Ga terug   Scholieren.com forum / Kunst & Cultuur / Verhalen & Gedichten
Bekijk resultaten poll: Val jij ook buiten de norm BMI >20?
Ja, ik heb bmi >25! En ik rebelleer/accepteer 0 0%
Ja, ik heb bmi >30! En ik rebelleer/accepteer 0 0%
Ja, ik heb bmi >35! En ik rebelleer/accepteer 1 50.00%
Ja, ik heb bmi >40! En ik rebelleer/accepteer 0 0%
Nee, ik heb geluk en < BMI 25, maar eventueel ben op dieet (tevreden) 0 0%
Geen van bovenstaande : weet niet? 1 50.00%
Aantal stemmers: 2. Je mag niet stemmen in deze poll

Topic gesloten
 
Topictools Zoek in deze topic
Oud 27-09-2017, 17:18
elifecoach
Avatar van elifecoach
elifecoach is offline
In Hunger beschrijft Roxane Gay hoe ze zich ondanks haar obese verschijning vrij wil voelen om te zijn wie ze is. Met haar lichaam als inzet voert ze haar strijd. Vet is een vorm van rebellie.

Ik kijk naar dit boek uit: Ik ben zelf door abilify 10mg en alternatieven 50klio in 20 jaar aangekomen. (Terwijl de psychiaters bleven ontkennen dat het niet aan meds lag en ik meer moest 'sporten'!) Om die bijwerkingen die door GGZ ontkent worden en ik zelf in de praktijk de nadelen ervaar heb ik een ontzettende haat tegen die meds en GGZ ontwikkeld.

Acht psychoses en acht pogingen om van meds af te komen nu aan negende afbouwschema bezig na zevens stabiele jaren. Puur om feit van de bijwerkingen en mijn obees/stigmatisering af te komen!!!
We zijn dan ook niet beland in een culture war, zoals vaak wordt gezegd, of in een strijd tussen links en rechts, maar meer in een alomtegenwoordig gevecht tussen mensen die excelleren in de verdediging van normatieve grenzen, waarbij de kleinste incidenten of overtredingen indicatief worden verklaard voor een probleem dat meteen de hele samenleving, haar geschiedenis en toekomst behelst. En altijd is het de ander die overgevoelig reageert.

Die hypocrieten en de media die een paar kilo boven de sociale norm accepteren, maar vele kilo's genadeloos veroordelen! Wie geeft hun dat recht om te bepalen over anderen hoe ze moeten leven, waar bemoeien ze zich mee?!

Ik sta achter deze vrouw en haar strijd! jij ook?

Hier haar verhaal:
Citaat:
Hoe ver mag je van de norm afwijken voordat het anderen begint te irriteren? Hoe zwart, wit, vrouwelijk, mannelijk, naakt, bedekt, dik of dun mag je zijn? In het sociale verkeer lopen talloze grenzen, onzichtbaar voor wie erbinnen blijft, maar overtreders worden al snel gestraft. Die zijn te opvallend, te anders.

De Amerikaanse schrijfster Roxane Gay is niet curvy (het huidige schoonheidsideaal), niet dik (een uitdaging om aan te werken), maar morbide obees. Op het spectrum van wat acceptabel wordt geacht, valt ze ver buiten de norm. En dat zal ze weten ook. In haar onlangs verschenen boek Hunger beschrijft Gay hoe willekeurige voorbijgangers haar uitschelden. Buren geven haar ongevraagd advies. In de supermarkt halen wildvreemden stiekem boodschappen uit haar mandje. Alles om Gay duidelijk te maken dat haar lichaam het betamelijke ver overschrijdt. Het is wat te dikke mensen voortdurend te verduren krijgen schrijft ze: ‘These tormentors bind themselves in righteousness when they point out the obvious – that our bodies are unruly, defiant, fat. It’s a strange, civic minded cruelty.’

A civic minded cruelty, een wrede uiting van burgerplicht. Dat is mooi gezegd, want wat deze boze of bezorgde burgers bewust of onbewust doen, is inderdaad het verdedigen van de norm. In dit geval de norm die stelt dat een lichaam, en vooral een vrouwenlichaam, slank, gezond en ‘easy on the eye’ moet zijn. Een buitensporig dik lichaam tart die norm. Het houdt zich niet aan onuitgesproken afspraken en is daarom verontrustend, opruiend. ‘Unruly’ is het woord dat Gay steeds weer gebruikt. In het Nederlands te vertalen als onhandelbaar, tuchteloos, of vrijgevochten, maar dat dekt de lading minder goed.

