Ik snap dat je dit gevoel hebt en dat je dit sterk wilt veranderen maar persoonlijk zou ik iets verder kijken dan alleen de "ik" vorm. Want er gaan heel veel complicaties bijkomen. De maatschappij accepteerd in het algemeen TS's een stuk minder. Werk vinden word heel moeilijk en je zult, ongeacht wat, altijd wel complicaties hebben in het dagelijks leven. Daarbij zijn er veel familie leden die dit niet zullen accepteren. Het is niet alleen de ouders. Maar hoe ik zo'n verandering zie is simpelweg "Reset knop en nieuwe start alleen verder maken".
Persoonlijk zou ik kijken in jezelf, waarom je deze gevoelens hebt, en of er gewoon een andere mogelijkheid is. Er zijn der meestal altijd wel. Persoonlijk is mijn lichaam mijn tempel. Dus tattoo's, piercings of geslachtsverwisselings gedachtes komen al helemaal niet binnen.
Waarom zou je dit willen? Hoe gaat het verder? Wat wil je verder doen, na deze verandering? Hoe ga je het met je familie regelen? Hoe ga je het met je vrienden regelen? Hoe doe je dit met school? Hobbies? Sport? Dit is niet eenmaal een mes erin en TADAA! Klaar. Dit duurt jaren. En een levenslange weg met veranderingen op je lichaam. Je zult spiermassa af moeten bouwen. Hormonen blijven inslikken en moeten trainen om je stem vrouwelijk te houden. Verder zul je ook je ademsappel moeten leren verbergen, dus heel veel houdingstherapie.
Ik verwacht niet dat er transgenders op scholieren.com zitten (De meeste zijn pubers). Wat ik allereerst zou doen, voor de stappen richting ouders te nemen, contact zoeken met een daadwerkelijke transgender. En het maakt niet uit wie, wat, waar en hoe. Als je kijkt op een "Roze maandag" bijvoorbeeld, in Tilburg. Daar lopen heel, HEEL veel transgenders verkleed rond. Verkrijg daar wat informatie over hun dagelijks leven, werk, hobbies etc. Een soort interview zeg maar. En bespreek het daarna pas met een huisarts, ouders, vrienden etc..
Ik hoop dat dit informatief was.
|