Geen vrienden...

Hoi, ik hoop dat jullie mijn verhaal willen lezen en erop willen reageren, want ik zit hier namelijk heel erg mee.

Ik zit met iets en dat is dat ik (bijna) geen vrienden heb. Bijna al mijn vrienden hebben mij laten stikken.
Vroeger op de basisschool was ik best populair (al zaten mijn vriendinnen wel steeds te zeiken dat ik kattig deed enzo), maar nu ben ik een verlegen, vernederd stuk stront. Terwijl ik wel minder verlegen ben in dingen zoals iets vragen in de supermarkt waar iets ligt, maar vrienden maken gaat een stuk moeilijker.

Ik heb een jaar in verschillende klinieken/groepen gezeten vanwege mijn dwangstoornis (waar ik nu grotendeels vanaf ben) en daar ben ik heel vaak behoorlijk gekwetst. Meestal was de hele groep tegen me (ook omdat ze mijn paniekaanvallen en dwang gewoon niet begrepen). Een enkele keer deden ze aardig, maar ze hadden altijd wel wat te zeuren over mij. Wat ik allemaal niet goed of goed genoeg deed. Ze zeiden dat ik alleen maar aan mezelf dacht, ik kattig deed, ik te veel zeurde/zeikte over de kleinste dingen van mezelf (pijntjes enzo) of over de tv die te hard stond (dat had ook met mijn dwang te maken) en ze hadden last van mijn paniekaanvallen. Ze dachtten dat ik me aanstelde en aandacht te kort had. Vaak stond wel de leiding aan mijn kant en vond mij zielig en ze snapte ook niet waarom ze zo gemeen deden. Dat is ook het probleem: volwassenen vinden mij een leuke, vrolijke meid (en dat vind ik zelf ook wel een beetje), maar jongeren van mijn leeftijd mogen mij op de een of andere manier niet.

Ik heb er wel veel geleerd en ben er aan de ene kant veel sterker en volwassener door geworden, maar aan de andere kant ook veel onzekerder. Als je steeds te horen krijgt dat je dingen niet goed doet, ga je dat op een gegeven moment geloven. En dan ben ik weer bang dat ik alles fout doe, waardoor die dwang weer erger wordt. En daardoor maak ik weer moeilijker contact met anderen. Een soort vicieuze cirkel dus.

Eén op één ben ik redelijk spontaan, maar in een groep val ik er altijd buiten. Dat hebben mijn ouders ook altijd gehad, dus ik heb het ook een beetje van hun. Maar ik wil er wat aan doen, als dat kan. Ik dacht dat ik eindelijk vriendinnen gevonden had, toen ik weer op mijn oude school kwam, maar ik krijg het idee dat ze me niet meer mogen en over me roddelen. Dus daar ben ik ook dan klaar mij.

Mijn vraag is dus: hoe kan ik wat minder verlegen of onzeker zijn tijdens gesprekken (ik ben ook bang om iets verkeerds te zeggen en ik sluit mezelf ook van anderen af, omdat mensen mij altijd het idee geven dat ik verkeerde dingen zeg)? En hoe kan ik vrienden maken na de zomervakantie? Ik begon midden in het schooljaar, dus het was voor mijn klasgenoten ook een beetje wennen. Ik hoop nu dus vanaf het begin met een schone lei te beginnen, maar hoe?

Ik zie het soms echt niet meer zitten. Ik zie het probleem niet echt... En ik wil mezelf steeds veranderen, maar mensen moeten mij toch accepteren en mij nemen zoals ik ben?

x.

Edit: sorry voor het lange verhaal, alvast bedankt voor het lezen/reageren.

[ThisIsMyName]

zelf heb k er geen last van, maar vraag de andere meiden dan waarom ze zo tegen je doen...omdat je kattig bent??doe er iets aan als t zo is

[IndoDude]

zelf ben ik erg verlegen ,van binnen
maar op school en met andere mensen...ben ik anders
eigenlijk mijzelf niet

maar t belangrijkste is lef hebben ,jezelf naar anderen toe openen en laten zien wie je bent.
durven voor de klas te staan en gewoon je ding te doen.
wat je ook zegt ,het kan eigenlijk nooit verkeerd zijn.
als mensen je niet mogen om wie je bent ,zal het nooit echt klikken.

je moet gewoon zoveel mogelijk proberen met iedereen om te gaan,
tot je mensen tegenkomt waarmee het klikt.

