ouder gestorven - rouwverwerking?

[whitedove]

Mijn moeder is vorig jaar gestorven aan kanker. Toen ik 5 was kreeg ze voor de eerste keer kanker en om een lang verhaal kort te maken: toen ik 8/9 jaar was had ze het nog een keer gekregen maar een stomme dokter had 'liggen slapen' tijdens het onderzoek (heeft hij zelf ook nog toegegeven) waardoor de kanker uitgezaaid was en ze mijn moeder niet meer konden genezen. Ik weet helemaal niet hoe ik ermee om moet gaan, ik stop het ook maar weg en denk er niet aan. Ik heb het best wel druk en bijna nooit tijd om er eens goed over na te denken. Op de momenten dat ik er wel aan denk hou ik meestal de rest van de dag een lusteloos gevoel en kan ik alleen maar janken. Ook ken ik niet echt mensen met wie ik erover kan praten en ik ben niet zo goed in praten over mijn gevoelens. Heeft iemand tips over hoe ik hiermee het beste om kan gaan?

Hey, mijn vader is vorig jaar overleden, al ligt de situatie hier wat gecompliceerd.
Vorige week vrijdag was het precies een jaar geleden. Heb toen mijn ex gevraagd te komen (het was toen net 5 dagen uit) en heb heel veel aan m gehad. Gewoon een knuffel en troosten..

Ik weet eigenlijk ook niet echt hoe het te verwerken, dus ik wacht ook op de antwoorden. Zelf stop ik t ook weg, met t idee van: ach, komt wel een keer, en misschien ook niet..

Ik weet ook niet waarom ik dit vertel, maarja..
Sterkte!

[Dolores]

Misschien dat je het wel van je af kan schrijven? Als ik zelf ergens mee zit schrijf ik meestal een gedichtje en dat lucht dan heel erg op. (Niet dat jij nu ineens fanatiek moet gaan schrijven/dichten, maar iets van je af schrijven (gewoon in een dagboek oid) kan heel erg opluchten)

[aapmens]

probeer es om gewoon een hele dag thuis te blijven, op je bed zitten, en FLINK NADENKEN en als je dan helemaal uitgedacht / gerouwd bent, dan ga je er wat beter mee om ( dit hielp bij mij heel goed )

[sublime]

voor mij is het al weer wat langer geleden; 9 april 8 jaar geleden.. ik was 10 tien mijn vader overleed aan kanker, na twee jaar ziek geweest te zijn.

ik weet niet hoe en of ik er toen mee om gegaan ben, mijn herinneringen aan toen zijn vooral objectieve films, zonder gevoel. ik weet niet meer wat ik voelde. het was bij ons doorgaan doorgaan doorgaan, vooral omdat mn moeder een paar maanden later met hartklachten in het ziekenhuis kwam te liggen en twee keer een hartstlstand had. bij ons is er dus bestwel 'overheen gerent', vind ik nu. we praten wel over hem, maar alleen over hoe het was toen hij nog leefde, niet hoe het voor ons is dat ie dood is. nog nooit echt gedaan ook, met familie. wel met vrienden, maar eigenlijk pas sinds dit jaar echt. omdat ik er zelf meer mee bezig ben.

het is echt belangrijk dat je er nu al over praat over hoe je je voelt en wat het met je doet.. kwaad zijn, verdrietig zijn, elk gevoel dat je er over hebt proberen te zien en te benoemen.. als je het nu niet doet blijft het een onbewust deel van je, terwijl het juist bewust een deel van je moet zijn. je zult je er nooit echt bij kunnen neerleggen, vaak zul je nog denken waarom en hoe kan het dat ik al zo lang doorleef zonder hem/haar, maar als je nooit bewust bezig geweest met rouwverwerking wordt dat wel ingewikkelder, omdat je niet goed weet hoe je er mee om moet gaan. dat is mijn ervaring tenminste. het is niet zo dat ik ingestort ben, of denk dat ik dat nog ga doen. daar ben ik het type niet echt voor. maar ik denk er wel pas de laatste jaren over na en nu pas begin ik kwaad te worden omdat ik zoveel heb gemist en hij er niet voor me is/was... ja, rouwverwerking mag egoïstisch zijn

