Het-grote-lucht-je-hart-topic #159

[Nebel]

Queasy schreef:

Als eens gevraagd naar medicijnen?
Dus antidepressiva of pammetjes.
De pammetjes dan tijdelijk.. Maar die hebben bij mij wel geholpen.

Ik heb een tijd Efexor XR gehad. Toen had ik minder herbelevingen, maar het triggerde wel mijn eetstoornis omdat ik er erg van afviel. Dat vond ik leuk enzo, en voila.
Ik heb temazepam om te kunnen slapen als ik niet meer durf te slapen/te veel wakker lig.

Maar ik wil gewoon heel erg graag dit achter me laten, en niet heel mijn leven nachtmerries/herbelevingen houden. Het is heel erg vervelend dat mijn grootste trigger het ziekenhuis is, en gezien ik chronisch ziek ben kom ik daar behoorlijk vaak...

Knuffels voor kika,x & darkfairy & alle anderen die ze nodig hebben

OT: Drukke dag vandaag voor mijn doen. 's Ochtends een proefles yoga, het zal wel goed voor je zijn, maar ik voel me mentaal al niet fijn en dan ook nog de fysieke pijn en het bewustzijn van ik-kan-het-niet erbij, dan kan ik zo wel bijna huilen. Weet niet of ik er wel mee door wil gaan, toen ik een paar maanden geleden yoga had geprobeerd heb ik ook de tweede keer de hele les door gehuild (dat was dan ook de laatste les daar). Daarna een lange wandeling gemaakt met mijn moeder, tussen de middag een uurtje op de bank gelegen om uit te rusten, daarna nog eventjes gewinkeld. Heb een trui gekocht en wat garen om een simpele sjaal mee te breien, moet toch een of andere activiteit oppakken.

Ik voel me helemaal niet prettig. Er zit weer een dalende lijn in mijn stemming. I. wou me wel Seroquel voorschrijven voor erbij, ik heb nee gezegd maar misschien vraag ik bij de volgende afspraak toch wel om iets erbij, Seroquel of lithium of zo. Lexapro werkte niet, Zoloft werkte niet en Efexor in hoogste dosis werkt nu ook niet echt fantastisch, het is om moedeloos van te worden. Ik blader door de zelfhulpboeken maar ik heb ook gewoon niet de energie of de hoop om daar zelf mee aan de slag te gaan nu. Moe moe moe. Morgen dagbehandeling, ik kijk er ondanks alles naar uit, ik heb behoefte aan de steun en afleiding van mijn lieve groep...

[darkfairy]

@friday dankje^^

ot.
me moeder had me toch zover gekregen dat ik ging fyshio fitnessen.
het was wel heel vermoeiend maar ik heb wel alles gedaan.
en nou voel ik me weer heel raar en moe.

[kroot]

pff huiswerk voor morgen af
broertje was vandaag even langs geweest op werk hij moest in de buurt zijn. Had hem al heel lang niet gezien. komt nu geen zinnig woord meer uit, ga maar gauw slapen.

[Nienna*]

@ Sassiefje: Een PTSS komt door een trauma. Weet jij wat precies je trauma is in het ziekenhuis? En waar ben je bang voor? Zijn het de dingen die ze daar met je gaan doen, en zo ja, is het dan de pijn waar je bang voor bent, of het gevoel van onmacht, of de mensen op zich, of wil je de controle niet verliezen, of of of? Zijn het speciale onderzoeken waar je bang voor bent?

Lijkt me heel lastig in ieder geval, veel sterkte ermee.

okee voel me dus echt rot,
tekenles gaat niet door zoals ik al vermeldde,
moet straks na school met zon mega grote collage van ckv in de bus gaan staan
mag straks lekker stage lopen die kinderen maken me echt moe
en het enigste waar ik nog vrolijk van wordt is mn muziek heel hard zetten of tekenen, wat dus niet altijd kan.....
en straks wiskunde proefwerk waar ik niet voor heb geleerd, en ik sta al niet geweldig met mn cijfers......
vannacht wel n keer doorgeslapen, om half 12 was t stil hier thuis, en dat is een uitzondering!!

Queasy schreef:

@kika wat heb je precies als ik vragen mag?
Het klinkt heftig. Kunnen ze op school een beetje begrip voor je opbrengen?

Ik heb jeugdreuma, maar het gaat onwijs slecht. Heb momenten dat ik bijna niet kan bewegen van de pijn. Heb bij heel medicijnen bijwerkingen, waar ik vervolgens mee moet stoppen. Nu kan mijn reumatoloog nog maar 1 medicijn geven, waarvan ik volgens haar ook bijwerkingen ga krijgen. Naar de volwassen afdeling mag ik nog niet volgens mij, aangezien ik pas 15 ben.
Soms twijfelen ik en mijn ouders eraan of het wel jeugdreuma is. Het is jeugdreuma als je een ontsteking hebt welke langer is dan 6 weken, je onder de 16 bent als het begint en al het andere is uitgesloten. De eerste 2 punten daar voldoe ik aan, maar ik heb eigenlijk niet het idee dat alles is uitgesloten.

En de school brengt wel begrip voor me op, gelukkig. Ze zijn nu ook bezig met allemaal aanpassingen voor op school dus dat is mooi. Ben alsnog bang dat ik het niet ga redden, aangezien het onwijs zwaar is. M'n lichaam trekt het momenteel niet meer, en dat merk ik goed..
M'n mentor wil niet meer met mij en mijn ouders praten, dus dat is minder. Die strijd krijgen we er ook nog allemaal bij. Echt, hoe kan een volwassen man zo tegen iemand van 15 doen. Dit kan je gewoon niet volwassen noemen.

OT:
Vannacht weer slecht geslapen. Gisteravond voordat ik kon slapen kon ik ineens m'n been niet meer bewegen van de pijn, na wat warmte zakken erop ging het beter en ben ik toch in slaap gevallen. Ben onwijs veel wakker geweest en heb nog veel na liggen denken over school. Het is de vraag of ik zo wel naar school kan, ik hoop het wel, maar ik denk dat ik beter thuis kan blijven..

[Nebel]

Nienna* schreef:

@ Sassiefje: Een PTSS komt door een trauma. Weet jij wat precies je trauma is in het ziekenhuis? En waar ben je bang voor? Zijn het de dingen die ze daar met je gaan doen, en zo ja, is het dan de pijn waar je bang voor bent, of het gevoel van onmacht, of de mensen op zich, of wil je de controle niet verliezen, of of of? Zijn het speciale onderzoeken waar je bang voor bent?

Lijkt me heel lastig in ieder geval, veel sterkte ermee.