ThisIsMyName schreef:

zelf heb k er geen last van, maar vraag de andere meiden dan waarom ze zo tegen je doen...omdat je kattig bent??doe er iets aan als t zo is

Ik doe er al wat aan. Ik ben de hele dag bezig met hoe ik over kom en wat ik doe. Maar dat maakt me helemaal gek en onzeker. Ik droom bijna elke week wel dat mensen mij niet mogen.

[bierkoning]

Quinty. schreef:

Ik doe er al wat aan. Ik ben de hele dag bezig met hoe ik over kom en wat ik doe. Maar dat maakt me helemaal gek en onzeker. Ik droom bijna elke week wel dat mensen mij niet mogen.

probeer anders gewoon niet zoveel erover na te denken, en gewoon te ontspannen. Ga erop uit en je leert vanzelf nieuwe mensen kennen. ? Zoals je hier altijd overkomt lijk je ook idd wel gewoon een gezellige lieve meid.

[ThisIsMyName]

Miss vinden due kinderen t gwn leuk om te zeggen dat je kattig bent enzo, maar als jij nii dat idee hebt, vraagd dan wat ze bedoelen dat jij kattig bent...
No answer = No problem

[SweetStrawberry]

Misschien moet je proberen vrienden buiten school te zoeken. Ik was eerst ook altijd heel verlegen tegenover andere mensen omdat ik mijn hele basisschool tijd gepest ben. Toen ik naar de middelbare ging ging dat ook niet meteen goed want ik moest eraan wennen dat mensen niet alles van mij wilde afkraken. Ik wilde ook wel met een schone lei beginnen maar eigenlijk moest ik eerst zelf wat veranderen.
Dat is toen ook gebeurt en ik heb ook wel vrienden op deze school gemaakt maar dat kwam pas 1,5-2 jaar later. En 2 jaar nadat ik van mijn basisschool afging heb ik nieuwe mensen ontmoet die niet bij me op school zaten. Dit was dus toen ik al wat minder verlegen was, dus ze leerde meteen de 'echte ik' kennen. Dat zijn nou mijn beste vrienden en ze accepteren ook alles.

Wat ik dus wil zeggen is dat ik denk dat je er eerst weer de verlegenheid af moet leren en jezelf moet worden. Anders hebben mensen meteen dat verlegen beeld van je, en niet het beeld van de spontane vrolijke meid die je echt bent.

Succes!

Ik weet trouwens niet of dit ook voor jou geldt hoor, maar bij mij is het wel zo gegaan.

[Miekje*]

Ik herken een deel van jouw verhaal wel in de mijne. Het grootste gedeelte van mijn leven ben ik gepest en hoorde nergens bij. Zo heb ik me dus een tijdlang afzijdig gehouden van leeftijdgenoten, omdat ik bang was dat toch niemand me leuk vond. Dit is langzaamaan wel beter geworden.

En wat je zegt: volwassenen vinden je een aardig en spontaan iemand, maar leeftijdsgenoten mogen je niet. Ik heb precies hetzelfde, ook al ga ik met leeftijdgenoten wel aardig om, tegenwoordig. Nog steeds heb ik 'opstartproblemen' wat leeftijdgenoten betreft, en het heeft op mijn huidige school ook ruim een jaar geduurd voordat mijn klasgenoten me eindelijk een beetje mochten.

Wat hierboven al is aangegeven: zoek je vrienden niet alleen op school, maar juist erbuiten. Door vrijwilligerswerk te gaan doen op een kinderboerderij, heb ik een paar hele goede vrienden gemaakt. Als je een sport leuk vind, kun je die misschien gaan beoefenen. Geef niet op en lijf onder de mensen, anders vereenzaam je en is het later nog moeilijker om contact te maken met leeftijdsgenoten.

Ik denk dat je a) te snel denkt dat een groep jongeren je niet mag, je erbuiten valt en je daar ook naar gaat gedragen, en b) te veel gericht bent op hun goedkeuring krijgen, terwijl je niet per se vrienden uit die categorie hoeft te hebben, niet per se in groepen hoeft te functioneren en ook prima gelukkig kunt worden met enkel volwassenencontact of één op één.

