Dan ga ik naar jou

[429258]

SORRY. 1E STUKJE DOET HET NIET MEER. Hier het eerste stukje. DAARONDER IS DE LINK NAAR HET TWEEDE STUKJE, EN VAN HET TWEEDE STUKJE KAN JE NAAR HET DERDE STUKJE GAAN EN ZO GAAT HET DOOR.
Ik viel in een duizelingwekkend, zwart gat. Van alle kanten hoorde ik stemmen, die hetzelfde zeiden: “Het is jouw schuld! Jouw schuld. Schuld!” Ze bleven het herhalen als een echo. Julia’s hand verscheen en ik probeerde hem te pakken, maar hij was te ver weg. Julia keek naar me, met een blik vol wanhoop en verwijten. Ik bleef vallen en de stemmen vervaagden, plotseling stond ik in een witte ruimte. Er was alleen maar wit om me heen. Het was akelig stil en ik was helemaal alleen. Julia verscheen weer. Ik ging achter haar aan, probeerde haar te pakken, maar toen ik haar vast wilde grijpen, verdween ze.
“Schuld.”

Badend in het zweet werd ik wakker. Julia. Het schoot door mijn hoofd en ik probeerde de akelige droom uit mijn gedachten te krijgen. Tranen sprongen in mijn ogen. Julia. Ze zou niet meer terugkomen en het was mijn schuld. Schuld, het woord kwam steeds terug in mijn dromen. Duizend keer zeiden mijn ouders dat ik er niets aan kon doen. Maar ik had het kunnen voorkomen. Ik sloeg de dekens van me af en stapte uit bed. Ik liep naar het grote raam in mijn kamer en keek naar buiten. De nacht was donker en somber. Precies zoals ik me voelde. Ik staarde naar buiten, althans, probeerde dat, maar ik zag eigenlijk alleen mezelf en vaag het beeld van de huizen achter ons huis. Het was nu 2 uur in de nacht en ik wist dat ik niet meer kon slapen. Die akelige dromen ook. Ik liep naar mijn bed en pakte mijn kussen en trok mijn deken van mijn bed en ging op de brede vensterbank zitten. Het was lente, maar in mijn hart voelde het alsof het winter was. Met kille, koude sneeuw en donkere dagen. Ik probeerde niet te huilen, maar het lukte niet. Een wanhopige snik ontsnapte en de tranen begonnen over mijn wangen te stromen. Zo ging het elke nacht. Elke nacht gruwelijke dromen, de een nog angstaanjagender dan de andere. En Julia was er niet meer. Mijn enige zus. Degene aan wie ik alles kon vertellen. Ze was een jaar ouder dan ik en was knap. En dan bedoel ik ook echt knap. Naast haar voelde ik me altijd in het niet vallen, maar dat was niet erg. Ze was pas vijftien, had een vriendje en toen... Ik snikte opnieuw en duwde de gedachten aan de kant en probeerde aan prettige herinneringen te denken. Natuurlijk lukte dat niet. Dat lukte nooit. Ik hoorde gekrabbel aan de deur en ik wist dat het Mo was. Mo was de liefste poes op de wereld. Ze was helemaal wit en toch geen albino, en ze was vriendelijk, troostend en gek. Ik stond op en opende de deur en meteen voelde ik haar zachte vacht langs mijn benen strijken. Zij was mijn vriendin. De enige. Op school kon ik mijn draai niet vinden en mijn ouders werkten allebei tot laat. Vaak moest ik in mijn eentje eten. Dat had ik niet erg gevonden als Julia er nog was, dan zouden we altijd iets lekkers maken, maar nu kon dat niet meer. Dat was ook al mijn schuld. Ik tilde Mo op en duwde mijn gezicht in haar vacht. Ze miauwde verbaasd toen ik met haar op mijn plekje in de vensterbank ging zitten en meteen nestelde ze zich op mijn buik. Ik glimlachte en bleef doodstil zitten, met mijn hoofd tegen mijn kussen geleund. En hoe het kon, weet ik niet, maar ik ben toch in slaap gevallen.

Binnenkort volgen de andere hoofdstukken.
Het verhaal staat op een soort van blog, maar goed. XD

[AceSpade]

En het is gewoon veilig Dus geen spam.