Bedankt voor je reactie.
Er is niet zo makkelijk antwoord op te geven. Ik heb een aangeboren hartafwijking, waar ik twee keer aan geopereerd ben (toen ik 8 en toen ik 15 was). Na zo'n operatie kom je voor een tijdje op de intensive care terecht. Als 8 jarige, snapte ik niets van de situatie. Toen ik wakker werd uit de narcose had ik natuurlijk veel pijn, maar ik lag aan de beademing en kon niet praten. Mijn ouders waren er ook niet, terwijl me beloofd was dat die er zouden zijn, en meteen zouden komen wanneer ik dat wou. Maar ik kon helemaal niet zeggen dat ik dat wou. Het is inmiddels bekend dat een verblijf op de IC voor een kind tot PTSS kan leiden. Destijds was het meer " ja een kind huilt nu eenmaal". Omdat het voor mijn ouders echter duidelijk was dat er echt iets niet goed was, is er wel hulp gezocht. Toen zijn er dingen gebeurd die je niet hoopt als je hulp zoekt en waarvan ik me weinig kan herinneren. Het is dus gecompliceerd en niet naar een oorzaak terug te brengen. De operatie op mijn 15 ging natuurlijk beter omdat ik beter kon begrijpen wat er aan de hand was. Daarna was ik ook niet de oude maar dat leidde tot anorexia, waar ik nu intussen 3 jaar van "genezen" ben.
Drie jaar geleden zocht ik voor het eerst hulp voor mijn PTSS omdat ik me realiseerde dat ik elke 10-15 jaar op de IC terecht zou komen en ik hier beter mee moet leren omgaan. Ik vond het erg vervelend om steeds als ik inde buurt van een ziekenhuis/hulpverlener ben dat ik dan een paniekaanval krijg. Toen heb ik EMDR geprobeerd, maar daardoor zijn mijn nachtmerries en herbelevingen een stuk verergerd.
Omdat ik al weinig vertrouwen in/angst voor hulpverleners had, is voor mij de stap weer richting een therapie erg groot...

[Dvine]

Sassiefje schreef:

Bedankt voor je reactie.
Er is niet zo makkelijk antwoord op te geven. Ik heb een aangeboren hartafwijking, waar ik twee keer aan geopereerd ben (toen ik 8 en toen ik 15 was). Na zo'n operatie kom je voor een tijdje op de intensive care terecht. Als 8 jarige, snapte ik niets van de situatie. Toen ik wakker werd uit de narcose had ik natuurlijk veel pijn, maar ik lag aan de beademing en kon niet praten. Mijn ouders waren er ook niet, terwijl me beloofd was dat die er zouden zijn, en meteen zouden komen wanneer ik dat wou. Maar ik kon helemaal niet zeggen dat ik dat wou. Het is inmiddels bekend dat een verblijf op de IC voor een kind tot PTSS kan leiden. Destijds was het meer " ja een kind huilt nu eenmaal". Omdat het voor mijn ouders echter duidelijk was dat er echt iets niet goed was, is er wel hulp gezocht. Toen zijn er dingen gebeurd die je niet hoopt als je hulp zoekt en waarvan ik me weinig kan herinneren. Het is dus gecompliceerd en niet naar een oorzaak terug te brengen. De operatie op mijn 15 ging natuurlijk beter omdat ik beter kon begrijpen wat er aan de hand was. Daarna was ik ook niet de oude maar dat leidde tot anorexia, waar ik nu intussen 3 jaar van "genezen" ben.
Drie jaar geleden zocht ik voor het eerst hulp voor mijn PTSS omdat ik me realiseerde dat ik elke 10-15 jaar op de IC terecht zou komen en ik hier beter mee moet leren omgaan. Ik vond het erg vervelend om steeds als ik inde buurt van een ziekenhuis/hulpverlener ben dat ik dan een paniekaanval krijg. Toen heb ik EMDR geprobeerd, maar daardoor zijn mijn nachtmerries en herbelevingen een stuk verergerd.
Omdat ik al weinig vertrouwen in/angst voor hulpverleners had, is voor mij de stap weer richting een therapie erg groot...

Wat ik heb gemerkt aan EMDR is dat het eerst erger moet worden voordat het beter word. In je dromen verwerk je namelijk gebeurtenissen die verwerkt moeten worden. Als je doorzet met de EMDR dan zal het dus eerst erger worden, maar naarmate je het herbeleeft hoe meer je dingen echt verwerkt. Tenminste, dit is dus mijn ervaring

[Nebel]

Dvine schreef:

Wat ik heb gemerkt aan EMDR is dat het eerst erger moet worden voordat het beter word. In je dromen verwerk je namelijk gebeurtenissen die verwerkt moeten worden. Als je doorzet met de EMDR dan zal het dus eerst erger worden, maar naarmate je het herbeleeft hoe meer je dingen echt verwerkt. Tenminste, dit is dus mijn ervaring

Dat dacht ik (en mijn psych) eerst ook, maar ik heb het een jaar geprobeerd, en het werd alleen maar erger . Ik kon me meer herinneren, maar ik kon het nog steeds niet verwerken. Daarna hebben we cognitieve gedragstherapie geprobeerd maar daar herinnerde ik me dan niet genoeg voor.
Wie van jullie heeft medicijnen gehad voor PTSS (anders dan Efexor)?

[Mali]

Zo'n dagje zon helpt! Gisteren had ik een rotdag met weer een aantal tegenslagen waardoor ik het even niet meer zag zitten.
Vandaag heb ik lekker uitgeslapen en ben ik aan de slag gegaan om heel veel dingen te regelen die ik al een tijd moet doen. Lekker als dat gedaan is.

[Roosje]

Zo ik moet echt takkeveel lezen voor mijn ene vak, en nog in het Duits ook Mooi is dat! Maar het klinkt allemaal wel heeel interessant en m'n andere vak is rustig dus het zou wel moeten lukken. Jammer alleen dat ik voor over tweeënhalf uur al vier of vijf hoofdstukken gelezen moet hebben plus een paar readerfragmenten en dat ik de reader nog niet heb en lui ben.

Sassiefje schreef:

Dat dacht ik (en mijn psych) eerst ook, maar ik heb het een jaar geprobeerd, en het werd alleen maar erger . Ik kon me meer herinneren, maar ik kon het nog steeds niet verwerken. Daarna hebben we cognitieve gedragstherapie geprobeerd maar daar herinnerde ik me dan niet genoeg voor.
Wie van jullie heeft medicijnen gehad voor PTSS (anders dan Efexor)?

Ik heb antidepressiva( wat niet alleen puur voor PTSS is) en ik had seroquel en daarvoor een ander anti-psychotica wat wel bewust voor PTSS was gegeven.
Maar wat vervelend zeg, vooral als je zulke slechte ervaringen hebt!
Iets van therapie zul je wel moeten hebben denk ik alleen met medicijnen ga je het niet redden.

[Daantje_0705]

kika,x schreef:

Het lijkt mij ook wel een goed idee, het maakt me niet uit als ik even opgenomen word denk ik. Het is wel even vervelend, maar ik weet ook dat het zo niet door kan gaan.
En bedankt darkfairy!

Weten jullie of je dat zomaar aan zou kunnen vragen of dat het ook écht voorgesteld moet worden door een arts? Ik zal het donderdag ook nog aan de huisarts vragen denk ik.

Is er bij jou ook wel eens gekeken naar SLE en dat soort auto-immuunziekten? Daar kan je met bloedonderzoek heel veel over te weten komen. Ik zou het gewoon eens aankaarten bij je reumatoloog of huisarts. Uiteindelijk moet je van hem/haar natuurlijk wel groen licht krijgen maar je kan in elk geval je twijfels uiten. Ik heb over het algemeen heel goed contact met m'n arts als ik heel duidelijk stel wat ik wel en niet wil. Tegenwoordig zijn ze ook wel gewend dat patiënten mondiger zijn.

