Het begon alles zo lieflijk zacht,
knuffelen in de bosjes, frummelen
"Nee, eerst hield ik jouw handen vast."
"O, dat was ik al tijden vergeten."
En toen en later enzovoorts
van hink-stap-sprong in parendans,
Zij lachten, trouwden en kinderden
en vergaten het leven zoals het was.
Nu rest hen 't rollatoren langs de gracht,
kijkend naar lelijke eendjes (paartjes)
Dan springt de één de ander langs,
en kust voor 't eerst écht, in het leven.
De titel is een beetje vreemd, een vriendin van me stelde voor om er 'echt écht' van te maken was het ook niet helemaal.. En ik vind niet dat het titelloos behoort, omdat er wel degelijk titels door mijn hoofd vlogen bij het schrijven van dit gedicht. Nu, dit is er dus één van, ga niet teveel af op de titel