faalangst maar dan anders

[oelekeboeleke]

hey,

Heeft er iemand van jullie ervaring met een vorm van (faal)angst dat je bijvoorbeeld het gevoel hebt dat je bepaald werk of een opleiding niet kan, terwijl je het eigelijk wel zou moeten kunnen qua intelligentie etc. ?

Zelf ben ik er achter gekomen dat dat de rede is van het falen van mijn opleiding en een aantal baantjes, ik was/ben simpeweg bang dat ik het niet kon, wat bij mij resulteerde in een enorme onzekerheid en wat vervolgens tot gevolg had dat ik er geen zin meer in had en ergens accuut mee stopte, omdat ik het gevoel had dat ik het toch niet kan.

Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik hier ook veel last van gehad, en heb uiteindelijk in 7 jaar tijd en met 4 jaar huiswerkcursus mijn havo gehaald, terwijl ik niet dom ben en een iq van 117 heb. Ik droom ook 2 jaar na mijn eindexamen nog vaak dat ik mijn examen of mjn school niet gehaald heb. Ik zou graag willen weten of meer mensen hier last van hebben of gehad hebben, en hoe je van die angst af kan komen.

Dat is inderdaad een soort faalangst. Wat je er aan kan doen klinkt eigenlijk vrij simpel; doorzetten, niet opgeven. Laat jezelf zien dat je het wél kan, dan bouw je zelfvertrouwen op en neemt de angst af.
Maar het kan goed zijn dat je dit niet alleen kan, daar kan je hulp bij krijgen

[Missy1234567890]

Ik heb dit soort faalangst (o.a.)
Ik heb het vooral met bijbaantjes, ik zie vaak genoeg leuke maar dan denk ik dat ik het toch niet kan, dus dan ga ik er verder niet achteraan. Met school heb ik het niet. Ik heb gymnasium gedaan en doe nu universiteit en dat gaat prima.

[Nijn*]

Ik wil hier even op inhaken. Ik heb namelijk precies hetzelfde, met mijn school, met mijn werk en met theater. Ik denk altijd dat ik het niet kan en ben daardoor heel erg perfectionistisch.
Laatst ben ik hierdoor, door de onzekerheden enz, tijdelijk gestopt met mijn werk omdat ik het gewoon niet aankon, psychisch was het ontzettend slopend. Nu ga ik over 2-3 weken weer beginnen maar ben nu al bang als ik eraan denk. Wat ik hiermee dus wil zeggen/vragen is, het doorzetten (wat ik dus in het begin deed om mezelf te bewijzen dat ik het wel kon) helpt soms dus niet (ook wat school betreft), het stoppen evenmin want de onzekerheden blijven. Dus, als beide niet helpen, zijn er dan nog bepaalde dingen die je kan doen? Ik weet dat mijn school trainingen voor faalangst geeft maar ik kan me daar niets bij voorstellen.. Heeft iemand hier nog tips voor?

@ TS: sorry dat ik nu ook mijn vraag hier neer zet maar het leek me wel het geschikte topic en ik denk dat jij er ook veel aan hebt als anderen tips geven! (Als je het hier niet wilt pm je maar en dan verwijder ik m'n berichtje!)

[Southtown]

Nijn* schreef op 18-07-2007 @ 15:30 :
[B]Ik wil hier even op inhaken. Ik heb namelijk precies hetzelfde, met mijn school, met mijn werk en met theater. Ik denk altijd dat ik het niet kan en ben daardoor heel erg perfectionistisch. /B]

*zucht van herkenning*
Perfectionisme is een heuse kwelling, zeker als je al faalangst hebt. Je wilt gewoon het allerbeste en bent nooit tevreden met iets.. Echt slopend.
Heb jij (zowel Nijn als TS) dat gevoel soms ook? Dat het het allerbeste moet zijn en niets minder?

[zeep007]

Zooo herkenbaar. Ik ben al met een opleiding gestopt, omdat ik dacht dat ik het niet kon. Terwijl men om mij heen zei dat ik erg goed was.

