Een muur om mij heen

[Joël]

Hallo,

Ik zit al best wel lang (eigenlijk mijn hele leven) met een probleem. Tot nu toe heb ik weinig behoefte gehad om mezelf te veranderen, maar mijn relatie lijdt er zo erg onder dat mijn vriendin het eigenlijk niet meer ziet zitten. Ik houd heel erg veel van haar, dus ik wil haar niet kwijt, maar het lijkt me zo onmogelijk om mezelf echt te veranderen. Maargoed, ik zal nu proberen uit te leggen over welk probleem ik het eigenlijk heb.

Mijn probleem is dat ik niet sociaal ben. Een psycholoog heeft mij op dat punt een keer beschreven als 'sociaal onhandig'. Ik ben niet asociaal in de zin dat ik niet behulpzaam ben ofzo, maar ik heb moeite met het maken van sociaal contact. Ik ben heel erg stil, vooral bij mensen die ik niet ken, en zeker in groepen van mensen die ik niet ken zeg ik niets. EAls ik onder mensen ben die ik vertrouw gaat het makkelijker, maar dan nog heb ik moeite om mezelf te laten kennen.

Een van de oorzaken hiervan is dat ik in mijn jeugd nogal gepest ben. Soms denk ik dat dat gewoon een slappe smoes is voor 't feit dat ik gewoon een lul ben, maar aan de andere kant lijkt het gewoon een aannemelijke verklaring voor mijn gedrag. Ik heb het gevoel dat ik een muur om me heen heb gebouwd. Ik laat niemand toe in mijn leven en in mijn gevoelens, zodat ik ook niet gekwetst kan worden. Als ik sociaal contact gewoon mijdt, kan het ook niet fout gaan. Ik laat dus geen emoties zien, en wordt niet al te persoonlijk in gesprekken. Zolang ik dat doe voel ik me veilig.

Een ander probleem is dat ik heel erg onverschillig ben. Ik kan me nergens druk om maken. Ik heb ook bijna nergens een (uitgesproken) mening over. Ik denk vaak dat het leven zinloos is, en dat alles daarom niet zo belangrijk is. Da's ook weer een reden om stil te zijn, omdat ik niet denk dat ik iets belangrijks te zeggen heb.

Een ander probleem is dat ik niet zeker ben of ik en mijn vriendin bij elkaar horen. Ik weet niet echt of ik nog wel van haar houdt. Maar ik wil haar toch niet kwijt. Als we samen zijn voelt het zo goed, zo vertrouwd (we zijn ook al 2 jaar en 4 maanden bij elkaar).

Kortom, een hoop problemen. Ik heb over deze dingen al meerdere keren gesprekken gehad met mijn vriendin, maar ik verander bijna niet, en als ik verander gaat dat langzaam. Nu heeft ze mij nog 1 laatste kans gegeven. Ze wil dat ik professonele hulp ga zoeken.

Kan iemand mij een beetje inspireren of adviezen geven? En weet iemand waar ik heen moet als ik ook echt professionele hulp wil?

Alvast bedankt,

Joël.

naja ik weet nie echt hoe ik je kan helpen met dit, maar ik kan je wel vertellen hoe je hulp kan zoeken...
je kunt iig naar je huisarts gaan, die heeft zwijgplicht, dus mag ook nix tegen je ouders zeggen als je dat nie wil, en hij/zij kan je doorverwijzen naar een ggz bij jou in de buurt ofzow...
daar krijg je dan een intake en dan gaan ze ff bekijken hoe ze je t beste kunnen helpen...
sterkte drmee

[Joël]

Btw, op een site over fobieën las ik dit:

Een grote angst voor mensen en sociale omgang wordt een sociale fobie genoemd.(...) Mensen met een fobie doen van alles om die te ontvluchten. Zo gaan mensen met een sociale fobie mensen uit de weg en zijn ze bang voor nieuwe sociale contacten omdat ze extreem onzeker zijn. Ze voelen zich voortdurend kritisch bekeken, zijn bang om in gezelschap op te vallen of te blozen. Ze hebben het gevoel steeds tekort te schieten.

