Een relatie van anderhalf jaar plotseling voorbij

[Ratrom]

Dit wordt een lang verhaal. Hieronder een beknopte versie, maar daarin staat natuurlijk lang niet alles duidelijk uitgelegd, dus ik raad jullie toch aan om deze hele lap tekst te lezen...

Beknopte versie:
Ik ontmoet 3,5 jaar geleden meisje, we vinden elkaar leuk maar zij doet er niks mee omdat ze tegelijk verliefd is op een ander. We verbreken contact omdat de vriendschap stuk loopt door mijn gevoelens voor haar, en ze krijgt een nieuwe vriend. Na een jaar relatie met die nieuwe krijgt ze weer contact met mij en heeft ze ook weer gevoelens voor me. Een paar maanden later krijgen we een relatie. De relatie lijkt geweldig te zijn voor ons beiden ondanks onze problemen af en toe (ze kon niet dealen met mijn chagrijnigheid af en toe), ze zegt dat ik de liefde van haar leven ben, ze heeft het zelfs over ons huwelijk. Na 17 maanden verbreekt ze plotseling de relatie met als reden dat ik niet vrolijk en spontaan genoeg voor haar ben en dat ze er niet meer gelukkig van werd. Ze houdt ook geen contact meer met me en een maand later heeft ze alweer een nieuwe vriend, hier ben ik achter gekomen doordat ze dit op Facebook gezet heeft. Ik ga de confrontatie met haar aan en ze is totaal kil en gevoelloos naar me. Ze draait de dingen om en geeft mij de schuld van alles waar ik gekwetst door ben. Ze staat me net niet uit te lachen als ik woedend word door haar apatische en gevoelloze gedrag. Op gegeven moment ga ik weg, en sindsdien heb ik haar niet meer gesproken.

Lange versie:
Bijna 7 weken geleden is mijn eerste relatie uit gegaan na meer dan 17 maanden samen. We zijn allebei 20 en dit is m'n eerste relatie geweest. Ik zit er nog steeds heel erg mee en daarom heb ik besloten om mijn verhaal hier te plaatsen, zodat ik het van me af kan schrijven. Dit is niet zo zeer een vraag om hulp, maar meer een manier om mijn gevoelens kwijt te kunnen, want ik heb het er niet in een rustig gesprek kunnen hebben met de persoon waar ik het liefst mee wil praten hierover (m'n ex dus). Maar alle reacties zijn welkom.

Laat ik maar beginnen door kort te vertellen hoe we samen zijn gekomen. Ik ken haar al sinds de zomer van 2009 en ik was eigenlijk al meteen verliefd op haar, maar zij niet op mij. Achteraf kreeg ik te horen dat ze mij stiekem ook leuk vond maar er niks mee gedaan had omdat ze niet zeker wist of ze er wel wat mee moest doen. Ze was namelijk verliefd op een andere jongen (ik noem hem X) in die tijd. Toch kreeg ik constant signaaltjes van haar dat ze interesse had, maar ze bleef toch achter die andere jongen aan zitten. Door mijn gevoelens voor haar liep de vriendschap een beetje stuk en is het contact verbroken na 3 maanden. Zo rond die tijd was zij over X heen en was ze verliefd geworden op Y. Een maand na het verbreken van het contact nam zij weer contact met mij op met de vraag of we weer vrienden konden zijn, maar ik wou dit niet omdat ik niet wou toe kijken hoe zij met een ander was terwijl ik zulke sterke gevoelens voor haar had.
Een jaar later kwam ik weer in contact met haar omdat we met dezelfde mensen om gingen, en we begonnen weer veel met elkaar te praten. Op gegeven moment had ik toegegeven dat ik na anderhalf jaar nog steeds gevoelens voor haar had. Kort daarna gaf zij toe dat ze ook gevoelens voor mij had. Ze besloot om het uit te maken met Y om haar gevoelens met mij. We kregen toen officieel niks, ook al waren we praktisch gezien een stel. Maar ze had ook nog steeds gevoelens voor Y, en ze is toen weer terug gegaan naar hem. Na een week tijd besloot ze weer dat ze het uit moest maken en kwam ze weer terug bij mij. En na twee weken wou ze toch weer terug naar Y. Na verloop van tijd ging ze zich steeds koeler en afstandelijker gedragen naar mij, totdat ik het zat was. Ik vond het al enorm kwetsend dat ze me gebruikt had tijdens die periode omdat ze problemen had met Y (dit heeft ze zelf toegegeven) maar dat ze mij dan ook nog als een stuk vuil behandelde ging mij te ver. Ik besloot om weer het contact te verbreken.
Na 2 maanden kreeg ik weer een mail van haar waarin ze zei dat ze spijt had van hoe ze me behandeld had. Ik reageerde hier niet op. Rond deze tijd ging het weer uit tussen haar en Y. Ze sms'te mij later nog een keer om te vragen of ik die mail ontvangen had. Hierop reageerde ik dat ik hem ontvangen had, maar dat ik haar excuses niet accepteerde en ik vroeg wat ze precies van me wilde. Na nog wat e-mails kreeg ik toch weer normaal contact met haar en heb ik het haar vergeven, ook omdat ik nog steeds hele sterke gevoelens voor haar had. Na een paar weken kregen we een relatie.

