06-10-2002, 18:44
|
|
|
mensen, lees asjeblieft mijn verhaal. Ik moet dit kwijt, voel me zo machteloos, radeloos en door de war, zo klote en kwaad! jullie kennen me vast wel.......ik heb adhd en hier gaat t dus allemaal om........read it.........
het gaat om de werkweek waar ik heen ben geweest afgelopen week. we gingen met de opleiding SPW, ik als derderjaars, en de eerstejaars. Wij moesten deze week de 1ste jaars begleiden. HIer werd je op beoordeeld door de leraren, je moest activiteiten geven en leerlingen begeleiden. IK had met mijn huisje de nachtocht georganiseerd, dat zouden we uitvoeren en daarop beoordeeld worden............lees dit verhaal. Ik kan geen andere titel geven dan: kamp nachtmerrie! ik ben maandag op werkweek geweest. Had me er erg op verheugd. Maandagavond ging alles goed, presentatie savonds was heel leuk gelukt, we hadden leuke gedanst en de 1ste jaars en docenten waren erg enthousiast over het toneelstuk. verder was het contact tussen mijn vriendinnen, andere meiden en leraren goed. Simon en kees (leraren) kwamen savonds bij ons eten, was hartstikke gezellig. Toen de dinsdag, alles ging die middag wel maar toen die avond kreeg ik ruzie met Wendy in het huisje van Marijn. Ik werd heel erg kwaad en Wendy ook. Wendy oordeelde over mij dat ik niet zomaar weg moest lopen als ik niet driftig was. Ik zei dat zij niet kon weten hoe ik mij voelde, en of ik kwaad was of juist niet, en of ik dus terrecht wegliep of niet. Ze werd kwaad, ik voelde mij heel kwaad worden maar kon me inhouden. Totdat wendy zei van ‘Ik ga wel weg’. Het was te laat, ik voelde mijn kwaadheid opkomen en sloeg een stoel door de kamer, vervolgens draaide ik helemaal door en begon tegen de deur te trappen en het raam. Fiona wou mij tegenhouden, maar tevergeefs, Ik pakte nog een stoel en sloeg die haast door de tv. Verder schreeuwde ik en was heel erg kwaad, Ik rukte de gordijnen in een ruk van het raam af en wou naar buiten rennen. Daarna werd ik weer wakker zeg maar en begon heel hard te huilen en was bang. me ademhaling was harstikke snel en ik stikte zowat uit paniek en woede, angst alles! Ik wou naar de leraren rennen omdat ik bang was dat het weer fout zou gaan. Daar aangekomen ging ik eerst naar het huisje van merelin, de groep kwam achter mij aan en ik storte weer in. Ik ging op de grond op me hurken zitten en begon keihard te janken. Ik zocht simon (leraar), hij was er niet. Ik ging bij de lerarenhuisje tegen de muur huilen, gelukkig waren er geen leraren want ik schaamde me dood. Ik wou simon en niemand anders spreken. Kees een ander leraar kwam mij tegen en heeft willy mijn mentrix gehaald. Ik ben met willy gaan praten, was helemaal overstuur en door de war. We besloten dat ik niet mee hoefde te doen met de avondactiviteiten en er van een afstand bij zo ublijven vanwege de drukte. de leraren waren niet boos. later stond ik wel bij de avondactiviteiten te kijken, van een afstand. ik voelde me zo klote! zo klein! vernederend! Alles! Het ging niet goed ik werd gek van de drukte en mezelf, simon me leraar stond er ook bij en die zei ‘kom we gaan we een rondje lopen’. Eerst gingen we even naar mijn huisje om me pilletje in te nemen. Daarna gingen we lopen naar de paarden. Simon begon leuk te praten over van alles en vertelde veel over zichzelf en leidde mij op die manier af van mijn kutgevoel. Later zijn we terugegaan en