Advertentie | |
|
13-05-2002, 13:36 | ||
Citaat:
__________________
Hm... Larstig... ;)
|
13-05-2002, 15:22 | |
Heel mooi geschreven.
Ik vind dat je hele mooie vergelijkingen in je verhaal maakt, die heel beeldend zijn voor de lezer En niet langzaam, zoals een kuikentje in een ei, dat pas openbarst als het kuikentje te groot is om daar nog te kunnen wonen, maar snel, zoals een ballon die je heel snel opblaast en die bijna uit elkaar knalt, maar ook weer net niet of En geen positieve gouden glans, hoewel het misschien wel zo klinkt. Deze glans deed zo’n pijn aan mijn ogen dat ik een paar keer moest knipperen om weer helder te kunnen zien Ik wil meer lezen!! |
13-05-2002, 20:08 | |
<<<< VERVOLG >>>>
Telefoon. Ik hijs mezelf omhoog en wankel naar de werkkamer van mijn vader. Ik ga op het geluid af, want ik zie door de papieren de telefoon niet meer. Hij is nu al vier keer overgegaan, het moet wel iemand zijn die zijn verhaal erg graag kwijt wil. Ik neem op. “Met mij!”, jubelt een stem aan de andere kant van de lijn. Het is Sophie, mijn beste vriendin. “Hé Soof”, antwoord ik. “Nou, nou, wat vrolijker mag ook wel hoor! Waar was je vandaag?” “Thuis.” Een zucht. “Nee, dat had ik ook wel door. Waarom was je thuis?” “Omdat ik buikpijn heb.” Sophie giechelt. “Is het weer zo ver?” “Wacht maar”, zeg ik grimmig, “over een week ben jij aan de beurt en dan zal ik om jou lachen.” Sophie antwoordt niets. Ze denkt ergens aan, dat heb ik wel door. Ik ken haar ook al zo lang. “Hoe was het gisteravond?” Ik dacht het al. Dáárom belde ze natuurlijk. Ik kan in Sophie’s hoofd kijken als ik wil. Nou ja… niet echt natuurlijk, maar meestal weet ik wel wat haar bezig houdt en dat weet zij ook van mij. “Mijntje?” Ik zucht. “Hé Jasmijn, wat is er?” “Niets”, mompel ik. Soof verschuift de telefoon. “Ik doe nu mijn jas aan en dan kom ik naar je toe.” Ze kent mij dus ook heel goed. Sophie is echt mijn aller, allerbeste vriendin. Ik ken haar al bijna mijn hele leven. Toen ik in groep vier zat, kwam er opeens een nieuw meisje bij ons in de klas, dat naast mij moest zitten. Ze had blond haar, twee vlechtjes en een blauw jurkje aan. En ze heette Sophie. Twee uur later wisten we alles van elkaar en kwamen we er achter dat ze mijn achterbuurmeisje was. Het hek, dat tussen onze huizen stond, staat er nu niet meer. We zijn er te vaak overheen geklommen en op een dag viel het om. Twee dagen huisarrest. Soof is ook de enige die ik alles kan vertellen. Mijn ouders zijn nooit thuis en als ze thuis zijn, hebben ze het te druk met hun werk. Het is zelfs zo erg dat ik er na zeventien jaar nog steeds niet achter ben wat voor werk ze nou eigenlijk doen. Ik weet alleen dat ze sámenwerken. Wanneer ik behoefte heb om te praten, bel ik Soof op. Of ik ga langs. En als ze er dan niet is, drink ik gewoon thee met haar moeder of haar zus. Alleen over Tim heb ik heel lang gezwegen. Ik schaamde me dat ik me op elke donderdagavond verheugde en ik dacht dat ik niet normaal was. Eigenlijk walgde ik er van. Ik vond mezelf het meest verschrikkelijke schepsel dat ooit op aarde had rondgelopen en ik was ook zo dom, want wie werd er nou verliefd op iemand die twintig jaar ouder was? Vies was ik en bleef ik, tenzij ik die verliefdheid op de een of andere manier kon laten verdwijnen. En daar bedacht ik nog een manier voor ook. Ik moest de liefde een kans geven mijn lichaam te verlaten. Wanneer lucht een gesloten kamer verlaat, moet daar een deur of een raam voor geopend worden. En zo zat het ook met mijn lichaam. Volgens de medische encyclopedie zou het door mijn neus en oren kunnen ontsnappen, maar dat duurde me te lang. En de hele dag met mijn mond wijd open lopen, vond ik te ver gaan. Dan zou ik nog meer voor gek lopen dan ik nu al deed. Want iedereen kon natuurlijk van mijn gezicht aflezen hoe walgelijk en dom ik was. Ik bedacht iets anders. Ik begon in mijn armen te snijden. In het begin deed het pijn, maar daarna voelde ik niets meer. Iedere ochtend voor ik naar school ging en iedere avond voor het slapen gaan deed ik het. Toen kwam ik er achter dat het ook hielp om de innerlijke pijn, de walging, niet te voelen en ik ging het steeds vaker doen. Gelukkig was het winter en vielen de sneeën in mijn armen niet op omdat ik truien kon dragen. En op een dag kwam Sophie er achter.
__________________
Hm... Larstig... ;)
|
14-05-2002, 12:37 | ||
Citaat:
__________________
Hm... Larstig... ;)
|
14-05-2002, 17:00 | ||
Citaat:
Waar je verder op moet passen is dat het geheel niet te zwaar wordt, hou het luchtig, stop er wat grapjes in, ofzoiets. Dan blijft het langer leuk om te lezen, anders wordt het, ondanks de spanning, veel sneller saai. Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Liefs Lau |
17-05-2002, 14:54 | |
Uppen mag.
Ik vind het eerste deel ook beter. Uhmz, dat telefoongesprek is gewoon wat minder, wel okeey opzich hoor. Er zitten wel leuke stukjes in zoals hoe Sophie en Jasmijn elkaar hebben leren kennen. Maarjah, het eerste gedeelte had meer, ja hoe moet ik dat nou zeggen, was gewoon beter. Heeft meer eigen stijl, aparte stijl. Moeilijk uit te leggen. En ik vind ook dat je je beter kan beperken tot 1 'hoofdprobleem'. En dat van die verliefdheid spreekt mij meer aan. Iedereen komt al aanzetten met snijden ensow, no offence verder... Maare ik wil wel meer lezen!
__________________
MAYNARD! I rest my case --- And Colin & Ricky. --- Ik ben zo blij dat ik ben wie ik ben, dat ik ga waar ik ga, dat ik sta blablabla
|
Advertentie |
|
|
|