Deze relatie heeft dus 17 maanden geduurd, en ook al hadden we soms problemen (zoals ieder ander stel), toch kwamen we er altijd uit. Het grootste probleem dat tussen ons in stond was dat zij vond dat ik te vaak chagrijnig was, en niet vrolijk genoeg. Dit kwam deels ook door wat er in het verleden gebeurd was tussen ons, en ik was eerlijk gezegd bang om weer door haar verlaten te worden. Hier hebben we ook meerdere gesprekken over gehad (na 4 maanden relatie wou zij het zelfs uit maken om deze reden, ik heb haar kunnen overtuigen om ons nog een kans te geven), en ik heb iedere keer beloofd dat ik m'n best zou doen om dat te veranderen, omdat ik haar niet kwijt wilde. Dit lukte ook. Ik was veel minder vaak chagrijnig dan in de eerste maanden. Natuurlijk waren er nog steeds momenten dat ik chagrijnig was, maar ieder mens heeft dat.
Na ongeveer een jaar relatie begon het een stuk serieuzer te worden. We waren al eens samen een paar dagen naar de Efteling geweest en we zouden binnenkort samen een week op vakantie naar Griekenland zijn. Zij gaf ook toe dat ze hele sterke gevoelens voor mij begon te krijgen. Ze vertelde mij dat ze het met haar moeder over mij gehad had, en dat ze het er allebei over eens waren dat ik de ware voor haar zou kunnen zijn. Ze vroeg mij of ik dacht dat zij de ware voor mij was, maar ik had hier eigenlijk nooit echt over nagedacht (deels ook weer omdat ik dat niet durfde te hopen, omdat door ons verleden ik bang was dat het al gauw mis zou lopen in onze relatie). Daarom gaf ik met mijn stomme kop eerlijk toe dat ik dat niet wist, omdat ik er nooit echt over nagedacht had. Ik kon aan haar reactie zien dat ze hierdoor gekwetst, maar nadat ik uitlegde waarom ik het niet wist leek ze hier begrip voor te hebben. Ze heeft in de maanden daarna ook meerdere keren gezegd dat ik de liefde van haar leven ben. Ze had het op gegeven moment zelfs over ons huwelijk, over wat voor jurk ze zou willen en welke muziek ze op de bruiloft wilde. We gingen op vakantie naar Griekenland, en dat was geweldig. We hadden het zo leuk samen en we waren nog meer naar elkaar toe gegroeid.
Twee maanden later gingen we samen naar Disneyland. Dit ging veel minder goed dan Griekenland. We kregen meerdere keren ruzie om een meningsverschil. Ik maakte een nogal kinderachtige opmerking naar iemand toe terwijl we in de rij stonden, zij vond dit niet leuk en toen ik haar probeerde te kussen trok ze haar hoofd weg. Dit vond ik dan weer erg vervelend omdat het vrij genant was en ik niet vond dat ze mij op zo'n manier hoefte te "straffen" omdat ik niks naar haar toe gedaan had. Ik heb haar achteraf uitgelegd dat ik snapte dat ze die opmerking vervelend vond en ik heb daar ook m'n excuses voor aangeboden, maar ik legde haar ook uit dat ze mij ook een rot gevoel gegeven had. Ik had het fijn gevonden als ze hier haar excuses voor aan had geboden, maar dat wou ze niet. Hierdoor was ik dus "alweer" chagrijnig, maar zij deed er verder ook niks aan om de sfeer te verbeteren, ze liep gewoon stilletjes naast me. Omdat ik graag van mijn vakantie met haar wou genieten heb ik twee keer voorgesteld om het er maar niet meer over te hebben omdat we het niet met elkaar eens zijn en we er toch niet uit komen. Dit vond zij dan een goed idee, en even was het weer gezellig. Maar al gauw hadden we dan alweer zo'n ruzie.
Op de terugweg naar huis vertelde ik haar dat ik haar wel zou gaan missen als ik weer thuis was, en toen ik dit zei raakte ze zo emotioneel dat er tranen over haar wangen rolden.

