Guillome

[Sasjeliefff]

Niet langer dan vijf minuten nadat ik mijn tanden gepoetst had, stapte ik Bruijns binnen, mijn favoriete cafeetje sinds ik Guillome had leren kennen. Het was vandaag precies ons vierde afspraakje binnen een week, maar het voelde nog steeds als de eerste, zo zenuwachtig was ik.
Toen ik mijn jas ophing, keek ik nog vluchtig in de spiegel om mezelf de moed in te spreken. “Mijn haar zit goed, mijn make-up ook”, mompelde ik terwijl ik mijn kleren glad streek en een laatste glimlach wierp naar mijn spiegelbeeld.
Ik had mijn nieuwe kleren aangetrokken, mijn nieuwe spijkerbroek van Diesel, een simpel zwart shirtje en zwarte laarzen. Ik had ook mijn nieuwe ketting, die ik zelf gemaakt had, omgedaan. Ik hoopte dat Guillome er een complimentje over zou maken.

Terwijl ik door het café heen dwaalde op zoek naar Guillome, klonk uit de boxen het liedje We fight back van Raptile. Net toen het geweldigste stuk van het hele nummer begon werd het abrupt onderbroken door de stem van de barjongen. “Jaaaaaaaa Saskia, deeeeeze kant oppppp!” schreeuwde Olivier. Een beetje geschrokken draaide ik me om en keek in de lachende ogen van Olivier, die als een klein jongetje stond te giechelen achter de bar omdat hij me aan het schrikken maakte.
Een beetje onzeker liep ik naar de bar toe en met een gemaakte glimlach aan de buitenkant, gierende adrenaline en zenuwachtigheid dat me deed trillen aan de binnenkant, zei ik “Hoi” zo ontspannen mogelijk.
“Tafeltje voor twee, recht tegenover me Sas”, zei Olivier lachend en wees naar de tafel achter me. Ik draaide me om en zag een witte roos op tafel liggen met een envelop erbij.
Ik ging aan tafel zitten en opende de envelop:
Je ne comprend pas francais. You have to speak to me, some other way.. Liefs, Guillome.
Het moment dat ik opkeek zag ik Guillome, gekleed in de enige echte Guillome-stijl, een wat wijde spijkerbroek, een longsleeve met t-shirt eroverheen, en zijn kenmerkende muts, pet, wat het ook is.
Ik probeerde laatst mijn beste vriendin te omschrijven hoe Guillome eruitziet, maar hoe vaker ik hem zie des te moeilijker het voor me wordt. “Sjah, echte Guillome-stijl, je moet het maar een keer zien”, zei ik haar, waarna ze me met grote enthousiaste ogen aangekeken had.

Guillome speelde ‘Belle’, van Jack Johnson, op zijn gitaar, daarna speelde hij ‘Breakdown’. Ik liet me meeslepen in het moment van genot, geluk en de mooie stem van Guillome, die (als je een grote levendige fantasie had) ergens wat weg had van de stem van Jack zelf.
Na het liedje kwam hij naast me zitten en omhelsde me als begroeting. ‘Wat zie je er toch weer beeldschoon uit, lieveling’.
Alsof ik betoverd was door zijn simpele maar veelbetekende woorden, kon ik alleen maar glimlachen. Ik streek met mijn hand over zijn wang en gaf hem zachtjes een zoen op zijn mond. ‘Jij mag er ook wel wezen’, wist ik uiteindelijk uit te brengen.

De hele avond praatten we, we dronken rode wijn, mijn favoriete: Grand Cavalier uit het jaar 2003. We lachten om elkaar maar vooral om onszelf, we probeerden een gesprek gaande te houden terwijl we ons ervan bewust waren dat we beiden geen zin meer hadden om in het café te zijn, maar eigenlijk wilden liggen naast elkaar in mijn bed.
Na een korte stilte zei Guillome: “Moet ik je nog verder dronken voeren of zie je zelf nu ook wel in dat je graag met me naar bed wil?” Echt een typische Guillome-opmerking en ik moest zó hard om hem lachen dat ik een paar spetters rode wijn over zijn shirt heen morste.
“Zeg, als je mijn shirt uit wil, mag je het ook gewoon zeggen hoor”, zei hij beschuldigend maar ik kon alleen maar lachen.