Gay weet hoe het werkt. Als mannen uit hun autoraampjes hangen om haar te vertellen hoe lelijk ze haar vinden, ‘and how it upsets them that I am not catering to their gaze and their preferences and desires’, beseft ze dat deze mannen eigenlijk iets anders bedoelen. Wat ze willen zeggen is, volgens Gay: ‘I am not attracted to you. I don’t want to fuck you, and this confuses my understanding of my masculinity, entitlement, and place in this world.’

De afwijking wordt ervaren als aanval, een verstoring van de schijnbaar natuurlijke orde der dingen. Het is een orde die ook wel cultuur of identiteit wordt genoemd, en zoals tegenwoordig wel op meer terreinen zichtbaar is, willen sommigen die orde koste wat het kost bewaren – pas je aan of donder maar op.

Natuurlijk, obesitas is een gevaar voor de gezondheid. Wereldwijd lijden er momenteel meer mensen aan overgewicht dan aan honger. Het is een welvaartsziekte, sommigen spreken zelfs van een epidemie. Maar ondertussen weigeren steeds meer dikke vrouwen zich weg te laten zetten als probleem. Ze schamen zich niet voor hun lichaam, maar zijn er juist trots op. Via sociale media laten ze zich dan ook in volle glorie zien en horen. De ‘fatosphere’ wordt hun verzameling blogs en Instagram- en Twitter-accounts ook wel genoemd. (Zoals giftige, witte mannen elkaar op de ‘manosphere’ vinden, en Black Twitter voor sommigen een geuzenaam is, vindt of krijgt online iedereen zijn eigen niche.)

In feite is deze fatosphere een voortzetting van de Fat Feminist Movement uit de jaren zestig, zij het dat sindsdien de nadruk wel wat is verlegd. Waar dikke activistes vroeger vochten tegen een samenleving die hen uitsloot, strijden ze nu vooral voor acceptatie. Wat ze de wereld willen laten zien is dat ook dikke vrouwen mooi zijn. Op sexy (naakt)selfies tonen ze de schoonheid van hun vermeende imperfecties, ze doen yoga en lapdance en roepen ondertussen iedereen op van zichzelf te houden. Zo willen ze jonge vrouwen wereldwijd een ander rolmodel bieden dan de slanke, overwegend witte fotomodellen en filmsterren die de huidige beeldcultuur domineren. In de hoop daarmee uiteindelijk het sociale stigma te doorbreken dat dikke vrouwen tot onzichtbaarheid doemt. Een onzichtbaarheid die overigens letterlijk dient te worden genomen, want al is een groot lichaam in principe extreem zichtbaar, dat betekent niet dat het ook wordt gezien. In Hunger beschrijft Roxane Gay hoe mensen regelmatig op haar tenen gaan staan of tegen haar opbotsen – alsof ze werkelijk niet voor hen lijkt te bestaan.

Gay zou dan ook niets liever willen dan zo’n trotse normbestormer van de fatosphere te zijn. Ze is immers een feminist, stelt ze, en zou zich daarom moeten verzetten tegen elke vorm van disciplinering. Ook als deze zich aandient in een schoonheidsideaal. Maar er is een verschil tussen theorie en praktijk. En in de praktijk haat Gay haar lichaam. ‘I disgust myself’, schrijft ze. ‘I cannot stand my weakness, my inertia, my inability to overcome my past, to overcome my body.’ Ze haat alleen al hoe haar lichaam voelt. Nooit is ze comfortabel, bij elke stap die ze zet laat elke kilo zich gelden. Haar dijen, kuiten en voeten doen altijd pijn. Haar onderrug doet pijn. Ze kan niet goed traplopen, stoelen zijn bijna altijd te klein, de armleuningen boren in haar vlees, ze durft nauwelijks te gaan zitten en squat vaak uren achter elkaar. Haar lichaam is een kooi, zegt ze.

Een kooi die ze bovendien zelf heeft gemaakt. Want daar is Gay van begin af aan duidelijk in – ze heeft dit zelf gedaan. Je hoeft haar niet te vertellen dat elk pondje door het mondje gaat, haar gewicht is het resultaat van een strak regime van eten en nog meer eten. Die kooi was juist het doel.

Ooit, schrijft ze, was ze een dun, klein meisje dat tienermeisjesboeken verslond als Little House on the Prairie en Sweet Valley High – romantische pulp over onhandige meisjes die bescherming vinden in de sterke armen van de knapste jongen van de klas. Op haar twaalfde denkt Gay die sterke armen gevonden te hebben bij haar vriendje Christopher. Totdat Christopher haar op een dag meeneemt naar de bossen en haar daar met zijn vrienden verkracht. En al gaat ze daarna tot haar eigen afgrijzen terug naar Christopher, ze besluit ook dat niemand haar lichaam ooit nog zal kunnen breken.