OT: Drukke dag gewerkt maar wel lekker. Helaas was vriendje stil en kortaf toen ik thuiskwam en ik krijg maar niet uit hem wat hem dwars zit en daar baal ik van. Heb ik iets fout gedaan/gezegd? Heeft hij z'n dag niet of is er iets anders? Naja, straks in bed nog maar een beetje proberen te polsen. Rijles vanavond ging echt super goed. Lekker gereden en ik heb leren achteruit inparkeren in een vak. Nog nooit gedaan maar ging super goed en daar krijg ik echt adrenaline van. Stuiter nu door het huis. Heb m'n theorie 5 november gehaald en heb 11 januari tussentijdse toets ben heel benieuwd M'n instructrice vond het ineens wel erg snel maar aan het eind van de les zag ze het toch wel weer zitten.

[Heksjuh]

Gisteren had ik geen televisie en geen internet vanwege een storing. Wat ben ik afhankelijk geworden van beide, ik ben nu maar heel vroeg naar bed gegaan omdat ik niks anders wist te doen Gelukkig werkt alles vandaag weer.

Ik ben nu al aan het stressen voor een tentamen dat ik eind volgende maand heb. Ik had al een deel van het boek gelezen, maar ben gisteren maar begonnen met opnieuw lezen omdat ik twijfelde of ik het wel goed genoeg had gelezen. Soms word ik echt zo gek van mezelf
En ik heb ook een paniek gevoel over het examen van trainen. Ik zat net even naar de stof te kijken en raakte toen wel een beetje in paniek omdat ik even niks meer wist. Terwijl het tijdens de trainingen wel prima gaat en mijn trainer zei dat het goed ging. Het is ook een beetje lastig alleen oefenen als je het eigenlijk met twee mensen moet doen. Beetje jammer dat volgende week de training niet door gaat.

Misschien moet ik niet zo aan mezelf twijfelen, dat zou een hoop stress schelen.

[darkfairy]

klote zooi en vooral klote am.
het gaat weer helemaal de verkeerde kant op.

en morgen naar de mis toe.
voor de man die overleden is.
met een aantal andere mensen van het terrein.
die bij mij bij de bezigheids therapie zitten en wat leiding.
ook familie van die man is erbij geloof ik.
en verder weet ik nou even niet wat ik met mezelf moet.
morgenvroeg heb ik gelukkig een afspraak bij de huisarts.

@Sassiefje, wat een verhaal, dat is niet niks!!

Met mij gaat t bergafwaarts, ik heb vanmiddag met mn stagebegeleider gesproken, en toen kwamen we tot de conclusie dat ik in januari de 24 uur heb bereikt, ik had nog geprobeerd er 1.5 uur per week van te maken ipv 2, maar uiteindelijk zijn t er 1 en 3 kwartier geworden.
ik denk dat ik ga vragen of ik daarna niet nog mag blijven, als vrijwilliger, die dinsdagen die breken de week lekker op en zijn echt sppr fijn voor me, dan kan ik ff alles vergeten en de hele dag creatief bezig zijn,
vandaag ging tekenles niet door, daar baalde ik wel van.
en ik was met de bus naar school, morgen alleen de heenweg met de bus, dan geniet ik echt van elk moment, in de bus hoef ik nergens op te letten, niet op pestkoppen die eraan kunnen komen, niet opletten of mn ouders en broertje ruzie hebben, helemaal niks!!

in de pauze, een gratis tijdschrift stond een verhaal van n meisje dat uit huis was geplaatst, omdat dr moeder 5 kinderen alleen op moest voeden en dat meisje op dr 12de al boodschappen moest doen en te zelfstandig was etc. ze zou'''teveel verantwoordelijkheid'' hebben, maar vergeleken mij is dat verhaal eigenlijk niets, dus nu weet ik zeker dat de kinderbescherming me weldegelijk uit huis zou plaatsen.
al is het al wel 2 avonden stil, opvallend, mn vader is al 2 avonden niet thuis.......... denk dat dat er toch wat mee te maken heeft...

Zie op tegen de rest van de week, kijk alweer uit naar volgende week dinsdag,
t lukt echt niet om uit die fantasiewereld te ontsnappen, als ik wil tekenen ofzo altijd maar weer die gekke figuurtjes tekenen, ik kan dr gewoon niet onderuit komen

en ik zou zo graag graffiti spuiten,
en ik zou zo graag vrienden hebben,
en ik zou zo graag in de stad wonen,
en ik zou zo graag op mezelf wonen,
en zo graag de trein pakken en maar zien waar ik uitkom,
lekker rondzwerven in de stad, waar ik tenminste mezelf kan zijn,
en zo graag een normale familie hebben,
of geen contact meer met ze als ze zo door gaan,
en ik zou zo graag durven zeggen waar het op slaat tegen iedereen,
en nu al succes hebben als kunstenaar
en zekerheid hebben mbt, joyce en de tekenleraar en iedereen.
maar helaas zijn al die dromen voorlopig nog bedrog,
en dat is pijnlijk.......

want serieus, ik heb het gevoel dat het door mij komt dat die tekenleraar af had gemeld, ik ben daar nogal kletserig enzo en druk omdat ze daar tenminste niet weten wat ik op school meemaak en hoe iedereen over mij praat, dus dacht ik daar vrienden te kunnen maken, maar nu zijn we maar met 6, 1 ervan kende ik al 1 ervan is echt een schijnheilig zielig kind en n ander is 17, is ook autistisch en kun je ontzettend mee lachen maar verder buiten tekenen nooit contact mee

[Infidel]

Sassiefje schreef:

Dat dacht ik (en mijn psych) eerst ook, maar ik heb het een jaar geprobeerd, en het werd alleen maar erger . Ik kon me meer herinneren, maar ik kon het nog steeds niet verwerken. Daarna hebben we cognitieve gedragstherapie geprobeerd maar daar herinnerde ik me dan niet genoeg voor.
Wie van jullie heeft medicijnen gehad voor PTSS (anders dan Efexor)?

Chapeau. Ik ben na één behandeling EMDR jankend in een hoekje gekropen en daar vijf uur niet meer weggekregen. Tijdens dat proces wel vijf begeleiders gemept die te dichtbij kwamen. Geen succes, EMDR.
Ik kan me nog steeds elke keer iets meer herinneren, maar het is niet van 'mij', ofzo. Alsof ik gewoon toekijk, het gebeurt niet met mij en ik kom er niet in voor. Dat zal wel een of ander beschermingsmechanisme zijn, ik ben er in ieder geval godsgruwelijk dankbaar voor. Al blijft de angst dat ik ooit wel zelf de hoofdrol ga spelen in een droom/herinnering zo wel aanwezig.

Ik ga donderdag klimmen. Ik heb zo'n hoogtevrees dat ik nog niet op een stoel/tafel durf te staan, dus dat vind ik best tof van mezelf. Ik heb klimmen ook altijd wel erg leuk gevonden, zolang ik maar niet naar beneden keek, maar sinds m'n neef (in hetzelfde klimcentrum als donderdag) van de muur is gevallen door een verkeerde knoop, heb ik niet meer geklommen. Spanning, maar geen angst.

Mensen moeten stoppen met zeggen dat ik 'er zo mooi dun uitzie' en 'volgens mij val je af' en 'hoe weinig weeg jij wel niet'. Ik moet maar weer eens een schema gaan maken, zodat ik weet hoeveel ik binnenkrijg.
Ik heb nooit echt honger (wel eens zin in wat, natuurlijk), dus ik 'honger' mezelf te gemakkelijk uit. Ofwel omdat ik vergeet te eten, ofwel omdat ik 'vergeet' te eten.

