Verbonden

[Liwin]

Verbonden

~Want het zijn de kleine keuzes die onze toekomst bepalen~

Proloog

De munt viel. Hij leek eeuwig te zullen vallen. Met kloppend hart wachtte ik, Maggie Miller, af op wat de munt zou zeggen. Hij zou mijn toekomst bepalen. Of in ieder geval, mijn nabije toekomst. Het lot lag in zijn handen. Mijn lot lag in zijn handen. Dit was dan ook direct de reden waarom ik niet geloofde in lotsbestemming. Er hoefde maar één ding anders te gaan, of je lot veranderde. Deze munt bepaalde mijn lotsbestemming. Ook al was het nog zo’n klein muntje, een gouden stuiver met de kop van koningin Beatrix op de ene kant en een grote 5 op de andere kant, hij was van grote betekenis voor mij.
Hoe had het zo ver kunnen komen dat mijn toekomst, mijn keuze, van dit voorwerp af lag? Hoe had ik het zo ver kunnen laten komen dat ik domweg een muntje in de hoogte gooide, een stuiver, die nooit meer waard zou worden dan vijf cent maar waar ik op dit moment meer waarde aan hechtte dan aan mijn hart, mijn verlangens? Wanneer had ik mijn lot uit handen gegeven?
Terwijl de munt zijn hoogste punt had bereikt en op weg was naar mijn kleine handen die hem gretig vast zouden grijpen, zong ik. Ik zong bezwerend, alsof dat de keuze van het muntje kon beïnvloeden. Mijn gezang zou het muntje beïnvloeden. Omdat… Waarom? Het gezang beïnvloedde het muntje, omdat ik het nodig had daarin te geloven. Daarom.
“Kop is top, munt is stunt, geef mij het antwoord, mijn koningin, mijn vijfje, mijn stuiver.”
Eindelijk omsloten mijn handen dit knap stukje metaal dat gegoten was in een ronde vorm. In plaats van mijn handen open te vouwen en mijn lot in de ogen te kijken, bleef ik zingen. Ik moest zingen, snap je? Nee? Je zult het nog gaan snappen. Hoop ik.
“Kop is top.”
Was het kop? Zou het Dean worden?
“Munt is stunt.”
Was het munt? Zou het Roy worden?
“Geef mij het antwoord, mijn koningin, mijn vijfje, mijn stuiver.”
Wilde ik het antwoord? Wilde ik de stuiver meer waard laten worden dan vijf eurocent? Ik kon nu nog terug. Ik kon nu nog terug.
Maar ik wilde niet terug. Ik kon niet terug. Ik was een glas dat van de tafel gestoten werd. Alleen een hand die me opving kon me nog redden.
Dat was precies de reden waarom ik het muntje omhoog had gegooid.
Hij was mijn hand. Hij was mijn redding.
De vloer was te hard. Het glas zou stuk gaan zonder hand. Daarom ving de hand het glas op. Daarom had ik de munt gegooid.
De vloer zou mijn einde zijn. Het Valentijnsbal zou mijn einde zijn. Tenzij ik werd opgevangen. Tenzij top of stunt zich met mij zouden bemoeien.
Twee handen die wedijverden om het glas op te vangen. Maar wanneer deze te lang wedijveren is het glas al gevallen.
Zou ik kapot gaan als ik niet snel koos? Zou ik breken als ik het gevecht niet spoedig beëindigde?
God, ik hoopte van niet. God, ik hoopte dat mijn glas nog aan het vallen was. God, ik hoopte dat de tafelpoten groot genoeg waren.
“Kop is top, munt is stunt, geef mij het antwoord, mijn koningin, mijn vijfje, mijn stuiver.”
En uiteindelijk opende ik mijn ogen.
En de stuiver keek terug.

[flyaway]

Leuk! De opbouw vind ik leuk, het zingen, de vertraging door de tekst terwijl je weet dat het zich eigenlijk in twee seconden afspeelt.
Enkele opmerkingen: de opmaak vind ik niet zo prettig, maar dat is persoonlijke smaak.

