspraak met de huisarts en eventueel de behandelend arts. Bij dieren kan het uitgangspunt ook wel compassie zijn, maar daar lijkt me de behoefte om alles perfect en professioneel te coördineren en begeleiden veel en veel kleiner.

[LiefsvanHier]

Ik ben nu wel benieuwd hoe de mensen die tegen euthanasie zijn zouden reageren als zij zelf in een uitzichtlozew situatie zitten en vreselijk zouden lijden. Zouden zij dan ook zeggen: nee, ik moet door blijven leven/lijden want anders zou het moord zijn bla bla?

Dat is natuurlijk moeilijk voor te stellen, dat ej in zo'n situatie zit maar ik vroeg het me toch af.

[elledc]

Iedereen moet het recht hebben te beslissen voor zichzelf vind ik.

Ik las onlangs een artikel van een jonge moeder (heeft ook in de krant gestaan), ik vind het een zeer aangrijpend verhaal, wie tijd heeft moet het zeker eens lezen.



,,Mijn kindje wou gewoon sterven''

Inge Verhelst had tijdens haar zwangerschap met haar man en gynaecologe al afgesproken dat ze nooit een ernstig gehandicapt kind op de wereld zou zetten. Toch gebeurde het. Omdat de dokters het wilden.

Achttien maanden geleden ben ik na een vermoeiende maar normale zwangerschap op een probleemloze manier bevallen van ons tweede kindje, in een regionaal ziekenhuis. Er was geen reden tot ongerustheid, noch tijdens de zwangerschap of de bevalling. Mijn dochter zag bij de geboorte grauw-paars en bewoog amper. Maar na wat stimulatie begon ze te ademen en leek alles in orde.

Op haar tweede levensdag zag het er echter minder goed uit. Echt wakker hadden we ze nog niet gezien en drinken deed ze ook al niet. Nadat ze een beetje had overgegeven, aspireerde de vroedvrouw haar, ervan uitgaande dat dat de oplossing zou zijn voor haar ontbrekende eetlust. Mijn kind werd onmiddellijk naar de neonatale afdeling gebracht.

Ze was erg slapjes en was al een paar keer gestopt met ademen. De kinderarts adviseerde me om haar nogmaals aan de borst te leggen, want ,,huidcontact kan wonderen doen''. Mijn dochter werd van de bewakingsapparatuur gehaald en in mijn armen gelegd. Bij mij is ze dan nog eens gestopt met ademen. Ze moest opnieuw geschud en gestimuleerd worden om haar ademhaling op gang te brengen.

Op dag drie werd mijn dochter overgebracht naar een universitair ziekenhuis omdat men ,,de bewaking van ons kind niet meer kon waarborgen''. Ik wist instinctief dat het er voor ons kindje niet goed uitzag.

Ik was natuurlijk in paniek, maar drukte de kinderarts van het regionale ziekenhuis op het hart dat men onze dochter niet tegen elke prijs moest redden als uit onderzoek zou blijken dat ze ernstige problemen zou hebben en... gehandicapt zou zijn. Daar keek men van op.

Tijdens mijn zwangerschap had ik immers al met mijn gynaecologe afgesproken dat ik mijn zwangerschap zou onderbreken als mijn kind een ernstige handicap zou hebben. De gynaecologe reageerde daar zeer liberaal op en onderschreef mijn standpunt dat ik géén gehandicapte op deze wereld zou zetten. Die gewetensoefening hadden mijn man en ik al gemaakt.

In het universitair ziekenhuis dan lag onze dochter in een hightech couveuse, en in elke lichaamsopening zat wel een buisje of ,,sondeke'' of ,,katederke''. Alsof die verkleinwoordjes het allemaal minder erg maakten. Eén ding was overduidelijk: zonder die apparatuur ging ons kindje het niet halen.

Op dag vier viel het verdict. Hersenbloedingen, trombose, veel water tussen hersenen en schedel én onherstelbare hersenletsels als gevolg van de verschillende apneus. We vroegen uiteraard wat dat allemaal concreet betekende voor háár leven, en de prognoses waren niet fraai. We benadrukten nogmaals dat wij ons kindje dit leven niet wilden aandoen en dat wij als ouder haar boodschap duidelijk hadden begrepen en haar daarin wilden steunen. Met andere woorden: wij wilden dat ze stopten met de behandeling. ,,Dat kon nog niet'', want we moesten toch nog wachten op de beelden van de MR-scan, die alles duidelijk zouden maken. Dat onderzoek heeft zes dagen op zich laten wachten wegens ,,geen plaats''.

Tegen wie het ook maar horen wou, van hulpverpleger tot diensthoofd, hebben we gevraagd om ons kind de rust te geven waar het naar verlangde. Maar niemand had daar oren naar. Machteloos heb ik moeten aanzien hoe onze dochter werd 'gered'. Elke dag een buisje minder en dan, op een dag, werd ze van de beademing afgehaald. The point of no return was voorbij. Ze was er voor altijd. Het leven was haar letterlijk door de strot geramd.