[kroot]

wat een dag. De hele dag op bed gelegen, voelde me kut en dik en lelijk en durfde niet naar school. Om 19.00 eruit gekomen, gedouched en gaan dirigeren, ging opzich wel oke. Alleen werkte mijn stem echt niet mee, sloeg de hele tijd over als ik de sopraan en tenorpartij voor ging zingen. Fijn want ik moet morgen ongeveer de hele dag van 10-18 zingen... En ik begin me ziekjes te voelen, hoofdpijn, duizelig, bah! Ik wil niet ziek worden, morgen maar veel vitamientjes eten. Ik heb mandarijntjes, druiven, kiwi's en banaan.
Truste!

[Missy1234567890]

Net thuis uit Amsterdam, concert Amy McDonald.

Verder ben ik gestresst. Nu eerst maar slapen, morgen weer een dag.
Ik zal blij zijn als het weer weekend is.

Daantje_0705 schreef:

Is er bij jou ook wel eens gekeken naar SLE en dat soort auto-immuunziekten? Daar kan je met bloedonderzoek heel veel over te weten komen. Ik zou het gewoon eens aankaarten bij je reumatoloog of huisarts. Uiteindelijk moet je van hem/haar natuurlijk wel groen licht krijgen maar je kan in elk geval je twijfels uiten. Ik heb over het algemeen heel goed contact met m'n arts als ik heel duidelijk stel wat ik wel en niet wil. Tegenwoordig zijn ze ook wel gewend dat patiënten mondiger zijn.

Ik heb geen idee waar ze allemaal naar gekeken hebben. Ik weet zelf namelijk niet wat voor bloedonderzoeken ze gedaan hebben. Ik zal het eens navragen, want ik zie nudat je van dat SLE ook ontstekingen kan krijgen.
Morgen ga ik naar de huisarts, daar zal ik ook nog van alles bespreken. Mijn reumatoloog blijft bij haar standpunt dat alles is uitgesloten, dus het moet jeugdreuma zijn volgens haar. Maar ik heb geen reumafactor of iets in mijn bloed, dus ik blijf het raar vinden. En als het wél iets anders is, dan moet het vaak behandeld worden met andere medicijnen. Overigens weet mijn reumatoloog het ook niet meer, dus er moét wel wat gebeuren.

OT:
Vannacht weer goed geslapen. Gisteren heel veel voor school bezig geweest en dat geeft wel een fijn gevoel. Vandaag wel veel pijn en wat moeier maar ik kan zo wel eventjes 2 uur naar school. De vermoeidheid wordt wel wat minder naar mijn idee, eindelijk. Ik ben weer wat actiever.

[Nebel]

Infidel schreef:

Chapeau. Ik ben na één behandeling EMDR jankend in een hoekje gekropen en daar vijf uur niet meer weggekregen. Tijdens dat proces wel vijf begeleiders gemept die te dichtbij kwamen. Geen succes, EMDR.
Ik kan me nog steeds elke keer iets meer herinneren, maar het is niet van 'mij', ofzo. Alsof ik gewoon toekijk, het gebeurt niet met mij en ik kom er niet in voor. Dat zal wel een of ander beschermingsmechanisme zijn, ik ben er in ieder geval godsgruwelijk dankbaar voor. Al blijft de angst dat ik ooit wel zelf de hoofdrol ga spelen in een droom/herinnering zo wel aanwezig.
[/SIZE]

Klinkt nogal herkenbaar. Na de eerste paar EMDR sessies hebben mijn ouders me ook moeten ophalen en was ik een zielig hoopje voor een paar dagen. Ik vond het vreselijk. "maar het hoorde echt zo en het was echt goed voor me" .
Ik las gister over Imaginaire Exposure, maar dat lijkt me nog steeds niet erg verschillend. Ik weet het allemaal niet meer zo...

Gisteren was het twee jaar geleden dat een erg goede vriendin overleed. Ik ben net verhuisd, en ik had alle spulletjes die ik van haar had nog in een aparte doos zitten. Toen ik thuis was vond ik toch dat ik het moest bekijken, maar dit ging nog helemaal niet.
Ik heb soms het gevoel dat ik een algemeen gestoord patroon heb van dingen verwerken - volgens mij verwerk ik niets, ik druk alles weg of maak het verhaal anders in mijn hoofd, en als ik geconfronteerd wordt met de werkelijkheid ben ik even nergens meer.

@ iedereen; bedankt voor jullie reacties. Ik heb in de loop der jaren erg veel aan dit topic gehad. Ik lees jullie berichtjes allemaal - en ik zou graag ook op jullie berichten reageren en iets van hulp zijn. Ik ben even te moe en te vol van andere dingen omdat te doen. Maar veel sterkte voor iedereen die dat nodig heeft!

Ik wil de decaan mailen maar ik weet dus niet wat ik in de mail moet zetten

[Roosje]

Pfffrt. Ik wil altijd weten wat mensen van me vinden. Hoe ze me zien, bedoel ik.

[Infidel]

Sassiefje schreef:

Klinkt nogal herkenbaar. Na de eerste paar EMDR sessies hebben mijn ouders me ook moeten ophalen en was ik een zielig hoopje voor een paar dagen. Ik vond het vreselijk. "maar het hoorde echt zo en het was echt goed voor me" .
Ik las gister over Imaginaire Exposure, maar dat lijkt me nog steeds niet erg verschillend. Ik weet het allemaal niet meer zo...

Gisteren was het twee jaar geleden dat een erg goede vriendin overleed. Ik ben net verhuisd, en ik had alle spulletjes die ik van haar had nog in een aparte doos zitten. Toen ik thuis was vond ik toch dat ik het moest bekijken, maar dit ging nog helemaal niet.
Ik heb soms het gevoel dat ik een algemeen gestoord patroon heb van dingen verwerken - volgens mij verwerk ik niets, ik druk alles weg of maak het verhaal anders in mijn hoofd, en als ik geconfronteerd wordt met de werkelijkheid ben ik even nergens meer.

@ iedereen; bedankt voor jullie reacties. Ik heb in de loop der jaren erg veel aan dit topic gehad. Ik lees jullie berichtjes allemaal - en ik zou graag ook op jullie berichten reageren en iets van hulp zijn. Ik ben even te moe en te vol van andere dingen omdat te doen. Maar veel sterkte voor iedereen die dat nodig heeft!

Hmja. De behandelaar vond de behandeling bij mij 'niet veilig genoeg' en ik kan niet zeggen dat ik het daarmee oneens was. Misschien ooit nog een keer, over weetikhoeveeljaar, maar eerlijk gezegd denk ik dat er zoveel sloten op die deur zitten, dat ik het bot van mijn vingers kan zien tegen de tijd dat ik die allemaal weggehaald heb, en dan moet het echte zware gevecht nog beginnen... /sneue vergelijking, maar goed.

@Queasy: Komt altijd wel goed. Wat je er ook in zet, hoe je het er ook in zet. Dat duurt altijd vijf dagen, zo'n mail (bij mij dan), dan verstuur je 'm en flip je omdat dit/dat toch anders opgevat kan worden... Zoiets wordt volgens mij nooit gemakkelijk.

OT: BEUAH. Stomme school die niets regelt. Moe, moe, moe. Vreemd genoeg voelt het wel lekker. Vanochtend een flink eind gelopen/gerend en dat deed me echt heel erg goed. Vrijdag lekker naar de uni weer, voor een dagje.

