Als je het samenwoonvirus nog niet hebt (of kindervirus ^^)

Omdat er in het 'hoe voel je je op relationeel gebied' best wel wat herkenbare reacties waren, dacht ik dat het misschien interessant was om er een topic over te openen.

Ik ben zelf 27 en ik krijg rillingen bij het idee van samenwonen en kinderen krijgen en dat soort dingen. Nu niet direct bij het idee van elke dag samen zijn, dat lijkt me tof, maar de consequenties die dat heeft. Werken, afspraken maken, dingen serieus nemen,... Ik heb het idee dat ik op dat gebied een grote achterstand heb tov mijn leeftijdsgenoten. Kan zijn dat het doordat ik van mijn depressie af ben dat ik nu even alleen maar wil genieten en ronddollen en tijd inhalen, maar ik vind het wel moeilijk om dan bij vrienden op bezoek te gaan.

Het gaat alleen nog maar over keukens, kinderopvang, de kinderen, het werk en allemaal dingen waar ik totaal niet over nadenk. Dat maakt het praten wel moeilijk en het lijkt alsof we niks meer gemeen hebben. Gelukkig heb ik veel verschillende soorten vrienden ^^

Wel ben ik van mijn 16e tem mijn 20e samen geweest en toen zaten die plannen er ook wel allemaal in, maar ja dat was na 4 jaar. Mijn vorige vriend en ik waren 3 weken samen en hij begon al over de toekomst en kinderen krijgen en toen sloeg ik wel een beetje op tilt. Ik kan begrijpen dat je na een aantal jaar daarover na gaat denken, dat heb ik zelf meegemaakt, maar na 3 weken?

Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik abnormaal ben omdat ik op mijn 27e echt nog niet aan kinderen toe ben. Als ik mijn klasgenoten van vroeger bekijk, dan zijn er echt maar een paar die niet getrouwd zijn en al 1 of 2 kinderen hebben. Maar gelukkig maak ik me er niet al te druk om, ik voel me ook niet gepusht door mijn ouders of familie, die laten mij gewoon doen

En het is dus niet dat ik constant met feesten of op stap gaan bezig ben, maar wel met larp en andere dingen. En ik vind kinderen dan zo'n enorme beperking en die vrijheid wil ik (nog) niet opgeven.


Wie herkent dit? Hoe voel je je erbij, hoe ga je ermee om? Wat met je vriendenkring, zoek je vrienden minder vaak op erdoor of praat je gewoon gezellig mee terwijl je eigenlijk denkt 'wtf'?


Oh nog zoiets, ik vind dat iedereen tegenwoordig zo snél gaat samenwonen. Ik heb heel wat vrienden die na een half jaar of een jaar al samenwonen. Ik snap dat je graag bij elkaar bent, maar als ik zelf kijk naar mijn relatie van 4 jaar die dood is gelopen, vind ik dat toch een enorm risico inhouden. Zijn er hier mensen die die stap ook zo snel hebben genomen? Waarom en hoe loopt dat?

Ik herken me er niet echt in. Ik heb wel dat ik echt gruwel van het vaste patroon:
- samenwonen
- trouwen
- kinderen krijgen
- alleen nog maar voor kinderen leven.
Ik zie dat zoveel om me heen dat ik dat echt niet wil! Verder samenwonen enzo.. ach waarom niet.

Ik denk trouwens helemaal niet dat je abnormaal bent, maar dat je gevoel heel logisch te verklaren is. Je hebt de laatste jaren een heel ander leven gehad dan je vrienden en die levens lopen nu een beetje uit elkaar.
Ik kan me voorstellen als je studeert, samenwoont, trouwt en kids krijgt, dat je daar voor je 30e al klaar mee kan zijn.
Als jij die tijd niet hebt gehad om die lijn te volgen, sta jij dus nog in een heel ander punt in je leven.

Een collegaatje van me heeft dat ook. Ze heeft heel lang een vriend gehad waar ze wel even mee heeft samengewoont, maar verder waren ze er nog niet echt mee bezig.
Nu is ze 28 en is het een tijdje uit met die jongen en geniet ze lekker van dr vrijheid. Haar vrienden wonen ook allemaal samen en beginnen kindjes te krijgen en zij kan zich er helemaal niet meer identificeren.

Lang verhaal.. maar hoop dat je iig dr uit op maakt dat je dus niet de enige bent en dat ik het zeker niet abnormaal vind.

