Liefde is onnatuurlijk en grote onzin.

Jaja, weer een heerlijk populair-wetenschappelijk stellinkje met een ondertoon van depressiviteit en minachting jegens de mensheid

Wat voor nut heeft liefde eigenlijk, behalve het verneuken van levens? In de natuur heeft liefde geen enkele functie. Het is nog gevaarlijk ook. Denk even mee.

Wat is het doel van de mens? Er is eigenlijk geen doel, dus het enige wat we zouden kunnen doen wat nog enig nut heeft, is onszelf gewoon voortplanten. Dieren en bloemen die geen bewustzijn hebben planten zich ook voort, dus doen wij dat ook maar. We moeten immers de soort in stand houden. Dus wat doen we? We verspreiden ons zaad onder zoveel mogelijk bloempjes om een zo groot mogelijke kans op veel gezonde nakomelingen te hebben. Wat voor rol heeft liefde daarin? Helemaal niets. Ik heb ooit al eens beweerd dat verliefdheid onzin is, nu neem ik het nog een stapje verder door het hele verschijnsel 'liefde' onderuit te schoffelen.

Als je verliefd wordt op iemand, en iets met die persoon krijgt, ben je dolgelukkig. Dat is echter onnatuurlijk. Het is niet de bedoeling dat je bij die persoon blijft, maar nakomelingen met die persoon voortbrengt. De verliefdheid is daarbij het trucje van de natuur om de geslachtsdrift te bevorderen, na de daad is het over. Waarom dan liefde? Mensen die zogenaamd 'van elkaar houden' blijven bij elkaar, krijgen misschien één of meerdere kinderen, raken geslachtsongeschikt en sterven af, omdat ze door 'liefde' elkaar niet kwijt willen. Dat is dus onnatuurlijk, want het is juist de bedoeling om zoveel mogelijk nakomelingen te krijgen, bij meerdere personen, want dan is de kans op een gezond kroost het grootst. Liefde en de daaruit voortvloeiende monogamie is dus onnatuurlijk. Zijde 1 is aldus onderuitgehaald.

Zijde 2 houdt de tegenovergestelde situatie in: liefde leidt niet tot een monogame relatie, maar tot het tegenovergestelde: vrijgezel blijven. Ook dat is absoluut ongunstig voor de voortplanting. Gaat een relatie uit, dan voelt men zich ongelukkig. Ook onbeantwoorde verliefdheid leidt tot, om het zo maar eens even uit te drukken, 'voortplantingsongeschiktheid'. Mensen die gedumpt zijn of verliefd op een onbereikbaar persoon, zijn niet geschikt voor de voortplanting. Vaak willen ze absoluut geen seks, geen aandacht, wentelen ze zich heerlijk in hun zelfmedelijden. Slecht, slecht, want zo sterft de soort snel uit.

Conclusie: of je het nou in de 'geslaagde' variant of in de mislukte variant bekijkt, liefde leidt alleen maar tot onwenselijke resultaten.

[Angeles]

Als het enige doel van de mens zou zijn zich voort te planten dan zouden we hoogstwaarschijnlijk nog in berenvellen rondlopen. De mens - homo sapiens - wil zich behalve voortplanten ook ontwikkelen. In onze Westerse cultuur gaat dat in veel gevallen het beste in de samenlevingsvorm van het gezin, waarin ouders samen een kind (of meer kinderen) opvoeden en op die manier voorbereiden op de maatschappij. De monogame liefde is niet in alle culturen de norm, dus het is in mijn ogen onjuist om hier te spreken over "de mens". Iedere cultuur heeft een samenlevingsvorm die voor hen het meest gangbaar en prettig is en in de Westerse cultuur is dat het kerngezin: vader, moeder, kind(eren). En de liefde - het samenleven van de man en vrouw - is primair gezien de basis van zo'n kerngezin. Natuurlijk is het zo dat er ook stellen zijn die geen kinderen krijgen, maar ik denk wel dat de monogame liefde voortkomt uit het Westerse ideaal van een kerngezin.

