Verhaal

[mijnnaamisHD]

Hoi iedereen, ik ben laatst begonnen aan het eerste stukje van mijn verhaal. Ik weet niet of ik er verder mee wil, omdat ik niet weet of het goed genoeg is. Dit is het eerste verhaal dat ik schrijf. Ik zou het leuk vinden als jullie een reactie achterlaten met een oordeel over dit stuk. Ik ben heel onzeker over mijn schrijfvaardigheid dus ik sta open voor al jullie opmerkingen. Misschien is dit eerste stuk een beetje saai, maar ik ben wel van plan er een verhaal van te maken waarin veel gaat gebeuren.
Hier is het:

Een ongekende stilte verkoelt het huis. Als een woestijn zonder wind. Een kale, eentonige vlakte. Nu moet je je voorstellen dat jij daar staat. Als enige, in die woestijn, met je ogen dicht. Af en toe hoor je wat geritsel, misschien een salamander die onder een cactus schiet. Of een verdord blaadje dat richting het niets fladdert. Maar een blaadje kan niet fladderen zonder een briesje. In deze woestijn hangt geen enkel briesje. Deze woestijn is dood. Waar het briesje hoort te zijn, hangt nu een mysterieuze, kille ruimte die zo ontzettend leeg aanvoelt, alsof het me wil zeggen: ‘Voel je dat? Het is er niet meer. Ze is er niet meer.’ De ruimte drukt op me. Het daalt op me neer, om het er nog eens even extra in te wrijven dat het vanaf nu anders is. Een benauwde woestijn. Wanneer is een woestijn niet benauwd, zul je je nu afvragen. Waarop ik zal antwoorden, dat het met een briesje een stuk verdraaglijker zou zijn.
Had ik me dat een paar dagen geleden voor kunnen stellen? Dat het dagelijkse geschreeuw, het dichtsmijten van deuren, het kapot gooien van kostbare spullen, het onophoudelijke gehuil en het geklaag van de buren, een gemis voor me zou worden? Dat ik niet als een normaal mens zou kunnen leven als ik bevrijd zou zijn uit die wilde woestijn, zonder dat schrijdende zand in mijn gezicht? Zo naïef als ik toen was, had ik gewild dat alles snel voorbij zou zijn. Geen geruzie meer. Geen gehuil meer. Want als zij huilden, moest ik ook huilen. Het enige waar ik naar verlangde, was die rustige woestijn uit mijn dromen. Die woestijn waarin ik vooruit kon lopen, op zoek naar dat kleine tekentje van leven, mijn succes, daar ergens, in de verte. Waar ik niet werd tegengewerkt door dat schrijdende zand in mijn gezicht, zo pijnlijk dat ik mijn handen wel voor mijn gezicht móest plaatsen, waardoor ik geen enkel zicht had op de toekomst, op mijn toekomst. Want zo ging dat toentertijd, zij versperden me de weg naar mijn toekomst. Een groot deel van mijn jeugd ging aan hen voorbij. Mijn jeugd bestond vooral uit werken voor hen. Het huishouden was mijn leven. Welk kind uit de eenentwintigste eeuw kan dat nu nog zeggen? Ik ben bang dat ik de enige ben. Want zij hadden het te druk met elkaar, met elkaar uitmaken voor geschifte klootzak, ontrouwe slet, vieze teef en noem het maar op. Een normaal kind maakt pas in zijn tienerjaren kennis met soortgelijke woorden. Ik leerde ze al kennen toen ik acht was. Ooit, in groep vijf, heb ik tegen klasgenoot waar het totaal niet mee boterde, gezegd: ‘Ik vind je een lelijke teef.’ Waarop de juf mij bij de kraag van mijn polotruitje greep en in mijn oren siste dat ik dat nooit, maar dan ook nooit meer mocht zeggen. Ik weet niet wat het was; de angstaanjagende toon in haar stem of de dikke speekselklodders die na haar preek mijn oor uitdropen, maar ik heb het woord ‘teef’ de afgelopen acht jaar nooit meer gebruikt. Natuurlijk wist ik zelf helemaal niet wat ik bedoelde met ‘teef’. Ik kon het alleen maar blind beamen toen mijn juf de klasgenoot wijsmaakte dat ik met een ‘teef’ een vrouwtjeshond had bedoeld, waarmee ik hem dus had willen beledigen omdat de klasgenoot in kwestie een jongen was.