Toen we mijn kamer binnenliepen wierp ik meteen een blik op de vloer op zoek naar vieze strings en andere kleding dat ik nog niet in de was gegooid kon hebben. Tot mijn grote opluchting zag ik dat mijn kamer er voor de verandering best netjes uit zag.
Ik knipte mijn vlindertjeslamp aan en liet hem om zich heen kijken, vol bewondering naar alle foto’s en tekeningen en schilderingen waarmee mijn wanden versierd waren.
Vol verbazing keek hij naar de naaktfoto die boven mijn bureau hing. “Wil je wat drinken?” vroeg ik. Afgeleid en een beetje geschrokken antwoordde hij “Ben jij dat?”
“Nee gekkie, mij kun je niet drinken.”
Hij wees met zijn vinger naar de foto en ik keek hem verwachtingsvol aan. “Ik, goed gezien”, antwoordde ik verlegen.
Hij beet een beetje op zijn onderlip, en ik wist meteen wat dat betekende. Ik moest erom glimlachen en trok zijn hoofd bij de foto vandaan. “Niet meer naar kijken”, fluisterde ik. “Ik ben nu toch bij je”.
Hij keek me aan met zijn prachtige ogen, sloeg zijn arm om mijn schouder, legde zijn hand achter mijn hoofd en boog zijn hoofd naar de mijne. Heel lichtjes voelde ik zijn lippen de mijne raken.
Ik voelde hoe zijn hand mijn haar streelde en langzaam maar zeker naar de zijkant van mijn shirtje ging en voelde hem eraan friemelen. Ik liet hem zijn gang gaan en zoende hem teder, steeds heftiger.
Hij ontkleedde mij, ik ontkleedde hem en trok hem mee naar de badkamer, waar we een half uur later, na gezoen en gestreel, in bad lagen.
Ik lag tussen zijn benen in met mijn rug op zijn borst en hij streelde de lijnen van mijn lichaam. Hij gaf beetjes op mijn oor, likjes ook en ik genoot van het warme water dat tegen onze lichaam gonsde terwijl ik zachtjes zuchtte.

Toen we later verstrengeld in elkaars lichaam in bed lagen kon ik me enkel bedenken dat ik me ontzettend gelukkig voelde. Hij streelde mijn haar, ik streelde zijn borst met mijn vingertoppen en we praatten over de dingen die we die middag al zoveel met elkaar besproken hadden. We waren toch dronken.
Toen ik vroeg of we iets hadden, zuchtte hij slechts en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Voor mij was dat voldoende en met een glimlach viel ik in slaap.

“Sas?”
“Sasje?”
“Hee lieveling ,wordt eventjes wakker”
Ergens ver weg hoorde ik een stem. Langzaam opende ik mijn ogen. “Hmm”, mompelde ik. “Ik hou van je”
Ik ging rechtop in bed zitten en keek hem slaperig aan, maar bewust van de woorden die ik net gehoord had. “Heel veel”, voegde hij er nog verlegen aan toe.
Een tijdje keek ik hem aan, trok hem terug onder de dekens en zei wat hij al heel lang ontzettend graag van me had willen horen: “Ik ook van jou”.

[Ruby Blue]

Het lijkt op een verhaal dat ik al eerder heb geschreven en heb gepost. Leuk, die naam Guillome, is het realistisch?