zette hij mij in het huisje. Hij beloofde om het kwartier te komen kijken. Hij zette de tv aan, zette thee en bleef even. De hele avond kwam Simon kijken hoe het ging. Aan het eind, dat de meiden terugkwamen bleef hij nog even zitten. Miranda waarmee ik in het huisje zat kreeg ruzie met hem, ze versprak zich, dat ik waarschijnlijk niet meer mee mocht doen met de nachtocht de volgende dag. ze had opgevangen dat de leraren het beter zouden vinden als ik de volgende dag niet mee zou doen met de nachtocht omdat ik zon aanval gehad had. Ik werd alweer bijna kwaad, simon was daar bang voor en zei dus tegen miranda dat zij dit nog niet had mogen vermelden. Miranda werd kwaad en liep boos weg. IK trapte uit woede tegen de tafel. Mijn voet was meteen aan het tintelen en heb ik meteen in een koud iets gedaan tegen de kneuzing. Simon is uiteindelijk tot 2 uur blijven praten. Hij ging nog naar wim (coordinator) om te vermelden dat ik gewoon wel mee wou doen met de nachtotcht. Simon zei dat ik de volgende dag om half 1 met wim moest praten. Ik wist het al, ik mocht niet meedoen.......... De volgende dag ging alles in de ochtend goed, ik was vrolijk. Tot ik om half 1 naar wim ging. Wim en willy zaten met mij in het huisje, ze vroegen of ik enig idee had waarom ik hier zat. Ik zei omdat ik kwaad geworden was. Uiteindelijk kwam het eruit. Ik mocht niet meer meedoen met de nachttocht. ze waren bang dat ik de drukte, de prikkels en van alles niet aankon en weer zon aanval zou krijgen. Ik werd zo gek toen dat ik mezelf haatte zoals ik nog nooit iemand gehaat had! Meteen werd ik weer kwaad en sloeg met me borstel tegen de bank. Wim zei ‘rustig’ en toen kon ik me nog inhouden. ik zat me enorm op te vreten en voelde me koken. Waarom gaven ze mij geen kans? waarom ik? ik begrijp hun keuze wel want ze zijn verantwoordelijk voor me, maar dan blijf ik toch in de buurt van een leraar, waarom begrijpen ze me niet? waarom gebeurt dit?ik moet mee met die nachtocht! ik word gek! waarom kan ik mij nooit beheersen? hoe zullen de andere meiden erop raegeren? wat denken de leraren wel niet van me? alles ging door me hoofd, ik werd steeds kwader en kwader, en kwader..... Hij ging mijn huisje halen (waarmee ik de nachtocht zou doen) en simon. Toen hun er waren werd het verteld, ik kon me niet meer inhouden en trapte in ene keihard tegen de tafel. Iederen schrok heel erg en ik zelf ook. Ik voelde dat ik wou slaan, wou gooien, wou schreeuwen en liep snel naar een lerarenkamer. ik voelde dat ik weer ging ontploffen. Ik wou niet kwaad worden, maar het overkwam me. Ik had geen controle over mezelf en in die kamer werd ik gek en begon tegen de kast te slaan en te trappen. Ik wou dat iemand mij tegenhield maar het gebeurde niet. ik was er alleen, kwaad, radeloos, vreselijk verdrietig....... Ik voelde mij alleen maar kwader worden en kon mezelf wel vermoorden. Na ongeveer tien minuten ging iedereen weg en kwamen willy en wim mij halen. Ik was helemaal overstuur, aan het huilen, aan het boos zijn alles. ik wou niet praten, niks! ik voelde me in de steek gelaten! Ze kregen mij uiteindelijk mee en ik moest praten. Ik werd weer wat rustiger. Ik nam een pilletje en ben naar me huisje gegaan. Simon is die middag een hele tijd bij mij wezen praten. Het deed me erg goed en ik werd er rustig van. Even zag ik het niet meer zitten en wou al me pillen innemen. Het