Nu ben ik met een andere opleiding bezig. Ik ga nu naar de derde, maar zit vol twijfel. Ik zie het mezelf niet doen, ik denk niet dat ik het kan. En denk iedere dag aan dat jaar stage wat ik moet lopen in de 4e.
Dit terwijl mijn tweedejaars stage echt geweldig ging, ik net weer een 8 heb gehaald op mijn assesment etc. Ik doe het feitelijk gezien harstikke goed, maar ik ben veel te bang.
Het enige wat ik doe, is dus het gewoon doen. Maar het is erg vermoeiend, slopend, etc.
Maar als ik het niet doe, ben ik nergens.

[oelekeboeleke]

Charlesworth999 schreef op 18-07-2007 @ 18:00 :
*zucht van herkenning*

Heb jij (zowel Nijn als TS) dat gevoel soms ook? Dat het het allerbeste moet zijn en niets minder?

Qua bepaalde aspecten ben ik een hele erge perfectionist, maar Ik heb vooral dat ik de beste kansen laat schieten omdat ik bang ben dat ik iets niet kan, mooi voorbeeld is ongeveer een maand geleden. Had gereageerd op een vacature van de fortis bank om door hun opgeleid te worden als financieel adviseur, met een dik salaris voor mijn doen(1800 p.m.), goede opleidingskansen etc.

Was een eis van de vacature om 2 jaar hbo afgerond te hebben, ben zelf na een half jaar hbo gestopt (waarom? lees het topic maar..), maar ze vonden mijn brief en gesprek zo goed dat ze mij graag wouden hebben. Was echt een gouden kans voor mij, en vervolgens na de 1ste werkdag ontslag genomen... Waarom? Ik weet het niet. Heb er nu enorme spijt van, maar denk dat ik het zo weer zou doen. Werk inmiddels bij een andere grote bank op een lagere functie...

Charlesworth999 schreef op 18-07-2007 @ 18:00 :
Perfectionisme is een heuse kwelling, zeker als je al faalangst hebt.

Zou het niet eerder andersom zijn (in veel gevallen dan?)? Dat de faalangst ontstaat omdat je perfectionistisch bent?

Ik ken het gevoel/probleem, maar tegenwoordig weiger ik steeds meer om er gehoor aan te geven (het heeft een hele tijd geduurd voordat ik dat kon en het lukt nog niet altijd, maar iig vaker dan vroeger). En volgens mij is dat de enige manier (bij wijze van spreke) om je leven er niet door te laten beheersen.

Als je het niet alleen de baas kunt, doe je er verstandig aan om (professionele) hulp te zoeken.

[Nijn*]

@ Leonoor/ Charlesworth999: Dat perfectionisme is inderdaad slopend, maar ik denk dat de faalangst eerder hieruit ontstaat dan andersom. Ik heb vaak het gevoel dat ik de beste en niets minder moet zijn. Ik probeer te relativeren, want het slaat nergens op. Als je bijvoorbeeld kijkt naar mijn cijfers van dit schooljaar: ik heb het hele jaar nog voor geen enkel vak lager dan een 6 gestaan, voor 3/4 van mijn vakken sta ik een 7 of hoger, dus om nou te zeggen dat mijn angst reeel is, en dat ik het écht allemaal niet kan pff.