Onderstaand citaat:

waaraan ik op dit moment meer waarde aan hechtte

Twee keer 'aan'

De laatste regel vind ik heel leuk, alleen 'je zult het bijna niet meer geloven' vind ik jammer.

Je bent dus goed op weg! Goede oefening ook, voor die spanningsopbouw waar ik het over had. Je zorgt ervoor dat het doel van het opgooien, dus het Valentijnsbal, op de achtergrond staat, dat vind ik goed.

[Liwin]

Hey,
Dank je. Ah, die zin is fout, klopt.
Over de laatste regel, hm, daar heb je ook gelijk in.
De opmaak is zo omdat dit past bij de rest van het verhaal. De rest van het verhaal zal -bijna- niet schuingedrukt zijn.
Maar bedankt!

[Liwin]

Hoofdstuk 1 Bloedend hart
~Omdat een hart dat bloedt nooit moedig kan zijn~

Het mes drong diep door in haar vlees. Eindelijk, na weken van proberen, lekte er bloed uit haar lichaam. Het beetje levensrood wat het bewijs was van haar moed bracht haar in extase. Zij was achtervolgd door demonen, had nachten niet kunnen slapen, was elke dag wakker geworden met een groot scherp mes onder haar kussens en had elke keer dat de zon door haar kleine zolderraampje heen probeerde te komen door haar huid geprobeerd te dringen. Het mes was nooit verder doorgedrongen dan haar opperhuid. Nooit ver genoeg om bloed te laten lekken. Zij had de moed niet gehad om het mes diep genoeg in haar huid te doen. Afgunst was haar barrière. Maar deze dag, deze maandag, was het dan eindelijk zover.
Misschien kwam het omdat ze boos was. Nee, bij nader inzien was ze niet boos, ze was woest. Het waren haar ouders immers. Haar bloedeigen ouders. De woorden van haar bloedeigen vader hingen nog in de lucht. Konden elk moment dat zij zou willen opnieuw uitgesproken worden.
Hoe ging het sprookje ook weer? Zo wit als sneeuw, zo rood als bloed en zo zwart als ebbenhout. Maar haar bloed was helemaal niet zo rood. Niet zo felrood als het rood van een stoplicht. En ook niet het rood dat met blauw en geel de drie primaire kleuren zijn. Zelfs niet zo rood als het rood van een regenboog met zijn zeven kleuren. Met zijn rood, oranje, geel, groen, blauw en paars. Haar bloed was donkerrood, viezig rood. Het soort rood dat ontstaat wanneer het primaire rood wordt vermengd met zwart. Roodbruin, maar dan nóg minder rein. En zij vond het schitterend.
Het mes beet. Haar vlees stootte het mes af. Het was nu of nooit. Snel pakte ze het flesje onder haar kussen vandaan. Het flesje had de vorm van een erlenmeyer. Een kegel met een vlakke bodem. Om de inhoud te beschermen tegen de lucht zat er een grote kurk op. Voorzichtig om het flesje van kristal niet te breken wrikte ze deze kurk los.
Met nog half dichtgeknepen ogen rukte ze het mes uit haar arm. De schreeuw die haar mond zeker zou hebben verlaten werd onderdrukt door het verwoedde gebijt op haar lip. Voordat ze in tranen uit zou kunnen barsten legde ze het bebloede mes op haar streepjesdekbed en kneep ze hard in haar arm.
Het moedig verkregen bloed druppelde in het flesje totdat deze halfvol was. Eindelijk liet zij zichzelf toe om het uit te schreeuwen van de pijn. Lieve, kleine, domme Sneeuwwitje. Met haar haren zo zwart als ebbenhout, haar huid zo wit als sneeuw en haar bloed zo moedig verkregen. De schreeuw drong zo ver door dat ze hem hoorde echoën tegen haar kale muren. Maniakaal lachend verdreef ze haar schreeuw. Zij had gestreden, bijna verloren, en toch overwonnen.