Een paar dagen nadat we terug waren was ze bij mij thuis en wou ze met me praten. Ze wilde dat ik vrolijker en spontaner zou doen, omdat ze niet gelukkig werd van onze relatie op deze manier. Ze was erg emotioneel en heeft ook moeten huilen. We hebben het er meer dan een uur over gehad, omdat ik er moe van begon te worden dat er iedere keer iets is dat ik moet veranderen omdat het niet goed genoeg is. Ik heb op dat moment ook heel erg getwijfeld of ik de moeite er nog wel voor wou nemen, omdat het gewoon niet in mijn aard ligt om me vrolijk en enthousiast te gedragen, en ik vond dat zij ook wel eens de moeite kon gaan doen om mij te accepteren zoals ik ben. Hierop reageerde zij dat ze die moeite al lang gedaan heeft, want ze had het al 17 maanden met me vol gehouden. Op gegeven moment heb ik toch maar besloten dat ik m'n best zou doen om vrolijker, spontaner, enthousiaster te zijn, omdat ik haar niet kwijt wilde. Ze was hier ontroerd door, ze begon weer te huilen, kwam bij me liggen en begon me te omhelsen en te kussen omdat ze het zo lief van me vond dat ik het toch wou proberen. En ze zou me ermee helpen had ze gezegd. Na dit gesprek bleef ik me rot voelen omdat ik geen idee had hoe ik mezelf vrolijker en sponaner moest maken en ik begon te twijfelen of de relatie nog wel zin had.
Kort hierna ging mijn oma dood en twee dagen later vertrok mijn moeder 2 maanden naar Colombia, waardoor ik grotendeels alleen thuis was (mijn vader woont in Amsterdam). Ik voelde me heel rot tijdens deze periode, en ik kreeg ook ruzie met m'n vriendin aan de telefoon. Mijn pa had besloten dat hij niet naar de begravenis van mijn oma wilde omdat de begravenis geregeld werd door zijn broer en zus, en die hadden haar vlak voor haar dood onterecht behandeld. Hierdoor was hij van mening dat dit een onwaardige begravenis was en zei hij dat hij er niet bij zou zijn, maar dat wij gewoon moesten gaan als we dat wilden. Hij zette me aan het nadenken over de begravenis en ik overwoog ook om niet te gaan, omdat we ook achteraf met het gezin naar haar graf konden gaan in plaats van zo'n "kunstmatige" begravenis bij te wonen. Ik vertelde mijn vriendin dit aan de telefoon, en ze begon mijn vader ervan te beschuldigen dat hij mij probeerde te manipuleren. Dat hij zijn mening op probeerde te forceren zodat ik zou doen wat hij wil. Ik vond (en dat vind ik nog steeds) dit belachelijk en ik snapte niet waar zij het gore lef vandaan haalde om mijn vader te beschuldigen van zoiets terwijl ze niet eens wist waar het gesprek dat wij hadden over ging. Ze bleef vol houden dat ze het zeker wist omdat ze het zelf zag gebeuren. We kregen flinke ruzie aan de telefoon en in een opwelling heb ik gezegd dat als zij door ging met die valse beschuldigingen dat ik dan geen relatie meer met haar hoefde (dit kwam ook door alle emoties van de afgelopen week en het feit dat ik niet zeker meer wist of de relatie nog wel werkte). Diezelfde dag waren we 17 maanden samen en moesten we allebei nog met de trein vanuit Utrecht naar huis reizen. Zij kon eigenlijk een trein eerder nemen, maar