[Droomvlucht]

Sassiefje schreef:

Dat dacht ik (en mijn psych) eerst ook, maar ik heb het een jaar geprobeerd, en het werd alleen maar erger . Ik kon me meer herinneren, maar ik kon het nog steeds niet verwerken. Daarna hebben we cognitieve gedragstherapie geprobeerd maar daar herinnerde ik me dan niet genoeg voor.
Wie van jullie heeft medicijnen gehad voor PTSS (anders dan Efexor)?

Heb je ook last van herbelevingen/ nachtmerries?
Ik slik namelijk naast mijn ad en ap topamax. Dit is een medicijn tegen epilepsie wat nu ook bij ptss wotdt voorgeschreven. Dan gaat het voor zover ik weet wel over nachtmerries en herbelevingen. Ik heb er zelf baat bij wbt nachtmerries. Het is wel dat het heel langzaam opgebouwd wordt en dat je echt erachter moet komen welke dosering voor jou werkt. De een heeft al baat bij 25mg, ik slik 200.

[Daantje_0705]

kika,x schreef:

Ik heb geen idee waar ze allemaal naar gekeken hebben. Ik weet zelf namelijk niet wat voor bloedonderzoeken ze gedaan hebben. Ik zal het eens navragen, want ik zie nudat je van dat SLE ook ontstekingen kan krijgen.
Morgen ga ik naar de huisarts, daar zal ik ook nog van alles bespreken. Mijn reumatoloog blijft bij haar standpunt dat alles is uitgesloten, dus het moet jeugdreuma zijn volgens haar. Maar ik heb geen reumafactor of iets in mijn bloed, dus ik blijf het raar vinden. En als het wél iets anders is, dan moet het vaak behandeld worden met andere medicijnen. Overigens weet mijn reumatoloog het ook niet meer, dus er moét wel wat gebeuren.

Als jij wel getest bent op reumafactoren dan zou het kunnen dat je er al op getest bent hoor. Zijn dingen die vaak in combinatie aangevraagd worden juist om ook dingen te kunnen uitsluiten in een keer zodat je niet keer op keer opnieuw bloed hoeft te laten prikken telkens voor een dingetje. Reumafactoren zijn overigens niet heel specifiek hoor. Als je ze wel hebt dan zegt dat niet dat je daarom perse reuma hebt. Ook gezonde mensen kunnen ze hebben en bij SLE en andere auto-immuun systeemziekten komen ze voor. Daarnaast is het zo dat niet alle mensen met reuma reumafactoren in hun bloed hebben. Het kan ook zo zijn dat het nog te vroeg is en dat je ze nu nog niet hebt maar dat je ze later nog wel krijgt. In dat geval kan je dat vaak wel zien aan andere factoren in je bloed waar je dan misschien ook wel op getest bent. Ik werk op een ziekenhuislab waar we dit soort bepalingen doen, als je vragen hebt mag je ze altijd stellen. Ik weet alleen niet of ik overal een antwoord op heb Lijkt me goed dat je gaat overleggen met je arts. Sterkte

[Redhair]

Oioioi morgen Underworld!

En ik heb er fantastisch veel zin in. Lekker met exvriendje, broer en z´n beste vriend uit ons dak gaan. Maar ik ben ook bang. Want elke dag zuip ik veel en eet ik weinig en ik slik ook nog eens efexor. De laatste paar dagen elke ochtend heftige hartkloppingen, heftiger dan ik ooit heb gehad. En langzaamaan blijf ik afvallen. Mama vermoedde net dat ik lichter ben dan ooit. Dat is niet zo, vorig jaar zomer was ik nog ruim anderhalf kilo lichter. Maar goed, ik ben er niet ver vanaf en dan morgen de hele avond dansen, kan mijn lichaam dat aan?
Gelukkig vrijdagochtend naar de huisarts, misschien maar een hartfilmpje laten maken, want ik word 's ochtends soms echt bang van hoe onregelmatig en hard mijn hart tekeer gaat.

Oooh, underworld. Heb er zo veel zin in. Ben dit keer niet de avond ervoor in elkaar geslagen en het is dit keer geen lame optreden op lowlands, waar de meesten op born slippy wachten. Maar ik maak me ook weer druk. Want ik moet daarvoor wel goed eten, anders ga ik dood. Heb besloten voor iedereen een couscoussalade te maken, met laveshbrood. Alleen zo'n optreden is een grote trigger. Ik denk dan aan de hele avond dansen, aan verbranden, en dan wil ik niet net ingenomen calorieën verbranden, maar overige calorieen. Helemaal met december in het vooruitzicht, waar ik een beetje mee wil doen met de feestdagen.

Soms hoop ik stiekem dat die hartkloppingen iets betekenen. Dat ik dit zo niet lang meer volhoud en naar het ziekenhuis moet. Dat ik de controle los mag laten, omdat ik anders dood ga. Het is lastig dat ik mijn ondergewicht niet meer zie. Dat ik verbaasd ben als mensen ervan schrikken. Dat ik denk dat het allemaal wel meevalt. En ik probeer stabiel te blijven, maar langzaam val ik af en meer eten durf ik echt niet.

Klotezooi. Vergeet het. Morgen is mijn dag. Morgen is genieten en vergeten.

mn vader is dr deze week niet,en ja snachts is het stil.
ben toch wel benieuwd wat zijn rol in de ruzies dan is?
morgen moet ik weer fietsen naar school, ben echt doodsbang.
en raak steeds meer geiosleerd van de buitenwereld, en dat is wat ik nu net niet wil

ik heb echt n hekel aan die stomme sleur in mn leven, elke dag half 7 opstaan half 8 naar school etc.etc.etc. dinsdag bus van 7:57, terugweg 14:47 etc.etc.etc.
ik vind het gewoon zo saai altijd het zelfde,
ik wil gewoon meer variatie, meer afwisseling en minder die stomme sleur.
maar hoe ik dat voor elkaar moet krijgen?
ik vind mn leven zo echt mega saaai

[Lonely One]

One has failed again.
Kan ik nou serieus nooit iets goed doen?

[Bright Blue]

Waarom bestaat jaloezie? Ik vind het geen nut hebben namelijk.

[Missy1234567890]

