Verhalenwedstrijd: Dood, drank & droevenis

[Ieke]

Dood, drank & droevenis

Rosanne kromp geschrokken ineen. De bloempot die ze had omgestoten lag in honderdduizend stukken voor haar voeten. De dreun klonk nog na in haar oren.
Haar ademhaling versnelde zich en haar hart klopte zo luid dat ze bang was dat hij het zou horen. In een razend tempo begon ze de stukjes van de grond te rapen. Om de paar seconden spitste ze haar oren om te controleren of het nog stil was in huis.
Ze haalde opgelucht adem toen de scherven in de container waren verdwenen. Misschien was hij niet thuis, of was hij z’n roes aan het uitslapen.
Heel voorzichtig opende ze de keukendeur en glipte naar binnen. Ze gilde. Daar stond hij, midden in de kamer. Zijn lichaamshouding zei genoeg. Hij was woedend.
,,Het ging per ongeluk papa, echt waar,’’ hakkelde ze. Hij zei niets en bleef haar recht aankijken. Tergend langzaam liep hij in haar richting.
Rosanne probeerde hem tevergeefs gerust te stellen. Ze hoorde de angst in haar eigen stem. ,,Papa, alstublieft! Ik zal de hele week voor u koken. Ik zal…”
,,Hou je mond, vuile trut,” gromde hij. Het speeksel droop langs zijn mondhoeken naar beneden. Rosanne rook de lucht van sterke drank. Zie je wel, hij was weer dronken. Ze had niet thuis moeten komen. Het was allemaal haar eigen schuld. Nu had ze hem kwaad gemaakt.
Haar vader was nu heel dichtbij. Ze hoorde zijn gierende ademhaling en zag de opgezwollen aderen in zijn gezicht. ,,Nee, papa, niet doen…Het spijt me…” Ze sloeg haar armen beschermend voor haar gezicht en kromp ineen.
Een ijzeren hand sloot zich om haar arm en tilde haar op. Rosanne gilde het uit van de pijn. ,,Alstublieft, nee!” huilde ze. Maar het had geen zin. De eerste klap kwam neer op haar gezicht. Ze schreeuwde en voelde pijnlijke steken door haar kaak trekken. Toen begon hij te schreeuwen. ,,Wat ben je toch ook een gore bitch! Net als je moeder! Gehoorzaamheid wil ik, een beetje respect! Je wilt me gewoon kwaad hebben, hè?”
Een dreun op haar mond. Ze proefde haar bloed. Wanhopig probeerde ze hem tot kalmte te manen.
,,Nee, papa, het was niet met opzet! Ik…Ik…” Ze zweeg. Ze zou hem nog woedender maken als ze vertelde dat ze een hersenschudding had overgehouden aan de val van de trap laatst.
,,Zie je wel! Je bent het Kwaad zelf! Je verdient dit, ik zal je helemaal aan gort slaan, kanker…”
,,Laat haar los, Hugo! Nu! “
Rosanne voelde zijn greep verslappen en ze zakte ineen op de grond. Haar hoofd bonkte van de pijn en ze zag niet scherp meer. Ze hoorde ze haar vader schreeuwen, zijn stem sloeg over van woede. Een vaag bekende stem begon hem tot kalmte te manen. Langzamerhand klonken de geluiden steeds verder weg en Rosanne zonk weg in een diepe duisternis.