boeide me allemaal niks meer, kon me niks schelen. een oplossing zag ik niet meer, in zon bui kan niks me meer schelen. Simon had me medicijnen ingenomen uit voorzorg. Die middag werd ik weer even kwaad, meteen zijn een vriendin en ik naar wim gegaan. Wim en ik gingen praten, planning voor de nachtocht. Die avond was ik weer vrolijk, ik hielp mee voor de nachtocht, maar toen ik daar eenmaal stond met wim en een ander leerlinge die wél meedeed voelde ik me weer zo kut. Zo vernederend, zo goedkoop, klein, eenzaam dat ik moest huilen . wim sprak mama nog die mij op dat moment toevallig belde, dat ik misschien naar huis moest. IK wou niet maar toch weer wel! Ik zag ieder groepje met een leraar het bos gezellig ingaan en ik stond daar, mijn eigen georganiseerde nachtocht moest ik verdomme van een afstand bekijken. ik stond in het speeltuintje en hoorde alle leerlingen schreeuwen vanuit het bos, lachen, ik kon hun spanning en beleving voelen. Hun enthousiasme en ik stond daar maar te staan als een of andere nietsnut! ik mocht niet eens deelnemen aan mijn eigen georganiseerde nachtocht!. Zo kut als ik me toen voelde heb ik nooit eerder gedaan. Rond 11 uur had ik t helemaal gehad. Ik wou naar mijn huisje lopen. Annemie (een juffrouw) en een nieuwe juf, hanneke riepen mij terug. Ik moest daar blijven, maar ik rhad geen zin, ik moest van annemie bij hun zitten bij de leraren. IK kreeg een kopje thee. Toen kwamen alle leraren ik voelde me zo stom. Zo klote!! zo niks!!!!!!!!! voelde me genegeerd, in de steek gelaten, ik voelde me alles behalve iemand! Later ben ik naar me huisje gegaan en heeft wim tegen mijn huisje gezegd dat alles rustig moest blijven. Later kwan Ron (leraar) nog mijn pilletje brengen. Ik en wendy werden nog melig in bed, de volgende dag donderdag was ik vrolijk in de ochtend. We hadden evaluatie van de nachttocht om 12 uur. Om kwart voor 1 sprak ik met wim…… Ik moest naar huis………wat? nee dit kan niet waar zijn! zei ik tegen hem.....alstublieft meneer, laat mij blijven! ik smeekte hem maar tevergeefs.......ik kon wel janken, wel schreeuwen, mezelf wel vermoorden, ik haatte alles op dat moment, alles! maar wat had het voor zin? naar huis moest ik toch....... Hij belde mama en zei ‘om kwart voor 3 gaat zij met mij mee naar huis’ we liepen naar mijn huisje waar hij het tegen de meiden zei. ik was versuft, apatisch, in me eigen wereld, voelde me volledig uit het veld geslagen, had i kzelf niets te bepalen? 18 jaar en een leraar bepaald voor je of je naar huis gaat of niet? wat moest ik doen? ik kon niks doen...... Wim liep naar binnen en de meiden zagen al dat hij geen goed nieuws had.... hij vertelde het en zij wisten niet wat ze hoorden en vonden het erg sneu. al vonden ze het vreselijk, al vonden ze het leuk.....het maakte niks uit want ik zou over een uur naar huis moeten.....gek werd ik niet meer en niet minder. Inmiddels stonden de leraren loreen, annemie, simon en de nieuwe juf hanneke voor de deur. Die zouden komen eten bij ons. Ik liet hun binnen, ze waren heel druk en melig en dat vrolijkde mij op. althans ik probeerde mee te doen Het eten was gezellig en melig. We gingen ook nog zingen en gek doen. Ze gingen later weg, toen was het 2 uur, ik besefte heel goed dat ik nu echt moest gaan inpakken... IK deed dit, toen ik klaar was ging ik naar het speeltuintje lopen en erg huilen. Ik zou er die avond niet