Mooi! Ik vond het heel leuk om te zien dat je al meer bent gaan dichten dan verhalen, de manier waarop je zinnen vormt is poëtischer geworden. Ik vind het tof hoe er een herhaling in zit, de openingszinnen sluiten het gedicht ook mooi weer af. Wat ik heel mooi vind aan dit gedicht is dat het lijkt of de kleuren en afstand metaforisch bedoeld zijn. Je kan de zinnen letterlijk lezen als een kleurbeschrijving van de ogen, maar je kan er ook meer in lezen, voor mij roept het een gevoel van onbereikbaarheid op, mysterie, verlangen en zachtheid. Prachtig! Had je dat ook zo bedoeld?
Symbolen en mysterie geven een gedicht zoveel diepgang! Het gedicht is dan niet zozeer een oppervlakkige vertelling van een situatie, maar een manier om een gevoel over te brengen, de lezer echt een blik te laten werpen in je belevingswereld. Dat is wat voor mij een van de belangrijkste functies is van poëzie. Woorden kunnen remmend zijn: als het (gebrek aan) gevoel dat de woorden oproepen de situatie afzwakt. Maar door de juiste woordkeuze en dichtvorm kunnen woorden ook verruimend werken, en een situatie/gevoel/filosofie fijnscherp afbeelden, dat is de verheven kunst.
Ik ben iets minder dol op de middelste drie zinnen, dat kan qua boodschap minder cliché. Het zou het geheel naar een hoger niveau tillen als wat daar staat verrassender zou zijn, snap je wat ik bedoel?
Post vooral meer en blijf doorgaan! Je hebt zeker potentie