[Briseïs]

Pfff, gelukkig heb ik dat echt nog helemaal niet. Nou zijn de meeste van mijn vrienden ook wel wat jonger, en sowieso zijn het allemaal studenten en dan vaak ook nog internationale studenten, en als je midden in het studentenleven zit en ook nog in het buitenland ben je daar natuurlijk allemaal niet zo mee bezig. Maar ook als ik naar mijn oude vriendengroep van de middelbare school kijk is het allemaal niet zo dramatisch. Eentje is net afgestudeerd, maar die gaat eerst nog een tijdje naar het buitenland voor het werkende leven begint. Twee anderen wonen samen, maar verder zijn dat ook nog wel gewoon studenten. Eentje heeft nu zelfs weer tijdelijk een kamer omdat ze coschappen doet en het makkelijker is, en ze gaat nu voor een paar maanden naar Suriname voor coschappen. Toen zij samen ging wonen had ik ook wel echt iets van wtf? aangezien ze 20 was en ging wonen in het dorp waar we opgegroeid waren en ze ook meteen een huis hadden gekocht, maar eigenlijk is er verder voor haar niet eens zoveel veranderd.

Ik ben er zelf verder ook totaal niet mee bezig. Nou heb ik ook geen relatie en heb nog nooit een serieuze relatie gehad, dat zal er ook wel mee te maken hebben. Kinderen wil ik wel, maar later als ik groot ben, voorlopig echt nog niet! Ik ben nu ook bijna klaar met mn studie, en heb besloten dat ik nog een andere master wil doen, omdat ik totaal nog niet klaar ben om te gaan werken en een 'volwassen' leven te gaan leiden. Ik ben nog lang niet klaar met student zijn!

[igfy]

Nou ga ik over een paar weken samenwonen, dus ik kijk er misschien weer anders tegenaan, maar ook het hele trouwen-kindjes krijgen-huis kopen, hoeft voor mij nog niet. Een paar jaar geleden woonde ik ook even samen, en toen had ik dat veel meer dan nu. Ik denk dat ik nu veel meer van het leven kan genieten als toen.

Op zich is samenwonen wel een volgende stap in de relatie, maar het hoeft niet te betekenen dat je dan nooit meer uit kan gaan of je eigen hobby's kan hebben. Ik heb vrienden die samenwonen en nog wel een paar keer per week tot 4 uur 's ochtends uitgaan, maar ik heb ook vrienden die fulltime werken op een school en samen hun eerste huis hebben gekocht. Daar zit een groot spectrum tussen.

Ik zelf zie mijn eigen geval meer als iets dat gewoon goed uitkomt. We zijn graag bij elkaar, hij is hier toch al vaak en het is voor ons allebei financieel voordeliger.

Zelf zou ik de vrijheid van het doen-waar-je-zin-in-hebt, nog even liever niet willen opgeven, en ik denk dat dat ook voor mijn vriend geldt. Ik moet dan ook nog twee jaar studeren en heb dus relatief nog veel vrijheid. Ik voel ook best wat verschil met werkende vrienden met een eigen huis, dat zijn dingen waar ik niet over mee kan praten.

[wup]

Heel herkenbaar! Van alle mensne die ik onder mijn vrienden reken, woont er nog maar 1 niet samen. Ik ben mijn beste vriendin bijna zat geworden, omdat ze het alleeeen nog maar over haar bruiloft, hun nieuwe koophuis en ow-ik-wil-een-kindje had.

Verder hebben, op 1 vriendin na, ze ook allemaal al een koophuis en zijn ze allemaal 23 jaar. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat veel van ze al full-time werken en dus ook geld hebben om een huis te kopen. Als ik mijn studie afmaak en daarna nog doorstudeer, ben ik nog wel een aantal jaren bezig en dat koophuis zit er voor mij dus nog lang niet in. Maar ik wíl dat ook niet.. Ik heb geen behoefte aan vastigheid op die manier. Als ik morgen besluit om naar Australie te verhuizen, dan kan dat en dat idee vind ik heerlijk.
Ik heb nu net mijn eigen stek en daar komt voorlopig geen kerel bij in! Vind het heerlijk zo.

Ik voel me er soms behoorlijk Bridget Jones door, omdat ik ook nog eens helemaal geen vriendje heb. Ik zit dus vaak tussen stellen in. Ik vind het ook minder leuk om bij vriendinnen langs te gaan, omdat er ook altijd dat vriendje bij zit. Al hun vriendjes zijn leuk hoor! Maar als ik een meiden avondje wil, moet het wel bij mij thuis.

Het voelt soms echt alsof ik 10 jaar op ze achterloop, maar ik vind het heerlijk. Samenwonen en met de kids aan tafel kan nog 60 jaar ofzo. Die vriendin die gaat trouwen heeft ook vaak gezegd dat ze achteraf vindt dat ze te snel zijn gaan samenwonen en dat ze bijna jaloers is op mijn leventje, omdat zij dat nooit zo gekend heeft.

[Izzy92]

Er zijn er genoeg die er precies hetzelfde over denken.. Ik heb naast een handjevol oppervlakkige contacten op school en twee echte goede vriendinnen van mijn eigen leeftijd, alleen maar mannelijke vrienden van om en rond de 25. Drie ervan werken bij mij bij de Albert Heijn, vijfentwintig, zesentwintig en zevenentwintig. Eentje woont nog bij zijn moeder, eentje is dit jaar aan een nieuwe studie begonnen en de andere twee willen volgend jaar weer gaan studeren. Denken echt nog niet aan een serieuze relatie, laat staan een vrouw en kinderen. Stuk voor stuk zijn het écht slimme jongens, dus daar ligt het niet aan. Ik denk dat de leeftijd waarop je je echt vast gaat leggen tegenwoordig gewoon een heel stuk op begint te schuiven..