ze besloot op mij te wachten omdat we ten slotte 17 maanden samen waren die dag. Gedurende de hele terugreis hebben we misschien 10 woorden tegen elkaar gezegd. Door de ruzie hadden we die week weinig contact totdat zij met me vroeg hoe het ging en ik zei dat ik me erg rot voelde door de gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Ze leefde met me mee, nodigde me uit om bij haar te komen zitten en we hebben het toen weer een beetje goed gemaakt. Ze ging later die week ook met mij mee naar de begravenis (ik had besloten dat ik toch wou gaan en ik had m'n vader overtuigd om ook te gaan) en daarna zijn we nog uit eten gegaan met m'n vader en z'n vriendin. Het was zo gezellig en we hadden zoveel lol samen. Naar mijn idee was de relatie als vanouds. Die avond heb ik nog bij haar geslapen en hebben we de liefde bedreven. Het was echt bijzonder, het voelde anders dan normaal. En dat was ook de laatste keer.
De dagen daarna zag ik haar niet meer omdat we het druk hadden, maar ik sprak haar nog steeds via sms'jes en messenger. Toch was ik degene die iedere keer tegen haar moest praten omdat ze anders niks tegen mij zei. Op een woensdagavond sprak ze met me af dat ze de volgende dag haar Nintendo Wii die ze hier gelaten had op zou komen halen. De volgende dag liet ze helemaal niks van zich horen totdat ze ineens voor m'n deur stond. Ze had de spullen die ik bij haar had liggen meegenomen en ze wou met me praten. Ze ging het met me uit maken omdat ze vond dat de relatie niet meer werkte. Ze wou graag iemandie vrolijk en spontaan is, enthousiast, en dat was ik niet. Bovendien vond ze ook dat ik nooit m'n verantwoordelijkheid ergens voor nam en dat ik geen toekomstplannen heb. Ik heb haar minstens 5 keer gevraagd of we het echt niet uit konden praten, maar ze wist zeker van niet. Ze vroeg nog of ze de foto's van Disneyland die ik genomen had mocht hebben als herinnering. Nadat ze de foto's overgezet had naar haar telefoon is ze weg gegaan. Sindsdien heb ik helemaal niks meer van haar kant gehoord. Na twee dagen heb ik een nogal boos sms'je gestuurd omdat ze niks van zich liet horen, en ik vroeg me af of ik nu ineens zo onbelangrijk voor haar was. Ze zei dat het geen zin heeft als ze mij berichtjes blijft sturen en dat ze geen zin heeft in ruzie. Door haar abnormaal koele reactie was ik gekwetst en heb ik gezegd dat ik dan ook geen contact meer wilde. Toch heb ik haar daarna nog gevraagd om een uitleg via mail, omdat ik er niks van snapte, zelfs niet na haar uitleg. Ze heeft me twee mails gestuurd waarin kort gezegd stond dat ze er al langer mee liep en dat ze niet gelukkig meer was met de relatie, en dat ze toen maar besloten heeft om er een einde aan te maken. Ze heeft ook gezegd dat ze geen contact meer met me wil omdat ze vind dat dat te veel spanningen oplevert. Doordat ik haar kwijt was en ik gewoon geen goede verklaring kon vinden waarom dat gebeurt was en ze weigert er met mij over te praten heb ik ook een paar boze berichten gestuurd en ik heb ook dingen gezegd die ik niet meende, zoals dat onze relatie een grap was.

