|
Hallo iedereen,
Ik heb me hier pas aangemeld, omdat me dit een goed forum leek.
Ik ben een meisje van 14 jaar uit Noord-Holland.
Verder niet heb ik niets te vertellen over mezelf, want het gaat hier ook niet om mij eigenlijk. Ik wil hier graag mijn verhaal kwijt en ik hoop dat jullie het willen lezen. En misschien dat iemand me kan helpen.
(het wordt misschien een lang verhaal)
Mijn verhaal.
In de zomervakantie van dit jaar bemerkte ik dat ik misschien verliefd was op mijn beste vriendin. Nog nooit had ik ook maar een klein vermoeden gehad dat ik misschien op meisjes zou vallen, achteraf zijn er toch wel van die dingen waarin ik verschilde van 'normale' kinderen... Het heeft natuurlijk een tijd geduurd voor ik het meer ging accepteren, maar ik had er vanaf het begin al goede moed in dat het misschien iets kon worden tussen mij en die vriendin. Ik dacht dat ik gewoon door kon gaan met mijn zorgeloze leventje. (bijna zorgeloos dan)
Zoals je waarschijnlijk al vermoed, was dat niet het geval, ik heb het ze verteld (van dat ik op meisjes val) maar het was niet van "Ik val ook op meisjes eigenlijk. En ik vind je leuk." Natuurlijk zei ze dat niet, maar ik was blind door de liefde.
Ik bleef hopen en ze werd een soort obsessie voor me. Wat een obsessie is zal je wel duidelijk zijn : ik huilde vaak, was dag en nacht met haar in mijn hoofd bezig, piekerde, hoofdpijn, oververmoed, stemmingwisselingen enz. Al die dingen waren natuurlijk gevolgen van elkaar, de beruchte vicieuze cirkel.
Die periode is heel zwaar voor me geweest, de gevolgen zijn er nog steeds, maar ik had nog hoop ; ooit zou zij mijn vriendin worden.
Na een ruim half jaar nam de obsessie wat af, er ik bemerkte hoe weinig ik nog maar was, een half jaar had ik alles verwaarloosd.
Mezelf, hobby's, vrienden, gezondheid, school. Er was gewoon helemaal niets meer in mijn leven. Die periode heeft niet heel lang geduurd, ookal weet ik niet meer hoe ik eruit gekomen ben.
Ik zou nu dus kunnen zeggen dat het goed met me gaat, de obsessie is over en daarmee dus ook veel problemen en ik heb weer 1 hobby.
Zoals ik eerder al zei, de gevolgen van die periode zijn er nog steeds, ook al zijn het maar kleine dingen.
Maar ik zou nu zo graag rust willen hebben in mijn hoofd, ik wil het helemaal kunnen afsluiten en weer even 'zorgeloos' kunnen verder gaan, zoals een jaar terug, maar het lijkt nu steeds dat als ik het ene waar ik over pieker heb 'opgelost' dat meteen het andere 'probleem' zich weer aandiend, dan mijn moeder weer, dan weer roddels over mij in de klas.
Allemaal dingen waar ik me zorgen over maak, waar zoveel energie in gaat zitten. En dat oneindig lang door. En veel energie heb ik niet meer, ik wil gewoon rust, maar ik weet niet hoe ik dat moet bereiken.
Het is mij in die periode twee keer aangeraden om naar een psych te gaan, maar ik heb het toch helemaal zelf opgelost, er was ook eigenlijk helemaal niets met me aan de hand, maar waarom kan ik het dan niet helemaal afsluiten en rust krijgen?
Ik heb lang getwijfeld of ik me wel zou aanmelden hier, omdat ik me dan misschien juist veel slechter zou gaan voelen en juist veel meer met mezelf bezig zou zijn. Maarja ik hoop dus dat het toch helpt...
Op een ander (holebi)forum heb ik ook weleens mijn verhaal gedaan, maar dan krijg ik adviezen zoals, werk aan je zelfvertrouwen, werk aan een positieve instelling, werk aan dit werk aan dat. Maar ik wil helemaal nergens meer aan werken ik werk dit hele schooljaar al aan van alles en nogwat om me maar beter en beter te voelen (en dat kost ook veel energie) en het lukte ook wel, maar nu wil ik gewoon echt rust in mijn kop!!
-------
Misschien dat dat laatste iets te tegenstrijdig over kwam, dat was niet de bedoeling.
Maar in feite is het ook wel een beetje tegenstrijdig, ik weet namelijk niet meer wat ik moet doen.
Ik zou graag willen dat alles zich vanzelf oploste, dat ik vanzelf weer een gelukkig meisje wordt, maar ik weet ook dat dat niet zomaar gaat.
Ik moet me daarvoor inzetten, maar dat wil ik niet meer, dat doe ik al tijden en wat lost het op? Niets, ik wordt er alleen maar moeier en moeier van.
Ik heb er niet zelf voor gekozen om op meisjes te vallen, om een obsessie te krijgen voor mijn beste vriendin, ik had misschien liever gewoon hetero geweest, dan had dit niet gebeurd en had ik nu bijna een leuk jaar achter de rug gehad.
Ik vind het moeilijk om het goed uitleggen, maar ik ben nu op een punt dat ik het zat ben om steeds maar met mezelf bezig te zijn, me steeds maar weer dwingen om altijd positief te denken, ik wil dat dat gewoon vanzelf gaat.
Ook al ga ik naar een psycholoog toe, uiteindeljk moet ik het toch zelf doen...
En trouwens mijn ouders laten me toch nooit naar een psych gaan, ze zullen het toch niet begrijpen als ik dat zou willen, te weten niets van me.
Soms wil dat ik een middel heb om mijn hoofd leeg te maken, al is het maar voor even... Maar ook dat lost niets op natuurlijk.
Laatst gewijzigd op 26-04-2008 om 15:13.
|