@ Oelekeboeleke: Wat jij zegt over die opleiding, ik heb ook zoiets gehad maar dan anders.. Aan het begin van dit schooljaar ging ik: 5x in de week naar school, werkte ik 2-3 avonden (in de horeca dat is dus veel rennen en gauw 8-10 uur op een drukke avond), 2x in de week naar therapie, 1x in de week naar yoga, 2x in de week oppassen en 1 dag in de week naar een theateropleiding.
Zoals je ziet, was het veel te veel wat ik deed maar ik wilde het niet loslaten omdat ik iedereen wilde bewijzen dat ik het allemaal wel kon volhouden, ik kon het allemaal aan. Ik wilde laten zien dat ik perfect was omdat ik al deze dingen kon combineren en ook nog eens overal goed presteerde. Na een paar weken bleek echter dat het niet vol te houden was, en werd ik met de minuut depressiever. Na een maand ben ik toen gestopt met yoga, en minder gaan werken/oppassen. Na een half jaar stond ik weer op instorten en heb ik nog meer dingen laten vallen. Uiteindelijk heb ik dit schooljaar afgerond met alleen school en 2x therapie, de rest ben ik mee gestopt.

Zó lang duurde het dus voor mij om in te zien dat ik niet alles aankan, dat ik niet overal perfect kan presteren. Aan de ene kant zou ik het liefste dit schooljaar weer opnieuw met al die dingen beginnen, puur om weer te proberen te bewijzen dat ik het wél kan! Aan de andere kant, ik word al zwak ziek en misselijk als ik alleen al dénk aan m'n werk, oppassen, theater enzovoort.
Het stomste is nog wel dat ik nu naar mijn eindexamenjaar ga en dat ik vooral daar goed wil presteren, het liefste zou ik cum laude slagen, maar goed.

Professionele hulp helpt wel, al gaat het maar in kleine stapjes en ontzettend langzaam. Hierdoor heb ik namelijk uiteindelijk wel ingezien dat het teveel was wat ik deed, dat ik moest stoppen omdat mijn angst niet realistisch was en ik mezelf alleen maar kapot maakte.

[Missy1234567890]

Perfectionisme, ja, dat heb ik ook. Erg irritant.
Ik denk altijd dat ik alles in één keer moet kunnen. Dat ik geen fouten mag maken (anderen mogen dat wel, maar ik niet)
Ik weet wel dat dit onmogelijk is en dat je dingen moet leren om ze te kunnen, maar zo denk ik niet.

Op school/universiteit heb ik gek genoeg nauwelijks last van perfectionisme. Ik schrijf me in voor vakken bij andere faculteiten, heb vorig jaar een master rechtenvak gedaan terwijl ik dus 0,0 rechtenvoorkennis heb, heb het wonderlijk genoeg nog gehaald ook. Dat soort dingen.

Maar in het sociale leven heb ik er wel degelijk last van. Niet zoals Nijn; mij weerhoudt perfectionisme er juist van veel te ondernemen omdat ik op voorhand al denk dat ik het toch niet kan of het niet goed genoeg zal kunnen.
Ik heb er dus vooral last van bij het nemen van een bijbaantje, wat ik nu (af en toe) doe, is echt super eenvoudig, maar daarom heb ik het ook genomen, dát kan ik tenminste.
Ik zit er ook heel erg mee wat ik na m'n studie moet. Het is met mijn studie sowieso al heel moeilijk een direct aansluitende baan te vinden en helemaal door die faalangst.

@Missy1234567890: Soms werkt het om bij bepaalde dingen anderen te laten beslissen en er vanuit te gaan dat die ander weet wat ie doet. Dus bv. gewoon te solliciteren als een baan je leuk lijkt en er vanuit te gaan dat degene die het sollicitatiegesprek leidt weet wat hij doet en dat als hij/zij je aanneemt, dat het dan wel goed zal zijn. En als je werkt en iemand zegt dat je het goed doet, er vanuit te gaan dat dat dan ook zo is. Ook als je zelf een ander mening hebt. Waarom zou een ander liegen over zo iets (als ze vinden dat je het slecht doet zeggen ze over het algemeen gewoon niets)?

En let ook eens op hoe jij reageert wanneer anderen een foutje maken; waarschijnlijk vind je dat meestal helemaal niet erg, kan gebeuren. Onthoud dat ook wanneer je zelf bang bent een foutje te maken; mensen rekenen je daar echt niet meteen op af, fouten maken is menselijk. Van fouten kan je leren

oelekeboeleke schreef op 18-07-2007 @ 13:53 :
*knip*

Ik heb 't ook.
Ik heb gymnasium in één keer gedaan en doe nu universiteit. Ondanks dat ik weet dat ik intelligent genoeg ben en mijn prestaties tot nu toe daar ook op wijzen blijf ik het gevoel houden dat ik dom ben, het niet kan etc.