Dit is ook 100% op mij van toepassing.

[Joël]

fiepje schreef op 31-05-2004 @ 15:47 :
naja ik weet nie echt hoe ik je kan helpen met dit, maar ik kan je wel vertellen hoe je hulp kan zoeken...
je kunt iig naar je huisarts gaan, die heeft zwijgplicht, dus mag ook nix tegen je ouders zeggen als je dat nie wil, en hij/zij kan je doorverwijzen naar een ggz bij jou in de buurt ofzow...
daar krijg je dan een intake en dan gaan ze ff bekijken hoe ze je t beste kunnen helpen...
sterkte drmee

Kan ik ook bij de huisarts terecht voor psychologische zaken?

Joël schreef op 31-05-2004 @ 15:49 :
Kan ik ook bij de huisarts terecht voor psychologische zaken?

nou, da weet ik nie cker, maar ik denk da je daarvoor beter naar een soort van ggz kan gaan ofzow...
de huisarts is meer voor de lichamelijke shit, denk ik, maar hij kan je iig wel doorverwijzen...

een goeie vriend van mij heeft t ook nie op mensen enzow, maar kweet nie of jullie t zelfde hebben...
hem heb ik ook al vaak gezegd om hulp te zoeken, maar hij verrekt t en zakt dr steeds dieper in....
en das echt nie cool....

dus ik hoop echt da je hulp zoekt ofzow...
al issut maar om dr over te praten met iemand...

Joël schreef op 31-05-2004 @ 15:49 :
Kan ik ook bij de huisarts terecht voor psychologische zaken?

Jep. Je huisarts kan/moet je sowieso doorverwijzen als je hulp wilt. Bovendien is de stap naar je huisarts vaak kleiner dan naar iets onbekends.

[DigitalWorld]

Liefe Joel.

Tijdens het lezen van je berichtje herken ik steeds meer van mij in jou. Het bang zijn, het aan iemand hechten messchien wel, en denken dat het je niet zoveel uit maakt.

Ik wil je trouwens wel eerst ff complimenteren dat je dit bericht hebt geplaatst.

Als jij bij onbekende mensen komt reageerd iedereen anders; De een gaat zich als een rare aap gedragen, de lolbroek uithangen, heel verlegen, of juist stoer doen, enz.

Jij hebt meer iets van het verlegen worden, je oncomfortabel voelen.

Vaak is het bij dit soort dingen of jij jezelf goed genoeg kent. Stel aan jezelf eens die vraag: Ken ik mezelf op dat gebied goed genoeg? Waarom zou ik niet wa opener zijn? Me wat meer laten zien aan anderen? Wat is daar moeilijk aan? Wat heb ik te verliezen? Wat kan ik er mee winnen?

Door het gepest vroeger ben je onzeker en gesloten geworden, beide zijn moeilijk gelijk wegtehalen, maar je kan er wel iets aan doen.

voor onzekerheden: Je kan iedere dag affrimaties opzeggen. Bijv als je opstaat en gaat slapen.

En nu iets wat je denk ik wel belangrijk vindt, hoe je van je geslotenheid afkomt. Ik hoop dat dit bij jou ook gaat werken, bij mij heeft het wel gewerkt.

Ik was, in de tijd toen ik niet echt open was, ook gesloten voor mijzelf (iets wat jij onverschillig noemt) Maar ik kreeg veel commetaar van anderen dat ik weinig vertelde, dat ik gesloten was enzenz. Op een dag had ik er genoeg van en kocht een notebook (mn eerste dagboek) Je schrijft er gewoon in wat je diedag hebt meegemaakt, en wat je voelde. Dit is goed voor jezelf, je leert jezelf kennen enzo. Ook kan je opschrijven waneer je juist dichtklapt en hoe je erop reageerde, hoe anderen daarop reageerden enz.