Mja het lijkt mij best leuk om samen te wonen, ooit (nou ja goed soms nu ook al wel, maar dan in geheel nietpraktische zin omdat we in andere steden wonen en studeren, maar gewoon het feit dat je dan lekker elke nacht samen kan slapen), en af en toe heb ik wel heftig last van het kindervirus, maar dat is vooral iets fysieks. Als ik me ga voorstellen hoe dat er praktisch aan toegaat en wat ik er allemaal voor op moet geven... dat heb ik er op het moment gewoon nog niet voor over. Gelukkig moet ik nog 3 jaar naar school (als Plasterks stomme wet er tenminste niet doorkomt) dus dan heb ik iig niet de kans om dat kindervirus voortijdig de kop op te laten steken Sowieso is dat echt nog helemaal geen optie in deze relatie en is het ook na de studie maar afwachten wat er gebeurt en wat ik (eerst) wil.

Mja, ik zit een beetje tussen beide uitersten in, dus. Als het met de huidige jongen goed blijft gaan, kan ik me wel voorstellen dat er over 3 jaar een keertje gekeken gaat worden naar samenwonen (afhankelijk van studie en werk enzo, natuurlijk), maar dat vind ik niet zo'n gek idee, dan ben ik al 27... Maar goed, wie weet hoe het allemaal gaat lopen, misschien gaat het uit en woon ik op m'n 26e opeens samen met een brave huisvader, of blijf ik toch maar eeuwig vrijgezel, weet ik veel

Ik heb juist precies het tegenovergestelde. Ook wbt getrouwde mensen in mijn omgeving en mensen met kinderen ed - die zijn er dus amper - samenwonende mensen zijn er wel.

Mbt je andere vraag, mbt snel gaan samen wonen, wij zijn na een paar maanden (2 oid?) samen gaan wonen. Natuurlijk is het een risico, maar op zich lijkt het me niet zo'n vreselijk probleem? Wij hebben niet meteen een huis gekocht, dan zit er gelijk veel meer aan vast. Inmiddels wonen we een jaar of 7 samen, waarvan twee jaar in een koopwoning, zijn we vijf jaar getrouwd en hebben we een dochtertje van bijna vijf maanden. En tot nog toe bevalt het nog steeds errug goed, heb er nog geen moment spijt van gehad.

Mjuh, ik heb hem gisteren ook gezegd: als je nergens terecht kan, kun je wel bij mij komen wonen. Dat vooral omdat ze in het ziekenhuis hem kalm willen houden met het motto 'je kunt toch nergens anders terecht'. En ik heb er zelf gezeten en weet hoe frustrerend het is. Dus als ie het daar aftrapt, is hij welkom bij mij thuis (zolang ie de afwas maar doet ^^). Of dat samenwonen gaat worden weet ik niet, maar ik zou het liefst hebben dat hij toch nog even op zoek gaat naar een eigen huisje/appartement/studio en als het dan goed blijft gaan, kan hij nog altijd terugkomen (of ik naar hem gaan).
Maar het is ook wel: hij heeft een verleden met drugs, dus daar ben ik wel voorzichtig mee. Mijn huis is zeker niet verschoond van drugs, maar er wordt hier niet elke dag speed gesnoven ofzo. Ik wil kijken of hij er mee kan omgaan als hij weer op zichzelf woont, want zodra het weer van hetzelfde is (verslaving/dealen/verkeerde vrienden), daarover heb ik gezegd: dat wil ik niet. Recreatief gebruiken: fijn, ik doe met je mee. Misbruiken en het is gedaan.

@ Leonoor, ik keur het zeker niet af ^^ Alleen kinderen, daar kan ik nogal negatief over uit de hoek komen, ik kan er totaal niet mee overweg en ik erger me aan de aandacht die ze eisen. Daarnaast lijkt zwanger zijn me een regelrechte hel Daarentegen ben ik weer een held met pubers ^^. Ik roep altijd: als ik kinderen krijg, zijn ze de eerste 10 jaar voor mijn man, en dan voor mij
Hoe keek jij tegen kinderen aan? Vond je ze altijd al lief en leuk en was het dus geen wonder dat je er zelf voor ging?

[Tinmf]

Mja, je hóeft ook helemaal geen kinderen te krijgen. Samenwonen zou ik geen probleem vinden, maar tot nu toe heb ik niet het idee dat ik ooit nog kinderen ga willen. Lijkt me ook veel te beperkend. Als je partner daar ook vrede mee heeft is er toch niks aan de hand?