ik kan alleen maar zeggen dat je er met iemand over moet praten, veel praten. als je een familie hebt waarin je over dat soort dingen kunt praten, doe het dan binnen de familie. anders goeie vrienden en als je ook dat niet kunt, dan wellicht iemand bij korrelatie oid. klinkt heel dramatisch misschien, maar het is echt kut als je dat soort dingen zelf op moet lossen

heel veel sterkte in ieder geval en pm-en mag altijd

[Quiana]

aapmens schreef op 24-03-2004 @ 21:06:
probeer es om gewoon een hele dag thuis te blijven, op je bed zitten, en FLINK NADENKEN en als je dan helemaal uitgedacht / gerouwd bent, dan ga je er wat beter mee om ( dit hielp bij mij heel goed )

Uit mijn ervaringen heb ik toch opgemaakt dat het niet iets
is wat je zomaar 'uitdenkt/rouwt', en zeker niet in één dag oid..
Maar dat zal wel verschillen per persoon ed.

Mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden... En wat ik
je vooral op het hart wil drukken; blijf er niet in je eentje mee zitten.

Als je praten heel moeilijk vindt, probeer het dan op een andere
manier te uiten... Er zijn zoveel andere dingen waarin je je ei
op een goede manier kwijt kan. (sport, schilderen, muziek
maken en/of luisteren, schrijven enz?)

Als er geen mensen zijn met wie je echt kan praten ed, maar
je hebt wel de behoefte aan een luisterend oor ed, er zijn
ook mensen als je mentor, vertrouwenspersoon, huisarts, enz.
Die mensen zijn er niet voor niets & juist voor zulke dingen...
Maak er dan ook gebruik van, als je dat wilt en/of nodig hebt.

Ik weet niet hoe je band is met je vader, evt broertjes/zusjes,
en andere familieleden, maar bedenk je wel dat zij hetzelfde
meegemaakt hebben en meemaken. En dat je daar elkaar dus
best in kan steunen en ook wel kan herkennen ed, denk ik...

Sterkte.

[Ruudje]

Bij mij is het 6 jaar geleden dat mijn moeder stierf aan een hartinfarct... ik was toen 11 jaar.

Ik heb er nooit over willen/durven praten... tot dit jaar... toen heb ik mijn hart gelucht bij een vriendin... er is nog niet alles uit, ze weet nog niet alles... maar het is al een goed begin...

Het is dus heel belangrijk dat je er bij iemand over kan praten, en kan huilen... ik ervaar het als iets heel moois... als iemand je kan troosten...

Ik heb hier ook nog een tekst liggen over rouwverwerking... maar die is eigelijk voor volwassenen bedoeld... en aangezien de MW'er me al volwassen genoeg vond, heeft hij me die toch meegegeven... Ik zal eens kijken of ik hem in kan scannen...

In ieder geval heel erg veel sterkte ermee! *knuffelt*

Liefs,
Ruud

[Miss Helena]

Praten, schrijven, je hart luchten. Toen mijn moeder bijna drie jaar geleden aan kanker overleed, kropte ik alles op. Ik moest sterk zijn, wilde iedereen helpen behalve mezelf. Het ging ook wel, totdat ik op een gegeven moment verdriet kreeg. Het was zo hevig, dat het leek alsof het niet meer te stoppen was. Ik kan je niet zeggen wat jij moet doen, maar krop het niet op. Dat werkt alleen maar averechts. Ik heb nooit mijn gevoelens kunnen uiten, toen ik zoveel huilde en iedereen vroeg wat er precies aan de hand was, kon ik het niet uitleggen. Langzaamaan leerde ik het onder woorden te brengen, kon ik mijn gevoelens tonen. Toch ging dit nog niet goed, en na overleg ben ik doorgestuurd naar een psycholoog. Daar heb ik geleerd met mijn gevoelens om te gaan, me te uiten. Ik hoop voor je dat je iemand vindt om mee te praten, iemand op school, een hulpverlener oid. Schrijf het van je af. Probeer er iets mee te doen, voordat je dadelijk helemaal 'vast' zit. Ik wil er verder op dit forum niet te persoonlijk op ingaan, als je behoefte hebt om te praten ofzo, kun je me altijd mailen/pmen. Sterkte, MH

[whitedove]

Bedankt , knuffel aan iedereen

[snoopy]

Tis ruim 1,5 jaar geleden dat mijn vader heel plotseling overleed. Ik kan je helaas niet echt helpen, omdat ik er zelf ook niet echt goed mee omga... Ik praat met een psychotherapeut, en dat helpt me wel. Misschien een idee voor jou?

o ja... ben ook op een dag voor rouwverwerking van humanitas geweest, heb daar veel aan gehad!