bij zijn. De presentatie niet mee mogen maken………de laatste avond, de leukste avond moest ik missen. mijn allerlaatste kamp. Ik als derderjaars ging mee, moest de eerstejaars begeleiden en alles had ik zelf verpest met mijn woede! Waarom!? ik haatte mezelf! Ik ging terug naar me huisje en luisterde het liedje ‘wat kon ik doen’ van Saturday night fever en was heel erg aan het huilen. Toen kwam wim me halen. Ik ging naar huis. Het regende en we liepen naar zijn auto. De meiden zwaaide mij uit, ik moest erg huilen in de auto…….toen we het park afreden besefte ik echt dat het voorbij was. Ik was gewoon uit het kamp gerukt. De hele weg voelde ik me zo klote. Ik had het verpest, voelde me gestraft…. leraren waren niet boos maar ik wel, op mijzelf. Op Patricia, degene die ik ben! ik voelde me zo anders, zo eenzaam, zon uitzondering, ik word gewoon naar huis gebracht omdat ik de drukte niet aankan, ik voelde me stom, boos, verdrietig en van alles tegelijk. al die andere klassen, al die andere meiden mochten wél blijven. Kunnen wel rustig blijven en overal aan meedoen. Ik voelde me net gehandicapt! ik voelde me zo verrot, zo klote, ik wou niks anders dan daar wegzijn. niet naar huis, niks! ik kwam er niet alleen uit, voelde me in de steek gelaten. Me vriendinnen waren er nog, hadden nog lol, gingen vrolijk verder met alles en ik zat daar in de auto om half 4 smiddags op weg naar huis. Zo kut als ik me toen voelde is niet te beschrijven. Toen we thuis kwamen bracht wim me naar boven en hielp met de tassen. Hij zou mama maandag bellen voor een afspraak met willy, haar en mij en hem. we gaan bespreken wat we verder gaan doen. Want zo kan het niet verder. Verder stop ik voorlopig met stage, heb ik met mijn stagementor afgesproken want daar zijn ook hele veranderingen. Vreselijk en erger kan het op dit moment niet voor me. K heb simon, die lieve goede leraar wel heel erg bedanktn. Hij stond voor me klaar als het niet ging, bewaarde me pilletjes, gaf ze op tijd en praatte met me als het niet ging. Maar toch…….ik weet niet wat ik moet. Ik ben gister gewoon in ene weggehaald uit het kamp. Voelde me zo machteloos, zo klote. gewoon gestraft! Nu nog, dinsdag warschijnlijk gesprek, ik ga deze week niet naar stage. Dan vakantie……..zucht………misschien moet ik maar even stoppen met school en anders moet ik echt goede hulp gaan zoeken, want zo verder gaan……dat gaat gewoon niet. op dit moment is het een paar dagen later, maar het enige waar ik nog aan kan denken is kamp. Het gaat niet uit me hoofd, het verdwijnt niet, morgen bel Wim de coordinator voor een afspraak met me moeder en mijn mentrix en hem..... wat moet ik? waarom is het zo gelopen? het ik het kunnen voorkomen? waarom, dat woordje is nog het enige wat door mijn hoofd speelt...... voor iedereen was het kamp geslaagd, alle meiden die ik ken. iedereen heeft het fijn gehad. TUurlijk waren er hier een daar conflictjes maar die hou je. Wat mij is overkomen, vergeet ik nooit. Ik ben niet kwaad op de leraren, maar op mezelf. Ik doe het niet expres, het overkomt me. Maar je ziet wat er van komt. Als mensen mij zullen vragen 'Zo Patries, hoe was je kamp' zou ik willen schreeuwen een nachtmerrie!
__________________
Wat heb je aan mensen die je alleen kunt benaderen met de juiste woorden?
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
06-10-2002, 19:05
|
||
|
|
Citaat:
wat niet.....?