Ik heb net een faalangsttraining achter de rug en het belangrijkste wat ik daar geleerd heb is dat het niet zo zinvol is om tegen mezelf te blijven zeggen dat ik het wel kan. Dat geloof ik op zo'n moment toch niet.
Wél helpt het om tegen mezelf te zeggen dat het heel vervelend zou zijn als ik bv een tentamen niet haal, maar dat het geen ramp is/dat dat niet wil zeggen dat ik dus dom ben etc.
Daarmee haal ik de druk er wat af en kan makkelijker toch presteren.

Succes!

[SuperSanne]

Ik stond op het punt (echt, ik sluit nu het 'nieuw bericht' venster ) om een topic te openen, want ik herken het probleem!
Ik ben altijd al bang geweest dat ik dingen niet kan, ook al roept iedereen altijd dat "die sanne er wel komt". Wat ik ook deed op de middelbare school, ik kreeg toch altijd een beetje het imago van 'die lieve kluns'. Ook al riepen onder andere mijn ouders dat het niet zo was, ik kreeg (en krijg nog steeds) het gevoel dat alle normale dingen iedereen makkelijk afging, behalve mij.

Of het nou ging om gedragscodes tijdens de lunchpauze, of nu, het vinden van een woning, het krijgen van een baan of zelfs maar belastingregels. De gekste dingen. Om een lang verhaal kort te maken: het lijkt soms wel of er een geheim boek is waar ál dat soort hoe-wist-je-dat dingen in staan, en ik ben de enige die niet weet waar het te koop is. En als ik er ooit wel achterkom, sla ik mezelf voor m'n hoofd omdat het zo vreselijk voor de hand ligt.

Ik heb de opleiding grafisch vormgeven een jaar geleden gehaald en dit jaar in juni (was een addendum jaar) ook multimedia vormgeven. Mijn eerste gedachte was: "Ja... en wat gaan we nu eens doen?". De paniek sloeg meteen toe. basisschool deed je voor de middelbare school. middelbare school deed je voor een vervolgopleiding. en je vervolgopleiding deed je voor.... LEEGTE!

Wat nu? Wat nu? Paniek! Het bekende is weg! Geen zomervakantie! Geen uitzicht op een volgend schooljaar! Er is alleen maar het grote onbekende. Ik ben volwassen. Oh, shit, heeft iemand het kenteken van die bus?

De eerste logische stap was natuurlijk het zoeken van werk. Maar ja... hoe doe je dat? Werken? Mijn stage ervaringen zijn... apart. Één keer bij de overheid en daarna bij een soort intern bedrijfje bij mijn school. Beide leken niet veel op het bedrijfsleven en het is alweer bijna twee jaar geleden. Ik heb alleen nog een vage herinnering over een huursubsidie formulier, het vervangen van een koffiefilter en "bureaustoel race vrijdag". Hoe ga ik om met mijn collega's? Wat doe ik als er tijdelijk geen opdrachten zijn (braaf zitten? beetje internetten? of toch om de vijf minuten vragen of ze al iets hebben?)? Moet ik zelf met klanten gaan praten of wachten tot zij aangeven wanneer ik dit mag doen? Als ik iets wel/niet doe, ben ik dan niet te stil/druk/ongemotiveerd/langzaam/overhaast/apatisch/drammerig... ik kan zo uren doorgaan.