Nou, ik werk ook fulltime, maar woon niet samen, of op mezelf.
Heb wel een vriendin. Heb ook de kriebels om samen te gaan wonen. Wou sowieso volgend jaar uit huis. Is het wel een keer tijd voor
Maarja, om te gaan samenwonen zit ik nog een beetje over in dubio. Want zo lang heb ik nog geen relatie, bijna 2 maand, dus is het dan niet wat te snel, aan de andere kant, waarom niet. Huurhuisje oid. Is het makkelijker om uit te trekken, als het niet lekker loopt bijv. Qua vriendenkring, naja de een is eeuwig student, de ander woont wel samen, een woont op zichzelf, en een nog bij zijn ouders. Maar over kinderen en trouwen, praten wij gelukkig vrij zelden over Zelf ben ik totaal niet klaar voor kinderen, samenwonen sure, maar trouwen, kinderen.. eh, miss over een paar jaar. Kan wel zeggen, wil dan kinderen, maar voor hetzelfde geld lukt dat niet door omstandigheden. Wil eerst gewoon lekker op mezelf, of samenwonen, en wat van de wereld zien, geld uitgeven aan mezelf, ipv kinderen

@Mutant: Je hoeft toch inderdaad helemaal geen kinderen te krijgen als je dat niet wilt? Dat anderen ze leuk vinden, betekent niet dat jij dat ook moet.

Hoe ik tegen kinderen aan keek (en gedeeltelijk nog wel kijk): ik vond kinderen altijd wel leuk, maar ik vond kinderen leuker naarmate ze ouder worden. Hoewel ik voor peuters een uitzondering maak. Ik houd van eigenheid en van eigenwijzigheden ed en dat komt over het algemeen vooral bij peuters en pubers naar voren (uitzonderingen daargelaten). Met baby's had ik nooit zo veel, maar een eigen kind vind ik toch heel anders dan het kind van een ander. Sowieso is het 'eigen', wat het al heel anders maakt, maar daarnaast maak je van je eigen kind alles mee, je ziet hoe het groeit en ontwikkelt en je hebt er ook nog eens invloed op (oké, niet altijd ). En dat maakt het echt heel anders. En ik ben baby's in het algemeen ook een stuk leuker gaan vinden. Met name Jinthe natuurlijk.

Kinderen beperken je inderdaad wel wat, al ligt dat ook erg aan je kind en aan jezelf, maar op een gegeven moment vind je dat niet erg (meer). Of wel natuurlijk, maar dan kun je altijd de beslissing nemen om geen kinderen te nemen/krijgen.

[Qimm]

nou ik hoef ook nog helemaal niet aan kinderen te denken... brrrr. Zwanger zijn lijkt me ook niet tof (mijn god, ik zal op een gegeven moment niet eens meer kunnen paardrijden...) dan bevallen, lijkt me ook niet zo gezellig. En dan heb je een kind... Uh ja, hoe hou je dat vast? (al zal daar wel een of ander instinct voor zijn) maar ik ben ook niet handig met kinderen, vind ze niet écht leuk...

En ik ben inmiddels getrouwd Samenwonen vind ik fijn, we hebben een fijn huis dus we kunnen makkelijk even alleen zijn, en als ik behoefte heb aan (zijn) gezelschap dan is hij er ook gewoon. Kan lekker m'n eigen ding doen en we zijn heel makkelijk in de omgang en we zijn goed op elkaar ingespeeld. Soms ben ik een paar dagen op stap, soms is hij een paar dagen weg. En zo hang je een week elke avond op de bank te klitten.

Ik kan best begrijpen dat je daar nog geen behoefte aan hebt. Misschien kom jij toevallig uit een klas waarbij veel mensen al kinderen op die leeftijd hebben, maar er zijn er ook zoveel die pas ergens (ver) in de dertig kinderen krijgen. Het is maar net wanneer jij de goede partner hebt gevonden en wanneer daar tijd en plaats voor is in je leven, als je dat tenminste al wilt. Ik wil binnenkort gaan samenwonen. Ik ben nu bijna 22 en bijna 2 jaar samen met mijn vriend, misschien in jouw ogen nog wat kort, maar wij hebben er erg veel zin in. Het wordt bij ons juist minder geregel, minder afspraken maken, omdat we nu ook al half in mijn huis samenwonen en we dan gewoon lekker ons eigen plekje hebben wat van ons samen is en we wat meer ons eigen ding kunnen doen. Misschien voel je ook wel aan of de tijd rijp is om samen te gaan wonen, of dat de persoon met wie je samen bent wel de persoon is met wie je wilt gaan samenwonen. En ja, tuurlijk kan het fout gaan, maar ik denk ook dat je moet genieten van wat je hebt en niet te veel moet denken "wat als het fout gaat?". En dan kan je verkeerde keuzes maken (achteraf gezien), maar dan heb je misschien wel een hele leuke tijd gehad of weer ervaring erbij .