[Sasjeliefff]

Ik heb je verhaal niet gelezen, dit verhaal heb ik gisteravond geschreven en ik kwam op de naam Guillome toen ik afgelopen zaterdag een feestje had en het nieuwe kindje van een goede vriend van me had leren kennen Die heette Guillome En het verhaal is verder gewoon verzonnen

[-SoloWolf-]

Het is een leuk verhaal om te lezen, leest makkelijk weg. Lijkt soms op wat ik had gepost, maar dat zal wel toeval zijn

Sommige stukken kan je toch beter de details weg laten, zijn op sommige momenten overbodig. Al met al een leuk verhaal om te lezen, lijkt alsof je het voor iemand schreef

[me... just me]

Heej Ik vind het een mooi verhaal geworden, knap gedaan hoor! Je beschrijft haar gevoel ook heel mooi en het leest inderdaad lekker weg Ik zou graag verder lezen dus zodra je meer hebt geschreven... zet je het hier dan bij?

[first eror]

Sasjeliefff schreef op 22-11-2005 @ 08:12 :
Niet langer dan vijf minuten nadat ik mijn tanden gepoetst had, stapte ik Bruijns binnen, mijn favoriete cafeetje sinds ik Guillome had leren kennen. Het was vandaag precies ons vierde afspraakje binnen een week, maar het voelde nog steeds als de eerste, zo zenuwachtig was ik.
Toen ik mijn jas ophing, keek ik nog vluchtig in de spiegel om mezelf de moed in te spreken. “Mijn haar zit goed, mijn make-up ook”, mompelde ik terwijl ik mijn kleren glad streek en een laatste glimlach wierp naar mijn spiegelbeeld.
Ik had mijn nieuwe kleren aangetrokken, mijn nieuwe spijkerbroek van Diesel, een simpel zwart shirtje en zwarte laarzen. Ik had ook mijn nieuwe ketting, die ik zelf gemaakt had, omgedaan. Ik hoopte dat Guillome er een complimentje over zou maken.

Terwijl ik door het café heen dwaalde op zoek naar Guillome, klonk uit de boxen het liedje We fight back van Raptile. Net toen het geweldigste stuk van het hele nummer begon werd het abrupt onderbroken door de stem van de barjongen. “Jaaaaaaaa Saskia, deeeeeze kant oppppp!” schreeuwde Olivier. Een beetje geschrokken draaide ik me om en keek in de lachende ogen van Olivier, die als een klein jongetje stond te giechelen achter de bar omdat hij me aan het schrikken maakte.
Een beetje onzeker liep ik naar de bar toe en met een gemaakte glimlach aan de buitenkant, gierende adrenaline en zenuwachtigheid dat me deed trillen aan de binnenkant, zei ik “Hoi” zo ontspannen mogelijk.
“Tafeltje voor twee, recht tegenover me Sas”, zei Olivier lachend en wees naar de tafel achter me. Ik draaide me om en zag een witte roos op tafel liggen met een envelop erbij.
Ik ging aan tafel zitten en opende de envelop:
Je ne comprend pas francais. You have to speak to me, some other way.. Liefs, Guillome.
Het moment dat ik opkeek zag ik Guillome, gekleed in de enige echte Guillome-stijl, een wat wijde spijkerbroek, een longsleeve met t-shirt eroverheen, en zijn kenmerkende muts, pet, wat het ook is.
Ik probeerde laatst mijn beste vriendin te omschrijven hoe Guillome eruitziet, maar hoe vaker ik hem zie des te moeilijker het voor me wordt. “Sjah, echte Guillome-stijl, je moet het maar een keer zien”, zei ik haar, waarna ze me met grote enthousiaste ogen aangekeken had.

Guillome speelde ‘Belle’, van Jack Johnson, op zijn gitaar, daarna speelde hij ‘Breakdown’. Ik liet me meeslepen in het moment van genot, geluk en de mooie stem van Guillome, die (als je een grote levendige fantasie had) ergens wat weg had van de stem van Jack zelf.
Na het liedje kwam hij naast me zitten en omhelsde me als begroeting. ‘Wat zie je er toch weer beeldschoon uit, lieveling’.
Alsof ik betoverd was door zijn simpele maar veelbetekende woorden, kon ik alleen maar glimlachen. Ik streek met mijn hand over zijn wang en gaf hem zachtjes een zoen op zijn mond. ‘Jij mag er ook wel wezen’, wist ik uiteindelijk uit te brengen.