Ik heb echt een rotdag achter de rug. Ik ging vanmorgen al met lood in m'n schoenen naar stage, omdat ik m'n presentatie nog niet af had en ik moest duimen dat er nog een ruimte beschikbaar zou zijn, die moet je van tevoren bespreken. Vanmorgen ging het wonder boven wonder best snel met m'n presentatie, hoeft ook maar 10 minuten te duren, dus zoveel dia's heb je dan niet nodig. Ruimte was nog vrij, ook erg fijn. Het leek voorspoedig te gaan, al was ik wel enorm zenuwachtig. Ok, vervolgens (toch) heel veel gedoe met de ruimte gehad, m'n begeleidster zei alleen dat ik het maar uit moest zoeken. Uiteindelijk een andere geregeld, wat wel lukte maar een uur later. Toen de presentatie, m'n begeleidster was al pissed dat het een uur uitgesteld was, ik begrijp niet echt waarom, ze had verder geen afspraken maargoed. Uiteindelijk op mijn manier de proefpresentatie gedaan, daar was zij het niet mee eens, want ze wilde dat ik het deed zoals ik het later ook zou doen, als zij het dan niet goed vond, zou zij de presentatie houden (dat zei ze dus op voorhand al...), maar ik heb voet bij stuk gehouden en alleen verteld wat ik bij welke dia zou gaan vertellen. Een beetje commentaar gehad, nouja, prima. Toen zei ze, en nu wil ik dat je hem nog een keer doet. Dat heb ik geweigerd en gezegd dat dit niet m'n eerste presentatie was en dat ik niet begreep waar ze zo bang voor was dat er mis zou gaan. Dat ik al het commentaar zou verwerken in de powerpoint en dat ze hem dan voor de presentatie nog wel een keer mocht zien, de powerpoint. Dat ik deze presentatie 3x kan doen en dat hij dan 3x anders is. Uiteindelijk stemde ze in met de mededeling dat het goed was als ik dan volgende week m'n tekst maar paraat heb (terwijl het nu dus al heel goed ging). Inmiddels was ik heel erg teleurgesteld en kwaad over haar gebrek aan vertrouwen in mij. Dus toen zaten we weer op de werkplek en toen heb ik dat gewoon tegen haar gezegd, o ik was zo boos. Ik dacht, nu of nooit en dan blijf ik me ergeren. Jammer dan dat de hele zaal het hoorde (flexwerkplekken). Ze draagt mij op die presentatie te doen, dan doe ik er mijn best op, de proefpresentatie ging goed, ze weet dat mijn normale werk ook goed is en dan nog zo weinig vertrouwen in me hebben. Heb ook gezegd dat als ze bang is dat ik iets verkeerds zeg, dat ze het dan maar zelf moet doen. Ze zei dat ze het vond getuigen van een slechte voorbereiding dat het een uur later werd dan de bedoeling was, terwijl ik hier niet zoveel aan kon doen. (heeft dus echt niks met de inhoud te maken, heb ik ook gezegd). En dat dat volgende week echt niet kan tijdens de vergadering...alsof ik dat niet weet, net alsof dat dan zo gaat. Ik heb ook gevraagd wat er zo erg aan is als ik iets verkeerds zou zeggen, dat de wereld niet vergaat en dat ik het toch weer kan herstellen. Toen kwam er een collega vragen of we deze discussie ergens anders konden voortzetten, toen ben ik ergens anders gaan zitten want ik trok het niet meer tegenover haar. Nog even met andere stagiaire erover gesproken, die vond het gelukkig ook belachelijk. Andere collega kwam nog naar me toe wat er was en dat ik het me niet persoonlijk moest aantrekken en dat ze dat en dat en dat helemaal niet gezegd had, nou wel dus. Verder de hele middag in die andere ruimte blijven zitten, inmiddels ging het wel weer. Toen ik mijn begeleidster nog even gedag wilde zeggen, was ze al weg...

Heel verhaal, maar ik ben zo boos. De communicatie tussen ons is echt heel slecht en dat ligt echt niet alleen aan mij. Er valt gewoon bijna niet met haar te praten, ze weet het altijd beter of gaat niet op je in (of met een antwoord dat niks met de inhoud te maken heeft). Heb vanmiddag 2x met m'n moeder gebeld, ik trok het echt niet meer. Zij zegt dat ik het er met haar over moet hebben, want ik zit hier nog 8 maanden en dat is wel lang als het zo door blijft gaan. Ik zou alleen echt niet weten hoe. Wat ik zeg, er valt gewoon niet met haar over te praten. Ze is zo'n control freak, wil alles het liefst zelf doen. Ik vraag me echt af wat er gebeurt als zij ziek wordt, dan loopt echt alles in het honderd, want niemand weet ergens van, ze delegeert niks. Ik heb het echt helemaal gehad met haar, ik weet ook niet hoe ik dit moet gaan oplossen. Zou het liefst daar nu accuut weggaan, maar dan kan ik ook wel stoppen met de opleiding. Ik weet nu al dat ik dinsdag weer met lood in m'n schoenen naar stage ga.

[Picidae]

Missy1234567890 schreef:

Ik heb echt een rotdag achter de rug.....

Jemig wat verrot, totaal geen constructieve omgeving dus, niet erg geschikt als stageplaats echt hatelijk. Hoe lang moet je het nog volhouden daar?

[Daantje_0705]

Missy1234567890 schreef:

Heel verhaal, maar ik ben zo boos. De communicatie tussen ons is echt heel slecht en dat ligt echt niet alleen aan mij. Er valt gewoon bijna niet met haar te praten, ze weet het altijd beter of gaat niet op je in (of met een antwoord dat niks met de inhoud te maken heeft). Heb vanmiddag 2x met m'n moeder gebeld, ik trok het echt niet meer. Zij zegt dat ik het er met haar over moet hebben, want ik zit hier nog 8 maanden en dat is wel lang als het zo door blijft gaan. Ik zou alleen echt niet weten hoe. Wat ik zeg, er valt gewoon niet met haar over te praten. Ze is zo'n control freak, wil alles het liefst zelf doen. Ik vraag me echt af wat er gebeurt als zij ziek wordt, dan loopt echt alles in het honderd, want niemand weet ergens van, ze delegeert niks. Ik heb het echt helemaal gehad met haar, ik weet ook niet hoe ik dit moet gaan oplossen. Zou het liefst daar nu accuut weggaan, maar dan kan ik ook wel stoppen met de opleiding. Ik weet nu al dat ik dinsdag weer met lood in m'n schoenen naar stage ga.

Heb je vanuit je opleiding geen begeleider? Anders zou ik die eens opbellen en de situatie voorleggen. Misschien kan hij/zij je op weg helpen of wat tips geven, wellicht hebben ze langer ervaring met deze begeleider op deze stageplaats. Ik herken helaas wel een aantal dingen die je zegt en ik kan je maar een tip geven: als je echt niet op je plek zit en het echt niet naar je zin is en het ook niet beter lijkt te worden als je er wel echt wat aan gedaan hebt: kijk dan of je een andere stageplek kan vinden. Je weet dan in elk geval dat dit is wat je niet wil en acht maanden zo doorgaan is geen doen. Tuurlijk hoort het wel een beetje bij een stage dat je moet doen wat je begeleider je vraagt (dat vroeg je in een eerdere post) maar na verloop van tijd kom je wel steeds meer op gelijkere voet te staan omdat je zelf ook meer ervaring krijgt.

[Takkie89]

Het is nu bijna 2 weken geleden dat ik mijn voet kneusde, en ik ben het zwaar beu en ik wil gewoon sporten en alles doen!

Zo, wel beide tentamens binnengekopt

[Lonely One]

Pff het is nu half 2 geweest en nu ben ik nog aan mijn verslag aan het werken. Als ik niet zo verdomd perfectionistisch was geweest zou het eergisteren al af geweest zijn soms baal ik zo van mezelf.
als ik nu niet hoger dan een 8 haal word ik echt heel sacherijnig haha!

gister voelde ik me weer rot, vandaag n proefwerk waar ik niet voor heb geleerd,
en technologie, waarvan die leraar echt teveel druk op me zet

[Picidae]

Het is ook niet waanzinnig handig niet te leren voor een proefwerk

Daantje_0705 schreef:

Als jij wel getest bent op reumafactoren dan zou het kunnen dat je er al op getest bent hoor. Zijn dingen die vaak in combinatie aangevraagd worden juist om ook dingen te kunnen uitsluiten in een keer zodat je niet keer op keer opnieuw bloed hoeft te laten prikken telkens voor een dingetje. Reumafactoren zijn overigens niet heel specifiek hoor. Als je ze wel hebt dan zegt dat niet dat je daarom perse reuma hebt. Ook gezonde mensen kunnen ze hebben en bij SLE en andere auto-immuun systeemziekten komen ze voor. Daarnaast is het zo dat niet alle mensen met reuma reumafactoren in hun bloed hebben. Het kan ook zo zijn dat het nog te vroeg is en dat je ze nu nog niet hebt maar dat je ze later nog wel krijgt. In dat geval kan je dat vaak wel zien aan andere factoren in je bloed waar je dan misschien ook wel op getest bent. Ik werk op een ziekenhuislab waar we dit soort bepalingen doen, als je vragen hebt mag je ze altijd stellen. Ik weet alleen niet of ik overal een antwoord op heb Lijkt me goed dat je gaat overleggen met je arts. Sterkte

Ah bedankt! Had het ook nog even aan m'n moeder laten lezen en ze vond het lief dat je gereageerd had haha.