De deurbel ging. Maggie vloog van de trap. Althans, zo snel als haar jurk haar dat toeliet. Bij de ronde spiegel in de gang aangekomen controleerde ze even haar make-up. De dikke eyeliner streep onder haar ogen was een beetje uitgelopen. Maggie deed wat spuug op haar wijsvinger en veegde de streep weg. Even tuitte ze haar lippen tot een kus-vorm. Haar lippenstift deed haar lippen stralen. Nu waren het net de lippen van Cupido. Tenminste, als die gast lippen heeft. Knalrood waren haar lippen. Knalrood om de blosjes op haar bleke wangen beter uit te laten komen.
“Doe je nog open of hoe zit dat?” Haar vader, nadat er voor de derde keer was aangebeld. Maggie wierp nog eenmaal een blik in de spiegel, knipperde met haar nepwimpers om te kijken of deze goed bleven plakken en duwde eindelijk de klink van de voordeur naar beneden, om de deur vervolgens open te laten zwaaien.
“Hoi.” Haar blosjes op haar wangen leken zich dieper in haar huid te willen branden. Ze voelde gewoon hoe het bloed naar haar appelwangetjes stroomde om deze nog roder te maken. Vuurrood. Bloedrood.
De jongen die tegenover haar stond leek haar even niet te zien. Hij leunde met zijn ene hand tegen haar deurpost waardoor er een duidelijke bobbel op zijn bovenarm te onderscheiden was. Met zijn andere hand streek hij door zijn halflange haren. Zijn mond hing halfopen waardoor er hagelwitte tanden zichtbaar waren. Vanachter zijn pony zag zij zijn helblauwe ogen wazig uit hun kassen staren. O, hij keek wel naar haar. Maar Maggie had meer het gevoel dat hij naar iemand anders keek. Het kon toch niet serieus zo zijn dat hij naar háár met zo’n begerige blik keek? Er moest toch minstens een engel achter haar staan? Uiteindelijk stopte hij met staren en keek hij haar eindelijk aan zoals zij dat van hem gewend was.
“Ik had niet verwacht dat ik met zo’n schoonheid naar het Valentijnsbal zou gaan.” Dean Vergeer knipoogde en gaf een klopje op haar schouder. Waarschijnlijk ter begroeting of iets dergelijks. “Ik bedoel, normaal ben je al zo mooi als… als…”
“Sneeuwwitje?”
“Haha, ja. Als Sneeuwwitje.”
Haar wangen begonnen oververhit te raken. Nog even en deze zouden ontploffen. Rustig. Ze moest zichzelf rustig krijgen. Het laatste wat ze wilde was in deze smalle hal flauwvallen en dan onderweg haar hoofd tegen het schoenenkastje stoten. Misschien moest ze beginnen met ademhalen. Dat zou een goede start zijn om haar hartslag op normaal pijl te krijgen.
“Ja, dat hoor ik wel vaker. Witte huid, zwarte haren. Zelfs op de peuterschool noemden mijn beste vrienden mij al Sneeuwwitje.”
“Gaan jullie nog of wat?” Het grijzige hoofd van haar vader stak om de deur die leidde naar de woonkamer. Maggie gebaarde dat hij daar weg moest gaan en zei prompt: “Ja, we gaan. Doeg.”
“Twee uur thuis, geen minuut later,” klonk het nog streng vanuit de kamer. “Het is dat het morgen niet zondag is, anders had je niet eens gemogen…”
“Ja! Doei.” En de deur vloog met zo’n harde klap dicht dat het haar niet had verbaasd als deze er aan de andere kant weer uit was gekomen.