Vaak is het open worden via papier gemakkelijker dan mondeling. Zo kan je ook met je vriendin via papier je echte gevoelens kwijt.

Leer het verleden te vergeten hoe moeilijk het ook is, denk aan: Ik leef nu, het verleden ligt achter me en blijft achter me.

Zet af een toe de stap op iemand afstappen, en vertrouw je vrienden, zij vertrouwen jou ook.

Joel, ik hoop dat je iets hebt aan deze choatische reactie van mij.
Mocht je vragen of hulp nodig hebben, ik ben hier voor je.

Don't be afraid.

Veel liefs, Annemijn.

[ranonkel]

Hoi Joel,

Het is denk ik heel belangrijk dat je jezelf leert kennen,en dat betekent dwars door alle gevoelens,emoties en weerstanden gaan. Dan zal je ervaren dat je niet die emoties bent maar dat er een prachtig,open en liefdevol mens onder die muur zit. Het vergt een heleboel moed maar de beloning is groot.
Je hebt iemand nodig die je goed kan begeleiden hierin,wil je meer weten,stuur me dan maar een pm.
sterkte,Ranonkel

[Joël]

Hoi, ArvinaAcTurpis. Bedankt voor je reactie.

ArvinaAcTurpis schreef op 31-05-2004 @ 16:24 :
Ik wil je trouwens wel eerst ff complimenteren dat je dit bericht hebt geplaatst.

Nou, hier op het forum is het eigenlijk heel makkelijk. Op internet is het sowieso lekker makkelijk kletsen, omdat ik hier min of meer anoniem ben.

ArvinaAcTurpis schreef op 31-05-2004 @ 16:24 :
voor onzekerheden: Je kan iedere dag affrimaties opzeggen. Bijv als je opstaat en gaat slapen.

`

Wat versta jij onder affrimaties?

ArvinaAcTurpis schreef op 31-05-2004 @ 16:24 :
Ik was, in de tijd toen ik niet echt open was, ook gesloten voor mijzelf (iets wat jij onverschillig noemt) Maar ik kreeg veel commetaar van anderen dat ik weinig vertelde, dat ik gesloten was enzenz. Op een dag had ik er genoeg van en kocht een notebook (mn eerste dagboek) Je schrijft er gewoon in wat je diedag hebt meegemaakt, en wat je voelde. Dit is goed voor jezelf, je leert jezelf kennen enzo. Ook kan je opschrijven waneer je juist dichtklapt en hoe je erop reageerde, hoe anderen daarop reageerden enz.

Dat klinkt opzich als een goed idee. Ik denk dat ik dat maar eens ga proberen.

ArvinaAcTurpis schreef op 31-05-2004 @ 16:24 :
Joel, ik hoop dat je iets hebt aan deze choatische reactie van mij.
Mocht je vragen of hulp nodig hebben, ik ben hier voor je.

Ja hoor, ik denk dat ik er wel iets aan heb... Zeker dat over zo'n notebook/dagboek bijhouden, daar zie ik wel iets in.

[DigitalWorld]

Lieve Joel.

Weet je wat affrimaties zijn?

Als je nog niet weet wat het is, zal ik een uitlegje geven.
Het zijn korte positieve zinnetjes die je dagelijk herhaald net zolang totdat je ze helpen, of je erin gelooft.

Het is zeg maar onbewust zekerheid aan jezelf geven, (nou eigenlijk wel bewust)

Je kent vast wel van zulke scene's uit films: Een persoon staat voor de spiegel en zegt : You're looking good today. of I love what the mirror shows me.

Dat zijn dus affrimaties.