__________________
Wat heb je aan mensen die je alleen kunt benaderen met de juiste woorden?
|
|
|
06-10-2002, 20:14
|
|
Verwijderd
|
kijk mijn msn na, of mijn email
mail of voeg me toe aan je msn lijst is misschien heel vaag, maar het kan fijn zijn o persoonlijker om onpartijdig advies te krijgen. kwil je wel mailen, maar das niet echt met jou toestemming, je hebt de mijne om me te mailen. beetje vesloten erover praten....
|
|
06-10-2002, 20:17
|
|
|
|
Ik snap ook niet hoe ik je hier mee kan helpen...
__________________
I'd be glad to stop wearing anally electrocuted minks if only you'd be so kind as to skin your legs and present them to me as a gift.
|
|
06-10-2002, 20:53
|
||
|
|
Citaat:
je mag mij wel mailen. Ik weet niet wat ik in het mailtje moet zetten. iest als 'je mag me mailen' kan ik dus net zo goed hier zetten........ mag me ook toevoegen op msn hoor. voel me klote, thnx dat je je hulp aanbied
__________________
Wat heb je aan mensen die je alleen kunt benaderen met de juiste woorden?
|
|
|
06-10-2002, 21:12
|
|
|
Klote zeg..
|
|
06-10-2002, 22:04
|
|
|
Hallo,
Eigenlijk heb ik mij nooit zo gerealiseerd dat ADHD dergelijke gevolgen kon hebben. Het spijt me voor je dat je er zo tussenuit bent gehaald door de leraren. Mijn persoonlijke mening is dat ik het wel degelijk hun schuld vind. Je werd zelf maar één keer boos door een ruzie met Wendy, maar alle andere keren... tja, die zie ik persoonlijk als het gevolg van het feit dat de leraren je eruit gehaald hebben en je als een kind hebben behandeld dat zelf niets kan. Ik heb zo het idee dat er verder geen problemen geweest zouden zijn als ze je gewoon mee hadden laten doen, maar de kloof tussen volwassenen en jongeren is een vreemde zaak. Deze twee groepen kunnen zich vaak slecht indenken in de positie van de ander. In ieder geval vind ik het zeker niet je eigen schuld. ADHD is gewoon deel van wie je bent. Zo heeft iedereen wel iets. De een is super gierig, de ander arrogant, weer iemand anders heeft het down syndroom... ga zo maar door. Heb er geen spijt van, maar realiseer je dat het juist dit is dat het leven zo interessant maakt. Hoewel ADHD een deel van jezelf is, weet ik zeker dat je er later in je leven goed mee om leert te gaan. Alles wat het nodig heeft is wat tijd. Helaas weet ik zelf vrij weinig van ADHD af, maar oordelend naar je verhaal zou het misschien handig zijn om bepaalde trainingen te doen waardoor je minder snel boos wordt. Hiervoor kun je methodes als meditatie proberen. Op het internet is hier vrij veel over te vinden. http://www.learningmeditation.com vind ik zelf een aanrader, maar je kunt natuurlijk ook de bibliotheek raadplegen. Het is heel natuurlijk dat je momenteel nog erg met het kamp in je maag zit. Zoiets vergeet je natuurlijk niet zomaar. Maar hoeveel je er ook over nadenkt, het is gebeurd en je doet er niets aan. Waarschijnlijk zul je er op een dag naar terug kunnen kijken zonder je klote te voelen, maar voorlopig heb je gewoon nog tijd nodig om de ervaring te verwerken. Accepteer de gevoelens en de acceptatie van de ervaring volgt vanzelf. Veel sterkte en mocht je behoefte hebben om erover te chatten, dan kun je me bereiken op MSN onder het e-mail adres: chell0zuigt@chello.nl. Groetjes, Naru Narusegawa
__________________
Otona ni nattara zettai Toudai de aou ne! Yakusoku da yo!