Vorige week dinsdag kwam ik er via Facebook achter dat ze een nieuwe vriend heeft. Dat heeft ze zelf als status neer gezet. Ook hier snap ik helemaal niks van, want tijdens onze relatie wou ze dat niet op Facebook zetten, omdat ze het privé vond. Het was toen iets meer dan een maand uit, en misschien ligt het aan mij, maar na zo'n intense relatie vind ik dat gewoon veel te snel. Ik heb haar hier ook een sms over gestuurd, maar ze herkende me zogenaamd niet omdat ze m'n nummer verwijderd had. Doordat ik haar afstandelijke gedrag nu echt zat was besloot ik maar om naar haar huis te gaan om haar persoonlijk te spreken. Ik had mezelf voorgenomen om rustig te blijven maar dat is niet gelukt. Ik begon erover dat ze heel erg vaag gedrag vertoont naar mij toe, en toen zei ze op een "wat-lul-jij-nou" toon dat daar niks van klopt. Vervolgens beschuldigde ze mij ervan dat ik weer mijn verantwoordelijkheid niet nam en dat ik die op haar probeerde af te schuiven door haar de schuld te geven dat we geen contact meer hebben, ondanks dat ik meerdere sms'jes en mails gestuurd heb en zij letterlijk gezegd heeft dat zij geen contact meer wil. Ze bleef ook volhouden dat ze de relatie op een nette manier beëindigd heeft. Toen ik vroeg waarom ze niet eens meer vroeg hoe het met me ging zei ze: "moet ik nu een sms'je gaan sturen met 'hoe gaat het?' Ik weet dat het niet gaat, dus waarom zou ik?"
Ze zegt dat ik niet spontaan ben en dat ze dat graag wil van haar partner. Ik ontkracht dit door te zeggen dat ik spontaan een valentijnscadeautje voor haar gehaald had, dat ik spontaan 6 rozen voor haar gehaald had toen we een half jaar samen waren, dat ik spontaan op een dag een chocoladekippenei voor haar meegenomen had. Hierop reageert ze dat ze "een ander soort spontaan bedoelt". Dat ik nooit spontaan met een idee kwam om iets leuks te gaan doen. Hier ben ik ook tegen in gegaan.