Het eerste wat ze zich herinnerde toen ze langzaam bijkwam was het ongeluk met de bloempot. ,,Papa!” Ze schoot overeind in haar bed en had haar ogen plotseling wijdopen.
Onmiddellijk duwden vier handen haar terug in het kussen.
,,Rustig maar, meisje, alles is weer in orde.”
Rosanne keek recht in het gezicht van oom Bob. Toen herinnerde ze het zich weer; de kalme stem die had ingegrepen, toen papa…Zachtjes begon ze te huilen.
Het leek wel een startsignaal; plotseling begonnen haar ledematen te gloeien en ging haar hoofd pijnlijk kloppen.
,,Je had mazzel dat oom Bob net wilde langsgaan, Roos,” zei de stem van tante Liset. Er klonk bezorgdheid in haar stem.
Rosanne knikte haast onmerkbaar, zonder te beseffen wat er werd gezegd.
,,Papa…Waar is papa? Ik moet mijn verontschuldigen nog eens aanbieden…Ik heb hem kwaad gemaakt…”
Ze merkte niet dat haar oom en tante elkaar veelbetekenend aankeken.
,,Het is niet jouw schuld, mallerd…” begon tante Liset voorzichtig.
,,Jawel,” huilde Rosanne. Ze wreef wanhopig in haar ogen. ,,We hadden een tijdje daarvoor ook al ruzie. Hij zei dat hij me niet meer als dochter wilde. Ik voldoe niet aan zijn wensen. Daarom moest ik oprotten.” De blik in haar ogen werd hard. ,,Maar ik kan wel een betere dochter zijn. Het probleem is…” Ze zweeg vermoeid en sloot haar ogen.
,,Het probleem is je vader,” zei oom Bob op zijn opmerkelijk kalme toon.
,,Hij heeft problemen, Rosanne. Wat hij nodig heeft is hulp. Als we dat niet regelen zal hij nooit veranderen.”
Ze antwoordde niet. Een stemmetje in haar hoofd vertelde dat ze hem moest geloven, maar dat wilde ze niet. Nog niet. Als hij in een goede bui was, en dat waren er steeds meer de laatste tijd, dan kon je met hem lachen en praten.
Hij had gewoon tijd nodig. Voor haar moeders dood was alles rustig. Ze waren een gewoon gezinnetje geweest, die met kerst grapefruits aten en met oud en nieuw spelletjes deden.
Maar na het auto-ongeluk veranderde haar vader. Hij ging steeds meer drinken en was nachten van huis. Rosanne herinnerde zich nog dat ze toen vaak wakker had gelegen van angst.
Na verloop van tijd werd dat minder, maar toen kwamen de agressieve buien. Eerst sloeg hij dingen in huis kapot en gaf haar de schuld, maar sinds een halfjaar reageerde hij zich op Rosanne af.
,,Hoor je me, Roos?” zei oom Bob vlak bij haar oor. ,,We moeten een psychiater voor hem vinden. We hopen dat je dat kunt begrijpen?”
,,Nee!” riep Rosanne fel. ,,Hij is niet gek, hij…”
Haar woorden bleven steken. Met open mond keek ze naar de deuropening. Een traan drupte langs haar wang.
,,Juffrouw van Hoven…” Twee mannen in een wit pak kwamen de kamer binnen.
Rosanne wierp een woedende blik op oom Bob. ,,U mag hem niet naar een tehuis sturen! Dan heb ik helemaal niemand meer!”
Ze had het gevoel alsof er midden in haar buik iets knapte en plotseling begon ze te huilen. Ze schreeuwde of snikte niet, ze huilde alleen maar geluidloos.
Tante Liset keek verdrietig naar haar man en de twee dokters. ,,Arm kind,” zeiden haar lippen. Een moederlijke omhelzing met haar nicht volgde.
,,Ze zullen goed voor je vader zorgen…” fluisterde ze. ,,Dat beloof ik.”

Rosanne haalde diep adem. Alsof de deurknop uit gloeiende kolen bestond, legde ze haar hand erop. Een schichtige blik achterom volgde.
Een van de twee dokters die haar vader thuis had opgehaald, knikte haar bemoedigend toe. Achter hem stond oom Bob driftig te wuiven.
,,Toe dan meisje, het is goed.”
Rosanne knikte, hapte naar lucht en stapte de kamer binnen. Verbaasd keek ze om zich heen. Dit zag er helemaal niet uit als een inrichting.
De muren waren wit en er stonden overal vazen met bloemen. Verder stond er een bed met een knalrode sprei, een kledingkast en nog wat meubelen.
Op het bureau bij het raam zat haar vader. Hij tekende poppetjes op de beslagen ruit en leek haar niet gehoord te hebben.
,,Papa, ik ben het,” zei Rosanne met trillende stem. Een vreemd gevoel van blijdschap vulde haar lichaam toen haar vader zich omdraaide en haar naam herhaalde. Desalniettemin leek hij totaal in de war.
,,Ik dacht effe dat je je ma was.”
,,Nee, papa, mama is er niet meer.”
Achter haar ging de deur weer open en de dokter kwam binnen. Hij spoorde oom Bob zonder woorden aan buiten te blijven.
,,Hoe gaat het met je, Hugo?”
,,Mijn dochter is hier, hoe vinnu dat?”
,,Hartstikke leuk. Maar het is wel tijd om je medicijnen te nemen, weet je nog?”
,,Ja meneer,” klonk het vrolijk.
Rosanne kreeg tranen in haar ogen. Ze had geen idee waardoor het kwam. De gewilligheid van haar vader misschien? Of de totaal andere manier waarop hij uit zijn ogen keek?
Ze praatten nog een paar minuten, maar toen moest ze weg. Haar vader staarde weer uit het raam en antwoordde niet toen ze gedag zei.
,,De medicijnen maken hem moe en verward. Dat laatste merkte je zeker wel?” vroeg de dokter op vriendelijke toon.
Rosanne knikte. ,,Hij is zo anders…Zo vreemd…Hij lijkt me nauwelijks te kennen.”
,,Dat wordt na verloop van tijd beter. Ik moet wel vermelden dat hij niet altijd zo is. Vooral ’s nachts kan hij soms ineens weer bij zinnen zijn en dan schreeuwt hij de raarste dingen.”
Oom Bob pakte Rosanne’s hand en knikte naar de dokter. ,,Bedankt voor de informatie. We horen van u?”
,,Natuurlijk meneer.” Met een vriendelijk knikje liep de dokter weg.
,,Kom mee meisje,” zei haar oom zacht, “Liset wacht thuis met een beker chocolademelk.”
In een shock liet Rosanne zich meevoeren. Ze wist dat het goed was dat haar vader onder behandeling was, maar dat nam haar knagende schuldgevoel niet weg.
De blik in zijn ogen toen hij haar herkende zou ze nooit meer vergeten. Dat was een glimp van de oude papa geweest. En een ontvlamming van hoop bij haarzelf.