Je moet zelf kijken wat bij je past, ik begon met hele gemakkelijke. Vandaag straal ik wamrte en liefde uit. Een tijd later, ik ben niet meer zo gesloten als vroeger. Het verleden is en blijft achter me. Niemand heeft het recht om mij pijn tedoen, doen ze dat wel, zijn zij zielig en ik niet!

Ik hoop dat je wat aan hebt.

Een dagboek is inderdaad heel handig, het brengt ook orde aan je leven, je gevoel kan je erin kwijt enzenz. Blijf alleen wel trouw schrijven, want als je het verwaarloost schiet je er weinig mee op.

Lieve Joel, Veel succes, sterkte en natuurlijk plezier!

Liefs, Annemijn.

[mathfreak]

Ik verwijs je even naar http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=835627
Het zou kunnen dat dit met elkaar samenhangt, met name wat je beschrijvingen over jezelf in je openingspost betreft. Heb je trouwens nog contact met die psycholoog waar je het in je openingspost over had?

[Joël]

ArvinaAcTurpis schreef op 31-05-2004 @ 17:21 :
Lieve Joel.

Weet je wat affrimaties zijn?

Als je nog niet weet wat het is, zal ik een uitlegje geven.
Het zijn korte positieve zinnetjes die je dagelijk herhaald net zolang totdat je ze helpen, of je erin gelooft.

Het is zeg maar onbewust zekerheid aan jezelf geven, (nou eigenlijk wel bewust)

Je kent vast wel van zulke scene's uit films: Een persoon staat voor de spiegel en zegt : You're looking good today. of I love what the mirror shows me.

Dat zijn dus affrimaties.

Ik had inderdaad al zo'n idee. Ik weet alleen niet of ik daar aan ga beginnen.. Ik denk dat ik daar misschien iets te nuchter voor ben

mathfreak schreef op 31-05-2004 @ 17:51 :
Ik verwijs je even naar http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=835627
Het zou kunnen dat dit met elkaar samenhangt, met name wat je beschrijvingen over jezelf in je openingspost betreft. Heb je trouwens nog contact met die psycholoog waar je het in je openingspost over had?

Nou, het hangt er wel mee samen, maar ik denk toch niet dat ik het in de hoek van autisme moet zoeken.\

Nee, ik heb geen contact meer met die psycholoog. Dat was maar eenmalig, namelijk voor een beroepskeuze- en interessetest. Maar daar kwamen dus ook wel een paar dingen over mijn persoonlijkheid naar boven.

[ofniet]

Scary, ik herken mezelf hier helemaal in.

Ik denk dat je eerst bij jezelf moet nagaan of je wel echt hulp wil. Dus of je jezelf ook zou willen veranderen als je geen vriendin zou hebben. Het is natuurlijk heel lief dat je het voor je vriendin zou willen proberen, maar als je er zelf niet voor 100% achter staat kan niemand je helpen te veranderen. Ik denk namelijk dat je dan niet écht veranderd, maar je anders voor gaat doen om je vriendin (en misschien anderen) te pleasen.

Ik snap dat je vriendin het frustrerend vind dat je zo bent, maar ik vind ook dat ze moet kunnen begrijpen dat jij niet in 1 keer kan veranderen hoe graag je ook zou willen. Ze kan jou niet pushen. Ikzelf vind het al heel knap van je dat je een beetje veranderd, ook al is het echt maar een heel klein beetje.

Een dagboek vind ik idd een goed begin. Zoals gezegd leer je je reacties kennen in bepaalde situaties, je kunt vanuit daar ook bepalen hoe je liever zou hebben gereageerd en die informatie kun je gebruiken voor een volgende soortgelijke situatie. Ook vertel je je emoties min of meer alleen zet je ze op papier in plaats van dat je ze aan iemand verteld. Het word dan makkelijker om er in werkelijkheid met iemand over te praten. Verder zet je alles dan een beetje op een rijtje en kun je kloterige situaties van je af schrijven.