Gister ben ik dus naar die nieuwe huisarts geweest en het is een aardige man! Hij vertelde ons dat we de ziekte van lyme nog niet uit ons hoofd moeten zetten, aangezien het ook kan zijn dat het helemaal niet in je bloed aan te tonen is. Ook konden de ontstekingen vanuit mijn keel komen ofzo, dat gaat hij nu ook onderzoeken. We hebben afgesproken dat we eerst de reumatoloog afwachten 7 december en dan pas verder gaan kijken. Als op een gegeven moment nog niks zou helpen, dan zouden we ook kunnen starten met antibiotica om te kijken of dat helpt. Ik ben benieuwd. Moet ook een afspraak maken voor een aangepaste brace, dus dat is ook mooi. Verwacht wel dat dat gaat helpen en dat ik dan weer een beetje kan gaan schrijven.

De laatste tijd voel ik me mentaal wel weer steeds wat beter! Lichamelijk gaat het steeds slechter, maar ik ben blij dat ik mezelf in ieder geval nog redelijk vrolijk kan houden.
Vandaag 2 uur naar school, hopelijk lukt het!

[Redhair]

Heaven, heaven, heaven,
can you feel it?
can you feel it?

Ooooooh man, ja ik voelde het! Wat was Underworld gister vet! Ik heb me helemaal kapot gedanst. Dit was mijn dag, mijn avond. Ik weet nog dat ik, toen ik stopte met de vijfdaagse deeltijd en 'besloot' om weer af te vallen, Underworld probeerde te houden als motivatie. Ik dacht destijds, straks zit je weer op dat lage gewicht en red je het helemaal niet om een avond te dansen. Maar het lukte me, ik kon uit mijn dak gaan, ondanks mijn gewicht. Ben wel helemaal kapot nu en had nog uren kunnen slapen, maar ik moet zo naar de huisarts.
Ik heb lopen janken toen ze Cowgirl speelden. Nu stond ik daar, te dansen, in tegenstelling tot vorige keer. Ik stond daar en danste en jankte en voelde me top.
Jammer genoeg was de anorexia er ook. Want soms voelde ik me totaal gesloopt maar moest ik blijven dansen, blijven bewegen, blijven verbranden. Ik dwong mezelf soms mijn armen in de lucht te doen, terwijl ik ze voelde branden, maar in mijn hoofd ging maar een stemmetje door. 'Houd ze omhoog, dan verbrand je meer, dan mag je op de terugweg wat chips eten.'. Dat heb ik dan ook gedaan, hahaha, lekkere chippies!

Net doodsbang voor de weegschaal, maar stabiel gebleven. Ooh wat ben ik brak zeg. Zo bijna tien kilometer op een neer fietsen voor de dokter, ik hoop dat ik niet op de fiets in slaap val. Maar gister was geweldig. Broer blij, zijn beste vriend blij, exvriend blij, iedereen blij.

[Roosje]

Haha, iemand vroeg gisteren aan mijn vriendje of hij nog steeds met "dat lekkere wijf" had. Complimenteus, hoor!
En verder ging ik vanmorgen naar de tandarts en heb ik het op miraculeuze wijze voor elkaar gekregen om nul gaatjes te hebben. Ik was al anderhalf of misschien wel twee jaar niet meer geweest, maar prima, dan gaat het dus toch nog goed.
Én het is fantastisch want ik heb hardgelopen vanmorgen, wat ik al een week niet meer had gedaan, en het is me gelukt om een half uur hard te lopen! Ik moest eigenlijk 15 min hardlopen, 5 min wandelen, 25 min hardlopen maar toen wilde ik er héél graag een half uur van maken en het is me gelukt. Het was zowaar niet alleen op wilskracht, maar ook op dat ik dat gewoon kan. Ik sta echt een beetje te kijken van mezelf.

En nu moet ik aan de studie!

@Redhair,
wat goed van je!!!

OT: bij mij gaat t bad,
mn broertje heeft de hele week bij mn moeder in bed geslapen omdat mn vader niet thuis was, waardoor het savonds op een miraculeuze wijze stil was.
sochtens gaat het wel slecht, hij gilt echt steeds nee mama niet doen mama en dan ook nogal hard.
nu is mn vader weer thuis,
dus zal het vanavond wel weer verkeerd gaan.
mn broertje werd net door de taxi afgezet, en stampte meteen door naar boven, huilt nu al ruim 20 minuten.
weet niet wat er met hem is maar ik denk dat t beter is m ff met rust te laten......
huiswerk maken gaat ook niet met die herrie en tekenen met gejank op de achtergrond kan ik ook niet.
dus wat nu te doen weet ik ook niet.
XX

Duckdog96 schreef:

mn broertje heeft de hele week bij mn moeder in bed geslapen

hij gilt echt steeds nee mama niet doen mama

Wait whut?

Oke mail ik de decaan voor een afspraak.
Die vertelt mij dat ik moet bellen.
Laaaaaaaaat maar

[Infidel]

Queasy schreef:

Oke mail ik de decaan voor een afspraak.
Die vertelt mij dat ik moet bellen.
Laaaaaaaaat maar

Herkenbaar.

Even een ongelooflijke baaldag hier. Haren uit de wasbak halen, geen spullen op de prullenbak in de douche leggen, kleren uit de douche, pyjama uit de douche, spullen uit de woonkamer, lichten uit als je weggaat, verwarming uit als je weggaat. Dat gaat verdomme bij mij gewoon níét vanzelf. Dat is niet vanzelfsprekend en ik doe mijn godsgruwelijke best om er állemaal aan te denken, maar natuurlijk vergeet ik wel eens wat. En natuurlijk moet daar dan meteen weer commentaar over komen. En even later van de andere kant nog eens dunnetjes over. Als ik eens een keer zeg dat ik het vandaag allemaal gedaan heb, loop ik naar complimentjes te vissen. Godverdomme.
Vanochtend één licht aangelaten, vijf uitgedaan. Dat ene licht is een megagroot probleem, natuurlijk ('heeft wel vier uur aangestaan') en die andere vijf doen er niet toe ('dat is toch vanzelfsprekend, dat je de lichten uit doet, dat heb ik al wel honderd keer gezegd'). SNAP HET DAN.

[Daantje_0705]

kika,x schreef:

Ah bedankt! Had het ook nog even aan m'n moeder laten lezen en ze vond het lief dat je gereageerd had haha.