‘Wat we nu scheppen is het gevoel dat je geen idee van jezelf hebt, zolang je niet ziet of je wel gezien wordt’
Het is een verhaal dat naadloos aansluit op de theorieën van de Engelse psychoanalyticus Susie Orbach. In 1978 schreef Orbach de bestseller Fat Is a Feminist Issue waarin ze al stelde dat dikke vrouwen hun lichaam doelbewust opblazen. Vet, aldus Orbach, is een vorm van rebellie. Het is een strijd tegen ongelijkheid, tegen geweld, tegen een wereld die vrouwen structureel hun macht ontneemt. Orbach zou zeggen: Gay werd niet alleen dik om zich voortaan te kunnen verweren tegen fysiek geweld, maar ook tegen cultureel geweld. Cultureel geweld zoals zich dat bijvoorbeeld aandiende in de boeken die ze las. Want al is dat voor sommigen misschien iets te Madame Bovary, ook Gay zelf insinueert dat het wel degelijk haar Sweet Valley High-opvattingen over liefde waren die haar al voor de verkrachting van haar lichaam en stem hadden vervreemd. Het kwam niet eens in haar op om nee tegen Christopher te zeggen.

We leven in een cultuur, stelt Orbach, die vrouwenlichamen voortdurend seksualiseert, objectificeert en commodificeert. Wat dikke vrouwen doen, is weigeren zich te laten seksualiseren. Ze willen onaantrekkelijk zijn, zodat hun lichaam niet meer kan worden misbruikt.

Sinds Fat Is a Feminist Issue schreef Orbach talloze boeken, ze is nog steeds actief als psychotherapeut (in de jaren negentig behandelde ze onder anderen prinses Diana), maar in de loop van de tijd is die cultuur er volgens Orbach niet op vooruit gegaan. ‘In de tijd van mijn moeder’, zei ze onlangs in een interview, ‘moest je sexy zijn om een man te veroveren. Vandaag de dag moet je al sexy zijn op je zesde en zevende and forever.’ En daar hebben vooral de sociale media in hoge mate aan bijgedragen. Door de gezondheidscultus die er heerst, door de jacht op het perfecte plaatje, maar ook door het wezen van de sociale media zelf. Zoals Orbach zegt over Instagram: ‘Het heeft het idee gedemocratiseerd dat wie je bent een display is. Wat we nu scheppen is het gevoel dat je geen idee van jezelf hebt, zolang je niet ziet of je wel gezien wordt.’

Het enige wat er nog toe doet is dat we worden gezien. Het plaatst de doelen van de fatosphere opeens in een heel ander licht. Want zijn die doelen eigenlijk wel zo heilzaam? Wat Orbach immers als probleem benoemt, de seksualisering en objectificatie van vrouwen, is wat de fatosphere-vrouwen juist nastreven. Ze tonen hun lichaam in sexy selfies om te laten zien dat ook zij begeerlijk zijn, ze benadrukken hun gezondheid en eisen daarom dezelfde behandeling als dunne vrouwen. Hun verzet blijft met andere woorden volledig binnen de norm. In plaats van iets af te breken, willen ze er enkel bij horen.

Het lijkt zo simpel – verander de labels, verander wat als mooi wordt gezien, en de wereld verandert vanzelf mee. Zelfs grote bedrijven gaan overstag. Zo kwam er vorig jaar een dikkere barbiepop op de markt, Curvy Barbie geheten (al heeft die omgerekend nog steeds maat 36). Zeep- en shampoomerk Dove voert al jaren een ‘Real Beauty’-campagne waarbij gewone vrouwen in alle vormen en maten vrolijk op de posters prijken. Onlangs besloot moederbedrijf Unilever, met een marketingbudget van acht miljard dollar de op één na grootste adverteerder ter wereld, zelfs om helemaal geen reclames meer te maken met seksistische stereotypen erin.

Dat is natuurlijk niet uit de goedheid van hun hart. Iets wat een woordvoerder van Mattel ook ruiterlijk toegaf in een interview met The Telegraph waarin ze Barbie’s verandering verklaarde: ‘We zien dat millennials gedreven worden door sociale rechtvaardigheid en aangetrokken worden door merken met een doel en waarden, en daar paste Barbie niet bij.’ Om de millennial-mom aan te spreken moest Barbie de barricade op.

Het is zoals The Guardian begin dit jaar al kopte: ‘Sex Doesn’t Sell Anymore, Activism Does’. En dus predikt Heineken tolerantie door een transgender en een transfoob gezellig samen een biertje te laten drinken, probeert Pepsi in te haken op de Black Lives Matter-beweging en gebruiken modehuizen en make-upmerken wereldwijd steeds vaker curvy, oude, gekleurde of gehandicapte modellen onder het mom van ‘diversiteit’.