En ik denk dat je er heel veel aan zal hebben als je naar je huisarts gaat, het is makkelijker om over je problemen te praten met iemand die je niet kent. Als diegene ook nog eens professioneel is, is dat natuurlijk helemaal positief. Bovendien heb je nix te verliezen en zit je met die hulp nergens aan vast.

[Daboman]

Ik herken mezelf in je verhaal. Vroeger heb ik dit ook gehad. En ik heb het grotendeels van me af gezet!

Het is vooral een kwestie van naar jezelf kijken. Stel jezelf eens een aantal vragen. Wil ik nieuwe mensen leren kennen? Wil ik dat het anders wordt? Want als je niet wilt veranderen maar het toch doet dan krijg je er spijt van.

Wanneer je echt wilt dat het anders wordt is het misschien goed om je te realiseren dat mensen er niet snel doelbewust op uit zijn om je te kwetsen. Stap daarna gewoon eens op iemand af en begin een praatje. Desnoods over het weer. Dat klinkt misschien slap, maar je moet ergens beginnen, en op deze manier ben ik ook begonnen. Verwacht niet gelijk dat je er meteen uit bent, maar doe het stapje voor stapje en accepteer dat je niet in 2 tellen uit kunt.

Ik zie hier toevallig een wat spiritueel getinte reactie. Nou heeft spiritualiteit mij ook flink geholpen. Affirmaties opzeggen klinkt misschien wat zweverig. Ik was eigenlijk ook vrij nuchter. Maar ik heb geprobeerd de zweverige dingen op een wat nuchterder niveau op te vangen. Dat deed ik dan vooral door m'n eigen betekenis en waarde aan de tekst te geven. Proberen de kern van de zaak in te zien en niet bij mezelf denken wat een zweverig gedoe, ik ga hier niet mee verder". Want vaak zijn het gewoon dingen die helemaal niet zo zweverig zijn, maar meer een basis om uit je negatieve gedachtes te kunnen komen! In plaats van deze dingen steeds te zeggen zou je ze ook op kunnen schrijven, kunnen denken, of weet ik veel wat je allemaal kan. Dat is misschien al een stuk minder zweverig. Als je je er wat in zou verdiepen heb je ook een hele goede alternatieve basis om uit je probleem te komen.

Zo heb ik het gedaan. Ik hoop dat je wat aan m'n reactie hebt. Succes ermee in ieder geval!

[belledonne]

ik als 12-jarige heb hier oowk last van gehad, maar ben toen gaan praten met een psychologe dat heeft ontzettend veel geholpen.. klinkt misschien overdreven maar psychologen zijn niet alleen voor mensen met een trauma ofzo als je niet zkr weet of je nog wel van je vriendin houd, en je het id hebt dat zij jou stom vind, zou ik ermee kappen... wel heel zonde natuurlijk maar ik denk in dat geval tog wel t beste.. als zij het een goed idee vind dat je professionele hulp gaat zoeken zou ik dat inelkgeval cker doen, dan help je jezelf in vele opzichten .

sterkte & groetjuuhz

[Joël]

Daboman schreef op 01-06-2004 @ 23:22 :
Want als je niet wilt veranderen maar het toch doet dan krijg je er spijt van.

Ik weet serieus niet of ik dat wel wil... Het voelt wel lekker veilig zo... Alsof ik moet bungee-jumpen maar toch maar liever boven blijf staan.

ofniet schreef op 01-06-2004 @ 16:30 :
Ik snap dat je vriendin het frustrerend vind dat je zo bent, maar ik vind ook dat ze moet kunnen begrijpen dat jij niet in 1 keer kan veranderen hoe graag je ook zou willen.

Dat snapt ze ook wel hoor. Ze is best lief, en ze heeft best geduld met me...

belledonne schreef op 03-06-2004 @ 19:00 :
als je niet zkr weet of je nog wel van je vriendin houd, en je het id hebt dat zij jou stom vind, zou ik ermee kappen... wel heel zonde natuurlijk maar ik denk in dat geval tog wel t beste..