De hele avond praatten we, we dronken rode wijn, mijn favoriete: Grand Cavalier uit het jaar 2003. We lachten om elkaar maar vooral om onszelf, we probeerden een gesprek gaande te houden terwijl we ons ervan bewust waren dat we beiden geen zin meer hadden om in het café te zijn, maar eigenlijk wilden liggen naast elkaar in mijn bed.
Na een korte stilte zei Guillome: “Moet ik je nog verder dronken voeren of zie je zelf nu ook wel in dat je graag met me naar bed wil?” Echt een typische Guillome-opmerking en ik moest zó hard om hem lachen dat ik een paar spetters rode wijn over zijn shirt heen morste.
“Zeg, als je mijn shirt uit wil, mag je het ook gewoon zeggen hoor”, zei hij beschuldigend maar ik kon alleen maar lachen.

Toen we mijn kamer binnenliepen wierp ik meteen een blik op de vloer op zoek naar vieze strings en andere kleding dat ik nog niet in de was gegooid kon hebben. Tot mijn grote opluchting zag ik dat mijn kamer er voor de verandering best netjes uit zag.
Ik ]knipte mijn vlindertjeslamp aan en liet hem om zich heen kijken, vol bewondering naar alle foto’s en tekeningen en schilderingen waarmee mijn wanden versierd waren.
Vol verbazing keek hij naar de naaktfoto die boven mijn bureau hing. “Wil je wat drinken?” vroeg ik. Afgeleid en een beetje geschrokken antwoordde hij “Ben jij dat?”
“Nee gekkie, mij kun je niet drinken.”
Hij wees met zijn vinger naar de foto en ik keek hem verwachtingsvol aan. “Ik, goed gezien”, antwoordde ik verlegen.
Hij beet een beetje op zijn onderlip, en ik wist meteen wat dat betekende. Ik moest erom glimlachen en trok zijn hoofd bij de foto vandaan. “Niet meer naar kijken”, fluisterde ik. “Ik ben nu toch bij je”.
Hij keek me aan met zijn prachtige ogen, sloeg zijn arm om mijn schouder, legde zijn hand achter mijn hoofd en boog zijn hoofd naar de mijne. Heel lichtjes voelde ik zijn lippen de mijne raken.
Ik voelde hoe zijn hand mijn haar streelde en langzaam maar zeker naar de zijkant van mijn shirtje ging en voelde hem eraan friemelen. Ik liet hem zijn gang gaan en zoende hem teder, steeds heftiger.
Hij ontkleedde mij, ik ontkleedde hem en trok hem mee naar de badkamer, waar we een half uur later, na gezoen en gestreel, in bad lagen.
Ik lag tussen zijn benen in met mijn rug op zijn borst en hij streelde de lijnen van mijn lichaam. Hij gaf beetjes op mijn oor, likjes ook en ik genoot van het warme water dat tegen onze lichaam gonsde terwijl ikzachtjes zuchtte.

Toen we later verstrengeld in elkaars lichaam in bed lagen kon ik me enkel bedenken dat ik me ontzettend gelukkig voelde. Hij streelde mijn haar, ik streelde zijn borst met mijn vingertoppen en we praatten over de dingen die we die middag al zoveel met elkaar besproken hadden. We waren toch dronken.
Toen ik vroeg of we iets hadden, zuchtte hij slechts en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Voor mij was dat voldoende en met een glimlach viel ik in slaap.