Maakt het uit dat bedrijven deze social justice gebruiken om hun producten te verkopen? Nee, zeggen voorstanders. You can’t be what you can’t see en doordat de mainstream minderheden meer lijkt te omarmen, is er ergens in een klein dorpje een jong meisje of jongetje dat beseft dat ook hij of zij er mag zijn. Maar ondertussen haalt die omhelzing wel de zuurstof uit werkelijk activisme.

Je zou het een toe-eigening van verzet kunnen noemen. Of coöptatie. Ooit bracht Unox haar vernieuwde erwtensoep al als een soeprevolutie. ‘Think different’, riep Apple jarenlang. Ook al was en is er aan het bedrijf zelf niets anders – het laat zijn spullen gewoon in China maken door uitgebuite fabrieksarbeiders. Het is een inflatie van wat een werkelijke revolutie of een andere manier van denken kan zijn. Door activistische elementen te incorporeren in hun marketing maken grote bedrijven de kern van dat activisme onschadelijk. Wat rest is meestal een tandeloze oproep tot tolerantie, zonder dat onderliggende machtsstructuren worden aangetast. De hegemonie blijft intact.

Geen wonder dus dat toen het eerste gekleurde, transgender model voor l’Oréal onlangs wat al te radicale uitspraken over racisme deed (alle witte mensen ‘erven’ het volgens haar) ze meteen werd ontslagen. Diversiteit is leuk als plaatje, maar verder moet het niet gaan.

Ze geeft zichzelf de schuld, geeft Christopher de schuld, geeft de samenleving de schuld, geeft niemand de schuld
En ondertussen is de terugslag groot. Doordat de marketingafdelingen van het bedrijfsleven in combinatie met sociale media de zichtbaarheid van minderheden, of afwijkingen van de traditionele norm, de afgelopen jaren aanzienlijk hebben vergroot, is ook de weerstand explosief gegroeid. En tiert de civic minded cruelty momenteel welig. Want sommige mensen ervaren de groeiende zichtbaarheid werkelijk als een aanval op hun positie in de wereld en (dus) op hun cultuur. Ze denken écht dat er een oorlog tegen Zwarte Piet, Pasen en Kerstmis gaande is en zien in het besluit van de NS om voortaan ‘beste reizigers’ in plaats van ‘dames en heren’ te gebruiken het zoveelste bewijs van politieke correctheid. Deze mensen spreken over cultuurmarxisten, feminazi’s, gelukzoekers en policor die het Avondland bedreigen, oftewel hun eigen heerschappij, en wat ze daarom proberen is om al die minderheden weer terug in het gareel te duwen. Ze hebben geen zin om nieuwe spelregels op te stellen en willen al helemaal niet te horen krijgen hoe ze zich moeten gedragen. Ook al vertellen ze dat anderen al eeuwen.

Tegelijkertijd tonen de voorstanders van sociale veranderingen zich helaas dikwijls even rigide en burgerlijk wreed. Meer dan tot grensafbrekers ontpoppen hedendaagse activisten zich maar al te vaak tot grensbewakers. Meer dan normbestormers zijn het normbeschermers geworden. Een vermeend seksistisch grapje kan tegenwoordig al reden zijn voor ontslag, zoals Nobelprijswinnaar Tim Hunt en een topman van Uber mochten ervaren. Een stel hipsters dat in Amsterdam een shoarmatent begint wordt meteen cultural appropriation verweten en wie dat niet direct inziet, snapt dus niks van white privilege of white innocence.

Small gay roxane 2 c jay grabiec lr
In het essay Exiting the Vampire Castle hekelt de Engelse schrijver Mark Fisher dit type sociaal activisme. Iedereen die sociale verandering voorstaat, stelt hij, zou zich moeten richten op algehele uitbuiting en onderdrukking. In plaats daarvan hebben hedendaagse activisten zich teruggetrokken in een identiteitstoren. Ze claimen aan structurele kritiek te doen, maar in de praktijk richt hun verzet zich enkel op individueel gedrag waarbij iedereen die volgens hen over de schreef gaat genadeloos wordt afgestraft. Het vampierenkasteel noemt hij dit bouwwerk. ‘It is driven by a priest’s desire to excommunicate and condemn, an academic-pedant’s desire to be the first to be seen to spot a mistake, and a hipster’s desire to be one of the in-crowd.’ De kleinste fout, het onschuldigste grapje, wordt door hen al gezien als een aanval op de strijd tegen racisme, seksisme en heteronormativiteit. Terwijl in werkelijkheid, aldus Fisher, ‘the Vampires’ Castle is best understood as a bourgeois-liberal perversion and appropriation of the energy of these movements’.