|
|
06-10-2002, 22:15
|
||
|
|
Citaat:
dank je wel voor je hulp. je steun zeg maar. Jij zegt dat je vind dat het wél de schuld is van de leraren, dat vond ik eerst ook heel eventjes maar realiseerde mij later, en dat hebben hun ook gezegd, dat zij wel verantwoordelijk zijn. NI alleen voorm ij, ook voor collegas en andere leerlingen. En stel dat er weer wat zou gebeuren..... ze wouden het voorkomen, lieten mij daarom niet meedoen met het nachtspel, stuurde mij daarom naar huis. Weet je hoevaak ik heb lopen schreeuwe dat ik het wél kon, dat zij mij een kans moesten geven. ze reageerde dan dat zij ook wel wisten dat ik het kon, maar dat ik op zon moment geen controle over mijzelf heb dus het nooit helemaal zeker kan weten. En dít wouden ze voorkomen. en dat begrijp ik, het is niet hun schuld, voor hun is het ook ontzettend moelijk zon leerling als ik. Ze hadden mij ook mee kunnen laten doen, het had goed kunnen gaan, perfect zelfs, maar omdat ik al heel geprikkeld was op zulke momenten wouden hun niet het risico nemen dat het straks wél verkeerd zou gaan. Het was al twee gebeurd daarom. Ze wouden het voorkomen, het waren preventieve maatregelen. Ik begrijp ze wel, al moet ik hier veel moeite voor doen, want je voelt je ook in de steek gelaten en aan de kant gezet als een stuk vuil. Ik zelf vind het allemaal heel moelijk in elkaar zitten. Voor mij is het niet makkelijk, maar ook zeker voor hun niet.
__________________
Wat heb je aan mensen die je alleen kunt benaderen met de juiste woorden?
|
|
|
06-10-2002, 22:20
|
||
|
|
Citaat:
Erg knap dat je zoveel begrip voor de leraren kunt opbrengen; zelf kan ik dat niet. Je zegt dat zij zeggen dat zij ook wel weten dat jij het kunt, maar omdat je op zo'n moment geen controle over jezelf hebt, niet mee kunt doen. Wat moet je dan doen, vraag ik me dan af. Ik vind dat net zoiets als "je kunt maar beter niet je huis uit gaan want voor je het weet word je ondergereden door een auto". Het risico is er altijd, maar bepaalde dingen moet je gewoon doen in het leven, vind ik  Groetjes, Naru Narusegawa
__________________
Otona ni nattara zettai Toudai de aou ne! Yakusoku da yo!
|
|
|
06-10-2002, 22:52
|
||
|
|
Citaat:
ja, hier zit wel wat in........maar ja al had ik dat gezegd, leraren he. Blijven bij hun standpunt........ ik ben 18 jaar, ik zeg 'Ik kan het heus wel, ik weet dat ik het kan' geef me een kans' ik wil niet naar huis'..... t had geen zin. Ik had er niks over te zeggen. Hij bepaalde, en daar moest ik ik het meedoen.
__________________
Wat heb je aan mensen die je alleen kunt benaderen met de juiste woorden?
|
|
|
06-10-2002, 23:03
|
|
|
|
jezus ik word weer helemaal gek.