Gister ben ik dus naar die nieuwe huisarts geweest en het is een aardige man! Hij vertelde ons dat we de ziekte van lyme nog niet uit ons hoofd moeten zetten, aangezien het ook kan zijn dat het helemaal niet in je bloed aan te tonen is. Ook konden de ontstekingen vanuit mijn keel komen ofzo, dat gaat hij nu ook onderzoeken. We hebben afgesproken dat we eerst de reumatoloog afwachten 7 december en dan pas verder gaan kijken. Als op een gegeven moment nog niks zou helpen, dan zouden we ook kunnen starten met antibiotica om te kijken of dat helpt. Ik ben benieuwd. Moet ook een afspraak maken voor een aangepaste brace, dus dat is ook mooi. Verwacht wel dat dat gaat helpen en dat ik dan weer een beetje kan gaan schrijven.

De laatste tijd voel ik me mentaal wel weer steeds wat beter! Lichamelijk gaat het steeds slechter, maar ik ben blij dat ik mezelf in ieder geval nog redelijk vrolijk kan houden.
Vandaag 2 uur naar school, hopelijk lukt het!

Oh, wat leuk om dat te horen Geen dank hoor, doe het graag. Heb ik in het dagelijks leven ook nog eens wat aan m'n werk

Wat je huisarts zegt over de ziekte van Lyme klopt. De test die daarvoor in Nederland gebruikt wordt gaat op zoek in je bloed naar antistoffen tegen het beestje wat de ziekte van Lyme veroorzaakt (de borrelia bacterie die in sommige teken voorkomt). Probleem is dat niet alle mensen antistoffen daar tegen maken. Dat heeft niets te maken met je afweersysteem ofzo maar soms gebeurt dat gewoon. Dan kan het dus zijn dat je wel een infectie hebt maar dat je geen antistoffen maakt, die worden dus niet gevonden in de test en dus krijg je een negatieve uitslag terwijl het beestje misschien wel in je bloed zit. Heel vervelend is dat maar op dit moment zijn er in Nederland geen betere testen. Goed dat je huisarts die optie in elk geval open houd

[Eend]

Ik zak liever door de grond dan dat ze morgen en overmorgen voor me gaan zingen

[Redhair]

Duck,
Hoe oud is je broertje? Wat je steeds zegt is best zorgwekkend allemaal.

De huisarts vond het allemaal wel prima. Toen ik begon over mijn hartkloppingen zei hij dat het niet gek was. Zoveel ondergewicht en ook nog een vrij hoge dosis efexor. Hij heeft gelijk.

De efexor doet me goed. Ik ben nog wel somber, maar niet meer depressief. Ben ook echt weer een stuk socialer. Net bij mama wezen eten, daarna een vriendinnetje gebeld die een twee weken geleden onverwacht langskwam en waarmee ik de nacht weer eens had doorgehaald. Zij was in een kroeg, dus daar ook even langsgegaan en wat gedronken. Ze vond het echt leuk dat ik weer eens belde. Zondag gaan we samen met onze honden naar het park.

En nu mijn wijntje opdrinken en naar bed want ik ben nog kapot van gister. Mijn buik doet pijn en is vreselijk opgezet, door de chippies gister en nog wat andere dingen die ik had gesnoept. Dat is buik niet gewend. Morgen ga ik met exvriendje weg Hij wilt nieuwe broeken, ik een trui, hij wil graag leuke dingen met me doen en ik wil graag eten in de Bazar, dus hij neemt me mee naar Amsterdam. Gelukkig gaan we vrij vroeg weg, dan kunnen we genoeg door Amsterdam lopen waardoor ik mezelf weer kan toestaan om 's avonds lekker te kunnen eten.

Ik ben echt nog op een roze wolk door gister. Grandioos. Ik heb me in maanden niet zo gelukkig gevoelt als de afgelopen 24 uur.

[Infidel]

Zo. Alle emoties er weer even uitgegooid. Daar word ik ook steeds beter in, dingen niet opkroppen. Binnen twee uur naar mijn moeder gegaan om uit te leggen wat me dwarszat en vervolgens de hele avond lekker samen op de bank film gekeken (met de nodige knuffels, natuurlijk). Helemaal fijn en heppie weer. Pfoe. M'n rust weer even terug.

Ik voel me soms zo dier. Dat is een beetje lastig uit te leggen, maar mijn eerste reacties zijn altijd basis overlevingsreacties. Net alsof ik een wild dier ben dat ik grootgebracht door mensen. Mensen kunnen me knuffelen en wat ook, maar ze zouden me nooit moeten vertrouwen, want ik blijf wild. Als alles pais en vree is, doe ik het prima, sociaal gezien (wellicht met een vertwijfeld hoofdschudden hier en daar, maar niet hinderlijk), maar als ik gestresst ben, bang, boos, extreem blij, eigenlijk welke heftige emotie ook voel, wordt ik anders. En dat is weleens eenzaam. Ik kan zo'n moment niet delen, want niemand begrijpt me dan. Voor mij is dat het natuurlijkste gedrag of gevoel, maar de reactie die ik van de buitenwereld krijg, is dan dat ik me vreemd gedraag. Mijn ouders of beste vrienden/vriendinnen accepteren het wel (met een vertwijfeld hoofdschudden), maar erkennen het niet echt. Het is meer tolereren.
Ik zou gewoon zo graag iemand hebben die het niet gewoon accepteert of tolereert, maar iemand die het begrijpt. Iemand met wie ik het gewoon zou kunnen delen.

Ik ben weer een weekend bij mijn ouders. Sinds een aantal dagen ben ik begonnen met prednison. Ik hoop echt dat het gaat werken. Op dit moment merk ik er nog helemaal niks van, maar dat kan ook nog niet. Wel moet ik extra calcium en vitamine D slikken, omdat lange tijd hoge doses prednison botontkalking kan veroorzaken. Achja, die pillen kunnen er ook nog wel bij.

Ik ben me van de week rot geschrokken. Ik moest op de weegschaal staan en dat had ik al lange tijd niet gedaan. Ik ben in een half jaar tijd 30kg aangekomen door de medicijnen. Ik trok het slecht. Heb de hele avond op bed liggen janken, tot ik laat in de avond in slaap viel. Ik wíl echt veranderen, minder eten, genoeg sporten, maar het is zo verdomde moeilijk. Ook omdat ik, wederom door de medicijnen, 's ochtends echt heel moeilijk mijn bed uit kom terwijl er alleen 's ochtends fitness is. Vandaag wel weer fanatiek meegedaan aan de zumba en dat geeft echt een goed gevoel. Ik ben overigens wel een stuk geminderd met de medicijnen, hoewel de arts het er niet mee eens is. Hij vindt dat ik psychotische gedachten heb. Nou sorry hoor, maar als ik telkens telefoontjes krijg en diegene aan de andere kant van de lijn ophangt zodra ik mijn naam heb gezegd, ja dan word ik achterdochtig. Dat is toch niet gek?! Bovendien was de afspraak dat ik mocht stoppen met clozapine als ik meer dan 5 kg zou aankomen. Hallo, ik ben het zesvoudige aangekomen en nog mag ik niet stoppen? Het middel is erger dan de kwaal! Nu ligt diabetes ineens ook op de loer.

Nou ja, frustraties alom. En dan mag ik nog steeds niet zonder begeleiding naar buiten. Want stel je voor ik krijg een wegraking. Epilepsiepatiënten worden toch ook niet opgesloten?