In feite zijn deze hedendaagse activisten net als de marketingafdelingen van het bedrijfsleven (want coöptatie werkt) vorm, maar geen inhoud. Het streven is slechts acceptatie, geen omkering van alle waarden. De dominante orde blijft ongemoeid. Precies zoals dat ook al bij de fatosphere duidelijk werd.

We zijn dan ook niet beland in een culture war, zoals vaak wordt gezegd, of in een strijd tussen links en rechts, maar meer in een alomtegenwoordig gevecht tussen mensen die excelleren in de verdediging van normatieve grenzen, waarbij de kleinsthttps://www.bol.com/nl/p/honger/9200000079920951/e incidenten of overtredingen indicatief worden verklaard voor een probleem dat meteen de hele samenleving, haar geschiedenis en toekomst behelst. En altijd is het de ander die overgevoelig reageert.

‘I want to move freely’, schrijft Gay in Hunger, ‘I want to be free.’ Wat ze wil is losbreken uit de kooi die ze zelf heeft gebouwd, maar waarvan de materialen haar wel degelijk zijn aangereikt door haar omgeving. Het is wat de meeste mensen willen. De vrijheid om te kunnen zijn wie je bent, zonder voortdurend afgerekend te worden op je omvang, huidskleur, sekse, politieke voorkeur of gevoel voor humor. Om met andere woorden vrij te zijn van hokjes en labels.

Ooit was dat ook de inzet van de strijd, zoals Mark Fisher betoogt. Maar ergens is iets misgegaan: ‘The Vampires’ Castle was born the moment when the struggle not to be defined by identitarian categories became the quest to have “identities” recognised by a bourgeois big Other.’ Het enige wat we nog willen is te worden gezien. En daar hoort niet per se bij dat we ook bereid zijn naar anderen te kijken. Volgens Fisher zou activisme moeten gaan over de kapitalistische uitbuiting die iedereen klein houdt. Maar dat activisme is inmiddels uitgebuit.

Gay is geen activist. Ze is een schrijver in een lichaam dat op alle fronten bekneld en begrensd voelt. En toch vindt ze op papier wel degelijk de zo verlangde vrijheid. Op geen enkel moment valt ze in Hunger te categoriseren in een bepaalde stroming of groep. Ze hinkt voortdurend op verschillende gedachten. Ze spreekt zichzelf tegen, ze zoekt en tast af, het is nooit of-of bij haar, maar altijd en-en. Ze haat haar lichaam, maar ze houdt van zichzelf. Ze wil gezien worden, maar tegelijkertijd ook verdwijnen. Haar lichaam is sterk en zwak. Ze verafschuwt Christopher, maar in een aanklacht die veel weg heeft van een liefdesbrief bekent ze dat ze jarenlang niet kon klaarkomen als ze niet aan hem dacht. Ze geeft zichzelf de schuld, ze geeft Christopher de schuld, ze geeft de samenleving de schuld, ze geeft niemand de schuld, want er is niet maar één antwoord of oplossing.

Daarmee is Hunger allesbehalve een succesverhaal. Het boek geeft geen tips hoe een beter leven te leiden, het bevat geen tegeltjeswijsheden die moeten inspireren en het leert de lezer al helemaal niet van zichzelf te houden. Het is geen strijdkreet of aanklacht. Het is slechts het verhaal van één enkel lichaam en wat dat lichaam heeft moeten doorstaan. En juist zo laat Gay zien dat een label nooit de lading dekt. Omdat achter elk identiteitshokje een oneindige variatie schuilt. Een variatie die zich niet alleen binnen groepen bevindt, maar ook in ieder mens apart. Want niemand is eenduidig en niemand is te reduceren tot zijn strijd. Op zijn eigen, hoogst individuele manier, vormt iedereen een afwijking.