Telkens komt dat beseft terug over dat kamp. Ik had er verdorie zó ontzettend naar uitgekeken! ik mocht niet meedoen aan de activiteiten, moest alles van een afstand bekijken omdat ik het op dat moment niet aankon, werd genegeerd door bepaalde leraren die altijd gezegd hebben 'Mijn hart ligt dicht bij jou'.......liepen langs me heen, alsof ik lucht was. constant praatte ik met leraren, deed ik niet mee en zat ik met simon in mijn huisje. Niet omdat hij het wou, niet omdat ik het wou, maar omdat het beter was, Ik kon alles niet aan, was te geprikkeld, kwaad, geirriteerd, alles behalve normaal! Ik moest naar huis, de laatste dag, werd even zo voor mij besloten. Ik had er niks over te zeggen. Ik kon met een megafoon in hun oren schreeuwen dat ik het wél kon, maar tevergeerfs. hun wisten dat ik het kon geloofden mij, maar waren bang voor nog een ontploffing. Klote voel ik me! nu nog! kapot! vernederend. Dat gevoel achteraf is zo ontzettend vreselijk. Het maakt me kapot, steeds denk ik aan de werkweek, aan hoe ik het beleefd heb aan wat er is gebeurd en vooral dat ik naar huis moest! dat vond ik nog het ergste. Alsof er geen enkele oplossing meer was. Alsof ik geen gevoel had werd ik gewoon naar huis gebracht. En ze meende het neit zo dat weet ik ook wel. Ze hebben van alles geprobeerd, het is ook moelilijk voor me leraren! maar toch! ik vind het nog steeds verschrikkelijk! mensen denken dat ik het weer vergeten ben want ik ben nu toch thuis. En mensen die het niet meegemaakt hebben zullen mij wel niet begrijpen, maar ik voel me zo klote. Ik ben niet kwaad op iemand of iets, niet op Wim, niet op Simon, zij hebben mij juist geholpen en met mij gepraat, ook mijn mentrix. Ik kan wel kiezen om kwaad te zijn op mijzelf, want door mij komt het. Ik was degene die de gordijnen eraf rukte en stoelen door de kamer smeet, maar ik weet, ik deed het niet bewust, het overkwam me. Het gevoel wat ik heb is zo verwarrend. Er is geen schuld, van niemand. Maar toch is het zo gelopen dat ik enorme kwaadheid en haat ertegen heb. Puur het feit dat ik bij de nachtocht er maar bij stond en ieder groepje dat voorblij liep mij aankeek. Ik kon van ieders gezicht aflezen 'Wat doet zij hier?' Een lerares die een keertje zei 'Patricia, mijn hart ligt dicht bij jou' heeft mij vanaf dat ik kwaad geworden was de hele week genegeerd. Deed alsof ik lucht was. Deze dingen vreten allemaal aan mij op dit moment. Ik kan niet bij mijn gevoel. Voel mij in de steek gelaten, gestraft, behandeld alsof ík niks te zeggen heb, eenzaam, een uitzondering, zo buiten gesloten....... ik heb het gevoel dat mijn plezier mij is ontnomen...het samen zijn met mijn vriendinnen tijdens de nachtocht, met de leraren en andere leerlingen. Die spanning voelen, dat contact met elkaar hebben, die humor, alles! ik heb het niet meegemaakt. Puur omdat ik het niet aankon. En dan kan ik boos zijn op de leraren omdat hún bepaalden wat ik wel en niet mocht, maar net zo goed op mijzelf, want hun namen deze maatregelen n.a.v mijn woede aanvallen. Maar ik deed het niet expres en hún hebben nu eenmaal een verantwoording....... het is zo moeilijk, ik kan wel schreeuwen, janken...... mensen begrijpen niet hoe klein en vernederd ik mij naar deze werkweek voel. maar wat kon ik doen? ik had niks kunnen doen, ik had het waarschijnlijk alleen erger kunnen maken dan het al was.....
__________________
Wat heb je aan mensen die je alleen kunt benaderen met de juiste woorden?