[Vice]

Mutant schreef:

Oh nog zoiets, ik vind dat iedereen tegenwoordig zo snél gaat samenwonen. Ik heb heel wat vrienden die na een half jaar of een jaar al samenwonen. Ik snap dat je graag bij elkaar bent, maar als ik zelf kijk naar mijn relatie van 4 jaar die dood is gelopen, vind ik dat toch een enorm risico inhouden. Zijn er hier mensen die die stap ook zo snel hebben genomen? Waarom en hoe loopt dat?

Dat is niet iets van de laatste tijd. Mijn ouders zijn ook na een half jaar verkering gaan samenwonen (en ook gelijk getrouwd).

hihi mijn ouders woonden na 6 weken samen en mn oom en tante na een week.

Ik heb zelf altijd een beetje het anti-samenwonen/trouwen/kinderen-virus gehad, maar nu weet ik dat het vooral een kwestie is van de juiste persoon vinden.

[x-spekkie-x]

Xentric schreef:

hihi mijn ouders woonden na 6 weken samen en mn oom en tante na een week.

Nog zo'n verhaal, mijn vriendin woonde eigenlijk meteen samen Ze liep stage in een andere stad en zocht een kamer. Een van haar collega's had nog wel een kamer vrij in zijn huis. En wat als vriendschappelijk begonnen was, was meteen al raak, de eerste avond toen ze daar woonde Dus ja, het kan maar zo lopen, dat weet je nooit.

ik gruwel er ook van, bijna mijn gehele vriendengroep is de afgelopen twee jaar aan de relaties gegaan/ samen wonen/ aan kinderen begonnen ( 1 of meerdere van de 3 opties), het is bij sommigen ook echt ontzettend snel gegaan en met name de laatste tijd word ik er echt ontzettend chagrijnig van.

Ik moet er ook echt niet aan denken voorlopig.. Er is nog genoeg tijd om op latere leeftijd in het weekend de verjaardagen van je schoonfamilie af te gaan..

[Carn]

Ik heb er geen last van, al mijn vrienden wonen niet samen en gaan zover ik weet nog niet trouwen. sommigen hebben wel een huis gekocht, dat terzijde. .

Mutant schreef:

Wel ben ik van mijn 16e tem mijn 20e samen geweest en toen zaten die plannen er ook wel allemaal in, maar ja dat was na 4 jaar. Mijn vorige vriend en ik waren 3 weken samen en hij begon al over de toekomst en kinderen krijgen en toen sloeg ik wel een beetje op tilt. Ik kan begrijpen dat je na een aantal jaar daarover na gaat denken, dat heb ik zelf meegemaakt, maar na 3 weken?
*knip*
Oh nog zoiets, ik vind dat iedereen tegenwoordig zo snél gaat samenwonen. Ik heb heel wat vrienden die na een half jaar of een jaar al samenwonen. Ik snap dat je graag bij elkaar bent, maar als ik zelf kijk naar mijn relatie van 4 jaar die dood is gelopen, vind ik dat toch een enorm risico inhouden. Zijn er hier mensen die die stap ook zo snel hebben genomen? Waarom en hoe loopt dat?

Ik ben dan nog geen 27 maar ik zie een beetje dezelfde trend, vlot samenwonen, kids etc. Ik ben er dan zelf natuurlijk ook een van dus ik moet niet echt spreken, maar het is natuurlijk ook de leeftijd heh. Je was toen 20, nu 27, je bent wat ouder, mensen doen dingen dan wat vlotter, ook in je omgeving waarschijnlijk. Als je als volwassen vrouw een leuke vent tegenomt ga je sneller bij elkaar wonen, voor verschillende redenen, dan als je jong volwassen bent en nog maar een jaar of 19. Dus het is eigenlijk logisch dat je het meer en meer in je omgeving ziet naarmate je ouder word.

Wij zijn trouwens na 2,5 maand onafscheidelijk, en na 5 maand oid is hij officieel komen samenwonen. Waarom? Ik had al een lange relatie achter de rug (5 jaar) hij had ook een serieuze relatie gehad en tsja, we vonden elkaar leuk, ik had een huis gekocht en ja... dus waarom niet, we waren klaar voor de volgende stap, al kenden we elkaar nog niet helemaal door en door.

[SiemdeCyper]

Ik zit op de kunstacademie waar talloze vrouwen (wij noemen ze meiden, maar het zijn toch eigenlijk gewoon volwassen vrouwen) van de 27 tot de wel 35 rondlopen die geen kinderen hebben en/of geen vaste relaties. Ze moeten er niet aan denken, voelen er niet veel voor. Het zijn veelal mooie jonge vrouwen die een stukje jeugdigheid in zich over hebben die je bij sommige 21 jarigen al niet meer kan bespeuren.

Ik denk dat je op je gevoel moet afgaan, want die kriebels komen vanzelf wel als het zo moet zijn.