De Nederlandse vertaling van Hunger verschijnt 12 oktober als Honger bij De Bezige Bij

Bron:
https://www.groene.nl/artikel/barbie-met-buikje
vertaling:
https://www.bol.com/nl/p/honger/9200000079920951/
Advertentie
Oud 27-09-2017, 17:53
Verwijderd
Hoezo heeft een bmi onder de 25 te maken met geluk? Typisch weer een uitspraak van luie dikke mensen.
Oud 27-09-2017, 18:39
elifecoach
Avatar van elifecoach
elifecoach is offline
Citaat:
Hoezo heeft een bmi onder de 25 te maken met geluk? Typisch weer een uitspraak van luie dikke mensen.
TROL!
Oud 27-09-2017, 22:02
Verwijderd
Citaat:
TROL!
Nee hoor, zeker niet. Je bent zelf een troll door aan te nemen dat het met geluk heeft te maken. Is het wel eens in je opgekomen dat het komt door hard werken en goed opletten op je intake? Ieder pondje gaat door het mondje is 100% waar. Alleen domme mongolen geloven in idioterie als "ik word van water nog dik"

Laatst gewijzigd op 27-09-2017 om 22:10.
Oud 29-09-2017, 20:27
Verwijderd
Komt er nog antwoord? Kan je me uitleggen waarom je geen antwoord in je opties hebt "Ja, ik heb bmi <20! En ik rebelleer/accepteer" bijvoorbeeld? Waarom gebruik je sturende vragen? Denk je dat iedere persoon met een normaal BMI tegen je is?
Oud 29-09-2017, 23:42
elifecoach
Avatar van elifecoach
elifecoach is offline
Citaat:
Komt er nog antwoord? Kan je me uitleggen waarom je geen antwoord in je opties hebt "Ja, ik heb bmi <20! En ik rebelleer/accepteer" bijvoorbeeld? Waarom gebruik je sturende vragen? Denk je dat iedere persoon met een normaal BMI tegen je is?
Sorry, voor mijn late reactie en sorry dat ik je reactie als TROLLING zag. Ook zijn er mensen die met een BMI <20 rebelleren (anorexia) maar de poll is meer op het boek van Roxanne gemaakt. Ik ben benieuwd of er meer mensen die overgewicht hebben of obees zijn de zelfde gedachte van rebellie als Roxane hebben?!
Ik kan de poll niet meer aanpassen of een nieuw openen. Jammer....
Maar je hebt een punt Met een BMI van <20 kan je ook dus rebellere.
Maar waarom rebelleren tegen het schoonheidsideaal als je dat zelfde figuur hebt?!

Barbie die rebelleert omdat ze Barbie is?!. en liever anorexia of obees zou willen zijn?!
Lijkt me raar, nietwaar?! Of mis ik iets?!

Ik vergelijk het rebelleren van Roxanne van iemand die studeert en alleen maar onvoldoendes haalt. Terwijl 7 of 8 de norm is?! Op gegeven moment na 20 jaar vechten, hard werken om een 7 of 8 te halen, terwijl je niet eens voldoende kan bereiken. verlies je hoop en ben je bereid de handdoek in de ring te gooien of wat Roxanne doet meer vet eten 'Rebelleren' in haar ogen. Ik ben niet mee eens of het gezond is, maar zou wel haar verhaal willen horen omdat ik ook gestigmatiseerd word door mijn obees, maar ik schommel in gewicht tussen BMI van 30 en 40, maar niet een voldoende haal (BMI 25/20 of kleiner=sociale norm en mijn ideale gewicht).

Ik gebruik haar rebellie niet als excuus om niet te sporten of lui te zijn, want dat ben ik niet! Ik ben puur benieuwd wat in haar mindset speelt en hoe ze denkt en wat haar is overkomen voordat zij zon 'beslissing heeft genomen?!

Over geluk: als je geen overgewicht of anorexia hebt, dus gezond, denk ik dat je wel van geluk mag spreken. Want zoveel mensen zijn niet gezond en zouden er alles voor geven om een gezond lichaam of geest te hebben. Dus ja ik denk dat je geluk hebt en het niet beseft, pas als je ongeluk hebt ervaren kan je geluk waarderen.

Adam en Eva waarin in paradijs en besefte niet dat zijn 'gelukkig' waren, was toen ze 'God' ongehoorzamen, werden ze uit paradijs gezet en begon de zondeval en de ellende
Ze mochten niet meer terug komen en toen beseffen ze dat ze eigenlijk wel Geluk hadden in dat paradijs. Maar toen was het al te laat.....
Oud 30-09-2017, 21:19
Verwijderd
Overgewicht in Nederland neemt al een jaar of tien af onder zowel kinderen als volwassenen. De meerderheid van de mensen in Nederland heeft een veilig en normaal BMI. Niet te hoog en niet te laag. En beter hou je gezever uit een sprookjesboek voor je, op dit forum zitten net als in het echte Nederland grotendeels mensen die niet in domme sprookjes geloven.
Oud 01-10-2017, 11:48
elifecoach
Avatar van elifecoach
elifecoach is offline
Citaat:
Overgewicht in Nederland neemt al een jaar of tien af onder zowel kinderen als volwassenen. De meerderheid van de mensen in Nederland heeft een veilig en normaal BMI. Niet te hoog en niet te laag. En beter hou je gezever uit een sprookjesboek voor je, op dit forum zitten net als in het echte Nederland grotendeels mensen die niet in domme sprookjes geloven.
En dat zegt jij met je "stripfiguuravatar" LOL, moet ik je echt serieus nemen?! Maar eerst je school af, wellicht leer je iets over normen & waarden, respect, erkenning etc: sterker nog lees een woordenboek, wellicht begrijp je de teksten beter?!
Jij leeft in een sprookjes wereld! Op een roze wolk, check je feiten: (argumenteer zonder drogredenen en met wetenschappelijke onderzoeken plus feiten, dan kunnen we op constructieve manier praten. Prietpraat verkopen helpt echt niet je standpunt te verdedigen, je zet je zelf echt voor gek met je trolling!