“Sas?”
“Sasje?”
“Hee lieveling ,wordt eventjes wakker”
Ergens ver weg hoorde ik een stem. Langzaam opende ik mijn ogen. “Hmm”, mompelde ik. “Ik hou van je”
Ik ging rechtop in bed zitten en keek hem slaperig aan, maar bewust van de woorden die ik net gehoord had. “Heel veel”, voegde hij er nog verlegen aan toe.
Een tijdje keek ik hem aan, trok hem terug onder de dekens en zei wat hij al heel lang ontzettend graag van me had willen horen: “Ik ook van jou”.

Het is een goede oefening. Maar het rammelt.
Er zit nul spanningsboog in: ze is verliefd en ze blijft verliefd.
Wat dan te doen is: zintuigelijker schrijven.
Ik wil niet lezen dat ze zenuwachtig is, ik wil het voelen, zogezegd.
Schrijf op wat je personage ruikt, ziet, hoort, voelt, proeft. Schrijf niet op hoe ze de situatie interpreteert!
Dat houdt in dat woorden als 'zenuwachtig,' 'vol verbazing,' 'onzeker,' 'teder,' 'zuchten' en 'lachen' negen van de tien keer weggelaten kunnen worden, omdat ze de lading nooit zullen dekken. Met een beetje kwade wil kan je een zin als 'zei hij beschuldigend maar ik kon alleen maar lachen,' of 'toen ik vroeg of we iets hadden, zuchtte hij slechts,' 'lachende ogen,' verkeerd lezen.
Ik snap wat je wil zeggen, maar schrijf volledig en zorg dat er weinig ruimte is voor verkeerde interpretaties. Dat moet geen probleem vormen aangezien het je soms wel lukt.
Personages een achtergrond geven is goed; maar pas op dat je niet met willekeurige termen strooit. Doseer het en de feitjes komen niet geforceerd over.
En waarom in verleden tijd? Het kan, maar realiseer je dat het wel voor een afstand bij de lezer zorgt.
Je verhaal is bovenal lief bedoeld en dat komt er uit, maar wil je zorgen dat het echt beklijft dan zou je toch wat zinnen moeten veranderen.

[I C U]

Simpel verhaal, leest idd wel fijn weg, maar echt origineel is het niet. Ik, als Jack Johnson-fan kon het uitstapje naar zijn liedjes best wel waarderen Verder ben ik het wel eens met first error, hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik er niet op was gekomen als hij het niet zo had neergezet

Ik ben het ook eens met first error, maar ook met de rest. Lief verhaaltje. Het stoorde me een beetje dat je de naam Guillome zo vaak gebruikt. Gewoon verwijzen (hij/hem/zijn) of een ''alternatief woord'' gebruiken leest prettiger. Om het heel overdreven te stellen: nu klinkt het een beetje als in ''Dribbel pakte de bal. Dribbel rolde met de bal. Dribbel holde achter de bal aan.'', terwijl ''Dribbel pakte de bal, hij rolde hem voor zich uit en holde er achteraan'' een stuk beter klinkt.

[Sasjeliefff]

Bedankt voor de reacties en het was ook meer gewoon een verhaal waar ik zin in had om te schrijven, het was meer een momentopname eigenlijk

@me... just me: Bedoel je dat ik nog meer zal schrijven over Guillome en dat hierbij moet posten of wat?

@ first eror : Ik snap wat je bedoelt maar kun je ook een voorbeeld geven waardoor je het 'voelt' of iig beter dan wanneer je het verhaal op deze manier leest? Want ik weet nu niet zo goed waar ik aan moet beginnen

[first eror]

Sasjeliefff schreef op 23-11-2005 @ 12:00 :
Bedankt voor de reacties en het was ook meer gewoon een verhaal waar ik zin in had om te schrijven, het was meer een momentopname eigenlijk

@me... just me: Bedoel je dat ik nog meer zal schrijven over Guillome en dat hierbij moet posten of wat?