Donkerrood. Het flesje met zijn donkerrode inhoud glunderde. Alsof het wist hoeveel moed het haar had gekost om het te vullen. Maar was wat zij zou gaan doen wel werkelijk moedig? Wat verstond men eigenlijk onder moed? De definitie van moed zoals deze in het Van Dale woordenboek stond was één ding. Vermogen van iemand om ondanks zijn angst toch te doen wat nodig is. Als het aan deze definitie zou liggen, was wat zij deed écht moedig. Zij had haar angsten overwonnen om dat beetje bloed uiteindelijk in het kristallen flesje te krijgen. Echter, als er naar de definitie van moed die besmeurd was door de normen en waarden werd gekeken, was wat zij deed het tegenovergestelde van moed.
Het was moedig als mensen met gevaar voor eigen leven een ander leven redden. Als mensen voor de trein sprongen, omdat een peutertje zijn moeder kwijt was geraakt en het spoor een leuke variatie van het hinkelpleintje vond.
Het was moedig als mensen die geen schijn van kans maakten zich toch trachtten te verdedigen. Als iemand die gepest werd in het gezicht van zijn belagers spuugde en zo hard mogelijk weg probeerde te rennen om van achteren vast gegrepen te worden door één van de vele handlangers van de pester.
Het was zelfs moedig als mensen de waarheid vertelden. Als iemand die een moord gepleegd had dit direct toegaf en anderen zijn leugens bespaarde.
Maar was het moedig om met bloed een eed te zweren? Was het moedig om te geloven in het bovennatuurlijke, om je mee te laten slepen in magische verhalen en daarom een bloedeed af legde? Zo vervult van wicca en het niet grijpbare om er zelf deel aan te nemen?
Bloedrood waren haar dagen. Bloedrood waren haar nachten. Zij had nachtmerries over wat er fout zou kunnen gaan. Over wat niet zou mogen.
En toch had ze er mee ingestemd. Toch droop er nog altijd bloed uit haar arm. Druppel voor druppel besmeurde haar witte huid.

Maggie voelde de ogen van anderen venijnig in haar rug prikken. Zij voelde de afgunst van de meiden uit haar jaar. Valerie die haar beste vriendin Michelle aanstootte en er lustig op los roddelde, Flora die haar vol walging aanstaarde en haar het liefst wilde vermoorden, Nadia die alles had gedaan om Dean terug te krijgen en weer zijn vriendje te zijn en alle andere meisjes die behoorden tot de fanclub van Dean Vergeer. Hun ogen prikten in haar rug en maakten de last op haar schouders zwaarder. Maar Maggie stapte door. Ze moest nu flink zijn. Misschien zelfs moedig.
“Sneeuwwitje?”
Ze glimlachte. Dean was een schatje. Of nee, beter gezegd, hij was een hunk. Dit was als een droom die uitkwam. Vanaf die eerste regenachtige dag dat hij nadat hij zijn fiets op slot had gezet even naar haar keek en haar een knipoog had gegeven. Vanaf die eerste schooldag had ze elke keer dat ze hem zag passeren haar wangen roder voelen worden. Net zoals het merendeel van de giechelende meiden van haar jaar. En nu stond zij naast hem. Was zij zijn partner voor het Valentijnsbal. Als de wekker maar niet ging om haar wakker te maken uit deze roze droom.
“Ja, Dean?”
“Ik ben blij dat je mij hebt gekozen boven die sukkel van een… Hoe heet ie ook weer?”
“Roy.”
“Ja, die.”
Moest ze hem nu bedanken? Moest ze zich nu beledigd voelen? Moest ze Roy gaan verdedigen? Ze kende hem per slot van rekening al vanaf de peuterschool. Hij was de eerste die haar Sneeuwwitje had genoemd. Kon hij er wat aan doen dat hij een bril uit het jaar nul droeg, een buitenboordbeugel meesleepte en astma had? Was het zijn schuld dat hij geen vrienden had en de enige waarmee hij woorden verwisselde zijzelf was?
Maar haar hart nam het over van haar schuldgevoel. Liefde deed rare dingen met mensen. “Ik ben ook blij dat ik met jou ga.”
Dean leek daar helemaal niet van op te kijken. Natuurlijk niet, hij was gewend dat meiden hem als een halve god aanbaden.
“Na u, madame,” fluisterde hij in haar oren toen het paar voor de ingang van de schooldeur stond.

Ehhh spelfout
Omdat een hart dat bloed nooit moedig kan zijn
dat bloedT toch?

[Liwin]

Whoops, je hebt gelijk *schaamt* *verandert snel*

[Touché]

Hunk

[Touché]

En waarom kunnen harten die bloeden niet moedig zijn?