Nieuwe conclusie/les tot nu toe voor mij na reflectie: Roxane's manier om te rebelleren met meer vet is idd ongezond. En neigt tot obees verheerlijking of dergelijke?! Ik snap niet waarom ze dat doet, daarom ga ik dat boek aanschaffen om meer inzicht te krijgen in haar mindset.
Ten tweede ik vind het niet leuk voor mezelf en ook voor haar als ze uit niets verbaal of met geweld wordt aangevallen op haar overgewicht. Daar kan ik me mee identificeren, maar gebruik het niet als excuus mijn overgewicht te goed te praten!
Bron REALITEIT WETENSCHAPPELIJK BEWEZEN!:

https://www.volkskrant.nl/wetenschap...omst~a4504499/

Laatst gewijzigd op 01-10-2017 om 11:59.
Oud 01-10-2017, 12:10
Elin3
Avatar van Elin3
Elin3 is offline
Dat zijn wel echt keiharde cijfers over 2040! Dit is een voorspelling hè? Waarbij je overigens wel ziet dat tussen pakweg 2012 en 2015 de helling van de 65+ lijn flink afneemt. Als die trend doorzet dan neem overgewicht onder de bevolking dus steeds minder hard toe. Bij de jongste groep zie je diezelfde trend iets later.
__________________
"Ariel, listen to me. The human world is a mess. Life under the sea is better than anything they got up there."
Oud 01-10-2017, 15:56
elifecoach
Avatar van elifecoach
elifecoach is offline
Citaat:
Dat zijn wel echt keiharde cijfers over 2040! Dit is een voorspelling hè? Waarbij je overigens wel ziet dat tussen pakweg 2012 en 2015 de helling van de 65+ lijn flink afneemt. Als die trend doorzet dan neem overgewicht onder de bevolking dus steeds minder hard toe. Bij de jongste groep zie je diezelfde trend iets later.
Je mist de data van 1990-1017 dat zijn geen voorspelling...maar harde feiten! Hier kan je gewoon niet omheen! Het gemiddelde is een stijgende lijn, pure wiskunde en statistiek! Kom maar met beter wetenschappelijke onderbouwde argumenten als je dit wilt tegenspreken! Anders adviseer ik je in de schoolbanken te duiken...
Weet je wat een trend is? Dit is een 'stijgende trend'! Deal with it!

Mensen die deze trend tegenspreken komen met drogredenen als:
Citaat:
Maar in mijn familie is niemand dik of
Nemen de 'sociale norm' over 'gezond BMI' te serieus en denken daarmee recht te hebben om (ver)oordelen over gedrag van anderen! Met spotten., treiterpolitiek, pesten, plagen, agrassie (allemaal negatief gedag)
Leven niet volgens de waarden en normen van Nederland: respect, gelijkheid, erkenning, niet discrimineren op ras, uiterlijk of geloof etc etc.
Obesitas is een erkende ziekte: https://www.medischcontact.nl/nieuws...een-ziekte.htm Daar moet je zelfde respect voor hebben als kanker, diabetes, alzheimer, schizofrenie, etc etc En niet stigmatiseren of dom meelopen met dat stigmatiserende gedrag/media/politiek/sociale norm!

Roxane is en slachtoffer van maatschappij die HAAR verhaal verteld als je geen empathie kan opbrengen ben je een IJSKONIJN! Niet menselijk!

Medicijnen zijn niet heilig of 100% betrouwbaar: zie bijsluiter:
https://db.cbg-meb.nl/Bijsluiters/h115613.pdf
Omdat het < 1% van de gebruikers betreft wordt er bijna niet over gesproken of verwaarloost en genegeerd!
Maar die 1% van medicijn gebruikers is ook een mens en gelijk aan de 99% andere gebruikers die geluk hebben geen/weinig bijwerkingen te ervaren! Daar moet het in de media over gaan!