@ first eror : Ik snap wat je bedoelt maar kun je ook een voorbeeld geven waardoor je het 'voelt' of iig beter dan wanneer je het verhaal op deze manier leest? Want ik weet nu niet zo goed waar ik aan moet beginnen

Sorry, heb het deze week druk gehad, maar bij deze.
Je moet je voorstellen dat je schrijft vanuit een bepaald perspectief: 'ik,' 'jij,' 'zij,' etc. Het is niet bevorderlijk om in een stuk tekst meerdere perspectieven door elkaar te gebruiken. Logischerwijs maakt dat een tekst onduidelijk. Waar je dus voor moet hoeden is dat je één perspectief kiest en dat consequent gebruikt. Je personage kan zelf iets voelen en dat beschrijven, maar niet voelen wat de ander voelt (die persoon kan immers ook liegen!) en dus ook niet beschrijven wat de ander voelt. Je personage kan vanuit het eigen perspectief alleen beschrijven wat hij waarneemt.

voorbeeld: “Heel veel”, voegde hij er nog verlegen aan toe.
Vraag je af hoe je merkt dat hij verlegen is, want meer dan zijn uitdrukking en handelen heb je niet
Ik persoonlijk merk vaak dat mensen zachter gaan spreken als ze verlegen worden.
"Heel veel," stamelt hij zachtjes.
Dat maakt het evengoed duidelijk en tegelijkertijd invoelbaar.

Dat geldt natuurlijk ook voor het personage dat waarneemt.

voorbeeld: Toen we mijn kamer binnenliepen wierp ik meteen een blik op de vloer op zoek naar vieze strings en andere kleding dat ik nog niet in de was gegooid kon hebben.
Tot mijn grote opluchting zag ik dat mijn kamer er voor de verandering best netjes uit zag.
Ik persoonlijk ben ook wel eens 'ik ben opgelucht,' maar buiten het feit dat er verschillende 'graden' van opluchting zijn is er altijd een fysieke reactie op dat gevoel. Beschrijf dat en de lezer destilleert evengoed het gevoel en je maakt de tekst tegelijkertijd -jawel- invoelbaar.
Ik open de deur naar mijn kamer, bedenk me en sluit de deur. Ik hang met mijn rechterhand op de klink tegen de deur. "Een momentje," ik mompel, knijp mijn ogen toe en wiebel mijn neus tegen de zijne. Met een deur op een kier schiet ik naar binnen. "Loslopende strings zijn niet zo'n probleem hoor," schaterlacht Guillome van buiten de kamer. "Wie heeft het over strings, aapje?" schreeuw ik en ik kijk snel naast en onder mijn bed. Er liggen geen strings naast of onder mijn bed. "Kom maar binnen." Ik laat me op mijn bed vallen.
Dit is natuurlijk overdreven, maar hopelijk maak ik mijn punt duidelijk. Zonder te benoemen dat ze opgelucht is maak je dat met een situatieschets duidelijk. Het is overigens niet verboden om vuilnisvatwoorden als 'onzeker,' 'twijfelen,' 'zenuwachtig' e.d. te gebruiken.

Buiten dat heb ik nog een tip voor je. Concretiseren kan een tekst erg droog maken. Zoals je ziet gebruik ik in dat stukje tekst erg veel "ik's". Erg mooi is dat niet. In het begin zal het waarschijnlijk zo zijn dat je daar moeilijk aan ontkomt. Maar met oefening gaat dat steeds makkelijker. Zinsnedes als 'lachende ogen' en 'verstengeld in elkaars lichaam' werken sowieso niet mee Vraag je altijd af of dat wat je schrijft ook daadwerkelijk zo is: lachende ogen vind ik een behoorlijk ziek beeld. Schrijf of in metaforen of concreet.

[Euryalo]

first eror schreef op 22-11-2005 @ 15:55 :
Het is een goede oefening. ...tekst

wauw wat een goede kritiek, daar kan ik wat mee...terwijl ik het verhaal niet eens heb geschreven..

Superlief! Echt goed geschreven, leest makkelijk. Maar ik sluit me aan bij I C U: Ik ben het eens met first error, maar ik was er zelf niet opgkomen