De feiten; het gaat niet goed, ik red het niet alleen, ik hou dit niet lang meer vol (en daar mag een uitroepteken achter). Ik heb nu ambulante hulp (één gesprek per week) en, zoals vorige week zeer duidelijk gebleken is, het is wel het minimale. Intensivering van hulp is me vanaf het begin (= mei (adviesgesprek), 'echte' gesprekken begonnen pas in augustus) aangeraden, maar na een 'paar maanden', omdat zowel mijn eetpatroon als gewicht erg onregelmatig zijn, en mijn motivatie beneden peil. De tweedaagse deeltijd is geopperd, maar daar moet ik dus minder ambivalent voor zijn, stabieler (qua eten en gewicht zeker, maar ook geestelijk) en vooral; gemotiveerd(er). Dit is echter iets wat ik mezelf niet binnen nu en een paar weken zie bereiken, de tweedaagse deeltijd ligt dan ook nog wel een paar maanden verder weg denk ik. Opname zie ik niet zitten, sowieso omdat mijn problemen daar imho niet 'erg' genoeg voor zijn. (bovendien loop ik hier ook tegen onder andere mijn school aan enzo, maar dat zijn dingen die nu niet echt aan de orde zijn denk ik.)
Redenen voor mijn gebrek aan motivatie? Angsten. De angst om aan mijn eetpatroon en gewicht te sleutelen, de angst om bepaalde gewoontes volledig los te laten, de angst me volledig in te zetten, om te vechten tegen iets waar ik heel lang op gesteund heb (en nog steeds op steun). Ik leef geestelijk steeds vaker en meer tegen m'n limiet aan, mijn lichaam protesteert, het gaat op alle vlakken bergafwaarts en ik wil hier van af. Dit is niet de manier om te leven, dit is niet zoals het (mijn) leven bedoeld is; ik heb te vaak en lang gevochten om me door een eetstoornis de nek om te laten doen. Toch merk ik dat ik voortdurend geblokkeerd word door mijn angsten en irrelevante gedachten, toch merk ik dat mijn motivatie beneden peil is en het eigenlijk (te) langzaam gaat met hulp.
Dus wat nu? Wachten op/werken voor de deeltijd is het enige wat me op dit moment een relevante optie lijkt, maar ik weet bg niet hoe ik dat moet doen, waar ik de motivatie vandaan haal, waar ik de energie vandaan haal om de rest van de dingen te doen. Zo volledig mogelijk aangeven hoe ik er nu voor sta bij m'n psych durf ik niet, omdat ik niet weet hoe serieus ik een opmerking mbt opname moet opvatten... Een week geleden is er tegen me gezegd dat, wanneer ik nog een paar weken zo doorga, opname uiteindelijk de enige optie blijft. Verder is het niet meer aan de orde gekomen, maar het spookt wel in m'n achterhoofd. Hoe serieus moet je zoiets nemen wanneer je psych dat zegt?
(Sorry voor de misschien erg onsamenhangende/onvolledige post, duidelijker komt het er niet uit op dit moment...)
|