Laatst gewijzigd op 01-10-2017 om 16:28.
Oud 01-10-2017, 21:51
Verwijderd
Citaat:
En dat zegt jij met je "stripfiguuravatar" LOL,
Wat TEH FAK heeft dat er mee te maken? Een echte life coach verlaagt zich niet tot dat soort geneuzel. For fucks sake, wat wil je bereiken hier?

Citaat:
moet ik je echt serieus nemen?!
Ik neem jou toch ook serieus?


Citaat:
Maar eerst je school af,
Ik verdien twee keer modaal. Wat bedoel je te zeggen?

Citaat:
wellicht leer je iets over normen & waarden, respect, erkenning etc:
Ik leid diverse teams en ben een wereldwijd sleutelfiguur in professionele communities. Wat wil jij mij komen leren?

Citaat:
sterker nog lees een woordenboek,
Afgaande op jouw taalgebruik ben ik niet degene die een les Nederlands nodig heeft...

Citaat:
wellicht begrijp je de teksten beter?!
Wat valt er beter te begrijpen?

Citaat:
Jij leeft in een sprookjes wereld! Op een roze wolk, check je feiten: (argumenteer zonder drogredenen en met wetenschappelijke onderzoeken plus feiten, dan kunnen we op constructieve manier praten. Prietpraat verkopen helpt echt niet je standpunt te verdedigen, je zet je zelf echt voor gek met je trolling!
Het niet eens zijn met mensen betekent niet gelijk dat de ander aan het trollen is, wat voor debiele opmerking is dat dan. Verder: http://www.allesisgezondheid.nl/nieu...n-nederland-af Dat was in 2015. Sinds die tijd is het alleen maar beter geworden.

Citaat:
Nieuwe conclusie/les tot nu toe voor mij na reflectie:
Ik wilde hier een leuk plaatje posten maar ik wil m'n account graag houden.

Citaat:
Roxane's manier om te rebelleren met meer vet is idd ongezond. En neigt tot obees verheerlijking of dergelijke?! Ik snap niet waarom ze dat doet, daarom ga ik dat boek aanschaffen om meer inzicht te krijgen in haar mindset.
Dus je was een fan van wat ze vertelde ZONDER dat je haar boek daadwerkelijk gelezen hebt? Heb je enig idee hoe ongelofelijk achterlijk dit is?

Citaat:
Ten tweede ik vind het niet leuk voor mezelf en ook voor haar als ze uit niets verbaal of met geweld wordt aangevallen op haar overgewicht.
Val ik haar aan dan? Val ik jou aan op je overgewicht?

Citaat:
Daar kan ik me mee identificeren, maar gebruik het niet als excuus mijn overgewicht te goed te praten!
Volgens mij is deze hele topic een teken dat je dik zijn goed probeert te praten.

Citaat:
Bron REALITEIT WETENSCHAPPELIJK BEWEZEN!:
Heb je daar een wetenschappelijke studie bij of moeten we je geloven op je onzichtbare ogen?
Oud 01-10-2017, 21:54
Verwijderd
Citaat:
Daar moet je zelfde respect voor hebben als kanker, diabetes, alzheimer, schizofrenie, etc etc En niet stigmatiseren of dom meelopen met dat stigmatiserende gedrag/media/politiek/sociale norm!
FUCK YOU wanstaltige egocentrische kwal.

KANKER kan je godverdomme niets aan doen behalve behandelen en dan zien waar het ophoudt.
Een fucking VETZAK zijn heeft een simpele oplossing: STOP MET VRETEN. Kunnen alle mensen dat alleen? NEE, daar hebben ze hulp bij nodig. Neemt niet weg dat er wel IN ALLE GEVALLEN een oplossing is.

Mijn moeder is zwaar alcoholist. Mijn broertje heeft ook de ongelofelijk nare eigenschap om het te vergelijken met kanker. De enige overeenkomst is dat het een ziekte is. En ja, het kan een hele zware ziekte zijn. Alleen voor alcoholisme is er een oplossing, net als voor obesitas. En je weet godverdomme dondersgoed wat die oplossing is. Vergelijken met kanker is fucking-kanker-achterlijk. Over trollen gesproken, wat jij doet is trollen. Walgelijke kutopmerkingen. Je moet je HEEL diep gaan schamen.

En dan precies tegen een forumbaas dit zeggen die haar moeder nog niet zo lang geleden heeft moeten begraven door kanker. Denk na voordat je praat joh, debiel.
Oud 01-10-2017, 22:24
Ieke
Avatar van Ieke
Ieke is offline
Wat een draak van een topic.
__________________
Al is de reiziger nog zo snel, de ns vertraagt hem wel.
Advertentie
Topic gesloten

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 15:59.