Stukje van een verhaal.. Laat maar weten wat je ervan vind, dan zal ik een vervolg plaatsten.
De muziek werkte op haar zenuwen en dat was te zien, ze trok geïrriteerde gezichten, wat mij aan het lachen maakte, wat er voor zorgde dat zij zich nóg meer irriteerde. Op een gegeven moment stond ze dan ook met een ruw gebaar op en keek met een boze blik naar de stereotoren alsof ze die met een blik kapot kon krijgen. Daarna begon ze geconcentreerd naar de knopjes te kijken totdat haar gezicht iets van herkenning vertoonde. Ze deed een stapje naar voren en drukte op het knopje wat zonet herkenning bij haar had opgeroepen. Het uit-knopje. Meteen kwam er een stem uit de ruimte naast de woonkamer.
“Waar is mijn muziek?”, Vroeg een wat schelle stem.
“Die heb ik afgezet, het werkte op mijn zenuwen.” Onmiddellijk kwam de persoon waar van ik net waarschijnlijk de stem hoorde in de deuropening staan.
“Dan ga je maar ergens anders zitten”, was het antwoord van de persoon met de schelle stem. Terwijl Enza met de persoon die waarschijnlijk haar moeder was ruzie maakte, nam ik de twee personen op. Als ik ze met elkaar vergleek leken ze totaal niet op elkaar. Je zou niet eens denken dat ze familie van elkaar waren. Enza, vrij klein en slank en haar moeder, die toch wel wat molliger was stak een flink eind boven Enza uit. Maar bij Enza was geen teken van onderdanigheid te bekennen. Heet dat onderdanigheid? Of noem je het respect? Ik wist het niet. Plotseling voelde ik de ogen van Enza’s moeder op me gericht. De verbeten blik op haar gezicht veranderde meteen en een open gelaatsuitdrukking verscheen op haar gezicht. Weer een tegenstelling ontdekt. Enza’s gezicht stond altijd gesloten, alsof ze iets wilde zeggen maar het om de één of andere reden niet kon.
Ik stond iets te gehaast op, om me voor te stellen, en gooide daarbij de stoel om waarop ik nog geen 2 seconden geleden zat. Onmiddellijk voelde ik het bloed naar mijn wangen stijgen en onder wat gemompeld excuus zette ik de stoel weer op zijn poten en drukte ik alsnog de hand van Enza’s moeder.
“Aangenaam, Tanja Schutte.” En de moeder van Enza had een naam. Ik voelde de plakkerige warmte van haar hand tegen de mijne toen ik mijn naam noemde.
“Jerzie Del Sangro.” Meteen zag ik haar denken. Denken wat de meeste moeders doen als ik me voor het eerst aan hun voorstel. ‘Zeker een Italiaan die mijn dochter even komt versieren.’
Zo ben ik al aardig wat vriendinnetjes kwijt geraakt. Puur door mijn afkomst. En door vaders die het beste met hun dochter voor hebben en ze daarom maar met een gezonde Hollander laten trouwen.
“Zo, dus jij bent de nieuwe liefde van mijn dochter?” Doordat het er zo ongeïnteresseerd uitkwam had ik al meteen geen zin meer om te antwoorden, maar ik antwoordde vriendelijk.
“Nee mevrouw, Enza en ik zijn studiegenoten, we werken samen aan een project.” Toen ik de laatste woorden had uitgesproken had ze zich al een kwartslag omgedraaid, alweer op weg naar haar kamertje.
“Sorry, ik heb niet zoveel tijd nu, ben razend druk. We maken nog wel eens nader kennis.” En met die woorden maakte ze zich uit de voeten. Ik heb nog nooit zoveel desinteresse van iemand tegenover een ander gevoeld. Maar ik was de korte kennismaking al meteen weer vergeten toen Enza mijn hand pakte. Wat een verschil met daarnet. Hoe zacht en warm Enza’s handen zijn, hoe plakkerig en koud die van haar moeder, en ik registreerde opnieuw een tegenstelling in mijn geheugen.
“Ga je mee naar buiten, dan maken we een wandeling.” En ik liet me als een klein kind meevoeren aan de hand van het meisje met de bijna gitzwarte krullen de helblauwe ogen.
Er gebeurd misschien nog niet zo erg veel in het stukje.. maar.. vervolg?
__________________
Zo. En dat is weer een genot voor het oog.
|