Nou... Zo snel gaat dat niet... Na meer dan 2 jaar en 4 maanden neem je niet zomaar zo'n beslissing. Zeker als alles heel erg goed voelt als je samen in een ontspannen omgeving zit. Dan geloven we er allebei eigenlijk gewoon weer in. Maandag zijn we samen naar het strand gegaan en dat was gewoon relaxed... Dan ben ik volgens haar weer de jongen op wie ze verliefd is geworden... . 't Is dus niet zo dat ze me ook echt stom vindt, dan had ze me allang gedumpt.

[Silver rain]

Ik heb niet echt iets nuttigs toe te voegen, maar ik wil gewoon even zeggen dat ik mezelf heel erg in je (en sommige die hier gereageerd hebben) herken.
Ikzelf ben door een dagboek al een hoop veranderd. No way dat ik een paar maanden geleden een telefoon op zou pakken, of de deur open doen. Of zelfs maar met iemand praten over hoe ik me voelde. Als je voor jezelf duidelijk hebt gemaakt wat je wil en wie je bent (bv door een dagboek of + en - punten van elke dag), sta je een stuk vaster.
1 een keer kan je niet helemaal omslaan. Het kan geleidelijk gaan, of met sprongetjes. Als je jezelf vaak kleine haalbare doelen stelt en je haalt die dan ook, gaat je zelfvertrouwen vooruit. Dat is toch eigenlijk waar het allemaal om gaat: te weinig zelfvertrouwen, bang voor (kritiek van) anderen en gekwetst worden.

[Uziel]

Je bent bang om jezelf te laten kennen zeg je...

Waar ben je bang voor dan?
Ben je bang voor het feit dat ze dingen TEGEN je gaan gebruiken, of ben je bang dat mensen je niet mogen om wie je bent...

Als dat zo is houdt dat in dat je bang bent voor een vorm van afwijzing o.i.d. Je zelfvertrouwen wordt gevoed door wat anderen van je vinden dus...
Je moet inzien dat iedereen anders is. En je moet er niet om geven hoe mensen reageren op dingen die jij in alle openheid verteld. Wat heb je aan mensen die je mogen, omdat ze jou niet kennen? Pas als je open bent en mensen accepteren dat, weet je wie je echte vrienden zijn.
Je hoeft niet bang te zijn dat mensen dingen tegen je gebruiken, want als JIJ weet hoe je denkt, is er geen ander die jou onzeker kan krijgen.. Wat kan het jou schelen als mensen een negatief beeld van je krijgen door geroddel o.i.d. Als mensen dat zomaar geloven zijn ze je niet waard.
Eigen-waarde moet je grootste drijfveer zijn...

En dan het punt van niet veel te zeggen hebben, omdat je weinig meningen hebt enzo...:

dat heb ik zelf ook heel erg. Op alles wat gezegd word gewoon "ja" zeggen en verder niks weten om te zeggen..

Je moet je af vragen wat je hebt aan mensen die dat niet accepteren. Jij bent zoals je bent... En als mensen het niet aan staat dat jij geen mening hebt is dat HUN probleem. Niet de jouwe. Jij doet niks fout!

[Shitonya]

Ik herken me hier precies in. Muur om me heen. niet sociaal. stil bij vreemde en grote groepen. ik mijd meestal ook contact, behalve als ik drank op heb of ik de mensen al een tijdje ken of me snel op me gemak voel, dat de ene keer wat sneller gaat dan andere keer.
Ben ook heel onverschillig. Heb weinig medeleven/medelijden, weinig interesseert me meer. Ook meestal door "leven is toch zinloos enzo".
Kan je niet helpen, maar misschien helpt als je je beseft dat meerdere mensen dit ook hebben.