Maar om het tegen te gaan zul je vooral het eerste aan moeten pakken. Ook al slaat het nergens op of is het kut of voelt het genant, blijf er vanuit gaan dat iemand positief tegenover jou staat. Word niet kattig (dus vermijd (ver)oordelen), maar denk ook niet dat een ander zomaar over jou oordeelt. De rest is geen front, geen groot blok dat jou niet mag. Is er één persoon die kut doet? Haal je schouders op en zeg tegen een ander dat ie vast geen zakgeld kreeg van papa en mama deze week en daarom suf doet. Blijf het proberen en blijf daarbij positief richting de rest. Die rest is ook opgebouwd uit een hoop onzekere mensen, mensen die elkaar niet allemaal even aardig vinden, en mensen die met exact hetzelfde gevoel zitten.

[Calense]

Ik heb denk ik ongeveer hetzelfde. Ik heb wel schoolvrienden waar ik op school mee omga, maar buiten school niemand eigenlijk.

[Lente]

Er vallen mij een paar dingen op in je verhaal, ik heb wat stukjes gequote:

Quinty. schreef:

Bijna al mijn vrienden hebben mij laten stikken.
Vroeger op de basisschool was ik best populair (al zaten mijn vriendinnen wel steeds te zeiken dat ik kattig deed enzo),

Quinty. schreef:

Een enkele keer deden ze aardig, maar ze hadden altijd wel wat te zeuren over mij. Wat ik allemaal niet goed of goed genoeg deed. Ze zeiden dat ik alleen maar aan mezelf dacht, ik kattig deed, ik te veel zeurde/zeikte over de kleinste dingen van mezelf (pijntjes enzo)

Quinty. schreef:

Ik heb er wel veel geleerd en ben er aan de ene kant veel sterker en volwassener door geworden, maar aan de andere kant ook veel onzekerder. Als je steeds te horen krijgt dat je dingen niet goed doet, ga je dat op een gegeven moment geloven. En dan ben ik weer bang dat ik alles fout doe, waardoor die dwang weer erger wordt. En daardoor maak ik weer moeilijker contact met anderen. Een soort vicieuze cirkel dus.

Quinty. schreef:

(ik ben ook bang om iets verkeerds te zeggen en ik sluit mezelf ook van anderen af, omdat mensen mij altijd het idee geven dat ik verkeerde dingen zeg)?

Quinty. schreef:

Ik zie het soms echt niet meer zitten. Ik zie het probleem niet echt... En ik wil mezelf steeds veranderen, maar mensen moeten mij toch accepteren en mij nemen zoals ik ben?

Verschillende mensen uit verschillende groepen hebben in verschillende situaties laten merken dat je soms vervelend en kattig reageert. Misschien een idee om even goed over jezelf na te denken om erachter te komen wat hiervan waar is? Reageer je lullig? Doe je vaak kattig? Zeur je over duizend kleine dingen die er niet toe doen? Als dit zo is, kun je dat proberen te veranderen. Want zou jij het gezellig hebben met iemand die steeds negatief en kattig doet? Je zegt dat mensen je moeten accepteren en nemen als je bent, en daar heb je natuurlijk gelijk in. Maar je gedrag kun je wel veranderen. Dat is niet wie je bent. Je zegt zelf dat je jezelf leuk en aardig vindt, maar blijkbaar merken anderen daar door je gedrag niet zoveel van. Probeer daar dan wat aan te doen. Laat die kattige opmerkingen voor je en probeer wat minder te zeuren, dan zien mensen om je heen vanzelf je leuke kanten

Quinty. schreef:

Ik dacht dat ik eindelijk vriendinnen gevonden had, toen ik weer op mijn oude school kwam, maar ik krijg het idee dat ze me niet meer mogen en over me roddelen. Dus daar ben ik ook dan klaar mij.

Heb je het idee of weet je het zeker? Heb je er met je vriendinnen over gepraat? Misschien heb je het helemaal verkeerd! En misschien hebben ze wel over je geroddeld, maar kun je met een goed gesprek duidelijk maken dat ze dat niet meer moeten doen en is het daarna weer goed tussen jullie. Geef je vriendschappen niet zo snel op, daar zijn ze veel te belangrijk voor.