|
|
07-10-2002, 17:18
|
|
Verwijderd
|
Heej,
ik heb alles nu zo doorgelezen enzo. Ontzettend moeilijk wat je hebt meegemaakt, en je frustratie kan ik me heel erg goed voorstellen.. Het is dus eigenlijk duidelijk dat er iets moet veranderen lijkt mij? Dat je dit ms als een teken moet zien om je probleem aan te gaan pakken. Ik kan je niet vertellen hoe, ik heb noch verstand van ADHD noch van woede-aanvallen. Ik weet echter wel dat er genoeg mensen zijn met ADHD en/of woede-aanvallen die hiermee toch kunnen functioneren, en dat er dan voor jou ook een mogelijkheid moet zijn lijkt me. Ten eerste zou ik suggeren om eens met die lerares te gaan praten. Haar uit te leggen hoe vervelend jij het vond dat ze jou negeerde, en dat je je bedrogen voelt door haar doordat ze je het gevoel had gegeven dat je er voor haar iets toe deed, maar je toch negeerde. Maak haar duidelijk hoe je je hierdoor voelde, maar probeer hier een manier voor te vinden waarbij er geen kans is dat je opnieuw uitbarst. Schrijf haar bijvoorbeeld een brief, en vraag haar ook op die manier te reageren, zodat jullie beiden goed kunnen nadenken over wat te zeggen en dergelijke. Ik kan me heel goed voorstellen hoe klein en onbelangrijk jij je voelde na dit hele gebeuren. Het ging allemaal buiten jou om. De woede aanvallen overkwamen je, waarna de gevolgen je ook overkwamen. Zo graag zou je willen dat je expres iets fout had gedaan, zodat je dit voortaan zou kunnen laten. Het probleem is echter iets waar je (nog) geen controle overhebt, waardoor het je extra frustreert. Dat je inziet dat de schuld niet bij de leraren ligt is al heel erg knap een een goede stap. De leraren moeten echter ook begrijpen hoe jij je voelde door het hele gebeuren. Was jou naar huis sturen nu echt de enige optie? Was jou dwingen toe te kijken naar de lol van anderen nu juist? Dit zijn vragen die zij zichzelf heel goed moeten stellen, omdat ze zich wel moeten beseffen dat voor jou persoonlijk deze maatregelen heel erg vervelend waren. Ze hadden misschien ook meer in overleg met jou besluiten moeten nemen, jou vragen wat WIL jij? Wat is jouw suggestie om te zorgen dat 'de groep' en dergelijk geen risico loopt, en zo samen tot een beslissing komen. praat goed met je moeder over hoe je je voelde en voelt, voor je het gesprek hebt met je mentrix. En maak ook zeker je gevoelens kenbaar aan je mentrix. Leraren zijn ook maar mensen die ook fouten maken, en niet altijd de meest juiste opties kiezen. Dit zijn denk ik de eerste stappen. Volgende stappen zijn een manier te bedenken die ervoor zorgt dat jij je woede beter onder controle krijgt.. Je uit je woede op dingen door die kapot te trekken en dergelijke, misschien eerst es nadenken over eventuele andere manier om die ontzettende woede kwijt te raken. Bijvoorbeeld onder een koude douche gaan staan of even je hoofd onder de koude kraan.. letterlijk 'afkoelen'. Of misschien een boksbal kopen en daar je woede op uitleven. Wanneer je onder controle kunt krijgen waar je je woede op uit, is een volgende stap misschien de woede zelf onder controle te krijgen, zodat die er niet zo heftig uitkomt.. Via allerlei van zulke kleine stapjes moet er toch een manier te vinden zijn jou beter te laten voelen en te voorkomen dat dit nog eens gebeurt. Dit kamp was niet de laatste mogelijkheid tot pret in je leven, besef je dat goed. Zie het als een les die je heeft geleerd aan bepaalde dingen te moeten werken. Zie het als een uitdaging ervoor te kunnen zorgen zoiets nog es te kunnen doen, maar dan dat het goed verloopt.. Pak het aan, ga dr aan werken etc. Probeer niet te blijven hangen in het kamp, maar besef je dat je meer van dit soort kansen krijgt en meer van dit soort leuke dingen.. Heel veel succes verder!! liefs, Kim
|
|
07-10-2002, 17:35
|
|
|
Nou joh, wat een gebeurtenissen. Ik begrijp je wel alleen het is voor mij toch moeilijk om jouw reacties op mensen te plaatsen. Ik weet wel wat ADHD is maar hoe ik het van jouw hoor heeft het mijn gedachte erover weer een hele andere wending gegeven. Ik wil er graag met je over praten als je dat wilt. Ook mij mag je mailen of aanmelden op MSN: rob19@eminem.com.
Heel veel succes toegewenst!
__________________
Half Shadow, Half Human.
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Lichaam & Gezondheid |
Vetlaagje kwijtraken Bertje B. | 59 | 26-08-2006 16:34 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 21:38.
Adverteren