[Carn]

Simoen schreef:

Ik zit op de kunstacademie waar talloze vrouwen (wij noemen ze meiden, maar het zijn toch eigenlijk gewoon volwassen vrouwen) van de 27 tot de wel 35 rondlopen die geen kinderen hebben en/of geen vaste relaties. Ze moeten er niet aan denken, voelen er niet veel voor. Het zijn veelal mooie jonge vrouwen die een stukje jeugdigheid in zich over hebben die je bij sommige 21 jarigen al niet meer kan bespeuren.

Ja dat herken ik ook wel (zit zelf op de HKU), ik denk dat mensen uit culturele sector zichzelf meer vrijheden geven/gunnen dan bv iemand uit de economische sector die van 9 tot 5 als accountant op kantoor zit.

Carn schreef:

Ja dat herken ik ook wel (zit zelf op de HKU), ik denk dat mensen uit culturele sector zichzelf meer vrijheden geven/gunnen dan bv iemand uit de economische sector die van 9 tot 5 als accountant op kantoor zit.

qft, de economische sector is wat meer huisje boompje beestje gericht

[RHCP_NAC]

Wie herkent dit? Hoe voel je je erbij, hoe ga je ermee om? Wat met je vriendenkring, zoek je vrienden minder vaak op erdoor of praat je gewoon gezellig mee terwijl je eigenlijk denkt 'wtf'?

Bij mij in de vriendengroep heerst dit hele gedoe nu ook al bijna 2 jaar inmiddels en ik ben nog maar net 24..De rest is even oud of max. een jaar jonger.

Ik moet er niet aan denken het nu al te hebben. Ik zit dan ook in een moeilijke situatie met een soort van lange afstand relatie met de enige persoon met wie ik mezelf over 20 jaar samen zou zien. Maar ook al zou ze hier in de buurt wonen zou ik nog niet willen samenwonen, dat komt later wel.

Ik wil eerst nog reizen en heb nog 2,5 jaar studie voor de boeg. Een aantal uit de groep heeft nooit gestudeerd of is onlangs afgestudeerd, dat zorgt ook al voor minder raakvlakken. Maar ze gaan weinig meer uit of doen geen gekke dingen meer. Dit alles zorgt/zorgde ervoor dat ik met mensen uit verschillende groepen omga en mijn eigen plan trek met dat soort dingen.

[Changshan]

Ik kan me het gevoel van willen samenwonen e.d. ontzettend goed voorstellen, al ben ik pas net 21. Het is er natuurlijk nog niet van gekomen met relaties, dus ik ben zelf ook wel benieuwd wanneer ik dat gevoel ook echt met een meisje krijg.

[kuik]

gister zaten 3 arts-assistentes naast mij aan tafel en ze hebben het de hele tijd over het ziekenhuis, trouwen en kinderen gehad. dat vond ik toch wel vrij beangstigend, ik hoop dat ik niet zo dichtgetikt word later (ik ben momenteel 4e-jaars geneeskunde namelijk). ewwww.

[Trimm Trabb]

Ik heb het samenwoon/kindervirus ook nog niet te pakken en kan me ook niet voorstellen dat ik dat ga krijgen. Het kinderen krijgen zelfs nog minder dan het samenwonen, en dat lijkt me al erg.
Mijn vrienden zijn er ook helemaal niet mee bezig en dat vind ik erg fijn. Ik vind het echt zo vreselijk als mensen van mijn leeftijd of jonger al helemaal bezig zijn om een burgertrutten leventje op te bouwen. Echt, dat kan altijd nog.
Ik heb ook echt niet het gevoel dat ik iets mis, ik heb het prima naar m'n zin in m'n eentje en heb daarom ook helemaal geen behoefte aan een relatie. Ik heb trouwens ook een hekel aan kinderen, dus dat hoeft van mij ook allemaal niet.

Ik moet er zelf niet aan denken aan al die vastigheid zoals trouwen en kinderen. Ik ben zelf nog te onverantwoordelijk om voor een kind te zorgen, heb ik het idee Maar stel dat ik morgen voor een kind zou moeten zorgen, dan zou die verantwoordelijkheid vanzelf wel komen.

Dat mensen uit mijn vriendengroep gaan samenwonen en trouwen, heel leuk, als ze maar niet aan kinderen beginnen. Dan wordt alles veel te burgerlijk en moet er teveel rekening worden gehouden met ze, en voor je het weet ben je mid-life en krijg je met je vrienden van die typische diner-avonden die je ouders altijd hadden met saaie kennissen (waarbij jij dan gelukkig na het eten gelijk van tafel mocht). Nee, dan liever nog lekker lang blijven bankhangen met veel drank, gamen, filmpje, uitgaan en dat soort normale dingen

[Qimm]

He zeg Nou zou ik bijna zwanger worden om jou te treiteren Bovendien heb ik niet de indruk dat wij ooit écht burgerlijk (saai) gaan worden. Want, ehm die saaie vrienden waar jij hebt over heb zijn jullie dadelijk he Dan ben ik blij dat ik niet van tafel kan naar m'n kamer.