Dat die moderne Westerse "liefde" ook ellende met zich mee kan brengen is zeker waar, maar ontevredenheid en depressies doen zich in alle facetten van een rijke samenleving voor. Men is sowieso veel eerder ongelukkig in zijn of haar situatie. Wanneer aan basisbehoeften is voldaan gaat men verder zoeken en wil men uiteindelijk optimale ontplooiing vinden en gaat steeds hogere eisen stellen aan zichzelf en aan het leven. Bekijk de behoeftenpiramide van Maslow maar eens. De ontevredenheid en het liefdes"leed" is denk ik niet puur het gevolg van het concept liefde, maar meer van een soort van Westers perfectionisme: mensen zijn minder snel tevreden, willen meer in het leven, willen zich optimaal ontplooien (iets wat soms botst met het kerngezin-ideaal, omdat het het aangaan van bindingen moeilijker maakt). Door die botsingen zie je wellicht nu ook meer alternatieve gezinsvormen en eenoudergezinnen. Het is wel mogelijk om bevrediging te vinden in een vaste situatie, zoals in een vaste relatie - wanneer men kans ziet om zich in een ander facet meer te ontplooien, bijvoorbeeld door tevredenheid in het werk of in de vriendenkring (dat verklaart ook onder meer waarom het zo belangrijk is om in een relatie "je eigen dingen" te blijven doen en je eigen vriendenkring te behouden).

Ik denk dat de Westerse liefde zeker iets cultuurgebondens is. Het is goed dat we in een tijdperk leven waarin mensen meer vrij zijn om het concept "liefde" naar eigen goedkeuren in te vullen - of helemaal niet in te vullen. Ik denk dat ieder mens wel van nature de behoefte voelt om bindingen aan te gaan (mensen met bindingsstoornissen daargelaten) en dat "liefde" daardoor ook veel mensen gelukkig kan maken.

Overigens vind ik het onjuist om mensen te veel met dieren te vergelijken. Er is geen vaste wet van wat wel of niet natuurlijk is. Stel je voor dat een moeder zes kinderen heeft, met zes kinderen naar de supermarkt gaat, met vijf kinderen terugkomt en dit niet eens opmerkt. Dat zou voor mensen volstrekt onacceptabel zijn, maar voor een eend heel normaal. Dit is hier niet zozeer van toepassing - het valt me vaak op dat mensen het argument gebruiken: "in de dierenwereld gebeurt X toch ook niet" - maar meer om de vraag ter discussie te stellen: wat is natuurlijk? Is het wel zo natuurlijk wanneer mensen nog altijd als doel zouden hebben om te soort te vergroten, met het oog op de overbevolking? Een soort blijft tenslotte aan evolutie onderhevig.

Dit zijn mijn gedachten hierover. Ik vind dit zeker een interessante discussie en ik ben erg benieuwd wat anderen hierover te zeggen hebben.

[Drizzt]

Wanneer je stelt dat de mens als doel heeft om zich voort te planten, kan liefde als functie even goed aan de instandhouding van de soort bijdragen, omdat binding tussen de ouders bijna garantie van goede verzorging is (of zou moeten zijn).

Drizzt schreef:
Wanneer je stelt dat de mens als doel heeft om zich voort te planten, kan liefde als functie even goed aan de instandhouding van de soort bijdragen, omdat binding tussen de ouders bijna garantie van goede verzorging is (of zou moeten zijn).

Idd.

[Angeles]

Drizzt schreef:
Wanneer je stelt dat de mens als doel heeft om zich voort te planten, kan liefde als functie even goed aan de instandhouding van de soort bijdragen, omdat binding tussen de ouders bijna garantie van goede verzorging is (of zou moeten zijn).

Dat vind ik goed gezegd. Misschien kunnen we zeggen dat het doel van de mensen is om hun soort zo sterk mogelijk te maken door een goede verzorging, want uitbreiden van de soort is bijna eerder in het nadeel van de mensen, en een secundair doel is om de mens zo ontwikkeld mogelijk ("sapiens") te maken door opvoeding en dat dit bereikt kan worden door binding en stabiliteit.