Ik ben ook begonnen over die nieuwe vriend van haar, wat ze in hem ziet, en waarom hij blijkbaar een verbetering is op mij. Dit heb ik iets van 5 keer gevraagd en ze heeft er geen enkel zinnig antwoord op gegeven, totdat ik haar zo ver kreeg dat ze zei "omdat ik hem leuk vind".
Dit is een figuur die op de foto staat met een waterpijp aan z'n mond en die 100 km afreist naar mijn dorp zodat hij hier met z'n vrienden naar de kroeg kan (hij woont ergens anders). Toen ze met mij had had ze totaal geen interesse in de kroeg, en nu is ze dus al wezen kroegen met die gast en haar nieuwe vrienden.
Ze heeft ook gezegd dat hij verantwoordelijker is dan ik omdat hij een vaste baan heeft en ik niet. Ik maak namelijk websites voor geld en hij werkt bij de McDonald's... Overigens doe ik universiteit maar volgens haar heb ik geen toekomstplannen en hij wel. Hij doet HBO.

Ik heb ook tegen haar gezegd dat ze beweerde dat ik de liefde van haar leven ben en dat ze het al over ons huwelijk had. Hierop reageerde ze met "misschien weet jij niet hoe het leven werkt, maar dingen veranderen". Ik vroeg ook waarom ze mij niet even zelf kon vertellen dat zee een nieuwe vriend heeft, daarop zei ze "moet ik soms al mijn exen af gaan bellen om te zeggen dat ik een nieuwe vriend heb"? Op gegeven moment werd ik zo boos van haar valse, sarcastische opmerkingen dat ik gewoon explodeerde van woede en haar behoorlijk ben gaan uitschelden. Ik noemde haar een egoïstisch kutwijf dat verrot is van binnen. Toen ik dat gezegd heb had ze alleen maar zo'n glimlach op haar gezicht, zo van "ik moet echt m'n best doen om m'n lachen in te houden". Op gegeven moment ben ik boos weggelopen. Ik heb wel meer dingen gezegd, maar ik kan me de helft ervan niet eens meer herinneren. Ik ben er ook niet trots op en ik heb achteraf ook opgebeld om m'n excuses aan te bieden voor de scheldwoorden. Dat was het laatste contact wat ik nog met haar gehad heb.

Waar ik vooral mee zit is dat ik gewoon niet kan geloven dat het ineens weg is. Hoe kan ze me nu al vergeten zijn en verder zijn gegaan met iemand anders terwijl ze nog geen 4 maanden geleden beweerde dat ik de liefde van haar leven ben, en dat ze nog geen 2 maanden geleden het over ons huwelijk had? Niemand die ik hierover gesproken heb snapt er iets van maar zij doet alsof ze het op een nette manier uitgemaakt heeft en dat wat ik allemaal zeg bullshit is.
Als je echt zoveel van iemand gehouden hebt als zij van mij, dan laat je zoiets als vrolijkheid en spontaniteit toch niet tussen je in staan? Dan wil je toch weten hoe het met me gaat, zelfs na het beëindigen van de relatie? Dan heb je in een maand tijd toch niet alweer een nieuwe vriend en behandel je mij niet alsof ik één of andere debiel ben die aan het zeiken is om niks? Hoe kan dit nou gebeurt zijn als ze tegen me gezegd heeft dat ik de liefde van haar leven was?

[bierkoning]

Tja, beste is toch om haar te vergeten. Ze is er blijkbaar klaar mee, en heeft het afgesloten. Voor jou geldt hetzelfde. Sluit het af. Zal in het begin moeilijk gaan, en pijn doen. Maar uiteindelijk zal je zelf ook in zien dat erachter aan blijven lopen geen zin heeft.

Kwets jezelf ook niet door elke keer haar facebook etc te checken. Daar heb je niks aan. Succes

[Heer Wil]

Dus, ze praat eerst met je, krijgt toch een andere vriend, dan vindt ze je voor de tweede keer leuk en je krijgt een relatie, wat dus iets zegt over haar snelle 'smaaksverandering', vervolgens maakt ze het uit? Ja, ik heb alleen de beknopte versie gelezen

Ze heeft het uitgemaakt. Ga haar dan niet om verantwoording vragen waarom ze het heeft uitgemaakt, want dan ga je eigenlijk vragen of ze al je negatieve kanten even wil opnoemen, en daarvoor staat de menselijke neiging tot subtiliteit eventjes net iets teveel in de weg.

Hoe het gebeurt kan zijn? Ze verandert snel van smaak, of ze vond je 4 maanden geleden al niet zo heel leuk als ze zei, of er is de afgelopen maanden zoveel gebeurt dat het toch voelde als jaren, of iets anders, maar proberen haar terug te krijgen zou zelfs als het zou lukken zonde zijn van je tijd, daarvoor is er denk ik teveel gebeurt.