N00dles ik moet je wat vertellen *verlegen hand op buik legt*

[Rob]

Freyja schreef:

N00dles ik moet je wat vertellen *verlegen hand op buik legt*

Als we dan toch die kant op gaan: Ik droomde vannacht dat ze zwanger was. Dat willen we allebei niet, haha.

[Dvine]

Ik heb al samengewoond en ik heb geleerd dat je er echt volledig achter moet staan.

[Dvine]

Hmm, op een iPhone kun je blijkbaar niet editen.. Niet handig on dan per ongeluk op enter te drukke.

het werkte destijds niet, door mij. Op het moment heb ik een vriend en soms denk ik wel eraan on bij hem te wonen. Voor ons beiden is het financieel erg handig en we kunnen hartstikke goed met elkaar overweg.. Vullen elkaar aan op allerlei manieren. Het is alleen veel te snel.

Kinderen denk ik nog niet aan.. Laat me nog maar even zonder genieten!

Qimm schreef:

He zeg Nou zou ik bijna zwanger worden om jou te treiteren Bovendien heb ik niet de indruk dat wij ooit écht burgerlijk (saai) gaan worden. Want, ehm die saaie vrienden waar jij hebt over heb zijn jullie dadelijk he Dan ben ik blij dat ik niet van tafel kan naar m'n kamer.

Ja, maar met de komst van kinderen worden de ouders truttiger, oubolliger, beschaafder en saaier. Echt! Sinds ik geboren ben hebben mijn ouders geen discotheek meer bezocht, en gingen ze alleen nog maar leuteren over wijnen, politiek en ouwe-lullenmuziek!

Freyja schreef:

N00dles ik moet je wat vertellen *verlegen hand op buik legt*

*doorverwijst*

Oeiiiiii dat zou ik toch echt niet doen

[stoepkrijtje]

Kindervirus en trouwvirus is hier nog niet aanwezig. Maar het samenwoonvirus begint toch wel te komen.
Maar we hebben beiden een slechte ervaring met samenwonen dus we zien het wel.
Sowieso wonen we ver uit elkaar en heb ik net een nieuw huis dus hij moet eerst maar eens werk vinden hier

[snoopy]

Leonoor schreef:

Ik heb juist precies het tegenovergestelde. Ook wbt getrouwde mensen in mijn omgeving en mensen met kinderen ed - die zijn er dus amper - samenwonende mensen zijn er wel.

Hahaha, hier ook! We zijn echt de eerste met alles!

Leonoor schreef:

Mbt je andere vraag, mbt snel gaan samen wonen, wij zijn na een paar maanden (2 oid?) samen gaan wonen. Natuurlijk is het een risico, maar op zich lijkt het me niet zo'n vreselijk probleem? Wij hebben niet meteen een huis gekocht, dan zit er gelijk veel meer aan vast. Inmiddels wonen we een jaar of 7 samen, waarvan twee jaar in een koopwoning, zijn we vijf jaar getrouwd en hebben we een dochtertje van bijna vijf maanden. En tot nog toe bevalt het nog steeds errug goed, heb er nog geen moment spijt van gehad.

Mja, wij zijn wel supersnel gegaan met alles.
Samenwonen toen we 2 maanden samen waren. Huis gekocht na 1 jaar samen, getrouwd voordat we een jaar samen waren en nu een dochtertje van 4 maanden.

Wel kennen we elkaar al (veel) langer. Maar goed, krijg er natuurlijk het nodige commentaar op van mensen, maar dat kan me lekker niet schelen. Ik ben stikgelukkig.

(oeps, niet helemaal de bedoeling van t topic denk ik.... Sorry!)

snoopy schreef:

(oeps, niet helemaal de bedoeling van t topic denk ik.... Sorry!)

Haha, het is juist schattig om je zo te zien doorgaan over hoe geweldig het allemaal is! Er is niets mis met gelukkig zijn dat je gelukkig bent.

[Qimm]

N00dles schreef:

Ja, maar met de komst van kinderen worden de ouders truttiger, oubolliger, beschaafder en saaier. Echt! Sinds ik geboren ben hebben mijn ouders geen discotheek meer bezocht, en gingen ze alleen nog maar leuteren over wijnen, politiek en ouwe-lullenmuziek!

Ik ken ook een stel dat (perongeluk/ongeplanned) een kindje heeft gekregen en die zijn nog steeds leuk en gaan ook nog wel eens uit. Er is hoop

[blauw engeltje]

Qimm schreef:

Ik ken ook een stel dat (perongeluk/ongeplanned) een kindje heeft gekregen en die zijn nog steeds leuk en gaan ook nog wel eens uit. Er is hoop

ik ken een stel met een zoontje van twee dat nog élke week uitgaat!

blauw engeltje schreef:

ik ken een stel met een zoontje van twee dat nog élke week uitgaat!