Mijn moeder werkt voor een stichting. Die stichting heet: 'Stichting achter de Regenboog'.
Stichting Achter de Regenboog is er voor kinderen en jongeren, die van dichtbij te maken hebben (gehad) met het overlijden van een dierbare binnen het gezin.

Ik weet niet of het bij jou past, maar je kan eens op hun website kijken:

http://www.achterderegenboog.nl/

succes.

[Wave]

Ik vraag me altijd af wat verwerken is, accepteren of beseffen?

Ik dnek dat het altijd moeilijk zou blijven, mijn moeder is nu 1.5 jaar geleden aan kanker overleden en ik zit nu in een belangrijk jaar waar ik haar keer op keer weer mis......vandaag opgeweest voor mijn rijexamen bijvoorbeeld (ben gezakt ) maar ook mijn examens, dat ik het huis uit ga. Ze weet niet eens wat of waar ik ga studeren, dat soort dingen.

Gisteren was ik alleen thuis.....mijn vader zit een paar dagen in Wageningen en mijn broer en zussen wonen niet meer thuis....ik heb toen alle condoleance kaarten doorgenomen.....gekeken hoeveel steun we wel niet gehad hadden. Het was moeilijk maar gaf toch een fijn gevoel.

Hoe je het er beste mee om kan gaan verschilt van persoon tot persoon......de vader van een vriend van mij is een maandje geleden overleden en ik heb nog twee vrienden die en ouder missen......met hun kan ik goed praten over ervaringen en gevoelens die niemand verder begrijpt. Ik had daar echt veel steun aan.

Als je liever niet praat......kan je ook mailen enzo....je mag best contact zoeken als je daar behoefte aan hebt. Met een onbekende is het altijd makkelijker om je hart uit te storten.

[MysticRiver]

Heey iedereen,

Mijn moeder is bijna 4 jaar geleden overleden aan kanker. Ik heb zelf het idee dat ik het wel goed verwerkt heb, maar wil toch graag met anderen erover praten. Ik merk gewoon dat op school mensen het niet begrijpen als ik effe down ben. MOcht iemand behoefte hebben aan iemand die luistert de situatie begrijpt kun je naar me mailen: mistery123@ilse.nl

Er is ook een website waar je met lotgenoten kunt praten: www.in-de-wolken.nl Misschien heb je er wat aan.

Btw: GA HET NIET OPKROPPEN< ALS JE VERDRIET VOELT HUIL!!!!

[knuffolbeertje]

Heej lieve mensen,
Echt kut dat jullie het mee moeten maken dat een van je ouders overlijd.. ik heb het zelf *gelukkig* nooit meegemaakt.. Maar ik heb wel een half jaar een vriendje gehad waarvan de moeder overleden was en het altijd verstopt had..

Ik heb heel veel met hem er over gepraat, gehuild enz. Het gaat echt steeds beter met hem !!! duss praat er over!!! en als je het moeilijk vind om uit je woorden te komen of het gewoon moeilijk vind om te praten... teken, schrijf, msn, forum, dicht of weet-ik-veel-wat! maar ga het niet wegproppen! dan word het alleen maar erger!! probeer iemand te vinden die naar je kan luisteren.. iemand die je een beetje kan helpen om uit je woorden te komen enz.. en zoek mensen die het zelfde hebben meegemaakt en praat, huil, schreeuw, knuffol doe alles wat in je opkomt.. dan is het iets makkelijker om na een tijd verder te leven!! en er mee om te gaan.. (denk alleen niet dat het na 1 dag over is.. want dat komt niet vaak voor...)

suc6 er mee!! (K)

[vrijgezel]