Zin of geen zin, leven zou ze en moest ze. Ze was nu veroordeeld om een leven te gaan leiden dat niet het hare was, maar eentje gekozen door de dokters. Een leven van misschien de eeuwig vragende en wachtende tot er iemand zin en tijd heeft om je drinken of eten te geven. Je poep schoon te maken als je in je natte en vieze pamper zit. Ik wou mijn kindje in haar waardigheid laten en toegeven aan wat zij wou. Gewoon sterven. Het zelfbeschikkingsrecht van mijn dochter is daar samen met de lege koffiebekers gewoon van de tafel geveegd. Razend, radeloos en wanhopig was ik.

Een dokter vertelde me dat ,,hij geen juridisch kader had om de behandelingen te stoppen''. Later vertelde een andere dokter me dat ,,als er nog complicaties zouden optreden, er niet meer zou worden ingegrepen''. Hypocriete boel! ,,Een kindje dat bij alles hulp nodig zal hebben'' is nog zo'n zin die door mijn hoofd spookt.

Schoften, dat zijn ze voor mij. Ze doen maar en moeten geen enkele consequentie dragen van hun daden en beslissingen. In één-twee-drie hebben ze daar eens beslist hoe ons leven er verder zou uitzien. Mooi geneeskunde. In plaats van leed en ellende weg te nemen hebben ze het in stand gehouden.

Nadat zij hun job hebben gedaan, mag de 'randapparatuur' van de geneesheren in gang schieten om te redden wat er te redden valt. Therapeuten van verschillende disciplines, verpleegsters, neurologen, oogartsen, psychologen en psychiaters en nog vele anderen kunnen er dan mee beginnen om het leven van het kind 'leefbaar' te maken en het leven van het gezin min of meer weer op de sporen te zetten. Wie weet welk hulpmateriaal onze dochter allemaal zal nodig hebben om haar leven te leiden.

Veel 'tante-nonnekes-' en 'nonkel-pastoorpraat' heb ik daar mogen horen over ,,aanvaarden, mevrouw'', ,,een plaats geven in uw leven, mevrouw'' en ,,die kindjes zijn ook gelukkig, hoor''. Daar mocht ik niet aan twijfelen!

Onze dochter heeft acht maanden in een revalidatiecentrum doorgebracht, tussen kindjes die vergelijkbare problemen hebben. Veel gelukkige gezichtjes heb ik niet gezien. Lachsalvo's nooit gehoord. Ik zou diegenen die dat zeggen, eens willen meenemen voor een weekje - maar uit respect voor die kindjes zou ik het uiteraard nooit voorstellen.

Ik antwoordde altijd met dezelfde vraag: ,,Als ze dan toch gelukkig zijn, wil je dan ruilen met een van hen?'' Maar dat was een brug te ver. Iemand uit de hulpverlening, die mijn manier van denken heeft proberen te veranderen, vond het een oneerlijke vraag.

Intriest ben ik er van. Gezonde kinderen hebben het al niet gemakkelijk om hun plekje onder de zon te veroveren, laat staan een kind met zo'n achterstand. En de dokters? Die deden wel en keken vooral niet om.

(De auteur is jonge moeder.)

[Dinalfos]

Al Murphy schreef op 24-12-2006 @ 01:35 :
Sowieso is het niet aan zomaar iedereen om over euthanasie bij een mens te beslissen. Ik ben in de meeste gevallen voor euthanasie, maar ik vind ook dat daar sprake moet zijn van goede en professionele begeleiding. Ook achteraf kan daar nog behoefte aan zijn. De naaste familie kan wat mij betreft tot euthanasie adviseren (misschien ook beslissen), maar enkel in samenspraak met de huisarts en eventueel de behandelend arts. Bij dieren kan het uitgangspunt ook wel compassie zijn, maar daar lijkt me de behoefte om alles perfect en professioneel te coördineren en begeleiden veel en veel kleiner.

Daar ben ik het omwille van gemoedsrust in de samenleving ook wel mee eens. Er zijn nu eenmaal mensen die tegen euthanasie zijn, dus de indruk dat alles zorgvuldig en 'waardig' moet verlopen moet er absoluut zijn. Maar daar maak ik me verder totaal geen zorgen over, gezien de liefde die men doorgaans voelt voor familieleden. De drang naar waardigheid zit diep.

[Droomvlucht]

Voor. Heb het ook al meegemaakt met een heel goede bekende van de familie.

Hij had de ziekte van Crohn. Hij was er niet ver meer vanaf in een dus danig stadium van de ziekte te komen dat hij zijn leven in het ziekenhuis zou moeten slijten.
Hij heeft op een dag zijn auto naar zijn favoriete plekje in de natuur gereden, zijn favoriete muziek op een koptelefoon en een fles whiskey als bijrijder naast hem. Hij is ingeslapen door zijn autgassen (behoeft geen verdere invulling denk ik).

Ik heb het geaccepteerd en ik begrijp het. Hij heeft zijn lichaam ter beschikking van de wetenschap gesteld. Dat was wat hij wilde, in de hoop dat anderen niet zo zouden eindigen als hij.

Het is nu 9 jaar geleden.
Hij was 34 jaar.

(Het was euthanasie omdat hij is geholpen. Het was dus welliswaar niet via de legale weg, maar ik weet ook eigenlijk niet of het toen al legaal was)