Dat is ook harstikke goed. Veel stelletjes vergeten tijd voor elkaar te maken wanneer ze een kindje hebben en dat is heel slecht. Als ik ooit kinderen krijg dan ga ik er ook zeker voor zorgen dat we veel tijd voor elkaar vrijmaken want een relatie heeft tijd en zorg nodig. En dat papa en mama een goede relatie hebben is ook supergoed voor het kindje zelf.

Jammer, maar ik zie dat zo vaak fout gaan. Gelukkig heb ik ook positieve voorbeelden van koppels die een hele goede balans kunnen vinden.

Freyja schreef:

Oeiiiiii dat zou ik toch echt niet doen

't Zit toevallig wel mooi bij je om de hoek zometeen

Qimm schreef:

Ik ken ook een stel dat (perongeluk/ongeplanned) een kindje heeft gekregen en die zijn nog steeds leuk en gaan ook nog wel eens uit. Er is hoop

Hmm, nou vooruit dan

[Juana__]

Siorin schreef:

Dat is ook harstikke goed. Veel stelletjes vergeten tijd voor elkaar te maken wanneer ze een kindje hebben en dat is heel slecht. Als ik ooit kinderen krijg dan ga ik er ook zeker voor zorgen dat we veel tijd voor elkaar vrijmaken want een relatie heeft tijd en zorg nodig. En dat papa en mama een goede relatie hebben is ook supergoed voor het kindje zelf.

Jammer, maar ik zie dat zo vaak fout gaan. Gelukkig heb ik ook positieve voorbeelden van koppels die een hele goede balans kunnen vinden.

in mijn lessen van ethiek, toen het over de liefde ging, werd de vraag gesteld 'wie moet de vrouw het liefst zien, haar man of haar kinderen?'

Volgens de profesor moet ze liefst haar man zien... omdat een goede relatie tussen de ouders beter is voor het kind.

Dus een beetje hetzelfde idee dat jij uitdrukt...

Oh, maar ik wilde helemaal niet zeggen dat een moeder meer van haar man moet houden dan van haar kinderen. Sterker nog, ik denk dat moeders (in de meeste gevallen) meer van hun kinderen (moeten) houden. Dit geldt overigens ook voor vaders. Kinderen > all, imho. Maar inderdaad, de ouders moeten wel een goede relatie behouden, niet alleen omdat het gunstig is voor de kinderen, maar het is gewoon slecht om je 'eigen' relatie opeens te gaan verwaarlozen.

Juana__ schreef:

in mijn lessen van ethiek, toen het over de liefde ging, werd de vraag gesteld 'wie moet de vrouw het liefst zien, haar man of haar kinderen?'

Volgens de profesor moet ze liefst haar man zien... omdat een goede relatie tussen de ouders beter is voor het kind.

Dat is een beetje krom, niet..

N00dles schreef:

*doorverwijst*

Ontopic, ik ken uitsluitend gave mensen. Of ze samenwonen of niet verandert daar weinig aan, zeker als de nieuwigheid er een beetje af is. De drie getrouwde mensen die ik ken zijn er niet burgerlijker op geworden. En de vriend van het enige zwangere meisje dat ik ken verkondigde laatst nog dat hij hoopt dat het eerste woordje van zijn kind 'kanker' zal zijn.

Volgens mij verschilt het heel erg per sociale omgeving in hoeverre mensen veranderen door samenwonen, trouwen of kinderen krijgen.

[blauw engeltje]

Siorin schreef:

Dat is ook harstikke goed. Veel stelletjes vergeten tijd voor elkaar te maken wanneer ze een kindje hebben en dat is heel slecht. Als ik ooit kinderen krijg dan ga ik er ook zeker voor zorgen dat we veel tijd voor elkaar vrijmaken want een relatie heeft tijd en zorg nodig. En dat papa en mama een goede relatie hebben is ook supergoed voor het kindje zelf.

Jammer, maar ik zie dat zo vaak fout gaan. Gelukkig heb ik ook positieve voorbeelden van koppels die een hele goede balans kunnen vinden.

persoonlijk ben ik niet van mening dat 'tijd voor elkaar maken' als ouders het beste wordt gedaan door de baby bij de grootouders te dumpen en tot 's ochtends uit te gaan, maargoed, ieder z'n eigen invulling daarvan hé

ik heb een beetje een andere definitie van 'papa-en-mama-quality-time'

Ik denk dat iedereen die tijd anders invult, maar waar het om gaat is dat je echt wel af en toe een avondje/nacht/dag/whatever nodig hebt met z'n tweeën, zonder stress om lekker bij elkaar te kunnen zijn, en lekker te relaxen. Want een baby/kind kan je relatie heel erg veel spanning brengen.
En dan bedoel ik echt niet dat je je iedere week met z'n tweeën lam moet zuipen in een kroeg, maar een keer een avondje alleen zijn is wel lekker, of een dagje weg, etc.