Iedereen verwerkt het weer anders zo ben ik een dag na mijn vaders overlijden weer naar school gegaan (thuis werd ik gek) en na een week weer aan het werk in de supermarkt, waar ik een bijbaan heb. Ik had ook een vriendje waar ik veel thuis was en ging veel op stap, ik onvluchtte van ons huis omdat ik veel ruzie had met mijn broer en moeder en ik mocht ineens ook alles wat je maar bedenken kon ik bleef nachten weg en dat had ze niet eens gemerkt (en dan was ik 15) school interesseerde haar niet meer mijn broer die zei bij alles ja en amen tegen mijn moeder en ik werd daardoor het "zwarte schaap" ook deed het haar denk ik pijn omdat ik veel op mijn vader lijk ik weet het niet...
Maar mijn dagen zagen er ongeveer zo uit maandag tot en met vrijdag na school en na school gelijk aan het werk vaak tot 7/8 uur ik maakte weken van 60 uur school/werk samen en daarna ging ik vaak naar mijn vriendje of lag ik te huilen op bed met de muziek keihard aan... mijn moeder en broer zijn beide naar een psycholoog geweest loopt mijn moeder nog steeds het gaat thuis een stuk beter maar door alles wat er is gebeurt kan ik niet van mijn moeder houden ik heb haar anderhalf jaar dood kunnen zien dus het heeft zijn tijd nodig ik kan haar igg niet knuffelen of liefde voor haar voelen daarvoor voel ik me teveel gekwetst ik hoop zo snel mogenlijk het huis uit te kunnen maar financïeel gezien is dat onmogenlijk...

[angel--1987]

hai hai
ik vind het voor jullie allemaal heel erg erg dast jullie het hebben mee gemaakt hebben.
mijn beste vriendin is bijne 3 maanden geleden overleden en heb nu al het gevoel dat ik nietmeer kan leven, en als je ene ouder verliest lijkt het me nog erger...
allemaal nog ehel erg veel sterkte!!
liefss

[Ruudje]

angela1987 schreef op 07-04-2004 @ 14:25 :
hai hai
ik vind het voor jullie allemaal heel erg erg dast jullie het hebben mee gemaakt hebben.
mijn beste vriendin is bijne 3 maanden geleden overleden en heb nu al het gevoel dat ik nietmeer kan leven, en als je ene ouder verliest lijkt het me nog erger...
allemaal nog ehel erg veel sterkte!!
liefss

hey meid,

ik heb ook een ouder verloren toen ik 11 jaar was... maar ik weet niet wat erger is... ik bedoel, tegen je beste vriend/vriendin durf je veel meer te vertellen dan tegen je ouders... ik weet het niet... als ik mijn vriend zou verliezen zou ik ook niet meer willen leven... iig veel sterkte ermee!
(als je wil 'praten' over msn, pm me maar )

*knuffelt*

Liefs,
Ruud

[angel--1987]

hee ruud,
ja misschien is het ook wel zo, maar ligt er den ik aan wat voor band je had metje ouder.
ik heb emt mijn ouders ook een hele goede band en we zijn heel open over alles...
maja aan mijn beste vriendin vertelde ik wel meer zeg maar....
liefs

Bij mij is bijna precies hetzelfde gebuert.
Mijn moeder is ook naar 100 verschillende arsten geweest en er zijn wat fouten gemaakt... Toen alles al uitgezaaid was was er nix meer aan te doen...
Ik krop meestal alles in me op maar ik heb 1 vriendin waar ik veel mee praat over dit soort niet leuke dingen....
Ik heb ookal een opa verloren en mijn oma is nu stervende...
Ik denk dat je je verdriet NOOIT zal kunenn verwerken en dat je er altijd wel mee zal blijven zitten...

tips: je moet er gewoon over praten met mensen die het fijn vinden om er over te praten en die het niet eng vinden ofzo en die niet bang zijn dat je in huilen uitbarst. Dat is altijd erg fijn vind ik. Je kan er ook met mensen over praten die oowk ouders of andere gezinsleden hebben verloren...

hopelijk heb je er wat aan
xxx een meisje dat zich nu zwaar kutvoelt

[Ruudje]

girlytina4life schreef op 07-04-2004 @ 21:26 :
Ik denk dat je je verdriet NOOIT zal kunenn verwerken en dat je er altijd wel mee zal blijven zitten...

Dat is ook zo...
Maar je moet het een plekje geven... en door erover te praten, gaat dat steeds beter...
Ik heb er eigelijk nooit over durven te praten... en nu ik dat gedaan heb, is het leven een stuk makkelijker voor mij