Ik heb ergens twee weken gewerkt, maar hield het niet meer uit en stopte in mijn proeftijd. Ik zal niet ingaan op de details, maar ik werd behandeld als een kleuter, laten we het daar op houden ("ik weet heus wel hoe ik een monitor aan moet zetten... ja écht... nee je hoeft het niet voor te... *zucht*") en zwaar onderbetaald. Nu heb ik een dag proefgelopen bij een ander bedrijf. Zij behandelde me juist het tegenovergestende: volwassen en proffesioneel. Ik kreeg langer dan 0.5 seconde om uit te vogelen hoe de computer aan moest, werd niet aangesproken met 'lieverd' en kreeg uitzicht op een marktconform salaris als ik zou worden aangenomen.

Eerst was ik blij: deze lui wisten tenminste hoe je een bedrijf moest runnen! Maar nu zit ik thuis bericht af te wachten en word ik steeds banger: ik voel me niet volwassen en al helemaal niet proffesioneel. Wat als ik te traag ben? Wat als ik niet kan meekomen? Wat als ik vragen stel waarop de antwoorden zo vanzelfsprekend zijn dat iedereen ze weet behalve ik, mede door mijn 'gemiste' stage ervaring? Wat te doen tussen twee opdrachten bijvoorbeeld? Of wanneer zelf initiatief te nemen? Ik kan niet goed aanvoelen wat er van me wordt verwacht en van de onzekerheid word ik langzaam gek.

P.S. Sorry als ik je topic kaap, maar ik vond het beter hier passen dan apart in een nieuwe.

Ik snap het helemaal en probeer mezelf altijd voor te houden dat ik het kan. Ik moet dit jaar eindexamen doen en ben nu al bang dat ik het niet haal. Ik heb er nu al slapeloze nachten van terwijl ik het gezien mijn IQ gewoon zou moeten kunnen. En ik heb ooit al eens faalangst training gehad, maar dat hielp niets. Éen kleine opmerking van iemand en mijn zelfvertrouwen zakt alweer tot onder het vriespunt. Als ik mee moet spelen met een uitvoering slaap ik weken van te voren al niet meer goed en tijdens de uitvoering blijf ik maar trillen. Maar toch blijf ik meedoen omdat ik van die rottigheid afwil.
Ik durf ook niet te werken. Heb nu al 7 weken lang een sollicitatie blaadje liggen om kassawerk te doen. Maar ik ben bang dat ik het niet kan, dat ik allerlei fouten maak, dus dat blaadje blijft maar liggen.
Maar ook in het sociale leven is het niet fijn. Ik ben meestal heel stil omdat ik bang ben iets fout te zeggen. Als je andere mensen dan bezig ziet, spontaan praten e.d. dan vraag ik me af hoe zij dat zo kunnen. Alsof je gewoon een blokkade in je hebt die echt niet af te breken is.

sorry, ik haal je hele topic weer omlaag maar het is wel fijn om het even te kunnen zeggen. Ik kan je alleen niet helpen

[SuperSanne]

regendruppel schreef op 25-07-2007 @ 13:12 :
Ik snap het helemaal en probeer mezelf altijd voor te houden dat ik het kan. Ik moet dit jaar eindexamen doen en ben nu al bang dat ik het niet haal. Ik heb er nu al slapeloze nachten van terwijl ik het gezien mijn IQ gewoon zou moeten kunnen. En ik heb ooit al eens faalangst training gehad, maar dat hielp niets. Éen kleine opmerking van iemand en mijn zelfvertrouwen zakt alweer tot onder het vriespunt. Als ik mee moet spelen met een uitvoering slaap ik weken van te voren al niet meer goed en tijdens de uitvoering blijf ik maar trillen. Maar toch blijf ik meedoen omdat ik van die rottigheid afwil.
Ik durf ook niet te werken. Heb nu al 7 weken lang een sollicitatie blaadje liggen om kassawerk te doen. Maar ik ben bang dat ik het niet kan, dat ik allerlei fouten maak, dus dat blaadje blijft maar liggen.
Maar ook in het sociale leven is het niet fijn. Ik ben meestal heel stil omdat ik bang ben iets fout te zeggen. Als je andere mensen dan bezig ziet, spontaan praten e.d. dan vraag ik me af hoe zij dat zo kunnen. Alsof je gewoon een blokkade in je hebt die echt niet af te breken is.

sorry, ik haal je hele topic weer omlaag maar het is wel fijn om het even te kunnen zeggen. Ik kan je alleen niet helpen

Toch zegt IQ ook niet alles. Een neef van me heeft een IQ van 90, maar die is echt wel een stuk slimmer dan de meeste mensen! Hij kan alleen wat minder goed leren.