Dat ze geen goede invloed op mij nalieten, was wel duidelijk. Mijn ouders hebben zestien jaar lang als een blok aan mijn been gehangen. Ze gingen beiden door een dramatische periode, wat als gevolg had dat het huis werd verwaarloosd, de familie werd vergeten, werk niet goed werd uitgevoerd waardoor rekeningen niet konden worden betaald, en een dochter die er het meest onder leed. Het ergste was dat ze zich van alle problemen bewust waren, behalve van het laatste. Ik kan me goed herinneren dat ma een stapel enveloppen naar pa gooide, ondertussen schreeuwend: ‘Betaal die rekeningen toch eens, armoedzaaier!’ Of andersom: ‘Haal die luie reet van je uit die stoel en ruim de slaapkamer op! Jouw sokken bezorgen me nog een levensbedreigende vergiftiging!’ Waarop er standaard een hevige discussie uitbrak waarbij er verschillende voorwerpen door de kamer werden gesmeten. En over mij? Over mij hadden ze het nooit. Jawel, als er iets gedaan moest worden. Trek dat kind uit haar bed en zet haar aan het werk. Ik was hun schoonmaakster, hun Assepoester en zij waren de gemene stiefzusters.
Soms vraag ik me af of ze wel echt voor elkaar hebben gekozen. Of ze überhaupt ooit wel van elkaar gehouden hebben, of verliefd op elkaar zijn geweest. Als zulke gedachtes mijn hersenen binnendringen, probeer ik ze er meteen weer uit te jagen. Natuurlijk hebben ze van elkaar gehouden, anders zouden ze toch nooit een kind hebben genomen? Of ben ik dan toch een ongelukje? Abortus was in die tijd geen optie. En nu ik toch gebaard was, konden ze maar beter bij elkaar blijven. Puur uit liefde voor hun kindje. Niets meer. Zo kan ik uren in cirkels blijven nadenken.
Inmiddels heb ik mijn ogen kunnen sluiten en probeer de eerste schaapjes te tellen. Meestal kom ik niet verder dan twintig. Niet omdat ik bij twintig in slaap val, maar omdat ik bij twintig de tel kwijtraak. Schaapje numero twintig is het moment voor mijn hersenen om te gaan malen om belangrijkere dingen dan denkbeeldige schaapjes die over een denkbeeldig hekje heen springen. En dan lig ik tot diep in de nacht wakker, tot een uur of vier à vijf. Na zes jaar ben ik er gewend aan geraakt. Het is inmiddels mijn vaste levenspatroon geworden. Iedere nacht zo’n drie uur slaap, vervolgens met hakken en stoten opstaan en dan de lange acht uur op school zien te overleven. Sommige uren breng ik slapend door. Leraren zijn radeloos en hebben besloten, na alles geprobeerd te hebben, me maar met rust te laten. Ondanks mijn slechte slaappatroon haal ik redelijke cijfers. Dat ik dit jaar voor de tweede keer ben blijven zitten op het atheneum, heeft niets te maken met vermoeidheid. Of ik de oorzaak bij mezelf moet zoeken of bij andere factoren, weet ik niet. Geen motivatie, dat geef ik toe, maar misschien wel het allerbelangrijkste: geen steuntje in de rug. Waar mijn ouders mij moed horen in te praten, krijg ik een preek over de uitpuilende wasmand die vóór vier uur leeg moet worden gehaald.
Hoe lang lig ik al wakker? Vier, vijf uur? Ik hoor mijn witte Blokker-klok eindeloos tikken. Tik, tik, tik. Iedere tik voelt als een verspilde seconde waarin ik in diepe slaap hoor te zijn. Alles werkt mee; mijn hoofd voelt zwaar, mijn bovenste oogleden lijken vastgekleefd aan mijn onderste oogleden, mijn lichaam is uitgeput. En toch is het die stilte die me tegenwerkt. Die stilte die voor een normaal persoon zo doodgewoon is, maar voor mij zo wereldvreemd. Soms knipper ik even met mijn ogen, om te controleren of ik nog wel in mijn kamer lig. Ik weet dat het goed zit als ik de gele orchidee op mijn nachttafeltje waarneem, die in een boog hoog boven mijn kussen is gegroeid. Iedere ochtend als ik wakker word – of mijn ogen open van een nachtje gedachten malen – is het eerste dat ik zie die orchidee, die prachtige, gele orchidee, die in zo’n perfecte boog is gegroeid, dat het iets goddelijks heeft. Het voelt als een bescherming, alsof het zijn armen over mij uitspreidt en zegt: ‘Vandaag ontferm ik me over je.’

[zsg]

wow eehm jij hebt schrijf talent... wow ik zat er meteen in..
het is best goed.. alleen je inleiding met ee nbeetje herhaling kon minder...
maar dat valt in het niets bij hou goed ik het vind!!

[Edelweiss]

Het is zeker niet saai! Het heeft wel wat.
Sowieso mee doorgaan.

[merle15]

Verder schrijven, sowieso! & Natuurlijk ook weer hier posten!

[AceSpade]

Begin is een beetje vreemd en het neigt mensen te verwarren. Waardoor je over gaat op een zeer inspirerende wijze. Op dat moment zoog je me gewoon in het verhaal. Zeker goed gedaan