Uhm... enige advies is ook misschien professionele hulp zoeken als je dit een erg probleem vindt, meer kan niemand hier echt niet voor je doen. Je moet het zelf doen, zeg ik altijd maar.

[state_of_mind]

Waait wel weer over joh

[Shitonya]

state_of_mind schreef op 04-06-2004 @ 01:48 :
Waait wel weer over joh

Kort maar krachtig. Super

[state_of_mind]

Shitonya schreef op 04-06-2004 @ 02:05 :
Kort maar krachtig. Super

En dan te bedenken dat ik misschien psychologie wil studeren. Ik zie mezelf al zitten:

Patient: ik word thuis... erm.... mijn vader slaat me
ik: ajoh, waait wel weer over

groetjes!

[Gecko]

Dit klinkt allemaal erg bekend. Je kan hier idd met iemand over gaan praten. Het hangt er van af hoe hevig het is, maar in jouw geval lijkt me dat wel.

[GRRR]

het is simpel. je hebt twee keuzes

altijd veilig achter het muurtje blijven leven en langzaam maar zeker iedereen van je vervreemden of zelfs kwijt raken en in een isolement zakken, wat leidt tot een ergere depressie. *been there done that*

langzaam maar zeker zelfvertrouwen opbouwen. meningen vormen, je karakter definieren. wie wil je zijn? wat wil je doen? daar kun je zoveel verder op bouwen.

Ik ben mijn muur kwijt geraakt door een vorm van superieuriteit. Heb mezelf ontplooit in de dingen die mij maken. Ben angsten kwijt geraakt door vertrouwen in mijn eigen intellect en brute grofheid. Ik zie het namelijk zo. Het gaat er niet om dat je gekwetst gaat worden door sociale contacten. Dat is een feit. Je moet er alleen mee om kunnen gaan. Mijn scherpe mond heeft plaats gemaakt voor mijn muur.

[ScoobyDoo]

Joël schreef op 31-05-2004 @ 15:38 :
Ik houd heel erg veel van haar, dus ik wil haar niet kwijt, maar het lijkt me zo onmogelijk om mezelf echt te veranderen.

...

Een ander probleem is dat ik niet zeker ben of ik en mijn vriendin bij elkaar horen. Ik weet niet echt of ik nog wel van haar houdt.

Ik zie iemand die heel veel twijfelt en teveel in termen van problemen denkt.

Ik zit al best wel lang (eigenlijk mijn hele leven) met een probleem.

...

Mijn probleem is dat ik niet sociaal ben.

...

Een ander probleem is dat ik heel erg onverschillig ben.

...

Een ander probleem is dat ik niet zeker ben of ik en mijn vriendin bij elkaar horen.

...

Kortom, een hoop problemen.

Probleem hier, probleem daar.

Het is geen probleem dat je niet sociaal bent. Dat hoort bij jou. Je zal nooit uitgaand en open zijn, omdat je dat blijkbaar gewoon niet bent. Boeiend, dat hoort bij jou en dat hoeft geen probleem te zijn. Je kan ook denken dat je gewoon een beetje stil bent.

Onverschillig. Ben jij echt onverschillig? Echt? Als je echt onverschillig zou zijn, zou je dit niet posten. Net zoals met je vriendin; je twijfelt, je wil haar niet kwijt. Je bent dan niet onverschillig, maar maakt je daar juist druk om en dat is normaal.

Niet spottend bedoeld; van alcohol wordt je toch ook een stuk extraverter

[Shitonya]

state_of_mind schreef op 04-06-2004 @ 02:10 :
En dan te bedenken dat ik misschien psychologie wil studeren. Ik zie mezelf al zitten:

Patient: ik word thuis... erm.... mijn vader slaat me
ik: ajoh, waait wel weer over

groetjes!

Of nog leuker:

ik , ik, ik ben verkracht

Ach, stel je niet zo aan, je kijkt teveel soaps ^_^

[state_of_mind]

hahahaha