SuperSanne schreef op 25-07-2007 @ 13:56 :
Toch zegt IQ ook niet alles. Een neef van me heeft een IQ van 90, maar die is echt wel een stuk slimmer dan de meeste mensen! Hij kan alleen wat minder goed leren.

Ja oke, ik had het misschien anders moeten formuleren. Ik kán het wel allemaal, maar op de een of andere manier ook weer niet. sorry, het blijft net zo vaag

[SuperSanne]

regendruppel schreef op 25-07-2007 @ 13:58 :
Ja oke, ik had het misschien anders moeten formuleren. Ik kán het wel allemaal, maar op de een of andere manier ook weer niet. sorry, het blijft net zo vaag

Ik begrijp het wel, ik heb zelf een IQ van 132, maar toch... soms wil het gewoon niet.

[Daboman]

Ik herken het probleem wel een beetje. Ik zat qua denkvermogen en IQ tussen de havo en het vwo in. Theoretisch gezien kon ik het vwo net aan. Universiteit is een aardig strijd tegen mezelf geworden. Dus elke keer als het niveau een stapje omhoog gaat zit je van "kan ik dit nog wel aan?" Uit m'n cijfers bleek het trouwens ook, ik zat heel vaak qua cijfer tussen de 5 en de 7. En ik heb ook veel dingen net niet en net wel gehaald. Het aantal keer dat ik overwogen heb om terug te zakken naar de havo en het HBO, daarvan ben ik de tel kwijt geraakt. Maar nu heb ik bijna een bachelor diploma met slechts een half jaar vertraging en ik kan je dus alleen maar zeggen, zet door. Verder zijn er vaak wel mogelijkheden om hulp in te schakelen, zo heb ik zelf ooit m'n verhaal gedaan bij een studentenpsycholoog toen m'n cijfers wel heel erg frustrerend begonnen te worden.

Ik heb ook in enige mate last van faalangst.

Voor een deel is deze angst gebaseerd op mijn lichamelijke functioneren. Ik denk van mezelf dat ik qua intelligentie en geestelijke draagkracht veel meer zou kunnen dan dat ik nu doe, maar dat ik er lichamelijk aan onderdoor zou gaan.

Zo kan ik bijvoorbeeld niet zo goed tegen stress. Ik bijt mezelf erdoorheen en haal gewoon examens, haal deadlines.. ik red het allemaal wel geestelijk. Maar lichamelijk lijd ik er dan onder (vermoeidheid, buikklachten, spierkrampen, etc) en hou ik het niet lang vol.

Heel irritant Het is mede hierom dat ik ervoor heb gekozen om 36 uur te gaan werken en mijn carriere wensen wat conservatiever heb bijgesteld.

Het liefste zou ik eigenlijk gaan freelancen, omdat ik op die manier echt serieus geld zou kunnen gaan verdienen met wat ik geleerd heb de laatste jaren. Maar ik durf dat gewoon niet aan

Gelukkig heb ik wel een leuke baan gevonden nu, waardoor ik er iets minder mee zit. Maar ja.

Ik heb trouwens niet het probleem dat mijn cijfers eronder hebben geleden. Heb zelfs periodes gehad dat ik alleen maar achten, negens en tienen haalde op hbo niveau. En dan toch nog zenuwachtig worden als je examen moet doen

Dat is ook zo raar: weten dat je een examen met gemak zal halen, maar toch helemaal in de stress raken omdat je het moet doen.